…. gedachtenbeheersing door duistere figuren zoals Soros, zelfverklaarde democratische politici en de media
Definitie: ‘Het is een manipulatietechniek waarbij het besef van de realiteit wordt aangetast en vervormd.”
Dertig minuten verheldering over hoe ons denken en handelen al dan niet op de achtergrond gemanipuleerd wordt. Juist. Wij hebben daar zelfs geen dertig seconden voor nodig, maar wij zijn dan ook genetisch gemanipuleerd.
Wie naar het Belgische onderwijs kijkt, ziet de kiem van de tragiek van Brussel verklaard
In weinig EU-landen is de kloof tussen ‘autochtone’ en ‘allochtone’ leerlingen zo groot als in België. In weinig EU-landen hebben mensen met een migratieachtergrond zoveel moeite om een baan te vinden. Uit geen enkel ander EU-land zijn zoveel Syriëstrijders vertrokken als België. Wist dan niemand dat?
Toch wel. Al meer dan tien jaar roepen sociologen dat het écht niet goed gaat met het Belgische onderwijs. Hoewel leerlingen van Belgische origine doorgaans goed tot zeer goed presteren in internationale tests, gaapt er een diepe kloof met kinderen en jongeren met een migratieachtergrond:
– 28 procent van hen verlaat het middelbaar onderwijs zonder diploma.
– 68 procent van hen is op zeventienjarige leeftijd minstens één keer blijven zitten.
– Nergens elders in Europa blijven zoveel jongeren een jaar zitten.
– Nergens elders in Europa is de segregatie tussen goed presterende autochtone scholieren en allochtone leerlingen zo groot als in België.
Een recent rapport van de Koning Boudewijnstichting liet er dan ook geen twijfel over bestaan: ‘Ons onderwijs slaagt er niet in om leerlingen met een migratieachtergrond op hetzelfde prestatieniveau te tillen als de andere leerlingen… Lees verder…
Vanmorgen op de achtergrond Radio1 met de voorspelbare invulling van “asielzoekers“, “vluchtelingen“, “crisis“, “EUropa” met Vrhfstdt en een rij geselecteerde Gutmenschen, die “de eerste nood willen lenigen en nog nooit een slechte ervaring gehad hebben”, maar ook de alarmbel van rusthuizen: “1 op 6 rusthuizen dreigt de deuren te moeten sluiten”.
Blijkt dat sinds de Vlaamse Gemeenschap de verantwoordelijkheid voor ouderenzorg overgenomen heeft van het federale niveau, de subsidies teruggeschroefd zijn.
U kan hier de uitzending (her)beluisteren. Maar het hoeft niet echt. Wordt morgen herhaald met andere protagonisten. Tot u murw geslagen bent en uw geprikkeld schuldgevoel u maagkrampen bezorgt.
Suggestie van onze redactie: Als de bewoners van de RVT asiel aanvragen, dan kunnen de RVT’s zonder enig probleem de daarbij horende én gefinancierde status van “opvangcentrum” krijgen. Moeten ze wel op de foto met de (achter)kleinkinderen.
FVE
Charlie is vergeten. Eerst quasi gebalsemd en ten hemel gestegen. Het scheelde niet veel of er werd een Charlie-internationale feestdag herdenkingsdag op de kalender gezet. Nu mag zijn asse zelfs niet meer uitgestrooid worden. De Charlie-doodgravers bepalen wat er gezegd en getoond mag worden. Denken is tot nader orde(r) niet verboden maar wordt niet aanbevolen. Je krijgt er hoofdpijn van.
De steen des aanstoots: “een technische fout…”
Benieuwd naar de reactie van Matthias Storme.
Gelijkekansencentrum opent onderzoek naar cartoon Het Belang van Limburg
Het Interfederaal Gelijkekansencentrum opent een dossier rond de cartoon die verscheen in Het Belang van Limburg. De tekening, over de eerste schooldag in Molenbeek, was eigenlijk afgekeurd, maar kwam door een computerprobleem toch in de krant terecht. De cartoon toont een kind dat met de uitroep ‘Allah Akbar’ zijn knuffelbeer de keel oversnijdt. Het gaat om een tekening van Canary Pete, die vooral voor Gazet van Antwerpen werkt, maar soms ook in Het Belang van Limburg wordt overgenomen. “De bewuste cartoon was afgewezen door Gazet van Antwerpen, maar is vervolgens automatisch in onze krant terechtgekomen”, zegt Indra Dewitte, hoofdredactrice van Het Belang. “Het gaat om een technische fout. Dit heeft geen plaats in onze krant. We slaan volledig mea culpa.” De cartoon is verwijderd waar dat nog mogelijk was, onder meer in de digitale editie.
Bij het Gelijkekansencentrum kwamen al drie klachten binnen en werd een dossier geopend. “De cartoon drukt duidelijk een bepaald vooroordeel uit”, zegt directeur Patrick Charlier. “In een blad als Charlie Hebdo zou dit misschien aanvaardbaar zijn, maar het is problematisch in Het Belang van Limburg. Dit strookt niet met de verwachtingen van de lezers.” (Nvdr: HBVL zou onaangenaam verrast kunnen zijn over de verwachtingen…)
Volgens het centrum is de cartoon wellicht niet strijdig met de wet. “Daarvoor moet er een bijzonder opzet zijn om aan te zetten tot haat of racisme”, aldus Charlier. “Maar de tekening is alleszins deontologisch niet correct. We zullen contact opnemen met de Raad voor Journalistiek.”
Zusterblad GVA leed blijkbaar ook onder een technische fout.
(G)een verhaaltje voor het slapen gaan?
Absurde logische consequenties van egalitaire (onderwijs)ideologie – ook bij Vlaamse onderwijssociologen: “Als ouders verhaaltjes voorlezen aan hun kinderen dan is dit unfair en discriminerend, want dit leidt tot achterstelling van andere kinderen. Het zou in feite nog meer fair en rechtvaardiger zijn indien kinderen geen ouders zouden hebben.”
Een verhaaltje vertellen aan het bed van je kind? Mag niet. Alleszins volgens een professor aan de University of Warwick in Engeland. De man beschuldigt de ouders die hun kinderen een bedtijd verhaaltje lezen “andermans kinderen oneerlijk te benadelen”. Kinderdiscriminatie, kan het nog erger?
In een interview met ABC Radio gaf professor-filosoof Adam Swift meer duiding: ‘bedtijd verhaaltjes bevorderen inderdaad (de gewenste) gezinsband’. Hij wil ze niet echt afschaffen, maar… ouders die deze ‘bedtijd activiteiten’ toepassen zouden toch wel een beetje een schuldgevoel moeten hebben. “Ouders die verhaaltjes lezen voor het slapen moeten er weliswaar niet voortdurend mee bezig zijn dat ze op een oneerlijke manier andermans kinderen benadelen, maar ze mogen er wel eens aan denken.”
Iets anders zit hem ook dwars. In dit verband ‘kan het niet goedgepraat’ worden dat sommige ouders hun kinderen – omdat ze hen het best mogelijke onderwijs willen geven – naar ‘elitaire privé scholen’ sturen. Privé scholen zijn niet goed voor de gezinsband.
En Swift lonkte zelfs op een gegeven ogenblik met het idee ‘het gezin gewoonweg af te schaffen’ om zo ‘het sociaal evenwichtsprobleem op te lossen‘ want ‘dan komt er een evenwichtiger draagvlak’. Hij zit hiermee helemaal op de lijn van Plato, die kinderen van hun ouders wou weghalen en hen onder de hoede van de staat plaatsen.
Swift concludeerde dat het ‘in het voordeel van de kinderen is in een gezin op te groeien’ en ‘het ouderschap een onderscheidmakend en speciale bijdrage tot de bloei en welzijn van volwassenen’ betekent. Maar… de toestand wordt daarmee alleen maar schever getrokken. Kinderen die in een beschermend en liefdevol gezin opgroeien krijgen gewoon meer kansen. Hij vindt dat we erover moeten nadenken wat we ouders toestaan te doen voor hun kinderen en welke zaken we liever niet zien gebeuren als die tot gevolg hebben dat andermans kinderen daardoor benadeeld worden.
Als we de redenering van de professor volgen dan mogen we alle hulp aan de minderbedeelden afschaffen. In plaats daarvan zorgen we gewoon ervoor dat we de beter gesitueerden op alle vlakken doen verarmen: sociaal, educatief, economisch, financieel.
Iets wat we dagelijks mogen ervaren. Iedereen even arm. Dankzij onze politici en de memlingenmentaliteit.
FT
Schuld en boete, daders en slachtoffers
Gisteravond naar een ‘ausgewogen‘, een evenwichtig programma gekeken op ARD bij Sandra Maischberger: ‘Das Erbe von 1945’ (De erfenis van 1945). Evenwichtig omdat het niet zoals in het verleden slechts het ‘mea culpa’ mantra van de Duitse erfzonde vertolkte. Met gasten die de oorlog én de ‘bevrijding’ beleefd hebben. Met een gastvrouw die vragen stelde die mochten beantwoord worden, die tijd gaf aan de hoogbejaarde gasten en tijd nam om ernaar te luisteren. ‘Kompliment‘!
Een poging om af te sluiten. Om inzicht te geven. De Duitsers als daders én als slachtoffers. Binnenkort zullen er immers geen getuigen meer in leven zijn. Over de daderrol werden ontelbare oorlogsfilms gedraaid. En nog meer documentaires. Pas sinds pakweg 10 jaar is er ook plaats voor het Duitse leed – steeds met de randbemerking dat ze het zichzelf toe te schrijven hadden. Een ja-maar-erkenning. Duitsers als slachtoffers, kan dat? Wil men de schuld hiermee afkopen?
Gasten: filmproducent Nico Hofmann, bekend en berucht van zijn WOII-trilogie „Unsere Mütter, unsere Väter“, journalist Niklas Frank, zoon van SSer Hans Frank, die het als zijn persoonlijke levensmissie beschouwt tot aan de dood de messen te scherpen om zijn vader postuum nog eens af te maken, hoogbejaarde Elfriede Seltenheim, een verkrachtingsslachtoffer, de eveneens hoogbejaarde Gerhardt Eppler, Wehrmachtsoldaat, Guido Knopp, ‘geschiedenisleraar van de natie’, die meent dat er slechts sprake is van individuele schuld en geen collectieve, en Miriam Gebhardt, historica.
Buiten de agressieve aanval van Niklas Frank verliep het gesprek merkwaardig sereen. Die concludeerde dat er niets veranderd was, dat de Duitsers geen lessen getrokken hadden uit het verleden en hij staafde dit door attent te maken op de afwijzende houding van de bevolking t.o.v. nog meer financiële ondersteuning aan Griekenland. De persoonlijke afrekening met zijn vader illustreert hij met een foto van de geëxecuteerde Frank, die hij steeds op zak heeft.
Vooral indrukwekkend waren de twee mensen die WOII en de bevrijding beleefd hebben. Voortdurend hun gedachten ordenend en in zinnen omzettend, geven ze een getuigenis. Zoals Eppler op de vraag waarom hij dan soldaat geworden was – vrijwilliger zelfs – “ik was 8 jaar toen Hitler aan de macht kwam. Nooit iets anders gezien of gehoord.” En zijn antwoord op de vraag of hij dan wou dat Duitsland de oorlog zou winnen: “Als soldaat is het toch logisch dat je de strijd wilt winnen?”
En Elfriede Seltenheim, die af en toe aarzelend vertelt – ze kon er pas na 50 jaar mee naar buiten te komen – over de verkrachting die wekenlang duurde. Verschillende keren per dag. In het bijzijn van haar ouders. En dat ze nadien als ‘Vertriebenen’ alles kwijt waren: vooral hun zelfrespect.
Dat het einde van de oorlog niet de bevrijding betekende gold in het bijzonder in het oosten van Duitsland, waar het Rode Leger een spoor der vernieling hield. Van de 3.1 miljoen Duitsers, die in Sovjet gevangenschap geraakten, kwam 1 miljoen niet terug. 2 miljoen verkrachte vrouwen.
Miriam Gebhardt, historica, die een boek over de verkrachtingen geschreven heeft. Tot dan ontbrak in haar werk de empathie vanuit het perspectief van de slachtoffers. Een analyse van de verkrachtingen: ook westerse bevrijders namen eraan deel. Amerikaanse soldaten verkrachtten zelfs de vrouwen van hun Franse geallieerde strijdmakkers. Motief? Wraak bij de Russen, verwrongen vrouwenbeeld bij de Amerikanen.
Veteraan Wehrmachtsoldaat Eppler herinnerde ook aan de vergeten wreedheden van de Wehrmacht in Rusland en aan de 3 miljoen Russische soldaten die in Duitse gevangenschap zouden omgekomen zijn.
Wie de uitzending wil bekijken, moet zich haasten: wordt eerstdaags van de ARD-webstek verwijderd. Volg bruggetje naar ‘Das Erbe von 1945’.
Vorige bijdragen op Golfbrekers over dit thema:
https://www.golfbrekers.be/komm-frau/
https://www.golfbrekers.be/400-000-bezetterskinderen-in-het-naoorlogse-duitsland/
https://www.golfbrekers.be/het-duitse-volk-moest-uitgeroeid-worden/comment-page-1/
FT
We moeten het boetekleed aantrekken en dagelijks de as van ons slecht geweten over het hoofd strooien. We leren het nl. niet af, het discrimineren. We willen uitsluitend een ‘Vlaamse’ poets- of andere hulp in huis. Een vrouw dan nog wel, Vlaams, zoals in blank, Nederlandstalig, bekend met onze zeden en kleine kantjes, kortom iemand waarmee je kan praten, die je kan vertrouwen.
Jaja, jullie lezen het goed. We discrimineren. Alle tegenwind van het spionnencentrum, van de media, van de linksen en van ene Wouter Van Bellingen ten spijt. Wouter Van Bellingen, de man met zijn eigen Zwarte Piet-missie, de strijd tegen de multicolor poetsvrouwen-onderdrukking. Met een kleine voetnoot: de poetsman mag blank zijn, want die wordt ook in het verdomhoekje geplaatst door de racistische (poets)hulpvragende Vlaming.
Twee op de drie bedrijven discrimineren, foeteren de media en Wouter Van Bellingen. Wij willen dit hertekenen: twee op de drie bedrijven gaan in op de wens van de klant.
Wat is daar mis mee? Als ik op café ga wil ik geen verplichte chocomelk terwijl ik liever een pint drink. Als ik bij de bakker koffiekoeken bestel, dan wil ik geen meergranenbrood mee naar huis nemen.
Een Vlaming is niet racistisch. Een Vlaming is realistisch. Het probleem van de poets- of andere hulp (m / v / anders / multicolor) is vooral het probleem van de immigratie, waarvan de modale Vlaming het slachtoffer geworden is.
Wij hebben in de loop der jaren al enige ervaring opgebouwd met de nieuwe samenleving en de verrijkende aspecten. Wat dacht u van een familiehulp die zich tijdens de eerste dag van een opdracht bij een hulpbehoevende dame gewoon op de zetel liet neerploffen om in een perfect te begrijpen koeterwaals duidelijk te maken dat ze de eerste dag niet kwam om te werken maar om kennis te maken? Ze verwachtte dan ook koffie met een koekje, een babbel, wat nog het moeilijkste bleek te zijn, om met de ‘klant’ een band te krijgen. Foto’s laten zien van de kindjes, kijken naar de inhoud van de kasten. Niet naar het poetsgerief, dat was bijzaak. Maar ze wou wel betaald worden voor die ‘kennismaking’.
Wat dacht u van een volgend exemplaar, die naar dezelfde dame gestuurd werd, na haar klacht over de b.g. ‘hulp’? Deze wou wel een handje toesteken, al eindigde dit bijna in een brand. De klassieke N-BA-grap over bloemkool met witte saus als een non-vereiste voor inburgering, was de oorzaak. De bloemkool werd zwart geblakerd op het fornuis teruggevonden door de zoon, die enkele uren later zijn moeder kwam bezoeken. Vermits de dame zich niet tot in de keuken kon verplaatsen, wist ze ook niet wat er daar gaande was en ging ze ervan uit dat de bloemkool de gewone kookprocedure doorlopen had en in de ijskast op de bereiding-met-witte-saus (door de zoon) stond te wachten. Als verklaring gaf het bemiddelingsbureau dat de ‘hulp’ geen bloemkool kende en niet wist hoeveel uren die moest koken.
Of het verhaal van nog een andere familiehulp: ze moest naar de apotheker om de hoek om een medicijn te gaan afhalen, waarvan het voorschrift de dag voordien afgeleverd was. Deze ‘hulp’ kwam die dag niet meer terug. Als verklaring gaf ze dat er teveel volk stond te wachten en dat ze dan maar naar huis gegaan was in de veronderstelling dat dit alles was op haar ‘te doen’ lijstje. Voor alle duidelijkheid, ze werd verondersteld nog 3.5 uur ‘hulp’ te bieden.
Alle drie hadden ze enkele kenmerken gemeen: ze waren niet Vlaams, ze waren niet blank, ze spraken amper Nederlands en hadden nog nooit van werkattitude gehoord.
Tja, daar wringt het schoentje. Ze kennen de taal niet. Ze vallen uit de hoogste boom als ze een eenvoudig karweitje moeten opknappen. We kunnen hier een vervolgverhaal schrijven over het oneigenlijk gebruik van gewone poetsmiddelen zoals schoencrème (alle kleuren), vloerzeep, schuurmiddel, azijn e.a., over beschadigingen, krassen op meubelen, onherstelbare parket, zelfs over het gebruik van de badkamer! Gebruik, zoals tijdens de poetsuren een douche nemen.
Het gaat in se niet om b.g. feiten op zich. Het gaat om wat die feiten duidelijk maken over de exotische hulp. Het gaat om een botsing van culturen, om profitariaat. En om de verplichte omarming van de immigratie.
Muyters gaat dus maatregelen nemen. Niet echt, zegt het Minderhedenforum. Die wil een uitlokkingsbeleid met speciale opsporingstechnieken. Als het VB een oproep deed om criminele feiten te melden, dan wordt er ‘verklikking’ geschreeuwd…
Over de verwachtingen en rechten van de Vlamingen wordt in alle toonaarden gezwegen. We mogen gewoon niet meer kiezen voor diensten die we betalen. Zwijgen en ondergaan.
FVE
U kent ze de foto’s en affiches met grote kinderogen, een uitgemergelde ribbenkast, een uitgestoken hand. U herkent de boodschap: geef, geef, geef, egoïstische zak!
Of de professionele video’s, verkocht als boodschap van algemeen nut. Dit alles gefinancierd door de gulle schenkers, die zich bij zoveel leed ongemakkelijk voelen. Niet veel verschillend van het kopen van aflaten.
Kijkt u naar de bombastische tv-shows waarbij BV’s niet van het scherm te kloppen zijn? Met een glunderende politicus die de cheque mag overhandigen? Met op de achtergrond de cijfertjes die voortdurend een nieuw binnengerijfd bedrag tonen? Waarbij wij ons dan afvragen wat er met die buit gebeurt. Zelden treedt er nadien een merkbare verbetering op. Tenzij…
Tenzij bij de hulporganisatie-industrie. Een groot gedeelte van de verworven gelden verdwijnt in de zakken van de ‘hulpverleners’, bij de organisatie en het beheer, zowel bij de ‘gevende‘ als de ‘ontvangende‘ landen.
Volgens de code van deze tak der industrie met een miljardenomzet, mag er ‘slechts‘ 20% van het opgehaalde geld besteed worden aan het zichzelf in leven houden. Een wensdroom, waarvan iedereen in de sector weet, dat die niet kan verwezenlijkt worden. Niet kan en niet wil. Ten bewijze, deze video over Kenia*, waar jaarlijks een miljard steun kan versinterklaasd wordt via o.a. een plaatselijk verdeelcentrum dat vervolgens een kleine 2000 kleinere hulporganisaties moet voorzien, waar dan op hun beurt organisatie- en beheerskosten kunnen aangerekend worden… hoeveel zou er dan netto het initiële ‘goede doel’ bereiken?
Zelfs bij de lokale bevolking wekt deze vorm van koloniale betutteling ergernis op. Ergernis waaraan men lucht kan geven door boosheid of door humor. Deze tv-reeks* werd door jonge Kenianen ineen gestoken: het gaat om een fictieve hulporganisatie, waarbij bv. Oxfam Novib of Cordaid als inspiratiebron dienden. Aid for Aid. Hulp voor de hulp(verleners), de Samaritanen.
Hulpverlening leidt er bovendien toe dat de hulpontvanger het als een verworven recht gaat beschouwen en dat hij zelf geen enkel initiatief meer neemt om uit de miserie te geraken. Mogen we even aan de transfers in het land b en de EU herinneren? En… aan de inwoners-van-vreemde-oorsprong die vrolijk in de OCMW-hangmat blijven liggen?
FT
* Beide video’s worden eerstdaags uit het www genomen.
Twietjes
Samen met de verkoop van de week- en maandbladen daalde het cijfer van het aantal GAS-boetes in Vlaanderen. Al moet u niet zoeken naar een oorzakelijk verband. Dat is er niet. Hoewel… wat ons betreft mag iedereen die Humo of iets dergelijks koopt een GAS-boete aan zijn been krijgen. Vlaanderen zou een pak netter zijn zonder die rommel.
Terug naar de GAS (…let op het gebruikte lidwoord). Volgens HLN verheugde Vlaanderen zich in 2013 over 42.624 boetes, 20% minder dan in 2012. U kan zelf vaststellen hoe GAS-bewust uw gemeente het beleid in de hand houdt.
In het Koninkrijk van Vandela houden ze het record met 11 boetes per 100 inwoners. Ook De Panne en Kokzijde doen het goed. Waarschijnlijk heeft het iets met de gezonde zeelucht te maken. Word je ijl van in je hoofd… zoals van het gas (…let op het gebruikte lidwoord).
Ontdek hier hoeveel boetes er in uw gemeente werden uitgeschreven in vergelijking met het aantal inwoners. Antwerpen staat op 6 met 2.7 boetes, al zal daar snel verandering in komen want binnenkort worden er brievenbuscontrolleurs op pad gestuurd die moeten vaststellen of uw brievenbus wel voorschriftsmatig leeggemaakt wordt. Knap van het stadsbestuur om de bevolking een geheugensteuntje te geven bij het plichtmatig betalen van de rekeningen. Zo riskeert u geen bijkomende intrestboete voor een laattijdige betaling. Een ontradingsbeleid, noemt men dat. Dank u.
Nu vrezen we dat de abonnementen van de gazetten, de boekskes en andere nuttige papieren informatiebronnen nog meer zullen afnemen. Wie kan het nog riskeren een gelijktijdig abonnement op de Frut, de Knack, Humo, Libelle en… ‘t Pallieterke te nemen? Al zullen er weinig Antwerpenaars rondlopen met zo’n brede interessesfeer.
Zo komen we bij onze winkel. Misschien kan er iemand Bart DW voorstellen Golfbrekers een subsidie te geven zodat we een paar langbenige secretaressen kunnen aanwerven. Kwestie van de vervrouwelijking – naar goed voorbeeld van de EU-leiding – op een aanvaardbaar peil naar ongekende hoogtes te brengen en om onze redacteurs op tijd en stond een taske koffie te serveren. Kunnen we die papieren gazetten ineens helemaal afschaffen. De groenen moeten dit toejuichen: hoeveel bomen worden er gespaard? Hoe zuiver zal de lucht dan wel kunnen worden? Moeten we die niet meer gaan kopen in niemandsland en de noordpool kan dan rustig verder toevriezen tot IJsland en Lapland. Kunnen we langlaufen van Zuid-Zweden tot bij de Eskimo’s. Op eigen kracht. Zetten we meteen de oliebaronnen en dito sjeiks een hak.
Hierbij een kort overzicht van zware feiten waarop GAS-boetes van toepassing zijn:
FVE
