Florida, de Amerikaanse staat die wordt bestuurd door de rechtse Republikein Ron DeSantis, blijkt het aantrekkelijkst voor Amerikanen. Meer bepaald appreciëren veel Amerikanen de strijd van Florida tegen de Woke-gekte en is ook het gunstig fiscaal beleid een factor van aantrekking. Waar Californië in het verleden de progressieve Amerikaanse droom leek te vervullen, lijkt Florida de ‘place to be’. Dat blijkt althans uit de publicatie op 2 november van de jongste cijfers van migratie tussen de Amerikaanse staten.
Voor het tweede opeenvolgende jaar is Florida de aantrekkelijkste plaats om te leven, zo blijkt uit de resultaten van de telling van de inter-Amerikaanse migratie. En Californië eindigt voor het tweede jaar op rij op de laatste plaats. Tijdens de jongste twee jaren verlieten 454.227 Amerikanen hun staat voor een domicilie in Florida. Bijna 750.000 Californiërs vluchtten uit het Democratisch bastion Californië, dat wordt geleid door Gavin Newsom.
Voor de Amerikanen blijft ‘Freedom’ bijzonder belangrijk
Op het Amerikaanse informatiekanaal Daily Wire stelt Jeremy Redfern, persattaché van Ron DeSantis: “Amerikanen verlaten linkse staten die failliet zijn en komen massaal naar Florida”, wat een bewijs is “van het succes van het conservatief beleid van de (Republikeinse) gouverneur”. Op vele vlakken zijn de twee staten Californië en Florida elkaars tegenpool: zo steeg de criminaliteit in Californië de jongste jaren, terwijl die in Florida net verminderde.
De economische groei in Californië stijgt de jongste maanden amper met 1,2 procent ten opzichte van het eerste trimester van 2023. Volgens de Amerikaanse zender CNBC is de economie in Florida dan weer de meest performante van de Verenigde Staten. Florida is volgens de liberale denktank Cato Institute fiscaal de meest aantrekkelijke staat.
Wie schreef ook weer dat rechts gedomineerde staten een slechte zaak zijn voor de burgers? Maar naast dit gunstig fiscaal beleid lijkt vooral de vrijheid een belangrijke factor voor veel Amerikanen, die de verstikkende Woke-gekte echt wel achter zich willen laten – ook progressieve Amerikanen.
Er is een groot probleem in de moderne westerse democratie: de kneedbare meute is definitief op drift geraakt. Kiezers horen niet meer bij een partij of bij een klasse en hebben geen vaste levensovertuiging of sekse meer. We zijn vloeibaar geworden en de gevaarlijke profeten die deze vloeibaarheid propageren, hebben de mond vol van de (eveneens vloeibaar geworden) democratische rechtstaat. Alles wat we hadden om tegenstand tegen Big Money en Big Governement te bieden, vloeit nu als water tussen onze vingers door. Hoe komt dat en krijgen we onze vaste grond weer terug? Wat zijn de kansen om ons weer te kunnen verankeren en opnieuw ons eigen bestaan in eigen hand te krijgen?
Van de ongeveer 9,7 miljoen inwoners is 75 procent joods en ipso facto verplicht tot militaire dienst, zowel mannen als vrouwen. Maar de joodse samenleving heeft altijd een deel ultraorthodoxe bevolking gehad die door de eerste premier David Ben-Gurion ten tijde van de oprichting van de staat ervan vrijgesteld werd.
Deze uiterst vrome groep moest in staat worden gesteld om volgens het motto “De Thora is ons brood” te leven. Dit betekent dat ze de studie van de Thora, de Talmoed en andere geschriften van het jodendom ongestoord moeten kunnen voortzetten. Tot op heden zijn wetenschappelijke studies het er niet over eens hoeveel mensen in verband met deze zogenaamde status quo-overeenkomst van Ben-Gurion in 1948 en in de eerste decennia na de oprichting van de staat niet opgeroepen werden om hun militaire dienstplicht te vervullen.
Deze vrijstelling gaat gepaard met een ander aspect dat herhaaldelijk tot verhitte discussies leidt in Israël: de bezoldiging van een dergelijke religieuze studie is hoger dan de vergoeding tijdens de militaire dienst. De huidige regeringscoalitie heeft deze kloof nog doen toenemen.
Bovendien zijn Israëli’s, die jarenlang hun dienstplicht vervulden en zelfs als reservist opgeroepen werden, degenen die belasting betalen omwille van hun productief leven. Daar tegenover staat een relatief hoog percentage van de ultraorthodoxe bevolking, namelijk ongeveer 44 procent, dat afhankelijk is van sociale steun van de staat.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Het Israël van 1948 is echter enorm veranderd, ook de demografische structuur. De bevolkingsgroei van de ultraorthodoxe gemeenschap van Israël breekt wereldrecords. Terugkijkend op 1980 werd 5,6% van de totale bevolking (212.000 mensen) beschouwd als de ultraorthodoxe gemeenschap. Dertig jaar later was dit aandeel 12,9% (1.290.000), een stijging van meer dan 500%, terwijl de totale samenleving (Joden en Arabieren samen) samen op een stijging van 135% komt.
Het ultraorthodoxe jodendom is een vast bestanddeel van de mondiale joodse en de Israëlische-joodse gemeenschap. Er werd altijd steun gegeven aan een groep die zich inzet voor joods-religieuze studies en ook dat het grote publiek hen daarin steunt (quasi onderhoudt). Maar in Israël is de verhouding zo sterk uit zijn voegen getreden dat de seculiere bevolking vreest daaronder te begeven. Niet alleen politici, maar ook experts luiden alarm, omdat één op de vier Israëli’s in 2050 een ultraorthodoxe joodse inwoner zal zijn.
Niettemin dienen ook ultraorthodoxen in de gelederen van het Israëlische leger, omdat deze religieuze gemeenschap allesbehalve homogeen is. Er zijn groepen die zichzelf definiëren als de moderne orthodox-zionist en niet alleen een dienst verlenen aan het leger, maar ook actief zijn in hun productieve professionele leven.
Maar er zijn ook groepen die zich volledig distantiëren van de seculiere staat en zijn zionistische instellingen. Israël merkt herhaaldelijk op dat sommige van deze stromingen, volgens de Neturei Karta (bewakers van de stad), zelfs op zoek zijn naar een gesprek met radicale Palestijnen of zelfs de Iraanse leiding, omdat de door de mens gemaakte joodse staat hen een doorn in het oog is.
Decennialang probeerde de politiek een modus vivendi te vinden en de status-quo van 1948 te verbeteren; een streven dat altijd hangende bleef. Tegen 2020 waarschuwde het Hooggerechtshof dat deze kwestie nu eindelijk moet worden opgelost. Het leger heeft actie ondernomen. Sinds het einde van de jaren negentig zijn er instellingen opgericht die religieuze studie combineren met militaire dienstplicht. Daarnaast zijn er eenheden gecreëerd die zijn afgestemd op de ultraorthodoxe manier van leven.
Op 7 oktober kwam de aanval van Hamas. In de dagen en zelfs weken daarna was het duidelijk hoe slecht de overheid en diens instellingen functioneerden. En tijdens deze nationale noodsituatie nam het Israëlische maatschappelijk middenveld (de burgers) het roer over. Jood, moslim, christen, Druze of Tsjerkesk, seculier of religieus, man of vrouw, jong of niet langer zo jong – iedereen pakte mee aan. Een van de grootste verrassingen in deze situatie waren de wachtrijen die voor de rekruteringscentra van het Israëlische leger stonden.
In verschillende steden kon men deze ongewone wachtrijen zien. Allemaal jongere mannen in een quasi zelfde kledij: zwarte broeken en jas, wit hemd en het traditionele hoofddeksel, namelijk een zwarte hoed of een zwart keppeltje. Deze ultraorthodoxe mannen stonden in de rij om vrijwilligerswerk te doen bij het Israëlische leger.
Nauwelijks twee weken na 7 oktober, toen 360.000 reservisten gemobiliseerd werden bovenop de dienstplichtigen en professionele soldaten, noteerde Israël 2.100 ultraorthodoxe mannen die de legerpapieren invulden en hun oude leven achterlieten. De meesten werden tijdens de 4de week na de “Black Shabbat” al beëdigd om de basisopleiding te voltooien en bijvoorbeeld na de training als ziekenwagenchauffeur, kok of bij de logistiek te werken.
Intussen zijn de wachtrijen niet meer zo lang, maar wekelijks worden er toch nog meer dan 100 à 150 ultraorthodoxe mannen toegevoegd. Verslaggevers die dit fenomeen opvolgden, vernamen van de toekomstige soldaten dat de schok van 7 oktober hen duidelijk gemaakt had dat ook zij moesten bijdragen aan de verdediging van het land; en dat ze klaar staan voor elke taak waarvoor ze ingezet kunnen worden
De Duitse federale regering – bekend als de Ampel – heeft ondanks het bevriezen van bijna alle uitgaven (begroting) beslist toch te “investeren” in Oekraïne. De Wall Street Journal legt de vinger op de wonde: Duitsland zal keuzes moeten maken; een euro kan men immers slechts één keer uitgeven.
Maar de Duitse regering volhardt in de boosheid. De Duitse hulp aan Oekraïne wordt voortgezet hoewel het betekent dat het de marsbevelen van de EU, o.a. voor migratie en andere nuttige doeleinden die prioritair aan de beurt moeten komen, niet zal kunnen volgen. Te noteren: Duitsland staat in voor bijna 1/4 van alle EU-uitgaven, zo stelt de WSJ.
Nadat de meeste uitgaven door het Grondwettelijk Hof bevroren werden, bevindt Duitsland zich nu in moeilijke papieren. De Ampelregering moet beslissen waar het zuurverdiende Duitse geld voorrang krijgt: de versterking van de zgz. collectieve verdediging van Europa, d.w.z. de ondersteuning van Oekraïne, of een helpende hand aan de bevolking bij de stijgende energieprijzen en de inflatie. Wie of wat krijgt voorrang: Oekraïne of de eigen bevolking?
Op 21 november besliste het Duitse min. van financiën bijna alle middelen uit de begroting van dit jaar voorlopig te bevriezen, nadat het Grondwettelijk Hof (Bundesverfassungsgericht) beslist had dat de overheveling van oude, niet opgeëiste kredietmiddelen t.b.v. 60 miljard euro ter bestrijding van de corona-waanzin, naar klimaat– en milieuprojecten niet toegelaten is.
De goed-nieuws-show van, voor en over Oekraïne komt langzaam ten einde. Bij de media dringt de werkelijkheid door. De Russische Beer is groot én vooral vasthoudend. En toch mogen we met z’n allen blijven betalen voor een waandenkbeeld dat ons veel geld en Oekraïne veel miserie en mensenlevens kost. Wilt u op de hoogte blijven van de toestand: neem dan een kijkje op https://liveuamap.com/ en klik op Oekraïne. Rechts in de balk krijgt u uitleg bij elk icoontje op de kaart. Trek zelf uw conclusies. Rode icoontjes zijn aanvallen van de Russische strijdkrachten.
U kent de uitdrukking: “Te weinig om (van) te leven, te veel om (eraan) te sterven.” Zonder meer van toepassing op de wettelijke pensioenen in buurland Duitsland.
En ja, d’r mag zelfs mee gelachen worden. Zolang het maar over autochtone – liefst hetero -Duitsers gaat. Alle andere bewoners, gekleurden, legaal of illegaal, ge”trans”formeerden, met of zonder operatie, hottentotten, kamelendrijvers, spagettimonsteraanbidders… hoeven zich niet aangesproken te voelen. Cabaretier Moritz Neumeier – zondag in „Till Reiner’s Happy Hour“ (3sat)
„Wenn man sich darüber aufregen möchte, dass nur so eine ganz kleine Gruppe von Menschen das Geld der Krankenkassen, die Wartelisten der Ärzte völlig überdurchschnittlich strapazieren, und du was dagegen tun möchtest, dann musst du ja nicht mehr Menschen schneller abschieben, sondern Deutsche über 70 – dass du die einfach tötest.”
Vertaling: “Als men zich erover kwaad maakt dat zo een heel kleine groep mensen het geld van de ziekenkas, de wachtlijsten der artsen opvallend meer dan doorsnee belasten, en als u er iets wil tegen ondernemen, dan moet men niet meer mensen sneller deporteren, maar Duitsers boven de 70… gewoon doden.”
Schakel vooral de ondertiteling en vertaling in via de icoontjes onderaan
Gemiddelde wettelijke pensioenen zijn schrikbarend laag, zelfs onder de armoedegrens waardoor de gepensioneerden sociale steunmaatregelen moeten aanvragen – vertaling via icoontjes onderaan
Fransen krijgen gemiddeld 60% meer pensioen, Oostenrijkers 80%, Nederlanders dubbel zo veel als de Duitsers, de Zwitsers meer dan 4 X zo veel, Italianen 60% meer en moeten bovendien 7 jaar minder lang werken… Het land b staat niet in het lijstje met hogere gemiddelde pensioenen… Integendeel:
“Het gemiddelde nettoloon van een werknemer is € 2.100 per maand (bron: Jobat.be 2018 calculator). Ons wettelijk pensioen, dat wil zeggen het pensioen dat door de Staat wordt toegekend, bedraagt dus gemiddeld € 1.388 volgens bovenstaande gegevens (66,1 % van het gemiddelde netto maandsalaris). (Bron: Federale Verzekering)”
EY wijst er ook op dat de daling van de belastinginkomsten uit brandstof snel de kwestie van de kilometerheffing opnieuw ter sprake zal brengen. Deze oplossing wordt ondersteund door beide studies, die aangeven dat dit waarschijnlijk het meest geloofwaardige alternatief is om in te voeren.
“Alleen de overheid en de maffia nemen onder bedreiging van geweld mensen hun geld af,” zegt jurist en belastingexpert Toine Manders. Daarom vindt hij het een morele plicht om zo veel mogelijk belasting te ontwijken, legt hij uit tegenover Flavio Pasquino. Kijken dus!
Manders is dan ook een principiële belastingontwijker. In 2014 werd hij gearresteerd door de FIOD, wat leidde tot vrijspraak met 180 uur taakstraf in de plantsoenendienst. Nu is hij terug, nog altijd rotsvast in zijn overtuiging dat het ieders plicht is om de overheidskas zo min mogelijk te spekken. Als je belasting betaalt, ben je medeverantwoordelijk voor de slechte dingen die een staat daar vaak mee doet, vindt Manders.
“Onze overheid heeft niet zo lang geleden bijvoorbeeld lockdowns opgelegd, waardoor ‘niet-essentiële’ bedrijven moesten sluiten. En ongevaccineerden werden buitengesloten,” zegt hij. “De staat kan dit doen, omdat zij de middelen daarvoor heeft. En die middelen pakt zij van ons af middels belastingheffing.”
Hoewel Manders bewondering heeft voor de zogeheten soevereinen, onderscheidt hij zich toch van deze beweging. En dat weet hij kraakhelder uit te leggen. Manders’ visie is niet alleen bijzonder interessant voor degenen die de overheid al wantrouwen, maar ook voor de meer regime-loyale burgers. “Vrijheid heeft alleen een kans van slagen als voldoende mensen het nieuwe systeem omarmen, als voldoende mensen het idee van vrijheid gaan steunen,” zegt hij. Bekijk en deel dit enerverende gesprek daarom nu!
TROY is een in Turkije gevestigde aanbieder van betaalsystemen die in 2015 werd opgericht en onlangs aan populariteit heeft gewonnen door de toenemende boycotpogingen tegen in de VS gevestigde betaalsystemen.
Verschillende lokale gemeenten, meestal geleid door de regerende Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling (AKP), zijn overgeschakeld op het Turkse binnenlandse betaalkaartsysteem TROY van de huidige internationale systemen om hun salarisbetalingen af te handelen in een poging om Israël te boycotten.
