Het gevoel van veiligheid blijft in heel onze streek toenemen en we bewegen ons ook vrijer dan ooit voorheen tijdens deze oorlog. Toch blijven we voorzichtig. “Slapende cellen” waren er niet alleen vroeger in de kerk tijdens de zondagspreek, nu schijnen ze nog in heel het land aanwezig. De geschiedenis van de “islamitische staat” is voorbij maar IS strijders kunnen zowat overal voorlopig nog onverwachts toeslaan.
Vooral de provincie Idlib herbergt nu de grootste terroristenbases ter wereld (Al Qaida, Tahrir al-Cham…). Ze zijn blijkbaar nog met vele tienduizenden. In bijgevoegde video’s kun je enkelen van hen aan het woord horen. Zowel de Syrische regering als majoor-generaal Alexei Tsygankov (hoofd van het Russisch centrum voor Syrische verzoening*) zullen er alles aan doen om met hen tot een overeenkomst te komen.
* Verslag van een vergadering van gisteren over de terugkeer / verzoening van vluchtelingen (in het Engels):
“17.08.2018 (14:50)
Russian Centre for Refugee Affairs holds session with Syrian Coordination Committee on repatriation of refugee
The Centre for the Reception, Allocation and Accommodation of Refugees (Centre for Refugee Affairs) and Joint Coordination Committee in Syria held another joint session on repatriation of Syrian refugees in Damascus.
The head of the Centre for Refugee Affairs, heads of Centre’s offices in al-Salhiyah Colonel Alexey Pervov and Baniyas Lieutenant Colonel Dmitry Brukov made reports at the session.
During the meeting, the representative of the Joint Coordination Center, Colonel Alexey Posunko reported:
Over the past day, in total 117 people (35 women and 59 children) left Lebanon for Syria via the Jaydet-Yabus , and al-Qusayr.
Since July 18, 2018, in total 7,093 refugees have left Lebanon, with 3,008 of them – via the Zemrani CP, Jaydet-Yabus – 3,042 people, 644 people via al-Dabusiyah and 399 people via the al-Qusayr. In total 318 people have passed via the Nasib CP from Jordan.
Since September 30, 2015, in total 236,691 Syrians have returned back to their homes from abroad (71,004 women, 120,711 children).
Negotiations with a representative of the Turkish Joint Coordination Centre Brigade General Chetyn Koklu took place to discuss organization of evacuation of internally displaced persons from the Idlib de-escalation zone.
A working meeting took place with the UN representatives on humanitarian situation in the Southwest de-escalation zone and situation in the Idlib de-escalation zone.
A humanitarian action was held in Daraa province. They delivered 650 food sets with a total weight of 2.8 tons.
They control repatriation of refugees in Arbin and rehabilitation of infrastructure in the area.
Despite the extended scale of work done, the efforts to rebuild the civilian infrastructure must be continually stepped up in order to successfully meet the challenges ahead, demonstrating to Syrian refugees Syria’s readiness to ensure all necessary conditions in legal, economic, social and domestic spheres for the citizens of the Republic wishing to return to their homeland “.
A representative of the Syrian Centre for Refugee Affairs, Ali Asa, reported on the work done on the repatriation of refugees:
The Syrian leadership continues working on repatriation of Syrian refugees and reaffirms the readiness to ensure security guarantees, employment, housing, assistance in document re-issuance, as well as humanitarian and other aid for Syrian refugees returning back from abroad.
It is reported that 542 Syrians returned back to:
Homs province – 202 people, in total – 28,719 people;
Eastern Ghouta – 225 people, in total – 75,578 people.
In Khusham (Deir ez-Zor province), 20 people were accommodated in recovered houses, since January 1, 2018 – 39,561 people.
In total since March 4, 2018 Besides, 26,642 people, 3,869 vehicles and 42,558 heads of cattle left the Idlib de-escalation zone.
There are 497,650 places arranged to receive and accommodate refugees in 117 settlements less affected by the combat actions.
Over the past day, they cleared 5 ha of territory, two buildings and 3km of road in Eyn-Zayt, al-Rastan, Sem-Ali (Homs province).
They found and defused 51 explosive devices including 21 improvised explosive devices.
In total in Homs province, they cleared up 237.6ha of the territory, 737 buildings and 48.8km of roads.”
Als dit niet lukt, zullen ze bezoek krijgen van de Syrische generaal Souhail al-Hassan**, bijgenaamd de tijger. We mogen verwachten dat ook deze militaire operatie dan zal eindigen op een klinkende Syrische overwinning, hoewel de grote offers die dit zal meebrengen niet te voorzien zijn. Deze “moeder van alle oorlogen” zal dan in de hele westerse pers (dagbladen, radio, TV) weer voorgesteld worden als de grootste oorlogsmisdaden van de Syrische president en zijn leger, terwijl het volk hen als de ware bevrijders zal toejuichen.
**Nvdr: Hier spreekt hij zijn troepen toe voor de gevechten in Daraa:
Ondertussen onderhandelen de Koerden, voorheen gesteund door de VS, met Damascus en Macron haast zich om van Poetin een rol te krijgen en opnieuw te mogen meespelen, nu Frankrijk alle krediet in Syrië verloren heeft. Trump speelt de keizerlijke tiran en tegelijk de marionet-clown, wiens woorden en daden met elkaar geen verband hebben.
En de VS hebben deze week meer dan 250 vrachtwagens vol militair materiaal aangevoerd voor hun bases ten oosten van de Eufraat.
Dirk Müller is niet zomaar iemand die luid toetert en zijn sympathie voor “populistische partijen” van de daken schreeuwt. Evenmin wandelt hij mee met Pegida of loopt hij op kop van een betoging tegen een zoveelste moord op een jong meisje door een “vluchteling”.
Dirk Müller – bekend als Mister Dax – analyseert met zijn wiskundige geest de financiële, economische en politieke situatie en verwoordt deze in video’s op zijn webstek en YT-kanaal. Gisteren was de snel uitbreidende internetcensuur aan de beurt. Hij verwijst naar Infowars, het bekende en druk bezochte internetkanaal van Alex Jones, die regelmatig tegen poco schenen stampt. Voor degenen die de laatste weken ergens op de maan verbleven, al zijn profielen op sociale media werden geblokkeerd, verwijderd. Alleen zijn webstek bleef – voorlopig?- ongedeerd. Het is trouwens de reden waarom onze redactie niet actief is op bv. facebook e.d. De kans dat we sowieso binnen de kortste tijden eruit gegooid worden is meer dan waarschijnlijk.
Infowars zou meer abonnees, meer bezoekers, (gehad) hebben dan CNN. Trouwens, we schakelen af en toe eens op CNN… Alsof ze de vakantie-heruitzendingen van de nullenzender gecopieerd hebben… Eén grote herhaling van de Trumphetze, van Russofobie, van arme-negertjes-vervolging, van hysterische wijven die aan achtervolgingswaanzin lijden…
Dirk Müller stelt, mocht men Infowars helemaal uit het web halen, dan is het hek van de dam. Dan kan men iedereen en alles uitschakelen. Dan heerst er alleen nog de stilte en… de toegelaten – voorgeschreven – meningen.
Hij verwijst naar deze tot nadenken verplichte zin uit Der Spiegel:
“Nach dem Bannstrahl des Infowarsmacher Alex Jones stellt sich aber für die Betreiber der grossen social Media Plattformen die Frage, wie sie in Zukunft mit all den anderen kleinen und grossen Verschwörungstheoretikern umgehen sollen.”
Der Spiegel stelt dus dat de grote mediapodia zich nu moeten beraden hoe ze in de toekomst met de rest van de criticasters moeten omgaan.
En Dirk Müller komt tot de conclusie dat deze zin niets anders betekent dan een eis om alle andere “samenzweringstheoretici”, m.a.w. kritieke stemmen, monddood te maken, hen geen podium meer te geven, ervoor zorg dragen dat die zich niet meer mogen verspreiden. Hij noemt deze Spiegel-opmerking “brandgevaarlijk“. want “deze opent de deur naar een fascistische meningsdictatuur en is tot in de hoogste graad anti-democratisch.”
Want het gaat in se niet erom of men bv. Alex Jones al dan niet sympathiek vindt, of men het eens is met andere samenzweringsgelovers, of mensen met een andere mening gelijk hebben, of hun informatie juist is, of hun mening ter zake doet. Het gaat erom dat we het hier over mensenrechten en de grondwet hebben. En citeert artikel 19 van het VN-Charta der Mensenrechten: “Ieder heeft het recht op meningsvrijheid en het recht op vrije meningsuiting. Dit recht bevat de vrijheid meningen ongehinderd te kunnen belijden en via media en zonder grenzen informatie en meningen te zoeken, te ontvangen en te verspreiden.”
En voegt het artikel 5 van de (Duitse) grondwet eraan toe: “Ieder heeft het recht zijn mening in woord, schrift en beeld vrij te uiten en te verspreiden.” Censuur kan niet. Wie iets anders eist, stelt de grondwettelijke orde van Duitsland in vraag. En… waar blijven de grondwetbeschermers, de onafhankelijke media als een breuk met de grondwet geëist wordt???…
Tenslotte, hoe lang kan hij zelf nog zijn mening uiten?
Dirk Müller is niet de enige die ongerust is. Tucker Carlson zou wel eens de volgende kunnen zijn die van het scherm zal verdwijnen – een gedwongen ontslag, een verzonnen schandaal in de privé sfeer, een ongelukje? Mogelijkheden zat. Waarmee wij in het clubje van de samenzweringstheoretici beland zijn… We zullen zien, zei de blinde, vooraleer hij onder de voet gelopen werd door een poco betoging voor meer overheidssteun aan de zwakkeren in de maatschappij.
Spectaculaire winst voor de Groenen in Merkelland. Zo bleek uit de laatste opiniepeiling van het Forsa. De Groene Duitslandhaters en vreemdelingenaanbidders zouden de AfD in kiezers voorkeur overstijgen. Hoera op alle poco banken.
Nu klagen ze niet, de Groenen. Enkele jaren geleden daagden ze Forsa nog voor de rechtbank omdat het peilingsinstituut met opzettelijk verzonnen enquêtes de kiezers zou willen beïnvloeden hebben…
Probleem: Forsa heeft blijkbaar geen rekenmachientje bij de hand. Want 1% werd zomaar toegevoegd tot een onwaarschijnlijk 101% als totaal – de vraag is bij welke partij? Naar het schijnt zou de tactiek niet nieuw zijn. In de DDR werden statistieken naar wens aangepast. Ook bij ons trouwens. Wie herinnert zich niet “De Stemmenkampioen”? Als men een leugen lang genoeg herhaalt, wordt ze vanzelf tot waarheid gepromoveerd.
… een film over de Russische militaire inzet in Syrië. Een film die over heel de periode 2015 – 2018 loopt, 92 minuten lang. Mag u niet zien. Niet geschikt voor uw gevoelige ziel. Werkt remmend op uw poco goedgelovigheid. En te confronterend voor jonge kijkers… de officiële uitleg… waardoor iedereen die de jaren van discretie en verstand wel al bereikt heeft ook verschoond blijft van ongewenste informatie.
Ook de film over de oorlog en de Houthi’s in Jemen werd te gevaarlijk voor uw inschattingsvermogen beoordeeld.
Onze redactie is niet verbaasd. Elke dag merken we dat bepaalde films van een YT-plaatser, of gewoon àlle films afkomstig van een bepaalde bron of over een onwelkom thema gecensureerd worden. Foetsie, weg, verschwunden in de onbereikbare poco nevelen der zalige onwetendheid. Oogjes dicht en snaveltjes toe, lieve kijkbuiskinderen…
De leugenpers in actie. Verslag van het Laatste Nieuws over onze actie in de kerk van Zeebrugge.
De flagrante leugens:
We zijn zelfs niet in de omgeving geweest van de Stella Mariskerk. Wij voerden actie in de St Donaaskerk.
Er werd helemaal geen amok gemaakt. Er was geen enkel maar dan ook geen enkel incident.
De politie is op GEEN ENKEL OGENBLIK tussenbeide moeten komen.
Zo tracht de media een actiegroep die in hun ogen niet politiek correct is te criminaliseren. Hier onder het verslag van Het Laatste Nieuws.
“Actievoerders van Voorpost hebben gisteren amok gemaakt aan de Stella Mariskerk. Daar verleent de lokale pastoor al een hele poos onderdak aan migranten. De aanhangers van Voorpost vinden dat niet kunnen en lieten gisteren hun ongenoegen merken. Uiteindelijk kwam de politie tussenbeide om de gemoederen te bedaren. De aanwezigheid van transmigranten in Zeebrugge zorgt al een hele tijd voor beroering. (BHT)”
De wereldveroveraars: Het Westen is bereid alles te doen om Syrië te onderwerpen.
De lijst van westerse interventies in Syrië is lang en waarschijnlijk is veel niet bekend omdat geheime diensten en hun regeringen nog niet gedwongen waren alle opdrachten bekend te maken. De Syrische geostrategische ligging had voor noord en zuid, voor oost en west van het grootste nut geweest kunnen zijn, mocht ‘s lands staatssoevereiniteit door zijn buren en internationale actoren gerespecteerd geworden zijn. Het land heeft een brugfunctie die gedurende duizenden jaren continenten en culturen met elkaar verbonden heeft. Vreemde heerschappij – soms gedurende 100, of soms gedurende 400 jaar – is in Syrië een bekend gegeven.
De laatste vreemde heerschappij, het Ottomaanse Rijk, verbrokkelde 100 jaar geleden. In Syrië en in de Levant hoopte men op een onafhankelijke staat. Maar de onbeteugelde machtshonger van het Westen en diens verbondenen heeft de regio sinds 100 jaar een voortdurende voogdij, verdeling en steeds weer oorlogen geschonken.
De lessen, die het Westen naar verluidt uit de laatste grote oorlog (1939 – 1945) getrokken heeft, opgeschreven in de VN-Mensenrechtenverklaring, werden uitgehold. Daar deze regels de zwakkeren beschermen, worden zij door degenen, die hun machtshonger niet ermee kunnen stillen, vandaag belachelijk gemaakt en van de tafel geveegd.
De laatste grote aanval begon in 2011 en werd nog niet beëindigd. Met een groot arsenaal nieuwe technologieën en de misachting van het volkerenrecht moet en zal Syrië onderworpen worden. Maar het Westen heeft verkeerd gewed. Syrië en diens verbondenen – Rusland, Iran, de Hezbollah en de BRICS-staten – verzetten zich. En daarmee bevestigt Syrië ‘s lands zelfbeschikkingsrecht, zoals voorzien in de VN-Charta.
100 jaar bemoeienissen Toen de grote Europese koloniale machten – Groot Brittanië en Frankrijk – in 1916 de Arabische provincies van het uiteenvallende Ottomaanse Rijk met het geheime Sykes-Picotverdrag onder elkaar verdeelden, was WOI nog volop aan de gang. Beide koloniale machten wilden hun belangen in de regio veilig stellen: transportwegen, havens, grondstoffen. De samenwerking met het Arabische verzet tegen het Ottomaanse Rijk en diens Duitse verbondenen steunde op een valse belofte, nl. de steun aan de Arabische onafhankelijkheid.
In werkelijkheid diende ze slechts de eigen nationale Franse en Britse belangen. Eén jaar na het Sykes-Picotverdrag beloofde G.B. in november 1917 met de Balfour-verklaring hun steun aan de zionistische nationale beweging bij de “oprichting van joods thuisland in Palestina.”
G.B. presteerde het drie keer over hetzelfde land – Palestina – te beschikken. Met het Sykes-Picotverdrag werden in de eerste plaats de eigen belangen gediend. De Arabische nationale beweging werd zoet gehouden met de belofte van een onafhankelijke Arabische staat – Syrië-Palestina – die tot de 36ste breedtegraad moest reiken. En ten derde beloofde Londen hetzelfde land – Palestina – aan de zionistische nationale beweging, die daar niet van stamde.
De toenmalige Amerikaanse president Woodrow Wilson tapte toen nog uit een heel ander naoorlogs vaatje: een nieuwe naoorlogse orde en nieuwe internationale betrekkingen. In januari 1918 stelde hij aan het Congres zijn “vredesprogramma” voor: de “14-punten verklaring”. Het begint als volgt: “Wat wij in deze oorlog vragen is niets voor onszelf. Het is dat de wereld geschikt en veilig mag gemaakt worden om erin te leven, en in het bijzonder dat zij veilig mag gemaakt worden voor elk vredelievend volk dat, zoals het onze, zijn eigen leven wenst te leven, zijn eigen instellingen te bepalen, en verzekerd te zijn van gerechtigheid en behoorlijke behandeling door de andere volkeren van de wereld, tegen geweld en zelfzuchtige aanval. (…)
Hij had het over een transparante politiek, tegen geheime akkoorden, voor compensaties aan gekoloniseerde volkeren en voor het zelfbeschikkingsrecht der volkeren. In deze context was hij tegen het Sykes-Picot akkoord en stelde in de plaats een volksraadpleging in de Levant voor. Een commissie zou door de bevrijde Arabische gebieden der Levant en door Turkije moeten trekken om hun meningen over de eigen toekomst te verzamelen. Deze verzamelde conclusies, vervat in een verslag, had dan de grondslag van de Parijse Vredesconferentie (1919) moeten worden.
De King-Crane Commissie was in juni/juli 1918 zes weken in de Levant onderweg. In een eerste samenvatting met 1875 petities stond het volgende: meer dan 70% wilde geen politieke verdeling van Syrië en Palestina. Kortom één geheel van Cilicië in noorden, de Syrische woestijn in het oosten, Palestina tot Rafa in het zuiden, totale Syrische onafhankelijkheid en geen zionistische staat, geen mandaatmacht voor Frankrijk en een totale afwijzing van het Sykes-Picotverdrag en de Balfour-verklaring. (King-Crane Report)
Frankrijk en G.B. verhinderden en vertraagden het werk van de commissie; de zionistische beweging stelde het verslag der commissie in een slecht daglicht… “eenzijdig”. President Wilsons voorstellen over een nieuwe internationale politiek en het verslag van de King-Crane commissie werden bij de Parijse vredesconferentie verticaal geklasseerd. Wilson haalde bakzeil en gaf toe aan de Balfour-verklaring, maar bleef het Sykes-Picotverdrag verwerpen. Tenslotte accepteerde de Volkerenbond uiteindelijk het Sykes-Picotverdrag als basis voor een nieuwe orde in de Arabische provincies. Syrië werd verdeeld en onder Frans mandaat gesteld, G.B. kreeg Palestina, Transjordanië, Irak en Egypte.
Met de steun van de Volkerenbond– de voorloper van de VN – beslisten de toenmalige machtige Europese staten juist het tegenovergestelde van dat wat de Levant-bevolking (Syrië-Palestina) in hun petities verlangd had. De Britse veldmaarschalk Archibald Wavell, die tijdens WOI in Palestina en in de Sinaï ingezet werd, gaf na de Parijse vredesconferentie deze commentaar: ” Na de oorlog, die “elke oorlog moest beëindigen”, hebben ze nu een vrede gecreëerd, die elke vrede onmogelijk maakt.”
Zege van het kruis over de halve maan Na de deling van Syrië – Palestina legde Frankrijk in 1922 een verder opdelingsplan voor Syrië op tafel met vijf nieuwe staten binnen Syrië. De Syriërs weigerden. Generaal Henri Gouraud stond aan de leiding van de Franse troepen in Syrië. Naar verluidt trok hij na het binnen marcheren in Damascus naar het graf van Saladin, ‘bevrijder’ van Jeruzalem en zegevierder van de Kruisridders (1187). Aan diens graf zou hij luidkeels geroepen hebben: “Word wakker Saladin. Wij zijn er weer. Mijn aanwezigheid hier heiligt de zege van het kruis over de halve maan.”
Tijdens het Franse mandaat werden er talrijke ingrepen in de structuur van de Syrische bevolking en het land uitgevoerd. Steden en gevangenissen werden gebouwd, het Franse schoolsysteem ingevoerd. Een leger werd opgericht, geloofs- en volksgroepen tegen elkaar opgezet, zoals ook bij politieke partijen en oppositiegroepen het geval was. Sommigen onderwierpen zich onder het mandaatsysteem en collaboreerden. Anderen zochten steun in Turkije, in de Golfstaten of in Jordanië. Het bleek moeilijk politieke eenheid te vinden. Alle pogingen om politieke onafhankelijkheid te bereiken, zij het met de oprichting van partijen, met opstanden, met regeringsvormingen, werden door Frankrijk verhinderd, afgeremd of bloedig neergeslagen.
Officieel eindigde in 1943 het Franse mandaat over Syrië. In werkelijkheid trokken de Fransen pas in april 1946 onder druk van de Britten zich terug. Nog in mei 1945 werden in Damascus betogingen tegen de Franse mandaatsmacht met luchtaanvallen onderdrukt. Bij de Franse aanvallen op het parlement en de citadel in Damascus stierven honderden Syriërs.
Valse vrienden (1) G.B., de VSA en de Sovjetunie waren in 1946 bij de eerste staten die de Syrische onafhankelijkheid erkenden. Terwijl de Sovjetunie de jonge natie met economische hulp, ontwikkeling, opleiding en bewapening ondersteunde, werd snel duidelijk wat de Britse en Amerikaanse steun waard was. Hun belangrijkste partner in de regio sinds WOII was de staat Israël, die in 1948 met militair geweld in Palestina opgericht werd. Syrië was altijd tegen deze staatsoprichting geweest, stemde in 1948 bij VN tegen en voerde oorlog voor Palestina tegen Israël. Daarvoor betaalt het land vandaag het gelag.
De Amerikaanse buitenlandse geheime dienst, de CIA, was in de eerste drie staatsgrepen, alleen al in het jaar 1949, in Syrië betrokken. De staatsgreep bracht in maart 1949 generaal Husni al-Za’im het presidentschap. Een van zijn eerste ambtsdaden was de ontbinding van het parlement. Onder een vals voorwendsel lokte Al Za‘im Antoun Saadeh, de oprichter van de Syrische sociaal-nationalistische partij, de SSNP, en verwoede Israëltegenstander uit Beiroet, waar hij vervolgd werd, naar Damascus en verzekerde hem van zijn steun. Slechts enkele dagen later leverde Al Za’im Saadeh uit aan Libanon, waar hij neergeschoten werd.
De achtergrond van Al Za’ims machtsovername lag in de harde houding van de vorige president Schukri al Quwatli t.o.v. Israël en tegen de vrijgave van Syrische grond voor de bouw van de Transarabische Pipeline, de TAP, die door het Saoedisch-VS-Amerikaanse oliebedrijf ARAMCO vanuit de Perzische Golf naar de Middellandse Zee moest gebouwd worden. Al Za’im had de CIA voor zijn machtsovername zijn steun bij de bouw van de pijpleiding beloofd en bovendien wilde hij met Israël onderhandelen over een vredesverdrag. En zo geschiedde. Ondanks dit alles zou Al Za’ims macht geen lang leven beschoren zijn. Al in augustus 1949 werd hij door Syrische tegenstanders uit zijn ambt ontzet en vermoord. Een derde staatsgreep in december 1949 bevestigde tenslotte de door het parlement gekozen Hashim al Atassi als president. Tot 1973 bleef Syrië politiek een vulkaan met rebellerende partijen, met concurrerende persoonlijke en politieke belangen, doorregen met het eigen belang en het geld der regionale protagonisten en hun respectievelijke internationale partners.
Na de Israëlische inval op de Golan Hoogte, de Sinaï en West-Jordaanland in juni 1967, gevolgd door de bezetting, kwam het tot drie oorlogen tussen respectievelijk Egypte, Irak, Jordanië en Syrië langs de ene kant en Israël langs de andere kant. De laatste oorlog 1973/74 eindigde met de inzet van een VN-Blauwhelmenmissie, die een gedemilitariseerde bufferzone op de Golan Hoogte tussen Israël en Syrië controleerde.
Israël werd de westelijke voorpost in de Levant, Syrië werd een frontstaat tussen het westen en de Sovjetunie. Het land werd omsingeld door Turkije als zuid-oostelijke NAVO-pijler, door de atoommacht Israël, eng verbonden met Europa en de VSA met ambitieuze zionistische expansieplannen, door Jordanië, dat een soort militaire basis voor het Westen geworden was, door Irak, dat na de Iraanse revolutie 1979 en tijdens de achtjarige Iran-Irak-oorlog 1980 /88 een partner van het Westen en van Saoedi-Arabië was en ten slotte door Saoedi-Arabië, dat met een verbond tussen de monarchie en het dogmatische wahabisme het tegenovergestelde vertegenwoordigde wat Syrië als seculiere, socialistische en vooruitstrevende staat voor ogen had.
Een opstand van de Syrische Moslimbroederschap van 1978 tot 1982 bracht voor Syrië een onrustige tijd; zowel de regering als het leger incasseerden hoge verliezen. Syrië probeerde zich te weren wat resulteerde in een dodelijke nederlaag voor de Moslim-broeders. Europa bood de vervolgde Moslimbroeders politiek asiel aan. In Aken en Londen werden nieuwe centra voor de Syrische Moslimbroederschap opgericht, met een verzekerd pand om Syrië eventueel onder druk te zetten.
In 1979 sloot Syrië een verbond met Iran, om de Westelijke en NAVO-omsingeling te doorbreken. Het land steunde de Koerdische Arbeiderspartij PKK uit Turkije; hun leider Abdullah Öcalan leefde in Syrië in exil waar hij de partij politiek en millitair voor de strijd tegen Turkije kon opbouwen.
Met het einde van de Sovjetunie in 1989 verloor Syrië zijn grote beschermer en moest zich opnieuw oriënteren. Met Amerikaanse bemiddeling onderhandelde het land met Israël over vrede op de Golan, dat deel moest uitmaken met een overkoepelend vredesakkoord tussen Israël en Palestina. De Amerikaanse buitenminister Madeleine Albright reisde zelfs naar Damascus om met Assad te spreken. Er werd niets bereikt.
Valse vrienden (2) Na de dood van Hafez al Assad in het jaar 2000 werd zijn zoon Bashar tot president verkozen. Het Westen opende deuren voor Syrië, dat zich op vele gebieden opnieuw moest oriënteren. De EU bood onderhandelingen over een associatieverdrag aan, Syrië werd lid van de Mid. Zee Unie en van het Barcelona-proces.
Europese staten stuurden experten naar Syrië, die elke hoek van het land politiek, economisch en cultureel onder de loep namen. Europese bedrijven vonden in Syrië een nieuwe afzetmarkt, dikwijls in het raam van een publiek-private samenwerking, een nieuw economisch initiatief, bij hetwelke privé bedrijven met staatsondernemingen samenwerken. Er volgde een drukke opvolging tussen Europese staten en Syrië, waarvan vooral de jonge Syrische generatie kon genieten.
Ondanks het einde van de oost-west confrontatie, of misschien juist daarom, stabiliseerde de toestand in de regio nooit: Syrië was omringd door oorlogen en conflicten. In 2003: de aanval op Irak, waarbij Syrië de samenwerking met de VSA weigerde. In 2005 volgde de aanslag op de voormalige Libanese minister-president Rafik Hariri in Beiroet, voor dewelke het Westen Damascus en Bashar al Assad verantwoordelijk hield. Vervolgens in 2006 de Israëlische oorlog in Libanon, de Israëlische veldtochten tegen de Gazastrook. Israël bombardeerde in Syrië een bouwterrein, waarop zogenaamd een atoomfabriek moest ontstaan. En opnieuw kwam het tot aanslagen. In 2008 werd de Hezbollah-commandant, Imad Mughniyeh, door een Mossad-aanslag in Damascus vermoord.
Ondanks aanhoudende binnen- en buitenpolitieke druk beleefde Syrië een ongekende bloeitijd. Die werd echter op zand gebouwd, zoals snel zou blijken in de lente van 2011. Nog was niet duidelijk wat er in Syrië aan de hand was, toen de westerse politiek en de media al de “opstand tegen de dictatuur van Assad” verkondigden. Tot zover een duidelijke boodschap uit het Franse ministerie van buitenlandse zaken.
De Franse journalisten Christian Chesnot en George Malbrunot beschrijven in hun boek „Les Chemins de Damas“ een zware ruzie in de lente van 2011. De toenmalige Franse ambassadeur in Damascus, Eric Chevallier, verklaarde: “De regering van Assad zal niet vallen. Assad is sterk.” En voegde eraan toe, dat hij zich ter plaatse bevond, alles dicht opvolgde en vele Syrische regio’s bezocht had. (video) Nergens had hij “het regime zien zwakker worden”. “Vertel toch geen onzin,” zo werd Chevallier door de presidentiële raadgever voor het Nabije en M.O., Nicolas Galey, terecht gewezen, “wij moeten ons niet aan de feiten houden, maar verder kijken.” Chevallier bleef bij zijn mening, waarop Galey hem heftig de levieten las: “Uw informatie laat ons koud, interesseert ons niet. Bashar al Assad moet vallen en hij zal vallen.”
Een getuige verklaarde aan de beide b.g. journalisten dat het duidelijk was dat Galey niet voor overleg gekomen was, maar om een “duidelijke boodschap over te brengen; het ging erom dat de val van Assad niet te vermijden was. En het moest voor iedereen duidelijk zijn dat afwijkende meningen in de Franse diplomatie “niet getolereerd” werden.” Inderdaad stond in de lente van 2011 de agenda voor de val van de Syrische president vast en de voormalige mandaats- en koloniale macht Frankrijk bevond zich helemaal vooraan voor de uitvoering.
Regionale en internationale geheime diensten opereerden vooraan in het front in Turkije, in Libanon, Irak en Jordanië om geld, strijders, wapens en logistiek naar Syrië door te sluizen.
De regio werd een militaire en wapenopslagplaats. Frankrijk, G.B. en Duitsland zorgden voor de zogenaamde “groepen uit de burgermaatschappij”, zorgden voor de opleiding van “burgerjournalisten”, stuurde radio-ontvangers, camera’s, laptops, NGO’s pretendeerden de vervolgden in Syriê een stem te geven. Dat daarbij ook gelogen werd, werd snel onder de mat gekeerd. Een voorbeeld: het lesbische meisje Amina uit Damascus dat in 2011 een dagboek publiceerde, tot ze naar verluidt door de Syrische geheime dienst ontvoerd werd… bleek in werkelijkheid de in Schotland studerende Amerikaan Tom MacMaster, die gewoon voor de lol – als mensenrechtenactivist – een beetje geblogd had. Politici en media vlogen erop als aasgieren, maakten zelfs een film. Een filmscenario van de WH avant la lettre.
Westerse media concentreerden zich op de voorstelling van een volgens hun mening “gematigde oppositie” en op zgn. “burgerjournalisten”. Andere nieuwsberichten uit Syrië werden genegeerd en als “staatspropaganda” afgeschreven. De thema’s met dewelke de politiek en de media de Syrische president Bashar al Assad onder druk moesten zetten, waren al in 2006 in een correspondentie van de Amerikaanse ambassade in Damascus met het Amerikaanse buitenministerie beschreven. Bekend werden ze door Wikileaks.
De goede reputatie van Bashar al Assad moest verwoest worden; daarvoor moest de binnenlandse kritiek op de economische hervormingen, op de corruptie, de mensenrechten, de rechten der Koerden en de Syrische steun aan islamitische terroristen in het daglicht treden. Bij speciale gebeurtenissen of onrusten moesten de VSA de sfeer der protesten actief aanmoedigen of met goedkeuring van een protestbeweging ondersteunen.
In het jaar 2011 was het dan zover. Er begon een humanitaire, burgermaatschappelijke tussenkomst in Syrië, die de wereld nog niet beleefd had. Heel de Syrische bevolking moest naar de pijpen van westerse regeringen dansen. De media werden daarvoor het belangrijkste wapen. De basis voor de interventie was de eenzijdige steun voor bepaalde groepen der protestbeweging, terwijl andere oppositiegroepen genegeerd en de Syrische regering gedemoniseerd werden.
Beloofd werden vrijheid en democratie en niets minder dan de val van Assad, “zonder een mogelijke toekomst in Syrië” eraan toevoegend. Ook aan de eigen bevolking “thuis bij de radio- en tv-zenders” richtte men deze boodschap: de Syrische burgermaatschappij bevond zich in oorlog tegen een dictator… De bevolking in Europa en de VSA werd gesommeerd partij te trekken in deze vuile oorlog tegen Syrië.
De lijst met westerse interventies in Syrië is lang en vermoedelijk is er veel niet bekend, omdat geheime diensten en de verantwoordelijke regeringen nog niet gedwongen werden alle opdrachten bekend te maken. De geostrategische ligging van Syrië zou voor het noorden en het zuiden, voor het oosten en het westen een groot nut kunnen hebben moesten de buurlanden en de internationale protagonisten de staatssoevereiniteit van het land respecteren.
Echter, de lessen die het Westen zgz. uit de laatste wereldoorlog 1939 / 1945 zou geleerd (moeten) hebben en die in de VN-Mensenrechtenverklaring geschreven werden, werden uitgehold. Omdat deze regels de zwakkeren beschermen, worden zij door hen, wiens machtshonger daardoor niet gevoed wordt, vandaag belachelijk gemaakt en geminacht. Syrië moét met alle middelen onderworpen worden.
Auteur: Karin Leukefeld, sinds 2000 vrije correspondente voor het M.O. en sinds 2010 geaccrediteerd in Damascus, vertaald en aangevuld met bronnen, bijkomende info en beeldmateriaal door onze redactie.
Volgens de Hongaarse eerste minister Viktor Orban is de tijd gekomen om de liberale democratie en de elite van 1968 vaarwel te zeggen en de christelijke elite van 1990, die geëngageerd is op nationaal vlak, te verwelkomen. Dit zei hij op 29 juli 2018 tijdens de zomer universiteit van de Hongaren in Roemenië (in Tusnadfürdo):
“Dertig jaar geleden dachten wij dat Europa onze toekomst was. Nu geloven wij dat wij de toekomst van Europa zijn”.
Ook voor de machtigste naties en grootste oorlogvoerders in onze tijd is zijn visie het overwegen waard. Wanneer de 3 rijkste Amerikanen (Jeff Bezos, Bill Gates, Warren Buffet) 248,5 miljard dollar nodig hebben om recht te blijven, d. i.meer dan wat de helft van de armste Amerikanen heeft, ‘n 160 miljoen, (Institute for Policy Studies 2017), verkeert dit land met zijn liberale democratie in een zware morele crisis. En het zionistisch regime, dat zichzelf ten onrechte blijft voorstellen als een liberale democratie dient radicaal van richting te veranderen. Wat de nazi’s tijdens WO II als “eindoplossing” voor het joodse volk voorzien hadden, wil dit zionistische regime nu het Palestijnse volk aandoen. Gelukkig is er ook vanuit eigen orthodoxe joden fel verzet en zelfs vanuit eigen leger, waar de zelfmoord helaas de eerste doodsoorzaak is.
Ondertussen begint Syrië, weliswaar erg uitgemoord en verwoest, stilaan op te staan. Al dikwijls werd onze hoop op vrede verpletterd door de werkelijkheid van een nieuwe oorlogswending. Toch ziet het er steeds meer naar uit dat we ons bewegen naar het einde van de oorlog tegen Syrië.
Nvdr: Een gewone dag in Damascus. Met files en parkeerproblemen… En een optreden van de populairste Syrische zanger, Nassif Zaytoun, in de Citadel.
Het Syrische leger blijft met zijn bondgenoten overwinningen behalen en het land zuiveren. Zelfs op de voorheen bezette gebieden bij de Golan wappert nu de Syrische vlag.
Nvdr: Op vrijdag 27 juli werd de bevrijding gevierd. De zuidelijkste stad van Quneitra, net op de grens met de door Israël bezette Golan Hoogte, was vier jaar in handen van moslim terroristen. Honderden Syriêrs van dorpen in de buurt kwamen meevieren, zongen het nationaal volkslied, dansten en applaudisseerden voor het Syrische leger.
Al blijven onze journalisten van de mainstream pers, als agressieve papegaaien, propaganda maken voor een “volksopstand” en “burgeroorlog”, steeds meer westerlingen realiseren zich dat deze in Syrië nooit bestaan hebben maar door een corrupte elite van wereldleiders werd nagestreefd om het land in handen te krijgen. Niettemin weigeren onze politici mee te helpen aan de terugkeer van de vluchtelingen, die nu wel heel duidelijk “met hun voeten stemmen” voor hun land. Bijdragen aan de verwoestingen die de buitenlandse mogendheden zelf hier hebben aangericht, zullen we voorlopig nog niet moeten verwachten.
Twee jaren geleden schreef ik ook al een commentaar op de belgicistische voetbalgekte. Deze keer is het nog erger geworden. Natuurlijk kan de Vlaamse Beweging daar niet veel aan doen. Deze gekte is wel ontstaan door een MEGA-inzet van zowat alle media : een eindeloos oppeppen van de massa, waarbij elke zin voor maat en evenwicht zoek was.
Toch kan de Vlaams/Nederlandse Beweging hier niet zomaar aan voorbijgaan. Vele jaren strijd voor volk en taal hebben me het inzicht gegeven dat “belgicisme” wel in het DNA van velen zit. Geen enkele redenering helpt daartegen. Maar eveneens zijn er talrijke Vlamingen/Zuid-Nederlanders die een DNA hebben van trots en weerbaar volks-nationaal verzet. Dit merkt men niet bij grote overwinningen van Vlaamsgezinde partijen; wel op die momenten in de geschiedenis dat talrijken bereid zijn “onvoorwaardelijk” een strijdbeweging te volgen. Zulke periodes waren eind dertiger jaren en de fervente opgang van de Beweging in de zestiger/zeventiger jaren van vorige eeuw.
In de Vlaamse Beweging moet men wel degelijk tijdig een verhaal vinden tegen o.a. tricolore offensieven die ons wegspoelen. Al decennialang roep ik de Vlaamse leiders op een energiek antwoord te geven op de media; vooral ook de TV-zenders; die de Vlaamse Beweging de oorlog hebben verklaard. Het blijft bij wat vrijblijvend protest.
In dit verband wil ik verwijzen naar de Duitse blogs, die duidelijk de wacht aangezegd hebben aan de Duitse media (Michael Mannheimer, PI-news.net, Junge Freiheit, Guido Grandt).
Mede door hun onverbiddelijke strijd bevinden vele media zich steeds verder in de verliezen die zich opstapelen. De Vlaamse Beweging moet de oorlogsverklaring van de “Belgische Lügenpresse” met gelijke middelen beantwoorden.
Er wordt badinerend, schertsend, geschreven over de voorbije tricoloriteit. Maar de meesten zijn wel degelijk belgicisten; en vele anderen – onnoemelijk veel jongeren – zijn het aan het worden. Op alle plaatsen blijven de Belgische vlaggen gewoon hangen!
Wat we kunnen bereiken is niet het bekeren tot de Vlaamse Beweging van deze “Belgische massa”; maar het re-dynamiseren van de volksbewusten. Deze is tot een dieptepunt gedaald door een opeenvolging van flaters, ongelukkige uitspraken, onwelvoeglijkheid en bovenal angst in de Beweging om middels symbolen voor onze eigenheid uit te komen.
De evolutie in de wereld op globaal vlak is verwarrend en geeft aanleiding tot uitgesproken onrust. De bevolking wordt naar betreden paden geleid en gesust met goedkoop vermaak. Het “vriendelijk licht” waar Sir Henry Newman over sprak, de vaste baken voor onze toekomst, is de behoudsgezinde volkse weg. Het behoud van een sterke cohesie binnen een volk; een vasthouden aan onze levenswijze van vele generaties; het gehoorzamen van de eeuwige onveranderlijke natuurwetten.
Het cristallisatie-punt is dat we niet meer in discussie treden over onze vaststaande identiteit, de waarde van onze ontvoogdingsbeweging, de zin van “fatsoenlijk en beschaafd” met elkaar omgaan.Dit ligt voor ons vast: afgerond het tegendeel van “er zijn geen eeuwige zekerheden en waarden”.
Tegenover de leegte van de Belgische opperklasse, moeten we niet wijken. Daarom moet een diepliggende argumentatie ontwikkeld worden t.o.v. de francofoon-belgicistische gekte.
We moeten zorgen dat de hoogdagen van de Kristof Calvo’s, de Jos Geysels’ en de Herman De Croo’s gedaan zijn.
Intussen is een offensief gestart tot her-federaliseren van bevoegdheden. Dit is geen zomers tussendoortje, zoals Vuye en Wouters zeggen (artikel Doorbraak.be). In de leidende kringen en werkplaatsen in Belgie is dit idee al een hele tijd ter uitvoering besproken. Zoals Vuye en Wouters zelf zeggen staan de meerderheid van de partijen hierachter (Groen, SpA, VLD en PvdA).
De basisopdracht om gedaan te maken met Vlaamse zelfbeschikking, komt rechtstreeks van de leiding van de Nieuwe Wereld Orde. Zo is de parallel tussen wat gebeurt in Catalonië en de tricoloriteit in Vlaanderen zekerder dan men denken kan. Na het orgastisch plezier van de Belgische Wereldbeker zien de echte leiders achter de schermen hun kans schoon om alles terug te draaien wat de Vlaamse Beweging bereikt heeft.
Zoals ik heb gewaarschuwd voor de Vlaams/Belgische Lügenpresse, zo waarschuw ik nu voor de misselijk makende plannen van de belgicistische politici. ZEG NIET DAT U NIET VERWITTIGD WAART ! Vlaanderen, ga in het verzet!
Goede Vrienden,
Dirk Müller is niet zomaar iemand die luid toetert en zijn sympathie voor “populistische partijen” van de daken schreeuwt. Evenmin wandelt hij mee met Pegida of loopt hij op kop van een betoging tegen een zoveelste moord op een jong meisje door een “vluchteling”.
