EU: leugenachtig en hypocriet

Het Europees Parlement ziet zichzelf graag als de moreel verheven behoeders van onze democratische waarden, onze democratische rechtstaat. Maar wat brengen ze er eigenlijk zelf van terecht in dat Europees Parlement?

In een democratie ligt de macht bij burgers. Zij verkiezen soeverein hun volksvertegenwoordigers. Zij spreken in hun naam en zijn er om hun belangen te verdedigen. In een democratie is macht ook verdeeld om machtsmisbruik van een tijdelijke meerderheid te voorkomen. Daarom is er een scheiding der machten tussen de wetgevende, uitvoerende en rechterlijke macht. Ook in het parlement is macht verdeeld tussen meerderheid en oppositie. Uiteraard wordt er bij meerderheid besloten, maar de oppositie is net zo belangrijk als de meerderheid zelf. Omdat elke burger vertegenwoordigd wordt en elke stem telt, maar ook omdat macht gecontroleerd moet worden. Want anders wordt de deur opengezet naar machtsmisbruik en uiteindelijk dictatuur.

Een parlement is eigendom van de burgergemeenschap die het vertegenwoordigt, en niet van een meerderheid in dat parlement. Die meerderheid kan de oppositie haar spreektijd niet afnemen bijvoorbeeld. De oppositie heeft net zoals de meerderheid recht op vertegenwoordiging in de commissies, het Bureau en andere bestuursorganen van het parlement. Dat is zo in elke democratie ter wereld, zèlfs in België. Om de posities in die bestuursorganen toe te wijzen, wordt daarbij traditioneel de Dhondt-berekeningsmethode gehanteerd. Daardoor krijgen fracties proportioneel een vertegenwoordiging. Daardoor worden alle burgers vertegenwoordigd en daardoor kan de oppositie haar controlerende rol vervullen.  

Maar niets van dat alles in het Europees Parlement! Daar werden de 18.364.936 kiezers van de fractie Patriotten voor Europa, de derde fractie van het Europees Parlement waartoe ook het Vlaams Belang behoort, systematisch onze legitieme positie in de parlementaire organen afgenomen. Vorige week gebeurde dat al voor het Bureau van het parlement, deze week gebeurt dat in de commissies. De brutale machtsgreep in de LIBE-commissie in het bijzonder maakt de hypocrisie van het Europees Parlement pijnlijk duidelijk. Deze commissie waakt namelijk specifiek over de democratische rechtstaat. Maar respect voor de wil van de kiezer is hen te veel gevraagd. Onze Nederlandse collega met een uitmuntende expertise voor de LIBE-commissie Marieke Ehlers (PVV) werd brutaal weggestemd als eerste ondervoorzitter. Een socialist pikte haar positie in. De andere fracties, incluis de communistische fractie waartoe Ilaria Salis behoort, een lid van de ANTIFA-bende die met hamers (!) politieke tegenstanders in het ziekenhuis klopte, kregen wel hun legitieme vertegenwoordiging. Dit alles met de bereidwillige steun van het zogenaamde centrum van liberalen en christendemocraten.

Ze hebben hier in het Europees Parlement de mond vol om anderen de les te spellen, maar zelf hebben ze niet het minste respect voor de democratische vertegenwoordiging. Nog geestiger is dat ze een “genderbalans-regel’ ingevoerd hebben. In het bestuur van een commissie moeten er volgens deze regel evenveel vrouwen als mannen zitten. De overige 116 ‘genders’ worden voor de gelegenheid vergeten, maar dit geheel ter zijde. Onze vrouwelijke kandidaat Kinga Gal van het Hongaarse Fidesz werd in de AFET-commissie (Buitenlandse Zaken) weggestemd… ten voordele van een man! Plots was de genderbalans niet meer belangrijk genoeg. Het toont de totale hypocrisie en het volstrekt moreel failliet aan van heel dit Europees Parlement. Ze delegitimeren zichzelf als een parlement waar men het blijkbaar enkel eens mag zijn met de Eurofanatici. Ze degraderen zichzelf tot een schijnparlement dat de burgers vooral de illusie moet geven dat de Europese Unie democratisch bestuurd wordt. In werkelijkheid willen ze enkel volksvertegenwoordigers die niet hun volk vertegenwoordigen, maar enthousiast applaudisseren en strak in het gelid springen voor de wensen van de EU-bureaucraten. Ze willen een democratie waarin men de vrijheid heeft zijn mening te zeggen… zolang men het met hen eens is. Ze willen een democratie waarbij burgers vertegenwoordigd zijn… zolang ze gehoorzaam instemmen.

Dat soort democratie kennen we van een duister verleden. De Duitse Democratische Republiek (DDR) kende verkiezingen, een parlement en zelfs meerdere partijen. Maar allen moesten wel in de pas lopen van de communistische partij. Een grote show die de illusie moest opwekken dat het volk de communistische doctrine steunde. In werkelijkheid moest dat regime muren en prikkeldraad gebruiken om de burgers ervan te weerhouden uit die openluchtgevangenis te vluchten. Ze hadden ze met de Stasi een ongezien controlesysteem nodig om burgers te bespieden en in de gevangenis te gooien als ze iets verkeerd zegden of dachten. Ook de EU wil een parlement waarin enkel ja-knikkers en regimeknechten zetelen. Ook de EU wil onze chats controleren en ons bespieden of we niets verkeerd zeggen op sociale media. Ook de EU wil mensen met andere meningen in de gevangenis gooien.  

Deze EU is leugenachtig, hypocriet en helemaal aan het ontsporen. Deze EU is een EUSSR geworden waar we nooit voor getekend hebben. Maar hoe machtig het regime ook lijkt, net zoals de communistische regimes zijn ze niet bestand tegen de wil van het volk om vrij te zijn. Hun intimidaties en machtsmisbruik zijn niet bestand tegen de vrije gedachten en het vrije woord. Dat is ook wat wij de volgende jaren zullen doen. Vlaams Belang was de grootste partij in Vlaanderen voor de Europese verkiezingen. Wij spreken namens meer dan een miljoen Vlamingen. Met elke stem die we toevertrouwd kregen zullen we de belangen van de Vlamingen verdedigen. Want elke stem telt en is het waard gehoord te worden.

Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang

Nvdr: meer tussenkomsten in de EU-praatbarak vindt u bij: https://www.youtube.com/@EUdebatesLIVE/videos

Voor gepensioneerden zou Israël inderdaad het Beloofde Land zijn

De titel klinkt pretentieus. Een onderzoek van de “Confidence Club”, gevestigd in het V.K., die zich wijdt aan info voor en steun aan gepensioneerden, berekende dat Israël na IJsland het ideale land is om van je pensioen te genieten. Goed om weten: het onderzoek liep na 7 oktober, dus nadat de oorlog tegen Hamas/Gaza begon.

39 landen werden onder de loep gehouden, met als thema’s gezondheidszorg, levensverwachting, veiligheid en tevredenheid in het algemeen.

De voortdurende oorlog zou dus niets veranderen niets aan de tevredenheid over het leven in Israël. Er werd een puntensysteem gehandhaafd:

  • op 1: IJsland met 87 punten
  • op 2: Israël met 85 punten
  • op 3 ex aequo: Finland, Nederland en Zwitserland
  • op de laatste plaats: Zuid-Afrika, met 43 punten
  • net voor de hekkensluiter vindt men: Griekenland, Letland, Slovakije en Italië

Bron:

Tja. Als we even verder zoeken naar landen waar gepensioneerden het gelukkigst zijn, het beste leven kunnen leiden, dan krijgen we andere resultaten. Bij deze bron staat Israël pas op de 48ste plaats: https://ceoworld.biz/2024/04/15/worlds-best-countries-for-retirement-2024/

Iets zegt ons dat men probeert in Israël de optimistische noot te blijven aanslaan. En zo zie je maar dat men met statistieken zowat alles kan bewijzen.

Banaal nationalisme

Voetbalvreugde en liefde voor de eigen natie

Links Duitsland ongerust over de nationale symbolen

— Dirk Rochtus — Doorbraak | 10 juli 2024

Op het EK zwaaiden vele Duitsers weer met de nationale vlag. Een bedenkelijke opstoot van nationalisme volgens links.

De nationale hymne ‘Deutschland über alles’ zingen en de zwart-rood-gouden vlag uithangen naar aanleiding van het Europees Kampioenschap (EK) blijft voor controverse zorgen bij onze oosterburen.

https://www.youtube.com/shorts/mwpz0vxIZCk?feature=share

De ‘Bundeszentrale für politische Bildung’ (BpB), de Federale Centrale voor Politieke Vorming, bestond het zelfs om in een filmpje op Facebook de oorsprong van de ‘ruk naar rechts’– denk aan de opgang van de Alternative für Deutschland (AfD) – terug te voeren op het Wereldkampioenschap Voetbal dat in 2006 in Duitsland werd georganiseerd. De ‘Mannschaft’ schopte het toen tot in de halve finale. De sfeer bij de Duitsers was uitgelaten; vele zwaaiden met zwart-rood-goud. Het enthousiasme leeft in de herinnering voort als het ‘Sommermärchen 2006’, het ‘zomersprookje van 2006’.

‘Banaal nationalisme’

Mensen uit het linkse spectrum van de politiek stonden verbijsterd te kijken naar deze opstoot van wat de Britse sociaal-psycholoog Michael Billig ‘banaal nationalisme’ noemde, een nationalisme dat niet ideologisch geladen is, maar gewoonweg de uitdrukking is van een onbewuste verbondenheid met de eigen natie met gebruikmaking van de symbolen ervan.

Ook nu weer, bij de organisatie van het EK, grepen vele mensen terug naar de vlag en zongen de spelers van de Mannschaft de nationale hymne mee. Voor de bpb een reden te meer om zich, onder verwijzing naar de spelers en de trainer van 2006, de vraag te stellen: ‘Sind Poldi, Klinsi und Co. schuld am Rechtsruck in Deutschland?’ Er kwam veel protest tegen de video ‘2006 – ein Sommermärchen für den Nationalismus?‘; de vormingscentrale heeft hem afgevoerd.

Heimat

Irene Götz, professor aan de Ludwig-Maximilians-Universität München, voelt zich ongemakkelijk bij het zien van mannen die luid roepend en bier drinkend met de nationale vlag zwaaien. In een interview met Der Tagesspiegel (28 juni) zegt ze: ‘Daarachter gaat zeker machismo schuil, een soort patriarchale houding die net vrouwen dwars zit. En als er dan nog een migratieachtergrond bijkomt en je ziet dat er zich daar onder die vlag alweer witte mannen tonen, kan dat natuurlijk bedreigend en uitsluitend overkomen.’

De academica gelooft dus dat vrouwen en allochtone mensen kunnen voor het hoofd gestoten worden door de Duitse vlag en het voetbal-enthousiasme. Niets is minder waar. Een journalist van Der Tagesspiegel (3 juli) is op onderzoek in Berlijn getrokken en heeft vastgesteld dat er op de Kurfürstendamm ook veel jonge vrouwen de deelname van de ‘Mannschaft’ aan de kwartfinale vierden en dat over heel de stad verspreid er heel wat mensen met migratieachtergrond te vinden waren die hun trots over Duitsland uitbazuinden. Een Libanees bijvoorbeeld vertelde aan de reporter: ‘De Libanese vlag staat voor onze heimat, de Duitse omdat wij hier zijn, hier kunnen zijn, hier mogen leven.’

Sarcasme

Zwart-rood-goud wekt blijkbaar vooral weerzin op in de ‘hogere’ politieke en intellectuele kringen. Een voormalige minister van Defensie, van sociaaldemocratische signatuur, verbood ooit de soldaten de vlag uit te hangen aan de ramen van de Bundeswehr-Universität (de Universiteit van het Leger, in Hamburg).

Tegelijk verordende ze het hijsen van de regenboogvlag voor het gebouw. Het verleidde de columnist Harald Martenstein, die deze anekdote oprakelt in Die Welt, tot een sarcastische bedenking: Als je toch graag met een vlag zwaait, maar niet verdacht wil overkomen, doe het dan met de regenboogvlag … behalve in bepaalde stadswijken …

‘Het mirakel van Bern’

Het is algemeen geweten dat de nationale zelfhaat van de Duitsers voortkomt uit hun historische ervaringen. Maar dat Schwarz-Rot-Gold taboe is, blijft toch verwonderen. Het is de vlag van de revolutie van 1848 met haar democratische aspiraties. Het is de vlag van de Republiek van Weimar (1919-1933). Het is de vlag die de nationaalsocialisten na hun machtsovername in 1933 verboden hebben. Het is de vlag van de Bondsrepubliek, de meest ‘geglückte Demokratie’ (geslaagde democratie) ooit op Duitse bodem. Het is de vlag van een staat die dankzij het voetbal zijn zelfvertrouwen herwon: het was op 4 juli 1954, amper negen jaar na de Tweede Wereldoorlog, dat de Mannschaft in de finale van het Wereldkampioenschap in het Zwitserse Bern de Hongaren versloeg.

‘Das Wunder von Bern’ bezorgde de ‘Weltmeister’, de wereldkampioen, het gevoel weer bij de internationale gemeenschap te behoren, eindelijk weer op respect te mogen rekenen. De overwinning die de Duitsers in Bern behaalden op de grasmat, was balsem voor een gekwetste natie. De beroemde journalist Joachim Fest noemde dat gebeuren dan ook symbolisch de ‘eigenlijke stichtingsdatum van de Bondsrepubliek’.

‘Deutschland über alles’

Wat geldt voor de vlag, geldt ook voor de nationale hymne. De tekst – een gedicht van Hoffmann von Fallersleben [1] (1798-1874) – drukte het verlangen naar Duitse eenheid uit, naar een ‘Deutschland’ als de koepel boven de vele kleine Duitse staatjes met hun onderlinge grenzen tot ver in de 19de eeuw. De legendarische Franz Beckenbauer verplichtte in 1984 zijn elftal tot het meezingen van de hymne nadat Duitsland verloren had tegen Argentinië met 3:1. Hij had vastgesteld dat de Argentijnse spelers geestdriftig hun volkslied hadden meegezongen met de hand op het hart, terwijl de Duitse er bij het weerklinken van ‘Deutschland über alles’ onverschillig hadden bijgestaan.

Na 1945 zingen de Duitsers alleen nog de derde strofe, de lofzang op ‘Einigkeit und Recht und Freiheit für das deutsche Vaterland!’. De eerste strofe kan niet meer door de beugel omdat er sprake is van een Duitsland waarvan de grenzen reikten tot ver buiten de huidige (‘Von der Maas bis an die Memel’, de grensrivier van het toenmalige Oost-Pruisen).

Claudia Becker slaat tot slot de nagel op de kop wanneer ze in Die Welt schrijft: ‘Het is niet op de laatste plaats het “Sommermärchen” van het WK 2006 in Duitsland dat getoond heeft dat Zwart-Rood-Goud in een zee van internationale vlaggen even weinig bedreigend is als “Das Lied der Deutschen”. Het is op de eerste plaats de uitdrukking van de vreugde samen het voetbal te vieren.’

[1] De UNESCO en de rustplaats van een vriend van Vlaanderen

Het klooster van Corvey komt op de werelderfgoed van de UNESCO. Markant: in de tuin vond een grote vriend van Vlaanderen zijn laatste rustplaats.

<https://doorbraak.be/de-unesco-en-de-rustplaats-van-een…>

Goede bezettingen, slechte bezettingen

Meerdere militanten van het nationalistische Voorpost hebben zondag het leegstaande hotel Apollo kortstondig bezet in protest tegen de plannen van staatssecretaris Nicole De Moor (cd&v). Zij plant – tegen de cd&v-beloftes in – om een asielcentrum in het voormalig driesterrenhotel te openen.

Lees: https://www.v-nieuws.be/voorpost-organiseert-protestactie-tegen-asielopvang-in-hotel-apollo/

Beelden uit het hotel, waar de gelukzoekers ondergebracht zullen worden: vakantiegevoel gewaarborgd!

Terugblik: 25.6.49

“Bij de parlementsverkiezingen van 25 juni 1949 kunnen de Vlamingen voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog weer voor een Vlaams-nationale partij stemmen. De Vlaamse Concentratie is pas een maand voordien opgericht en is in volle repressietijd nog een broos gegeven. Aan tienduizenden Vlamingen was immers zonder proces ‘bij wijze van voorzorg’ het stemrecht ontnomen.”

Lees: https://doorbraak.be/vandaag-1949-25-juni-voor-het-eerst-na-1945-neemt-weer-een-vlaams-nationale-partij-deel-aan-de-parlementsverkiezingen-de-vlaamse-concentratie/

En: https://encyclopedievlaamsebeweging.be/nl/vlaamse-concentratie