Verleden jaar verspreidde de Open VLD nog deze hoopvolle boodschap naar aanleiding van de belgische herdenking van de troonsbestijging van Coburger nummer één, Leopold I.
Een deel van het noorden van Frankrijk behoorde tot uiterlijk 1713 tot de Lage Landen. Hoewel de streek bijna helemaal is verfranst, zijn er vandaag toch nog sporen van deze gemeenschappelijke geschiedenis terug te vinden en in de Franse Westhoek kun je soms nog een West-Vlaams dialect horen spreken. Er is om die reden altijd belangstelling geweest vanuit de Vlaamse beweging voor de Vlaamse cultuur in Noord-Frankrijk. Meer…
Gelegen aan de IJzer in de aanwezigheid van vele eiken kreeg de plaats de naam ‘Ekelsbeke’ (Eikels beek) waarvan Esquelbecq de verfranste versie is.
De naam dook het eerst op in een 9e-eeuwse oorkonde van Sint-Bertinus. Het leven van Sint-Folkwin (Folquinus van Terwaan), een christen die de bevolking kerstende, staat erin beschreven. Folkwin, die van 817 tot 855 bisschop van Terwaan was, overleed in Ekelsbeke op 14 december 855.
“Het is de oudste tuin van Frankrijk…” stelt de commentator in de video…
Een executie met een kanon is uit de mode geraakt wegens te barbaars. Het werd niet alleen toegepast om de vijand te elimineren, maar ook om te intimideren. Bv. in Shiraz, Perzië (19de eeuw) of in Indië, waar het gold als het toppunt van een perfide straf want de rondvliegende lichaamsdelen konden bij een lijk van een lagere kaste belanden…
Paul Ronzheimer, een Axel Springer marionet (Bild), wil Orbán de levieten lezen. En komt van een kale reis thuis. Ronzheimer beweert met talrijke Oekraïners gesproken te hebben en geen van hen zou over vrede willen onderhandelen. “Ze willen zich verdedigen, voor hun land, voor gezin, hun vader, moeder…”
Waarop Orbán: “Dus als ik U goed begrepen hebt, wilt U, een Duitse man, mij uitleggen wat het betekent dichtbij de Russen te leven? Vergeet niet dat wij ons in Boedapest bevinden… niemand kan ons, Hongaren, lessen lezen over de Russen. Het is belachelijk. Wij werden verschillende keren bezet door de Russen. Als er iemand de Russen kent, dan zijn wij het wel, wij de Hongaren. Vooral de premier. Ik dus. Want dat is mijn job. Wij weten dus wel degelijk wat het betekent. Van de Russen te willen winnen is een belachelijk idee. De hoeveelheid soldaten, de bronnen, de aanvoer, de grootte …”
Waarop Ronzheimer: “Ja, maar hebben ze hun verliezen toegegeven?”
Waarop Orbán: “Neen, niet de eigen verliezen. Ieder heeft verliezen van de tegenstander medegedeeld.”
Logisch. Men overdrijft de verliezen van de tegenstander en minimaliseert de eigen verliezen.
Ronzheimer: “Maar wat wil Poetin?”
Waarop Orbán: “Da’s toch duidelijk. Poetin herhaalt in zijn toespraken en interviews wat hij wil bereiken. En dat is zijn plan.”
Ronzheimer blijft druk uitoefenen met deze vraag: “Heeft U Poetin gevraagd of hij NATO-gebied wil aanvallen?”
Orbán antwoordt daarop “dat hij zich niet belachelijk wou maken. Geen enkele ernstig te nemen man kan een ernstig onderhoud voeren als men daarbij stelt dat Rusland de NATO wil aanvallen. De Russen zijn weliswaar anders, maar ze zijn verstandig en iedereen weet dat de NATO het sterkste militaire blok is. Niemand wil zomaar de NATO aanvallen. We zien toch hoe moeilijk het Oekraïne-conflict verloopt… Waarom zou men (… Rusland) plotseling de NATO willen aanvallen?”
En: “Met Angela Merkel was de Russische invasie nooit gebeurd!”
Waarom?: “Omdat zij het vermogen, het begrip en de vaardigheden heeft om de conflicten te isoleren. Wij zijn in de fout gegaan zodat er een conflict ontstaan is, dat er oorlog is en in plaats van deze te isoleren hebben we deze doen escaleren en steeds internationaler gemaakt.”
Ronzheimer: “We hebben het met Minsk geprobeerd en dat is mislukt.”
Orbán: “Dat is Uw interpretatie. Ik zie dat anders.”
“Ik ken de situatie van de minderheden in Oekraïne, m.n. de Hongaren, die als minderheid leven in het hedendaagse Oekraïne. Het is nu niet de ideale tijd om de Oekraïense regering hierover aan de tand te voelen – het is tenslotte een land in oorlog. Belangrijk is dat alle actoren ook vrede willen. Wij, Hongaren, weten hoe de Russen denken. De EU is veel meer betrokken partij dan de VSA. Het is onze verdomde plicht voor de vrede te pleiten.“
Llivia is een Spaans stadje dat ongeveer 4 km binnen het grondgebied van Frankrijk gelegen is.
Het ontstaan van de enclave op zichzelf lijkt al op een grap: in 1658 besloten Frankrijk en Spanje eens en voor goed een einde te stellen aan hun grensconflicten. Het verdrag der Pyreneeën bepaalde dat alle dorpen ten noorden van de Pyreneeën zouden toekomen aan Frankrijk en alle dorpen ten zuiden aan Spanje. De Fransen trokken zich vervolgens terug uit alle dorpen die toegewezen waren aan Spanje. De Spanjaarden deden hetzelfde voor alle dorpen toegewezen aan Frankrijk, maar tot de verbazing van de Fransen maakten ze geen aanstalten om Llivia te verlaten.
Toen de Fransen om uitleg vroegen antwoordden de Spanjaarden doodleuk dat het verdrag enkel sprak over dorpen, maar volgens hen was Llivia een stad. En inderdaad, Karel V had in 1528 aan Llivia de titel van stad toegekend.
De plaatselijke autoriteiten vroegen aan de Franse koning Lodewijk XIV wat ze moesten doen, maar de zonnekoning had absoluut geen zin om de onderhandelingen opnieuw te beginnen voor een afgelegen bergdorp en hij liet weten dat ze het zo maar moesten laten.
Er werd vervolgens een weg aangelegd tussen Llivia en Spanje, de zogenaamde “neutrale weg”. Volgens een Spaans-Frans akkoord mocht deze weg enkel gebruikt worden om zich van Spanje naar Llivia te begeven en omgekeerd. Op de weg mochten geen grenscontroles uitgevoerd worden of cijnzen geheven en geen van de twee landen mocht het verkeer belemmeren.
In de jaren 1970 gaf deze weg aanleiding tot de “stopborden-oorlog” tussen Frankrijk en Spanje. Een belangrijke Franse rijksweg (de N20 naar Toulouse) kruiste de weg. Om veiligheidsredenen plaatsten de Fransen stopborden op de neutrale weg om voorrang te verlenen aan het drukke verkeer op de rijksweg. De Spanjaarden beschouwden dit als een schending van het akkoord en verwijderden de stopborden die enkele dagen later door de Fransen terug geplaatst werden. Het conflict sleepte enkele maanden aan waarbij de stopborden door Franse gendarmes bewaakt werden. Tenslotte werd het probleem opgelost door een brug te bouwen.
De vrijlating van Julian Assange werpt een schaduw, niet alleen op de vrijheid der media in het westen, maar ook op de tot op vandaag durende westerse koloniale heerschappij. Voorwaarde voor zijn vrijlating was immers dat de grondlegger van WikiLeaks schuldig zou pleiten aan een inbreuk op de VSA spionagewet uit het jaar 1917. Die werd toen in het leven geroepen om de publicatie van geheime documenten tegen te gaan.
Assange moest dus schuld bekennen voor een rechtbank in Saipan, de hoofdstad van de Noordelijke Marianen, een eilandengroep in de Stille Oceaan. Dit is een VSA-gebied, hoewel de bewoners geen stemrecht hebben, niet voor de presidents-, niet voor de parlementsverkiezingen. Dit telt ook voor Guam, het zuidelijkste der Marianen eilanden, dat regeringstechnisch afgescheiden werd en dat door de VN tot op de dag van vandaag als “gebied zonder eigen regering” (Non-Self-Governing Territories, NSGT) opgelijst wordt. M.a.w. kolonies. Amerikaanse kolonies. Guam is een niets minder dan een VSA-militaire basis tégen een mogelijke opmars van China.
De kolonisering der Marianen, ingezet door Spanje, begon in de tweede helft van de 17de eeuw. Reeds in maart 1521 had de Portugees Fernão de Magalhães, die in opdracht van de Spaanse kroon een zeeweg via Amerika naar Zuidoost-Azië zocht, de eilanden bereikt. Hij trok echter verder en landde vervolgens op de Filipijnen, waar hij op 27 april 1521 bij een gevecht met de inboorlingen omkwam. Sinds 1565 eiste Spanje de Marianen op en gebruikte vooral Guam als tussenstation voor handelsschepen, die tussen de Spaanse koloniën, aan beide kanten van de Stille Oceaan – Mexico en de Filipijnen – pendelten. Vanaf 1668 begon Spanje de Marianen ook in alle aspecten te onderwerpen. De oorlogen die het daarvoor tegen de inboorlingen, de Chamorro voerde, duurden tot in het jaar 1699 en kostten een groot gedeelte van de Chamorro-bevolking – ook door de uit Europa meegebrachte ziektes – het leven.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
In de tweede helft van de 19de eeuw werden de Marianen de speelbal van meerdere koloniale machten. Het Duitse Keizerrijk had er ook een oogje op geworpen, o.a. met handelsrechten in het jaar 1885. Maar ook, of vooral, de VSA, die na de oorlog tegen Spanje in 1898 diens Stille Oceaan-koloniën onderwierpen, nl. de Filipijnen en de Marianen.
Na het spierballengerol der Duitse oorlogsmarine in het jaar 1898 voor de kust van de Filipijnse hoofdstad Manilla, gekend als het “Manilla-incident”, deden de VSA in 1899 grootmoedig afstand van de Noordelijke Marianen ten voordele van het Duitse Rijk en behielden slechts Guam, het zuidelijkste én grootste eiland der Marianen. De structurele scheiding tussen de beide regio’s van de eilandengroep, veroorzaakt door de koloniale bezetters, bestaat tot vandaag. Na WOI werden de Noordelijke Marianen aan Japan overgemaakt, dat ze vervolgens na de WOII-nederlaag afstond aan … de VSA. Die hadden immers de koloniale heerschappij over Guam onverminderd behouden.
De Noordelijke Marianen werden in het jaar 1978 als Commonwealth of the Northern Mariana Islands (CNMI) bij de VSA ingedeeld. Daar dit gebeurde na een bevestigend referendum werden zij door de VN in 1990 van de lijst “gebieden zonder eigen regering”, die tot op heden bestaande territoria onder vreemde heerschappij bevat, geschrapt. De bewoners der Noordelijke Marianen zijn VS-burgers, echter zonder stemrecht daar hen de status van een volwaardige VS-staat geweigerd werd. Sinds 2008 mogen ze een afgevaardigde naar het VS-parlement sturen, echter zonder stemrecht. VS-rechtbanken zijn in Saipan aanwezig – reden dat de rechtszaak tegen Julian Assange daar kon plaats vinden.
Guam is een ander verhaal. In 1969 weigerden de eilandbewoners in een referendum de vereniging met de Noordelijke Marianen. Alle pogingen de status van Guam ook per referendum op te lossen liepen mis. Derhalve wordt het eiland door de VN nog steeds op de lijst “gebieden zonder eigen regering” vermeld en zetten deze zich voor een grotere zelfbeschikking in. Vergelijkbaar met de inwoners der Noordelijke Marianen hebben de Guam-bewoners ook de Amerikaanse nationaliteit, mogen echter niet deelnemen aan de VSA-presidentsverkiezingen. Ook zij sturen een afgevaardigde zonder stemrecht naar het VSA-parlement. Dit veroorzaakt wrijvingen. Eisen van volledige onafhankelijkheid, dan wel een volwaardige VSA-staat blijven onbeantwoord. Critici noemen Guams status onverbloemd een “neokoloniaal anachronisme”.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Daarbij hebben zowel Guam als de Noordelijke Marianen voor de VSA en voor het westen een belangrijke geostrategische betekenis. Ze maken deel uit van de zgn. tweede eilandenketting, die van Japan via de Marianen en Palau tot aan Papoea-Nieuw-Guinea reikt en die na de eerste eilandenketting (Japan, Ryukyu-eilanden, Taiwan, Filipijnen, Borneo) een soort plan B voor een Stille Oceaanomsingeling van China vormt.
De VSA zijn militair op Guam alom aanwezig met zowel een luchtmacht- (Anderson Air Force Base) als een marinebasis (Naval Base Guam), die voortdurend vergroot wordt. Zij dienen enerzijds als tussenstation voor troepen en materiaal, die vanuit de VSA over de Stille Oceaan richting Azië verhuisd worden. Anderzijds kan men vanuit Guam luchtaanvallen op China uitvoeren. Daar ermee rekening gehouden wordt dat bij een oorlog de grote VSA-bases op Guam tot de eerste doelwitten van Chinese afweerraketten zullen horen, hebben de VSA beslist hun bases op de Marianen te verspreiden. Zij bouwen o.a. op het eiland Tinian, één der noordelijke Marianen, gesitueerd ten zuiden van Saipan, een nieuwe, strategische basis. (zie onderste video)
Wil je het in de Israëlische politiek maken, dan moet je wel de juiste geloofsbrieven kunnen voorleggen. Zoals bv. een door-en-door joodse afstamming. Als je naam te Europees klinkt, dan verander je die toch in een joodse variante.
Richard Medhurst beweert in onderstaande opname dat élke Israëlische premier een valse naam heeft/had. Ben Gurion heette Gryn (Polen). Netanyahu had eigenlijk Mileikovski moeten heten indien zijn grootvader zijn naam niet veranderd had (Polen). Kortom, zo stelt hij, Israëli’s zijn Europese joden; zij zijn niet afkomstig uit Palestina. Ze willen je dit slechts laten geloven om voor de hand liggende redenen. Moshe Sharett (Sharad) heette eigenlijk Shertok (Oekraïens). Levi Eshkol echte naam was Eshkolnik (Oekraïens). Yigal Allon heette oorspronkelijk Paikovitz. De bekende naam van Golda Meir had eigenlijk Mabovitsch moeten luiden (Oekraïens). Enz. enz. Schakel ondertiteling en vertaling in via icoontjes onderaan de video.
Opvallend hoeveel Israëlische politici uit Oekraïne afkomstig zijn. Maakt meteen duidelijk waarom de VSA zo hartstochtelijk Oekraïne willen helpen.
“Bij de parlementsverkiezingen van 25 juni 1949 kunnen de Vlamingen voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog weer voor een Vlaams-nationale partij stemmen. De Vlaamse Concentratie is pas een maand voordien opgericht en is in volle repressietijd nog een broos gegeven. Aan tienduizenden Vlamingen was immers zonder proces ‘bij wijze van voorzorg’ het stemrecht ontnomen.”
