Het lijkt wel een bizarre grap dat nèt nu de relikwieën van een Egyptische (of Syrische?) jonge vrouw, een christen, in de schatkamer van de Akener Dom (her)ontdekt werden. Voor een pelgrimstocht is het een beetje laat.
Hierbij een muzikaal gebed aan de h. Corona, martelares, patrones van het geld, van de schattenjagers, van de standvastigheid in het geloof en beschermvrouwe tegen plagen. Zij overleed niet aan een of andere mysterieuze ziekte, maar door het uiteen rijten van haar lichaam. Ze werd immers aan twee naar elkaar toe gebogen palmen gebonden, die vervolgens losgelaten werden. En dit als straf omdat ze een soldaat getroost had – ze verkreeg p.m. daardoor een heiligenstatuut – die gefolterd en terechtgesteld werd.
De combinatie van geld, geloof (… hoewel… er zit toch wel enige logica in: geloof en schattenjagerij…) en anti-stoffen tegen plagen allerhande… een rare cocktail.
Mocht u nieuwsgierig zijn naar de verblijfplaats van de resten der H. Corona, kijk dan even mee in de Akener Dom, mét schatkamer en een verzameling knoken en relikwieën. Misschien een ideetje voor een uitstap-post-corona – als we het overleven – om een kaarsje uit dankbaarheid aan te steken?
In Israël komt een opvallend groot aantal coronapatiënten uit de ultra-orthodoxe gemeenschap. Zij gehoorzamen slechts schoorvoetend de instructies van de regering en brengen daardoor iedereen in gevaar. Moeilijk bereikbaar, zegt de politie. Hun buurten zijn dichtbevolkt, met grote gezinnen, zonder tv, internet, kranten. “Het enigste wat we nodig hebben is de sjoel (synagoge)”, stelt een man. (…)
Blijkt dat de moeilijkheden zich niet beperken tot Israël. Ook elders in wereld met grote joods-orthodoxe gemeenschappen, zoals bv. in N.Y. , hebben ultra-orthodoxe joden meer vertrouwen in JHWH dan in de regering/wetenschap. De politie moet op eieren lopen om de beschermende maatregelen af te dwingen.
… De afgelopen jaren hadden we debatten over wereldschokkende kwesties als daar zijn het ‘wit’ maken van blanke mensen, het laten vallen van de aanspreektitel ‘dames en heren’ wegens uitsluiting van niet-binaire personen, het verbieden van cowboy- en indianenpakjes of sombrero’s op verkleedpartijtjes wegens ‘culturele toe-eigening’. Over de onvoorbereidheid van onze maatschappijen op een nieuwe pandemie hoorden we, ondanks alle ‘onderzoeksjournalistiek’, nauwelijks een woord. De tijd van die ondraaglijke woke lichtheid lijkt nu echt wel voorbij…
Trumps kinderen en diens halve trouwbroeken zitten nog steeds op hun vetbetaalde postjes. Bevriende partijgenoten, al degenen die hun kritiek achter hun tanden houden idem dito. Maar de commandant van een vliegdekschip die geen gehoor kreeg en daarom op een niet-militair-conforme wijze de noodklok luidde mag zijn biezen (… en strepen???) pakken.
Al 114 van zijn 4.800 bemanningsleden hebben intussen positief getest op het nieuwe coronavirus, maar het Amerikaanse leger neemt het de commandant van vliegdekschip USS Theodore Roosevelt niet in dank af dat hij eerder deze week openlijk de noodklok luidde over de situatie aan boord. Hij is intussen van zijn bevel ontheven omdat hij “een foute inschatting” maakt van de situatie. Lees verder…
Initieel wilde de Navy geen enkele soldaat van het schip halen. Intussen werden de zieken van boord gehaald, worden er bemanningsleden getest maar het schip moet desondanks “operationeel” blijven. De USS Theodor Roosevelt legde voorheen aan in Vietnam, waar er een toename van coronabesmettingen vastgesteld werd. Naar verluidt ingevoerd uit het buitenland.
De titel van de documentaire luidt letterlijk vertaald “Waar kindheid stierf”. In talrijke gevallen… waar kinderen stierven. Het is het verhaal van Syrische kinderen die tijdens de bezetting van islamistische terreurgroepen verplicht ingelijfd werden als strijders én gedwongen werden toe te kijken (… of erger) bij barbaarse slachtpartijen.
Het Syrische leger heeft deze regio terug heroverd. De kinderen zullen echter nooit vergeten wat hen aangedaan werd, wat ze beleefd hebben, hoe ze ontvoerd en gehersenspoeld werden, hoe ze moesten werken, en hoe ze – om in leven te blijven – deel namen aan barbaarse praktijken. De onzichtbare littekens op hun ziel zijn dikker dan de littekens van fysische letsels.
Wij zijn hier bekommerd om de leerachterstand die scholieren oplopen door de sluiting der scholen. En dat moet ook zo zijn. Kinderen zijn onze toekomst. Als men echter bekijkt wat onder “rebellen”democratie een “normaal” leven voorstelt dan worden enkele maanden in te halen leerstof relatief onbelangrijk. Dat we er heelhuids uitkomen, gezond en wel, dàt is waar het om gaat. Ook in Syrië, waar de sancties ondanks de precaire toestand onverminderd zwaar wegen op de bevolking. Wie hulp stuurt is meteen het mikpunt van de VSA en de EU.
Keren we terug naar het “rebellen”-fata morgana (… wie een verschil ziet met het ISIS-Kalifaat mag het ons melden), waar er geen plaats was voor het kind-zijn. Kijk even mee naar bijgaande film, die achteraf, na het verdrijven van de terroristen, ze kregen in ruil voor wapenstilstand een vrijgeleide naar Idlib, gedraaid werd. Onder de leiding van dikwijls buitenlandse terroristen, moesten de kinderen vechten tegen hun eigen landgenoten, tegen hun eigen familieleden. Een 6-jarig meisje moest leren met wapens om te gaan. Een 11-jarig jongetje moest tunnels graven en vechten voor en bij Jaish Al Islam. Een tiener kreeg een scherpschuttersopleiding en ze gooiden hem vervolgens in de gevangenis, waar hij gefolterd werd. Of voetballen met hoofden van tegenstanders als pedagogische insteek. En als gevolg dikwijls het Stockholmsyndroom uit overlevingsdrang. Talrijke kinderen kunnen het niet meer navertellen, hebben geen psychisch hulp meer nodig. De film neemt de kindterroristen mee naar de tunnels, naar een ondergrondse oorlogsarena, met kamers, vergaderzalen, medische voorzieningen, labo’s, parkeerplaatsen voor auto’s… Het ergste wat wij uit deze documentaire onthouden is één zin van een jongen: “We geraakten eraan gewoon.” Afgestompt.
Hun familie, een leraar en een kinderpsycholoog vertellen over de diepliggende, emotionele schade die aan de kinderen berokkend werd… en over hun pogingen deze te herstellen.
Arabisch gesproken, Engelse ondertiteling. Ook als u geen van beide talen machtig bent, dan nog zal u perfect begrijpen waar het om gaat. Misschien heeft u hem al ergens gezien. Noteer echter dat dezelfde terroristen, zgz. “gematigde rebellen”, van Jaish Al Islam zich nu in Idlib bevinden, waar ze kunnen rekenen op de bescherming van Erdogan. En die nu met de coronacrisis een toegevoegde engelbewaarder hebben in de vorm van de Guterres-oproep om de wapens neer te leggen. En wat met de sancties, mijnheer Guterres? (…)
De film is intussen meer dan een jaar oud. En toch blijvend actueel. Opdat iedereen zich herinnere, waartoe mensen in staat zijn. Waar geen plaats is voor het kind-zijn.
Onderstaande film geeft een uitgebreid beeld van het immense tunnelnetwerk in Douma, waar achteraf pas duidelijk werd hoe de terroristen noodhulp, voedsel en drank, medicijnen e.a. noodzakelijke producten in ondergrondse magazijnen opsloegen en tegen woekerprijzen verkochten aan de plaatselijke bevolking. “Prutsen aan de keukentafel”?
Na de bevrijding door het Syrische leger woede en vreugde om de vondst van noodhulp door Jaysh al Islam in beslag genomen. Hier ziet u beelden van de bevolking die voorraadplaats vindt en zichzelf bedient:
Douma herpakt zich… al is de nood nog enorm groot.
Afsluitend deze film van een sermoen gegeven door een Jaysh al Islam leider in het noorden van Syrië. Ze genieten daar de bescherming van de Verheven Leider, hebben de Koerden verdreven, en doen daar net hetzelfde als in Douma. De sermoen gaat over verboden en toegelaten zondes. Eigenlijk verbiedt de islam het roven van oorlogsbuit, maar speciaal voor hen heeft Mo speciale volmachten uitgereikt, want Allah zag dat het volk zwak en onkundig was. Vandaar dat het in deze omstandigheden wel degelijk màg en zelfs aanbevolen wordt. Ongelovigen zijn immers niet beter dan honden. Hij noemt het hulp aan de moslims.
“We nemen de problematiek van misinformatie heel ernstig. Misinformatie kan leiden tot polarisatie en daar willen we gepast tegen optreden,” zegt Jessica Zucker, product policy manager bij Facebook. “Maar het is niet aan een intern team binnen Facebook om dat te doen, daarom werken we nauw samen met externe experts.”
De keuze voor Knack en DPA gebeurt niet willekeurig. Beiden zijn lid van het International Fact-Checking Network (IFCN). Knack brengt al acht jaar factchecks in haar magazine en sinds enkele jaren ook online.
“Dat blijven we ook doen,” zegt Knack-hoofdredacteur Bert Bultinck. “Voor ons betekent dit een versterking van onze factchecking-poot die ook los van Facebook blijft bestaan.” Zo zal Knack twee extra journalisten aannemen die zich specifiek op factchecking toeleggen, bovenop de factcheckingrubriek die journalist Jan Jagers al enkele jaren schrijft. Bij DPA gaat het om twee Franstalige en één Nederlandstalige journalist.
De video zegt alles. Een vindingrijke ondernemer verkoopt wc-papier. Nou en? De manier waarop is op zijn minst gezegd opmerkelijk. Vermits er slechts een beperkt aantal klanten tegelijkertijd in de zaak mogen komen, heeft hij een “drive-in” georganiseerd:
