“Aan de andere kant (van de omheining) is het ook mijn land.”
Van veldslagen tegen extreemrechts in Frankrijk tot de Israëlische kolonisatie in het Midden-Oosten: een buitengewone reis van een geradicaliseerde Jood.
Thierry, een jonge jood uit de Parijse buitenwijken in de jaren zestig en zeventig, was een van de leiders van kleine joodse identiteitsgroepen die in oorlog waren tegen extreemrechts in de jaren zeventig en tachtig. Nadat hij een van de bazen van Betar was geworden, vertrok hij om zijn werk te doen, dienst doen in Israël en de Libanese oorlog bestrijden in de speciale strijdkrachten. Thierry, door een geradicaliseerde rabbijn uit New York tot religieuze orthodoxie bekeerd, werd Pinhas en wijdt zich nu aan de herovering door de Joden van Groot-Israël. Ooit dicht bij de Mossad, is hij vandaag de dag een van de meest actieve leiders van de kolonie Kyriat Arba, in bezet Palestina, nabij Hebron. Afwisselend verleidelijk en weerzinwekkend, manipulatief en naïef werpt het personage licht op enkele van de meest mysterieuze pagina’s uit de recente Franse geschiedenis en dompelt het ons onder in de kern van de geheimen van de Israëlische kolonisatie in het Midden-Oosten.
(Nvdr.: we citeren de begeleidende tekst onderaan de video)
“… Je hoort opiniemakers wel eens fulmineren over de democratie die afglijdt naar de dictatuur van de meerderheid. Wel hierover gaat dat. Dat die verdomde burger niet dezelfde verheven inzichten heeft als zij. Dat die aan het bureau in Brussel slim bedachte regeltjes, maatregelen en formulieren op het terrein niet blijken te werken. De burger volgt niet gedwee. Dat ligt niet aan hun weloverwogen beleid, maar aan de burger, vinden ze.
De burger en de politieke elite wantrouwen elkaar. Maar hoe los je dat op? Want de burger volgen, dat is toegeven aan de dictatuur van de meerderheid en af van het pad van de waarheid.
De gemiddelde brave Vlaming komt niet op straat. Die vloekt voor de tv en gaat in stilte met zijn wantrouwen naar het kieshokje.”
Alsof die vraag nog moet gesteld worden. We zijn het beu! Het. De EU, de linkse dogma’s, de woke-ideologie, de omvolking, de bemoeizieke politici, de éénzijdige media, de weg-met-ons-cultuur, de gedachtenpolitie… (vul aan)
De Franse frank lijkt te zijn gevallen. Met de Oekraïne-vriendjespolitiek ondergraaft Frankrijk – en in het verlengde alle EU-lidstaten – hun eigen landbouw en pluimveeteelt. Ook het bijna onderhandelde Mercosur-akkoord met Zuid-Amerikaanse landen mag liefst op de schop.
Hoewel Polen steeds weer bevestigt dat het de “Oekraïense vrienden” op elke denkbare wijze wil ondersteunen, ziet de waarheid er toch ietwat anders uit. Polen en de Oekraïense nationalisten haten zich als de pest. Tegen het einde van WOII hebben ze elkaar in grote getale vermoord. Oekraïne heeft zelfs tegen het einde van deze oorlog nog ca. 60.000 Polen gedood. Sommige bronnen spreken over 100.000…) En dat heeft men in Polen nog lang niet vergeten. In juli 2016 besliste het Poolse parlement de gebeurtenissen van 1943 in Volyn een genocide te noemen.
Voor Polen telt momenteel slechts dat de haat t.o.v. Rusland groter is dan deze t.o.v. Oekraïne. Sinds weken blokkeren Poolse vrachtwagens de grens met Oekraïne omdat de Poolse boeren zich door de massale importvrachten uit Oekraïne in hun bestaan bedreigd voelen. In Polen worden Oekraïners ook niet zoals hier in de watten gelegd. Maar het verblijf in Polen is voor Oekraïners gemakkelijker omwille van de nabijheid en de taal. Men kan elkaar ook zonder taalkennis begrijpen.
Nu Oekraïne stilaan kampt met een tekort aan soldaten, treedt het Oekaïense leger / politie in actie. In Polen circuleren er al beelden van Oekraïense militaire voertuigen die Oekraïners in Polen oppikken om hen naar het front te sturen. Polen laat betijen. En doet meer. Bij ons hoort men niet dat Polen geen Oekraïense mannen meer toelaat. Ze worden met hun auto”s aan de grens afgewezen. Hier en daar zal een uitzondering – voorzien van het nodige smeergeld – nog wel kunnen, maar in het algemeen is het voor Oekraïners moeilijk en quasi onmogelijk nog naar Polen te trekken.
Een geschiedkundige terugblik kan u hieronder bekijken. Op 5’10” van de tijdlijn komt WOII aan bod:
Er werd over de gebeurtenissen in Volyn een film gedraaid. Onderaan verschijnt een Engelse vertaling.
Europees Lijsttrekkersdebat met Wouter Beke (CD&V), Johan Van Overtveldt (N-VA) en Tom Vandendriessche (Vlaams Belang
De Debatclub nodigt u graag uit voor haar Europees Lijsttrekkersdebat. Europa: Top of flop?
Wouter Beke, Europees Lijsttrekker CD&V Johan Van Overtveldt, Europees Lijsttrekker N-VA Tom Vandendriessche, Europees Lijsttrekker Vlaams Belang
Moderator: Pieter Bauwens (Doorbraak)
Vrijdag 23 februari, 20.00 uur – Hotel de Basiliek (Trooststraat 22, Edegem)
Inkom: 10 euro (studenten 3 euro)
Vanaf 18u heeft u de mogelijkheid deel te nemen aan de receptie en het diner. Op voorhand inschrijven is hiervoor verplicht: info@debatclub.org – 0498/77 48 71 – 55 euro p.p. (inkom van 10 euro inbegrepen) over te maken op rekening van de Debatclub: BE20 7350 4124 1556.
Het EU-migratiepact heeft twee luiken: asiel en migratie. Samengevat beweren we dat we meer migratie nodig hebben. Maar dat willen de mensen niet. Dus moeten ze een verpakking vinden om dat aan de mensen te verkopen.
Daarom beweert De Moor dat het EU-migratiepact een ‘historisch akkoord is’ dat illegale migratie zal stoppen. Dat is natuurlijk ongelooflijke onzin. Er was geen enkele hefboom om illegalen terug te sturen en die is er met die EU-migratiepact ook niet. Nochtans is het evident:
ontwikkelingssamenwerking, handel, visa, geldstromen, etc. afhankelijk maken van het terugnemen van illegalen. Maar dat willen ze dus niet.
Er is ook geen bovengrens aan het totale aantal asielzoekers. Wie hierheen komt, heeft dus een kans om in onze sociale zekerheid te belanden zonder er ooit aan bijgedragen te hebben. En is men afgewezen, kunnen ze niet eens teruggestuurd worden. Ze zullen dus blijven komen, en met steeds meer.
Omdat asielrecht wordt misbruikt als migratiekanaal.
Daarom willen ze met dit EU-migratiepact vooral veel meer legale manieren openen om naar Europa te komen, bijvoorbeeld via arbeidsmigratie. Zijn er immers geen tekorten op de arbeidsmarkt? Miljoenen per jaar willen ze zo naar Europa importeren. Het multiculturele drama is ooit begonnen met arbeidsmigratie in de jaren ’60 en ’70. Mensen zijn meer dan arbeid, maar brengen ook hun cultuur, gewoonten en geloof mee. Dat multiculturele drama willen ze dus op een veel grotere schaal herhalen. Doelbewust georganiseerde omvolking.
Hoe krijgt men zoiets eigenlijk verkocht aan een bevolking die minder migratie wil?
Hun gekochte journalisten brengen eerst uitvoerig de regering aan bod om uit te leggen hoe geweldig dit EU-migratiepact wel niet is.
De oppositie wordt niet aan bod gelaten, of slechts zeer beperkt.
Vervolgens worden NGO’s opgevoerd om het geheel vanuit mensenrechtenperspectief te bespreken. Bijvoorbeeld het Migration Policy Institute. Achter deze ogenschijnlijk neutrale benaming gaat o.a. de globalistische speculant George Soros met zijn Open Society Foundation schuil.
Tenslotte worden gekochte ‘experten’ opgevoerd die dan vanuit een veronderstelde deskundigheid moeten ‘duiden’.
Dit alles wordt gefinancierd vanuit de EU zelf. Met subsidies en voordelen allerhande kopen ze journalisten, kopen ze experten, kopen ze NGO’s. Zodat de illusie gewekt wordt dat er een deliberatief proces is waarbij zowel politiek, experten, civil society, etc. aan bijgedragen heeft.
Maar de realiteit is dat ze maar één geluid aan bod willen laten komen. Het hunne. Andere meningen moeten verzwegen worden. Geen enkele krant wil opiniestukken van Vlaams Belang publiceren. Bij de VRT slaagde men er de voorbije jaren in Tineke Strik, Nederlands Europarlementariër voor Groenlinks, tweemaal (!) uit te nodigen over het EU-migratiepact, terwijl ikzelf ook op het dossier van het EU-migratiepact werk. Maar ik zou natuurlijk een andere mening laten horen. En dat is duidelijk niet de bedoeling. Waar de pers wel over bericht zijn mijn inspanningen om via sociale media de mensen te informeren over mijn standpunten en werk.
Daarom is het een leugen- en regimepers. Ze zijn er niet om de mensen te informeren over wat ze moeten weten, maar zijn er wel om de mensen te manipuleren over wat ze moeten denken. Zo werkt het EU-systeem. Door en door corrupt.
Daarvoor is Vlaams Belang het enige alternatief.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang, I & D fractie
