Wat er ogenschijnlijk uitziet als een idiote strijd tussen twee egomanen rond de vrijlating van een Amerikaanse predikant uit zijn Turkse huisarrest is eigenlijk niets anders dan het voorlopig laatste hoofdstuk van een toenemend conflict tussen enerzijds de VSA en de NAVO en anderzijds een Turkije, dat absoluut niet wil toegeven aan de westerse druk.
Vanaf het begin was Turkije de drijvende kracht achter de strijd om “regime change” in Syrië. Turkije bood Assads tegenstanders onderdak en hielp hen van daaruit bij de organisatie van het verzet. Het land hielp het zgn. FSA, het allegaartje gematigde rebellen, de Free Syrian Army,en trad actief op de voorgrond met luchtaanvallen. Turkije zag er geen graten in Syrische vliegtuigen neer te halen en riskeerde bij het afschieten van een Russisch gevechtsvliegtuig zelfs een zware aanvaring met Rusland.
Na aanvankelijke successen bleek snel dat de “rebellen” de oorlog zonder ervaren grondtroepen niet konden winnen. Daartoe ontbrak de steun der bevolking, ook al trachtte westerse propaganda hiervan een ander beeld te creëren. De val van Assad was weliswaar wenselijk voor het Westen, zoals voor Turkije, maar de VSA en de NAVO waren niet bereid een groot offensief met uitgebreide grondtroepen in te zetten. Wat de spanningen tussen de NAVO en Turkije liet toenemen.
Toen de Syrische regering het gebruik van gifgas verweten werd, dreigde Obama met een militair ingrijpen der VSA. Rusland trad als bemiddelaar op, ontmijnde de precaire situatie en Assad liet toe dat alle Syrische chemievoorraden verwijderd en vernield werden onder internationaal toezicht. Ergo: geen Amerikaanse grondtroepen. En bijgevolg verdween de hoop der “rebellen” en van Turkije op een sterke Amerikaanse militaire ondersteuning.
Ontgoocheld bundelden meerdere milities en djihadistische groepen hun krachten tot de zgn. Islamitische Staat. Deze richtte zijn pijlen op Irak. Het Irakees leger was ondanks hun groter aantal en wapentechnisch betere uitrusting niet bereid te strijden. Mosoel viel als een warm broodje in de handen van I.S. Bij de Iraakse stammen was de ontgoocheling en woede over het gebrek aan inzet en de corruptie der regering zo groot, dat ook de bevolking weinig weerstand bood tegen I.S. Slechts uiterst moeizaam en met Iraanse hulp kon I.S. niet ver van Bagdad afgeblokt worden. De situatie was intussen zo ernstig geworden dat dringend meer strijdtroepen gemobiliseerd moesten worden.
In deze explosieve toestand waren de VSA nog minder bereid eigen soldaten naar het strijdtoneel te sturen. Noch meer Iraanse ondersteuning zou tot een sterkere verschuiving van de machtsverhoudingen ten gunste van de Mullahs leiden. En toen kwamen de Koerden op het podium om I.S. de wacht aan te zeggen. Plotseling werden ze van het terroristenetiket bevrijd en zelfs van wapens voorzien; het Westen had hun hulp dringend nodig.
Dit was echter niet naar de zin van Turkije. Al de gedane moeite en risico’s in hun strijd tegen Assad om uiteindelijk de Koerdische belangen te dienen? Om een tegengewicht te creëren ondersteunde Turkije min of meer open en bloot I.S. en manoevreerde hiermee zichzelf in conflict met de Amerikaanse belangen. De wrijving tussen de NAVO-partners nam toe.
En dan schoot Turkije een Russisch vliegtuig neer en de Turks-Russische spanningen namen toe. Rusland nam maatregelen om de Turkse economie zo hard mogelijk te beschadigen. Daar anderzijds de voordelen van de NAVO en de EU achterwege bleven – en zelfs hun kritiek op Turkije toenam – draaiden de Turken stilaan van de oorspronkelijk duidelijke tegenstander van Assad en de Russen naar een eerder neutrale houding tegenover hen beiden.
Rusland nam de draad der economische contacten weer op. Daardoor werd de westerse steun aan de “gematigde rebellen” bemoeilijkt. Met de Russische intrede in de oorlog aan de zijde van Assad was de westerse hegemonie in het Syrische luchtruim gebroken. De “rebellen” verloren steeds meer terrein, stad na stad werd door de Syrische regering bevrijd. De VSA streden verder tegen I.S. en voor de herovering van Mosoel. Turkije streed niet meer tegen Assad maar tegen de Amerikaanse vrienden, de Koerden.
De operettenputsch in juli 2016 door Turkse militairen wordt door Erdogan het westen ten laste gelegd. Tenslotte zou het ook naar de zin van het westen geweest zijn, mocht deze machtswissel in Ankara, ook geleid hebben tot een wijziging van de politieke Turkse koers t.o.v. Assad, de Russen en de Koerden. Het is niet uitgesloten dat het Turkse leger in de NAVO de westerse zienswijze geadopteerd zouden hebben en bijgevolg de Russen als een grotere bedreiging voor de Turkse belangen inschatten dan de Koerden en de NAVO.
Vanaf toen zat er een haar in de boter tussen Turkije en de VSA – ook al waren de VSA steeds weer bereid Turkije ter wille te zijn i.v.m. de Koerdenproblematiek. De Amerikaanse poging voor een Arabische oplossing o.l.v. Saoedi-Arabië kwam niet van de grond. De Syrische-Iraanse-Russische alliantie heroverde het zuiden. De VSA lieten betijen. Israël bemoeide zich niet… behalve dan bij de nachtelijke reddingsactie der Witte Helmen. Op dat ogenblik moeten de VSA zich gerealiseerd hebben dat hun plan mislukt was.
Bovendien begonnen de Koerden te onderhandelen met de Syrische regering. Misschien is de vraag niet of, maar wanneer de door de Koerden bezette gebieden weer deel uitmaken van de republiek Syrië, al dan niet met een vorm van zelfbestuur. Zullen de VSA dàn grondtroepen sturen of hun staart intrekken?… en elders “de democratie, de westerse waarden” gaan verdedigen? De VSA zijn slechte verliezers. De enigste vorm om hun wil, hun belangen op te dringen, hun zienswijze door te zetten, schijnt slechts uit militaire dreigementen en economische sancties te bestaan. In één woord: chantage. Moet Turkije hiermee als vermoedelijke verrader, maar misschien ook als redder in nood, tot rede gebracht worden? Wie anders zou het lot der VSA in Syrië nog kunnen keren? Erdogan ziet terecht niet in dat hij de prijs voor de Amerikaanse belangen moet betalen. Een onbelangrijke predikant als excuus, resp. losprijs, om Amerikaanse eisen kracht bij te zetten, resp. te verwezenlijken. Zonder deze politieke gebeurtenissen zijn de economische ontwikkelingen der laatste weken niet te begrijpen. Verklaringen van economische goeroes hebben geen betekenis en spreken zichzelf gedeeltelijk tegen, omdat ze geen rekening houden met de voorafgaande politieke geschiedenis. Ze proberen vanuit hun perspectief de toestand te verklaren en gebruiken schijnargumenten zoals de tekortschietende onafhankelijkheid der Turkse nationale bank. Je kan je afvragen hoe groot de onafhankelijkheid is van de Japanse nationale bank… terwijl deze voortdurend door de regering gedwongen wordt staatsleningen op te kopen. Intussen loopt dit op tot 70% omdat privé investeerders de Japanse leningen niet meer kopen. En, dichter bij huis, hoe hoog is de onafhankelijkheid van de ECB die elke maand voor miljarden euro leningen moet kopen om de economische stabiliteit van de euro niet in gevaar te brengen? Zulke maatregelen neemt Erdogan zelfs niet. Hij weigert slechts de rente te verhogen om de conjunctuur en de economie niet in gevaar te brengen. Hij is beslist niet de eerste die zo handelt om de eigen economie te beschermen.
Dergelijke maatregelen ter bescherming van de eigen nationale belangen stoten bij de VSA op een overgevoeligheid en hardvochtigheid, die de internationale economie dooreen schudden. Meer en meer ondernemingen worden voor Amerikaanse rechtbanken gedaagd omdat hun handelsactiviteiten indruisen tegen opgelegde sancties. De lijsten met personae non gratae worden elke dag langer. Rekeningen worden geblokkeerd, vooral in de VSA, en deposito’s van staten, ondernemingen en personen worden bevroren.
Als Turkse, Russische, Iraanse ministers door deze moderne vorm van inquisitie bedreigd zijn, wie kan zich dan nog veilig voelen? Wie durft nog geld in ondernemingen van landen investeren, die van de ene dag op de andere in de Amerikaanse ban kunnen gesloten worden omdat ze niet naar de pijpen van Uncle Sam willen dansen? Het gaat echt niet meer om de zgn. schurkenstaten, maar ook jarenlange bevriende naties, zoals Duitsland als die een pijplijn bouwt voor het transport van Russisch gas… in plaats van zich te schikken naar de Amerikaanse bevelen, nl. Amerikaanse vloeibaar gas te kopen.
Wereldwijd wordt iedereen zenuwachtiger door de toenemende sancties en douane-barrières, die slechts dienen om de Amerikaanse concurrentiekracht te behouden. En daarop gedijt een muntval van een grootte zoals in Turkije. Dat is niet het resultaat van een wijzigende economische toestand, dit is het gevolg van politieke voorafgaande gebeurtenissen en onderhuidse signalen. Investeerders trekken zich terug als ze de omstandigheden te precair vinden. Er vloeien geen dollars meer in de Turkse economie. Men heeft geen glazen bol en kan niet inschatten of de toestand nog verder uit de hand loopt en welke de gevolgen zullen zijn van eventuele bijkomende sancties op de winst of de veiligheid van hun beleggingen. Vrijdag, 10 august, viel de koers van de Turkse Lira met 25% tegenover de US dollar. Had zich de Turkse economie binnen enkele minuten zo verslechterd in vergelijking met de Amerikaanse? Neen, Trump had een drastische verhoging op de importtaksen van Turks staal en aluminium aangekondigd. Een politieke aankondiging met economische gevolgen was de oorzaak van de muntontwaarding, niet de Turkse economie.
Toen alles nog koek en ei was tussen de VSA, de EU en Turkije kon Turkije de dollar-investeerders met goede opbrengsten lokken. Zij werden bedachtzamer toen de spanningen in het Syriëconflict toenamen. Bijgevolg een tekort aan dollars in Turkije. Turkse ondernemingen en banken, die aangewezen zijn op de dollar, waren bereid meer Lira voor de Amerikaanse munt te betalen. Met als resultaat: de Lira viel tegenover de dollar, langzaam, maar voortdurend. De toenemende dollarstijging versterkte bovendien de terughouding der investeerders. Een eerste sprong van de dollar van 3 op 4 Lira kwam na de operettenputsch van 2016. Naar mate de spanningen stegen, trokken investeerders zich meer en meer terug. De vraag naar dollars bleef onveranderd in Turkije, met bijgevolg een hoge wisselkoers. Want banken en ondernemingen, meer zelfs dan de Turkse staatskas, hadden schulden lopen in dollars. Ze moesten dus dollars verwerven om hun verplichtingen bij buitenlandse banken na te komen. De politieke escalatie der laatste weken rond de Amerikaanse predikant wijzigde de houding der investeerders. Van terughoudendheid schakelden ze over op een paniekerige weigering zich nog in Turkije te engageren. De angst voor een neerwaartse spiraal zorgde voor een “redde wie zich kan”, waarmee de Lira naar beneden gezogen werd. Met de echte economische verhoudingen heeft dit niets meer te maken.
Opiniestuk van Rüdiger Rauls, vertaald uit het Duits door onze redactie.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan.
Een tuinwijk met (bescheiden) eengezinswoningen gebouwd in 1921. Met voortuintjes. De Stad Keulen wil dat de eigenaars hun toestand regulariseren, want 1.5 meter van de voortuintjes zou eigenlijk eigendom van de stedelijke overheid zijn.
63 woningen werden in de jaren stillekes door de stedelijke overheid gebouwd en verkocht aan geïnteresseerden. Nu, een eeuw later, heeft de Stad Keulen zich gerealiseerd dat ten onrechte een stuk voortuin aan de bewoners gegeven werd en dat moet nu dringend rechtgezet worden. Voor een vriendenprijsje uiteraard: 300 euro per m2, goed voor 3000 à 7000 euro per perceel. Probleem : de stad Keulen kan haar aanspraken niet bewijzen. De bewoners daarentegen hebben een koopakte, waarin staat dat héél de oppervlakte van hun voortuin wel degelijk hun eigendom is. Maar de overheid geeft zich niet gewonnen: de bewoners werden verwittigd: eigenaars, die het stuk niet willen kopen, moeten de onrechtmatig verworven oppervlakte verlaten, ruimen, vrij maken voor mogelijke kopers, pachters, gebruikers… Zo niet…
Cijfers kunnen op verschillende manier geanalyseerd worden opdat de gewenste conclusie à la tête du client als resultaat wordt gepresenteerd.
Ulla Jelpke van de Linke in Merkelland heeft cijfermateriaal gevonden dat ze gebruikt om de geliefde vluchtelingen in een slachtofferrol te kunnen blijven plaatsen. Ze heeft het zelfs over een “ondraaglijke toestand”… zó dikwijls worden ze – volgens haar geschokte gevolgtrekkingen – aangevallen in woord en daad door de vermaledijde rechtse bio-Duitsers. Ulla’s interpretatie verbergt de werkelijkheid, nl. dat asielzoekers dikwijls het slachtoffer worden van misdrijven… die hoofdzakelijk door andere soortgenoten begaan worden. Slechts 15% gaat voor rekening van Duitsers (die dan ook nog buitenlandse wortels kunnen hebben). Bijgevolg is 85% der andere bescherming zoekenden verantwoordelijk voor de “ondraaglijke toestand” t.o.v. lotgenoten, waarover de Linke zich zorgen maakt. (BKA „Bundeslagebild 2017“)
Omgekeerd zien de cijfers er enigszins anders uit. Bij misdrijven begaan door immigranten was 41% der slachtoffers Duitsers, bij seksuele misdrijven zelfs 72%. Ondraaglijke toestand? Als Duitsers het slachtoffer zijn, wordt door de Linkse partij wijselijk gezwegen. Deze cijfers zullen beter in haar kraam passen. Volgens de federale regering kwam 87% der antisemitische wetsovertredingen in de eerste helft van 2018 uit rechtsextremistische hoek: nl. 349 van 401.
Juicht, linksen, juicht. Van “geïmporteerde jodenhaat” kan bijgevolg geen sprake zijn. De islam, de godsdienst van de vrede, toch? Vrijheid, blijheid, de zon schijnt voor iedereen. Merkelland is en blijft Naziland, of? Eigenaardig is wel dat de getuigenissen van joden een heel ander verhaal vertellen dan de federale cijfertjes. Ze durven zelfs het woord “leugen”, of het hedendaagse “fakenews” in de mond nemen. Volgens hen is de groei van het antisemitisme recht evenredig met toenemende import van gewelddadige islamisten. Ach, wat weten joden over “jodenhaat”? Deze analyse en gewenste conclusie moeten ze aan de statistiekenbedrijven laten – zij zorgen wel dat de cijfers in de gewenste richting gesmukt worden. Heel eenvoudig: elke antisemitische strafdaad, waarvan de dader niet kan geïdentificeerd worden, wordt automatisch in de kolom “rechtsextremisme” geboekt. Zodra een djihadist “onherkenbaar” vanuit de massa “Joden aan het gas” brult en daarop ‘s nachts een hakenkruis op de muren van de joodse school schildert, stijgt het Duitse rechtsextremisme met twee strafpunten, hebben immigranten bijgevolg weer meer redenen om de racistische Duitsers te vrezen en wordt de lijst met argumenten om meer belastinggeld aan de linksextreme strijd tegen rechts uitgebreid. Eigenlijk is heel de stemmingmakerij tegen de zgn. Duitse jodenhaters overbodig. Dat wordt automatisch in de realiteit omgezet door Merkels grote aantallen “gasten” die ongehinderd het Duitse Gutmenschenreich overspoelen.
Theo Sarrazins “Deutschland schafft sich ab” van 2010 werd werkelijkheid. Zo graag de rode kameraden hem ook uit de partij willen gooien, het lukt niet. Vrijwillig gaat hij niet en de rechtbank heeft hem gelijk gegeven: de SPD mocht hem niet buiten gooien. En nu komt zijn nieuw boek eraan: op 30 augustus, met de onthullende titel: “Feindliche Übernahme – wie der Islam den Fortschritt behindert und die Gesellschaft bedroht” – kortom, Sarazzin heeft het over een vijandige bezetting, de islam die de vooruitgang verhindert en de maatschappij bedreigt. Wordt zonder enige twijfel met enige ongerustheid afgewacht. Theo Sarrazin kan op zijn twee oren slapen: de verkoopcijfers zullen er niet om liegen. Tenslotte kon hij zich geen betere reclame wensen dan heel de heisa die eraan voorafging. Als een SPD-boegbeeld de eigen boom niet alleen snoeit, maar zelfs vanonder aan de stam begint te zagen, dan helpt een boombezweerder niet meer. Misschien zit er een trilogie aan te komen, met als derde deel een in memoriam der SPD.
Komen we terug bij Ulla Jelpke… het gekende riedeltje… het ligt aan “het gebrek aan kansen”, aan “het sociale beleid”… en de even gekende retoriek over de vermoedelijke intenties der AfD “angst verspreiden”:
Ulla Jelpke… De AfD stelt haar graag en herhaaldelijk vragen in het parlement. Pijnlijke vragen, waarop Ulla zich niet vergewaardigt te antwoorden, zoals o.a. heeft de vervolging van homo’s, de onderdrukking van vrouwen… iets met de islam te maken?
En als uitsmijter: de bescherming van de grondwet is het probleem. Mocht Julla het voor het zeggen hebben: afschaffen die boel, de Linke aan de macht:
Het recht op vertrek. Dan denk je, eindelijk, de VN en de EU hebben het licht gezien. IJdele hoop. Het gaat niet om recht van vertrek van de hier residerende vakkrachten, ook niet om uw recht om te vluchten naar aangenamer en veiliger oorden, maar wel om het recht van de wachtende ferryreizigers om eindelijk te kunnen vertrekken. Moet er nog bij verteld worden dat dit overzetticket meteen ook een toegangsbewijs voor EUropa inhoudt?
Dan denk je, wie heeft er zo’n maf idee in zijn hoofd gehaald? In dit geval “haar” hoofd: ene Anna Lübbe, Dr. Anna Lübbe, werkzaam bij de Mercator Stiftung. Die instelling bestudeert hoogst actuele thema’s zoals integratie, EU, klimaatverandering, culturele (her)opvoeding en biedt – vanzelfsprekend – aanbevelingen en oplossingen aan.
Zo wordt er momenteel gewerkt aan het project “Het EUropese asielsysteem en de verdeling van de vluchtelingenverantwoordelijkheid”. Daarmee is de toon gezet. Want – opdat u niet op het verkeerde been gezet wordt – het gaat niet om de verantwoordelijkheid der vluchtelingen voor zichzelf, maar wel om de verantwoordelijkheid der “rijke” industrielanden voor de vluchtelingen.
Rijk. Wat is rijk? Alles is relatief. Zijn onze gepensioneerden rijk? 1 op 5 gepensioneerde leeft in armoede, ligt het pensioen 700 euro lager dan in onze buurlanden, is het aantal mensen dat de ziekenhuisfactuur niet meer kan betalen met de helft toegenomen en is de rusthuisfactuur met een derde gestegen. Zijn de 300.000 dakloze gezinnen of personen in Duitsland rijk? Tot geruststelling van het Gutmenschendom: in dit cijfer zijn geen “vluchtelingen” begrepen. Mutti zorgt voor haar beschermelingen.
Mevrouw Dr. Lübbe noemt zich echter geen asielfanatica. Ze heeft echter diep nagedacht, gestudeerd, hard gewerkt, vluchtelingen- en mensenrechten geanalyseerd op alle mogelijke terreinen: politiek, justitie, mensenrechten, enz… en zij is dus tot de conclusie gekomen dat de mensenrechten moeten uitgebreid worden met het recht op vertrek, met het daarmee verbonden uitwijzingsverbod. Immers wat nut heeft een recht op vertrek als dit gevolgd wordt door een uitwijzing? Haar inspiratie haalde ze bij de huidige onwil der EU-staten vluchtelingenferry’s te laten aanleggen en lossen. De EU moet volgens mevrouw Lübbe haar asielpolitiek herzien: iedereen die in een EU-land geraakt moet verdeeld worden over alle EU-lidstaten.
Nochtans stelt het huidige zeerecht dat geredde schipbreukelingen naar de dichtstbijzijnde haven moeten gebracht worden. De reiswensen der bijna drenkelingen spelen geen enkele rol. Laat dat nu bij vertrek vanaf een Libisch strand… Libië zijn.
Waar is ons mensenrecht op veiligheid? Op een werkend politie- en justitiebeleid?
Dat u politieke wantoestanden aan de kaak wilt stellen is prijzenswaardig. U leest en bezoekt verschillende kranten en media; U ergert zich terecht aan wat hier en elders dag na dag verkeerd loopt. En u wil dit wereldkundig maken. Alle begrip.
Mogen wij u echter verzoeken in de toekomst slechts te reageren op de inhoud van een artikel? Het is totaal nutteloos een bruggetje naar een nieuwsfeit te plaatsen dat totaal niets met het geplaatste artikel te maken heeft. Stilaan begint dit niet alleen op onze, maar ook op de zenuwen van onze lezers te werken. Onze redactie heeft tot heden al uw reacties geplaatst, de laatste weken met een humoristische vingertik naar het niet bestaande verband.
Zoals vandaag… bij het artikel over de toestand en terugkeer van vluchtelingen in Syrië… u blijkbaar de noodzaak zag hierop te reageren met a) de uitwijzing van een Servisch gezin en b) met de schuldbekentenis van de ex-advocaat van Trump. Wij twijfelen niet aan de nieuwswaarde, maar het heeft a) niets met Syrië te maken, b) het wordt in alle kranten en tv-zenders breed uitgesmeerd.
Daarom deze dienstmededeling, in de hoop dat u er kennis van neemt. Indien niet, dan zal onze redactie in de toekomst reacties, die totaal van de pot gerukt zijn, niet meer plaatsen. Voor alle andere relevante zielsroerselen of meldingen zijn wij u vanzelfsprekend dankbaar, ook als u het inhoudelijk of feitelijk niet met ons eens bent.
De EU wil van geen hulp voor de heropbouw weten (sancties lopen voorlopig tot mei 2019) zolang er geen “regime change” bewerkstelligd werd. M.a.w. zolang de regering Assad in het zadel zit. De EU-staten geraken niet van hun “Syrische vluchtelingen” vanaf, ook al zouden deze de wens uiten terug naar hun land te willen keren. Het is een vicieuze cirkel: de heropbouw wordt niet gesteund, met sancties geboycot, met als gevolg dat de gevluchte Syriërs geen onderkomen, geen werk vinden kunnen vinden in Syrië. Nochtans heeft Syrië zijn werkende bevolking – de vakkrachten – broodnodig. Vooral de bovenlaag, artsen, leraren, ingenieurs, technici… zijn schaars. Zij hadden de middelen om het land te verlaten.
Zonder daadwerkelijke financiële en logistieke steun kan slechts het allernoodzakelijkste door de overheid gerealiseerd worden, blijft Syrië aan het infuus van Rusland en Iran. Zonder de opbrengsten van de oliebronnen in het door de Koerden (in opdracht en onder het wakend oog van de VSA) bezet gebied ten oosten van de Eufraat, heeft Syrië niet de eigen middelen en de energievoorziening, die broodnodig zijn voor het land.
Minder zichtbaar, maar alom aanwezig: de VSA en Israël, die aan de touwtjes trekken, ook binnen de VN. De Russische buitenminister Lavrow beschuldigt deze laatste ervan, via de manipulaties van “bepaalde naties”, het herstel van de Syrische economie te dwarsbomen (video 1). In oktober 2017 zou de politieke arm van de VN een beleidslijn verstuurd hebben aan zijn eigen instellingen met het verbod deel te nemen aan enig project dat moest bijdragen tot het economische herstel. Slechts humanitaire hulp werd veroorloofd. Waarmee men wou beletten dat Syrië op eigen benen kan staan, dat er woningen gebouwd, er werkgelegenheid komt, dat er geld kon verdiend worden, belastingen betaald… vluchtelingen een perspectief in eigen land geboden werd.
De VSA daarentegen winden er geen doekjes rond; geen heimelijke richtlijn. Er komt geen hulp of enige andere steun. Punt. Maar de VSA blijven wel militair aanwezig “om ISIS uit te roeien” en te beletten dat “Assad en co. kunnen binnendringen in de bevrijde gebieden”. (video 2) De rijke Golfstaten zullen het wel doen… zegt Trump. (video 3) En ja hoor, als de geest uit Aladins lamp verschenen de Saoedi’s met de mededeling dat zij uit de diepste goedheid van hun oliehart 100 miljoen dollar aan de “door de VSA geleide coalitie” zullen geven; dit om te beletten dat a) in het noorden – Idlib regio – de terroristen zich zullen overgeven en b) in het oosten, over de Eufraat, de Koerden met een geldinjectie omgekocht kunnen worden opdat de vredesbesprekingen met de Syrische regering zouden mislukken. … Met als toemaatje, de oorlog sleept zich voort, waardoor de grote massa Syriërs in vluchtelingenkampen in Libanon (meer dan een 1 miljoen Syrische vluchtelingen, d.w.z. 25% van de bevolking in Libanon) en Jordanië (1.5 miljoen Syrische vluchtelingen) moet belet worden terug te keren. (video 4) Libanon zit op zijn tandvlees en wil de Syrische vluchtelingen zo snel mogelijk laten terugkeren. (video 5)
President Assad toont zich zelfverzekerd. Hij wil geen hulp van de Golfstaten. Eerst financieren ze IS, de “gematigde rebellen”, doen er alles aan om het land te ontwrichten. Hij heeft meer dan genoeg “vijfde kolonnes” in zijn land. En hij doet – zoals Erdogan – beroep op de eigen bevolking om met hun kapitaal terug te keren en het investeren in eigen land. (video 6)
Video 1
Video 2
Video 3
Video 4
Video 5
Video 6
Toch een lichtpunt uit G.B., dat volgens een regeringswoordvoerder financiële steun aan de ‘rebellen’ voorlopig in de ijskast stopt wegens “het gebrek aan efficiëntie”. Stilaan dringt het ook bij de Britten door dat er in Idlibistan niet veel “gematigde rebellen” rondlopen. Humanitaire hulp zou nog wel aangeboden worden, wat meteen een “oef”-reactie bij de Witte Helmen uitlokte. Tja. Britse zwarte humor?
Quasi dagelijks duiken er filmpjes op die de WH ontmaskeren als filiaal van Al Qaeda:
In de Deir Ezzor regio, op de westelijke oever van de Eufraat, zouden ca. 500.000 inwoners inmiddels terug naar huis gekeerd zijn nadat het leger de wijde omgeving uitkamde om eventuele ISIS-cellen te ontmaskeren en elimineren. Voedselbevoorrading en medische zorg werden hersteld. Tijdens het IS-beleg leden ze honger.
Dat een permanente bewaking nog steeds nodig is mag blijken uit een blitsaanval van ISIS op de door het SDF (Koerden) bezette olievelden in de regio ten oosten van de Eufraat. Tien SDF-soldaten werden gedood. ISIS kon geen grondgebied innemen maar slaagde er wel in een groot aantal wapens te bemachtigen. Zowel de VSA / SDF als het Syrische regeringsleger stuurden militaire versterkingen.
In Idlibistan kent men zijn prioriteiten. Via OneNation, een Britse NGO, die geld inzamelt voor het goede rebellendoel, wordt aan de grote nood van het vluchtelingenkamp voldaan met … de bouw van een moskee én islamschool mét minaret opdat de goede boodschap vèr uitgedragen wordt. Een huis en een toren voor Allah, terwijl de onderdanen in tenten wonen. Het is niet de eerste van deze bouwwerken. Misschien wel de laatste… Het zou oneerlijk zijn niet te vermelden dat OneNation in het verleden ook voedsel en water, schoolboeken en babyverzorging uitdeelden… maar uitsluitend in rebellengebied. Niet alleen in Syrië trouwens, maar overal waar de radicale islam in opmars is en/of hun steun “verdient”.
De veerkracht der Syriërs bleef ongebroken. Het mag blijken bij de talrijke privé initiatieven voor de heropbouw van hun land. En om van Syrië weer de aantrekkelijke vakantiebestemming te maken met een groot aanbod van culturele erfgoedplaatsen, zoals in Italië, Griekenland, Turkije..
… een humanitair wetenschappelijk en financieel probleem. De terechte verontwaardiging over “wetenschappelijke” genetische en medische testen op gevangenen in nazi-concentratiekampen was groot. Maar niemand schonk aandacht “in het vrije Westen” aan wat er gebeurde met geaborteerde foetussen tot 25 weken oud, die nog leefden nadat ze uit de veilige baarmoeder “verwijderd” werden.
“Abortus wordt door de meerderheid van de publieke opinie als een verworven recht beschouwd. Wat slechts weinigen beseffen is dat foetussen, die een late abortus overleven, zowel vroeger als nu wel vaker gebruikt worden voor wetenschappelijke en medisch-commerciële doeleinden. Want wanneer moord wordt gelegaliseerd, maken wetenschappers en de abortusindustrie maar al te graag gebruik van de grijze zone die hierdoor ontstaat, om er roem of geld uit te slaan…”
De Amerikaanse abortusindustrie “Planned Parenthood” die o.a. lichaamsdelen van abortuskindjes verkoopt aan kapitaalkrachtige wensouders, wordt gefinancierd door de Amerikaanse belastingbetaler via het terugbetalingssysteem van Medicaid. Nadat het schandaal over de verkoop van organen losbarstte, werden politici ook wakker geschud en gepleit voor de schrapping van abortusbetaling door Medicaid. Planned Parenthood heeft een tegenovergestelde mening, het zou juist over een periode van 10 jaar een hogere bijdrage van de belastingbetaler met zich meebrengen… nl. 130 miljoen dollar voor ongewenste zwangerschappen. De “gezondheidscentra” van Planned Parenthood zijn trots op hun jaarlijkse 579.000 abortussen.
President Trump gaf onmiddellijk na zijn intrede te kennen de federale subsidies te schrappen, maar werd door zijn dochter Ivanka gewezen op mogelijke politieke gevolgen en andere “medische hulp” die Planned Parenthood verstrekt. Naar verluidt zou slechts de abortussenafdeling financieel in het gedrang komen. Indien deze “dienstverlening” uit het gezinsplanningprogramma genomen wordt, zou Planned Parenthood weer mogen rekenen op een volledige subsidiecheque.
Links is Averechts
Wat er ogenschijnlijk uitziet als een idiote strijd tussen twee egomanen rond de vrijlating van een Amerikaanse predikant uit zijn Turkse huisarrest is eigenlijk niets anders dan het voorlopig laatste hoofdstuk van een toenemend conflict tussen enerzijds de VSA en de NAVO en anderzijds een Turkije, dat absoluut niet wil toegeven aan de westerse druk.
Een tuinwijk met (bescheiden) eengezinswoningen gebouwd in 1921. Met voortuintjes. De Stad Keulen wil dat de eigenaars hun toestand regulariseren, want 1.5 meter van de voortuintjes zou eigenlijk eigendom van de stedelijke overheid zijn.
De EU wil van geen hulp voor de heropbouw weten (sancties lopen voorlopig tot mei 2019) zolang er geen “regime change” bewerkstelligd werd. M.a.w. zolang de regering Assad in het zadel zit. De EU-staten geraken niet van hun “Syrische vluchtelingen” vanaf, ook al zouden deze de wens uiten terug naar hun land te willen keren. Het is een vicieuze cirkel: de heropbouw wordt niet gesteund, met sancties geboycot, met als gevolg dat de gevluchte Syriërs geen onderkomen, geen werk vinden kunnen vinden in Syrië. Nochtans heeft Syrië zijn werkende bevolking – de vakkrachten – broodnodig. Vooral de bovenlaag, artsen, leraren, ingenieurs, technici… zijn schaars. Zij hadden de middelen om het land te verlaten.
… een