U zal wel al gemerkt hebben dat regelmatig YT-filmpjes plotseling niet meer actief zijn. U ziet waar er een filmpje stond, maar kunt het dus niet meer bekijken. Weet dan dat wij dit slechts af en toe merken – we kijken tenslotte zelden achterom, tenzij bij een vervolgartikel – en dat dit geheel buiten onze wil gebeurt. Toevallig is dit dan telkens beeldmateriaal dat de tv-redacties niet tonen. Zoals gisteren gebeurde met een kort, maar te onthullend verslag over de Duitse groene buitenministerin Baerbock.
M.a.w. de gecensureerde filmpjes tonen thema’s of gebeurtenissen die liefst onder de poco tafel geveegd worden. Als deze op het YT-forum té dikwijls geladen en/of aangeklikt worden, dan is dit een teken dat er ongezonde belangstelling voor bestaat. Bijgevolg: weg ermee!
Onze verontschuldigingen, ook al kunnen we het niet verhelpen.
Blijkbaar besloot de server, waarop onze Golfbrekers een stekje heeft, solidair te zijn met jullie dienaar. Prompt na de vorige mededeling werden de boeken dicht geklapt. Of de overschrijding van de bandbreedte aan ons ligt willen we betwijfelen vermits we slechts een minimaal stukje van die ruimte innemen. Waarschijnlijk overbelasting van het geheel der aangesloten klanten.
Dit gezegd zijnde, nog even dit: we zullen proberen artikeltjes te plaatsen, maar dit zal zeer beperkt zijn met één arm in het gips! Schrijven met één vinger is bijzonder frustrerend… Vandaar de teksten in telegramstijl.
Wegens een medische ingreep moeten wij even forfait geven. Hopelijk voor beperkte tijd.
Intussen bieden wij u dit lied aan, gezongen door de King’s Singers:
Where the sun shines on Loch Lomond. Where me and tea tree my true love spent many days On the banks of Loch Lomond.
Too sad we parted in yon shady glen, On the steep sides of Ben Lomond. Where the broken heart knows no second spring, Resigned we must be while we're parting.
You'll take the high road and I'll take the low road, And I'll be in Scotland afore you. Where me and my true love will never meet again, On the bonnie, bonnie banks of Loch Lomond.
Ho, ho mo leannan Ho mo leannan bhoidheach Ho mo leannan bhoidheach Ho mo leannan bhoidheach Ho mo leannan bhoidheach Ho mo leannan bhoidheach Ho mo leannan bhoidheach Ho mo leannan bhoidheach Ho mo leannan bhoidheach
You'll take the high road and I'll take the low road, And I'll be in Scotland afore ye. Where me and my true love will never meet again, On the bonnie, bonnie banks of Loch Lomond.
You'll take the high road and I'll take the low road, And I'll be in Scotland afore you. Where me and my true love will never meet again, On the bonnie, bonnie banks of Loch Lomond.
You'll take the high road and I'll take the low road, And I'll be in Scotland afore you. Where me and my true love will never meet again, On the bonnie bonnie banks of Loch Lomond.
You'll take the high road and I'll take the low road, And I'll be in Scotland afore you. Where me and my true love will never meet again, On the bonnie bonnie banks of Loch Lomond.
Het meer van de olmen: Oorspronkelijk heette het meer Loch Lennox of Loch Leven. De hertogen van Lennox waren de belangrijkste grootgrondbezitters hier. De huidige naam zou eventueel beïnvloed zijn door het Gaelic “leamhan”, wat “het meer van de olmen” betekent of er is nog een andere verklaring, nl. “loam” wat verwijst naar de berg Beacon, of Ben Lomond.
We ondervinden opnieuw ernstige moeilijkheden bij de publicatie. Verleden week ook al: toen konden we enkele spamreacties eruit gooien en het probleem leek opgelost. Vandaag opnieuw moeilijkheden: het duurt zeer lang eer het softwareprogramma waarmee Golfbrekers functioneert iets aanneemt en registreert. Bovendien zijn er toepassingsmogelijkheden verdwenen. En we vinden geen spam, tenzij die voor onze ogen onzichtbaar is.
Dus, even geduld. We proberen alles nog maar eens onder de loep te nemen en een grote poetsbeurt te geven.
Of we volgend jaar nog een vakantie zullen kunnen betalen is een realistische bekommernis. Een luxe bekommernis, geven we toe. Misschien hebben we na de coronapaniek ook knaldrang, zoals de festivalgangers. Als je de toegangskaarten van drie festivals optelt, krijg je bijna het bedrag van een vakantie bijeen. Nodeloos te vermelden dat we geen festivalliefhebbers zijn.
Je kan het geen knaldrang noemen. Eigenlijk lijden we eerder aan ontsnappingsdrang. Weg uit het inclusiviteitskorset, weg van de wokewaanzin. Weg van de ons opgedrongen realiteit. Laat ons nog even dromen van een wereld die we verloren hebben. Door onze schuld. Omdat de meerderheid van de bevolking te goedgelovig was. Omdat we opgelicht werden door schone-schijn-leurders.
Dus laat ons nog even dromen vooraleer we in huis met muts en anorak rondlopen, vooraleer het warm water een luxe product geworden is. Vooraleer energiespionnen erop uit gestuurd worden om verkwistende zondaars op te sporen en te straffen. Vooraleer onze gedachten gecensureerd worden…
Nadat we sinds ca. twee jaar geteisterd werden door een onzichtbare hand waardoor onze Golfbrekers in de vergeetput dreigde te belanden, krijgen we nu – voorlopig zonder technische gevolgen – een overvloed van bladzijdenlange reacties binnen die allemaal in de “spam”-vuilbak belanden. Het software systeem erkent deze, catalogiseert deze verticaal en verhindert de publicatie, tenzij we uitdrukkelijk handelingen hiervoor verrichten.
Voorlopig zitten we dus aan de knoppen en bepalen welke reacties al dan niet toegang krijgen. Maar we vragen ons af of dit een nieuwe methode is om via dit achterpoortje een dodelijk virus (!) binnen te laten sluipen zodat niet alleen de werkzaamheid, maar ook heel ons archief (met een kleine 20.000 artikels), aangetast en vernietigd wordt.
We hebben blijkbaar een slag, maar geen oorlog gewonnen. Het frustrerende hieraan is dat we er niets kunnen tegen doen, behalve alert zijn, elke ochtend verdachte reacties verwijderen en een schietgebedje aan de heilige Rita prevelen.
We ontvingen bericht van Telenet dat we morgen waarschijnlijk met onderbrekingen moeten rekening houden. Dus als u morgen niets van ons hoort, weet u waarom.
Intussen dit denklied van Herman van Veen:
Natuurlijk wordt alom gestreden en zwijgt voor velen de muziek, de tederheid is overleden en de illusies zijn doodziek. Natuurlijk laat zich alles kopen voor wie er maar het meeste biedt en worden bloemen stukgelopen maar een vriend zien huilen… kan ik niet.
Natuurlijk hebben wij verloren en wacht de dood ons aan het eind, met onze schouders ver naar voren staan wij nog amper overeind. Natuurlijk zijn we vaak bedrogen en liggen vogels in het riet die voor het laatst hebben gevlogen maar een vriend zien huilen… kan ik niet.
Worden er steden stukgesmeten door kinderen van vijftig jaar dan wordt het leed weer gauw vergeten voor nieuw verdriet of nieuw gevaar. En de stations vol met verdwaalden, al te ver heen voor elk verdriet, geen enk'le waarheid die het haalde, maar een vriend zien huilen… kan ik niet.
Natuurlijk spiegels zijn integer geen moed genoeg om jood te zijn, niet elegant genoeg voor neger, geen licht, alleen maar valse schijn. In eigen kilheid zo gevangen dat men voor liefde zich verschuilt, zo aan het eind van elk verlangen, maar dan een vriend te zien… die huilt.
Op de 21ste juli werden wij voor de zoveelste keer op non-actief gezet. Wie, wat, hoe… doet eigenlijk niet ter zake. Een vriend merkte op dat de ene een klacht, een proces aan zijn been krijgt, de andere wordt gewoon heimelijk uitgeschakeld. Zoals wij op een bijzonder passende datum. Waarom… ach… om dezelfde reden dat het VB, dat Voorpost, dat Dries het op de rechtbank mocht komen uitleggen. De stekker uittrekken is veel gemakkelijker, wekt geen media-aandacht of opschudding.
Niettemin, vandaag op de herdenkingsdag van de h. apostel Jacobus de Oudere, die op bevel van koning Herodes met het zwaard gedood werd, konden we deze namiddag weer toetreden tot de internetgemeenschap.
We beginnen met een stroofje muziek gecomponeerd door “verrader” Jacob Offenbach: u ziet en hoort de betoverende pop Olympia waarop Hoffmann verliefd wordt.
We gaan jullie voor twee weken verlaten. Ditmaal niet door sabotage, maar wel omdat we vandaag op vakantie vertrekken. Bij leven en welzijn keren we weer naar onze woonst op 17 juli. Hou jullie goed.
Om de zoveel weken worden wij door een hoger wezen aangemaand even de actualiteit te vergeten. Zoals gisteren en eergisteren. Artikels in voorbereiding gingen de mist in vermits we zonder waarschuwing – bijgevolg zonder dat we deze konden opslaan – uit het wereldwijde net gezwierd werden.
Blijkbaar wordt er van hierboven beslist over onze rusttijden. Vanmorgen mochten we weer aan de slag.
