Is politieke correctheid een nieuw fenomeen dat vooral op de voorgrond trad sinds rechtse, patriottische partijen op gang kwamen? Niet pas in de zestiger jaren, maar vanaf WO I begon de hersenspoeling van het westen met als doel de ineenstorting van de samenleving of beter: van de westerse beschaving.
Wat is politieke correctheid? Politieke correctheid is niets anders dan een marxistische ideologie. Toen de marxistische vlam der revolutie in 1917 niet oversloeg naar West-Europa, moesten marxistische ideologen iets nieuw verzinnen door de gezinssamenhang te ondermijnen en seksuele “opvoeding” aan te moedigen. De bolsjevieke Hongaarse regering van Bella Kuhn, met o.a. George Lukacs, nam het voortouw. Vooral kinderen werden het slachtoffer. De huidige Hongaarse wetgeving, die kinderen tot de leeftijd van 18 wil beschermen tegen de oprukkende geslachtenwildgroei, is perfect te begrijpen én – vooral – toe te juichen. Het vrije denken werd tot doodzonde verklaard.
Intussen liet Duitsland zich ook niet onbetuigd. Een zgn. politieke denktank werd opgericht op initiatief van miljonair Felix Weils zoon, die het marxistische ideologie in Duitsland moest doen intreden. De naam van het instituut had oorspronkelijk het “Instituut voor Marxisme” moeten luiden. Het werd echter “het instituut voor sociaal onderzoek” om naar buiten uit neutraal te kunnen overkomen en het sloot aan bij de universiteit van Frankfurt. Na enige tijd werd het de “Frankfurter Schule”. (FS)
Officiële opening der FS: 22 juni 1924. In de lente van het voorafgaande jaar, 1923, werden er de eerste “lessen” marxistische theorie gehouden met zo’n twee dozijn “geleerden”. Eén van hen was Richard Sorge, later berucht als Sovjet spion die geëxecuteerd werd. Een andere was George Lukacs, dezelfde die de Hongaarse kinderen wou hersenspoelen. Lukacs culturele ideologie werd later grotendeels overgenomen in het programma. Ongeveer de helft van de deelnemers van de zgn. “studieweek” werden later opgenomen in de FS. Onder Lukacs leiding transformeerde de FS van het economische niveau naar het culturele. En schonk ons dat wat we nu kennen als “politieke correctheid”.
De eerste directeur van de FS was de Oostenrijkse econoom Carl Grünberg, die het vaste voornemen had het marxisme vast te verankeren in de Frankfurter Schule. Citaat bij de opening: “Het was van bij het begin onze bedoeling hier de eendracht te bewaren op de wijze dat wij de problemen bekijken en willen oplossen. Ook ik ben een tegenstander van de economische, sociale en rechtelijke orde, die ons door het verleden overgeleverd werd. Ook ik ben een voorstander van het marxisme.”
Het marxisme had een thuis gevonden. Onder Grünberg hield men zich voornamelijk bezig met conventionele marxistische thema’s, zoals economische problemen en de arbeidersbeweging. Maar na diens aflossing nam in 1930 een jonge marxistische intellectueel, Max Horkheimer, het roer over. Die had heel andere intenties: de verspreiding van een nieuw marxisme, heel verschillend van dat de Sovjetunie.
Hij erkende het succes van het kapitalisme en erkende dat de revolutie waarschijnlijk niet van de arbeidersklasse zou uitgaan. Bijgevolg zocht hij naar een vervanging. Tot in de ’60er jaren vond de FS geen oplossing hiervoor. Intussen haalde Horkheimer Lukacs theorie vanonder het stof: de economische piste kreeg geen voorrang meer. De sleutel voor het succes lag in een kruising tussen Marx en Freud. De FS oreerde dat in de westerse cultuur iedereen in een permanente staat van onderdrukking zou leven. Hun oplossing: niet slechts een politieke revolutie als bevrijdend middel van het kapitalisme, maar ook een sociale en culturele ommezwaai. Nieuwe mensen werden aangetrokken, zoals de muziekcriticus Theodor Adorno en Erich Fromm, een praktiserende psycho-analist, met radicale marxistische sociaal-psychologische ideeën. Hij was de man die de seksuele bevrijding en geslachtengelijkheid propagandeerde. Zoals nu de regenboogaanbidders meende hij dat de verschillende geslachten gevormd werden door levensfuncties, al dan niet opgedrongen door de maatschappij. Waarmee een volgend stukje van de politieke correctheidspuzzel op zijn plaats gebracht werd.
In 1932 kwam Herbert Marcuse de FS vervoegen en zou de belangrijkste schakel op weg naar de politieke correctheid worden. In de ’50er en ’60er jaren zou hij het marxisme op het culturele niveau vertalen.
De FS wou een culturele revolutie tegen de westerse maatschappij creëren. Met de publicatie van “De kritische theorie” – een woordenspel. Op de vraag “wat is die theorie?” luidt het antwoord: “de theorie is kritiek uit te brengen”. Of: met een empathieloze destructieve kritiek op zowat alles wat de westerse maatschappij belichaamt hoopte men deze maatschappij de grond in te boren.
“De kritische theorie” is de basis van “homo onderzoek”, “zwart onderzoek”, “vrouwen studies”, die vandaag immens populair zijn en die geen tegenspraak dulden. Zij zijn de uitvalsbasis van politieke correctheid.
U kan de rest van het betoog nalezen in het Duits: https://at.wikimannia.org/Die_Geschichte_der_Politischen_Korrektheit
of u kan via de ondertiteling de vertaling via de icoontjes inschakelen.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kritische_theorie
