Uit de oude doos. Binnenkort: uit de begraven doos, de vergeten doos. Het gebruik van het Nederlands in de media, in de reclame, bij de jongere generatie… is voor onze redactie een dagelijkse bron van ergernis. Dit lied is weliswaar ietwat te bombastisch naar huidige smaak, maar we bieden het u toch aan als een kleine dosis tegengif:
Mijne moedertaal, mijne moedertaal,
Wie of haar ook kleineere, Min ik als mijn vaderland, Sta ik voor met hand en tand! O mijn Neerlandsch, ja mijn Neerlandsch, Dat houd ik steeds in eere!
Mijne moedertaal, mijne moedertaal, Wat andre komt daarnevens! Zwaardgekletter, klokkenklank, Snarenspel en minnezang, O mijn Neerlandsch, ja mijn Neerlandsch, Dat alles zijt gij tevens!
Mijne moedertaal is de schoonste taal, En zou ze ‘t ook niet wezen, Haar verkiezen zou ik nog, Want zij is de mijne toch! O mijn Neerlandsch, ja mijn Neerlandsch, Wees eeuwig mij geprezen!
Drie jaar geleden nam Gerolf Annemans reeds de verdediging van Polen op zich: “Bent u niet beschaamd???”
… “De situatie van Polen tussen 1938 en 1940, met de constante agressie van nationaal-socialistisch Duitsland tegen dat land, doet mij onwillekeurig denken aan de brutale ultimatums van de Europese Commissie aan het huidige Polen. Het nieuwe Europa verwijdert zich zienderogen van haar oorspronkelijke doelstellingen: een economische Europese Gemeenschap, een vrijhandelszone, een vrije markt. Het ontpopt zich steeds meer tot een soort imperium, dat kost wat kost een links-liberale ideologie wil opdringen aan alle Staten, die er deel van uitmaken…”
… “Niet voor niets is een zekere Verhofstadt, éminence grise” van de liberale fractie in het Europees parlement, gekend om zijn scheldpartijen en zijn agressieve, bijna ziekelijk brutale optredens, de pleitbezorger van de Europese superstaat. België wordt voor die houding cash beloond met gouden postjes, zoals dit hoort in een corrupt bestel. Charles Michel en Didier Reynders, allebei liberaal, zijn er de beste voorbeelden van…”
Twee paragrafen uit een zeer lezenswaard opiniestuk met een gedeeltelijke Nederlandstalige vertaling uit de Poolse eerste ministers toespraak in het EU-parlement: klik op onderstaand bruggetje
23.10.21: Indrukwekkende protestactie in Bern tegen de coronamaatregelen, zoals de verplichting van een coronapas, met als motto“Moderne Sklaven tragen Masken”
Enkele citaten uit het vraaggesprek van Henk Dheedene met Mark Elchardus in De Tijd van 23.10.21::
Elchardus: ‘Jawel, ongeveer zeven op de tien ondervraagde mensen voelen zich niet langer thuis zoals voorheen, vooral ten gevolge van migratie.’
En het is een parallel proces. Zeven op de tien mensen van Turkse of Marokkaanse afkomst zeggen dat ze hier niet worden aanvaard. Het gaat om een grote wederzijdse vervreemding.’
De meeste liberalen, mensen die voor een liberale inrichting van onze maatschappij zijn, pleiten voor migratie om zo een wereld te creëren waarin kapitaal, goederen en mensen vrij kunnen circuleren. En er zijn de mensen ter linkerzijde die hoopten op stemmen uit die groep. Je krijgt dus een coalitie tussen economisch geïnspireerde tolerante mensen die vinden dat we die arbeidskrachten nodig hebben, samen met partijen die hopen op een nieuw kiezerspubliek.’
Het betekent dat we niet langer systematisch op zoek gaan naar de boten waarmee mensensmokkelaars migranten overzetten. Maak hen duidelijk dat ze die tocht niet moeten ondernemen. Want die reddingsacties zijn net een uitnodiging om te komen. Mensensmokkelaars stemmen zich daarop af. De boodschap moet zijn: de tocht is gevaarlijk, begin er niet aan.’
‘Rechters zijn sowieso niet onpartijdig of onafhankelijk, omdat ze elk hun eigen voorkeuren en visies hebben. Daarom heb je pluralisme van rechters nodig. En de jongste tijd heb ik de indruk dat die verhouding daarin zoek is. Kijk naar de uitspraken van de rechters van het Europees Hof van de Mensenrechten in Straatsburg. Uit analyses blijkt dat de rechters zich activistisch en kosmopolitisch opstellen, en steeds minder rekening houden met de oorspronkelijke doelstelling van die rechten.’
Een splinterbom met een langdurige werking net onder de oppervlakte van het politieke en maatschappelijke gebeuren, zo zou je het jongste boek van professor em. Mark Elchardus, “Reset” (*), kunnen noemen. Opiniemaker Rik Van Cauwelaert noemt het boek een van de belangrijkste politieke boeken van de afgelopen decennia.
Prof. Em. Elchardus werd tot voor enkele jaren de huisideoloog genoemd van de Vlaamse sociaaldemocraten, maar geraakte al eerder onder vuur omwille van zijn Vrije Tribunes en zijn kritiek op het migratiebeleid.
In De Tijd lezen we vandaag over dit nieuwe boek: “Elchardus stelt vragen bij de brede interpretatie van de universele mensenrechten, neemt het op voor Polen in zijn strijd met de Europese Unie, stelt de juridisering van de maatschappij ter discussie, geeft de nieuwe radicale antiracismebewegingen en LGBTQ-strijders een veeg uit de pan, pleit voor een puntensysteem voor migratie en vreest dat het recht op asiel voor vluchtelingen niet houdbaar zal blijken als we illegale migratie niet terugdringen.”
Professor Elchardus windt er in een interview met dezelfde krant ook geen doekjes om: “Ik ben in oorsprong geen nationalist. Ik stel alleen vast dat nationalisme het gemeenschapsdenken vandaag meer draagt dan de traditionele voorstanders ervan, zoals de christendemocraten en de sociaaldemocraten (…) Ik zie geen kansen meer voor een Belgisch gemeenschapsgevoel. De oplossing ligt in meer autonomie voor de landsdelen. Ook Wallonië zou daar baat bij hebben.”
En tot slot, de kwestie van de cordon sanitaire tegen één bepaalde Vlaamse partij: “Maar er loopt iets mis met ons politiek bestel als de grootste partij van alle anderen te horen krijgt dat die er nooit mee in zee willen gaan. Het is geen gewenste situatie omdat je de indruk geeft dat je met dat soort opinies geen rekening moet houden, dat die mensen niet meespelen”.
Professor em. Elchardus vreest dat hij met zijn nieuwe boek vrienden zal verliezen. Hij zal er ongetwijfeld ook een pak lezers bijkrijgen. Mensen die dezelfde analyse maken als hijzelf en die zichzelf deze existentiële vragen stellen: hoe in een geglobaliseerde wereld zonder grenzen en dus zonder identiteit voldoende gemeenschapsgevoel kan overblijven om de gemeenschap waarin we leven, te behouden en hoe de solidariteit, de grondsokkel van elke gemeenschap, overeind kan blijven. Mis dit boek niet!
Elchardus, M., Reset. Over identiteit, gemeenschap en democratie”, Uitgeverij Ertsberg, 606 pagina’s. ISBN 978946469007
Ieder mens draagt bewust of onbewust een onstuitbare honger naar het volmaakte geluk en dus naar God in zich, wat we eerder (XVI.30; 23 juli 2021) treffend konden illustreren met de bekering van de heilige Augustinus. Hij begint zijn “Belijdenissen” ook met de vermaarde woorden “Irrequietum est cor nostrum donec requiescat in Te – Onrustig is ons hart totdat het rust in U”. Het eerste deel van zijn leven is een hartstochtelijke zoektocht naar het ware, het schone, het goede, het volmaakte geluk. Pas vanaf zijn bekering beseft hij dat heel zijn wezen eigenlijk hunkert naar God, de enige die dit alles geven kan. Ik wil nu zijn levensverhaal vervolledigen en het verdere verloop voorstellen omdat het eveneens zo inspirerend is.
Na zijn bekering en zijn doopsel door de heilige Ambrosius in Milaan in 387, wil Augustinus terug naar N-Afrika, naar het ouderlijk huis in Thagaste. Ver van alle drukte en samen met vrienden wil hij daar een contemplatief leven leiden zoals hij eerder beleefde op het landgoed van zijn vriend in Cassiciacum (NW van Milaan). Voor hun vertrek, in Ostia, sterft zijn moeder Monica, in grote dankbaarheid om wat ze mocht beleven: de bekering van haar man en nu van haar zoon. De kinderen willen haar naar Afrika overbrengen maar zij hecht er geen enkel belang aan en vraagt enkel dat ze voor haar zouden bidden bij het altaar van de Heer.
Drie jaar (388-391) leeft Augustinus een gelukkig religieus gemeenschapsleven als monnik, asceet, theoloog en bekend schrijver, samen met een kleine groep. In de lente van 391 gaat hij een vriend, die zich bij hen wil voegen opzoeken in Hippo, na Carthago, de grootste en belangrijkste stad van Numidië. Hij weet echter niet dat de oude bisschop Valerius, een Griek, dringend op zoek is naar iemand die in het Latijn kan prediken. De volksmenigte herkent Augustinus en begint te roepen “Augustinus priester”! Hij zelf protesteert, smeekt en weent … tevergeefs. Uiteindelijk vraagt hij enkele maanden om zich voor te bereiden. Hij aanvaardt dit offer als uitboeting voor zijn zonden. Hippo biedt voor hem geen enkele vreugde. Hij wordt priester gewijd en vijf jaar later hulpbisschop van Valerius, die hij ook zal opvolgen. In Hippo was er een verschrikkelijke kloof tussen rijken en armen: de armen leefden in krotten aan de haven, de rijken in villa’s in de stad. Bovendien waren er meer donatisten dan katholieken. De donatisten vormden een sterk georganiseerde en fanatieke sekte, genoemd naar de schismatieke bisschop Donatus van Carthago. Vanaf 312 leerde hij dat alleen heiligen de ware Kerk vormen en dat de geldigheid van de sacramenten afhangt van de heiligheid van de bedienaar. Het donatisme verscheurde de Kerk en de samenleving. Augustinus zal verschillende werken schrijven tegen de donatisten en stellen dat de zonde wel de Kerk besmeurt maar ons niet uitsluit van de Kerk. Hij heeft veel geleden onder hun aanvallen.
Ondertiteling, vertaling en geschreven tekst via icoontjes onderaan
Augustinus laat een klooster bouwen en wil rond zich de clerus verzamelen in een soort monastiek gemeenschapsleven. Porphirius, zijn biograaf, schrijft dat Augustinus “een onvermoeibare bisschop en herder was, die de weg effende voor het monastieke leven in Afrika”. Drie jaar voor zijn dood dicteert hij zijn “Retractationes” of herzieningen. Hierin geeft hij vooral veel zelfkritiek en zelden een zelfverdediging. Hij is onder meer veel kritischer tegenover de mythologie en de heidense cultuur. Wat wij in de huidige “mémoires” van vele groten overvloedig aantreffen, is bij hem totaal afwezig: de zorg voor eigen postume glorie. Hij blijft gefascineerd zoeken naar de waarheid omtrent God en de Kerk, precies zoals hij in zijn “Belijdenissen” schreef: “Laat heb ik U liefgekregen, o schoonheid, zo oud en zo nieuw… Ik werd ver van U gehouden door dingen, die niet bestaan zouden hebben, als ze niet in U bestaan hadden…Wanneer ik U eenmaal aan zal hangen uit heel mijn wezen, zal er voor mij nergens meer leed zijn… Gestreden wordt er tussen mijn boze droefheden en mijn vrome vreugde… Ik, arme, Heer heb erbarmen met mij… Geef wat Gij beveelt en beveel wat Gij wilt… Wie immers naast U iets liefheeft dat hij niet om Uwentwil liefheeft, heeft U te weinig lief. O liefde, die altijd brandt en nimmer dooft, o liefde, mijn God, steek mij in brand! Geef mij onthouding!…” (X, XXVII, 38; XXVII, 39, XXIX, 40).
Hij die aanvankelijk niet kon begrijpen hoe een man kan leven zonder passionele liefde voor een vrouw en hij die onder druk van zijn moeder afscheid nam van zijn eerste vriendin en ondertussen toch een tweede vriendin nam, ontdekte de liefde van God als een veel groter geluk. Van dan af kon hij niet leven zonder vrienden om hem heen. Als bisschop verzamelde hij zijn clerus en leefde met hen als in een monastieke gemeenschap, waar het werk grotendeels vervangen werd door de pastorale zorg. Het doel dat hij nastreefde was: één hart en één geest vormen in God. In 430, in zijn 76e levensjaar en het 35e van zijn bisschopsambt komen de vandalen aan in Hippo. Op zijn ouderdom behield hij een volkomen helderheid van geest. Hij heeft geen testament gemaakt maar vroeg om goed zorg te dragen voor de bibliotheek van de kerk. Tien dagen voor zijn dood vroeg hij hem niet meer te komen bezoeken. Hij voelde zich zondaar, wilde wenen en bidden om zich voor te bereiden op de definitieve ontmoeting met God. Wanneer hij op 28 augustus 430 de keizerlijke uitnodiging ontvangt voor deelname aan het derde oecumenisch concilie in Efeze (431), sterft hij.
Augustinus is eerder een voorloper van de Middeleeuwen dan een uitloper van de Oudheid. Hij heeft de grootste invloed uitgeoefend op de westerse beschaving. Hij is theoloog, filosoof, bijbelgeleerde, polemist, redenaar, schrijver, opvoeder en vooral herder. Hij schreef 113 boeken, 226 brieven en liet meer dan duizend preken na. Meest bekend zijn de “Belijdenissen”*(397-401) en vervolgens zijn “Stad Gods” (413-426)*. De verwoesting van Rome in 410 door de Visigotische koning Alaric is het begin van de val van het Romeinse Rijk. Sinds ’n eeuw is het Romeinse Rijk christelijk geworden en vele heidenen zien hierin de oorzaak van de ondergang van Rome. Hiertegen gaat Augustinus frontaal in de aanval: Rome is het slachtoffer geworden van zijn eigen wreedheid en morele verwording. Geen rijk kan blijven bestaan op overheersing, uitmoorden en plunderen van andere volken. Augustinus schrijft een theologie van de geschiedenis en van de tijd. Hij onderscheidt twee principe: de aardse vergankelijke rijken en het blijvende, geestelijke Rijk Gods. Dit werk heeft een enorme invloed gehad en is meer dan 500 maal met de hand gekopieerd en bewaard in verschillende bibliotheken. Zijn meest dogmatisch diepzinnige beschouwing handelt “Over de Drie-eenheid”, waaraan hij meer dan 15 jaar heeft gewerkt (tussen 399-419). In zijn preken over de psalmen treffen we naast een diepe geestelijke inhoud tevens sprankelende woordspelingen aan.
Augustinus (354-430), een man van vlees en bloed, heeft langs de ervaring van menselijke liefde en vriendschap de weg naar de ware Bron gevonden: Gods immense Liefde.
*volg bruggetjes voor inzage
P. Daniël
Nvdr: Wilt u meer weten over Augustinus? Neem een kijkje bij: Augustijns Instituut, Utrecht en / of bekijk onderstaande 4 video’s: Het leven van Augustinus in beeld gebracht, begeleid door prachtige muziek op de achtergrond:
Deze week hebben we een bedoeïenengezin in onze “boerderij” opgenomen: vader, moeder en vier kleine kinderen. Zij hadden letterlijk niets anders dan de klederen die ze droegen. We hebben al het nodige aangebracht: matrassen, lakens, dekens, eetgerief en eten. De vader zorgt voor onze schapen in de bergen.
In “At last the 1948 show” is zowat alles “fout” volgens het woke-wetboek”: van domme blondjes naar verklede politie-agenten. (… waarbij de huidige ersatz-vrouwen-club in alle trans-stadia bedoeld wordt)
Eigenlijk is het een wonder dat het nog op YT aangeboden wordt!
U kan via de ondertiteling de vertaling inschakelen; er gaat echter veel van de Britse humor verloren
Wij moeten toegeven, het is aan onze aandacht ontsnapt: woensdag was de internationale persoonlijke voornaamwoorden-dag! Of die beschrijving nog gebruikt wordt op school?
Zeg je: Hij / zij / het / x / ??? Leer hoe het moet bij:
https://pronounsday.org/ houdt zich bezig met: “het respect tonen, het delen en het aanleren van de juiste persoonlijke voornamen. Immers: het verwijzen naar mensen d.m.v. persoonlijke voornaamwoorden is essentieel voor de menselijke waardigheid. Als er verkeerdelijk door het gebruik van de foute persoonlijke voornaamwoorden verwezen wordt naar transgenders en niet gebruikelijke geslachtsbepaalde mensen, dan kan dit hen serieus kwetsen. Dus: vandaag kunnen wij de samenleving veranderen om de vele, onder elkaar in- en uitwisselbare identiteiten te vieren. “
Onze contact bij het Amerikaanse Woke Department liet ons weten dat het probleem volgend jaar zal voorgelegd worden in de alg. vergadering van de VN zodat het kan opgenomen worden in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens.
