Terrorismebestrijding: niemand werd Duitse nationaliteit ontnomen
Sinds de wijzigingen van 2019 in het Duitse nationaliteitsrecht (Staatsangehörigheitsrecht) is tot nu toe geen enkele terroristische strijder vervallen verklaard van de Duitse nationaliteit. Tot hier toe is er geen enkel geval bekend van verlies van nationaliteit omdat hij (of zij) “deelnam aan oorlogsactiviteiten van een terroristische vereniging in het buitenland”, aldus het Duitse ministerie van Binnenlandse Zaken in antwoord op een vraag van het Deutsche Presse-Agentur (of dpa) op vrijdag 10 januari.
Sinds het in kracht treden van de wetswijziging werden meerdere vermoedelijke leden van de terroristische militie van Islamitische Staat in Duitsland weliswaar aangeklaagd. Maar de wetswijziging werkt niet met terugwerkende kracht. Volgens berichten van dpa is niet het moment van de terugkeer naar Duitsland relevant voor het ontnemen van de nationaliteit, maar het tijdperk, waarin deze strijders met Duitse nationaliteit voor een terroristische organisatie hebben gestreden. En die periode valt dus voor de wetswijziging.
Daarenboven hadden CDU/CSU en SPD met deze wetswijziging op het oog buitenlanders, die meerdere vrouwen hadden, niet te laten inburgeren. De termijn voor het ontnemen van de nationaliteit op basis van valse opgave van de eigen identiteit werd tevens van 5 naar 10 jaar gebracht. Maar ook deze beide wijzigingen hebben er niet toe geleid dat één nationaliteit werd ingetrokken.
Ampel-coalitie wil inburgering gemakkelijker maken: De nieuwe Duitse coalitie van SPD, Grünen en FDP plant momenteel wetswijzigingen om het verwerven van de Duitse nationaliteit….gemakkelijker te maken. “Wij willen het vaststellen van de identiteit van een buitenlandse vrouw of man gemakkelijker maken door de mogelijkheid te bieden dat men een eed of geschreven verklaring aflegt, en we zullen daartoe de wettelijke regelingen in het nationaliteitsrecht voorzien”, staat er in de coalitie-verklaring te lezen.
De Duitse minister van Binnenlandse Zaken, Nancy Faeser (SPD), had in het recente verleden al laten verstaan dat zij méér migranten in Duitsland en Europa wil opnemen. Hiertoe wil ze een coalitie op Europees vlak smeden “van EU-lidstaten die bereid zijn meer migranten op te nemen”, waardoor de zogenaamde “blokkade” van de EU-asielpolitiek kan worden beëindigd.
De strijd tegen het islamitisch terrorisme draait dus op volle toeren, zoals blijkt.
In grote lijnen blijft de situatie in Syrië sinds geruime tijd onveranderd. Idlib is nog steeds volgens de westerse media “de laatste burcht van de rebellen” met de steun van Turkije, ten oosten van de Eufraat bepalen de Koerden, aan het handje van de VSA, de gang van zaken, en in het noorden wordt de grensstreek bezet door het Turkse Leger.
De VSA stelen nog steeds de olie en beschikken nu over meer mogelijkheden; ze hebben er immers een raffinaderij gebouwd:
Wat gisteren enigszins de lethargie doorbrak was de “bei Nacht und Nebel” inzet van het Amerikaanse leger om de scalp van de ISIS-commandant Abu Ibrahim al-Hashimi al-Qurayshite te veroveren. Hoewel… van die scalp zal niet veel meer terug te vinden zijn. Dàt hij zichzelf opblies, is iets dat we maar moeten geloven. Bewijzen zijn er niet meer. Opmerkelijk is wel dat dit gebeurde zonder dat het Turkse leger zich hiermee bemoeide. Of zelfs het Russische leger. Dergelijke aanvallen mét helikopters, vliegtuigen, drones en grondtroepen komen niet – onverwacht, zonder afspraak – uit de lucht gevallen. Ze worden wel degelijk voorbereid, alle protagonisten ingelicht. Bij het bekijken van de beelden vroegen we ons af wat àls het Russische leger hem uitgeschakeld zou hebben. Zou men dan ook zo begripvol weggekeken hebben bij het aantal burgerslachtoffers of zouden er beelden circuleren met de beruchte Witte Helmen die bloedende lichamen op brancards zouden wegvoeren? Tegelijkertijd herinnerden we ons de triomfantelijke Hillary Rodham (echtgenote Clinton) toen in Libië Khadaffi uitgeschakeld werd.
Volgens het Pentagon werden vier burgers en vijf terroristen gedood. Tien mensen zouden geëvacueerd zijn, waarvan 8 kinderen. De Witte Helmen hanteren een ander aantal: er zouden in totaal 13 mensen gedood zijn, waarvan 6 kinderen en 4 vrouwen. Een helicopter zouden ze zelf kapot geschoten hebben opdat hij niet in vijandige handen zou belanden. Ingesloten video vertelt een ander verhaal:(…)
Dat een ISIS-kopstuk naar de eeuwige jachtvelden vertrekt is op zich niet te betreuren; opvallend is wel dat er bij interne politieke moeilijkheden (Bidens populariteit zit op een eenzaam dieptepunt) gegrepen wordt naar een opzienbarend schokeffect in het buitenland. Kwestie van zijn staatsmanschap in de verf te zetten. En duidelijk te maken dat de VSA niet overwegen te vertrekken: https://english.alarabiya.net/News/middle-east/2021/11/13/US-staying-in-Syria-until-ISIS-threat-eliminated-State-Department
Even belangrijk, maar minder opvallend aanwezig in de wereldpers, is dat Israël in december twee maal de haven van Latakia aanviel met veel schade en brand als gevolg. Naar verluidt omdat Iran wapens zou vervoeren in containers.
Het cordon rond de Syrische regering van president Assad brokkelt gestaag verder af. Vooral de Arabische (buur)landen willen een normalisering van de omgang met de Syrische regering.
Libanon wil stilaan de Syrische vluchtelingen kwijt. Het land heeft zelf meer dan genoeg problemen; de bevolking mort dat Syriërs hun job afpakken, onder het normale loontarief werken en/of zich in het zwart laten betalen. De Libanese president Aoun vroeg vrijdag aan Margaritis Schinas, vice-voorzitter van de EU-Commissie, om hulp bij de terugkeer van Syrische vluchtelingen naar “veilige gebieden” in hun thuisland. Hij klaagde erover dat Libanon niet langer “de last van de voortdurende Syrische ontheemding” kon dragen. Aoun legde de nadruk op de “veilige” terugkeer i.pv. de “vrijwillige terugkeer”. Volgens de VN moet de terugkeer in elk geval vrijwillig zijn. Tegelijkertijd besprak de Libanese minister van sociale zaken, Hector Hajjar, het zelfde probleem met de Zweedse ambassadrice Anne Dismor, die een delegatie leidde voor humanitaire hulp aan ontheemde Syriërs en Libanezen, en vroeg haar hulp bij de repatriëring van Syrische vluchtelingen om “het gastlands (Libanons) last te verlichten en de stabiliteit van het land te behouden”.
Voorafgaande pogingen om de Syriërs terug te laten keren naar hun eigen land, een samenwerking tussen de Libanese Staatsveiligheid en de Russische regering liggen grotendeels plat daar humanitaire rechten-groeperingen zich ermee gingen bemoeien. Nochtans begon de Libanese overheid in 2019 een beslissing in de daad om te zetten, nl. dat Syriërs die illegaal het Libanese grondgebied betraden na 24 april 2019, desnoods met geweld mochten teruggedreven worden.
Donderdag publiceerde de Ras Baalback overheid een pamflet betr. Syrische vluchtelingen op hun grondgebied met onderstaande aankondiging: een avondklok, een maximum loon, het verbod bezoek te ontvangen, verwijzend naar de financiële steun die zij krijgen van internationale organisaties en uiting van bezorgdheid over de veiligheid. (…) … A propos veiligheid: nogal wat “rebellen” verkozen het hazenpad naar Libanon. Daar wil men er maar al te graag vanaf. Ze hebben al genoeg miserie.
Volgens het VN Vluchtelingenagentschap zouden op datum van mei 2021 64.714 Syriërs vrijwillig uit Libanon vertrokken en teruggekeerd zijn. Begin november 2021 zouden er zich nog 844.056 Syriërs in LIbanon bevinden. Let wel: dit is een officieel cijfer van de UNHCR (vluchtelingenagentschap VN) – het werkelijke aantal zal een pak hoger liggen vermits er hoogstwaarschijnlijk een aantal verkozen onder de radar te blijven.
Deutsche Wirtschaftsnachrichten (DWN) schreef hierover: “Het front tegen Assad stort ineen. Het door het westen opgebouwde diplomatische front stort in: steeds meer staten uit de regio nemen contact op met Damascus.” Het artikel zelf zit achter een betaalmuur. Niet erg, wij brengen u wekelijks op de hoogte.
De minister van buitenlandse zaken der VAE (Ver. Ar. Emiraten) ging op bezoek bij pres. Assad.
De Jordaanse vice-premier vindt dat het al veel te lang geduurd heeft. Diplomatisch stelt hij dat het vooral om een humanitaire crisis gaat. En dat zijn land, Jordanië, de heropname van Syrië binnen de schoot van de Arabische Liga zal aanmoedigen.
Qatar blijft dwars liggen en ging op bezoek bij Blinken in de VSA, maar geeft mee dat andere landen wel het recht hebben er zelf over te beslissen of ze al dan niet hun relatie met Syrië heraanvatten. Waarmee Qatar achteraf alle kanten uit kan…
En zo kan het verkeren, wist Bredero en onze redactie. Dit verandert het verhaal van de Syrische Oorlog voor altijd en onthult geheime Qatari-documenten over de ontmoetingen van Hamad bin Jassem met Bernar Henry Levy in 2011. De documenten onthullen de rol van Qatar en Frankrijk in het plannen van oorlog en de eliminering van president Al-Assad enz. Het leidde tot de opkomst van ISIS en al-Qaeda in Syrië.
U kan hier een (geautomatiseerde) vertaling lezen uit het Arabisch van een uitgelekt document, inclusief de notulen van een bijeenkomst in september 2011 tussen de Franse zionistische filosoof Bernard Henry Levy en dhr. Hamad bin Jassem, voormalig premier en min. van buitenl. zaken van Qatar (publicatie Blast). Tijdens de ontmoeting werd overeengekomen dat de Syrische president Bashar al-Assad omver geworpen moest worden (… we laten even in het midden hoe…), de terroristen gesteund en de grote steden, resp. Aleppo en Damascus, bezet dienden te worden. Dhr. Levy trad op als vertegenwoordiger van de Franse president Sarkozy.
Een citaat met onze excuses voor het slechte Nederlands:
"geschiedenis schrijven ... na naar zijn gast te hebben geluisterd, nam de premier van het golfemiraat zijn rol in het spreken, volgens dit scenario, om het plan te onthullen dat hij van plan is uit te voeren om de syrische president omver te werpen.
... vertrouwen in de inhoud ervan, wat lijkt te getuigen van een klimaat van volledig vertrouwen: "we waren het eens met de oppositie dat zodra syrische troepen zich terugtrekken uit steden en dorpen, de organisatoren van de demonstraties oproepen om de straat op te gaan en openbare plaatsen in grote steden en andere steden met een soennitische meerderheid te bezetten.
assad zal proberen hard op te treden tegen demonstranten, en moorden - vooral voor ouderen en kinderen - voor arabische media en waarnemers zullen mensen boos maken. " dit politieke fantasiescenario wordt steeds nauwkeuriger: "de begrafenissen van slachtoffers zullen revolutie en geweld aanwakkeren en verdeeldheid veroorzaken binnen het leger en de macht.
... in die tijd zouden de gewapende rebellen vrijelijk de plaatsen bezetten waar het leger was en bevolkte wijken in de steden binnenvallen, waardoor de gevechten van het platteland naar steden werden verplaatst, met name damascus en aleppo.
in de schaduw van de chaos die op deze manier (hopelijk) ontstaat, zal het syrische regime worden belegerd. er volgen nog evenementen.
in de volgende regels van het rapport lezen we dat duizenden demonstranten revoluties zullen organiseren en wapens zullen eisen in steden waar het syrische leger zijn zware artillerie niet zal kunnen inzetten om de straten vol met rebellen over te steken.
deze opstand zal de bezetting van meer strategische wijken en plaatsen van steden versterken en zichzelf opdringen in het land. "
Bron: https://creativesyria.com/syriapage/?p=1119&fbclid=IwAR351lBTG13Orq3GHIw4bX9S9owqJInm-RXxO26JY6b7hyReXT7hBt_YToY
De Koerden zouden naar verluidt tot een akkoord willen komen met de Syrische regering. Daarom zou een delegatie naar Moskou gevlogen zijn om hun bemiddeling te vragen. In mei 2020 werd deze piste nog door de VSA de grond ingeboord: U ziet de woordvoerster van de Koerdische Raad in 2020:
Riad Darar, medevoorzitter van de b.g. Syrian Democratic Council (SDC), stelde zaterdag ll dat president Assad de leider van Syrië is and dat het SDF/SDC (Koerden) realistisch moeten handelen en nu een akkoord moeten bereiken met Assad. Waarom nu? Om dezelfde reden dat de Koerden de hulp van Assad vroegen toen Erdogan zijn olijftakoffensief op Noord-Syrië begon en de Koerden verdreef naar het zuiden. De geruchten zijn niet langer geruchten; Turkije is de militaire aanwezigheid in de bezette grensstreek én in Idlib aan het opdrijven. Turkish army coordinates with Syrian proxy forces ahead of possible military action – Al-Monitor: The Pulse of the Middle East
Kevork Almassian (Syriër van Armeense oorsprong) maakte onderstaande analyse:
De Koerden realiseren zich dat de VSA hun strategie in Syrië (de opdeling van Syrië en “regime change” (en bij uitbreiding in het M.O.) aan het veranderen zijn, dit ondanks de druk van oorlogsfluisteraars.
De VSA probeerden verschillende keren het land op te splitsen:
een eerste keer bij het begin van de zgn. revolutie in het zuiden (Daraa en Quneitra), niet toevallig dichtbij de bezette Golan Hoogte en Israël … (2’40”) De door de VSA en Israël geplande bufferzone, als prelude op een gewenste opdeling, komt er niet. (5’14”)
een tweede poging dagtekent van 2014 toen de multinationale terroristen erin slaagden door te stoten naar de Mid. Zee in de prov. Latakia. Toegang tot de zee is immers superbelangrijk. Zij konden door het Syrische leger en de Russische luchtmacht verdreven worden. (06′) Trump steunde vooral de Koerden.
En dan komt Biden op het toneel die een eerder pragmatische houding t.o.v. de Koerden aanneemt. De Koerdische droom kost vooral veel geld en problemen met buurlanden. Turkije, Irak en Syrië zullen een onafhankelijk Koerdistan nooit aanvaarden. Hoe lang moeten de VSA dit Koerdisch eiland dan nog beschermen? Bovendien schijnen de Koerden een steeds betere verstandhouding met Rusland te krijgen. De Russische luchtmacht is nu ook aanwezig in Qamishli, (8’35”) weliswaar in Syrische regeringshanden, maar geografisch ligt het in het oosten, dichtbij de Turkse grens en Amerikaanse bases ten oosten van de Eufraat. Naar verluidt een indicatie dat de VSA zich uiteindelijk uit Syrië zullen terugtrekken.
De Koerden hebben nu een probleem: Turkije dat zich blijkbaar voorbereidt op een uitbreiding van de invasie, die de Koerden nog verder naar het zuiden zal verdrijven en de bezette regio met een fijne kam zal “reinigen” van Koerdische aanwezigheid. Gaan de VSA de Koerden verdedigen tegen NAVO-lid Turkije?
Het is dus niet zo onlogisch dat de Koerden zich nu opnieuw tot de Syrische regering richten. En deze staat nu steviger in zijn schoenen dan tijdens de eerste oproep voor hulp (die door de VSA de grond ingeboord werd) toen Erdogan zijn olijftakinvasie startte.
Kevork Almassian lijkt te weten wat er zoal achter de schermen bedisseld wordt. De Syrische regering zou alle overheidsinstanties onder zijn hoede nemen, de Syrische vlag zou aan alle overheidsgebouwen wapperen, overheidsinstituten en leger zouden terugkeren naar deze regio, de Koerdische SDF-milities integreren in het Syrische leger… in ruil zouden de Koerden meer culturele zeggenschap hebben, de Koerdische taal erkend worden en eventueel administratieve autonomie voor plaatsgebonden thema’s. Een soort gewestvorming die eigenlijk nu al bestaat, maar voor de Koerden nooit ver genoeg ging. Of de Koerden dit zullen aanvaarden? Kevork stelt met zekerheid te weten dat de Russen de voorbije jaren geprobeerd hebben de Koerden meer politieke autonomie te verlenen, iets dat de Syrische regering steeds categoriek geweigerd heeft. Kevork geeft nog zijn persoonlijke mening: de Russen beschouwen Assad als een koppig leider die zijn eigen visie heeft op Syrië. Maar Kevork vindt dat Assad gelijk heeft. Rusland en Iran zijn bondgenoten maar kennen het Syrische volk en gemeenschap niet zoals de Syriërs. Bovendien is Syrië een lappendeken van stammen, clans, geloofsgemeenschappen, belangen en historische gegevens. Als er aan één minderheid een bepaalde vorm van zelfbestuur gegeven wordt, waar houdt het dan op?
Ondertiteling, vertaling en geschreven tekst via icoontjes onderaan
Ze stonden op de luchthaven van Kaboel, wanhopig, zonder Amerikaans paspoort, maar wel jarenlang dé getrouwe hulpjes van de Amerikaanse militairen. En ze wilden weg uit Afghanistan, naar het vrije Westen. Hun trouw verdiende toch wel beloond te worden met een vliegticket en visum voor de VSA?
Trouw? Trouw is relatief. Blijkt dat sommigen, die niet samen met de Amerikaanse kameraden hun thuisland konden verlaten, op de vlucht voor mogelijke wraak van de Taliban, dan maar overschakelden naar een nieuwe opdrachtgever, nl. ISIS-K. Het gaat om Afghanen die als spionnen werkten voor de Amerikaanse inlichtingendienst. Blijkbaar vonden ze de nieuwe heersers, de Taliban, niet gewelddadig genoeg.
Of – horresco referens – waren ze heel de tijd wel degelijk trouw aan hun idealen? Aan hun ware opdrachtgevers? Koesterden de Amerikanen verraderlijke slangen aan hun borst?
“… Neem ‘liegen’. Volgens de Sharia is bedrog of misleiding niet alleen toegestaan in sommige situaties, het is soms zelfs verplicht.
Bijvoorbeeld: moslims die moeten kiezen tussen de Islam afzweren en gedood worden moeten, en dit in tegenstelling tot de vroegere christelijke traditie, bedriegen door hun afvalligheid te veinzen; vele juristen hebben vonnissen uitgesproken die stellen dat moslims verplicht zijn om te liegen volgens de Koran 4:29…”
Een moeilijke Quo Vadis vandaag. Voortdurend – elke zin, elke paragraaf, elke afbeelding, elke film, snel opslaan vooraleer de censuurduivel weer toeslaat en we al het voorbereidend werk kwijt zijn.
Onopgemerkt betreedt Syria opnieuw het internationale podium. Als de poco media geen “schokkend nieuws” kunnen brengen over de “dictator-duivel” Assad, dan wordt Syrië gewoon uit het journaal verbannen.
Opmerkelijk feit, dat aan de aandacht van Vranckx & co. ontsnapte: begin oktober werd Syrië terug opgenomen in de schoot van Interpol. Officieel werd het land echter niet uitgesloten; het mocht gewoon sinds december 2012 niet meer meespelen, t.t.z. geen gebruik meer maken van het Interpol Informatie Systeem. Die uitsluiting werd begin van de maand oktober opgeheven.
Fijn. Kan de Syrische politie meteen op zoek gaan Hicham Chaib die recent door het Antwerpse Hof van Assisen bij verstek veroordeeld werd tot levenslang. De belgische identiteit heeft hij naar verluidt ook “verloren” – alsof hij daarvoor een traan zal laten! Alle gekheid op een stokje: als hij zich nog niet in het gezelschap van zijn 79 maagden ophoudt, dan bevindt die man zich ergens bij de ondergedoken IS-cellen, ofwel leeft hij in “de laatste rebellenburcht” Idlib onder een andere naam.
We schreven het in onze vorige Quo vadis: he’s back. Hij is terug. President Bashar al-Assad. Terug van nooit weggeweest.
Blijkt dat aan de oostelijke kant van de Eufraat, daar waar de Koerden hun eigen paradijs in elkaar mochten klutsen met steun van de VSA in ruil voor olie, het ook niet alles koek en ei is. De Koerden willen daar de Arabische bevolking – de meerderheid – koerdiseren. En waar begint dit? Bij de kinderen. In de scholen. Zoals ook Erdogan het opdringt in het door Turkije bezette noorden, daar wordt het Arabisch verdrongen door het Turks. Blijkt dat de bevolking niet volgens plan meespeelt in de “Koerdische autonome zone”. In Hasakah werden de meeste scholen intussen overgenomen door milities van het SDF (Koerden). De bevolking protesteerde herhaaldelijk tegen het verplichte separatisme en verloochening van hun identiteit.
Arabische Kinderen konden hun examens niet afleggen… tenzij deze in het Koerdisch gebeurden, een taal die ze niet spreken. De officiële Syrische staatsscholen, die nog niet bezet zijn, krijgen nu een toevloed van Arabische kinderen.
Wij hebben al herhaaldelijk in deze rubriek gemeld en aangeklaagd: de Koerdische beschermelingen van de VSA zijn alles behalve lieverdjes. Zij ontvoeren, chanteren de Arabische bevolking. Dwingen hen tot diensttijd in hun militie. Moeten bijgevolg strijden, vechten tegen hun eigen mensen. Zo niet… Ditmaal heeft deze Turkse zender het thema opgepikt – niet zonder eigennut. Hoewel zij best hun mond zouden houden. Het gebeurt ten slotte ook in het door de Turken bezette noorden… U kent toch het spreekwoord over de splinter en de balk?
En zoals steeds en overal is de kleine man het grootste slachtoffer van de oorlogswaanzin. Klik op “Bekijken op YouTube”:
Over de relatie met buurland Israël kan men wekelijks een dik boek schrijven. Er gaat geen maand, … geen week … voorbij, zonder dat Israël zich gedwongen ziet zich pro-actief te verdedigen… midden in het Syrische grondgebied. Syrisch politiek commentator Alaa Al-Asfari heeft er zo zijn gedacht over: “in de toekomst gaan we de Israëlische aanvallen op een strategische wijze beantwoorden i.p.v. een tactische. We hebben ons al te lang moeten beheersen. Het terrorisme wordt stilaan verdreven zodat we onze aandacht op Israël kunnen richten. Vooral omdat onze luchtafweer geen lachertje is”. Hij stelt dat “Syrië één van de 10 leidende landen is qua luchtafweer, dank zij Rusland natuurlijk en de Iraanse technologie.” Blufpoker?
Wat hebben we geleerd? Dat de Russische luchtafweerraketten voorzien werden van de fijne Iraanse technologie. Zou het? Zijn de Russische niet goed genoeg?
Keren we terug naar het thema onderwijs: studenten in Damascus vieren het begin van het nieuwe schooljaar. Hoeveel mondmaskers telt u?
In Moskou kwamen Syrische en Russische onderwijsspecialisten bij elkaar om zowel het niveau als de lesgevingmethodes te verbeteren. En de onderwijsinstituten voor fysica, technologie en creativiteit van beide landen hielden gezamenlijke seminaries.
En in de universiteit van Damascus ontmoetten Archeologie en Geografie onderzoeksgroepen elkaar om de geschiedenis van beide landen te vergelijken.
In dezelfde universiteit, faculteit geneeskunde, werd een symposium georganiseerd over de vroege opsporing en behandeling van borstkanker.
Arabische muziek klinkt onwennig in onze oren. De Syrische zangeres Lenda Bytar had een gesmaakt optreden in het Damascus Opera House.
Prachtige oude huizen in Damascus. Architectonische pareltjes. Doet ons denken aan de sprookjes uit 1000 en 1 nacht. Met sprankelende fonteinen op binnenkoeren. Inlegwerk in meubels, deuren en ramen. Tapijten. Tegeltjes. Maak kennis met de Architectuur van de Sluier. Aan de buitenkant kan u immers niet vermoeden wat er achter de muren schuilt.
In de VN Veiligheidsraad heeft de Chinese vertegenwoordiger, Geng Shuang, nog maar eens aangedrongen op het opheffen van de sancties tegen Syrië, het beëindigen van de buitenlandse bezetting en de steun toegezegd voor een politieke oplossing.
De permanente Syrische vertegenwoordiger Bassam Sabbagh wees de buitenlandse inmenging bij de discussies over de nieuwe Syrische grondwet in Genève van de hand. Hij herhaalde het Syrische standpunt, nl. de strijd tegen terrorisme en de bevrijding van de bezette gebieden.
De Noorse afgevaardigde pleitte voor “humanitaire steun” daar de winter op komst is. Op de vraag van de journalist over Turkije en een mogelijke invasie gaf ze geen krimp. Zij houdt zich blijkbaar slechts bezig met “humanitaire” zaken en niet met Ottomaanse gebiedsuitbreiding. Verstandige vrouw. Als je niets zinnigs te vertellen hebt, kan je best zwijgen.
De Egyptische president Abdel Fattah al-Sisi herhaalde het standpunt van zijn land – de afwijzing van eender welke poging door sommige regionale partijen om de Syrische soevereiniteit of territoriale integriteit aan te tasten – zij het door een fait accompli en/of gedwongen demografische veranderingen.. De Al-Ahram Gate webstek citeerde Al-sisi tijdens een persconferentie met de Roemeense president Klaus Iohannis in Cairo. Erdogan zal weeral blij zijn…
De zenuwen staan gespannen. Iedereen wacht op een volgende stap. Wie begint?
Bij zijn toespraak aan de Syrische strijdkrachten had president Assad naar verluidt een duidelijke boodschap aan de terroristen: “Tot ziens op het slagveld!”
Met z’n vijven trok een Talibandelegatie naar Moskou voor overleg om uiteindelijk te komen tot de betrachtingen: de geboorte-aankondiging van een “onafhankelijke, neutrale, verenigde, democratische en vreedzame staat, vrij van terrorisme, oorlog en drugs”, en met een inclusieve regering “met vertegenwoordigers van alle etnische, religieuze en politieke groepen.”
Zo ver zijn ze nog niet, nog lang niet: Lavrov, als gastheer, zette de toon van de vergadering, nl. “Afghanistan te verenigen met alle buurlanden, zonder uitzonderingen”. Onaangedaan vermeldde hij de Amerikaanse olifant in de kamer – of eerder het gebrek ervan: “Onze Amerikaanse collega’s kozen ervoor om niet deel te nemen“, eigenlijk “voor de tweede keer, een uitgebreide trojka-achtige vergadering ontwijken.” Naar verluidt verontschuldigde Washington zich omwille van niet duidelijke “logistieke redenen”. U kan heel het relaas hierover in onderstaande video volgen.
Schakel ondertiteling, vertaling / geschreven tekst in via icoontjes
De trojka, die vroeger in Doha bijeenkwam, bestaat uit Rusland, de VS, China en Pakistan. De uitgebreide trojka in Moskou deze week bestond uit Rusland, China, India, Iran, Pakistan en alle vijf Centraal-Aziatische ‘stans’. Dat maakte het in wezen tot een bijeenkomst van de Shanghai Cooperation Organization (SCO), op het hoogste niveau.
De gezamenlijke verklaring die na de vergadering werd afgegeven, was misschien niet bepaald een thriller. Maar dan, helemaal aan het einde, biedt paragraaf 9 de echte bom:
“De partijen hebben voorgesteld om een collectief initiatief te lanceren om zo snel mogelijk een brede internationale donorconferentie onder auspiciën van de Verenigde Naties bijeen te roepen, zeker met dien verstande dat de kernlast van de economische en financiële wederopbouw en ontwikkeling van Afghanistan moet worden gedragen door op troepen gebaseerde actoren die de afgelopen 20 jaar in het land waren.”
Het westen zal vanzelfsprekend argumenteren dat er al een soort donorconferentie heeft plaatsgevonden: dat was de speciale top van de G20 via videoconferentie eerder in oktober, waar ook VN-secretaris-generaal Antonio Guterres bij aanwezig was. Vervolgens werd vorige week veel gezegd over een Europese belofte van 1 miljard euro aan humanitaire hulp, die in zijn huidige vorm uiterst vaag blijft, zonder concrete details. Misschien moeten onze EU-parlementairen eens hun licht opsteken…
Op de G-20 gaven Europese diplomaten achter gesloten deuren toe dat de grootste kloof was tussen enerzijds het westen “dat de Taliban wilde vertellen hoe ze hun land moesten besturen en hoe ze vrouwen moesten behandelen” als noodzakelijke voorwaarden in ruil voor hulp, en anderzijds het pragmatische Rusland en China die verkiezen zich niet te mengen in de Afghaanse interne keuken.
De buurlanden van Afghanistan, Iran en Pakistan, waren niet uitgenodigd voor de G-20, en dat is in de gegeven omstandigheden wellicht niet heel verstandig. Het is een open vraag of de officiële G-20 in Rome, op 30-31 oktober, ook Afghanistan zal behandelen, samen met de voor het westen belangrijkste thema’s: klimaatverandering, Covid-19 en een nog ongrijpbaar wereldwijd economisch herstel.
Dus, argumenteert Lavrov, is de Moskou-vergadering, hét forum om de Afghaanse problemen aan te pakken. En daarmee komen we bij de kern van de vergadering: de economische en financiële heropbouw. Lees nog even paragraaf 9, bovenaan vermeld. Laat het tot u doordringen. Het idee alleen al dat de vroegere “op troepen gebaseerde actoren”, dus de internationale (NAVO) bezettingsmacht, het Prachtland Afghanistan, na het militaire débâcle, de ondankbaarheid der Afghanen, het verraad van het Afghaanse leger, er bovenop zou helpen… wie gelooft dat? Iemand? Niemand?
De VS doen niet aan natievorming – zoals heel de derde en vierde wereld uit ervaring weet. Zelfs het deblokkeren van de bijna $ 10 miljard van de Afghaanse Centrale Bank die door Washington is geconfisqueerd, zal een zware dobber zijn. Het IMF voorspelde dat zonder buitenlandse hulp de Afghaanse economie met 30 procent kan krimpen.
De Taliban, onder leiding van tweede premier Abdul Salam Hanafi, probeerden een moedig gezicht op te zetten . Hanafi betoogde dat de huidige interim-regering al inclusief is: meer dan 500.000 medewerkers van de voormalige regering hebben immers hun baan behouden.
Maar nogmaals, er gingen veel kostbare details verloren in de vertaling en de Taliban misten een frontlijnfiguur die de Euraziatische verbeelding kon boeien. Het mysterie blijft bestaan: waar is Mullah Baradar?
Baradar, die het politieke bureau in Doha leidde, werd alom getipt als het gezicht van de Taliban naar de buitenwereld toe na de overname van Kabul door de groep op 15 augustus. De geruchten dat hij effectief buitenspel is gezet zijn zeer hardnekkig.
Op de achtergrond van de Moskou-vergadering lieten diplomaten doorschemeren dat de sfeer gespannen was. Rusland moest op eieren lopen om te bemiddelen bij de grieven van Indië en de zorgen van Tadzjikistan. Het was op voorhand geweten dat Rusland de Taliban niet zouden erkennen als de nieuwe Afghaanse regering – nog niet. Prioriteit: de Taliban mochten geen veilige haven bieden aan jihadisten, die “derde landen, vooral de buurlanden” zouden kunnen aanvallen, benadrukte Lavrov.
Als president Poetin terloops de officiële informatie laat vallen dat er zich minstens 2.000 ISIS-K-jihadisten in Noord-Afghanistan ophouden, betekent dit dat de Russische inlichtingendienst precies weet waar ze zijn en eventueel de mogelijkheid heeft / resp. aanbiedt ze te onderdrukken, mocht de Taliban een seintje geven dat ze hulp nodig hebben.
Voorlopig blijft het bij “oefeningen”… De boodschap is duidelijk!
De NAVO daarentegen, nog steeds niet bekomen van de Afghaanse vernedering, bij monde van Jens Stoltenberg, vindt dat de Taliban verantwoording verschuldigd zijn aan de NAVO voor het aanpakken van terrorisme en mensenrechten.
En daar bovenop als achtergrondweetje: Rusland weigerde botweg het Amerikaans verzoek om hun inlichtingenapparaat in Centraal-Azië in te zetten… een goede verstaander begrijpt: om Afghanistan te bespioneren. Als Rusland dit doet, dan zal het wel zo verstandig zijn het niet aan de neus van de VSA te hangen. Eerst wilden ze een “tijdelijke” militaire basis in Oezbekistan of Tadzjikistan: Poetin-Biden besprak het zelfs op de top van Genève. Poetin bood half voor de grap een tegenaanbod aan om de Amerikanen te huisvesten in een Russische basis, waarschijnlijk in Tadzjikistan! Moskou speelde dit tweederangs schouwtoneel een paar weken mee om uiteindelijk tot de conclusie te komen: er is geen plaats voor Amerikaanse ‘contraterrorisme’–theaterstukjes in Centraal-Azië.
Kortom, Lavrov in Moskou hield niet alleen zijn eigen hoofd koel. Hij benadrukte dat de deelnemers van de Moskou-vergadering alle kansen willen benutten om de Taliban de kans te geven “opgenomen” te worden via verschillende multilaterale instanties, zoals de VN, de SCO – waar Afghanistan een waarnemer is – en, cruciaal, de Collective Security Treaty Organization (CSTO), een militaire alliantie.
Laatste nieuws: de VSA proberen nu Pakistan te overtuigen om het Pakistaanse luchtruim te mogen gebruiken om te spioneren in Afghanistan.
20 oktober: een bijzonder dodelijke dag in Syrië met slachtoffers bij alle protagonisten. Tendens stijgend.
Uitzonderlijk: de poco media deelden beelden over de autobus met Syrische militairen in Damascus, die door bommen de lucht inging: 14 militairen hadden geen enkele kans dit te overleven..
Of toch niet zo uitzonderlijk, vermits de verspreiding van het beeldmateriaal onmiddellijk gevolgd werd door een filmpje van een bomexplosie in Idlib, waarin naar verluidt (ook) kinderen om het leven kwamen. Wat bij iedereen onmiddellijk een belletje zou moeten doen rinkelen: het bekende stramien: “kinderen” en de “Witte Helmen”, waarmee tegelijkertijd in de kaarten van al-Qaeda gekeken kan worden. Ze hebben waarschijnlijk nog massa’s filmpjes in hun archieven die naar wens kunnen geknipt, geplakt en gepubliceerd worden. Spijtig dat ze soms stoemelings dezelfde kinderen in dezelfde kleren in zgz. andere bombardementen in andere steden gebruiken… Amateurs!
Die busbommen in Damascus waren duidelijk gepland: gepland in strategie, in tijd, in plaats, in gekozen slachtoffers. Ze moesten de wereld tonen dat in regeringsgebied geen veiligheid te vinden is, dat vluchtelingen niet kunnen (of mogen) terugkeren, dat investeren boter aan de galg is. Ze werden geplaatst omdat er de laatste tijd te weinig aandacht naar de “laatste rebellenburcht” Idlib gaat. Ze werden geplaatst omdat n.a.v. de bomaanslag in Damascus meteen àndere beelden van een “laffe” aanval door het Syrische leger op “kinderen” in Idlib wereldkundig kon gemaakt worden. Ze werden geplaatst om ‘s werelds sympathie voor de “rebellen” levendig te houden. Ze werden geplaatst om de menselijke kant van de terroristen te tonen: “zie je wel, wij zijn geen barbaren, wij vallen slechts soldaten aan”. Ze werden geplaatst omdat de geruchten van een Syrisch-Russisch offensief, om de door Erdogan beloofde gedeeltelijke vrijmaking van Idlib tot 6 km ten noorden van de M4 snelweg, die van de Mid. Zee-kust via Aleppo naar het oosten loopt, eindelijk te kunnen realiseren. En dàt zint het al-Qaeda-allegaartje niet. Het zou betekenen dat zij zich ofwel overgeven, de wapens neerleggen, naar hun thuislanden terugkeren, zich integreren in de Syrische maatschappij ofwel opschuiven naar het noorden van Idlib, dichter bij de Turkse grens.
En eveneens opmerkelijk, verschillende explosies schudden de door de VSA bezette al-Tanf regio door elkaar. Al-Tanf waar naar verluidt pakweg 200 Amerikaanse militairen opleidingen geven aan “rebellen”. De explosies werden veroorzaakt door 5 drones, naar alle waarschijnlijkheid als antwoord op de Israëlische luchtaanvallen van 13 oktober in de buurt van Palmyra.
In deze Quo Vadis laten we de militaire situatie even voor wat ze is. De geruchten worden nl. steeds hardnekkiger, dat binnen afzienbare tijd een nieuw offensief zal ingezet worden om het zuidelijke gedeelte van Idlib, tot achter de M4 snelweg, die loopt van de kust naar Aleppo, te bevrijden van het terroristisch gespuis. Dus even geduld tot we hierover meer nieuws kunnen melden. We mogen tenslotte niet vergeten dat Syrië méér is dan oorlog en terrorisme.
“Hij is terug. Zegevierend over de VSA eist de Syrische leider Bashar al-Assad zijn plaats op het wereldpodium weer op.”
Opmerkelijke woordkeuze, die we niet meer gewend zijn van een westers tijdschrift: “leider”, i.p.v. “dictator” of andere minder complimenteuze beschrijvingen. In het artikel, dat niet verborgen zit achter een betaalmuur, wordt uitgelegd waarom de Arabische landen Assad niet langer als een paria willen behandelen. Moe gestreden, de geschillen, vluchtelingen en corona meer dan beu, wil men naar verluidt liever opnieuw een verstandhouding met Syrië opbouwen. De terugkeer in de schoot van de Arabische Liga is een kwestie van tijd; volgens het artikel zou zowel Israël als Egypte een (soenni)arabisering van Syrië graag zien gebeuren in de hoop dat de Iraanse invloed daardoor zou verminderen en de auteur besluit dat het voor de VSA moeilijk wordt de sancties te blijven opdringen.
“He’s Back“… tot spijt van wie het benijdt. Natuurlijk is hij “back” – hij is nooit weg geweest. Hij bleef de steun van de meerderheid der Syriërs – van eender welke religie en achtergrond – behouden. De non-stop idiote propaganda door de VSA en andere westerse regeringen en media als steunbetuiging voor de terroristen, verpakt als “regime change”, pakte geen verf in Syrië. Het volk daar is tenslotte niet gek, het ziet, ondervindt en weet hoe de vork aan de steel zit. De media hier en in het algemeen in heel het westen hebben zich bewust of onbewust laten ringeloren. Bewust… ja, dikwijls met een zichtbare en bewijsbare band met de al-Qaeda & co. terroristen. De zgz. chemische gasaanvallen horen thuis in een tweederangs Hollywood-griezelfilm. Iets in de stijl van de zgz. “afslachting van couveusebaby’s in Koeweit” (The great lie of the first Gulf War) of de “massavernietigingswapens in Irak”…(There were no weapons of mass destruction in Iraq)
We schreven het herhaaldelijk: zonder sancties, zonder de bezetting van buitenlandse machten, zonder de diefstal van olie en graan, zou Syrië alle kansen hebben om een welvarend, religieus-verdraagzaam land te zijn. Dat een “great America” zich verlaagt tot het roven van de grondstoffen van een klein – op wereldschaal eerder onbetekenend land – zegt veel, zo niet alles. In onderstaande video wordt duidelijk gemaakt hoe ingrijpend de diefstal is voor de Syrische staatskas én voor de bevolking:
“We hebben veel vrienden…”
Er worden stilaan contacten aangeknoopt of heropgenomen. Dr. Faisal Miqdad, min. van buitenlandse zaken en expats, had in Belgrado een ontmoeting met de Servische ministers van landbouw, handel, toerisme en communicatie om toekomstige samenwerkingsplannen te bespreken. (…) Hij deed tevens een oproep aan Syrische expats om in hun thuisland te investeren. (…)
