“Als u leest dat een trouwfeest verstoord werd dan is dit niet toevallig. Het is een doelwit, het is geen toeval. Het is niet omdat “men” een dansende groep mensen zag en dat “men” als reactie een drone erop af stuurde met een explosie. Zij vernietigen het hoogtepunt, de kern, van een samenleving. Het hoogtepunt van de samenleving is als twee jonge mensen samen komen. En de bronnen waarin de samenleving en bij uitbreiding alle levendige cultuur is vervat, zit in dit jonge paar dat een volgende generatie zal doen geboren worden.
Dàt is het hoogtepunt van het menselijk bestaan; het zorgt voor het voortbestaan van de mensheid, de cultuur en het respect voor de voorouders.
Wel, als men dit vernietigt, dan vernietigt men de innerlijke groei en het innerlijke leven van de maatschappij. De vernietiging van 7 miljoen mensen in het M.O. was een politiek. De creatie van 7 miljoen vluchtelingen tijdens de laatste 20 jaar, op zoek naar een thuis, de vernietiging van de samenlevingen waaruit zij kwamen en het in gevaar brengen van de samenlevingen waar zij naartoe trekken, dat is politiek. Politiek! Politiek! Politiek!
En, neen, ik peins er zelfs niet over om hun visie over te nemen, een geweer te kopen en mensen af te knallen. Ik zou wel de politiek willen zien ondergaan! Ik zou ze graag uit de macht zien verdwijnen. Ik zou hun instituties – met hun doodsagenda om de samenleving te organiseren – zien verdwijnen. Ik zou dàt héél graag zien gebeuren en ik werk ernaar toe op mijn eigen eenvoudige en bescheiden manier.”
Een klein stukje uit een indrukwekkend gesprek met een wijs man, de vader van Julian Assange, John Shipton. Je wordt er niet bepaald vrolijk van!
Het cordon rond de Syrische regering van president Assad brokkelt gestaag verder af. Vooral de Arabische (buur)landen willen een normalisering van de omgang met de Syrische regering.
Libanon wil stilaan de Syrische vluchtelingen kwijt. Het land heeft zelf meer dan genoeg problemen; de bevolking mort dat Syriërs hun job afpakken, onder het normale loontarief werken en/of zich in het zwart laten betalen. De Libanese president Aoun vroeg vrijdag aan Margaritis Schinas, vice-voorzitter van de EU-Commissie, om hulp bij de terugkeer van Syrische vluchtelingen naar “veilige gebieden” in hun thuisland. Hij klaagde erover dat Libanon niet langer “de last van de voortdurende Syrische ontheemding” kon dragen. Aoun legde de nadruk op de “veilige” terugkeer i.pv. de “vrijwillige terugkeer”. Volgens de VN moet de terugkeer in elk geval vrijwillig zijn. Tegelijkertijd besprak de Libanese minister van sociale zaken, Hector Hajjar, het zelfde probleem met de Zweedse ambassadrice Anne Dismor, die een delegatie leidde voor humanitaire hulp aan ontheemde Syriërs en Libanezen, en vroeg haar hulp bij de repatriëring van Syrische vluchtelingen om “het gastlands (Libanons) last te verlichten en de stabiliteit van het land te behouden”.
Voorafgaande pogingen om de Syriërs terug te laten keren naar hun eigen land, een samenwerking tussen de Libanese Staatsveiligheid en de Russische regering liggen grotendeels plat daar humanitaire rechten-groeperingen zich ermee gingen bemoeien. Nochtans begon de Libanese overheid in 2019 een beslissing in de daad om te zetten, nl. dat Syriërs die illegaal het Libanese grondgebied betraden na 24 april 2019, desnoods met geweld mochten teruggedreven worden.
Donderdag publiceerde de Ras Baalback overheid een pamflet betr. Syrische vluchtelingen op hun grondgebied met onderstaande aankondiging: een avondklok, een maximum loon, het verbod bezoek te ontvangen, verwijzend naar de financiële steun die zij krijgen van internationale organisaties en uiting van bezorgdheid over de veiligheid. (…) … A propos veiligheid: nogal wat “rebellen” verkozen het hazenpad naar Libanon. Daar wil men er maar al te graag vanaf. Ze hebben al genoeg miserie.
Volgens het VN Vluchtelingenagentschap zouden op datum van mei 2021 64.714 Syriërs vrijwillig uit Libanon vertrokken en teruggekeerd zijn. Begin november 2021 zouden er zich nog 844.056 Syriërs in LIbanon bevinden. Let wel: dit is een officieel cijfer van de UNHCR (vluchtelingenagentschap VN) – het werkelijke aantal zal een pak hoger liggen vermits er hoogstwaarschijnlijk een aantal verkozen onder de radar te blijven.
Deutsche Wirtschaftsnachrichten (DWN) schreef hierover: “Het front tegen Assad stort ineen. Het door het westen opgebouwde diplomatische front stort in: steeds meer staten uit de regio nemen contact op met Damascus.” Het artikel zelf zit achter een betaalmuur. Niet erg, wij brengen u wekelijks op de hoogte.
De minister van buitenlandse zaken der VAE (Ver. Ar. Emiraten) ging op bezoek bij pres. Assad.
De Jordaanse vice-premier vindt dat het al veel te lang geduurd heeft. Diplomatisch stelt hij dat het vooral om een humanitaire crisis gaat. En dat zijn land, Jordanië, de heropname van Syrië binnen de schoot van de Arabische Liga zal aanmoedigen.
Qatar blijft dwars liggen en ging op bezoek bij Blinken in de VSA, maar geeft mee dat andere landen wel het recht hebben er zelf over te beslissen of ze al dan niet hun relatie met Syrië heraanvatten. Waarmee Qatar achteraf alle kanten uit kan…
En zo kan het verkeren, wist Bredero en onze redactie. Dit verandert het verhaal van de Syrische Oorlog voor altijd en onthult geheime Qatari-documenten over de ontmoetingen van Hamad bin Jassem met Bernar Henry Levy in 2011. De documenten onthullen de rol van Qatar en Frankrijk in het plannen van oorlog en de eliminering van president Al-Assad enz. Het leidde tot de opkomst van ISIS en al-Qaeda in Syrië.
U kan hier een (geautomatiseerde) vertaling lezen uit het Arabisch van een uitgelekt document, inclusief de notulen van een bijeenkomst in september 2011 tussen de Franse zionistische filosoof Bernard Henry Levy en dhr. Hamad bin Jassem, voormalig premier en min. van buitenl. zaken van Qatar (publicatie Blast). Tijdens de ontmoeting werd overeengekomen dat de Syrische president Bashar al-Assad omver geworpen moest worden (… we laten even in het midden hoe…), de terroristen gesteund en de grote steden, resp. Aleppo en Damascus, bezet dienden te worden. Dhr. Levy trad op als vertegenwoordiger van de Franse president Sarkozy.
Een citaat met onze excuses voor het slechte Nederlands:
"geschiedenis schrijven ... na naar zijn gast te hebben geluisterd, nam de premier van het golfemiraat zijn rol in het spreken, volgens dit scenario, om het plan te onthullen dat hij van plan is uit te voeren om de syrische president omver te werpen.
... vertrouwen in de inhoud ervan, wat lijkt te getuigen van een klimaat van volledig vertrouwen: "we waren het eens met de oppositie dat zodra syrische troepen zich terugtrekken uit steden en dorpen, de organisatoren van de demonstraties oproepen om de straat op te gaan en openbare plaatsen in grote steden en andere steden met een soennitische meerderheid te bezetten.
assad zal proberen hard op te treden tegen demonstranten, en moorden - vooral voor ouderen en kinderen - voor arabische media en waarnemers zullen mensen boos maken. " dit politieke fantasiescenario wordt steeds nauwkeuriger: "de begrafenissen van slachtoffers zullen revolutie en geweld aanwakkeren en verdeeldheid veroorzaken binnen het leger en de macht.
... in die tijd zouden de gewapende rebellen vrijelijk de plaatsen bezetten waar het leger was en bevolkte wijken in de steden binnenvallen, waardoor de gevechten van het platteland naar steden werden verplaatst, met name damascus en aleppo.
in de schaduw van de chaos die op deze manier (hopelijk) ontstaat, zal het syrische regime worden belegerd. er volgen nog evenementen.
in de volgende regels van het rapport lezen we dat duizenden demonstranten revoluties zullen organiseren en wapens zullen eisen in steden waar het syrische leger zijn zware artillerie niet zal kunnen inzetten om de straten vol met rebellen over te steken.
deze opstand zal de bezetting van meer strategische wijken en plaatsen van steden versterken en zichzelf opdringen in het land. "
Bron: https://creativesyria.com/syriapage/?p=1119&fbclid=IwAR351lBTG13Orq3GHIw4bX9S9owqJInm-RXxO26JY6b7hyReXT7hBt_YToY
De Koerden zouden naar verluidt tot een akkoord willen komen met de Syrische regering. Daarom zou een delegatie naar Moskou gevlogen zijn om hun bemiddeling te vragen. In mei 2020 werd deze piste nog door de VSA de grond ingeboord: U ziet de woordvoerster van de Koerdische Raad in 2020:
Riad Darar, medevoorzitter van de b.g. Syrian Democratic Council (SDC), stelde zaterdag ll dat president Assad de leider van Syrië is and dat het SDF/SDC (Koerden) realistisch moeten handelen en nu een akkoord moeten bereiken met Assad. Waarom nu? Om dezelfde reden dat de Koerden de hulp van Assad vroegen toen Erdogan zijn olijftakoffensief op Noord-Syrië begon en de Koerden verdreef naar het zuiden. De geruchten zijn niet langer geruchten; Turkije is de militaire aanwezigheid in de bezette grensstreek én in Idlib aan het opdrijven. Turkish army coordinates with Syrian proxy forces ahead of possible military action – Al-Monitor: The Pulse of the Middle East
Kevork Almassian (Syriër van Armeense oorsprong) maakte onderstaande analyse:
De Koerden realiseren zich dat de VSA hun strategie in Syrië (de opdeling van Syrië en “regime change” (en bij uitbreiding in het M.O.) aan het veranderen zijn, dit ondanks de druk van oorlogsfluisteraars.
De VSA probeerden verschillende keren het land op te splitsen:
een eerste keer bij het begin van de zgn. revolutie in het zuiden (Daraa en Quneitra), niet toevallig dichtbij de bezette Golan Hoogte en Israël … (2’40”) De door de VSA en Israël geplande bufferzone, als prelude op een gewenste opdeling, komt er niet. (5’14”)
een tweede poging dagtekent van 2014 toen de multinationale terroristen erin slaagden door te stoten naar de Mid. Zee in de prov. Latakia. Toegang tot de zee is immers superbelangrijk. Zij konden door het Syrische leger en de Russische luchtmacht verdreven worden. (06′) Trump steunde vooral de Koerden.
En dan komt Biden op het toneel die een eerder pragmatische houding t.o.v. de Koerden aanneemt. De Koerdische droom kost vooral veel geld en problemen met buurlanden. Turkije, Irak en Syrië zullen een onafhankelijk Koerdistan nooit aanvaarden. Hoe lang moeten de VSA dit Koerdisch eiland dan nog beschermen? Bovendien schijnen de Koerden een steeds betere verstandhouding met Rusland te krijgen. De Russische luchtmacht is nu ook aanwezig in Qamishli, (8’35”) weliswaar in Syrische regeringshanden, maar geografisch ligt het in het oosten, dichtbij de Turkse grens en Amerikaanse bases ten oosten van de Eufraat. Naar verluidt een indicatie dat de VSA zich uiteindelijk uit Syrië zullen terugtrekken.
De Koerden hebben nu een probleem: Turkije dat zich blijkbaar voorbereidt op een uitbreiding van de invasie, die de Koerden nog verder naar het zuiden zal verdrijven en de bezette regio met een fijne kam zal “reinigen” van Koerdische aanwezigheid. Gaan de VSA de Koerden verdedigen tegen NAVO-lid Turkije?
Het is dus niet zo onlogisch dat de Koerden zich nu opnieuw tot de Syrische regering richten. En deze staat nu steviger in zijn schoenen dan tijdens de eerste oproep voor hulp (die door de VSA de grond ingeboord werd) toen Erdogan zijn olijftakinvasie startte.
Kevork Almassian lijkt te weten wat er zoal achter de schermen bedisseld wordt. De Syrische regering zou alle overheidsinstanties onder zijn hoede nemen, de Syrische vlag zou aan alle overheidsgebouwen wapperen, overheidsinstituten en leger zouden terugkeren naar deze regio, de Koerdische SDF-milities integreren in het Syrische leger… in ruil zouden de Koerden meer culturele zeggenschap hebben, de Koerdische taal erkend worden en eventueel administratieve autonomie voor plaatsgebonden thema’s. Een soort gewestvorming die eigenlijk nu al bestaat, maar voor de Koerden nooit ver genoeg ging. Of de Koerden dit zullen aanvaarden? Kevork stelt met zekerheid te weten dat de Russen de voorbije jaren geprobeerd hebben de Koerden meer politieke autonomie te verlenen, iets dat de Syrische regering steeds categoriek geweigerd heeft. Kevork geeft nog zijn persoonlijke mening: de Russen beschouwen Assad als een koppig leider die zijn eigen visie heeft op Syrië. Maar Kevork vindt dat Assad gelijk heeft. Rusland en Iran zijn bondgenoten maar kennen het Syrische volk en gemeenschap niet zoals de Syriërs. Bovendien is Syrië een lappendeken van stammen, clans, geloofsgemeenschappen, belangen en historische gegevens. Als er aan één minderheid een bepaalde vorm van zelfbestuur gegeven wordt, waar houdt het dan op?
Ondertiteling, vertaling en geschreven tekst via icoontjes onderaan
Een terugblik op WOI vanuit het perspectief van de “vijand”…
De aangrijpende tekst bij deze film is uit het boek “Die Geächteten” van Ernst von Salomon. Mocht u geïnteresseerd zijn, kan u via dit bruggetje het boek in het Duits (pdf) lezen.
Een citaat:
"... Die Soldaten marschierten. Eine Gruppe, dicht aufgeschlossen die Rotten, die zweite Gruppe, die dritte. Abstand. Weiter Abstand. Das war wohl eine Kompanie? Wie, das war wohl eine ganze Kompanie? Drei Gruppen? O Gott, wie sahen sie aus, wie sahen diese Männer aus! Was war das, was da heranmarschierte? Diese ausgemergelten, unbewegten Gesichter unter dem Stahlhelm, diese knochigen Glieder, diese zerfetzten, staubigen Uniformen! Schritt um Schritt marschierten sie, und um sie herum war gleichsam unendliche Leere..."
Ge waart zoo schoon, Diksmude, met uw stille straten, uw huisjes, groen en rood, geleken een juweel, dat bij een kerstendag, een prinsje viel ten deel, - uw vrouwtjes waren lief, toen ze aan hun deurtje zaten.
En onder uwe bruggen, vloeide de Yzer, zoo gelaten en zoo eerlijk, - als een maagd, die 's avonds wat gekweel van oude liedjes hooren doet, bij 's windjes veêl - ge waart zoo schoon en blond met de'avond in uw straten.
En 't is voorbij dit lied, dit oude vlaamsch gezang… Uw huisjes zijn vernield, uw vrouwen heen-gevaren, daar zich om uwe stad, twee legers kwamen scharen.
En 't stormt nu om Diksmude, en wilde winden varen om al die brokjes steen, die vroeger huizen waren, toen in elk huisje zong een meisje dagen lang.
Menschen in de grachten’– Daan Boens (1918)
Gij Maan, verdwijn ! – ik wil nacht en duisternis, zoodat wat om mij is, verkoolt, voor eeuwig, en wat in mij leeft, sterft; -geen hoop, geen kommernis, ik wil het grote niete, waar geen wind is, niets is.
Geen puinen meer, omdat ik-zelf een puin ben, geen dromen meer, omdat ik-zelf een droom was, geen zang, geen zon, – het Niet, waar alles zwart is, en ‘k niet meer zie, wat vroeger lief en schoon was.
Deze toren, oorspronkelijk ingewijd op 24 augustus 1930, staat aan de oever van de stroom de IJzer, nabij het stadscentrum van Diksmuide op het grondgebied van deelgemeente Kaaskerke. Op de toren staat aan de vier zijden van de monumentale voet te lezen Nooit meer oorlog, in de vier talen van de strijdende partijen van het westelijk front tijdens de Eerste Wereldoorlog: Plus jamais de guerre, No more War, Nie wieder Krieg.
De IJzertoren is in de eerste plaats een herdenkingsmonument voor de Vlaamse gesneuvelden van de Eerste Wereldoorlog, maar hij staat tegelijk ook symbool voor de aan de IJzer ontstane wil tot meer politieke verzelfstandiging van Vlaanderen.
Het Chanson de l’Oignon is een Frans marslied van rond 1800. Volgens de legende is het ontstaan onder de grenadiers van de keizerlijke garde van Napoleon. Voor de slag bij Marengo trof Napoleon enkele grenadiers aan die een ui op hun brood wreven.
« — Que diable frottez-vous donc sur votre pain? leur demanda-t-il. - C'est de l'oignon, mon général. - Ah ! Très bien, il n'y a rien de meilleur pour marcher d'un bon pas sur le chemin de la gloire »2.
J'aime l'oignon frit à l'huile,
J'aime l'oignon quand il est bon.
J'aime l'oignon frit à l'huile,
J'aime l'oignon, j'aime l'oignon.
Refrain
Au pas camarades, au pas camarades,
Au pas, au pas, au pas,
Au pas camarades, au pas camarades,
Au pas, au pas, au pas.
Un seul oignon frit à l'huile,
Un seul oignon nous change en lion,
Un seul oignon frit à l'huile,
Un seul oignon nous change en lion.
Refrain
Mais pas d'oignons aux Autrichiens,
Non pas d'oignons à tous ces chiens,
Mais pas d'oignons aux Autrichiens,
Non pas d'oignons, non pas d'oignons.
Refrain
Aimons l'oignon frit à l'huile,
Aimons l'oignon car il est bon,
Aimons l'oignon frit à l'huile,
Aimons l'oignon, aimons l'oignon.
Refrain
Ze stonden op de luchthaven van Kaboel, wanhopig, zonder Amerikaans paspoort, maar wel jarenlang dé getrouwe hulpjes van de Amerikaanse militairen. En ze wilden weg uit Afghanistan, naar het vrije Westen. Hun trouw verdiende toch wel beloond te worden met een vliegticket en visum voor de VSA?
Trouw? Trouw is relatief. Blijkt dat sommigen, die niet samen met de Amerikaanse kameraden hun thuisland konden verlaten, op de vlucht voor mogelijke wraak van de Taliban, dan maar overschakelden naar een nieuwe opdrachtgever, nl. ISIS-K. Het gaat om Afghanen die als spionnen werkten voor de Amerikaanse inlichtingendienst. Blijkbaar vonden ze de nieuwe heersers, de Taliban, niet gewelddadig genoeg.
Of – horresco referens – waren ze heel de tijd wel degelijk trouw aan hun idealen? Aan hun ware opdrachtgevers? Koesterden de Amerikanen verraderlijke slangen aan hun borst?
“… Neem ‘liegen’. Volgens de Sharia is bedrog of misleiding niet alleen toegestaan in sommige situaties, het is soms zelfs verplicht.
Bijvoorbeeld: moslims die moeten kiezen tussen de Islam afzweren en gedood worden moeten, en dit in tegenstelling tot de vroegere christelijke traditie, bedriegen door hun afvalligheid te veinzen; vele juristen hebben vonnissen uitgesproken die stellen dat moslims verplicht zijn om te liegen volgens de Koran 4:29…”
Deze overweging willen we wijden aan het kostbaarste “geheim” van het christelijk geloof, nl. de Eucharistie. Neen, het gaat niet over een vrome ritus voor enkele ‘pilarenbijters’. Dit “mysterie” was vanaf het begin van het christendom het hart van iedere gemeenschap van christenen. In de huidige samenleving blijkt ze nauwelijks nog enige betekenis te hebben voor het openbare leven. Zo was het aanvankelijk ook in het Romeinse Rijk. Christenen lieten zich echter door een heidense overheid niet voorschrijven of en hoe zij Eucharistie zouden vieren. Zij gingen ondergronds en organiseerden vieringen in de catacomben, in de grootste verborgenheid. Het Romeinse Imperium stortte in, terwijl Kruis en Eucharistie overeind bleven.
Doorheen de eeuwen werd Eucharistie op de meest verschillende wijzen genoemd én gevierd: Dankzegging, Laatste Avondmaal, Maaltijd des Heren, Breking van het Brood, Heilig Offer, Heilige en Goddelijke Liturgie, Mis…In de sobere en donkere Romeinse kerken was een viering indrukwekkend door zijn eenvoud. In de kathedralen en barokkerken werden de vieringen omgeven door de overvloedige luister van processies, wierook en gezangen met orgelspel, waarvan de klanken langs het plafond rolden. Meer dan een halve eeuw geleden genoot ik als priesterstudent van pauselijke vieringen op het St Pietersplein te Rome, speciaal op hoogfeesten. Het was telkens weer een ongelooflijke pracht aan polyfonische gezangen, schitterende gewaden, processies en wierook, met een benedictijnse waardigheid. Het Woord Gods werd gezongen met een heldere stem en een indrukwekkende melodie.
https://youtu.be/X4JPftadPj0
Meest ontroerend zijn wellicht nog de verslagen uit de concentratiekampen aan het einde van de oorlog, toen de nazi’s hun greep op de gevangenen moesten lossen. Had iemand een beetje brood en wijn kunnen bemachtigen, dan werd in een verdoken hoek Eucharistie gevierd. Een priester sprak enkele Schriftwoorden en de consecratiegebeden, waarna een vredewens en de heilige communie. Een goddelijke lichtstraal voor gevangenen in de barak van een hel.
Rond 155 geeft de heilige martelaar Justinus volgende eenvoudige beschrijving: “(Op de ‘dag van de zon’) komen alle bewoners samen… Er wordt gelezen uit de gedenkschriften van de apostelen of de geschriften van de profeten… (dan) spreekt hij die voorgaat een woord van vermaning en aansporing… Vervolgens staan wij allen gezamenlijk op en spreken onze gebeden uit… voor onszelf en voor allen die elders zijn. Wij bidden dat wij waardig bevonden zullen worden nu wij de waarheid hebben leren kennen… (dan) groeten wij elkaar met een kus. Dan wordt aan de celebrant brood en een beker water en wijn gebracht… hij brengt lof en eer aan de Vader van het al door de naam van de Zoon en de heilige Geest en hij spreekt een lange dankzeggen (Grieks: eucharistia) uit … (en) heel het aanwezige volk zegt: Amen… dan geven …diakens aan ieder die aanwezig is van het eucharistisch brood en de wijn en het water. Zij brengen het ook aan de afwezigen” (Justinus, Apologiae 1, 65).
Het Oude Verbond is vol met voorafbeeldingen van de Eucharistie. Melchisedech, een heiden, biedt Abraham brood en wijn aan (Genesis 14, 18-20). Hij is koning van Salem, een “vredevorst” met verwijzing naar Jeruzalem (psalm 76, 3). Hij zegent Abraham op mysterieuze wijze en Abraham geeft hem 1/10e deel van alles. “Hij (Melchisedech) lijkt op de Zoon van God. Hij blijft voor altijd priester” (Hebreeën 7,3). Een sterke verwijzing naar de Eucharistie is het offer van Abraham, die bereid is het dierbaarste, nl. zijn enige zoon Isaak te offeren (Genesis 22). Zijn geloofsgehoorzaamheid volstaat. Het echte offer zal Jezus zijn, de nieuwe Isaac, die op het laatste ogenblik niet gespaard zal worden. De voornaamste voorafbeelding van de Eucharistie in Het Oude Testament is de Uittocht van het joodse volk uit de slavernij in Egypte, met de doortocht door de Rode Zee, de tocht door de woestijn en de intocht in het Beloofde Land. Het volk laat zich herhaaldelijk verleiden om te morren bij moeilijkheden en daarbij zijn bevrijding en zijn beloften te vergeten. Dan wordt hun “brood uit de hemel” gegeven in de vorm van “een fijne korrelige laag” en misprijzend vragen ze “wat is dat?” (Exodus 16, 15; Hebreeuws: man hoe = wat dat?) Het werd “manna” genoemd. Jezus zal zich openbaren als het echte brood uit de hemel (Johannes 6, 31 vv) en velen zullen er zich eveneens aan ergeren. Uittocht uit Egypte, de woestijntocht en de intocht in het Beloofde Land zijn tevens het beeld van ieder volk en van het leven van ieder mens.
Ook het Nieuwe Testament is helemaal gericht op de eucharistie, het hoogtepunt van Jezus’ leven, dat beschreven wordt als een “opgaan naar Jeruzalem” om daar het doel van zijn komst, zijn levensoffer te volbrengen tot vergeving van de zonden. De vermeldingen over een “wonderbare spijziging” zijn een voorafbeelding. Mattheus, Marcus en Lucas vertellen de instelling van de Eucharistie en Johannes spreekt in hoofdstuk 6 uitvoerig over “het brood van het leven” en de noodzaak van het eten van Jezus’ Lichaam en het drinken van zijn Bloed. In de plaats van de instelling van de Eucharistie geeft Johannes de beschrijving van het Laatste Avondmaal met de voetwassing waarbij Jezus knielt tot op de grond. Tenslotte vermeldt ook Paulus uitdrukkelijk de instelling van de eucharistie (1 Korintiërs 11). Wanneer de paaslammeren op vrijdagnamiddag geslacht worden, sterft Jezus op het kruis als hét Paaslam voor altijd. Hiermee werd de Eucharistie een historische werkelijkheid, die alle voorafbeeldingen vervult.
In de tijd van de Kerk wordt dit offer voortdurend hernieuwd en sacramenteel gevierd onder de tekenen van brood en wijn. Offeraar en Offer – zij het onbloedig – zijn dezelfde en de priester handelt als “een andere Christus” en in naam van de Kerk. Dit zal blijvend gevierd worden tot aan het Bruiloftsmaal aan het einde der tijden en de vervulling van de verzuchting van het slot van de Openbaring: “Kom, Heer Jezus”.
Doorheen de eeuwen is de fundamentele structuur van de Eucharistie met enkele gebaren en woorden onveranderd gebleven: een dienst van het woord met de lezingen, homilie en voorbeden en een dienst van de eucharistie met brood en wijn, consecratie en communie. In de Latijnse kerk waren de vieringen eerder rationeel en sober. In de oosterse kerk meer mystiek en uitgebreid met vele litanieën, processies, wierook en iconen. Zij beschouwen deze vieringen als een aansluiten bij een hemelse liturgie die al lang begonnen is en daarna ook verder gaat. Het is evenwel hetzelfde levensoffer van Jezus Christus tot verzoening van alle zonden. Deze totale gave van zichzelf is tevens de kern van ieder mensenleven.
Eucharistie is in feite alles en alles is eucharistie. Eucharistie vormt het hart van de Kerk en van de mensheid, van de geschiedenis en van het universum. Heel de geschiedenis, vanaf de schepping tot aan de Wederkomst des Heren is hierop gericht.
P. Daniel
Een groot Syrisch feest
Wanneer ’s morgens op weekdagen kinderen in de gemeenschap rondlopen, weet je dat ze van een of ander moslimfeest genieten dat hen een paar schoolvrije dagen geeft. Zo was het vorige week: het feest van de geboorte van Mohammed. Blijkbaar wordt dit ook regionaal georganiseerd en vorige vrijdag werd dit feest groots gevierd in Qâra. Vooraf kregen we bezoek van een imam met een delegatie die ons plechtig een officiële uitnodiging op naam overhandigde en er mochten 5 personen mee komen. Ze drongen er echt op aan om hieraan deel te nemen. Vrijdagavond was ik erg grieperig en had liever het bed gekozen. Dat dan niemand zou aanwezig zijn vonden we ook niet aanvaardbaar. En zo reed Ibrahim met ons, de fraters, naar de grote moskee. Het feest was niet in de centrale moskee, die erg klein is. Deze was aanvankelijk een heidense tempel maar werd door de heilige Helena, die het Kruis van Jezus in Jeruzalem gevonden had, omgevormd tot de St. Nikolaas kerk. En je ziet het heel duidelijk dat het een kerk was.