“Transgenderisme is wellicht zo aantrekkelijk geworden voor hedendaagse minderjarigen, niet alleen omdat het een nieuwe “identiteit” belooft, maar omdat het een proces belooft. De transformatie van rups tot vlinder omvat een complexe reeks sociale ingrepen en medische procedures die verschrikkelijk boeiend moeten zijn. Transitie is een project. Iedereen heeft een project nodig. Het omarmen van het trans label geeft het zelf richting, een taak om te volbrengen. Ironisch genoeg geeft de besmetting uitdrukking aan een sluimerend verlangen naar het afgeschreven paradigma waarmee karakter wordt opgebouwd.
We moeten ophouden kinderen te vertellen dat zij de “experts van hun eigen leven” zijn en een statisch model van eigenheid als voldongen feit bij de geboorte verwerpen. Zeker, een aangeboren essentie is bijzonder voor ieder mens, maar het is een vonk; het is geen vuur. We zouden kunnen terugkeren naar de taal van karaktervorming waarin je leert je leven in eigen handen te nemen, terwijl we leraren terug aansporen om de leiding uit te oefenen die ze hebben aangemoedigd op te geven.
Naarmate we ouder worden, zijn we niet alleen die unieke essentie in de wieg, maar het gevolg van wat we hebben gelezen, gezien en meegemaakt; van wie we hebben gehouden en welke verliezen we hebben geleden; welke fouten we hebben gemaakt en welke we hebben rechtgezet; waar we hebben gewoond en gereisd en welke vaardigheden we hebben verworven; niet alleen wat we van onszelf hebben gemaakt, maar ook wat we buiten onszelf hebben gemaakt; en vooral, wat we hebben gedaan. Dat is een opwindende, actieve versie van “identiteit” waarvan het werk nooit af is, vol keuzemogelijkheden, verlevendigd door keuzevrijheid, zij het beladen met verantwoordelijkheid en daarom een beetje beangstigend. Maar het geeft jongeren tenminste iets te doen, anders dan massamoord of gruwelijke chirurgie op maat.”
“Groot zijt Gij, Heer en ten zeerste lovenswaardig… want Gij hebt ons gemaakt naar U, en rusteloos blijft ons hart totdat het zijn rust vindt in U“. Zo schrijft Augustinus rond 400 in zijn “Belijdenissen” (1). Hiermee verwoordt hij op schitterende wijze de tweede eigenschap van ons mens-zijn en zijn bekering is hiervan een merkwaardige illustratie.
Aurelius Augustinus werd in 354 in Thagaste (Numidië, het huidige Souk-Ahras in Algiers) geboren uit een heidense vader, Patricius, en een zeer vrome christelijke moeder, Monica. Hij streefde een academische loopbaan na om “redenaar” te worden, d.w.z. meester in de Latijnse taal en de klassieke literatuur. Op 19-jarige leeftijd was hij reeds “retoricus” in Thagaste, een jaar later in de hoofdstad Carthago, en tegen 383 was hij een goedbetaalde, naar eigen zeggen, “woordkunstenaar” in Rome. Intussen leefde hij met een meisje van de straat, waarmee hij 15 jaar samenwoonde, en met wie hij in 371 een zoon kreeg, Adeodatus, een zeer begaafde jongen die in 390 stierf. Hij was zeer ingenomen met zijn carrière en tevens hartstochtelijk gehecht aan zijn vriendin, al heeft hij het christelijk geloof van zijn moeder nooit helemaal afgezworen. Wel was hij overtuigd dat de Bijbelse verhalen en het christelijk geloof slechts sprookjes waren voor oude vrouwen. Zelf was hij meer geïnteresseerd in het manicheïsme, gesticht door Mani (+ 277), die twee eeuwige principes aanvaardde: een goede en een kwade macht. Negen jaar lang bleef het manicheïsme voor Augustinus zijn “gnosis”, hoewel hij er ook nooit een vurige verdediger van werd. Hij bleef verlangen naar de zuivere waarheid en werd daardoor steeds meer teleurgesteld door de gezaghebbende leraars van het manicheïsme, deze “beminnelijke nietsnutten“. God, schepping, oordeel, onsterfelijkheid… alles was voor hem één grote verwarring en het leven met zijn vrome moeder, die erg bezorgd was over zijn onstuimig gedrag, werd ondraaglijk. Door een list wist hij in 384 aan haar te ontsnappen en nam ’s nachts een boot vanuit Rome naar het noorden, naar Milaan, de stad van de keizer. Zijn moeder kwam hem echter achterna. Ondertussen begon Augustinus bekend te worden en zijn moeder wilde nu een fatsoenlijk en waardig huwelijk voor hem regelen. Uiteindelijk stemde hij er mee in en stuurde zijn vriendin terug naar Afrika: “Intussen vermenigvuldigden zich mijn zonden. De vrouw met wie ik samenleefde, was van mijn zijde weggerukt, omdat ze als een beletsel gold voor een huwelijk, en op de plek waar mijn hart aan haar had gehangen, was het stukgetrokken en verwond en bleef het maar bloeden… De wonde, mij toegebracht door de scheiding van die eerste vrouw, genas ook niet eens, maar na heftig gloeien en steken, bleef ze etterend voortduren…” (Belijdenissen VI, XV, 25). Maar kort daarna, nam hij toch weer een ander meisje. Aan een vriend bekende hij dat hij niet kon begrijpen hoe iemand kan leven zonder een seksuele relatie met een vrouw. Toevallig zag hij op straat een bedelaar lachen en besefte dat deze man zorgeloze vreugde genoot terwijl hij, verscheurd door lust, zijn ongelukkig leven in droefheid voortsleepte. In Milaan moest hij onder meer een lofrede uitspreken op keizer Valentinus II. Met de grootste welsprekendheid vertelde hij de grofste leugens en genoot er zelf van: “in deze toespraak vertelde ik meer leugens dan waarheid, en door te liegen won ik de gunst van de toehoorders, die wisten dat ik loog” (VI, VI, 9).
In Milaan was bisschop Ambrosius (+ 397) de grote autoriteit, en Augustinus ging naar de kathedraal om naar zijn preken te luisteren. De woorden van deze bisschop, samen met de liturgie en de psalmen, raakten zijn hart.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Geleidelijk ontdekte hij het christelijk geloof en de katholieke Kerk. Hoewel hij geen kans kreeg om met deze bisschop te spreken, vond zijn immense dorst naar waarheid en schoonheid hier eindelijk echte bevrediging. Een oude priester, Simplicius, raadde hem aan het Manicheïsme te verlaten en zich eerder te wenden tot de Griekse filosoof Plotinus (+ 270), stichter van het Neoplatonisme, en diens leerling Porphyrius (+ 301/5).
In 2004 duwde Verhofstadt het vreemdelingenstemrecht door onze strot. De Vlamingen reageerden met een massale stem op Vlaams Blok. We werden de grootste partij, maar toch werden we buitenspel gezet door het kartel CD&V/N-VA. Met onze studentenvereniging KVHV bemande ik toen als jonge militant een stand op het congres van Vlaams Blok. Geestige beelden uit de documentaire ‘Vlaamse choc’* om nog terug te zien.
20 jaar later staan we opnieuw voor een historische verkiezing. In 2024 hebben we een unieke kans. Deze keer sta ik niet in de rol als jonge militant, maar als lijsttrekker voor het Europees Parlement.
Ons land gaat de afgrond in. Als we zo verder doen, worden we minderheid in eigen land. Sommigen vragen zich af of het al niet te laat is. Aan die mensen heb ik een duidelijke boodschap. Het is pas te laat als wij het opgeven. En wij zijn geen opgevers. Want dit is ons land, en we gaan het samen terugnemen. Onze overwinning zal echter nog veel groter moeten zijn dan in 2004. Elke stem telt. Elke stem maakt verschil. Enkel met een werkelijk massale stem op Vlaams Belang nemen wij ons land terug.
En dan is het aan ons!
Tom Vandendriessche, EU-parlementslid Vlaams Belang
*Vlaamse Choc: een reeks die u op YouTube kan terug vinden.
Enkele afleveringen – commentaar overbodig, menen wij, “Non, non, rien n’a changé…”
Om onze eetgewoontes in een red-de-aarde-keurslijf te dwingen zijn alle middelen goed. Zelfs een tekenbeet, die naar verluidt een vleesallergie zou veroorzaken zodat we zelfs geen goesting meer hebben in een biefstuk of een varkenshaasje. Of erger, door mensen zodanig te manipuleren dat ze kleiner worden en minder eten nodig hebben.
Er werd een merkbare toename van gevallen van het “alfa-galsyndroom” vastgesteld, vooral in de VSA. Het gaat de facto om een vleesallergie, vaak veroorzaakt door de beet van een teek. Oude beeldopnames van een wetenschapper doken op, die dit dwangvegetarisme jaren geleden al promootte als een oplossing voor de “problemen veroorzaakt door de mens”. Op BBC.com werd in 2014 reeds een enthousiast verslag over deze ‘fascinerende’ vooruitgang gevonden.
Op sociale media doen uitlatingen van een bio-ethicus, Matthew Liao, de ronde, die dit soort dwangvegetarisme door genetische modificatie tijdens een evenement in 2016 als oplossing voor door de mens veroorzaakte klimaatverandering aanreikte. Hij verwees naar de tekensoort Amblyomma americanum (“Lone Star Tick”), die hiervoor kan ingezet worden, maar andere teekvarianten zouden volgens de Mayo Clinic ook in overweging kunnen genomen worden.
S. Matthew Liao stelt dat men bij mensen een vleesintolerantie kan opwekken om bijgevolg de veestapel en de uitstoot van broeikasgassen te doen verminderen. En hij gaat zelfs verder: hij overweegt dat mensen door genetische manipulatie kleiner en daarom meer “resource-efficiënt” kunnen gevormd worden. Een BBC-auteur beoordeelde deze ideeën in 2014 als “fascinerend”. Liao’s “Human Engineering and Climate Change” uit 2012 is hierover meer dan duidelijk. Dat Liao gesitueerd kan worden in de kringen van het WEF zal u waarschijnlijk niet verbazen.
Officieel: Eén “vluchteling” kost meer dan een Duitse gepensioneerde krijgt na 45 jaar werken
Hendrik Wüst, minister-president van Noordrijn-Westfalen, onthulde angstaanjagende cijfers die tot nu toe zoveel mogelijk verborgen werden gehouden.
Onbedoelde openbaarmaking – Het forfaitaire bedrag van 7.500 euro per “vluchteling” dat op de Conferentie van minister-presidenten werd aangeboden om de kosten te verdelen, was namelijk te laag voor de deelstaten. En dan legde Wüst het magische getal op tafel: elke “vluchteling” kost de belastingbetaler eigenlijk 20.000 euro – per jaar.
Geld vloeit vooral naar asielindustrie – Omgerekend moet de Duitse belastingbetaler 1.666 euro per maand per asielzoeker betalen.
Het geld vloeit echter vooral naar de zogenaamde asielindustrie, d.w.z. de zakken van de velen die leven van vluchtelingenbeheer: zorgverleners, maatschappelijk werkers, accommodatieverschaffers en beveiligingsdienstverleners zullen waarschijnlijk de meerderheid in hun zak steken. De alleenstaande “vluchteling” zelf ontvangt slechts een klein bedrag van de 1.666 euro, namelijk momenteel 410 euro per maand.
Aanzienlijke stijging in januari – Na 18 maanden heeft elke asielzoeker dan recht op de burgertoeslag, d.w.z. 502 euro per maand; dit is ook ver verwijderd van de 1.666 euro per maand die Wüst noemde. De burgertoeslag gaat op 1 januari 2024 met twaalf procent omhoog, waardoor de kosten zullen stijgen, vooral omdat bijna geen enkele asielzoeker het land meer verlaat en bijgevolg veel langer dan 18 maanden in Duitsland blijft, bij voorkeur voor de rest van zijn leven.
Meer dan gepensioneerden en mensen met een minimumloon – Dit betekent dat de kosten per “vluchteling” hoger zijn dan het gemiddelde pensioen in de Bondsrepubliek Duitsland. Na 45 jaar bijdragen is dat 1.543 euro per maand, en slechts 1.323 euro per maand voor vrouwen.
Maar ook voor de werknemers ziet het er niet goed uit: een enkele voltijdse werknemer die het minimumloon verdient, gaat uiteindelijk naar huis met 100 euro minder dan een ‘vluchteling’ kost, namelijk 1.505 euro. Om een “vluchteling” te financieren is echter de inkomstenbelasting van twaalf minimumloners vereist.
Ieder mens wordt door God geschapen naar zijn Beeld op het ogenblik van de ontvangenis. Deze “conceptie” is niet slechts een biologisch proces maar telkens een originele schepping langs vader en moeder, zie maar eens hoe erg verschillend de eigenheid van broers en zusters kan zijn. Dit is de eerste en belangrijke eigenschap van ieder mens en de grond van zijn onaantastbare menselijke waardigheid. De tweede eigenschap die hiermee samenhangt is dat wij geschapen zijn met het onstilbaar verlangen naar God. Onze diepste streving gaat naar vereniging met God. Alleen in Hem kunnen we volmaakt gelukkig zijn. Of we dat nu geloven of niet doet niets af van deze ontzagwekkende werkelijkheid. God heeft ons geschapen, met iets goddelijks van Hemzelf, waardoor wij als naar een magneet worden aangetrokken.
Om dit goed te begrijpen en er volop van te leven is uiteraard geloof nodig, maar de hunkering zelf die we in ons hart meedragen is de dagelijkse ervaring van iedereen. Mens zijn is zonder ophouden verlangen. We lijken op een bundeling van eindeloze verlangens. Van een fantastische wensdroom zeggen we wel eens dat we voor de rest van ons leven volmaakt gelukkig zullen zijn, als we deze kunnen verwezenlijken. En we weten zelf dat het een illusie is. Daarna verlangen we weer naar iets anders. Immers, we hebben niet alleen verlangens, we zijn verlangen. Al onze verlangens zijn slechts verschillende uitingen van het ene Grote Verlangen naar God. We zijn als een heel grote V en daarin niets anders dan kleine v’s. Als kind kwamen we schreiend uit de moederschoot. Daar leefden we veilig geborgen en afgeschermd van rechtstreeks geluid, licht en aanrakingen. Alles kwam gedempt naar ons toe. Dan kwamen we naakt ter wereld en werden rechtstreeks blootgesteld aan het felle licht, het harde geluid en directe aanrakingen. We weenden omdat we zo behoeftig waren en we in niets voor onszelf konden zorgen. Iets van dit schreiende kind blijven we heel ons aardse leven meedragen omdat we zelf nooit in staat zijn hier op aarde onze diepste verlangens te verwezenlijken. Zelfs wanneer we materieel flink voor onszelf kunnen zorgen, dan nog blijft die onstilbare geestelijke hunkering. Ons hart is te groot om hier ooit door iets helemaal voldaan te zijn. De reden hiervan ligt juist in het feit dat God ons geschapen heeft naar zijn Beeld. We zullen pas als mens volmaakt gelukkig en “af” zijn, wanneer we verenigd worden met God, waarvoor we geschapen werden.
Deze werkelijkheid heeft grote gevolgen voor ons dagelijks leven. We zijn niet geschapen voor deze vergankelijke wereld. Deze wereld is geschapen voor ons en wij zijn geschapen voor het volmaakte geluk en eeuwige leven met God. Wij moeten de planeet, de dieren, het klimaat… niet redden. Jawel, wij moeten er zorg voor dragen, maar heel het universum zal samen met al het aardse vergaan. Wij, mensen met een eeuwige ziel, moeten gered worden. De kunst van het leven bestaat er nu in dit te aanvaarden en er naar te leven. Het is een erkennen dat alle aardse waarden ons nooit helemaal, doch slechts op beperkte wijze kunnen voldoen. Zo kunnen we ook echt (beperkt) genieten. Dan zullen we ons ook niet zo hechten aan deze voorbijgaande waarden alsof het absolute goederen waren. Ons volmaakt geluk in aardse waarden zoeken maakt ons uiteindelijk ziek. Jezus zegt in de zalig-sprekingen: zalig gij die arm zijt…, die nu honger lijdt…, die nu weent… (Lucas, 6, 20-22). Geniet (beperkt) van het leven, maar blijf dat schreiende kind in u koesteren, blijf die honger naar het absolute in uw hart bewaren, blijf uw arm en onverzadigd zijn hier erkennen en laat u niet misleiden door de illusie dat er ook maar iets op aarde zou zijn dat u voor altijd en volmaakt gelukkig kan maken. Zorg er voor dat de diepste stroming in uw leven niet geblokkeerd geraakt door u aan ’n aardse waarde te hechten alsof het uw hoogste goed zou zijn, want dan wordt het een bedrieglijke afgod. Het eerste gebod in de Bijbel is: God liefhebben boven alles. Het eerste verbod luidt: gij zult geen afgoden vereren. Jezus wil dat wij zijn vreugde ten volle in ons zouden bezitten (Johannes 17, 13) en daarom mogen we ons niet te zeer hechten aan vergankelijke goederen. We zijn voor niets minder geschapen dan voor het volmaakte Geluk, de oneindige Liefde van God zelf en het Eeuwige Leven met Hem. En al het andere, waar wij te zeer aan gehecht zijn, kan een belemmering, een afgod worden. Dit geldt uiteraard voor aardse rijkdom, bezit, geld, eer, macht, alcohol, drugs, seks… Een te grote gehechtheid hieraan maakt ons ziek. Genezen betekent dan deze afgoden ontmantelen, deze goederen op goede – dit wil zeggen – bepekte wijze waarderen en de stroom naar het volmaakte geluk in God in ons open houden. Dit geldt ook voor de hoogste morele aardse waarden zoals de liefde van man en vrouw, de liefde van ouders voor hun kinderen enz. Ook tegenover hen moeten we deze vrijheid en afstand bewaren. Daarom zegt Jezus dat wie zijn echtgeno(o)t(e), kinderen, ouders… ‘meer liefheeft dan Mij’, niet waard is zijn leerling te zijn (Mattheus 10, 37). Dit is geen uitnodiging om de onderlinge liefde te verminderen, integendeel, het is een aansporing om ons uiteindelijk doel voor ogen te houden en onze liefde voor God te vermeerderen. Blijven we deze hoofdstroom voeden, dan zullen we hieruit ook alle energie krijgen om de onderlinge liefde te vermeerderen. Jezus zegt: “Ik ben de wijnstok, gij de ranken. Wie in Mij blijft, zoals Ik in hem, die draagt veel vruchten want los van Mij kunt ge niets” (Johannes 15, 5).
Ons aardse leven is ondertussen een voorbereiding op onze eeuwige vereniging met God. Op die pelgrimstocht zijn we erg beperkt en kwetsbaar. Plots worden we ziek en zijn niet meer in staat ons gewone leven en werk verder te zetten. Dit kan veroorzaakt worden door een lichamelijke ziekte, maar steeds meer zijn er dieper liggende, psychische oorzaken. Vroeger zei men: “ik ben overspannen.” Nu spreken we van “burn-out” of “chronisch vermoeidheidssyndroom”… Hoe het ook zij, de voornaamst moderne psychische ziekte is ongetwijfeld wat we “existentiële frustratie” noemen: mensen zien geen zin meer in hun leven en handelen. Ze leven in een geestelijke leegte. De oorzaak kan in eigen leven en eigen gedrag liggen. Wie enkel en alleen voor zichzelf of het aardse leeft, wordt uiteindelijk ziek. De aanleiding kan echter ook van buitenaf komen. Veruit de grootste doodsoorzaak van Amerikaanse (en Israëlische) soldaten is zelfmoord, die jaar na jaar angstwekkend blijven toenemen. Als je flink betaald wordt om eigen volk te beschermen, maar je wordt gedwongen om onschuldige, weerloze volken uit te hongeren en uit te moorden en hun land te vernietigen omdat uw leiders daar over willen heersen en hun grondstoffen willen roven, dan is de zin van je inzet weg. En als je dan niet die geestelijke weerstand hebt, kan het dramatisch eindigen.
De afwezigheid van de diepste geestelijke zin in het leven betekent dat er geen hoofdcabine is. Mensen worden dan nog wel opgedreven door gewone verlangens maar die worden niet gevoed noch getemperd door de grote stroom van ons oneindig verlangen naar God. Mensen worden dan verleid om te vluchten in zichzelf, in alcohol, seks, rijkdom of zelfs de dood. Zo zagen we vanaf de jaren ’70 al op spectaculaire wijze deze driekoppige draak in de samenleving groeien: agressie, obsessie (verslaving), depressie. Depressie is nu veruit de meest verspreide ziekte. Wat kunnen we daaraan doen? (Hierover volgende keer).
P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 20.10.23
Flitsen.
Deze zondag in de Byzantijnse liturgie is gewijd aan de 350 vaders van het zevende oecumenisch concilie te Nicea in 787 om de overwinning op de iconoclasten te vieren. Het is de erkenning dat iconen wel degelijk vereerd mogen worden omdat het niet gaat om dat voorwerp zelf maar om het mysterie of de persoon die hierop afgebeeld wordt.
“Ik bezocht het door oorlog verscheurde Syrië in 2016. Een land waar in sommige regio’s dankzij het conflict geen 3/4 jonge mannen meer zijn tussen de 18 en 45 jaar. Wat het nog erger maakt, is dat dit conflict van tevoren was gepland. De oppositie wordt sinds 2006 bewapend en getraind door de VS en haar bondgenoten. “Democratische vrijheidsstrijders” die Syrië in de westerse liberale wereld zouden brengen, zo was de propaganda die hier aan het begin van de Arabische Lente werd aangewakkerd.
Voor mij was dit in het begin ook een ver van mijn bedshow. Tot die democratische vrijheidsstrijders ineens jihadisten werden, en ook ineens een uittocht van een land werd georganiseerd (‘refugees welcome’ / ‘wir cshaffen das’). Ik kreeg de kans om er via kennissen naartoe te gaan.
Ik verwachtte een land waar mensen me zouden haten. Immers, de islam en zo, maar meer nog, op dat moment wist ik dat onze regeringen daar opzettelijk de jihadisten begonnen te steunen. In Nederland heeft dit nieuws zojuist de pers bereikt, bij mijn weten is er geen grondig onderzoek gedaan. Al Nusra, Leve Mujahidin, Land,… ze ontvingen financiering via een alliantie van de Verenigde Staten, de Europese Unie, het Verenigd Koninkrijk, Saoedi-Arabië en Israël (die ten minste 7 jihadistische milities bewapenden).
Werd ik bijgevolg met haat ontvangen? Gehinderd door de Syrische regering? Deels zeker, maar ik heb het vooral over de bevolking. Die ontmoetingen blijven me een leven lang bij. Een christelijke winkelier die gras moest eten om te overleven onder de heerschappij van Al Nusra in Homs, ontmoette 2 moeders, een Alawitische en een Soenniet, die respectievelijk 1 en 3 zonen verloren… samen bij het graf van hun zonen. Een christelijke familie gevangen genomen door ISIS waarbij de ene dochter met een rechter moest trouwen en de andere als seksslaaf werd gebruikt. Of met de leerkrachten en kinderen die een dubbel bombardement op een school overleefden (met meerdere leerlingen en ouders die op dat moment hun kinderen kwamen ophalen). Hieronder een foto. (Nvdr: was niet ingesloten)
Wat dit alles me leerde, was dat die vluchtelingen niet zonder reden ergens vandaan kwamen. Voor zover je kon zien waren hun huizen en appartementen vaak een puinhoop. Allemaal getroffen door verloren familie, en veel armoede. Niet een beetje armoede, maar effectief (niet) in staat om elke dag te eten. In dergelijke omstandigheden is 95% van de bevolking weg, inclusief degenen die klagen dat die migranten hier zo massaal naartoe stromen.
Ik had ook contact met enkele Syriërs die hier als ‘vluchtelingen’ waren. Sommigen gaven zelfs toe dat het vooral economisch gemotiveerd was. Dat kon ik ze niet eens kwalijk nemen, veel mensen zullen hier hetzelfde doen. Ze raakten vaak in een desillusie over Europa. Hun werd onder meer geprezen door algoritmes van de big tech en goed gesponsorde ngo’s Europa als een land van melk en honing. Velen hadden zelfs een christelijk Europa verwacht, stel je voor dat ze in plaats daarvan dragqueen Sammy zouden krijgen. Voor de klussen die druk bezig zijn met het sorteren van postpakketten, daar zijn ze goed voor. Voor iets meer dan €1000 netto 5 nachten 4/5u werken aan de band, ten voordele van die multinationals die ze graag zien en bijdragen aan de moraal.
Ben ik van gedachten veranderd? Nee, ik zou morgen in een referendum direct voor een ‘Fort Europa’ stemmen. Ik keek gewoon naar een andere kant, namelijk van iets verder dan de spreekwoordelijke kerktoren. Als we de situatie van Molenbeek of Borgerhout begrijpen, kunnen we niet zomaar zeggen: “dat is ginderachter hè”.
Wij, de westerlingen (of beter gezegd, de ‘powers that be’) voeren sinds 9/11 een permanente oorlog tegen de Arabische bevolking. Ik heb niets tegen die Arabieren, en bizar genoeg ook niet eens de meesten tegen mij. We hebben zelfs een gemeenschappelijke vijand. Ons eigen imperialisme/globalisme zelfs.
Zolang we Israël toestaan dat te doen, en de Arabische bevolking het slachtoffer is van een transatlantische agenda, moet je dus niet klagen over de vluchtelingen. Er zullen nog enkele miljoenen worden gevonden, geniet ervan. En verkiezingsslogans helpen niet.
Sacha Vliegen is aangesloten bij Feniks, een humanitaire organisatie. Hij plaatste deze opmerkingen op Facebook.
Vroeger werd er op verzorgd taalgebruik gelet bij de TV-zenders. Een voorbeeld was Aloïs de Bois, beter bekend als Wies Andersen. Dat “Hollands” accentje van hem paste als een maatpak en onderscheidde hem van de grote massa in het televisielandschap, maar het belette niet dat hij zich inzette voor de minder bedeelden onder ons.Een beetje een dromer, daar is niets mis mee.
Rennes, een grote Bretoense stad, heeft te maken met een forse stijging van de criminaliteit. Het informatieblad Le Telegramme, berichtte “dat in deze stad van 200.000 inwoners de criminaliteit op 3 jaar met 81 procent is gestegen”. Het socialistisch stadsbestuur kijkt echter resoluut in een andere, woke richting, zoals blijkt uit een recente beslissing van het stadsbestuur.
Op 18 september wijzigde Rennes de subsidievoorwaarden van sportverenigingen. Men wil “de gelijkheid tussen mannen en vrouwen verbeteren, net als de toegang tot de sportbeleving voor jongeren, en vooral dan voor meisjes en voor neutrale personen”. Daarom heeft het stadsbestuur een puntenrooster op punt gezet om zo sportclubs die non-binaire personen willen opvangen, bijkomend te subsidiëren. Ten nadele van de andere, maar dat is bijkomstig in de woke-beleving natuurlijk. De Bretoense stad zet hiermee een puntenkoers op gang, vrezen veel verenigingen.
Sportbeleving wordt sterk gepolitiseerd
De inschrijving van een “volwassene die zich tot het mannelijk geslacht bekent”, levert één punt op voor zijn club. Een vrouw die zich vrouw verklaart, krijgt 2 punten voor zijn club. Een non-binaire minderjarige brengt zijn club 4 punten op. Als hij zichzelf jongen verklaart, worden dan 3 punten, als hij of zij zichzelf meisje verklaart, worden dat opnieuw 4 punten. Rugby- of voetbalclubs zullen een tandje moeten bijsteken, om voldoende punten te verzamelen. En dus: voldoende non-binaire personen aantrekken?
Het besluit wordt niet op gejuich onthaald. Aude Mirkovic, van de vereniging Juristes pour l’enfance, is duidelijk: “Het is bijzonder confronterend, want deze simpele vraag verplicht geïnteresseerden om aan de werkelijkheid te verzaken, en in de wereld van de gevoelens te stappen. Als men een kind inschrijft voor tennis, dan is dat om het kind tennis te laten spelen en niet om hem of haar te ondervragen over het geslacht. Zo stort men kinderen in de totale verwarring”.
De vragen van de oppositie liegen er niet om: “Vanaf welke leeftijd is deze nieuwe categorie non-binair van toepassing? Zal men deze regeling veralgemenen? Wie zal de gegevens bewaren? Oordelen sportverenigingen zelf over het geslacht van de kinderen die aan sport willen doen?”. Frédéric Bourcier, lid van de socialistische meerderheid in de stad Rennes, veegde alle bezwaren – in naam van het bestuur – van tafel: “Het belang van personen en van het welbevinden moet primeren op de belangen van de collectiviteit”. En zo, beste lezers en lezeressen, groeit de woede elke dag opnieuw een beetje.
Advocaat Philipp Kruse legt uit wat de WHO (World Health Organisation) van plan is onder de naam van “New Pandemic Treaty and Amendments to the international health regulations” (Nieuw Pandemieverdrag en wijzigingen aan de internationale gezondheidsregels).
“We zijn hier vandaag samen omdat we allemaal bezorgd zijn over de sterke druk die de WHO uitoefent om zijn bevoegdheden, zijn macht, zijn structurele en financiële mogelijkheden met een blijvend karakter op de soevereiniteit van de landen en de zelfbeschikking van het volk uit te breiden.”
“De macht om op elk moment onze grondwetten op te schorten, onze mensenrechten en internationale wetgeving te omzeilen.”
Philipp Kruse legt bij het Europees Parlement op 4 juli jl. treffend uit waarom WHO, Gavi en Europese Cie een totalitaire permanente machtsstructuur vormen:
1. De General Director kan met een druk op de knop een gezondheidscrisis uitroepen.
2. Alles wat de WHO aanbeveelt zal uiteindelijk verplicht worden.
3. Er is geen effectieve bescherming van grondrechten op landsniveau.
4. De WHO zal de enige zijn die beslist wat ‘waarheid’ is t.a.v. gezondheid, incl. de welbekende censuur van onwelgevalligheid.
5. Er is geen mechanisme van correctie of controle meer. Ze kunnen gewoon door blijven gaan met bs zonder evaluatie.
Dit zal leiden tot:
* schending van mensenrechten * geen evaluaties of correcties * geen scheiding meer van machten
