Beroering in de donkere tijd
In deze Adventstijd is er terug schwung in de nationale politiek gekomen. Het “pact van Marrakech” heeft tot een omkeer van de verhoudingen geleid. De focus ligt duidelijk bij het vraagstuk van de verder gaande, niet te voorspellen immigratie van massa’s uit het Midden-Oosten en Afrika.
In tijden zoals deze, wanneer de gemoederen verhit raken, stijgt de deelname aan de discussie(s) zienderogen. Daarom moet ik hier bewust een dissonant laten horen. Hetgeen ons werkelijk zou moeten bezighouden is de stand van zaken i.v.m. onze onafhankelijkheidsstrijd. Reeds decennia staat het thema van de asiel-invasie (terecht) op de agenda. Grote woorden worden niet geschuwd.
Maar die voorbije decennia hebben de politieke Vlaams-nationalisten het thema van “separatisme” of “zelfbestuur” in de vergeethoek geplaatst. Zelfs in het Vlaams Belang. Maar de lezers zouden eens moeten vertellen hoe we als een Vlaanderen onder curatele ooit één van onze voorstellen kunnen uitvoeren, bv. inzake migratie. Telkens worden wij voor het blok geplaatst in dit Belgie, met een federalisme van twee tegen één – Brussel en Wallonië tegen Vlaanderen.
Ik heb de tekst opgedolven die Matthias Storme op 20. april 2001 liet verschijnen in “de Standaard”. Dit om het Lambermontakkoord te bestrijden, dat“onomkeerbare stappen naar een opdeling in drie Gewesten deed”. (te vinden via Google : intikken Lambermontakkoord).
De succesrijke betoging van zondag 16 december tegen het pact toont aan dat de gemoederen behoorlijk verhit raken.Maar ze kwam er na de goedkeuring door een grote meerderheid in het Parlement voor de missie die premier Michel ging doen. Een beetje zoals bij de Leopold stemming na de oorlog. Ook nu is wellicht 85% van Vlaanderen gekant tegen het pact van Marrakech. Maar in het Parlement wordt alles goedgekeurd door Wallonië/Brussel en de eeuwige“Vlaamse” ver-knechten.
De Adventstijd is in de Germaanse landen een tijd van verwachting, romantisme en bezinning. Wij moeten er ons ook over bezinnen hoe we, het volgend jaar, het Vlaamse Parlement zover zouden krijgen om een onafhankelijkheid-initiatief te nemen. Ondanks de klappen die de Vlaamse Beweging kreeg, moeten we ons handelen blijven voeden door de verwachting. Deze moet tot uiting gebracht worden door het voetvolk dat de “Franckens”, de“De Wevers”, de “Van Griekens”, de “Dewinters” oproept tegen alle druk in een gezamenlijke slagorde aan te nemen..
Vanzelfsprekend weet ik vanwaar de grote druk komt, die Vlaanderen de facto tot een slavendom herleid. Deze huichelarij kon men weer fijntjes opmerken, bij de verklaringen van de “patroons-organisaties”, de Groenen, de CD&V en de VLD. Telkens, in de geschiedenis van de Vlaamse Beweging, werd er gezegd dat we ons eindelijk op de echte problemen moeten richten, wanneer er belangrijke opties naar zelfbeschikking op de agenda stonden, die de agenda verstoren.
In tegenstelling met de gevoerde politiek,moet men zijn vooruitzichten verleggen van de horizon van de a.s. verkiezingen,naar een veel langere en globale periode. Al wat zich Vlaams-nationaal politicus laat noemen: voer een politiek met een lange-termijn visie! Zorg in deze donkere tijd voor Kerstmis zelf voor “Verlichting” waar u zo graag over spreekt.
Het hoofdthema bij uitstek, waar de huidige agenda aan ondergeschikt is, is het afdwingen van zelfbestuur en het verdrijven van de terreur. We bevinden ons ook enigszins in een “moment suprême”, die door een slechte tactiek wel eens voor lang zou kunnen verzwinden.
Aan alle lezers een gezegende Kerst, vol familiale en volkse vreugde!
Jos Wouters, Boom
