Pastoor Matthieu Jasseron is een ware Tik Tok-ster. Via dit medium geeft hij raad aan gelovigen. Dikwijls met een eigen invulling van de geboden, catechismusvragen en definities van zondes. Hij is fotogeniek, welbespraakt, schrijft, publiceert, danst in de kerk, celebreert op de maat van aanstekelijke muziek, is een graag geziene gast in tv-programma’s… kortom een mijnheer pastoor van de 21ste eeuw. Deugden als ootmoed, nederigheid, onderdanigheid… zijn niet aan hem besteed. Nochtans vindt hij van zichzelf:
Vooraleer onderstaand filmverslag te bekijken, moet u eerst nog eens het leven van Solzjenitsyn doorlopen. Bejubeld, verguisd, bewierookt, verketterd, eerherstel. Niettemin blijft hij ondanks tegenslagen en levenswendingen steeds trouw aan zichzelf.
Het zal ons niet verbazen als onderstaande film ook plotseling gecensureerd wordt. De film geeft het Oekraïne-Rusland conflict weer door de ogen van Solzjenitsyn. We vertalen de ingesproken tekst.
“Ik schrijf dit omdat Oekraïne en Rusland in mijn bloed, in mijn hart en in mijn gedachten zitten. Echter, diepgaande ervaring en vriendelijke contacten met Oekraïners in de kampen hebben me doen inzien hoe diep hun wrok zit. Onze generatie zal er niet aan ontsnappen te betalen voor de fouten van onze vaderen. Op iemands voet stampen en roepen “Dit is van mij!” is de gemakkelijkste manier. (Beelden van straatbetogingen v h Bandera bataljon) Het is veel moeilijker te zeggen: leef zoals je wilt.
Het verrassing van velen is dat de Marxistische doctrine die stelde, dat nationalisme wel zou verdwijnen, is niet gebeurd. Integendeel. Het gedijde en bloeide in deze eeuw van kernonderzoek en cybernetics.”
Donbass 2015:
Het wordt zeer pijnlijk in en met Oekraïne. Men moet echter de spanningen begrijpen die zij voelen. Daar het sinds eeuwen onmogelijk bleek deze op te lossen is het nu aan ons om ons gezond verstand te tonen.
Laat ze gewoon doen, laat hen ondervinden hoe de zaken voor hen zich ontwikkelen. Ze zullen snel genoeg ondervinden dat niet alle problemen opgelost worden door een afscheiding. (Beelden van Oekraïners die Russen (of mensen uit de Russisch sprekende regio uitschelden)
Er zullen talrijke problemen ontstaan daar er in verschillende regio’s een verschillende verhouding is van degenen die zich Oekraïens of Russisch voelen, of die zich tot geen van beide rekenen. (Zie kaart op tijdlijn 2:44)
Misschien is het nodig een referendum te houden in elke regio en vervolgens met hen, die willen scheiden, voorzichtig om te gaan. (Beelden van kapot geschoten huizen, scholen, infrastructuur in de Donbass, door Oekraïense leger of privé milities – tijdlijn 3:05))
Niet heel Oekraïne binnen de huidige Sovjet grenzen is inderdaad Oekraïne. Sommige regio’s op de linker oever van de Djnepr leunen duidelijk meer over naar Rusland. (Zie kaart tijdlijn 3:28) En wat betreft de Krim, Chroesjtsjovs beslissing dit aan Oekraïne te geven, was totaal eigenmachtig.
Uit: 1968, “Het Gulag Archipel”, deel 5 hoofdstuk 2.
“Ik vind deze erge onverdraagzaamheid in de discussie rond het Russisch-Oekraïens probleem (ten nadele van beide naties en alleen ten voordele van hun vijanden) vooral pijnlijk omdat ik zelf een gemengde Russisch-Oekraïense oorsprong heb.
Ik groeide op onder invloed van beide culturen. Ik zag en zie nooit enige haat tussen hen; in mijn hart is er geen plaats voor een Russisch-Oekraïens conflict.
Uit: 1981, een brief aan de Toronto Conference over Russisch-Oekraïense relaties
Donbass 2015:
Vanaf 04:27:een vrouw stelt dat ze het allemaal niet meer weet; wat ze wel weet is dat er vrede moet komen. Brandende auto. Graven van burgers met een simpel houten kruis tegenover burgerwoningen.
Er zijn hele streken in Oekraïne met een overheersende Russische bevolking. Hoeveel mensen vinden het moeilijk een keuze te maken tussen de twee nationaliteiten waartoe zij horen? Hoeveel mensen hebben een gemengde afkomst? En hoeveel gemengde huwelijken zijn er? Trouwens, tot op heden heeft niemand hen als “gemengd” beschouwd. Dit is alles zeer divers. En slechts de lokale bevolking kan beslissen over het lot van hun woonplaats, of hun regio en met elke nieuw gevormde etnische minderheid op deze plaats moet zonder geweld omgegaan worden.
Uit: 1990, “Rebuilding Russia”:
05:10 Beelden van Jeltsin en tijdgenoten in de voormalige sovjetrepublieken. Rijen burgers die hun spullen willen verkopen om eten te kunnen kopen.
Jeltsins periode werd gekenmerkt door niets minder dan een onverantwoordelijk omgaan met mensenlevens, zij het op een andere manier. In zijn haast om alles zo snel mogelijk te privatiseren gaf hij het startschot voor een multimiljarden uitverkoop van het nationale patrimonium.
Om de steun van regionale leiders te verzekeren, beloofde Jeltsin onmiddellijk separatisme en ondertekende wetten die de ineenstorting van de Russische staat aanwakkerden en mogelijk maakten. Daardoor verloor Rusland haar historische rol, waarvoor het zich zo hard ingezet had, en tevens het respect van de internationale gemeenschap. Al dit kon rekenen op luid applaus uit het westen.
06:02: Ontmoeting Solzjenitsyn – Poetin:
Poetin erfde een leeggeroofd en verbijsterd land met een arm en ontmoedigd volk. En hij begon eraan met hetgene dat mogelijk was: een traag en stapsgewijs herstel. Deze inzet werd noch erkend, noch gewaardeerd.
Beeldenstorm:
Toen ik in 1994 naar Rusland terugkeerde, werd de westerse wereld en diens staten zo goed als aanbeden. Niet omwille van feiten of een bewuste keuze maar eerder omwille van een natuurlijke afkeer van het bolsjevisme en natuurlijk ook door de westerse propaganda.
1999 brandende gebouwen, brandweer, redding van slachtoffers:
De sfeer begon te veranderen n.a.v. de gruwelijke NAVO bombardementen op Servië. Ik kan met de hand op het hart zeggen dat heel de Russische samenleving diep en onuitwisbaar geschokt was door deze bombardementen.
De situatie werd vervolgens slechter toen de NAVO haar invloed verspreidde en de voormalige sovjetrepublieken in haar structuur opnam. Dit vooral was bijzonder pijnlijk bij Oekraïne, een land wiens verwevenheid met Rusland gevormd wordt door letterlijk miljoenen familiebanden tussen onze volkeren, met familieleden wonend aan beide kanten van de nationale grens.
En plotseling, zomaar, zouden deze families uiteen gerukt worden door een nieuwe scheidingslijn, de grens van een militair blok.
07:25 Zelensky die verkondigt dat er oorlog is met het oosten (Oost-Oekraïne) en dat Oekraïne gaat voor NAVO-lidmaatschap. VSA is steeds aanwezig. Door oorlog vernielde gebouwen. Wapens voor Oekraïne.
Bijgevolg werd de heersende indruk over het westen als een quasi “democratieridder” vervangen door het ontgoocheling dat dikwijls cynisch en egoïstisch pragmatisme de basis is van westerse politiek.
Voor menige Rus was een zware teleurstelling, een ineenstorting van idealen.
Bedelende vrouwen en kinderen… Prostituerende jonge jongens en meisjes…
In deze context was het gemakkelijk aan het idee gewend te geraken dat Rusland quasi een derde wereldland geworden was en dit ook voor altijd zou blijven.
Toen Rusland enige kracht herwon als een economie, als een staat, was de – misschien onbewuste – westerse reactie, gebaseerd op de vroegere angst, er een van paniek.
Is het geen luxe voor het westen Rusland nu terzijde te schuiven, vooral in het kader van nieuwe bedreigingen?
Als we ver in de toekomst kijken, dan zullen we ergens in de 21ste eeuw een moment zien waarin zowel Europa als de VSA Rusland als een bondgenoot nodig zullen hebben.
Beelden van zich omarmende ruimtevaarders, zowel westerse als Russische.
De laatste jaren hebben Vlamingen, met wat gezond boerenverstand, moeten vaststellen dat er een ernstig probleem is met het politioneel optreden. Dit zowel qua misdaadbestrijding als handhaving van de openbare orde en veiligheid.
Enkele voorbeelden, met een niet beperkende opsomming:
De Mocromaffia in Antwerpen wordt met fluwelen handschoenen aangepakt, maar Yannick Verdyck wordt in die zelfde stad vermoord onder het voorwendsel dat het hier gaat om een “rechtsextremist”.
De 4 leden van Voorpost worden bij een symbolische actie, opgepakt in Mechelen, administratief aangehouden en gerechtelijk vervolgd, en dit alles in sneltreinvaart.
Het autochtone en allochtone schuim van de straat dat massaal plundert (zie Luik) en de bevolking terroriseert (zie de recreatiedomeinen tijdens de voorbije zomer), worden met rust gelaten. De terreur wordt zelfs nog goed gepraat, door Annelies(je), minister van binnenlandse zaken.
Dit partijdige en selectieve optreden is ingebakken in het Belgische kunstmatige wangedrocht sinds 1830. In dit verband is er het boek “Geuzengeweld” van Gita Deneckere, dat een goed beeld geeft van deze tergende partijdigheid. Een dergelijke partijdigheid kan ook moeilijk anders, gezien de wortels van dit wangedrocht liggen in de collaboratie met de 20 jaar durende Franse bezetting, het eerste sovjetachtige terreurregime avant la lettre. Een tergende partijdigheid die er op gericht is de persoonlijke en partijpolitieke belangen en de stemmenreservoirs te beschermen, de politieke vijanden en boodschappers met gevaarlijke waarheden te bevechten en desnoods letterlijk te neutraliseren. (zie Yannick Verdyck en Jurgen Conings).
De laatste jaren is er echter een belangrijke evolutie in de aanwending van de politie als een politiek wapen. Dit is echter ook een internationaal gegeven, zie in dit verband het FBI in de VSA :
In België werd een belangrijke stap gezet met het Octopusakkoord, waarover toen in De Tijd een vrije tribune verscheen onder de veelzeggende titel: “Octopus, een politieke hold-up op de politie en gerecht”.
De RW, de Gerechtelijke politie en het Hoog Comité van Toezicht werden afgeschaft.
Er kwam een politie gestructureerd op twee niveaus, de Lokale politie en de Federale politie
De lokale politie is in feite de gemeentepolitie van vroeger, gepolitiseerd, partijdig, onbekwaam en met corrupte elementen, via o.a. de diversiteit. De Grote Lijder in Antwerpen kan er van meespreken:
“Cocaïne zit verweven in onze samenleving, klinkt het. “Ja, ook in mijn partij. Ik vind dat zorgwekkend”, zegt hij. “En ik moet aan de lopende band politiemensen ontslaan omdat ze betrapt zijn op gebruik van middelen. Een tweede kans? De resultaten zijn verpletterend negatief.” https://www.nieuwsblad.be/cnt/dmf20220826_91782567
De burgemeesters en corrupte dorpspolitiekers waren eindelijk tevreden, ze waren nu alleen baas in hun baronnie, met een lokale politie als Pretoriaanse garde.
De federale politie met een nationale reserve, de federale recherche en enkele gespecialiseerde diensten waren praktisch uit het straatbeeld verdwenen.
De politieke controle over deze nieuwe politiestructuur, gebeurde zowel via de versplinterde organisatie als via de werking ervan. Een belangrijk wapen waren de mandaatfuncties voor alle sleutelposten. Hier werden dan politieke creaturen geparachuteerd door politieke zetbazen, aan wie deze creaturen schatplichtig zijn, en waarbij ze steeds met één been binnen en één been buitenstaan. De betrouwbaarheid was dus verzekerd. Het belangrijkste uitrustingsstuk waren dan ook “pampers”.
Bij de federale politie werd er intussen “bespaard”, zijnde het financiële wapen. Als gevolg hiervan gaan er dan ook stemmen op om gespecialiseerde diensten af te stoten naar de lokale politie :
1. De Spoorwegpolitie:
“Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden (cd&v) wil de lokale politie verantwoordelijk maken voor de veiligheid in de stations en dat heeft gevolgen voor de aanwezigheid van deze veiligheidsdienst in een aantal Belgische steden. De posten van de Spoorwegpolitie verdwijnen in Hasselt, Leuven, Libramont en Bergen, waardoor de dekking op het spoorwegnet een stuk dunner wordt. De plannen stuiten dan ook op sterk verzet van de kant van de oppositie.”
De voormelde taakverdeling zal niet alleen aanleiding geven tot een ingewikkeld “protocol”, maar vooral tot betwistingen: wat is voor de spoorwegpolitie en wat voor de lokale politie? Bv een incident dat begint in de trein en eindigt in het station! Kenners weten hoe dit gaat eindigen, met de gevleugelde slogan: ”Dat is niet voor ons” en uiteindelijk gebeurt er niets meer, “courageus” als er daar velen zijn. Opnieuw zien we hier het wapen van de versplintering met daaruit voortvloeiende conflicten. Cui bono?
2. Autowegenpolitie:
“Regering overweegt snelwegpolitie onder te brengen bij lokale politie: “Een nieuwe stap naar de begrafenis van de federale politie” – Er is een nieuw “politieplan” opgedoken in de schoot van de regering. Volgens een nota van het kabinet van de premier zou de snelwegpolitie ondergebracht worden bij de lokale politie. Bij de premier erkent men het bestaan van de nota. “Maar het is niet meer dan een piste”, klinkt het daar. De misnoegde vakbonden vinden het alvast een “dwaas idee”.” .
Hoe gaat dit werken, wetende dat de autowegen belangrijke verkeersaders zijn voor de al of niet georganiseerde misdaad, zeker nu er geen grenscontroles meer zijn. Opnieuw zal een ingewikkeld protocol het licht zien, met daarbij tal van praktische problemen, zoals bv een Politiezone (=PZ) met een stuk autoweg, maar zonder op – en afrit … Wat gaat de lokale politie PZ daar doen? Wat bv bij kettingbotsingen, waarbij een omvangrijk dispositief vereist is, waarover deze PZ niet beschikken…? Opnieuw het wapen van de versplintering? Of is het enkel de bedoeling om de flitspalen te bedienen om geld in de gemeentekas te storten? En opnieuw stelt zich de vraag: Cui bono ?
Er zijn echter uitzonderingen op dit gebrek aan slagkracht. In het domein van de handhaving van de openbare orde en veiligheid is er een nieuw wapen opgedoken:
Deze omzendbrief bevat mooie principes die echter toegepast worden volgens het principe van “La tête du client”. Van Vivaldi, een communistische loge maffia bende, kan men immers niets anders verwachten.
“ Burgemeesters kunnen op basis van de Nieuwe Gemeentewet een individueel en preventief betogingsverbod opleggen aan (potentiële) relschoppers. Zij het onder strikte voorwaarden. Minister van Binnenlandse Zaken, Annelies Verlinden, legt in een nieuwe omzendbrief uit wat die voorwaarden zijn en hoe de procedure precies in elkaar zit. Het gaat om een aanvulling bij Omzendbrief OOP41 dat de algemene principes van bestuurlijke politie bevat m.b.t. het beheer van evenementen en gebeurtenissen die de openbare orde aanbelangen….
Een burgemeester kan slechts een individueel en preventief betogingsverbod opleggen voor zover voldaan is aan volgende voorwaarden: • hij beschikt over informatie die aangeeft dat iemand naar aanleiding van een betoging op het grondgebied van zijn gemeente de orde dreigt te verstoren; • de beslissing van de burgemeester (en dus het opgelegde betogingsverbod) is beperkt tot het grondgebied van zijn gemeente. Ook wanneer een betoging plaatsvindt in meerdere gemeenten; • de beslissing van de burgemeester moet aantonen dat het betogingsverbod wordt opgelegd om de openbare orde te handhaven en de rechten van de burgers te vrijwaren die op een vreedzame manier willen betogen; • het betogingsverbod is geschikt om het beoogde doel van ordehandhaving en rust te bereiken. Er zijn geen andere, minder ingrijpende maatregelen mogelijk • de beslissing van de burgemeester bepaalt op welke geplande betoging het verbod betrekking heeft; • de duurtijd van het betogingsverbod is beperkt tot het bestaan van een risico op ordeverstoring; • de beslissing van de burgemeester is voldoende duidelijk en nauwkeuring gemotiveerd; • de betrokkene (of zijn raadsman) wordt gehoord vóór het nemen van de beslissing. Let wel, deze hoorplicht geldt niet wanneer de betrokkene (of zijn raadsman) zich niet heeft gemeld nadat die is uitgenodigd om zijn verweer schriftelijk of mondeling te doen gelden via aangetekende brief en geen geldige motieven heeft meegegeven voor zijn afwezigheid of verhindering…………….
Algemene Nationale Gegevensbank
Het betogingsverbod wordt opgenomen in de ANG van de politie. Dit betekent dat iedere politieambtenaar bij een identiteitscontrole op het terrein onmiddellijk kan nagaan of er een betogingsverbod van kracht is en voor welk gebied het verbod geldt.
GAS
Gemeenten kunnen in hun gemeentereglement een specifieke bepaling voorzien dat overtredingen van het individueel betogingsverbod aanleiding zullen geven tot het opleggen van een gemeentelijke administratieve sanctie (GAS). .
Het voormelde is dan ook een zeer gevaarlijk wapen dat door de corrupte politiek selectief zal worden toegepast tegen alles wat Vlaams & Rechts gezind is. De voormelde voorwaarden moeten de schijn ophouden van enige wettelijkheid. In de praktijk zal eens te meer de tergende selectiviteit zegevieren. Waar zit de oppositie in Vlaanderen? Geeft men zich wel rekenschap van de gevolgen? Met een dergelijke preventief betogingsverbod kan elke activiteit immers reeds vooraf in de kiem gesmoord worden.
De voormelde elementen zijn maar een zeer beperkte opsomming van het gebruik van de politie als politiek wapen tegen vijanden en boodschappers met gevaarlijke waarheden. In feite zien we hier de analyse van een Goelagdeskundige, Alexander Solzjenitsyn:
“Ein marxistisches System erkennt man daran, daß es die Kriminellen verschont und den politischen Gegner kriminalisiert.”
” Een marxistisch systeem herkent men daaraan dat het de boeven mooi praat en de politieke tegenstander verkettert.”
“… Maar de aap komt uit de mouw op pagina 54 van dezelfde nota, (“Dispatchable capacities are needed to cover sustained periods of low RES*) waar geponeerd wordt dat er behoefte blijft – alleen voor België al- aan een back up van niet minder dan 7.5-15 GW (!!) om de intermittentie van de zon en wind te ondervangen. Maar ook bij voorbeeld een back up van 40-70GW voor Duitsland is nodig. Een capaciteit van 15 GW is te vergelijken met de huidige som van de kerncentrales en de gascentrales voor België.
Dat wil dus zeggen dat we miljarden zullen investeren in wind en zonne-energie maar dat we eigenlijk een tweede back up systeem nodig hebben om 24/7 de bevoorrading van elektriciteit te waarborgen.
Wie houdt men dan eigenlijk voor de gek als men beweert dat we dringend moeten overschakelen naar hernieuwbare energie die zo goedkoop zou zijn ! We hebben dan nog niet de miljarden factuur bijgeteld voor de uitbreiding van de benodigde kabels en transformatoren om al die de centraal opgewekte energie te transporteren naar elk gezin of bedrijf.
Stop die leugens en vertel de waarheid, ook op de VRT!…”
*RES: renewable energy sources = hernieuwbare energiebronnen
“2 op 10 soldaten stemden voor Religieus Zionisme van Itamar Ben-Gvirs Otzma Yehudit partij. 2 op 10 soldaten zijn Kahanisten*. 2 op 10 soldaten zijn voor verwijdering, annexatie, dood voor terroristen, dood voor Arabieren.”
*Kahanisme (כהניזם) is een extreme joodse ideologie volgens de stellingen van rabbi Meir Kahane, stichter van de Jewish Defense League en de Kach partij in Israël. Kahane vertradt de stelling dat de meerderheid der Arabieren, woonachtig in Israël, vijanden zijn van de joden en Israël zelf. Hij vond dat Joodse theocratische staat, in dewelke niet-joden geen stemrechten hebben, gevormd zou moeten worden.[1] De Kach partij werd in de ban van de Israëlische regering geslagen en de VSA hebben de partij op de lijst van Buitenlandse terroristische organisatiesoreign Terrorist Organization.[2][3] geplaatst.
Kahanisme berust op vier pijlers: 1) geografisch: Eretz Israël, volgens Bijbelse grenzen, niet alleen omwille van een “historisch recht” maar ook omdat het een “goddelijk gebod is. 2) het recht van de joodse bevolking. Arabieren hebben geen enkel recht op dit grondgebied en dienen het te verlaten. 3) Religieuze staat: een joodse staat met een joodse wetgeving: de la Halakha, terug te vinden in der Torah. 4) Geweld is toegestaan om de eenheid van Israël te bewerkstellingen/houden.
Zouden de joodse Kahanisten zich realiseren hoe zeer zij lijken op islamisten?
Onderstaande video dateert van drie jaar geleden. Reacties zijn soms nog interessanter dan de inhoud zelf. Bij Stella Maris vindt u een c.v. van rabbi Kahane, met o.a. zijn wetsvoorstellen. In het kort: hij wou dat Israël zou geregeerd worden volgens de joodse wetten van Maimonides.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Blijkbaar staan we niet alleen met onze voorzichtig geuite mening…
“Deze ultra-extremistische politicus doet extreemrechtse Amerikaanse haviken verbleken tot brave lammetjes…”
De priesterwijding van onze medebroeder Jean-Baudouin vorige vrijdag is een gelegenheid om de waarde van het priesterschap in onze tijd te benadrukken. De Guinese kardinaal Robert Sarah, de voormalige prefect van de Congregatie van de Liturgie, schreef een boek naar aanleiding van zijn gouden priesterjubileum. Hij begint met een hoofdstuk over de huidige geestelijke en spirituele “ineenstorting”. Hij spreekt hierin over de crisis van het geloof, de crisis van het priesterschap, de crisis van de Kerk (Cardinal Robert SARAH avec Nicolas DIAT, Le soir approche et déjà le jour baisse, Fayard, 2019).
De priesterwijding werd van ouds genoemd het “sacramentum ordinis”. “Orde” staat hier voor een college, een corps van een bepaalde groep mensen, zoals we nu nog spreken van de ‘orde’ van geneesheren, de ‘orde’ van advocaten enz. Priesters vormen de ‘orde’ van de apostelen en de voortzetting hiervan in “het apostolisch ambt”. Hierin onderscheiden we drie graden: diaken, priester en bisschop. Een bisschop ontvangt de volheid van het priesterschap. In het Oude Verbond was een van de twaalf stammen van Israël toegewijd aan de tempeldienst, de stam van Levi. Deze is een voorafbeelding van het priesterschap. De grondbetekenis van de Hebreeuwse naam ‘Levi’ betekent: gehecht zijn aan. Jezus zal de tollenaar Levi-Mattheus roepen om zijn apostel te worden. Zo zal hij, aanvankelijk gehecht aan het geld, gehecht worden aan Christus. Hij zal ook, als ontwikkeld man die kon lezen en schrijven, ons het eerste Evangelie bezorgen. De stam van Levi bezat geen grondgebied voor eigen onderhoud, zij mochten leven van hun dienst in de tempel.
Voor de aankondiging van de priesterwijding in ons klooster Mar Yakob koos de wijdeling de mooie icoon van de vruchtbare wijnstok (Grieks: ampelos). Christus troont op de wijnstok, omgeven door de ranken, waarop zich de apostelen bevinden. (Afbeelding: verder in de tekst)
Dit beeld verwijst naar deze woorden van Jezus: “Blijft in Mij, zoals Ik in u. Zoals de rank geen vrucht kan dragen uit zichzelf, maar alleen als zij blijft aan de wijnstok, zo gij evenmin, als gij niet blijft in Mij” (Johannes 15, 4). Dit geldt uiteraard voor iedere gedoopte en gevormde gelovige. Allen delen in het drievoudig priesterschap van Christus: Hij is Priester (Offeraar en Offer tegelijk!), Profeet (Verkondiger van Gods Waarheid) en Koning (in dienstbaarheid).
Van dit algemeen priesterschap is het ambtelijk priesterschap evenwel wezenlijk onderscheiden. Het is gericht op de opbouw van de Kerk, waarvan Christus het Hoofd is. Jezus Christus heeft alle voorafbeeldingen van priesterschap en offers uit het Oude Verbond vervuld. Voor het priesterambt koos Hij enkel mannen en daarom hebben noch Kerk, noch paus, noch bisschoppen enige macht om dit te veranderen. En de vruchtbaarheid komt enkel voort uit de verbondenheid met Christus.
De apostelen en hun opvolgers, de bisschoppen, vormen een gemeenschap naar het voorbeeld van het college van de twaalf apostelen. Zij zijn samen ook de “Ecclesia docens”, de Kerk die Christus’ leer zuiver doorgeeft. Hierin deelt de ambtelijke priester, eveneens voor zover hij verbonden blijft met Christus langs de apostelen. Hij kan enkel een vruchtbaar leven leiden door zijn menselijke kwaliteiten te benutten in verbondenheid met Christus. Jean-Marie Vianney, de pastoor van Ars (+ 1859) was blijkbaar niet eens in staat om een gewone schoolopleiding te volgen, maar hij stak torenhoog uit boven alle psychiaters van zijn tijd (en van nu!), inzake geestelijke mensenkennis, begeleiding en bevrijding van mensen, omwille van zijn intense verbondenheid met Christus.
Nvdr: een citaat van J.M Vinney, de pastoor van Ars: “Les saints n’ont pas tous bien commencé, mais ils ont tous bien fini !” (De heiligen zijn niet allemaal goed begonnen, maar ze zijn allemaal goed geëindigd!)
De priesterwijding gebeurt altijd door de bisschop tijdens de Eucharistie, omgeven door medepriesters en gelovigen. Tijdens de offerande heb ik samen met de pastoor van Qâra, abouna Georges de wijdeling met onze hand op zijn schouder naar de bisschop geleid: “Want elke (hoge)priester wordt genomen uit de mensen en aangesteld voor de mensen, om hen te vertegenwoordigen bij God, om gaven en offers op te dragen voor de zonden” (Hebreeën 5, 1). Driemaal knielde de wijdeling onderweg en boog driemaal met het hoofd tot op de grond, terwijl het koor en het volk Kyrie Eleison zongen. De wijdeling ging dan driemaal rond het altaar en kuste telkens de vier hoeken. Hiermee bood de wijdeling zich als slachtoffer aan en vereert in het altaar God, zoals in het Oude Verbond gebeurde wanneer offers werden opgedragen. Tenslotte knielde hij voor de bisschop, in vol ornaat zetelend op zijn troon, de staf in de hand en de kroon op het hoofd. De bisschop ontving de priester in naam van de Kerk en in naam van Christus. Ondertussen zong het koor een gebed als voorspraak van de martelaren, een loflied aan Christus en een hulde aan Maria die de moeder werd van Jezus Christus, de “Emmanuel” (= God met ons).
De eigenlijke priesterwijding gebeurde door de bisschop met handoplegging en het afsmeken van de heilige Geest voor de verkondiging van het Evangelie, het toedienen van de sacramenten en het leiden van het volk Gods. De bisschop nam dan de diakenstool af en toonde de patrachil (stola) aan het volk. Deze is het symbool van de deelname aan het priesterschap van Christus. De bisschop zei vervolgens: Axios ( = waardig)! Dit wordt driemaal beantwoord en herhaald, eerst door de priesters en daarna door het volk. Dan bekleedde de bisschop de priester met de stola, de gordel en het kazuifel. De gordel is het symbool van Gods kracht waarmee de priester omgord wordt om in zuiverheid het offer op te dragen. De kazuifel vertegenwoordigt de gerechtigheid door God in Christus aan het volk gegeven. Dan gaf de bisschop het boek van de liturgie aan de nieuwe priester, die de hand van de bisschop kuste.
De nieuwe priester werd door alle priesters broederlijk omhelsd. Wanneer de priester door zijn familie werd omhelsd, volgde een spontaan applaus vanuit het volk. Hij voegde zich nu bij de andere priesters om samen met de bisschop de Eucharistie op te dragen. Bij de heilige communie was het de nieuwe priester die het eerst communiceerde. Na de Eucharistie sprak de nieuwe priester zijn dankbaarheid uit aan God en aan de mensen. Heel de plechtigheid verliep nagenoeg vlekkeloos en alom heerste vreugde. Laten we bidden opdat deze priesterwijding aan de gemeenschap een nieuwe impuls mag geven om haar taak te volbrengen in dienst van het Rijk Gods en voor het heil van zeer velen.
P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 4.11.2022
Flitsen
De dagen vóór de priesterwijding werd er zowat overal koortsachtig gewerkt: het dak van de binnenkoer waar de wijding zou plaats vinden werd afgewerkt, de muren werden geschilderd en ‘n 200 stoelen werden geplaatst. De gastenkamers werden geschilderd. In de nieuwbouw werd alles klaar gemaakt voor het feestmaal. Uiteraard was er in de keuken veel voorbereidingswerk. Behalve de gebeden ‘s morgens en de Eucharistie bleef er deze week niet veel over van de gewone dagorde. En er werd soms tot laat in de nacht gewerkt. De enkele gasten die al twee dagen vroeger gekomen waren hielpen ijverig mee. Van dinsdag op woensdag brak er een onweer los en heel de woensdag regende het, wat altijd erg welkom is in de woestijn, die schreeuwt om water. Wat in België een waterige routine is, werd hier verwelkomd als een zegen die de grote dag aankondigde.
Dirk Müller geeft niet om politieke correctheid. Hij ziet de wereld niet door een verplichte anti-Rusland-bril. “It’s the money, stupid!” Hier ging hij in debat met de gangbare retoriek der NAVO-propagandisten:
“Doet u aan cabaret of meent u dat nu écht?”vraagt hij aan schrijvelaar Eric Frey van “Der Standard” nadat deze met een ernstig gezicht verkondigt had dat de VSA eigenlijk, feitelijk, niets met het conflict “Oekraïne” te maken hebben…
