Een vader trekt naar de maandelijkse schoolvergadering verkleed als Julius Caesar en verklaart vervolgens dat hij Julius Caesar is én bovendien een vrouw. Natuurlijk overdrijft hij om zijn punt te maken. Hij is het beu dat jonge kinderen quasi vanaf de dag dat ze uit de luiers zijn moeten warm gemaakt worden voor de geslachtenideologie.
“Gelooft er hier iemand dat ik Julius Caesar ben? Neen, natuurlijk niet, het is belachelijk. Ik ben niet Caesar en ook geen vrouw. Ik ben hier als een vader, die van zijn kinderen, van zijn land houdt en ik ben hier om te praten over de plicht van het schoolbestuur en het ministerie van onderwijs… de plicht om te handelen in het beste belang van de kinderen… dat is de waarheid te onderwijzen. Geen leugens. Feiten, geen fictie. Biologie, geen sociale agenda. Als belastingbetalers verdienen wij dat onze kinderen onderwijs krijgen. Daar betalen we voor en niet voor iemands sociale agenda – maakt niet uit of die vanuit rechtse of linkse hoek komt. Het gaat om de kinderen. Deze kinderen, die we liefhebben, werden geboren onder onze voogdij. Het is onze plicht hen te beschermen, voor hen te zorgen tot ze zelf kunnen beslissen over hun seksualiteit. En we zullen van hen houden, eender hoe of wat ze willen zijn. Maar hen te betrekken en aan te moedigen in geslachtsverwarring, geslachtsdysforie is schadelijk voor de mentale en emotionele capaciteiten van kinderen, vooral lagere school leerlingen.
Bijgevolg ben ik hier om de schorsing van Murphy (leraar?) en directeur Gallo voor het aanmoedigen van geslachtsverwarring en -dysforie in de Mid Christa McAuliffe Lagere School. Ik wil ook dat u opstapt om dezelfde reden.”
Een soortgelijke uiting van bezorgdheid door een ouder in een andere school. Hij wil dat het schoolbestuur gearresteerd wordt wegens het “grooming” van kinderen, m.a.w. hen zo jong mogelijk voorbereiden op seksuele activiteiten al dan niet met volwassenen. Hij wil dat de boeken over dit thema verwijderd worden. De school weigerde.
Het gaat om boeken die quasi porno-reclame maken voor de regenbooggeslachten:
Stilaan worden de ouders wakker. De geslachtenwaanzin wordt niet door iedereen gesmaakt. Ouders willen dat hun kinderen kinderen mogen blijven en niet vanaf de eerste leesoefening voorbereid worden op de woke-agenda.
En het gaat niet alleen om boeken. Een meisje wordt verplicht zich voor het sportuurtje om te kleden in de nabijheid van een jongen:
Afgelopen dinsdag tekende Vlaams Belang-voorzitter Tom Van Grieken present in het Ufo van onze Alma Mater om er deel te nemen aan het kopstukkendebat van VRG en Politeia. Tot zijn eigen verbazing werd hij voor het debat door de duim en wijsvinger van professor en PVDA’er Jan Dumolyn onder schot gehouden. Aldus gebarend zei de historicus dat zijn grootouders verzetsstrijders waren en dat zij fascisten gewoon doodschoten …
Een misplaatste grap of een directe bedreiging aan het adres van Van Grieken? Rector Rik Van de Walle wuifde het incident weg door het onder de noemer van de vrije meningsuiting te plaatsen. “Bij ons mag iedereen vrijuit denken en spreken. Binnen de marges van wat de wetgeving toelaat” klonk het verder.
KVHV-Gent is tevreden dat de rector zijn universiteit als bastion van het vrije woord verdedigt. Wij beschouwen het dan ook als onze taak onze rector tijdig en vaak genoeg aan zijn standpunt te herinneren.
Zoals wanneer een partijonafhankelijke activist de toegang tot de gebouwen van de universiteit ontzegd wordt zonder concrete reden. Of wanneer extreemlinkse hooligans de fysieke integriteit van spreker en publiek in gevaar brengen en de gebouwen van de universiteit vandaliseren. Of nog wanneer links ons het zwijgen wil opleggen omdat we niet passen in hun politiekcorrecte waanbeelden.
De KVHV’ers in de Raad van Bestuur, de Sociale Raad en de verschillende faculteitsraden zullen er dan ook alles aan doen om de rector van hypocrisie te behoeden en te allen tijde het vrije woord te beschermen aan onze Alma Mater.
In talrijke kranten en andere media wordt de raad van een Yale-economie-professor, Dr. Yusuke Narita, gepubliceerd, waarin hij stelt dat de oudere bevolking samen afscheid moet nemen van het aardse leven.
Verleden maand zegde de Japanse premier Fumio Kishida dat zijn land op de rand van een crisis staat. Japan heeft het hoogste aantal oude mensen van heel de wereld; het aantal 65plussers stijgt jaar na jaar sinds de vijftiger jaren.
Waarop Yusuke Narita, een assistent-prof economie aan de Yale Universiteit, stelde dat een massale zelfmoord de oplossing zou kunnen zijn. De man is populair bij de jeugd en verdient een centje bij door reclame te maken voor energiedrankjes. (New York Times)
Wordt de geboorteakte automatisch verbonden met een houdbaarheidsdatum? Kan deze verlengd worden mits betaling van een bepaald overlevingsbedrag aan de staat? Te vergelijken met het verlengen van de garantietermijn bij de aankoop van een bepaald product?
Wij gingen van de veronderstelling uit dat de Friezen nuchtere, eerder conservatieve mensen zijn… Niet dus. Een Ierse toneelmaker was van plan het bekende toneelstuk ‘Wachten op Godot’ naar Nederland te brengen. Maar dit is niet gelukt. Voor alle vijf mannelijke hoofdrollen werden namelijk alleen mannen gevraagd om auditie te komen doen.
De Universiteit Groningen vond dit niet kunnen: “de tijden zijn veranderd”, klonk het verontwaardigd, “men kan en mag niet zomaar iemand uitsluiten omwille van zijn geslacht”.
Mijn waarschuwing in 1973 – bijna 50 jaar geleden- voor anti-autoritaire opvoeding, ontplooiingsmodel, ontscholing, leerlinggestuurd onderwijs
In januari 1973 hield ik in het tijdschrift ‘De Nieuwe Maand’ een pleidooi voor de verdere humanisering van de relatie leerkracht-leerling, kwaliteit van het onderwijs e.d. Tegelijk nam ik de escalatie in die tijd in de richting van de anti-autoritaire opvoeding, de ontscholingsdruk en het ontplooiingsmodel op de korrel.
Ik schreef o.a. :
*Geen ontplooiingsmodel (zoals destijds gepropageerd door Carl Rogers en Co): De leerkracht mag zich niet in sterke mate afhankelijk maken van de ideeën en voorstellen van de leerlingen. Hij beschikt namelijk over meer kennis en ervaring, over een leerplan en over een leerpakket, enz. Hij moet dit alles ter beschikking stellen van de leerlingen. Hij helpt ze b.v. met zijn kennis, hij helpt ze daarmee tot zelfstandige ideeën te komen.
Waar in de autoritaire opvoeding het werkelijk aanvaarden van de eigen gevoelens en ervaringen van het kind ontbreekt, ontbreekt in de ‘laisser-faire’ opstelling het voorstellen van de gevoelens, ervaringen en opvattingen van de opvoeder aan het kind. In het eerste geval miskent men de waarde van het individuele, in het tweede geval de waarde van het sociale in de relatie leerkracht-leerling. …
Niet-autoritaire opvoeding mag dus niet vervallen in het andere extreem – het anti-autoritaire – waarbij men als ideaal ziet de leerling vrijlaten om te doen waar hij zin in heeft, hem niet uitnodigen om iets te doen en om zich in te zetten. Zo betekent het vermijden van manipulatie niet dat de leerling geenszins beïnvloed wordt, dat de leerkracht niet tussenkomt
. … (In: Naar een open gemeenschapsschool, De Nieuwe Maand, januari 1973, p. 50 e.v.).
Commentaar
Het streven naar verdere humanisering van de relatie leerkracht-leerling – met behoud evenwel van beproefde waarden als discipline en eisen stellen – had o.i. een positieve invloed. Zelf hebben we ons – samen met collega’s – hiervoor ook sterk ingezet op onze normaalschool, en met succes.
Jammer genoeg sloegen de interne democratiseringsvoorstellen van een aantal ‘progressieven’ al vlug door. Extreme visies deden hun intrede binnen de pedagogiek: de VSO-brochure van minister Vermeylen van 1971 propageerde al volop de zachte leerlinggecentreerde didactiek en pleitte voor een copernicaanse revolutie, de anti-autoritaire opvoeding deed haa intrede, de ‘opvoeding tot ongehoorzaamheid’ (boek en film van Duitser G. Bott van 1972 over anti-autoritaire Kleutertuinen in Berlijn – geprezen door 2 Leuvense pedagogen) de knuffelpedagogiek à la Laevers en co vanaf 1976, de onderhandelingspedagogiek, het zelfontplooingsmodel, de ant-pedagogiek…
Alles wat rook naar eisen stellen, discipline, examens en punten … werd verdacht. We merkten een grote mate van prestatie-vijandigheid in de meeste pedagogische tijdschriften en repliceerden in 1974: weg met de prestatiedwang, maar leve de prestaties.
Het humaniseren van de relatie leerkracht-leerling was niet voldoende, men stuurde aan op gelijkheid en totale wederkerigheid, op antiautoritaire opvoeding, op ‘vrije keuze’ en zelfsturing, instant-welbevinden à la Laevers, knuffel- en onderhandelingspedagogiek, op zelfsturing…
De leerling moest gepamperd worden, leren moest vooral leuk zijn. De leerschool moest een leefschool worden. De waarde van goed doordachte leerplannen en handboeken werd miskend. De leerkracht mocht niet langer meer een expert en meester zijn, maar een coach. Het zelfontplooings-model deed zijn intrede en de ontscholing nam toe. De status van de leerkracht als professional en deskundige werd aldus aangetast.
De meeste praktijkmensen en scholen deden wel terecht niet mee aan de anti-autoritaire modes, aan de onderhandelingspedagogiek … die her en der ingang vonden.
De ministeriële brochure over het Vernieuwd Secundair Onderwijs van 1971 kondigde al de beeldenstormerij & ontscholingsdruk van de voorbije decennia aan; ze baadde in de geest van het einde van de jaren 1960.
We lazen: ”Het verwerven van kennis is niet langer het hoofddoel van het onderwijs. De nadruk valt voortaan op het kunnen, het ontwikkelen van vaardigheid. De vroegere weetjesopstapeling moet plaats inruimen voor de adequate inwerkstelling van de intellectuele eigenschappen. De zuiver dogmatische werkwijze die op het reproduceren van leerstof gericht was, moet men tot elke prijs vermijden. De kinderen moeten leren, leren zelf vinden. Inductieve en actieve methodes zijn vanzelfsprekend. Er moet voortaan zoveel mogelijk uitgegaan worden van de belangstellingssfeer van de leerling. De moderne pedagogiek legt ook de nadruk op het belang van de zelfwerkzaamheid en groepswerk.”
We groeven even in onze herinneringentrommel en visten dit op: onze collega en haar echtgenoot waren grote voorstanders van vrijheid-blijheid op diverse** vlakken. Ook wat betreft hun zoontje in de kleuterleeftijd. Tot onze collega op een dag pas tegen de middag op kantoor verscheen wegens een dringend huiselijk probleem. Haar zoontje was uit zijn bed gekropen, terwijl de ouders nog sliepen, en naar de keuken getrokken waar hij aan een ontdekkingstocht begon. Daar laadde hij de kasten en de ijskast leeg, speelde met “sneeuw” – de grote verpakking wastrommel Dash – en liet vervolgens de kranen van de gootsteen lopen, nadat hij deze eerst toegestopt had. Resultaat: de buren op de verdieping onder hen sloegen alarm nadat het water door het plafond binnen sijpelde. Uw fantasie kan u nu de vrije loop laten… erger dan de werkelijkheid werd het niet!
Onze collega en haar man vonden immers dat hun zoon niet aan regels gebonden moest zijn. Ergo: alles stond binnen handbereik voor avontuurlijke kindjes die zich proefondervindelijk konden amuseren. Als hij – een kleuter – zin had op te staan: prima. Als hij zich vermaakte met kasten uit te laden: prima. Als hij vond dat waspoeder sneeuwpret kon vervangen: prima. Dat hij graag met water speelde: prima. Het probleem lag bij de onverdraagzame – zonder enige twijfel: autoritaire – onderburen.
We herinneren ons nog een klein akkefietje: zij hadden een terrarium met akelige beesten. Als voeding werden in Tupperwaredozen levendige larven en wormen gehouden. Pas toen het zoontje deze larven ontdekt had en deze als snoepjes begon te verorberen, dàt was dan toch voor de ouders een brug te ver. Wisten zij veel dat 50 jaar later de EU deze als voeding zou goedkeuren!!!
**inderdaad… wat u nu vermoedt: klopt inderdaad!
Hierbij twee voorbeelden in verschillende leeftijdsgroepen:
In alle westerse landen waar grote aantallen zandbaklanders neerstreken treden gelijke problemen op: het onderwijspeil gaat achteruit, leraren geven er de brui aan.
Dat leraren niet langer het mikpunt van de hun toevertrouwde leerlingen of van gebrek aan respect door de samenleving willen zijn, is te begrijpen. Als het “probleem” zich bevindt onder een gepigmenteerde huid, dan mag er sowieso niet ingegrepen worden. Scholen waar de leerlingen de leiding overgenomen hebben zijn geen zeldzaamheid meer. Ook in het voormalige “Ordnung muss sein”-Duitsland. Hun onderwijsproblemen zijn onze onderwijsproblemen, maar mogen niet benoemd worden wegens de aanwezige olifant in het klaslokaal. Lees onderstaand artikel: u kan zonder meer “Duits” vervangen door “Vlaams”.
Duitse leraren: wij wensen quota voor migrantenkinderen – Naar aanleiding van de eindejaarsrellen in Duitsland wenst het verbond van Duitse leraren duidelijke migrantenquota in de scholen. Verplichte voorschoolse inburgering, taaltesten en quota van migrantenkinderen: dat zijn de eisen van de voorzitter van het Deutsches Lehrerverband, Heinz-Peter Meidinger: “We hebben een integratieprobleem in Duitsland, dat zich natuurlijk ook in onze scholen manifesteert”.
In een interview in de Duitse krant Bild weigerde hij weliswaar een concreet cijfer te noemen, maar het staat vast dat vanaf een aandeel van 35 procent kinderen met een migratieachtergrond in een klas de resultaten boven proportie afnemen. Maar maximaal 1 op 3 kinderen van vreemde afkomst per school is in de realiteit soms moeilijk realiseerbaar, stelt Meidinger. Integratie kan niet slagen als er in klassen 95 procent leerlingen zitten van ouders van wie de thuistaal niet het Duits is, ook dat staat als een paal boven water.
Ook aansprakelijkheid van ouders is steeds meer probleem – De voorzitter van de Duitse lerarenvereniging sprak zich eveneens uit over de zware rellen tijdens eindejaarsnacht in Duitsland. Het viel op dat die in hoofdzaak uitgingen van migranten. Het zichtbare geweld is een “kwestie van overdracht van waarden”, aldus Meidinger. Veel ouders spannen zich vandaag niet meer in om hun kinderen op te voeden en hun waarden en principes mee te geven. Leraren, aldus nog Heinz-Peter Meidinger, doen hun best om dat gebrek aan opvoeding op te vangen en in te vullen. “Maar zonder samenwerking met de ouders strijden we hier veel te vaak op verloren posten”.
Meidinger had eveneens kritiek op politici die in deze verantwoordelijkheid zouden moeten opnemen. “Het komt mij voor dat in het prioriteitenlijstje van de politiek opvoeding en onderwijs dikwijls helemaal achteraan bengelen”. Als men opvoeding en onderwijs op die manier laat aanmodderen en niet massaal tegengas geeft, “zullen de conflicten alleen maar toenemen”, besloot hij.
Een globaal West-Europees probleem, het onderwijsniveau is in zowat alle West-Europese staten in vrije val.
Peter Logghe
Ook Heinz-Peter Meidinger overweegt financiële ingrepen bij gezinnen waarvan de kinderen noch de taal, noch de opvoeding meekrijgen die vereist is om ons onderwijs succesvol te kunnen volgen.
De universiteit moet een oord van vrij denken, vrij spreken, vrij onderzoek en vrij onderwijs zijn. Kennis komt immers voort uit tegenspraak en kritisch in vraag stellen van wat we al weten. Sterker zonder falsifieerbaarheid bestaat wetenschapsbeoefening niet stelt Karl Popper. Om die wetenschapsbeoefening optimaal te laten verlopen, leren we uit onderzoek, moet er een zo groot mogelijke diversiteit in het debat zijn, zodat zoveel mogelijk standpunten en inzichten eraan kunnen participeren en we de best mogelijke resultaten boeken. We weten dat er anders allerhande cognitieve vooroordelen kunnen ontstaan die de wetenschap blind maakt voor nieuwe kennis.
Discriminatie en intimidatie tegen rechts
Onderzoek van professor Andreas De Block leert ons dat maar liefst drie vierde van zijn collega’s links zijn, 14% rechts en 11% zich in het midden situeert. Het is lang niet het enige onderzoek dat op dergelijke linkse oververtegenwoordiging wijst, in bijzonder in de menswetenschappen zoals sociologie, politicologie of psychologie. De oververtegenwoordiging van links aan de universiteit neemt ook steeds meer toe. Professor De Block verklaart vanuit zijn (en ander) onderzoek: ‘rechts-conservatieve academici worden gediscrimineerd. Ze krijgen te maken met vijandige opmerkingen en attitudes en een beduidende minderheid onder de progressieve filosofen verklaart zich zelfs bereid om rechts-conservatieve collega’s actief te discrimineren bij sollicitaties, door bij gelijke geschiktheid voor de linkse kandidaat te kiezen. (…) linkse wetenschappers zeggen gewoon openlijk dat ze er geen problemen mee te hebben om andersdenkende collega’s uit te sluiten. Ze vinden het gerechtvaardigd, ja zelfs hun plicht.’ Op zich is het natuurlijk geen probleem dat mensen eigen overtuigingen hebben en eventueel in bepaalde beroepscategorieën oververtegenwoordigd zijn. Mochten brandweermannen overwegend rechts stemmen, zolang ze vuur blussen, ook bij linkse burgers, is er geen probleem. Maar dat doen die linkse academici dus duidelijk helemaal niet. Zij instrumentaliseren hun professionele positie vanuit ideologische motieven.
Cultureel marxisme
Dat is allemaal niet toevallig. De Italiaanse communist Antonio Gramsci transformeerde economisch marxisme in cultureel marxisme. Hij beschreef hoe links met een lange mars door de instellingen allerhande posities in de cultuur, onderwijs en media moest innemen. Van daaruit konden ze vervolgens de culturele hegemonie verwerven om zo de marxistische revolutie te realiseren. Dat proces is nu bijna volledig voltrokken in de academische wereld. Daardoor is de universiteit in niets een afspiegeling van de samenleving waardoor ze betaald wordt. De linkse culturele hegemonie is een zelf uitgeroepen morele superioriteitspositie waar men bijgevolg ook helemaal niet aan mag twijfelen, maar integendeel actief dient te ondersteunen als een ware geloofsbelijdenis, volledig in contradictie met het wetenschapsbegrip en het falsificatieprincipe. Het gevolg is dat een toxisch-linkse omgeving ontstaan is waar rechts-conservatieve intellectuelen amper professionele slaagkansen hebben. Een zwijgcultuur van links eenheidsdenken veroorzaakt door intimidatie, discriminatie en conformiteitsdruk is opgelegd in onze universiteiten.
Links privilege
Door dit gebrek aan ideologische diversiteit is een linkse sluier neergedaald over het licht van de wetenschappelijke vooruitgang. Dit heeft logischerwijs niet alleen een rampzalig effect op de kwaliteit van het onderzoek, maar ook op het onderwijs. Studenten worden niet langer opgeleid tot zelfstandig en kritisch denkende burgers, noodzakelijk voor een democratische samenleving, maar worden geïndoctrineerd tot politiek-correcte papegaaien. Voor de minderheidsgroep van rechts-conservatieve mensen is de universiteit echter een weinig inclusieve, maar integendeel erg toxisch-autoritaire, weinig vrije en onveilige omgeving geworden. En dat is een zelfversterkende dynamiek. Want link-progressieve mensen hebben links privilege dat hen alle carrière- en ontplooiingskansen geeft in deze dominant-linkse omgevingen, enkel en alleen omdat ze links zijn. Als linkse academici met deze structurele of systemische discriminatie geconfronteerd worden, ontkennen ze simpelweg de wetenschappelijke evidentie die dit aantoont. Zelf links zijnde, staat de rechts-conservatieve minderheidspositie zo ver van hun eigen leefwereld, dat ze de continue discriminatie en micro-agressie niet kunnen ervaren, identificeren of (h)erkennen waarvan de rechts-conservatieve minderheid het slachtoffer is. Daarom reageert links ook erg defensief en agressief als ze daarop gewezen worden. Dat is wat we linkse fragiliteit kunnen noemen. De linkse professor Carl Devos gaf daar onlangs een uitstekende illustratie van. Wie de rode terreur en intimidatie aanklaagt en vrij onderwijs bepleit, wordt door deze man extreemrechts genoemd, enkel en alleen omdat hun eigen linkse hegemonie en links privileges onder druk zouden komen te staan en echte diversiteit en inclusie voorgesteld wordt.
Pluralisme aan de UGent
Er is in dit land vrijheid van onderwijs. Dat is een belangrijk grondrecht in onze democratische samenleving waarmee we het pluralisme erkennen. Dat moeten we respecteren, koesteren en verdedigen. Naast het vrij onderwijs, organiseert de overheid neutraal staatsonderwijs dat verder het pluralisme verzekert. We hebben een katholieke universiteit in Leuven (KULeuven), een vrijzinnige universiteit in Brussel (VUB) en een neutrale staatsuniversiteit in Gent (UGent). De voorbije jaren hebben bepaalde vrijzinnige en linkse ideologisch-filosofische krachten echter bezit genomen van de UGent. Daarmee is de pluralistische eigenheid van deze universiteit in gevaar en vervult ze haar opdracht niet langer. Huidig rector Rik Van de Walle gooide met Dries Van Langenhove een verkozen studentenvertegenwoordiger uit de Raad van Bestuur en verbood hem nog verder te studeren. Dit is een manifeste aanfluiting van democratische vertegenwoordiging en het vermoeden van onschuld, essentieel in een democratische rechtstaat. De man kan het ook niet laten via twitter, gebruik makend van zijn machtspositie, onderzoekers publiek aan te vallen en te intimideren. Met KVHV werd een rechts-conservatieve vereniging geschorst omwille van uitspraken van Jeff Hoeyberghs op een lezing waar deze club overigens afstand van nam. Vrije meningsuiting? Niet toevallig wordt die man spottend ‘Riktator’ genoemd. Eerder al verbood een vrijzinnig rector debatten met VB-verkozenen, zich verschuilend achter geweld van anarchistische straatbendes. De Raad van State veroordeelde de UGent voor schending van de Grondwet hiervoor in 2003. Het probleem zit dus dieper, historischer en structureler daar aan de UGent.
Nvdr: welke partijvoorzitters ontbreken op het openingscollege van prof. Carl Devos?
Hoe de universiteit bevrijden
De universiteit Gent moet intern het pluralisme garanderen om het extern in de samenleving te kunnen verzekeren. Dat is haar reden van bestaan. Het kan dus niet dat een bepaalde links ideologische, vrijzinnig filosofische kliek haar hegemonie over deze pluralistische universiteit wil en kan vestigen, vanuit misbruikte concepten als bestuurlijke autonomie. De Universiteit Gent kunnen we democratiseren. Zoals elke overheidsinstelling kan ook deze door de bevoegd minister, onder controle van het parlement, het best haar opdracht uitvoeren. Ten tweede, meten is weten. Er kan systematisch onderzoek gevoerd worden met jaarlijkse rapportering naar de diversiteit in alle universiteiten. Zo kunnen we systematisch evalueren of er wel voldoende pluralisme is, bijsturen, bewust maken en actie ondernemen waar nodig. Ten derde kan er een vertrouwenspersoon ingeschakeld worden waar studenten en onderzoekers die menen het slachtoffer te zijn van linkse intimidatie en discriminatie terecht kunnen. Ten vierde kunnen er mystery students ingezet worden om steekproefsgewijs te onderzoeken of docenten of andere personen in machtsposities geen discriminatie tegen rechts toepassen. Met het Vlaamse Unia dat in oprichting is, hebben we alvast de juiste instelling met de nodige expertise om deze belangrijke opdracht te realiseren zodat we van onze universiteiten opnieuw een veilige plek kunnen maken waar iedereen welkom is.
Op naar 2024.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid
Nvdr: Als stimulans van uw ochtendlijk goede-morgen-morgen-humeur*: Uit een reactie onderaan ingesloten video hebben we begrepen dat dit gaat om “een artistiek intermezzo” tijdens de opening van de univ. Gent in het jaar 2017.
*We worden er even goed gezind van als het quasi dagelijkse gejank door een of ander zanger(es)koppel als blijvend eerbetoon aan Nicole Josy… Arm Vlaanderen!
Professoren die rechten doceren aan de universiteit van Durham dringen erop aan dat klimaatverandering deel moet uitmaken van de verplichte Rechtenopleiding.
En ja, ze zijn niet over één nacht ijs gegaan (!), ze lieten de klimaatbetrokkenheid van studenten onderzoeken en willen dat klimaatverandering en milieuwetten in de leerstof verplicht opgenomen worden. Blijkt dat het de studenten zelf zijn die aandringen op de verplichte opname in de syllabus van hun rechtenstudies.
Bij duidingsprogramma’s hoor je nooit de logica: als je de derde wereld in huis haalt, word je zelf de derde wereld…
Een kind met een andere #thuistaal dan het #Nederlands loopt ongeveer een jaar leerachterstand op. Maar o wee als je een debat wil openen over ouderlijke verantwoordelijkheid om de kennis van het Nederlands ook buiten de schooluren te stimuleren.#terzaketv#deafspraakpic.twitter.com/cBbfA4DGWa
Waarom meisjes niet meer voor arts mogen studeren? “Er zijn verschillen tussen een perfect verstand (mannen) en een onvolmaakt verstand (vrouwen). En dat is waarom internationale wetten van generlei waarde zijn in de ogen van God.”
Taliban official: “there are differences between a perfect mind (men) and a flawed mind (women). So all international laws can be broken in the face of God's law.”
In the 21st century, women in Afghanistan are seen to be worth less than a man.pic.twitter.com/0zJskLEJZc
