Namaat Badawi, kunstenaar, schilder, heeft zijn leven en beroep hervat. Hij heeft in het buitenland deelgenomen aan internationale tentoonstellingen, volgde lessen en symposia, reisde naar o.a. Italië, Armenië, Spanje, Frankrijk, Duitsland. Verbrak een contract in Frankrijk om naar zijn stad, zijn land, terug te kunnen keren. Ik hoor hier, stelt hij, mijn ziel is hier.
Aleppo leefde mee met de voetbalgekte:
Aleppo heeft zelfs een breakdance-parcours:
Aleppo likt zijn wonden, blikt vooruit…
De Bab al Faraj klokketoren beiert weer:
Beelden met een drone… het wordt weer goed… als ze de stad gerust laten…
De voorbije dagen ging alle aandacht naar het WK voetbal, schitterend georganiseerd door Rusland en naar de topontmoeting Poetin-Trump. Wij willen echter iets van blijvende waarde vieren: een geloofsbelijdenis en een encycliek van Paulus VI precies een halve eeuw geleden.
De apostel Petrus getuigde voor Jezus: “Gij zijt de Christus, de Zoon van de levende God” (Matteus 16, 16). Dit was de eerste geloofsbelijdenis van de Kerk, die herhaald werd tijdens de grote concilies (Nicea 325, Constantinopel 381, Lateranen 640…). In de verwarring van het grote schisma van de protestantse hervorming, hernieuwde Pius IV in 1564 de geloofsbelijdenis. En op 29 juni 1968 gaf Paulus VI ons zijn krachtige geloofsbelijdenis van het Volk Gods voor de generatie van mei ’68, geobsedeerd door vrijheid zonder verantwoordelijkheid. Een maand later schreef hij zijn encycliek “Humanae vitae” (25 juli 1968) als een loflied op de natuurlijke overdracht van het menselijk leven en een afwijzing van kunstmatige geboorteregeling, die de eenheid en waardigheid van de huwelijksgemeenschap ondermijnt.
Een groot deel van de westerse intelligentsia had dit zo niet begrepen. Verblind door het ongezien farmaceutisch succes van “de pil”, ontketende zij een storm van protest. Gilfredo Marengo, prof.aan het Theologisch instituut Johannes Paulus II (Lateranen, Rome) publiceert nu een studie over het ontstaan van de encycliek Humanae vitae vanuit de (vervroegd geopende) archieven van het Vaticaan.
Hieruit blijkt dat Paulus VI grondig en lang (1963-68) heeft nagedacht, zich zeer ruim liet informeren en heel goed wist wat hij schreef. Deze encycliek was profetisch en providentieel. Hiermee verdwijnen nagenoeg alle bezwaren van onze gezaghebbende intellectuelen naar de prullenmand.
Inmiddels zijn er al atheïstische feministen die deze paus groot gelijk geven (Sabrina Debusquat, J’arrête la pilule, Ed. Les Liens qui Libèrent, 2017). De voorbije halve eeuw bewees overigens op verpletterende wijze dat de hormonale contraceptie zonder meer catastrofaal was/is, zowel voor de lichamelijke als voor de geestelijke gezondheid van het volk.
De cursus Project Management, door het echo-team vorige week hier begonnen, werd deze week verder gezet. De vijf groepen van 7 personen hebben allen een eigen project gekozen en uitgewerkt: voor kinderen, voor jeugd, voor verlaten vrouwen en een project voor de recyclage van plastic. Het project dat door de gemeenschap wordt uitgewerkt betreft de gehandicapten. Vroeger kwamen gehandicapten reeds regelmatig hier maar nu willen we er meer systematisch werk van maken. Er zijn een 150-tal gehandicapten in Qâra en we kunnen voorlopig voor een 40-tal zorg dragen. Voor de oorlog schaamden families zich over de gehandicapten en ze werden ook uit het openbare even gehouden. Dit is al grondig veranderd. Nu wordt een plan uitgewerkt voor hen: in het klooster zou een vaste plaats voor hen voorzien worden waar ze vijf dagen per week welkom zijn, kinderen en groteren afzonderlijk. Voor iedere vier gehandicapten wordt één monitor voorzien. Er is een strikte dagorde van werk, fysiotherapie, spel, vorming (tekenen, schilderen, knutselen, hygiëne, lichaamsverzorging…) en er wordt rekening gehouden met de noden van ieder afzonderlijk. Het project zit goed in elkaar, hopelijk kan het ook zo gerealiseerd worden.
Dankbare herinnering
Dinsdagmiddag komt een groepje Hezbollah soldaten ons bezoeken. Ze hebben een cameraman bij die alles filmt. Er zijn mannen bij die hier waren tijdens de dramatische periode van november 2013 toen alles er op scheen te wijzen dat onze laatste uren geteld waren omdat we door duizenden zwaar bewapende terroristen omringd waren. Uitvoerig werden herinneringen opgehaald… Ook werden met droefheid de kameraden herdacht die hier toen gedood werden. Wij zaten weggedoken in de crypte: zusters, fraters, kinderen, mannen, vrouwen, enkele vluchtelingen… Een man kwam ons regelmatig op de hoogte houden van het gevaar. Ondertussen hoorden we onafgebroken schieten en af en toe een voltreffer vlak bij. Er werd af en toe ook voor eten gezorgd … totdat uiteindelijk een man op die zondag morgen de crypte binnen tuimelde met de uitroep: Het is voorbij! Blijkbaar waren de terroristen in groepjes over de bergen gevlucht naar Libanon. We konden voor hen getuigen: wanneer wij nu, naast de Rode Halve Maan, een grote organisatie van hulpverlening kunnen zijn in heel Syrië, dan danken we dit aan het feit dat jullie ons leven toen gered hebben. Hun antwoord luidde: wij hebben alleen maar onze plicht gedaan.
Joaquín Rodrigo geboren 22 november 1901 in Sagunto bij Valencia, gestorven 6 juli 1999 Spaans componist
Joaquín Rodrigo werd bijna geheel blind toen hij 3 jaar was, als gevolg van een difterie epidemie. Op zijn achtste jaar begon hij zijn eerste muzikale studies in solfa, piano (R. Ribes ) en viool en vanaf zijn zestiende harmonie en compositie bij leraren van het conservatorium in Valencia: Francisco Antich, Enrique Gomá and Eduardo López Chavarri. Zijn eerste composities dateren vanaf 1923: Suite voor piano, Dos esbozos (Two Sketches) voor viool en piano en Siciliana voor cello. In 1924 schreef hij zijn eerste werk voor orkest, Juglares, dat in Valencia en Madrid in première ging. Rodrigo schreef al zijn werken in braille om ze vervolgens te dicteren aan een kopiist.
In 1927 ging hij naar Parijs, waar hij vijf jaar lang bij Paul Dukas lessen in compositie en instrumentatie volgde aan de École Normale de Musique. Hier leerde hij Maurice Ravel en Manuel de Falla kennen. Paul Dukas was zeer gesteld op Rodrigo, die in 1935 zijn Sonada de adiós voor piano als eerbetoon aan Dukas schreef.
Hij werd al snel bekend als pianist en componist en raakte bevriend met vele muzikale beroemdheden uit die tijd, waaronder Honegger, Milhaud en Ravel. Ook Manuel de Falla, wiens advies en steun van doorslaggevend belang voor Rodrigo’s carrière was.
In 1933 trouwde hij met de Turkse pianiste Victoria Kamhi, die vanaf dat moment tot aan haar dood in 1997 zijn onafscheidelijke partner en belangrijkste medewerker werd in alle aspecten van zijn werk als componist.
Met dochtertje Cecilia
Pas in 1934 keerde Joaquín Rodrigo naar Valencia terug, maar later kon hij dankzij een beurs voor de duur van twee jaar (Conde de Cartagena-stipendium) zijn studies in Frankrijk vervolgen. Hij studeerde musicologie bij André Pirro en Maurice-Emmanuel aan de Sorbonne, en bij Paul Dukas aan het conservatorium. Verder werkte Rodrigo in Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland totdat hij in 1939 terugkeerde naar Spanje om zich definitief in Madrid te vestigen.
Paco de Lucía Concierto de Aranjuez
Met echtgenote 1961
In 1940 vond de wereldpremière plaats van zijn Concierto de Aranjuez voor gitaar en orkest, een werk dat hem wereldfaam zou brengen. Vanaf dat moment werd Rodrigo uitgenodigd om deel te nemen aan verscheidene artistieke activiteiten, zowel creatief als wetenschappelijk. Waaronder de posities van professor muziekgeschiedenis aan de Complutense universiteit van Madrid (1948), Hoofd van Muziekuitzendingen voor de Spaanse Radio, muziekcriticus voor verschillende kranten en Hoofd van de Artistieke afdeling van de Spaanse Nationale Organisatie voor de Blinden (ONCE). Rodrigo werd ook uitgenodigd als pianist en lector om tournees te maken door Spanje, de rest van Europa, Latijns-Amerika, de VS, Israël en Japan. In gezelschap van zijn vrouw woonde hij wereldwijd vele wedstrijden en festivals bij, gewijd aan zijn muziek.
Buste van Rodrigo met op de achtergrond zijn echtgenote. España Park, Rosario, Santa Fe Provincie, Argentinië.
De muziek van Rodrigo is een hommage aan de rijke en gevarieerde cultuur van Spanje. Geen enkele andere Spaanse componist heeft uit zoveel verschillende aspecten van s’lands geest als bronnen van inspiratie geput, van de geschiedenis van Spanje in de Romaanse tijd tot aan het werk van hedendaagse dichters. Zijn muziek is verfijnd, helder, fundamenteel optimistisch met een duidelijke overheersing van melodie en met originele harmonieën. Zijn eerste werken verraden de invloed van componisten uit zijn tijd als Ravel en Stravinsky, maar de persoonlijke stem is al snel te horen, die een noemenswaardig hoofdstuk in de culturele geschiedenis van Spanje in de 20ste eeuw zou worden, waar de originaliteit van Rodrogo’s muzikale inspiratie hand in hand gaat met een toewijding aan de fundamentele waarden van zijn traditie.
Joaquín Rodrigo componeerde talrijke en gevarieerde composities, waaronder elf concerten voor verschillende instrumenten, meer dan zestig liederen, koorwerken, instrumentale werken, toneelwerken en filmwerken. Een aantal beroemde solisten gaven hem opdrachten, waaronder Gaspar Cassadó, Andrés Segovia, Nicanor Zabaleta, James Galway, Julian Lloyd Webber en het Romero gitaar kwartet.
Joaquín Rodrigo werd gedurende zijn leven regelmatig geëerd door regeringen, universiteiten, academies en andere civile en muzikale organisaties in veel verschillende landen, waaronder: Gran Cruz de Alfonso X el Sabio, Gran Cruz del Mérito Civil, Medallas de Oro al Mérito en el Trabajo y en las Bellas Artes, de National Music Prize (tweemaal), Doctor honoris causa van verschillende universiteiten, directeur van de Real Academia de Bellas Artes de San Fernando en de Fundación Guerrero Prijs.
In 1991 ter ere van zijn 90ste verjaardag werden concerten gegeven over de hele wereld en Joaquín Rodrigo werd in de adelstand verheven door H M Juan Carlos I, koning van Spanje, met de titel Marqués de los jardines de Aranjuez. In 1996 werd hij geëerd met de Prins van Asturia Prijs, voor het eerst aan de componist toegekend. In de eervole vermelding stond dat Rodrigo’s naam was toegevoegd aan die van Falla, Granados en Albéniz onder de klassieken van de Spaanse muziek en gaf buitengewone aandacht aan Rodrigo’s beslissende prestatie om waardigheid en universaliteit te geven aan de gitaar als concert instrument.
Op 21 juli 1997 stierf zijn vrouw Victoria en twee jaar later stierf Joaquín Rodrigo zelf in zijn huis op 6 juli 1999, omringd door zijn familie.
Johan Sanctorum heeft zo zijn bedenkingen bij de 21 juli-toespraak van zijne majesteit Flup.
Een citaat uit diens beklijvende boodschap die moeilijk kan overtroffen worden:
“Ook in ons persoonlijke en in het maatschappelijke leven beoordelen we onze sterkte aan de hand van resultaten, maar evenzeer de manier waarop we die resultaten bereiken, gedreven door eenzelfde streven. Omdat we er samen voor gaan en daarbij onze individuele talenten en tekortkomingen met elkaar verzoenen. Om sterk te zijn, om te slagen – en uiteindelijk: om mezelf te kunnen zijn, moet ik kunnen rekenen op de sterkten van de anderen. En daardoor word ik me ook beter bewust van de mijne. Doordat ik mij met en voor mijn medemensen inzet.”
Wie een waarde van 400.000 dollar in buitenlandse valuta (= 7 miljoen Egyptische ponden) op een geblokkeerde rekening bij een Egyptische bank plaatst, krijgt een soort tijdelijk paspoort, geldig voor een obligatie met een looptijd van vijf jaar. Na deze periode kan men naturalisatie aanvragen. Deze moet door de binnenminister goedgekeurd worden. Het deposito verhuist dan naar de staatskas. Mocht de aanvraag tot naturalisatie buiten alle verwachting niet goedgekeurd worden, dan krijgt de aanvrager zijn geld terug. Gegarandeerd.
Een woord uitleg over de beweegredenen achter dit opmerkelijk aanbod. Er zouden vijf miljoen buitenlanders in Egypte verblijven- dikwijls al tot in de 2de of 3de generatie – met verschillende herkomstnationaliteiten. Soedanezen, Libiërs, Syriërs, Iraki, Palestijnen, Jemenieten… hebben in Egypte hun permanente woonplaats. Als dat allemaal brave burgers zijn, mogen ze blijven, mogen ze zelfs officieel Egyptenaar worden vooropgesteld dat de regering hen die eer toekent.
Doel: buitenlandse fondsen aan te trekken. Wie een Egyptische nationaliteit wil verwerven, “mag” ervoor betalen.
Niet iedereen is er blij mee. Hoewel men ervan uitgaat dat hoofdzakelijk Arabieren de kans van hun leven zullen omarmen, is men sceptisch. De Egyptische bevolkingssamenstelling zou daardoor kunnen veranderen en dat wil niemand, toch? We houden jullie op de hoogte over het aanzuigeffect.
Niet zomaar een spin. Een uit de kluiten gewassen tarantula, verpakt in een taco. Zou ongeveer de smaak van een mossel met een gebakken korstje hebben.
De initiatiefneemster, Edith, kwam op het idee nadat ze schorpioen geproefd had. En ze verraadt haar recept. Eerst moeten ze dood – juist, ja. Zoiets vermoedden we al. De diervriendelijkste manier – te vergelijken met het verdoofd slachten – bestaat eruit de spin in de diepvriezer te steken. Met een koe zou het om praktische redenen niet mogelijk zijn. Dan wordt de spin gebakken en/of gekookt. De haartjes zijn giftig, die moeten verwijderd worden. Hoe ze dat doet, heeft Edith niet verraden. Allicht zal ze ze niet epileren. Misschien vervult het flamberen die functie.
Edith heeft een tarantula-kwekerij gevonden in Veracruz, waar ze haar het bereidingsrecept gegeven hebben. Een tarantulataco staat intussen op de spijskaart en kost het niet gering bedrag van omgerekend 21 euro.
Edith is niet de enige die de culinaire kwaliteiten van tarantula’s ontdekt heeft. In Cambodja wordt het verkocht als “streetfood”, een hapje uit het handje, met diverse variantes op haar recept: o.a. in deeg gedoopt en vervolgens gefrituurd, zoals bij ons bv. mosseltjes of calamaresringen.
De lijdende patiënt is de EU; de ziekte heeft een naam “opeenstapeling van schulden”. Bijna alle EU-landen lijden eraan. Voor menig land levensbedreigend. Het werkzame geneesmiddel tegen de woekerende ziekte is eigenlijk sinds jaar en dag bekend: de tering naar de nering zetten: niet meer uitgeven dan wat de economie in de EU-landen kan verwezenlijken. Op het etiket van het medicijn staat: “financiële discipline”, een 100% werkzaam middel tegen elke vorm van te hoge schuldenlast. Men begint liefst vandaag nog het medicijn te nemen. Maar niemand erkent de ernst van de ziekte. Verantwoordelijkheid (niet) nemen wordt in de EU-cenakels collectief toegepast. Eingelgänger zijn verboden. En de individuele patiënten zijn zich door de gecentraliseerde munt van geen kwaad bewust. Niemand voelt zich verantwoordelijk. De stap naar de genezing is ver weg.
Eigenlijk beschikt ook de EU over een parlement, het EU-parlement. De belangrijkste taak van een parlement in een echte democratie bestaat erin het financiële doen en laten van het bestuur, de EU-Commissie dus, zorgvuldig te controleren en voor zover nodig te bij te sturen. Dat is de voorwaarde van een gezond beheer.
Maar voor een dergelijke prozaïsche opgave schijnt het EU-parlement geen interesse te hebben. Het EU-parlement resideert zoals bekend in twee parlementspaleizen, die aan luxe niets te wensen overlaten. De parlementaire hoofdzetel bevindt zich in Straatsburg. Het filiaal, of reservepaleis zo u wilt, staat in Brussel. Beide indrukwekkend groot. Beide gebouwen hebben miljarden euro gekost.
Het EU-paleis in Brussel schijnt niet meer te voldoen aan de wensen van de EU-‘volks’vertegenwoordigers. Naar verluidt zouden er geen of onvoldoende ruimtes ter beschikking staan om bv. recepties, feesten volgens de hun toekomende status en bewieroking te organiseren. Of hoe de EU-elite meent de tot over hun nek in de schulden zittende lidstaten te moeten uitmelken om hun hooghartige eigendunk te strelen. Je kan je als hardwerkende burger afvragen welke belangrijke gasten het EU-parlement dan voortdurend op een passende wijze moet ontvangen? Zijn er dagelijks staatsbezoeken? Delegaties uit de verste contreien van deze aardbol? Tsss. Niet toch. Het zijn vooral degenen, die als vliegen op een str. in de EU-gebouwen rondzoemen, de lobbyisten, die ze o-zo-graag warm houden. Je weet immers nooit waar je na een mislukte verkiezing of een fin de carrière terecht kan komen. We moeten immers met z’n allen langer werken, nietwaar?
Het EU-parlementsgebouw in Brussel bestrijkt vandaag een oppervlakte van pakweg 660.000 m2, m.a.w. 1.000 m lengte en 660 m breedte. Menig nationaal parlementsgebouw is in vergelijking slechts een tuinhuisje.
Maar nu heeft het EU-parlement zijn lokkend oog laten vallen op een toevallig in de buurt staand gebouw, het niet zo druk bezocht museum Wiertz. Daar wil men de hand op leggen om het te verbouwen tot een EU-representatiehuis. Met het doel om vooral de vele duizenden lobbyisten te plezieren. En neen, onze redactie heeft geen weet van geruchten over een schemerafdeling, waar de ‘gasten’ zouden kunnen kennis maken met exquisiete dames (… en/of heren) die de ware gastvrijheid ener EU-geisha (m/v) aanbieden. De EU zou dit gebouw moeten kopen. Het EU-parlement huurt het vervolgens voor een symbolische huurprijs van… 1 euro. Tegelijkertijd – zo vindt blijkbaar een meerderheid der EU-‘volks’vertegenwoordigers zou het hoofdgebouw (… de EU-tempel dus) grondig moeten gerestaureerd worden. Het zweet hunner aanschijns heeft een tol geëist van de inrichting. De eerste kostenraming beloopt 380 miljoen euro.
Waarmee we bij de b.g. EU-ziekte gekomen zijn… de patiënt weigert immers het geneesmiddel te slikken. Wie zin heeft kan de ‘tikkende schuldenklok’ hier raadplegen. U en ik hebben individueel een schuld van 38.565 euro, waar wij helemaal niets voor hebben moeten doen. Vergelijk ook rustig met andere landen. Rustig… Laat het militaire défilé maar voor volgend jaar…
Het huis en tuin van het museum Wiertz werden door de belgische federale regering al verpatst aan het EU-parlement. Omwonenden en bezorgde burgers weren zich met een petitie tegen een EU-herbestemming. Op steun van de federale regering hoeven ze niet te rekenen: het museum open houden zou 67 euro per dag kosten. Blijkbaar is er slechts een select publiek geïnteresseerd in de werken van belgicist Wiertz.
Het is deze EU die ons voorschreef hoe we in het dagelijkse leven moesten besparen door bv. koffiezetautomaten met ingeschakelde warmplaat, stofzuigers met hoog vermogen, wc’s met te groot waterspoelcapaciteit, kromme augurken (die nemen te veel plaats in beslag)… te verbieden. En dit nog: het is ook verboden zelf te denken. De EU wikt én beschikt.
Wie nog nooit de Torens van B’EU’bel bezocht heeft, moet dit absoluut eens doen. U keert in tegenstelling tot Juncker geheel ontnuchterd terug naar huis.
Ook dit jaar kijk ik uit naar 21 juli. Omdat het parlementair reces begint en ik dan tijd kan maken om met mijn dochtertjes een uitstapje naar de Efteling te maken…
…Het is moeilijk te begrijpen hoe moderne mensen, die zich niet in de donkere Middeleeuwen wanen of in hun kindertijd zijn blijven hangen reële politieke macht wensen toe te kennen aan zoiets als een koningshuis. Een koningshuis is tenslotte per definitie anti-democratisch. Het is door de geschiedenis achterhaald, net zoals farao’s, vergoddelijkte keizers, harnassen, gladiatoren en de ridders van de Ronde Tafel. Koningshuizen zijn archaïsche resten die slechts in leven blijven door te parasiteren op het verleden. De monarchie is een aftandse, geldverslindende en ondemocratische instelling die niet thuis hoort in het Vlaanderen van de eenentwintigste eeuw…
Steek het op ons slecht karakter en olifantengeheugen, maar onderstaande video konden wij niet laten liggen. In 2014 stak de importsecretaris van wal over de monarchie en defensie. Over defensie mag geen kwaad woord meer gezegd worden sinds N-VA de minister van de belgische defensie geleverd heeft. Over de monarchie… ach… in de wandelgangen én bij de oppositie is veel mogelijk. Daar wordt zelfs op tafel geklopt. Maar bij de meerderheid wordt in alle talen gezwegen. Erger op herdenkingsdag van de troonsbestijging van de eerste koning der belgen, een gebuisde bijna-prinsgemaal van Verenigd Koninkrijk, weduwnaar en opportunist Leopold von Sachsen-Coburg, op 21 juli van verleden jaar stonden ze als één, (unité), broederlijk (‘fraternité’), en gelijk voor de wet (égalité) te kijken en te applaudisseren voor de stoet der belgicisten, zij aan zij met de Coburgerdynastie der belgen. Luister naar zijn woorden – codewoord “transparantie” – , maar…. inderdaad… u raadt het.
Inmiddels zijn er al atheïstische feministen die deze paus groot gelijk geven (
Dit jaar wordt paus
Hij werd al snel bekend als 
Wie een waarde van 400.000 dollar in buitenlandse valuta (= 7 miljoen Egyptische ponden) op een geblokkeerde rekening bij een Egyptische bank plaatst, krijgt een soort tijdelijk paspoort, geldig voor een obligatie met een looptijd van vijf jaar. Na deze periode kan men naturalisatie aanvragen. Deze moet door de binnenminister goedgekeurd worden. Het deposito verhuist dan naar de staatskas. Mocht de aanvraag tot naturalisatie buiten alle verwachting niet goedgekeurd worden, dan krijgt de aanvrager zijn geld terug. Gegarandeerd.
Niet zomaar een spin. Een uit de kluiten gewassen tarantula, verpakt in een taco. Zou ongeveer de smaak van een mossel met een gebakken korstje hebben.
Ook dit jaar kijk ik uit naar 21 juli. Omdat het parlementair reces begint en ik dan tijd kan maken om met mijn dochtertjes een uitstapje naar de Efteling te maken…