https://youtu.be/jqOdAZLBDhA
Wat zijn wij toch ouderwets!
Maandelijks archief: juli 2016
Amanpour, de gifkikker van CNN…
… behandelt Daniel Hannan als een crimineel
Voor wie haar niet kent: zij is een ankervrouw, een journaliste van de linkse zender CNN. Je zou voorwaar denken dat ze zelf deel neemt aan een politiek debat als woordvoerster van de ‘Stay’-kant. Ze doet zelfs geen moeite om haar vooringenomenheid te onderdrukken. Ditmaal kiest ze niet voor joden als mikpunt van haar ‘objectief’ vraaggesprek, maar wel de ‘Leave’ voorvechter, Daniel Hannan, partijgenoot van Cameron.
En zo krijgen de Amerikanen hun informatie over de toestand in Europa.
https://youtu.be/GpzX4ZTIgTg
Kerkasiel in IJsland: zo los je dat op!
IJsland is meer dan een voetbalploeg
Illegale moslims kregen kerkasiel. Niet voor lang.
Volgens lokale media werden ze prompt het land uitgezet. De moslims, niet de linkse kerk.
Het is nacht. Twee Iraanse moslims , Ali en Majeh, moeten volgens de Dublin akkoorden terug naar Noorwegen waar ze oorspronkelijk asiel aangevraagd hadden. Vervolgens zullen ze een retourticket naar hun thuisland krijgen.
Dominee Kristín Þórunn Tómasdóttir van de Laugarnes kerk wou eens testen hoever ze kon gaan met kerkasiel te verlenen. Ze noemt het een eeuwenoude traditie. En ze is vast van plan om het opnieuw te proberen in andere omstandigheden. Ze wil druk zetten voor ‘verandering’. Dat mens heeft er geen idee van hoeveel ‘verandering’ en ‘islamitische tradities’ ze binnen haalt.
Bijna 30 mensen waren aanwezig toen de politie aankwam. Ze vormden een cirkel rond het altaar. Een beschermende cirkel rond de godsdienst van de vrede-aanhangers die ‘ongelovigen’ willen uitroeien.
De dominee is in shock. Misschien kan een plaatsbezoek aan de Prachtlanden haar genezen?
https://youtu.be/AfjhVHNoTzA
Laten we een petitie starten…
“Wij, ongeruste burgers der EU, eisen een alcoholverbod in de EU-praatbarak.”
https://youtu.be/x9pby3pyxuE
‘De Britse stemming heeft een paar van onze talrijke vleugels afgesneden, maar wij vliegen verder. Wij zullen onze vlucht richting de toekomst niet afbreken. De horizon wacht op ons, en wij vliegen richting de horizon, en deze horizonnen zijn die van Europa en de hele planeet.’
‘U moet weten dat degenen die ons van verre gadeslaan, ongerust zijn. Ik heb gezien en gehoord dat veel leiders van andere planeten verontrust zijn, omdat ze zich ervoor interesseren welke weg de EU in het vervolg gaat inslaan. En daarom moeten wij de Europeanen en degenen die ons van buiten gadeslaan, geruststellen.’
Illegale herdenking van slavernij
“Ik snap er niks van”
Wij ook niet. Als Nederland dan toch zo’n kloteland is, waarom willen ze er dan blijven?
Het protest was georganiseerd door acht organisaties die strijden tegen racisme en discriminatie, waaronder Nederland Wordt Beter en Zwarte Piet Niet.
En dit ter overweging: is het dan ook discriminerend en kwetsend als in Suriname de Sint wit geschminkt wordt?
https://youtu.be/x4YK4cg14zY
Corruptie in Zuid-Afrika
https://youtu.be/KRRgqNgDr5E
783 aanklachten wegens corruptie. Hoe lang is Zuma nog president?
In Zuid-Afrika wisselt de stemming deze dagen af tussen boos ongeloof en gelatenheid. Haast elke week wordt de bevolking getrakteerd op een nieuwe episode in de Zuma-soap waartoe de nationale politiek verworden lijkt. Met elk bijkomend schandaal wordt de roep om het opstappen van president Jacob Zuma luider. Die klampt zich vast aan de macht, ten koste van de bevolking en zelfs van de eigen partij. Lees verder: een onverwacht ‘objectief’ artikel bij MO
De haatcampagne tegen ‘Leave’…
… die uiteindelijk niet mocht doorgaan
Een public relations firma kreeg de opdracht een campagne uit te dokteren tegen de Brexit. Uiteindelijk werd ze niet gebruikt. Ietsie pietsie té provocatief. De reclamejongens vragen zich nu af of hun campagne de referendumuitslag had kunnen beïnvloeden.
Luise Adolpha Le Beau – pianoconcert in D-minor
Luise Adolpha Le Beau (25 april 1850, Rastatt – 17 juli 1927, Baden-Baden ) was een Duitse componiste van klassieke muziek. Zij was de enige dochter van een officier, William Le Beau en zijn vrouw Caroline . Na de pensionering van haar vader in 1856 wijdden beide ouders zich aan de algemene opvoeding van hun dochter. Van William, die ook een muzikant en componist was, kreeg Luise pianolessen vanaf de leeftijd van vijf. Vanaf 1865 nam ze pianolessen bij Hofkapellmeister William Kalliwoda in Karlsruhe. Ze kreeg ook zangles van Anton Haizinger. In 1868 maakte ze haar debuut als pianiste met het spelen van de E-flat major Concerto van Beethoven en de G- minor Concerto van Felix Mendelssohn in Karlsruhe. In 1870 ontmoette zij Franz Lachner en Anton Rubinstein . In 1873 nam zij pianolessen bij Clara Schumann in Baden-Baden. In februari 1874 begon ze aan een concertoptreden in vijf steden van Nederland. De tour begon in Utrecht en leidde door Arnhem en Rotterdam naar Den Haag en uiteindelijk naar Amsterdam.
Intussen besloot de familie Le Beau te verhuizen naar München. Ze begon als een prive-leerling van Joseph Rheinberger in 1876. Haar leraar contrapunt, harmonie en vorm was Ernst Melchior Sachs. Le Beau begon zich meer te richten naar andere componisten (Berlioz, Wagner, Chopin en Schumann ) wat leidt tot de beëindiging van de onderwijsrelatie met Rheinberger in 1880. In 1882 ontmoette ze Franz Liszt in Weimar waar haar Quartet op.28 voor piano, viool, altviool en cello in première ging in het Gewandhaus in Leipzig. Zij was ook een lid van het Mozarteum in Salzburg. De jaren in München tot 1885 waren de jaren met de grootste productiviteit voor Le Beau. Zo won ze de eerste prijs voor haar “Cello Sonate op.17” in een compositie wedstrijd.
In 1885 verhuisde het gezin naar Wiesbaden. Naast het componeren, leerde ze muziektheorie en zingen. Het gezin werd in 1890 gedwongen te verhuizen naar Berlijn en Louise profiteerde van de goede mogelijkheden om te studeren in de Koninklijke Bibliotheek, aan wie ze later haar muziek toevertrouwt. In Berlijn, kwam ze in contact met andere muzikanten, waaronder Woldemar Bargiel, Joseph Joachim en Philipp Spitta. Het gezin verhuisde voor een laatste keer in 1893 en vestigde zich weer in Baden-Baden, waar op 19 november van hetzelfde jaar haar Hadumoth op.40 voor solo stemmen, koor en orkest in première ging. In de jaren daarna schreef ze nog een aantal werken, waaronder de “Symphony op.41 voor orkest”, die in 1895 in première ging in Baden-Baden. Haar vader William overleed in 1896 aan een beroerte en Luise bleef alleen achter voor de zorg van haar afhankelijke, bijna-blinde moeder in Baden-Baden. In de zomer van 1897 was Adolpha Luise Le Beau klaar met haar werk van het symfonisch gedicht “Hohenbaden”, dat in première ging op 25 februari 1898 in Baden-Baden.In 1900 overleed haar moeder. Het laatste grote werk van Louise Adolpha Le Beau, de “String Quintet op.54 voor 2 violen, altviool en twee celli” werd opgenomen in 1901, maar werd niet gepubliceerd. In 1902 voltooide ze haar enige opera het sprookje “The Enchanted kalief op.55” (na Wilhelm Hauff) dat ze gewijd heeft aan haar ouders. Andere composities (pianostukken, liederen, koren van op.56 tot op.65a) volgde in de komende jaren.
Op een reis naar Rome in 1902, ontmoette ze de zangeres Alfredo de Giorgio . In de jaren 1906-1910 bleef ze in Italië. In 1910 schreef ze haar autobiografie, ‘Lebenserinnerungen einer Komponistin’. Haar laatste jaren werden gekenmerkt door reizen, onderwijs, het componeren en het geven van concerten en het schrijven van muziekbeoordelingen voor de krant Baden Baden.
Op 17 juli 1927 overleed Luise Adolpha Le Beau op de leeftijd van 77 jaar, in Baden-Baden.
Ze werd begraven naast haar ouders. Ter nagedachtenis van de muzikante, heeft de stad Baden-Baden haar muziekbibliotheek genoemd naar Adolpha Luise Le Beau en op 23 juli 2004, een gedenkplaat in de Lichtentaler Strasse 46 geïnstalleerd.
Oprechte dank aan Wales
Wij zijn geen voetbalfans. Ray had er geen affiniteit mee; wij ook niet. We begrijpen de voetbalgekte niet. Enkele fitte overbetaalde jonge kerels, de meesten niet bepaald voorzien van een hoog IQ, die de bal naar de andere kant van het veld in het doel moeten zien te krijgen… Het is aan ons niet besteed. Waarmee wij niet willen zeggen dat we iemand anders zijn pleziertje niet gunnen. Voetbal of kanaries kweken, modelvliegtuigjes bouwen of stamboomonderzoek. Maakt niet uit. Elk diertje zijn pleziertje.
Al leden we de laatste weken aan chronische hoofdpijn en moesten – zelfs bij miezerig weer – een zonnebril dragen. Eindelijk krijgen de straten hun normaal uitzicht weer. Gedaan met de vaderlandse voetballiefde, die we ‘tous ensemble’ dienden uit te dragen. Weg met de tricolore reclame van/voor Jupiler, ING, BMW, Coca-Cola, de Proximus app,, het rode vliegtuig van Brussels Airlines… Hoeveel belgische vlaggen zouden er wapperen als ze geen deel uitmaakten van een ‘speciale actie’?
Vaderlandsliefde voor het land b wordt door drie reclamecampagnes uitgedragen: de Coburgers, het terrorisme en de nationale voetbalploeg. Regen of geen regen, de vakantie kan eindelijk beginnen. De Flup en premier Michel kunnen een streep door hun agenda zetten. En wij, wij zijn opgelucht dat we op 11 juli rustig naar de viering van de Gulden Sinjoren kunnen trekken zonder ons zwart te ergeren aan de tricolore straatversiering van het land dat het onze niet is.
FVE
Het eerlijkste overlijdensbericht ooit
Echt dood is men als niemand nog aan hem/haar denkt, zegt men. De overleden Hubert Martini uit Trier zal niet zo snel vergeten worden. Daar heeft hij zelf voor gezorgd met de waarschijnlijk eerlijkste overlijdensaankondiging ooit.
“Ik, Hubert Martini (open, eerlijk en wrokkig) meld me hiermee van het leven af”, begint de aankondiging in de “Trierische Volksfreund”. In de eerste paragraaf dankt hij zijn “wonderbare vrouw”, zijn zoon, de kleinkinderen en zijn vrienden.
“Dank ook aan mijn Turkse vriend Mustafa – de toegang tot zijn (gedeeltelijk steeds vreemd gebleven) familiecultuur was niet altijd zonder pijn voor mij”, schrijft Martini. Hij zou altijd eerlijk tegenover hem geweest zijn. “En openheid en eerlijkheid waren altijd belangrijk voor mij. Velen heb ik daarmee pijn gedaan en dat was goed zo”, stelt Martini.
Op zijn uitvaart verbood de “overtuigde atheïst” rouwkledij. “Voor zover er bloemen zouden zijn, dan aub slechts gele en oranje lelies zonder sterke geur.”
Opvallend duidelijk is de laatste paragraaf: ‘de andere vijf kinderen van zijn ouders’, – hij weigert hen broers en zusters te noemen -, hun partners en kroost verbiedt Martini aan zijn begrafenis deel te nemen.
Klik op video.
Op het rouwkaartje “Wer nicht vom Fliegen träumt, dem wachsen keine Flügel” Vrij vertaald: wie niet durft te dromen zal ook geen dromen kunnen waar maken.
