Laten we deze Quo Vadis eens wijden aan de rijke geschiedenis en cultuur van Syrië, in het verleden en heden.
In de afdeling “prehistorie” van het Damascus Nationaal Museum wordt speciale aandacht besteed aan een 11.000 jaar oud kleinood uit het neolitische tijdperk, ca. 9000 jaar voor de geboorte van Christus. Het gaat om de beschildering van een basaltsteen met een gepolijste oppervlakte, die gevonden werd op de al-Jirf al-Hmar “Rode Rots” site bij de Eufraat in de prov. Aleppo. Vooraan de afbeelding van een uil die een insect weet te verschalken met zijn klauwen, de andere oppervlakte toont tekeningen van stierenkoppen. De b.g. archeologische site werd ontdekt door de Amerikaan Tom McClellan; nadien werkte er een Syrisch-Franse expeditie. (afbeelding…)
Het Kamermuziek Orkest speelt muziek uit de barok van Fox, Telemann, Händel, Bach en Buxtuda.
In de opera werd een concert gewijd aan het Syrische lied. Met oude gezangen afgewisseld met hedendaagse werken van Syrische componisten en dichters. (…)
De populaire zanger Shadi Jamil nam deel aan het concert en toonde zich verheugd dat het concert – cultureel erfgoed – opnieuw kon plaats vinden in de Damascus Opera.
Beelden van een Russisch-Syrisch verbroederingsconcert. Wat meteen opvalt: slechts een handvol aanwezigen draagt een mondmasker. Tevens geven de beelden weer hoe de Syrische samenleving ineen zit: mannen, vrouwen, kinderen. Sommige vrouwen mét, anderen zonder hoofddoek.
De Al-Kahf (grotten) Burcht (ca. 1120) is een opvallende archeologische site, bovenop een rotsachtige heuvelrug, tussen twee valleien, op zo’n 20 km van de stad al-Sheikh Bader (Tartous), omgeven door een natuurlijk bos. 4400 m2 in oppervlakte, ca. 600 m in de lengte, met middenin een grot. Opvallend zijn de rotsmuren, een uitgehouwen bad onder de grond, en een waterleidingsysteem naar cisternen, drie stenen ingangen en een bekroonde zuil waarvan één voorzien is van menselijke hoofden. De burcht dankt zijn naam aan het groot aantal grotten, zowel in de burcht als in de omgeving. Heel de omtrek is beschermd natuurgebied met een grote diversiteit aan fauna en flora en waterbronnen. (Meer info & foto: klik hier)
In de buurt van Damascus bevindt zich deze prachtige schrijn in de gelijknamige moskee van Seyidah Zainab, naar verluidt de dochter van imam Ali en Fatimah al-Zahraa, kleindochter van de profeet Mohammed. (Arabisch-Engels)
Niet zo heel ver van de bovenstaande moskee bevindt zich de tombe van Hujr ibn ‘Adi al-Kindi in Adra. Hij was een metgezel van Mohammed, steunde uiteindelijk Ali en werd samen met zijn zoon en metgezellen vermoord door de Mu’awiyah, toen hij Ali niet wilde afvallen. Deze – de zoon en metgezellen – werden samen met hem begraven. Al-Nusra zou in 2013 het graf van Hujr ibn ‘Adi al-Kindi onteerd hebben, de lichamelijke resten geroofd en naar een onbekende bestemming gebracht. syrian-rebels-have-taken-iconoclasm-new-depths-shrines-statues-and-even-tree-destroyed-what-end-9021017.html
De organisatie “Kaarsen van/voor de vrede” koos de naam “elixir” voor de kunsttentoonstelling in Kfarsousa met 900 deelnemers uit 35 landen.
Ballet: de 20-jarige danser Carmel Al-Suleiman liet meer dan 70 deelnemers achter zich en won de gouden medaille in de internationale (corona-virtuele) balletwedstrijd “Ballet Beyond the Borders” in Los Angeles. De deelnemers konden videofilmpjes inzenden. Hij maakt sinds zijn negende deel uit van de Inana groep, en was toen de jongste danser. Hij wil in maart deelnemen aan een volgende balletwedstrijd, ditmaal in China. (…)
Schuif de tijdbalk door naar 42’27” voor zijn prestatie:
Zesde retrospectieve van grafische kunsten onder de auspiciën van het Min. v. Cultuur met werken van fotografen, schilders, tekenaars, etsers… (…)
En een tentoonstelling met karikaturen van en met de dichter Nizar Qabbani
Nog eentje over kalligrafie in Aleppo:
Meer dan vijf eeuwen was Damascus wereldwijd bekend voor het fijne brokaat met gouden en zilveren draden geweven in de beste zijde. Kon. Elisabeth II wou haar trouwkleed (1947) in dit materiaal. (…)
Afsluitend: tien jaar geleden zongen deze Syrische koren – moslims en christenen – voor de vrede in Syrië:
Toen wij gisteren de tv-beelden op het strand van Blankenberge bekeken – de klank stond af wegens inkomend telefoongesprek – dachten wij dat er daar een spontane BLM-betoging opgedoken was… Niet dus. Toch wel erg dat wij hen zelfs een plaatsje in de zon misgunnen. De Standaard wist te melden dat het om “dagjesmensen” ging met een kerfstok:
‘De meeste onruststokers zijn ondertussen gevat’…Bijna allemaal hebben ze een waslijst aan strafbare feiten. Ze zijn dus gekend bij het gerecht.’ (Voor duiding: klik op 2de bruggetje)
En daarom heeft de burgemeesteres van de stad Blankenberge beslist om vandaag àlle* dagjesmensen te weren. Niemand behalve de normale inwoners, de tweede verblijvers en meerdaagse hotelkamerbetalers mogen nog van zee en strand genieten. Groot gelijk, tenslotte heet “Blankenberge” niet zomaar “Blanken”berge…
*… naar analogie met de Kempenaars die massaal mee gestraft werden wegens het “onverantwoordelijk gedrag” van “moeilijk te bereiken Antwerpenaars met sociologische problemen”.
Een trouwe lezer verzoekt ons deze aankondiging op te nemen. Bij hoge uitzondering gaan we in op het verzoek vermits het spreekwoordelijke water aan de lippen van de eigenaars staat.
5 slaapkamers, 10 bedden, 5 badkamers – Prijs tussen 4660 en 7990 euro per week afhankelijk van het seizoen
La Macinaia is rustig gelegen in het hart van de Chiantiwijnstreek. Het hoofdgebouw met drie verdiepingen dateert uit de 17de eeuw en is zorgvuldig gerestaureerd door de Belgische eigenaar die moderne design combineerde met de oorspronkelijke Toscaanse architectuur. De inrichting beantwoordt aan de hoogste eisen van het moderne comfort met airco, wi-fi, een groot flatscherm tv en een bijzonder volledig uitgeruste keuken. Smaakvol ingerichte slaapkamers met aansluitend individuele badkamer. Tegenover de villa bevindt zich een gastenverblijf waar 6 personen kunnen gehuisvest worden in dezelfde kwaliteitsvolle voorwaarden als het hoofdgebouw. De overdekte veranda is de uitgelezen plaats om te ontbijten a l’aperto (in de open lucht) met een prachtig panoramisch uitzicht op de zachtglooiende Toscaanse heuvels. Uiteraard is er een ruim openluchtzwembad met alle toebehoren. De Engelssprekende conciërge woont apart op het terrein met een gesepareerde personeelsingang.
De vriendelijke gastvrouw is gepensioneerde politierechter en de gastheer heeft zijn politieke carrière tot spijt van zijn onderdanen afgesloten, zodat hij zijn pensioentje nu noodgedwongen moet aanvullen met de verhuur van zijn tweede verblijf en de opbrengst van zijn wijngaard.
Een toeristische attractie in Thailand: grote lappen vlees aan een vislijn, liefst boven de waterlijn zodat de krokodillen ernaar snappen. Echter niet helemaal zonder gevaar. De platforms zijn dikwijls overvol. Hoewel, de variante vanop bootjes op het water, die véél meer Crocodile-Dundee-spanning oplevert, maakt nog veel meer adrenaline vrij. Krankzinnige wereld.
Kris-kras door Syrië. Met goed en slecht nieuws. Met kleine en grote gebeurtenissen. Een land dat zich heropricht, als men dit toelaat.
We beginnen met een alledaags thema: het weder. Het is er mistig en nat.
Echter met een kleurrijke zonsondergang in Latakia:
Het staakt-het-vuren in Idlib was een zoveelste maat voor niets. HTS (al-Qaeda) weigerde en bestookte de buitenwijken van Aleppo met granaten. Verschillende dodelijke slachtoffers en talrijke gekwetsten bij de burgerbevolking.
Sukary wijk, oost-Aleppo
Het Syrische leger beantwoordde met een zware tegenaanval in de buurt van de M5 snelweg Aleppo-Idlib. (…) Aleppo: nog steeds een belegerde stad. Ondanks alles blijft men in Aleppo puin ruimen, herstellen, restaureren en bouwen.
Souk in oud-Aleppo:
… Wij blijven doorgaan, is de boodschap van deze Rode Halve Maan-vrijwilliger, zelfs met een beenprothese:
… En ook hier de wil en inzet van de Syrische bevolking – dikwijls met de moed der wanhoop. Nog zoveel werk: straten, nutsleidingen, woningen… en daartussen armtierige kraampjes, winkeltjes …
Die met de raketten van de “gematigde rebellen” te niet gedaan worden:
Samen met Amsterdam, Dubrovnik, Venetië, Barcelona, Athene, Rome… lijdt ook Praag aan de eigen populariteit. Bijna 8 miljoen toeristen bezochten Praag verleden jaar, waarmee de Tsjechische hoofdstad één der meest bezochte Europese steden is. De druk op de bevolking – 1.3 miljoen inwoners – wordt te groot. Het succes heeft een prijs.
Eén der meest acute problemen is het tekort aan betaalbare woningen; vele appartementen werden omgevormd tot kantoren of staan ter beschikking voor korte-termijn beddenverhuur. Airbnb telde verleden jaar bijna 12.000 eigendommen. Uit het district dat het stadscentrum omvat is bijna de helft van de inwoners verhuisd. Duidelijk te merken aan het aantal geregistreerde kiezers: 21.556 in 2017 – 36.862 in 1990. Samen met de weggetrokken inwoners zijn ook de winkeltjes, de goedkopere authentieke restaurants, typische volkskroegen verdwenen. De monumenten, de torens, de pittoreske gevels, de historische gotiek en barok zijn gebleven, maar ze worden stilaan filmcoulissen. Toeristen overspoelen de historische straten – zelfs tot laat in de nacht dankzij het goedkope bier. De ziel van de stad verdwijnt. En de toeristen… die klagen erover dat er te veel toeristen rondlopen, dat er quasi geen Tsjechen meer te bespeuren zijn, dat Praag té kunstmatig wordt!
Burgemeester Zdenek Hrib: “Praag kan het hoog aantal toeristen niet aan” en voegde eraan toe dat Praag zou proberen een hogere klasse – kapitaalkrachtigere – bezoekers aan te trekken, zoals bv. zakenconferenties. “We proberen het Disneyland dat hier ontstaan is te ontbinden.”
Derde dag in Sint Petersburg. Na het ontbijt gaan we het barokke zomerpaleis van Katharina de Grote in Tsarskoje Selo of Poeshkin, op een goede 30 km afstand, bezoeken. Tijdens de rit maakt Elena , zoals gebruikelijk, van de gelegenheid gebruik om ons meer over haar land te berichten.
In de tuinen van het Peterhof hadden we voor het eerst een Indische reisgroep ontmoet. Op de vraag of er veel Indiërs komen, zegt ze dat het aantal toeneemt, maar dat ze hen liever zien vertrekken dan komen. Niks dan last, zegt ze, nooit is er iets goed (genoeg). Ambrasmakers. Ze willen aan boord van een cruiseschip niet in de buurt van elkaar zitten, willen niet in dezelfde bus rijden… het kastesysteem, nietwaar!
We vernemen dat Moskovieten in Sint Petersburg niet geliefd zijn – de neo-kapitalisten- bedoelt Elena “ze kopen alles op”.
Op onze vraag hoe het dan verloopt als Russen naar het buitenland willen – als toerist of voor zaken, niet als “vluchteling”,- stelt zich naar verluidt geen probleem. Er rijdt een bus regelmatig van Sint Petersburg naar de eerste grensstad in Finland; daar kunnen ze een visum voor de EU aanvragen. In een uurtje geflikt. Ook rijdt er elke dag een bus heen en weer om er te gaan winkelen. Dit in tegenstelling tot de strikte procedure hier om een Russisch visum te bekomen, die 120 euro kost. Gelukkig heeft ons reisbureau dit allemaal geregeld. Of men niet ook in Rusland, via de juiste bemiddelingskanalen, op een gemakkelijker manier aan een visum kan geraken? We brengen Elena liever niet in verlegenheid…
In het Katharinapaleis is het ook aanschuiven. En dat begint al aan de poort. Men wordt per groep met gids binnen gelaten. Om de sfeer draaglijk te maken staat er een mini-fanfare te spelen. Een wals van Strauss. Het gedrang is er mogelijk nog erger dan in de Hermitage. Alle jassen, tassen afgeven aan de vestiaire. De vestiairemadame is een dragonder uit USSR-tijden. Op een gegeven moment ging ze in staking, vond het te druk, ging demonstratief op een stoel zitten. Een veiligheidsagent was verplicht haar tot de orde te roepen eer ze bereid was – tergend traag – onze kleding aan te nemen. Over onze schoenen moesten we een wegwerpomhulsel trekken om de prachtige parketvloeren te sparen. Elena deelt ons mee dat we als ganzen achter haar dienen te lopen, niet treuzelen, en in groep van de ene kamer naar de andere voortbewegen. Vooral niet blijven stilstaan om de inrichting een beetje beter te bewonderen. U vindt alle informatie over dit paleis op de eigen webstek http://www.saint-petersburg.com/pushkin/catherine-palace/
Van de beroemde – geherstructureerde – barnstenen kamer hadden wij – persoonlijk – meer verwacht. Onterecht. Misschien zijn we verzadigd, kan er nog weinig ons een bewonderende appelflauwte bezorgen. De muren zijn met 6 ton fijngeslepen barnsteen ingelegd. Nog steeds weet men niet waar de barnstenen bekleding en inrichting gebleven, verstopt werd, nadat deze door de Duitse troepen in 1941 binnen de 36 uur uitgebroken, geroofd en verscheept werd naar Königsberg. Daar liep het spoor dood. (3) Na jarenlang zoeken zonder succes herbegon de reconstructie van de barnstenen kamer in 1982; deze zou 20 jaar duren en kostte meer dan 12 miljoen dollar. Zij werd plechtig geopend in 2003 door president Poetin en de Duitse kanselier Gerhard Schröder.
In video (3) worden enkele theorieën uitgelegd.
‘s Middags eten we aan boord. Vervolgens worden we naar de binnenstad gebracht waar we de rest van de dag naar eigen goeddunken kunnen doorbrengen. Er zijn tal van mogelijkheden al is het moeilijk te beslissen. De afstand tussen bezienswaardigheden lijkt op het stadsplan niet onoverbrugbaar maar valt in werkelijkheid dik tegen. Wat bv. in een stad als Brugge een straatbreedte is van 15 m, is in Sint Petersburg het tienvoudige. Er moeten keuzes gemaakt worden: de Sint Isaac-kathedraal, het Fabergémuseum, het Yusupovpaleis, de Bloedkerk… We hebben nog dààagen nodig om alles te zien wat er eigenlijk op ons verlanglijstje stond. En dat lukt niet. Bovendien willen we gewoon de sfeer van de stad opsnuiven… Een wandeling door de tuinen van de Admiraliteit, langs de Bronzen Ruiter, nog een blik op het Paleisplein, vervolgens de Nevsky Prospekt… we zien wel waar we uitkomen. Voor Sint Isaac is de tijd te kort; er staat een lange rij te wachten. En we willen ons eigenlijk niet weer ergeren aan een zichtbelemmerende massa toeristen.
Op de Nevsky Prospekt bevinden zich ook kerken. We lopen we de lutheriaans-protestantse kerk van Sint Pieter en Paulus binnen, waar we niet verder dan het portaal komen wegens “respect voor gelovigen”. Tijdens USSR tijden werd er minder respect getoond: de kerk werd omgevormd tot een schaatsbaan en later tot een binnenzwembad (foto’s)
De R.K. Sint Catarinakerk (links) daarentegen is gastvrij: er is net een eredienst aan de gang – de priester nog met zijn rug naar de gelovigen, er klinken Gregoriaanse liederen. Restauratiewerken zijn nog steeds niet voltooid – de kerk overleefde twee branden en de USSR. Geen enkele toerist – van eender welke makelij – te bespeuren. Even rusten. Niet te verwarren met de Armeense Sint Catarinakerk een beetje verder op de Nevsky Prospekt, verborgen tussen de huizen (onderaan). Oorspronkelijk stonden hier stallen van tsarin Elisabeth. Catharina de Grote schonk de gronden aan de Armeense inwoners van Sint Petersburg… de keuze van de h. Catharina als patroonheilige is niet toevallig. De sovjets sloten de kerk in 1930; tijdens WOII: hoofdkwartier van de luchtdefensie. In 1993 teruggave aan de Armeense kerk. (eigen webstek)
En dan heb je nog deze mastodont: de Kazan kathedraal, gebaseerd op het ontwerp van de Sint Pietersbasiliek in Rome.
Het is beginnen regenen. Waarmee we tot een raar stedenkundig fenomeen komen. Bij ons lopen dakgoten over in verticale regenpijpen die het water ergens onder de grond, al dan niet via een putje met rooster, in het rioleringssysteem laten afvloeien. In Sint Petersburg ziet het er enigszins anders uit. De regenpijpen hebben een doormeter van ca. 20 – 25 cm; in sommige is een elektrische kabel te zien, die in de winter de pijp moet verwarmen zodat ingesloten sneeuw en ijs kunnen smelten. De regenpijpen eindigen, soms met een kleine knik, net boven het voetpad. Bij regen… moeten we er tekening bij maken?… stroomt het water in je schoenen. Zo krijg je het gekke beeld van voetgangers die een extra grote stap of een sprongetje maken over een waterstraal die vanaf de regenpijp – over het voetpad – naar de straat, naar een riooldeksel (roosters zijn eerder zeldzaam) loopt. Elena – berustend – “wij zijn dat gewend”. En dit is dan het resultaat in de winter:
Een winkelcentrum met galerijen is een juwelenhemel voor liefhebbers. Kaviaar is duur. Verder kan men zowat alles kopen zoals bij ons. In een bekende patisserie worden gebakjes volgens gewicht verkocht.
En verder heb je quasi overal een bijna opdringerig souveniraanbod. De beschilderde poppetjes in alle maten, kwaliteiten, prijzen (matroesjka’s) met bv. gezichten van Merkel, Trump, Macron, Poetin… , gelakte beschilderde doosjes in alle vormen en afmetingen, nep-Fabergé-eieren, waterverfschilderijtjes, nepiconen, aardewerk, messen, houtsnijwerk, barnsteenjuwelen, kleding met opschriften/afbeeldingen, (… Poetin met ontblote bast op een paard, Poetin met een beer, Poetin als onvervaarde ridder met harnas en zwaard, Poetin aan schietstand, met kalasjnikov, Poetins gezicht geplakt op een Peter de Grote-afbeelding, Poetin in smoking, Poetin op de dansvloer… je kan het zo gek niet verzinnen of Poetin werd door de souvenirbranche gecommercialiseerd), pelsen mutsen, jassen, stola’s…(hier geen stigma voor pelsenjasmadammen), handschoenen, dikke wollen sokken en truien, vilten pantoffels en hoeden, nep-legerattributen zoals petten, helmen, insignes, vesten, dolken… en chocolade, waarop ze ongelooflijk trots zijn. Dat dit bij ons geen weerklank vindt, schijnen ze niet goed te begrijpen.
We worden ‘s avonds door Elena en de bus opgepikt op het afgesproken uur om terug te keren naar de Chicherin voor het – laatste – avondmaal. Onderweg zetten we een aantal deelnemers van onze groep af bij een theater voor een facultatieve folkloreshow van Bagatitsa.
En dan moeten de koffers gepakt, in de bar een laatste cocktail gedronken… morgen vroeg is de Wolgacruise ten einde. Terugvlucht naar huis, overstap in Moskou. Onze pessimistische vrees dat onze bagage niet zal in Zaventem zal aankomen, wordt niet bevestigd.
We zijn een onvergetelijke reiservaring rijker. Onze koffers gepakt met herinneringen. Van Sint Petersburg wisten we ongeveer wat te verwachten, maar Moskou ontpopte zich voor ons als de grootste verrassing. Van vooroordelen is nog niemand wijzer geworden.
Elena heeft kaarten voor het Hermitage, het voormalige Winterpaleis, besteld. De collectie – omvang en cultuur-historische waarde – is met geen woorden te beschrijven. Om een beeld te geven van de omvang geeft Elena ons deze tijdinvulling: als je voor het bekijken van elk kunstobject 1 minuut zou uittrekken dan heb je in een vijfdaagse werkweek meer dan 8 jaar nodig… Het is er druk. Langer dan een halve dag is niet doenbaar. Grootste stoorzenders: de Chinese mieren, die alles en iedereen verdringen die hun zicht én selfiemoment belemmeren. Met de blik op het volgende doelwit van hun camera/gsm delen ze links en rechts, vooruit en achteruit, een duw of een trek uit. Kijken niemand in de ogen. Bangelijk. We moeten aan het beroemde terracottaleger denken.
Na de gegidste rondleiding van Elena, mogen we zelf op eigen houtje rondlopen (in het Hermitage of in de stad) en in retrospectief, zijn we nu trots dat wij de kans gehad hebben daar op de marmeren trappen, in de troonzaal…even te mogen verblijven. We hebben van de Chicherin een lunchpakket meegekregen, die we in het Hermitage, in een restaurant- en drankgelegenheid, bij de vestiaire en wc’s, dichtbij de Egyptische en oudheid-collectie, kunnen opeten. Afspraak in de latere namiddag met Elena: op het Paleisplein aan de Alexanderzuil. (video 3)
In de namiddag heeft Elena een boottocht – alleen voor ons gezelschap – georganiseerd op de Neva, op de andere samenvloeiende rivieren en de kanalen. Ontspannend. Even rustig zitten en haar vakkundige uitleg bij het verleden van de stad, bij de talrijke paleizen, het uitgraven van de kanalen, de pantserkruiser Aurora e.d. beluisteren. Te veel informatie om ons te herinneren en hier neer te pennen. Het beeldmateriaal zegt meer dan woorden. Lange passagiers krijgen de waarschuwing niet recht te gaan staan… sommige bruggen zijn zo laag…
‘s Avonds keren we met de metro terug naar de aanlegplaats van de Chicherin. We moeten uitstappen aan de Proletarskaya (een voormalige arbeidersbuurt), waar een shuttlebus van de rederij om de dertig minuten stopt om ons terug naar de boot te brengen. De Sint Petersburg-metro, op het diepste punt 140 m onder de oppervlakte, is een van de diepstgelegen metrowerken ter wereld. Als toegang koop je een muntje, waarmee je onbeperkt mag rondrijden. Ook deze metro is – zoals deze in Moskou – opmerkelijk. En toegankelijker voor westerse toeristen dan de Moskovietse collega vermits niet uitsluitend het Russisch gebruikt wordt. Ook in de trein zelf Engelstalige bekendmaking van heel de lijn, verbindingsmogelijkheden en de volgende halte met tijdaanduiding. Uitermate efficiënt. Een nieuwere lijn is bijzonder veilig en rijdt als op luchtkussens. Daar kan men niet op de sporen vallen, resp. geduwd worden, vermits het perron dicht gebouwd is met op regelmatige afstand stalen deuren. Die deuren worden automatisch geopend samen met de deuren van de trein die aan die halte reizigers laat op- en uitstappen. Opmerkelijk ook: talrijke reizigers op de roltrappen die schaken op hun gsm. Schaken… geen videospelletjes. We zijn in Rusland… logisch.
Op de metro webstek (ook in het Engels) kan je alles nalezen: geschiedenis, foto’s, tarieven… zelfs een interactieve kaart.
Wie geïnteresseerd is en nog genoeg vakantiebudget heeft kan ‘s avonds Het Zwanenmeer gaan bekijken. Er zijn niet veel gegadigden… Voor die prijs kan je het met een gerust gemoed laten…
Morgen is er weer een dag met méér Sint Petersburg.
