We volgden de persconferentie van de Duitse kanselier Scholz en de Russische president Poetin en hadden de indruk dat ze met wederzijds respect met elkaar overlegd hebben.
Er werden verschillende thema’s behandeld; o.a. de RT-de en DW die eerst in Duitsland en nadien in Rusland uit de ether genomen werd. Navalny. NAVO-toetreding van Oekraïne. Gasleveringen. De voorspelde invasie. En – niet onbelangrijk voor Poetin – geen Duitse wapenleveringen aan Oekraïne. Maar geen der beide heren liet het achterste van zijn tong zien.
Geen hoerasfeer, maar wel een terugkeer naar de ratio en de beleefde omgang met elkaar. Waarschijnlijk is men aan de andere kant van de Atlantische Oceaan “not amused”…. vandaar de titel!
… met de westerse geldstromen naar de Oekraïense regering
Deze video met een terugblik naar de situatie 7 jaar geleden zouden de redacties der westerse media nog eens moeten bekijken.
“Dat statuut van Oekraïne als een soort van neutrale bufferzone tussen oost en west is eigenlijk toch wel – denk ik – heel belangrijk voor de veiligheid van Europa.”
De Akkoorden van Minsk, die door Oekraïne weliswaar ondertekend, maar nooit toegepast werden en nu zelfs ronduit geweigerd, in een notendop:
decentralisering van de macht, o.a. door middel van een wet over de tijdelijke ordemaatregelen van de lokale autonomie in bepaalde regio’s van Donetsk en Luhansk
grens Oekraïne – Rusland onder controle van het OVSE
een veiligheidszone in de grensregio
vrijlating van alle gijzelaars en onwettig gevangen personen
verbod op vervolging en bestraffing van personen i.v.m. de gebeurtenissen in Donetsk en Luhansk
voortzetting van de inclusieve nationale dialoog
maatregelen voor de verbetering der humanitaire situatie in de Donbass
vooruitgeschoven gemeentelijke verkiezingen garanderen volgens de Oekraïense wetgeving der tijdelijke ordemaatregelen betr. lokale autonomie in Donetsk en Lugansk (wetgeving over de speciale status der zgz. “onafhankelijke republieken”)
onwettige bewapende bendes en huurlingen uit Oekraïne verwijderen
een programma voor de economische heropbouw van de Donbass en het herstel van de levensfuncties in de regio
de garantie op de persoonlijke veiligheid der deelnemers van de onderhandelingen
Een opiniepeiling in de VSA geeft weer in hoever een doorsnee Amerikaan ervan overtuigd is dat Oekraïne een oorlog met Rusland waard is.
Slechts 13% van de volwassenen vindt dat het een “goed idee” is militairen naar Oekraïne te sturen om tegen de aangekondigde Russen te gaan vechten. Vraag maar eens of ze Oekraïne op een wereldkaart kunnen aanwijzen, of wie er president is. 17% van de Amerikanen willen liever uit de NAVO vertrekken dan voor iemand anders de spreekwoordelijke kastanjes uit het vuur te halen. 55% vindt het ronduit “een slecht idee” – 33% weet niet of ze er een gedacht over hebben.
Uit dezelfde opiniepeiling bleek dat 1 op 4 Amerikanen zelfs niet weet of Oekraïne een bondgenoot of een vijand is van de VSA.
U kan op onderstaand bruggetje het cijfermateriaal van de peiling raadplegen:
Tulsi Gabbard daarentegen heeft een duidelijke mening: “Het is heel gemakkelijk op te lossen: gewoon beloven dat Oekraïne geen NAVO-lid kan worden. De VSA wil de situatie zodanig opjutten dat Rusland Oekraïne zal bezetten, waardoor de VSA opnieuw een reden hebben om sancties op te leggen. Dàt is wat de VSA regering wil.”
“Ik zal niet zeggen dat ik me eenzaam en onbegrepen voel, maar ik merk steeds vaker dat mijn vroegere vanzelfsprekende identiteit in sommige kringen verdacht is geworden. Ik heb daar een stukje over geschreven voor het tijdschrift Streven, waarvan ik nog altijd redacteur ben. Zowat de helft van de redactie bestaat tegenwoordig uit woke sisters, zoals ik ze noem, jonge vrouwelijke filosofen zoals Martha Claeys, die me geregeld aanspreken op mijn in hun ogen politiek incorrecte woordgebruik.
In mijn stukje stel ik mijzelf voor als een oude witte cisgender ijsbeer op een steeds verder afbrokkelende ijsvlakte aan de Noordpool. Die beer weet zich geen raad meer, want terwijl de vacht van de jongere beren donkerder wordt, omdat ze zich aanpassen aan hun nieuwe omgeving waar geen sneeuw en ijs meer is, beschermt zijn witte schutskleur hem niet meer. Op zijn ijsschots drijft hij almaar verder weg, naar onbekende horizonten. Laten we maar hopen dat hij uiteindelijk niet in een dierentuin terechtkomt.”
Citaat uit “Oud, wit en cisman – hoe verdacht kan je zijn? De intellectuele odyssee van Ludo Abicht”, gepubliceerd in Knack 14.7.21.
Op 4 november 2015 overleed Réné Girard op 91 jarige leeftijd in Stanford waar hij professor was geweest. Hij is een van de moderne denkers en schrijvers wiens gedachtegoed ik al decennia lang heb gevolgd en gewaardeerd. Hij was gehuwd en vader van drie kinderen. Hij werd tijdens zijn leven in zijn eigen land, Frankrijk, niet hoog aangeslagen, afgezien van zijn opname in de Académie Française (2005). In het buitenland hebben echter zes universiteiten hem een doctoraat honoris causa aangeboden, nl. Amsterdam, Innsbruck, Antwerpen, Padua, Montréal en St Mary’s University and Seminary Baltimore. Na zijn dood begon men hem in Frankrijk plots te prijzen als een van de meest originele denkers van de laatste eeuw en Mgr. Robert Barron, hulpbisschop van Los Angeles, noemt hem zelfs een kerkvader.
Geboren in Avignon (25 december 1923!) uit een klassiek Frans christelijk gezin (moeder katholiek en royalist, vader antiklerikaal en republikein), heeft hij van zijn 12 tot 38 jaar de Kerk verlaten om daarna een overtuigd katholiek te worden. Van het klassiek onderwijs in scholen en universiteit heeft hij, naar eigen bewering, niet veel opgestoken. Wat hij leerde, kwam van zijn ouders en van hemzelf. Hij is een echte autodidact. Als kind leerde hij hoofdzakelijk zelf lezen en schrijven. Zoals zijn vader, die conservator was van het “Musée Calvet” en “palais des Papes” in Avignon, heeft hij uiteindelijk dan maar “l’Ecole des chartes” gevolgd en er het diploma van archivaris-paleograaf behaald. Hij wou weg uit Frankrijk en zag de kans om in Amerika assistent Franse taal te worden aan de universiteit van Indiana (1947). Om ooit enige plaats te krijgen moest hij echter een doctoraat maken. Daarvoor wilde hij onderzoeken hoe de Amerikanen dachten over Frankrijk en de Fransen tijdens WO II. Hij schreef naar de Franse ambassade in de VS om daarover documentatie te vragen. Lange tijd vernam hij niets tot op een moment dat er zulk een massa informatie werd afgeleverd dat het grootste werk voor een doctoraat al gemaakt was. Je moet maar geluk hebben!
Hij werd professor literatuur en antropologie in verschillende Amerikaanse universiteiten (Buffalo, John Hopkins, Stanford). Eigenlijk interesseerde hij zich hoofdzakelijk aan de wereldliteratuur. Hij las de grote werken (Cervantes, Proust, Dostoïevski, Shakespeare…). Daarmee trachtte hij “een geschiedenis van het verlangen” op te maken. Uiteindelijk zal hij ontdekken dat de Bijbel en vooral de passieverhalen van de evangelisten, louter letterkundig, een ongeëvenaarde “openbaring” van de werkelijkheid bieden. Van de literatuur is hij in de antropologie terecht gekomen en heeft bovendien een originele visie ontwikkeld met grote gevolgen voor sociologie, economie, psychologie, etnologie en zelfs theologie en Bijbelverklaring.
Als er iets is, wat rekbaar is, dan zijn het wel de Israëlische grenzen… fysische, historische en gewenste. Zodra je het aandurft de handelswijze niet helemaal comme il faut te vinden, krijg je heel de erfzonderetoriek over je heen.
Israël en Libanon (… en Syrië) hebben geen diplomatische relatie en daar wil Israël voordeel uit halen. De annexatie van de Syrische Golan Hoogte wordt jaar na jaar tijdens de vergaderingen van de VN aangeklaagd… zonder resultaat. Zonder omkijken wordt er olie opgepompt, worden er nederzettingen gebouwd, ja, zelfs toeristische uitstapjes georganiseerd, de grens militair verstevigd en al dan niet pro-actief verdedigd. Trump kreeg er zelfs een nederzettingsnaam toebedeeld; van arrogantie gesproken!
Bekijken we de huidige grenzen nader, dan zou Israël opnieuw de Egyptische Sinaïwoestijn kunnen bezetten. Mocht er olie onder de Sinaï ontdekt geweest zijn… hadden we nu over heel andere grenzen gesproken. Ook zonder delfstoffen zou Israël er in elk geval strategisch geografisch een pak op vooruit gaan. Anderzijds biedt de Jordaanvallei mogelijkheden voor huisvesting – de nieuwe nederzettingen, de verdrijvingen, de huisafbraken worden ook bij de VN veroordeeld, zonder echter dat er gevolgen aan verbonden zijn.
Blijft er uitbreiding richting zee. En daar ligt de Gaza als een lokkende kuststrook. Het moet voor een volbloed Israëlische “natiebouwer” bijzonder frustrerend zijn dat de inname van dit stukje grond wel eens voor de internationale gemeenschap echt onaanvaardbaar zou blijken te zijn. Blijft er de zee en de maritieme grenzen. Heeft er iemand al over de Nederlandse inpolderingtactiek nagedacht?
Om u een idee te geven over de geografische ligging een video uit het jaar 2013. Libanon bekijkt de maritieme grens als een verlengde van de landgrenzen; Israël ziet de grens meer naar het noorden (zoals in onderstaande video aangeduid). U vindt hier een afbeelding; het omstreden gebied, 1430 km2, is gemarkeerd met een rode 4. Uit de b.g. afbeelding blijkt dat de Libanese grens niet met de Israëlisch-Cypriotische plannen strookt.
De VSA – als gerenommeerde vredestichter – probeert nu een akkoord tussen Israël en Libanon te forceren. De VSA wil als een soort lijnrechter een oplossing uit hun hoed toveren waardoor een witte duif de demarcatielijn voor eens en altijd vastlegt.
Dat Libanon buurland Israël niet echt vertrouwt, zal u niet verbazen. Er is meer nodig om de Libanezen te overtuigen…. zoals bv…. een explosie?
Een citaat uit het charmeoffensief van de VSA-bemiddelaar:
“This is the last minute.” “My advice to people in Lebanon — focus on not what you’re missing, not what you may lose if you compromise. Think about what you gain,”
Of hij er in gedachten “… or else” bij gezegd heeft?
Rusland leert wat de prijs is van vertrouwen te hebben in diplomatie met het westen.
Auteur: Paul Craig Roberts*, 12.2.2022
Woordvoerster Maria Zakharova, van het Russische ministerie van buitenlandse zaken, zegde dat de VSA, het V.K. en andere VSA poppetjes iets weten dat Rusland (nog) niet weet: zij laten hun ambassade personeel vertrekken en raden reizen naar Oekraïne af. Daar dit een vingerwijzing is dat de VSA en Oekraïne een provocatie gereed hebben liggen , zal Rusland hun voorbeeld volgen en personeel en/of aanhang verminderen.
Washington heeft een “false flag” actie voorbereid die door de westerse media en alle westerse regeringen in de schoenen van Rusland zal geschoven worden. De gebeurtenis zal de 100.000 door de VSA / V.K. getrainde Oekraïense soldaten betrekken die zich op de grens van de Donbass republieken bevinden – een gebied dat voorheen tot het grondgebied van Rusland hoorde en bewoond is door Russen die na 2014 zich afscheurden van Oekraïne n.a.v. het anti-Russische geweld van de neo-nazi staat, geïnstalleerd door Washington.
Deze gebieden (Donetsk en Lugansk) wilden terugkeren naar Rusland, zoals de Krim, maar Rusland weigerde. In de plaats besliste Moskou de weg van de diplomatie te bewandelen – en ging ervan uit dat een akkoord mogelijk was na de ondertekening van de Minsk akkoorden. Opnieuw een niet geleerd lesje voor Moskou over de waardeloosheid van akkoorden met het westen. En toch hield Moskou vol door zich op akkoorden te beroepen. Het resultaat is dat Moskou nu een complot mag verwachten dat Rusland moet uitdagen tot een oorlog met Oekraïne.
Beeldmateriaal uit de Donbass:
Washington gelooft dat door Rusland tot een offensieve reactie uit te dagen het ertoe zal leiden dat Europa afziet van het Russische gas en in de plaats ervan zal overschakelen op het Amerikaanse (Nvdr: duurdere) LPG gas, Rusland tot de boeman zal maken zodat de NAVO een politiek controlesysteem wordt van de Europese economische en buitenlandse politiek. Het gaat om het behoud van het Amerikaanse Rijk. Washington gelooft dat als Europa afhankelijk is van Rusland voor energie de Europese buitenlandse politiek uit de controle van Washington zal glippen. (Nvdr: we hebben herhaaldelijk bericht over de machinaties, de chantage, de sancties die op Nord Stream 2 uitgesproken werden.)
Washington zou eveneens kunnen hopen dat het Kremlin Europa niet wil afschrikken door de Russische militaire macht te tonen, dat het Kremlin aan de kant zal blijven staan toekijken terwijl de Donbass-Russen afgeslacht worden zonder dat de feiten bekend geraken… met als gevolg dat Poetin door Russische patriotten als een verrader zal bekeken worden en dat ze het een grove fout zullen vinden te verzoeken bij Rusland opnieuw ingelijfd te worden.
Washington denkt dat – als Poetin terzijde kan geschoven worden – Washington wel een poppetje kan vinden onder de Atlantische Integrationisten wiens doel het is deel uit te maken van het westen en die bereid zijn de Russische soevereiniteit op te offeren voor wat zij “als een voorrecht beschouwen, nl. deel uit te maken van het westen”.
Als Rusland opnieuw valselijk beschuldigd wordt, dan zal het Kremlin misschien eindelijk leren dat “onze westerse partners” in feite dodelijke vijanden zijn. Als Rusland wil overleven zal het Kremlin vroeg of laat moeten inzien dat het met het Kwade te doen heeft. Het lijkt erop dat Lavrov de situatie begint te begrijpen, hoewel hij nog altijd wil praten en onderhandelen, wat erop wijst dat hij de echte situatie niet onder ogen wil zien.
Misschien kan Poetin tijdens zijn telefoongesprek Biden ervan overtuigen dat de gevolgen van Washingtons complot ernstiger zullen zijn voor het westen dan Washington aanneemt.
Beeldmateriaal ter illustratie bijgevoegd door onze redactie.
*American politician and economist, Chairman of the Institute for Political Economy and former Assistant Secretary of the Treasury for Economic Policy in the Reagan Administration, Paul Craig Roberts.
Als de onheilsvoorspellingen van wereldleiders en media Rusland niet kunnen overtuigen eindelijk te beginnen aan de invasie van Oekraïne, dan heb je ook nog de moedige regenboogfantasten die vrezen in een Goelag-strafkamp in de Donbass te belanden.
