Bruidsmeisjes? Mama, schoonmama, zusjes? Of echtgenotes 1-2-3-4-5-6 samen met blozende bruid?
Maandelijks archief: november 2018
Er zijn presidenten en er zijn presidenten…
Gurbanguly Mälikgulyýewiç Berdimuhamedow, president van het Prachtland Turkmenistan heeft zo zijn eigen stijl. Zo verblijdt hij zijn kabinet met serenades en met lichaamsoefeningen… opdrukken met een gouden baar…, rijdt races, oefent zijn schietvaardigheden, heeft zijn roeping gemist als messenwerper, moest echter in het zand bijten na een val van zijn paard (… dat waarschijnlijk toen zijn laatste koers gelopen heeft…) en is zonder meer razend populair. Voor wie niet overtuigd is: in de hoofdstad werd een reusachtig verguld bronzen standbeeld van hem opgericht. Het moet zijn ongelukkige val van een paard doen vergeten… de video hiervan werd heimelijk het land uitgesmokkeld vermits de verspreiding van beelden als landverraad zou vervolgd worden.
De idolate bewondering door de bevolking mag blijken uit de percentages waarmee hij in het hoogste ambt verkozen werd: na de dood van president Niyazov werd hij – als vice president – automatisch zijn opvolger in 2006, won de daarop volgende presidents-verkiezingen in 2007 met 89.23%,… won de presidentsverkiezingen in 2012 met 97%, … won de presidentsverkiezingen in 2017 met 97.69%,… zal de presidentsverkiezingen in 2023 winnen met 102.36%… tenzij een bokkig paard er anders over beslist…
Hans-Georg Maaßen krijgt dan toch nog de bons
Hans-Georg Maaßen wist met een quasi zekerheid dat zijn laatste dagen geteld waren. Als grote baas van de Duitse Veiligheidsdienst, vervolgens staatssecretaris onder Horst Seehofers vleugels met toestemming van de rode Feldwebel Nahles, die onder Antifa-druk haar toestemming voor de benoeming introk en met een regeringscrisis dreigde, als “deskundige” op het kabinet Seehofer vroeg men zich intussen af hoeveel levens Maaßen nog gegund werden. Er is een einde aan gekomen: ook Seehofer heeft zijn handen van de rechtlijnige Maaßen getrokken. De man moét weg. Sofort!
Reden: Maassen heeft op 18 oktober in Warschau bij de zgn. Berner Club, een bijeenkomst van Europese veiligheidschefs, een afscheidstoespraak gehouden. Waarbij hij geen woord afweek van zijn mening over de onbestaande “heksenjacht” op vreemdelingen in Chemnitz. Dus eiste Merkel zijn hoofd. Sofort!
Zijn toespraak was kort en krachtig. Hij stelde dat hij zich een leven buiten de staatsdienst kan voorstellen, niet alleen in de privé bedrijfswereld, maar ook – aha! – “bijvoorbeeld in de politiek”. Want, in Duitsland heeft hij immers enige bekendheid “als criticus van een idealistische, naïeve en linkse vreemdelingen- en veiligheidspolitiek”. “Ik had nooit gedacht dat de angst voor mij en voor de waarheid de politiek en media gedeeltelijk in zulke paniek en hysterie brengt dat vier zinnen van mij volstaan om een regeringscrisis in Duitsland uit te lokken.”
Opmerkelijk is wel met welke drastische woorden Maaßen het politieke landschap in Duitsland beschrijft. Op politici en journalisten die i.v.m. racistische aanvallen in Chemnitz (september) over “heksenjachten” gesproken hebben, is Maaßen behoorlijk boos. En vergelijkt die zelfs met Russische desinformatiecampagnes. Lees en geniet even mee wat de (ex) grote baas van de Duitse Veiligheidsdienst tijdens zijn toespraak zegt, hoe hij de huidige situatie van de zwart-rode Groko federale regering (Union-SPD) beschrijft:
“Ik heb al veel Duitse mediamanipulatie en Russische desinformatie beleefd. Dat echter politici en media “heksenjachten” uit hun duim zuigen of ten minste deze zonder controle als “fake news” verspreiden, was voor mij een nieuwe dimensie van “fake news” in Duitsland.”
Maaßen had dan vervolgens de foute berichtgeving bloot gelegd en daardoor niet alleen de talrijke massamedia, maar ook Merkel en haar regeringswoordvoerder Seibert, en vooral ook de SPD, die nog maar eens de grootste aanstoker van de campagne was, in hun hemd gezet toen hij duidelijk maakte dat het publiek fout geïnformeerd was.
En toen begon de “heksenjacht” – niet op vreemdelingen, maar op Maaßen. Vooral de sossen eisten zijn scalp, waartegen Merkel niets in te brengen had. De dd. binnenminister Horst Seehofer (CSU) verzette zich lang en bracht hiermee zelfs de regeringscoalitie in gevaar. Tot nu.
Citaat Maaßen: “De media én de groene en linkse politici, die zich door mij bij hun “fake news” betrapt voelden, eisten daarop mijn ontslag.”
En dan beschrijft Maaßen de SPD, die zijn ontslag geëist en tenslotte ook erin geslaagd is, met een opmerkelijke zin:
“Vanuit mijn standpunt was dit voor de linksradicale krachten in de SPD, die sowieso tegen een coalitie met de CDU/CSU waren, een welgekomen reden om een breuk van de regeringscoalitie uit te lokken.”
De SPD is dus volgens Maaßen – gedeeltelijk – een linksradicale partij!
Maaßen nam dus geen woord terug. Integendeel, hij blijft bij de waarheid en ontmaskert daardoor Merkel die vanop een afstand van 3000 km via haar woordvoerder Seibert liet weten dat er “bewijzen” waren van mensenjachten. En de media, haar slippendragers, herhaalden dit in koor.
Alleen Maaßen speelde het niet mee; Merkels “waarheid”, de waarheid zoals zij die kende in de DDR, is die wat de partij voorschrijft. En de partij heeft altijd gelijk. Tot bij ene Maaßen, de hoeder van de grondwet, “der Kragen platzte”: hij weigert in het stof te kruipen en stelt Merkels leugens aan de kaak.
Iets zegt ons dat Maaßen niet uitgespeeld is. De vraag is waar we hem zullen terugzien: ergens in een bedrijf, in een denktank, als ambtenaar bij een EU-kritische fractie of… staat hij binnenkort op een kieslijst van de AfD?
Nieuw voor Sinterklaas
Georkestreerde Syrische revolutie (+ addendum)
De Canadese politieke ondernemer, William Wiley, kon in 2012 de EU, de Duitse, Zwitserse, Noorse, Deense en Canadese regeringen overtuigen hem miljoenen dollars te geven opdat hij een crimineel dossier tegen de Syrische president Bashar al-Assad kon samenstellen. Een dossier met een achilleshiel:
In oktober 2014 vertelde de toenmalige vice president Joe Biden aan de studenten van Harvard’s Kennedy School:
“De Saoedi’s, de Emiraten e.a. waren zo vastbesloten Assad te doen vallen en een georkestreerde soennieten vs. sjiieten oorlog te starten dat ze miljoenen dollars en tienduizenden tonnen militaire wapens voorzagen voor eender wie die tegen Assad wou inzetten, o.a. werden Al Nusra en Al Qaeda en extremisten vanuit heel de wereld bevoorraad. Wij konden onmogelijk opnieuw een Arabisch moslimland aanvallen. Het initiatief moest uitgaan van een soennitisch land… “
https://youtu.be/25aDP7io30U
… Niet aanvallen? Zijn de raketten dan slechts inbeelding? En bezetten… is dat wel toegelaten? Toch niet om de olie- en gasbronnen tegen Assad te beschermen?
In oktober 2015 stond er een artikel in de New York Times met de mededeling dat privé sponsors in Saoedi-Arabië, Qatar en Koeweit geld bleven doorsluizen aan ISIS. In januari 2016 noteerde dezelfde krant dat de Saoedische steun aan islamistische rebellen in Syrië niet “slechts” over honderden miljoenen dollars ging, zoals Joe Biden had verteld, maar wel over miljarden.
Met andere woorden de VSA en diens Golf-geallieerden hebben vanaf het begin reusachtige fondsen geïnvesteerd in een soennitisch-fundamentalistische rebellie; zij moedigden de groei van een salafistisch kalifaat aan, stonden erbij en keken ernaar toen privé gelden naar Al Qaeda en I.S. vloeiden… die er goed gebruik van maakten:
… Deze man beschrijft wat hem, zijn familie, zijn dorpsgenoten en andere dorpen in de omgeving, ten noorden van Latakia, overkwam, toen de zgn. “gematigde rebellen” hun intrede deden (aug. 2013) om de zgn. revolutie kracht bij te zetten. Hij smeekt Assad om in Idlib schoon schip te maken… Hij en de nog in leven zijnde kinderen, familieleden, en dorpsbewoners hebben angst. Hun dorpen liggen immers niet ver van de terroristische oase Idlibistan…
… Dit is een schandaal dat men van de daken zou moeten schreeuwen. En The New Yorker* wil ons wijsmaken dat de enige schuldige voor dit débâcle Assad is. Als hij braafjes aan Obama’s bevel om in augustus 2011 af te treden gevolg had gegeven, dan zouden de VSA en hun geallieerden niet gedwongen geweest zijn jihadisten te financieren die een soennitische dictatuur in Damascus wilden installeren.
Door Assads koppigheid verplichtte hij de VSA een religieuze genocideoorlog tegen alawieten, christenen en andere minderheden te steunen; bijgevolg heeft Washington nu geen andere keuze dan hem te arresteren, hem een eerlijke proces te geven en hem dan te veroordelen volgens de ingediende aanklacht.
*Uit (Vert.: Ontleding van de revolutie: ‘Assad files’, nu de achilleshiel van de oorlogsmisdadenverhalen) : Revolution Unraveled: ‘Assad Files’ Now an Achilles’ Heel for War Crimes Narrative
Addendum: voor de zoveelste keer werd het filmpje met het getuigenis van een familie over de barbaarsheden van de “gematigde rebellen” (zie cursief) verwijderd. Zomaar. Omdat het niet strookt met de poco denkwereld. Omdat de waarheid niet mag bekend gemaakt worden. Onze redactie heeft het elders terug opgevist en geplaatst.
Antonín Dvořák: Missa in D op. 86
De vader van Antonin Dvorák was slager-herbergier in Nelahozeves, een onooglijk dorpje in Tsjechië. Als oudste zoon geboren op 8 september 1841, was Antonin ook voorbestemd voor de slagersstiel. Maar de vioollessen die hij van de dorpsonderwijzer gekregen had, vielen zo goed mee dat hij 1857 als muziekstudent naar Praag trekt. Hij houdt er zich in leven door in allerlei orkestjes van verschillend allooi te spelen. In 1862 is hij altist in het Nationaal Theater. Hij huwt de goudsmidsdochter Anna Cerkowa in 1873.
Door zijn eerste successen als componist, en de vriendschap en bescherming van Brahms en Tschaikovsky, wordt hij compositieleraar aan het Conservatorium te Praag, organist aan de Sint-Adalbertuskerk en ontvangt een Oostenrijkse staatsbeurs (in de jury zetelden o.a. Brahms en Hanslick!). Dan kwam, bijna automatisch, de belangstelling uit het buitenland: beroemde orkesten nodigden hem uit om eigen werk te komen dirigeren.
In de VSA
Hij wordt doctor honoris causa aan de universiteiten van Cambridge en Praag, en hij wordt aangezocht als leider van de pasgestichte “National Conservatory of Art” te New York. Voor die laatste betrekking worden hem vorstelijke bedragen aangeboden, en na lang aarzelen beslist hij samen met zijn familie toch maar de grote stap te zetten. Zijn eigenaardige maniakale interesse voor locomotieven (hij noteerde in het station van Praag alle types met nummer en uurrooster!) werd vervangen door die voor stoomschepen in de New-Yorkse haven, de duiven in de bossen uit Tsjechië door die van het enorme Central Park. Verder werd zijn heimwee verdreven in het door Tsjechische kolonisten gebouwde dorpje Spilville in de staat Iowa.
In 1894 loopt zijn contract in Amerika ten einde, en hij keert terug naar Bohemen. In 1901 wordt hij artistiek directeur van het Praags Conservatorium. Nog enkele jaren kan hij hard werken, alvorens te sterven op 1 mei 1904.
Donald Trump aan de leiband van de “Deep State”
https://youtu.be/4NaWM-4cQxc
Berlijn, de verloren stad (7)
Berlijn, bolwerk van de autodiefstallen
Nergens in Duitsland worden zo veel auto’s gestolen als in en rond rond de hoofdstad.
Dikwijls worden de auto’s zelfs door de toekomstige klanten “besteld”, die vervolgens volgens de opdracht gestolen worden. Met dank aan de open grenzen, die de EU mogelijk gemaakt heeft.
In de verzekeringsstatistieken van de Deutsche Versicherungswirtschaft (GDV) staat de regio Berlijn-Brandenburg aan de top der autodiefstallen van alle Duitse grote steden. Brandenburg heeft op zich het grootste aantal diefstallen allerhande. In 2017 werden er in Berlijn 3355 personenwagens gestolen, m.a.w. 3.6 van de 1000 voor de omniumverzekerde auto’s. Ter vergelijking: gemiddeld in Merkelland 0.5, in Beieren en Baden-Württemberg slechts 0.1.
De omgeving, Brandenburg, deed het ook niet slecht met 2513 autodiefstallen, goed voor 1.4 per 1000 auto’s. De waarde lag gemiddeld op 14.900 euro per gestolen wagen; in heel de Bundesrepublik werd gemiddeld 18.500 euro per gestolen wagen opgetekend. Let wel, deze cijfers hebben slechts betrekking met omniumverzekerde wagens.
Het Bundeskriminalamt (BKA) toonde vergelijkbare cijfers. Autodiefstallen scheerden vooral in de grote steden Berlijn en Hamburg hoge toppen. Opmerkelijk is het verschil tussen West- en Oost-Duitsland: in het oosten worden opvallend meer auto’s gestolen dan in de rest van Duitsland.
Berlijn en omgeving bieden voor criminelen ideale “werk”omstandigheden: de Poolse grens aan de Oder is binnen 60 minuten te bereiken en Berlijn biedt nu eenmaal niet alleen de gelegenheid maar ook een onuitputtelijke voorraad aan wagens. De voorkeur gaat duidelijk naar Duitse en Japanse klassewagens, naar dure 4 X 4’s en soortgelijke terreinwagens. Kortom, wie graag een koopje op de kop tikt, kan zich tot een “automakelaar” wenden die vervolgens zijn straattroepen erop uit stuurt om het verlangde voertuig “op te halen”. Ook oudere voertuigen ontsnappen niet aan de “vrije markt” initiatieven, want die kunnen gefileerd in de vorm van losse onderdelen aan de man gebracht worden.
De daders zijn meestal lid van Oost-Europese bendes, die onder elkaar een goed draaiend netwerk ontwikkeld hebben. Zo zal bv. een koerier de gestolen auto richting Polen rijden, ergens bei Nacht un Nebel op, resp. in, een vrachtwagen laden en vervolgens de grens oversteken. De klanten wonen in Oost-Europa, in de de Balkan, in het M.O. en Noord-Afrika.
Hoewel de Berlijnse en Brandenburgse politie rekent op samenwerking met collega’s in Polen en andere Oost-Europese landen valt het succes eerder tegen. Als er al eens een gestolen wagen teruggevonden wordt, dan wordt dit breed uitgesmeerd in de media. Goed voor minder dan 10%. Aan de onopgeloste 90% wordt geen aandacht besteed. Als een wagen gestolen werd, dan rijdt er naar alle waarschijnlijkheid iemand mee rond in het buitenland.
De politie in Berlijn-Brandenburg kon tot op heden slechts “verdachtsonafhankelijk”, dus niet stigmatiserend, controleren binnen een 30 km corridor langs de rivieren Oder en Neiße. Nu zou er in Brandenburg een wetsvoorstel voorliggen dat dit op alle gewestwegen zou mogelijk maken. Deze maand zal de gewestregering zich hierover beraden. Het probleem wordt eerder aarzelend aangepakt daar de autodieven steeds agressiever worden. Bv. een 29 jarige Pool stond in de lente van dit jaar voor de rechtbank voor poging tot moord en zware bendediefstallen; hij kreeg een gevangenisstraf van 11,5 jaar. Een Berlijnse politieagent kwam bijna om toen hij bij een vluchtpoging met een gestolen wagen 70 m meegesleurd werd. (…)
Ter illustratie onderstaande video uit 2013:
https://youtu.be/OCn7d3VJSkU
Een verslag uit Syrië, zonder poco bril
Deze maand zal ik, als ‘t God belieft, een 2,5 week verblijven in mijn gemeenschap van de abdij van Postel. In die tijd heb ik volgende voordrachten aanvaard:
1) Op dinsdag 13 november, 20.00 u, vanwege Davidsfonds en parochie te Sint Niklaas in de hoofdkerk;
2) Op vrijdag 16 november, 20.00 u te Groningen in de kathedraal, Radesingel 4.
3) Op donderdag 22 november van 19.30 u tot 22.00 u in “vijverzaal” Boerke Mutsaers, Vijverlaan, 2 Tilburg, samen met Janneke Monshouwer http://www.niburu.co/index.php?option=com_content&view=article&id=13377:aaa-lezing-janneke-monshouwer-en-pater-daniel-maes&catid=6:agenda-etc&Itemid=18;
4) Op vrijdag 23 november, 19.30 u vanwege Davidsfonds Anderlecht, missiehuis van Scheut, Ninoofsesteenweg 548, 1070 Brussel. Ik zal spreken over “Syrië: menselijk drama, heldhaftig verzet en keerpunt in het wereldgebeuren”. Hierbij wil ik tevens wijzen op onze verantwoordelijkheid als mens en als christen. In Groningen zal ik niet alleen over Syrië handelen maar ook over het heikele thema dat ik in ons boek “Hoe een paus gelijk kreeg” grondig heb uitgewerkt. Tevens wil ik enige Syrische producten, souvenirs, artisanale voorwerpen e.d.m. meebrengen en aanbieden.
Daarmee kan ik de drie volgende vrijdagen geen uitgewerkt bericht sturen over het leven in Mar Yakub en de oorlog in Syrië. Wel is er ondertussen een jonge Fransman die geen Nederlands kent maar met zijn computer wel een gebrekkige vertaling kan maken van mijn berichten die hij (met mij) daarna verbetert. Wie hieraan geïnteresseerd zou zijn voor Franssprekende vrienden kan zijn email opgeven aan hem: poiriertheophane@hotmail.fr.
Voor deze keer hebben we nog nieuws over het leven in Mar Yakub, een oorlogsbericht en een beschouwing over de recente bisschoppensynode voor de jongeren.
P. Daniel
Vrijdag 2 november 2018
Flitsen uit het leven van de gemeenschap
Olijvenoogst volbracht
Tegen de verwachting in zijn de olijven van de ongeveer 500 bomen deze week allemaal geplukt, 12 zakken vol, 4 à 500 kg. We hebben er overdag onder een aangename zon uren aan besteed. Er zijn echter vele kleine bomen die weinig of niets opleveren, ook omdat ze de voorbije jaren wegens de oorlog niet verzorgd werden. Zij zullen geleidelijk zeker steeds meer olijven voortbrengen omdat ze nu goed verzorgd worden.
Ontmoeting religieuzen
Op woensdag had de bisschop samen met de apostolische nuntius kardinaal Mario Zenari alle religieuzen van het bisdom samengeroepen. We waren met een veertigtal religieuzen, waarvan ongeveer de helft zusters en enkele priesters. Bij die gelegenheid was ook Mgr. José Rodríguez Carballo, secretaris van de Congregatie voor de religieuzen (de voormalige minister generaal van de minderbroeders franciscanen) aanwezig. Hij gaf in het grote salon van de aartsbisschoppelijke woonst in Homs een onderricht over de uitdagingen van onze tijd.

José Rodríguez Carballo
Als Spanjaard sprak hij vlot Italiaans, wat voor ons nog goed te volgen was. Het werd meteen in het Arabisch vertaald. Hij wilde vooral bemoedigen en danken voor hen die tijdens de oorlog hier gebleven zijn. Ook gaf hij op humoristische wijze goede raadgevingen o.m. om de moeilijkheden in eigen leven te relativeren. We moeten altijd trachten voldoende afstand te nemen van wat we hebben, doen en zijn. We blijven immers in wezen pelgrims. Daarna was er een kort gebed in de inmiddels mooi gerestaureerde kathedraal met een fotosessie van de hele groep (…). Vervolgens kregen we een goede maaltijd. Toen de nuntius aan tafel, wijzend naar mij aan Mgr. José Rodríguez Carballo zei: “Hij is een premonstratenzer” antwoordde deze: “Ik heb u onlangs in Rome gezien”, waarop ik hem zei: “Het is dit jaar 50 jaar geleden dat ik Rome verlaten heb en de gave van bilocatie heb ik nog niet”. Hij kon erom lachen. (Ondertussen is er in Rome wel een Vlaamse generaal van de Norbertijnen). Kortom, deze ontmoeting onder religieuzen is een eerste stap voor een intensere samenwerking. Velen blijken goed begrepen te hebben dat het hun opdracht is hier in Syrië te doen wat Jezus vraagt: “Neem uw kruis op en volg Mij”.