4 maanden na Nahel-rellen: wie draait op voor de kosten?
De zware rellen, die in Frankrijk volgden op de dood van de jonge migrant Nahel bij een politiecontrole, liggen intussen ruim drie maanden achter ons. De grote verklaring van de Franse president, de plechtige beloftes van de minister van Binnenlandse Zaken, Gérald Darmanin: we hebben het inmiddels allemaal achter ons liggen. Voor ons: daar liggen de herstelfacturen, de bestekken en de ramingen van de schade. De voorzitster van de Franse Federatie van Verzekeringsmaatschappijen, Florence Lustman, schat de totale kostprijs op 730 miljoen euro.
De vraag die op ieders lippen brandt: Wie zal dat betalen? De Franse minister van Economie, Bruno Le Maire, duwt de hete aardappel in de richting van de verzekeringsmaatschappijen: “We hebben verzekeraars gevraagd om de procedures zo soepel en eenvoudig mogelijk te houden (…) en de vrijstellingen zoveel mogelijk te laten vallen”. De verzekeraars beloofden intussen de schadedossiers zo vlug mogelijk af te werken.
Verzekeraars verhogen premies door “toename van de risico’s”
Als de Franse minister gedacht had het warm water te hebben uitgevonden, dan zou het wel eens een bittere pil kunnen blijken. Verschillende Franse burgemeesters kregen recent post van hun verzekeringsinstelling. In bepaalde gevallen werden de verzekeringspolissen opgezegd, of gewijzigd. In de meeste gevallen gaat het om forse premieverhoging. Zo kreeg de groene burgemeester van Arcueil, Christian Métairie, een brief van SMACL, die de groepsverzekering beheert, en waarin een zware premieverhoging wordt opgelegd “in het licht van een mogelijke herhaling van dergelijke gebeurtenissen”. Arceuil is niet de enige gemeente, minstens 150 steden en gemeenten in Frankrijk zouden getroffen zijn door premieverhogingen door verzekeraars.
De gemeenten en steden – en de burgers dus – draaien opnieuw op voor de kosten. Verzekeringspremies in de hoogte, kosten die niet te overzien zijn. De Franse minister van Onderwijs, Gabriel Attal, moest onlangs toegeven dat nog steeds 5 scholen gesloten zijn als gevolg van de hevige (multiculturele) rellen in juli laatstleden. Het falen van de rechtsstaat heeft gevolgen voor ieder van ons. Hoe sneller we dat begrijpen, hoe beter.
Spanje staat aan de vooravond van een nieuwe regering. De geplande amnestie voor separatisten heeft tot controversiële reacties geleid. Vooral een voormalig politicus zou daar baat bij hebben.
In Spanje staat volgens mediaberichten ontslagnemend premier Pedro Sanchez op het punt een nieuwe regering te vormen met de hulp van Catalaanse separatisten.
TVE en La Vanguardia meldden donderdag dat de socialistische PSOE van Sánchez een akkoord had bereikt met de Catalaanse separatistische partij Junts. Noch PSOE, noch Junts bevestigden dit aanvankelijk.
De kranten “El Pais” en “El Mundo” meldden unaniem dat het enige wat nu nog ontbrak de goedkeuring van de Baskische nationalistische partij PNV om een regering te vormen was. “El Pais” schrijft, daarbij verwijzend naar PSOE-kringen, dat de onderhandelingen met PNV in een vergevorderd stadium zijn, ze staan op het punt een overeenkomst te ondertekenen.
Waarnemers vrezen dat dit een nieuwe fase van politieke instabiliteit bedreigt, aangezien de Catalaanse separatisten zich blijven inzetten voor hun doel van afscheiding van Spanje.
Sánchez had na de parlementsverkiezingen in juli een coalitie gevormd met de linkse Sumar-partij. Hij heeft echter de steun van andere kleine partijen nodig om als regeringsleider te worden bevestigd.
Sánchez is sinds 2018 premier en leidt sinds 2020 een minderheidsregering. Bij de verkiezingen won zijn PSOE minder zetels dan de conservatieven onder oppositieleider Alberto Nunez Feijoo. Hij haalde echter niet de meerderheid die nodig is om een regering in het parlement te vormen. Als gevolg hiervan begon Sánchez onderhandelingen.
Junts heeft amnestie geëist voor veroordeelde separatisten als voorwaarde voor steun aan Sánchez. Ze waren betrokken bij de poging om Catalonië in 2017 onafhankelijk te verklaren. Begin november tekende de PSOE een overeenkomst met de Catalaanse separatistische partij Esquerra Republicana de Catalunya (ERC).
De geplande amnestie is controversieel in het land en in de Europese Unie (EU). In een peiling die half september werd gehouden, was ongeveer 70 procent van de respondenten tegen een amnestie – 59 procent van hen was aanhangers van de socialisten.
Negenenzestig procent van de respondenten zei dat de leiders van de separatisten in 2017 een misdaad hadden begaan. Bovendien heeft het hoogste toezichthoudende orgaan van de Spaanse rechterlijke macht, de Consejo General del Poder Judicial, zijn grote bezorgdheid geuit over het project.
Dat lijntje volgt ook EU-commissaris voor Justitie Didier Reynders. In een woensdag gepubliceerde brief aan de regering in Madrid uitte hij zijn ernstige zorgen over de plannen voor een amnestiewet.
De meest prominente begunstigde van de amnestie zou het voormalige hoofd van de Catalaanse regering, Carles Puigdemont, zijn. De Junts-politicus had Catalonië in 2017 onafhankelijk verklaard na een controversieel referendum. De centrale regering beschuldigde hem vervolgens van rebellie en verduistering van overheidsgeld.
Het Grondwettelijk Hof zag de acties van de Catalaan als een schending van de grondwet. Op dat moment werd de Catalaanse regionale regering machteloos gemaakt door de centrale regering, werden nieuwe verkiezingen uitgeschreven en werd Puigdemont op de lijst van gezochte personen gezet. Daarna ging hij naar het buitenland, onder meer naar Duitsland. Sánchez had ooit gezworen Puigdemont voor de rechter te brengen.
De concessies van Sánchez aan de separatisten hebben aanhangers van het conservatieve en rechtse spectrum al op straat gedreven. Maandagavond demonstreerden ongeveer 4.000 mensen voor het partijhoofdkwartier van de PSOE in Madrid.
Ze eisten dat Sánchez in de gevangenis zou worden gegooid en eisten het “recht van de Spanjaarden om Spanje te beschermen” op. Sánchez reageerde tegen X: “De aanval op het PSOE-kantoor is een aanval op de democratie en op iedereen die erin gelooft.”
Volgens berichten in de media heeft de politie de tumultueuze protesten uiteengedreven met traangas en rubberen kogels.
“De ontploffing is er gekomen. Het slotoffensief lijkt ingezet. Niemand die nu nog gelooft in een vreedzame co-existentie in het voormalige mandaatgebied Palestina. De kinderen moeten dood. De jongeren moeten weg. De rest zal radicaliseren (wat zouden ze anders doen?). En na Gaza zal de Westelijke Jordaanoever volgen. Waar blijven de mensenrechten en het internationaal recht?“
Opmerkelijke toespraak van een Britse “lord” in het parlement. Gerald Kaufman. Lord Kaufman. Voor studenten “toegepaste politiek” schreef hij het boek “How to be a Minister”. Hij begon zijn toespraak met deze woorden:
“Ik werd grootgebracht als een orthodoxe jood en zionist…”
Met mogelijkheid van ondertiteling, vertaling en eventueel de geschreven tekst.
Oorlog is drama. Oorlog is komedie. In Oekraïne wordt de deelname van von Münchhausen elke dag opnieuw door de poco media in de verf gezet. Hoe lang nog? Hoe lang nog tot de realiteit ook tot bij de hardnekkigste leugenbaronnen doordringt? Zoals nu bv. het geval is bij het Duitse weekblad Stern?
Wie niet meer piepjong is, herinnert zich niet alleen hoe tot in den treure de Duitse zege in de ’40er jaren van de vorige eeuw benadrukt en herhaald werd. Zelfs toen de geallieerden op Duits grondgebied stonden. Of – in een recenter verleden – toen Comical Ali voor de camera’s bleef volhouden dat Amerikanen absoluut geen kans maakten voet aan land (Irak) te zetten.
Het Oekraïense lente-offensief moest de overwinning brengen of – het weder speelde niet mee – de westerse “wonderwapens”. De Britse geheime dienst beschikt over een soortgelijke fantasie als baron von Münchhausen, want volgens hen had Rusland eind maart 2022 al geen raketten meer. Intussen berichten Britse en Amerikaanse media min of meer waarheidsgetrouw over de realiteit op het terrein. Af en toe wordt er dan nog aan toegevoegd hoe drastisch de geliefde president Zelensky schoonschip maakt onder zijn corrupte manschappen.
“De Krim is bevrijd, het Russische leger is ontbonden en uiterlijk eind oktober zullen de Russen geen enkele operationele tank meer hebben. Geen van deze voorspellingen is uitgekomen. Al te optimistische aannames helpen Oekraïne niet, op de lange termijn schaden ze alleen maar. Eerste november – tijd voor het overwinningsfeest. Want Poetin heeft nu uiterlijk de oorlog verloren. Tenminste, dat is precies hoe westerse experten hebben berekend en gerapporteerd. In het voorjaar, nog voor het zomeroffensief, legde Marcus Keupp, een militair expert aan de ETH Zürich, wiskundig uit aan iedereen die het maar horen wilde dat Rusland uiterlijk in oktober geen enkele operationele tank meer zou hebben. Het geheel kwam niet over als een stelling, maar als een feit. Ondersteund door nauwkeurige, keiharde statistieken. Voorraad, productie en verliezen – een simpele vergelijking: Poetin zal in oktober zonder tanks komen te zitten. Of het nu wishful thinking of nepnieuws was, het was altijd verkeerd.”
En in de vierde alinea van het artikel werd zelfs openlijk toegegeven dat dit alles oorlogspropaganda was. De eerlijkheid van de Stern-auteur ging niet zo ver dat hij het woord “oorlogspropaganda” gebruikte, maar hij beschreef het heel duidelijk door toe te geven dat al deze rapporten alleen maar tot doel hadden de “bevolking in het Westen” in het gareel te houden, omdat ze dit alles moesten betalen met hun belastinggeld en in de EU met hun welvaart en daarom was het nodig hen te “motiveren” met “vertrouwen in de overwinning” in plaats van hen ervan te weerhouden “Oekraïne te steunen zolang het nodig is” met “sombere vooruitzichten”.
In de Stern klonk het als volgt:
“En Keupp is niet de enige. Ex-generaal Ben Hodges doet de ene overwinningsvoorspelling na de andere. De reden is begrijpelijk: de bevolking in het Westen moet dit trouwhartig slikken. En het is gemakkelijker om te motiveren met vertrouwen in de overwinning dan met sombere vooruitzichten. De gewaagdste stelling in het voorjaar: de Krim zou in augustus bevrijd kunnen worden. Hodges zei tenslotte ‘zou kunnen’. Andere voorspellingen volgden: de doorbraak naar de zee, de ineenstorting van de Russische strijdkrachten. Niets van dat alles is gebeurd.”
Het is ook opmerkelijk dat men in Stern (voor zover ons bekend) voor het eerst in de Duitse poco media kan vernemen dat Rusland nog lang niet aan het einde van zijn Latijn is bij de wapenproductie:
“Eerder werd voorspeld dat Poetin al eind 2022 door alle slimme wapens heen zal zijn. Omdat de sancties van het Westen de defensie-industrie zouden afsnijden van halfgeleiders. Wat er gebeurde was precies het tegenovergestelde. (…) Ondertussen produceert het land kamikaze-drones op ongekende schaal, en elk van deze goedkope drones vereist chips en elektronische componenten. Die zijn er blijkbaar in overvloed.”
Mogen we even in herinnering brengen hoe EU-opperakela (tijdens een vorige carrièrestop bekend als Flinten-Uschi) en Grüne buitenministerin Baerbock het grappige verhaal vertelden dat Rusland chips uit wasmachines en vaatwassers moest halen om wapens te kunnen produceren? Als er iets onwaarschijnlijk is dan is het meestal een leugen of een verzinsel. In de huidige context: gewoon oorlogspropaganda om de “bevolking in het Westen” gemotiveerd te houden met “vertrouwen in de overwinning”.
De Stern-auteur verdient geen medaille voor persvrijheid, hij is geen kritische geest, hij dobbert slechts op de golven van de realiteit die stilaan niet meer kan geloochend worden. Ook niet door von Münchhausen-media. Hij vraagt zich bv. niet af – tenminste niet in zijn artikel – waarom de verantwoordelijken – politici en media – zo lang en zoveel hebben gelogen en de welvaart in Europa hebben gefnuikt op basis van een verzonnen zegefantasie. Duitsland alleen al heeft Oekraïne in anderhalf jaar tijd 24 miljard aan wapens en geld gestuurd, dat is ongeveer 300 euro voor elke Duitser. Dus als u in Duitsland woont in een gezin van drie, heeft uw gezin de afgelopen anderhalf jaar 900 euro overgemaakt naar Oekraïne. Een kritische journalist zou zich moeten afvragen waarom en op basis waarvan de regering dit deed.
Trouwens, er werd zojuist gemeld dat Rusland dit jaar de productie van tanks met 7 heeft vermenigvuldigd, lichte gepantserde voertuigen met 4,5, artillerie en meerdere raketwerpers met 2,5, munitie en sommige aanverwante producten met 60. U kunt dit vernemen in niet -westerse media. Hier wordt er stilletjes over gezwegen.
https://youtu.be/jcjKFwPQToY?si=BDfOgJgXnNqhZ8S4
Of het Stern-artikel het begin is van een koerswijziging in de Duitse media, zal de toekomst uitwijzen. Eens zal men moeten toegeven dat het vele geld de Oekraïners niet geholpen heeft. Integendeel. En dat het zgn. “tegenoffensief” mislukt is. Wat in het Stern-artikel eigenlijk toegegeven wordt:
“Het Oekraïense zomeroffensief heeft geen grote winst geboekt op de grond. De zgz. ongemotiveerde Russen liepen niet weg, het ouderwetse stellingensysteem liet zich niet overrompelen, zoals verwacht werd. Het hield stand. Slechts iets meer dan een dozijn kleine nederzettingen werden bevrijd. Op een klein stukje grondgebied was het mogelijk om tien kilometer in de Russische linies te breken.”
En de toekomst ziet er ook niet bepaald rooskleurig uit, want de EU-belofte om Oekraïne een miljoen granaten te leveren bleek eerder gebakken-lucht dan realiteit, zo geeft de Stern nu ook toe:
“Recent loste de volgende illusie zich in rook op. De levering van een miljoen granaten van de EU binnen een jaar zou de superioriteit van de Russische artillerie moeten breken. De inspanningen van de EU werden dan ook bejubeld. In werkelijkheid werden er tijdens de eerste helft van dit jaar slechts 223.800 stuks geleverd. Vooral uit een bestaande voorraad en niet uit de productie. Het is op dit moment onduidelijk waar de ontbrekende 750.000 stuks in de komende maanden vandaan zullen komen. En dan zal er waarschijnlijk opnieuw over de begroting moeten worden onderhandeld. Die Welt meldde dat de gemiddelde prijs van een granaat intussen gestegen is van 2000 euro naar 3600 euro en waarschijnlijk nog verder zal stijgen. Dat betekent voor dezelfde som een kleiner aantal.”
Feiten waarvan Rusland zonder enige twijfel zal gebruik maken. Ondanks dit alles, wil de Stern-auteur Oekraïne (nog) niet opgeven. Hij sluit het artikel af met:
“Dit betekent niet dat Kiev de oorlog zal verliezen, maar het betekent wel dat militair succes – hoe je het ook definieert – veel moeilijker te behalen zal zijn dan wordt beweerd. De verliezen zullen groter zijn, het zal langer duren en het Westen zal – veel – meer moeten helpen dan het tot nu toe heeft gedaan.”
Te onthouden uit b.g. paragraaf:
het Westen moet “nog veel meer” geven. Hoe? Met lege voorraaddepots en slabakkende productie? En dan hebben we het nog niet gehad over het feit dat de EU haar begroting tot 2027 al heeft opgebruikt en niet weet waar ze het geld vandaan moet halen voor haar miljarden euro’s aan beloftes voor 2024.
het militair succes van Kiev, “hoe je het ook definieert”. Zou dit betekenen dat de auteur niet langer gelooft in een overwinning op Rusland of in de herovering van de nieuwe Russische regio’s Lugansk, Donetsk, Zaporozhye, Cherson en bij uitbreiding de Krim?
… dan wordt dit als antisemitisme geïnterpreteerd…”
Onderstaand vraaggesprek én vooral de antwoorden zouden in het huidige politieke klimaat niet meer mogelijk zijn. Waarmee de stellingen van beide heren bekrachtigd worden. Een nuchtere, neutrale benadering over de uitbreidings-, dadendrang en apartheidspolitiek van achtereenvolgende Israëlische regeringen – met als triest hoogtepunt deze van Netanyahu – mag niet meer geuit worden. Niet alleen door Duitsers, mijnheer Helmut Schmidt, niet alleen door Duitsers… En de internationale politiek, onder de leiding van de VSA, zijn de gewillige waterdragers.
Ondanks de noodregering van nationale eenheid is volgens een opiniepeiling van maandag ll. het vertrouwen van de Israelis’ in hun regering op het laagste punt gezonken sinds minstens 20 jaar.
20% heeft vertrouwen in de regering – in juni waren het nog 28%. Slechts 12% van de rechtse kiezers zegt vertrouwen te hebben in de regering; de linksen blijven ook eerder wantrouwig.
Het tekort aan vertrouwen werd reeds duidelijk voor de recente oorlog uitbrak. Netanyahu mocht slechts nog rekenen op 22% goedkeuring en de regering zelf op slechts 14%.
Blijkbaar is Netanyahu geliefder in het buitenland dan door zijn eigen landgenoten.
