Het “Briefje aan Karel De Gucht” in ‘t Pallieterke begint met “Haatzaaier – Mijnheer de slechte verliezer” en eindigt met de vraag in bovenstaande titel “Kunt gij de democratie nog wel aan?”
De vraag stellen is de vraag beantwoorden.
Ga naar de webstek van ‘t Pallieterke en lees heel de inhoud van de brief tussen b.g. zinnen.
“Stel dat de 2 doden en 32 legionellaslachtoffers door de koeltorens van de kerncentrale van Doel waren gevallen. Zou er dan even sereen gereageerd zijn? In feite zijn het 2 doden door hernieuwbare energie (warmtekoppeling).”
Geert Noels op Twitter n.a.v. Papierfabrikant uit Gent geeft verantwoordelijkheid voor legionella-uitbraak toe: ‘Een ramp’
Dat nepnieuws geen recent verschijnsel is, bewijst de ”The Great Moon Hoax” uit 1835. Voordat er in 1969 werkelijk mensen voet op de maan hadden gezet en sommigen, ondanks de onweerlegbare bewijzen, aan de echtheid van deze missie twijfelden, was ruim 160 jaar daarvoor sprake van opwinding rond een verzonnen verhaal over leven op de maan. Ook nadat dit verhaal uiteindelijk werd ontkracht, waren er mensen die in de echtheid ervan bleven geloven.
Op 25 augustus 1835 verscheen in de New York Sun het eerste artikel uit een reeks van zes over de ontdekking van leven en het bestaan van een beschaving op de maan. De artikelen zouden zijn geschreven door een assistent van de beroemde astronoom Sir John Herschel en oorspronkelijk gepubliceerd zijn in de Edinburgh Journal of Science. Herschel zou een krachtige nieuwe telescoop hebben gebouwd waarmee hij planeten buiten het zonnestelsel kon waarnemen en was zo tot de ontdekking gekomen dat er leven op de maan was. Hij beschreef de op de maan aanwezige vegetatie en uiteenlopende tot de verbeelding sprekende wezens, zoals eenhoorns, tweevoetige bevers en mensachtigen met vleermuisvleugels. Er zouden oceanen, stranden en bomen op de maan aanwezig zijn. De mensachtige wezens die in het zesde en laatste artikel werden beschreven, Vespertilio homo genaamd, zouden bedekt zijn met kort koperkleurig haar en hadden vleugels op hun rug. Volgens de beschrijving zag het gezicht, dat gelig van kleur was, er beter uit dan dat van een oerang-oetan en had het een hoger voorhoofd. (…)
Marie Sophie Hingst is een bekende blogster. Ze woont in Dublin, is afkomstig uit Duitsland, waar haar familie grotendeels uitgemoord werd door de nazi’s. Zegt ze. Schreef ze op haar blog, die door 240.000 lezers gevolgd werd. Ze werd graag uitgenodigd op diverse fora tijdens Duitse “mea culpa” vieringen en kreeg uiteindelijk de prijs uitgereikt van “blogster van het jaar”.
Die ereprijs mag ze nu teruggeven want inmiddels kwam aan het licht dat het waarheidsgehalte van haar “holocaust” slechts een prijs verdient van een geactualiseerd von Münchhausensfabeltje.
Wat wist Hingst zoal te vertellen over haar familie? In enkele zinnen: Haar grootouders familieleden werden naar Auschwitz gezonden en lieten daar het leven. Niet minder dan 22 van de Hingsten waren holocaust-slachtoffers. Eigenlijk een wonder dat er nog Hingstenzaad overbleef om Marie Sophie te verwekken. Jarenlang verzette ze leugenbergen om het tragische lot van haar vermoorde voorouders in kaart te brengen. Ze vermeldde daarbij Stralsund aan de Ostsee als heimatstad van haar geliefden.
En dat deed haar de das om. Want wakkere burgers – archivarissen en geschiedenisspecialisten – uit Stralsund deden haar zgz. onderzoek nog eens over en konden de Hingsten in kaart brengen. En dat waren geen joden, geen gedeporteerden, geen holocaustslachtoffers. Opa Hingst was – integendeel – een protestantse dominee, oma, ook protestante, was tandarts.
Hingst slaagde er niet alleen in 240.000 lezers te overtuigen van de verschrikkelijke lotsgebeurtenissen van haar verzonnen joodse familieleden, zelfs het in Jeruzalem gevestigde Holocaust Herinneringscentrum Yad Vashem voegde haar “familieleden” toe aan de officiële holocaustslachtoffers-lijst…
Hingst liet intussen via haar advocaat weten dat zij er geen graten in ziet want “zij schreef met een aanzienlijke dosis artistieke vrijheid”.
Nog meer artistieke vrijheid lag besloten in haar artikels over een door haar opgerichte medische hulppost in een sloppenwijk van New Delhi, hulp aan vluchtelingen door haar seksuele opvoedingscursussen…
Niets van dit alles is waar. Dat hebben de media, die haar de hemel in prezen, intussen ook ingezien, maar ze hadden – naar eigen zeggen – geen enkele reden om aan het waarheidsgehalte te twijfelen. Vooral en uitsluitend omdat haar Leugenfabriekje in hun politiek correcte kraam paste. En dan is journalistiek onderzoek overbodig.
Poco pers reageert gepikeerd:
We spreken hier wel over een staatszender die 300 miljoen euro per jaar kost aan de belastingbetaler. Dan mag je van die vrije pers wel verwachten dat:
1. Journalisten informatieverstrekkers zijn en geen moraalridders. Een vraaggesprek mag gerust kritisch zijn, maar niet als de journalist-vragensteller zijn eigen opinie wil verspreiden, resp. opdringen. In een doorsnee debat staat een Vlaams Belangdeelnemer niet alleen tegenover andere politieke partijen maar ook tegenover de debatleider, die zonder veel gêne mee ten aanval trekt, onderbreekt, het woord niet geeft of afneemt, met lichaamstaal duidelijk maakt hoe de vork – volgens de ‘neutrale journalist’ aan de steel zit.
2. Informatie moet gespreid zijn, “experten” die men aan het woord laat, eveneens. Kwestie van de geloofwaardigheid op te krikken. “Experten” worden in grote aantallen aangevoerd uit bevriende, gelijkgezinde, middens. Zoals bv. professoren, die liefst net een boek geschreven hebben, of verongelijkt, beledigd, gefrustreerd, betweterig de moraalridder en wetsgeleerde mogen uithangen. Een doorsnee kijker krijgt quasi nooit de andere kant van de “expertenmedaille” te zien.
Liesbeth Van Impe probeert decennialange kritiek op een linkse VRT gelijk te schakelen met een pare recente oprispingen vanuit linkse hoek over het forum dat zou geboden worden aan rechtse politici. Dat alle politici in gelijke mate aan bod kunnen komen op een openbare omroep is de normaalste zaak van de wereld. Dat er tendentieus en ideologisch gekleurd wordt bericht is niet normaal, zelfs verwerpelijk, een openbare zender, betaald met belastinggeld, onwaardig.
“Je vraagt je wel af of iedereen naar dezelfde programma’s heeft zitten kijken.” Wij vragen ons dat niet af. De meesten van onze vrienden kijken liever niet, kwestie van geen maagzweer te kweken.
De VRT, een rechtse zender? Niemand, maar dan ook niemand vindt dat de VRT rechts is. Zelfs links niet.
De hetze tegen het Vlaams Belang blijft onverminderd voortduren. Groen stemmers zijn “hoog” opgeleid (… zij kozen voor de juiste partij en zijn bijgevolg intelligent…) Vlaams Belang stemmers zijn “laag” opgeleid (… zij kozen voor de foute partij en zijn bijgevolg niet bijster intelligent…), waaruit de gevolgtrekking moet gemaakt worden dat een doorsnee Vlaams Belangkiezer gewoon dom is, want wie slimmer is, kiest voor een andere partij.
Het is niet uit oprechte belangstelling of vriendelijkheid – eerder het omgekeerde – dat de laatste dagen aandacht besteed wordt aan twee Vlaams Belang dames, die in het parlement zullen zitting nemen, een hondenkapster en een frituuruitbaatster.
Idlib blijft de achilleshiel voor quasi alle protagonisten met belangen in Syrië. Turkije wil enerzijds de Koerden weg van hun grens of – als het even kan – de grensstreek op Syrisch grondgebied annexeren; de VSA & bondgenoten willen dat hun beschermelingen, het verzameld amalgaam terroristen met al-Qaeda-kwaliteit daar aan de macht blijven, Israël heeft dezelfde betrachtingen om de Syrische regering te verzwakken en het Syrische leger ver van hun grens te houden, Rusland wil eindelijk van hét probleem vanaf en de Syrische regering heeft de betrachting àlle terroristen van het grondgebied te verdrijven en terug één vreedzaam land te vormen. En dan hebben we het nog niet over Oost-Syrië, over de Eufraat, gehad, waar de Koerden een zelfverklaard autonoom gebied én de oliebronnen beheren onder het goedkeurend oog van de VSA.
Na Trumps aankondiging de VSA troepen te zullen terugtrekken – quod non – ging hij op zoek naar plaatsvervangers-cipiers. Duitsland heeft Tornado’s gestationeerd in Jordanië – hun anti-IS-missie loopt op 31 oktober van dit jaar af. Via verschillende bronnen vernemen we dat er al geruime tijd geheime besprekingen plaatsvinden om Duitsland ervan te overtuigen een vervolg te breien aan hun missie, nl. in Idlib. De Duitse ministeries van buitenlandse zaken en van defensie werden daarvoor benaderd – lees: onder druk gezet. Berlijn wil liefst geen ambras met de VSA… u weet wel… de economische sancties en heffingen, waarmee Trump iedereen op hun knieën wil krijgen. Naar verluidt zou Merkels partij, de CDU, er geen of weinig graten in zien, maar de socialisten zouden eerder afkerig zijn. Maar eigenlijk is iedereen in de Duitse regering het eens dat ze liefst geen ruzie krijgen met de VSA, en al zeker niet over Syrië. Bovendien heeft defensieministerin von der Leyen de smaak te pakken: de afspraak dat de Bundeswehr zich eind april uit Irak terugtrekt – tenzij er een uitdrukkelijke uitnodiging van de Iraakse regering voorligt – gaat voorlopig niet door want zij wil het idee “zich permanent in het M.O. strategisch te vestigen niet uitsluiten”.
Dat de Duitse Tornado’s wel eens “ruzie” kunnen krijgen met de Russische luchtmacht is dan weer iets dat de Duitse regering ook liever niet ziet gebeuren… en al zeker niet over Syrië. Daarom het “voorstel” dat de Tornado’s uitsluitend actief zouden zijn in een “beschermzone voor de Koerden” in het noorden, tegen de Turkse grens, waar ze dan wel eens “ruzie” zouden kunnen krijgen met de Turkse luchtmacht…
Zo werd Duitsland in een moeilijk parket geplaatst. Who cares? Pompeo trekt vandaag naar Berlijn om de Duitsers met doorslaggevende argumenten (…sancties?) te overtuigen. Eender hoe de beslissing valt, het zal in elk geval niet van harte zijn. Intussen trekt Pompeo alle registers open: hij zou graag zien dat Duitsland, in navolging van de VSA en het V.K. Hezbollah in de ban zet. Duitsland onderhoudt, zoals de buurlanden en de EU, contacten met de politieke vleugel van Hezbollah. Federica Mogherini liet na de Britse beslissing weten dat de EU niet van plan was een andere houding aan te nemen.
In Idlib gaat de strijd onverminderd voort. Turkije heeft bij Rusland aangedrongen op te houden met luchtaanvallen op al-Nusrastellingen en het Syrische leger gesommeerd zich terug te trekken uit de heroverde dorpen en steden. De onderhandelingen over een staakt-het-vuren mislukten na deze onrealistische eis; de Russische luchtmacht hervatte de doelgerichte aanvallen op de terroristen. Het Turkse leger zond een groot militair konvooi naar de Idlib-Hama grensstreek om daar hun observatiepost te versterken. Dit gebeurde nadat het Syrische en Russische leger de humanitaire Morek -grensovergang tussen de provincies Idlib en Hama heropend hadden. De Turkse “observatieposten” zijn een obstakel voor het Syrische leger bij de herovering van Idlib. Kafr Naboudeh werd door het Syrische leger heroverd; HTS probeert wel met speldenprikken te provoceren maar werd daarbij grotendeels uitgeschakeld.
Israëls leger gaf een acte de présence in de bezette Golanhoogte met een konvooi militaire voertuigen en met de vernietiging van een Syrisch luchtafweersysteem net over de grens:
Nabij Palmyra kon het Syrisch leger een ISIS-cel opruimen. Het werd tijd, vermits het Syrische leger al verschillende keren in een hinderlaag aangevallen werd en daarbij soldaten het leven lieten.
De vuile oorlog in Syrië wordt niet uitsluitend met militaire “overtuigingselementen” uitgevochten. Ook de media laten zich van hun “beste” poco kant zien. Zo aarzelen gerenommeerde kranten zoals The Guardian en The Financial Times niet om uit de duim gezogen beschuldigingen van de terroristen als waarheid te verkondigen. Volgens de poco media bombarderen de Russen opzettelijk ziekenhuizen, scholen en andere burgerdoelwitten in Idlib. Zomaar, uit pure slechtheid. De Russische diplomatieke diensten in Londen protesteerden bij de Britse regering over het opzettelijk verspreiden van “fake news”.
Nog een voorbeeld verspreid door Sky News; u herkent Bilal Abdoul Kareem ‘een activist’, een tot islam bekeerde voormalige Amerikaanse christen en acteur-komediant, die niet schuw is van het verspreiden van “fake news”, bijgenaamd de “al-Qaeda journalist”: De tweede video geeft meer info over dit lieverdje.
Maar over deze praktijken wordt gezwegen al bevond zich een reporter van Sky News zich daar ter plekke (onder de hoge bescherming van HTS). Een gevangen genomen Syrische soldaat krijgt zijn vonnis… de dood:
Bij “fake news” horen ook de beschuldigingen van gifgas- en witte solferaanvallen door de “moordzuchtige” Assad op onschuldige terroristische burgers in Idlib. Niemand herinnerde aan het gebruik van witte solfer door de VSA& co. in Deir Ezzour.
De Witte Helmen bereiden hun Oscarnominatie voor:
Het kan verkeren… De vijand van mijn vijand is… u kent het gezegde. Qatar, dat ooit de grootste financier van de terroristen was, is nu met een regeringsdelegatie, waaraan ook de minister voor economie en handel deel neemt, op bezoek in Syrië om daar de heropbouw te bespreken. Qatar heeft bovendien de Palestijnen noodhulp ten bedrage van meer dan 500 miljoen toebedeeld.
Afsluitend deze beelden uit Aleppo. De heropbouw gaat gestaag verder; de meeste jongeren in wit hemdje zijn vrijwilligers die de boodschap “Ik hou van Aleppo” metterdaad – zij helpen waar zij kunnen – uitdragen.
P.S. Mocht er een video niet verschijnen, dan ligt het niet aan ons maar wel aan de poco politiek van facebook die bepaalt wie wat mag weten, resp. bekijken. Ga dan naar het facebookprofiel van Latif Mohammed.
Wij zijn geneigd Johan Sanctorum in zijn analyse ‘Homo Flandriens’ voor een stuk gelijk te geven. Ook onze redactie ziet hoe Tom Van Grieken rauw opgediend en verteerd dreigt te worden. Zoals bv. ook gisteren in Terzake bij de (vals)glimlachende Kathleen Cools. Na een weinig genuanceerde terugblik in het verleden moet Tom spitsroeden lopen. Eender welk antwoord hij geeft… Tom moet hangen, zich tegenspreken, bewijzen hoe “ranzig” zijn partij wel is.
“De kiezer heeft de kaarten geschud. Dit vreselijke cliché, dat op zich al een bevestiging is van de onmacht van de burger tegenover de particratie, dook deze dagen weer overal op. Inderdaad heeft hij de kaarten geschud, als een kind dat eens mag ‘schaffelen’, maar het spelen is voorbehouden aan de grote mensen, zijnde de politici die hun verantwoordelijkheid gaan opnemen. Lees: de taart, gebakken op 26 mei, moeten verdelen en met elkaar deals moeten sluiten rond postjes. Maar toch eerst even dat VB-varkentje wassen.” Lees verder…