We leren bij.  Alle I.S. terroristen zijn psychisch ziek.  Lijden aan een zelfdodingswens.  Geen ideologisten en absoluut geen gelovige moslims.  Op zoek naar aandacht.  Een kreet voor hulp.  

Twee ‘experten’ geven tekst en uitleg. Een nieuw daderprofiel. Een psychische ziekte, privé problemen en bereidheid tot geweld, een jihadistische filosofie ideologie.  Vele psychisch zieke mensen (!) lijden aan een minderwaardigheidscomplex dat ze door almachtfantasieën willen compenseren en uiteindelijk willen ze iets groots doen – iets belangrijks, iets strijdhaftig, iets sterks nalaten.

Voorbeeld: 2014. Joseph D, islamist uit Duitsland, staat voor de rechtbank.  Hij had zich in Afghanistan bij een terroristische groep aangesloten. Hij leed aan schizofrenie. 2015. Yannick, een dakloze uit Freiburg, jaagt zichzelf voor I.S. in Irak in de lucht.  Psychisch labiel en licht beïnvloedbaar, werd zelfs door justitie in het oog gehouden.  2015: Rafik valt in Berlijn een agente aan met een mes en wordt door de politie dood geschoten.  Zijn advocaat kent hem goed: het motief van Rafik is minder islamitisch dan wel omwille van psychische problemen; getraumatiseerd in Sadam Hoesseins folterkamertjes.  De sukkelaar is daarvan in Duitsland nooit hersteld.  De islam-ideologie hield hem overeind.  Het idee aan iets groots mee te werken.

En de experten komen tot de conclusie: je moet niet per se een grote ideologie-aanbidder met zware wapens zijn.  Moet niet.  Absoluut niet.  Een klein beetje met een mes is dik in orde.  In principe kan iedereen zich bij I.S., of hun ideaal, aansluiten die een rekening met iets of iemand in het westen wil vereffenen.

Juist met deze psychisch zieke personen die zich blijkbaar zeer snel geradicaliseerd hebben hebben we vastgesteld dat ze weinig of niets met de islam te maken hebben, maar wel met macht, geweld, heerschappij.  En dan de hamvraag (sic): was Mohammed D een psychisch zieke dompelaar, die de I.S. ideologie slechts ‘gebruikt’ heeft om zich nuttig te maken?

Politiek en veiligheidsdiensten moeten zich op een nieuw dadertype instellen.  En – niet te vergeten – het ‘verward’ type kan even goed een Duitser als een Syrische ‘vluchteling’ zijn.

De veiligheidsdiensten mogen hun wapens inleveren.  Iedere politie-agent krijgt nu een handleiding van Dr. Freud en een dwangvest.  En een bloem op zijn schouder.  Flower power.

Bedenking.  Mijn ouders zijn nu niet meer in leven.  Had hen kunnen vragen hoe zij zich tijdens de repressie en jaren erna gevoeld hebben.  Kregen ze psychologische hulp om hun trauma’s te verwerken?  Wilden ze de procureur, de krijgsauditeur, de cipiers, de witten in mootjes hakken?  Hoe werden ze gereïntegreerd in de maatschappij?  Begrip?  Benefiet?  Werklozensteun? Ziekenkas? Jobaanbieding?… Amnestie?

FVE