Als een compleet verzonnen sage staat de ‘culturele inbezitneming’ helemaal vooraan bij bepaalde linkse creativisten. Eerst moesten we de multicul liefhebbend omarmen; nadien klonk de boodschap iets drastischer: hun eigenheid bewaren, niet dooddrukken. Alsof we de toegevoegde waarde wilde inpalmen. Niemand had er tot een paar jaar geleden ooit over gehoord. Nu krijgt het regelmatig verontwaardigde reacties vanuit een bepaalde hoek.
Mansfield College (Oxford Universiteit) plande een feestje met als thema ‘cannabis’ en moest het annuleren. Niet vanwege het veronderstelde gebruik van cannabis maar wel omdat sommige studenten vreesden dat het het tot een culturele inbezitneming zou leiden, met een onrechtmatige adoptie van Caraïbische cultuur en muziek.
Verleden week bracht een student uit Bristol zichzelf in de problemen met zijn 21ste verjaardagsfeestje: hij had nl. voor een Raj thema gekozen. Hij verscheen op het feestje met een gouden tulband en een bindi op zijn voorhoofd.
Hoewel het om een privé feestje ging, in een locatie buiten de universiteitscampus, kreeg het “Bristol Universiteits zwarte- en minderheden etnisch comité” last van hun bezeerde tenen en dito ziel; zij voelden zich “diep droevig en ontgoocheld”.
Andere Oxford colleges kregen in het verleden al kritiek te verwerken omdat ze een feestje georganiseerd hadden in de jaren 1920-stijl. Reden: het zou wel eens kunnen, dat een dergelijke festiviteit misschien, eventueel, waarschijnlijk de etnische minderheden en al dan niet tot de etnische minderheden behorende vrouwen zou kunnen kwetsen… want deze kregen in die tijd (nog) geen toegang tot studies in de universiteit.
Een New Orleansfeestje kreeg soortgelijke kritiek, want dit zou “nostalgische gevoelens voor een van racisme doordrenkt tijdperk” aanmoedigen.
Verleden jaar werd dan uiteindelijk aangekondigd dat een ‘workshop’, een te ondergane lessenreeks, over culturele inbezitneming verplicht zou worden ingevoerd op Magdalen College (Oxford).
Blanke bekendheden, die hun kapsel in een vlechtjescreatie dragen, worden regelmatig beschuldigd van het zich onterecht toeëigenen van een zwarte kapseldracht. Zelfs het zingen van zgn. zwarte muziek is een geliefde stok om te slaan. Zoals ene, ons onbekende – maar dat ligt aan ons tunnelzicht op de moderne muziekbeleving – Bruno Mars kwam onder vuur te liggen. De man heeft zowel Puerto-Ricaanse, Ashkenazi-joodse en Filippijnse wortels. Tot welke muziek moet hij zich beperken wil hij niet beticht worden van onterechte culturele adoptie?
Men kan zich de vraag stellen of het zelfs het luisteren naar multicultureel-beïnvloede muziek moet aan banden gelegd worden. Zowel de moderne als de klassieke werken worden door elkaar bestuifd. In welk hokje zit welke componist?
Hoewel de linkse medemens de multicul omarmt, moet men toch oppassen bij het adopteren van andere culturen. Kwestie van hun cultuur puur te houden. Niet uit bezorgdheid over onze cultuur. Die mag gerust uitgewist worden.
https://youtu.be/VALPdsr9Si4
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan.
Schild & Vrienden
De Eurovisie-komedie heeft alles of totaal niets te maken meteen visie op en van Europa. Het evolueerde van een liedjeswedstrijd die de diversiteit der Europese landen beklemtoonde tot een walgelijk decadent schouwspel voor de linkse showwereld. Duur, wansmakelijk en tegelijkertijd een spijtig beeld van het verval van onze westerse maatschappij. Arm Europa!
Deze vredesapostelen willen terug naar de 7de eeuw. Moderne wc’s zijn des duivels en moeten bijgevolg vernietigd worden.
Je bent fan of je bent het niet. Een hemdje met opdruk van je favoriete balletjestrapper? Een sjaal of pet? Een sleutelhanger? Een collage met foto’s? Een tatoeage? In Egypte gaat de fantasie een stapje verder: kunstzinnige kappers hebben hun handen ermee vol.
