De beerput van de NMBS

De beste bondgenoot van de Zweedse coalitie is de vakbond. Door hun onverdroten stakingsijver om hun doorgeschoten rechten te betonneren, wekken ze de aversie op van de gegijzelde bevolking, die empathie gaat vertonen voor de machthebbers als ze hen eindelijk durven te dwarsbomen. De syndicaten lijden aan het stockholmsyndroom. Ze zitten opgesloten in hun bunker van zelfbeklag en gespeelde verongelijktheid, negerend dat de klassenstrijd al lang gestreden is, terwijl hun bobo’s zelf tot de meubels van het establishment behoren. Ze misbruiken hun macht om hun eigen bevoorrechte positie te consolideren en zijn gedegradeerd tot bastions van zelfgenoegzaamheid.

Het is nochtans een voorrecht om te werken bij de NMBS. De gemiddelde spoorman heeft een vast statuut en krijgt jaarlijks een rugzak met 53 vakantiedagen. Op 365 dagen wordt er hooguit 185 dagen effectief acht uren gewerkt. Terwijl de gewone werkmens tot zijn vijfenzestigste de hort op moet, waakt het corporatistische OVS-SIC bondje van treinbestuurders er angstvallig over dat haar leden al op hun vijfenvijftigste de conducteurspet aan de pensioenwilgen mogen hangen.

Syndicaten sturen de locomotief en zijn onderling in een strijd gewikkeld om de macht. Zieltjeswinst wordt afgekocht met exorbitante eisen en het verdedigen van doorgeschoten verworvenheden.

Alle bevorderingen lopen langs het syndicale lidmaatschap, rood of geen brood of met groen moet je het doen. Een chantagemiddel waardoor 90% van de spoorlui zich noodgedwongen laat syndiceren om hogerop te kunnen komen. Lidmaatschap is gratis en lucratief want vakbondspremies worden integraal door de NMBS terugbetaald als afkoopgeld voor de sociale vrede met dotaties tussen de 5.5 en 8 miljoen per jaar aan ACOD, ACV Transcom, VSOA en OVS.

Machtsmisbruik en normvervaging tieren welig. Vakbonden zorgen voor pensioenpromotie. Een systeem waarbij iemand voor zijn opruststelling nog vlug in een hogere looncategorie gesalarieerd wordt, om zijn pensioen kunstmatig op te laten trekken. Een derde van de inapten, de langdurige arbeidsongeschikten, schrijft ex-spoorbaas Marc Descheemaecker in zijn boek ‘Dwarsligger’ woont in Henegouwen. Mits controle op het misbruik zou dit een besparing opleveren van 30 miljoen euro. Maar naast de grote bonden gijzelen ook microgroepjes als de ASTB-SACT, met aan het hoofd een linkse militante cafébaas, liever de reiziger om dergelijk misbruik te laten voortwoekeren. Het communautaire spook is nooit ver weg. Een tachtigtal vrijgestelden zijn corporatistisch benoemd, want vrije verkiezingen bestaan er niet, vazalliteit wordt beloond met directiefuncties en verhindert vooruitgang.

Lees hier het opiniestuk van Jean-Marie Dedecker.

Men zegge het voort

Aankondiging FreddyLaten we drie, totaal willekeurig gekozen, huismoeders aan het hoofd van de N.M.B.S. benoemen !

Ik dacht dat dit een goede beslissing zou zijn en wel om volgende redenen. Al diegenen die tot nu toe aan het hoofd van deze onderneming hebben gestaan hebben gefaald. Allemaal verbrasten ze miljarden belastinggelden en trokken zelf gedurende
lange tijd onverantwoorde vergoedingen. Om dit te begrijpen moet men even zijn gezond boerenverstand gebruiken.

De beste budgetbeheerders van ons land zijn onze miljoenen huismoeders of -vaders die het familiebudget beheren. Er zijn natuurlijk steeds enkele uitzonderingen maar doorgaans slagen onze families er in om iedere maand de eindjes aan elkaar te knopen. Zinloze uitgaven worden steeds gemeden.

Wanneer men het geluk heeft het wat “breder” te kunnen doen, zoals bij vele zelfstandigen het geval is, komen  soms de eerste tekenen van zinloze verspilling aan de oppervlakte.
Men mag hier nog niet van “verbrassing” spreken. We denken zo b.v. aan de bakkers of beenhouwers die plots menen hun naam te moeten  zien prijken op een groot bord naast het plaatselijke voetbalveld. Iedereen weet, behalve blijkbaar de gulle gever zelf, dat er door dit bord geen brood of geen worst méér zal verkocht worden maar meestal maakt de familie daar geen misbaar over.

Bij grotere vermogens  stelt men regelmatig vast dat die vormen van idiote uitgaven steeds grotere vormen aannemen. In deze reeks spelen de grote ego-trippers waarvan men de namen verbonden weet bij topclubs uit de sportwereld. Of het nu voetbal-,  wieler- of autosport is doet weinig ter zake. Hierbij gaan regelmatig “grote namen” in de fout door véél meer beginnen te sponsoren dan ze bezitten met een fataal gevolg. Zo heeft Jean Pierre Van Rossum, om er één te noemen, reeds vele broertjes gekregen.

Maar uiteindelijk spelen al deze mensen nog meestal met “eigen centen”.

Waar het echter meestal helemaal verkeerd gaat is wanneer de verantwoordelijken niet met hun eigen centen spelen maar met die van anderen. De beste voorbeelden op dit gebied zijn te vinden in de middens van beroepspolitiekers en hun vrienden. Zij zijn “baas” over een reeks overheidsondernemingen en aangezien het toch “hun geld” niet is laten ze regelmatig de grootste misbruiken toe. We herinneren ons nog een stewardess van het vroegere  SABENA die bijna maandelijks met haar moeder, en natuurlijk volledig gratis, naar New York of een andere wereldstad vloog  om een weekendje te gaan winkelen. Meestal mochten ze dan nog in “first class” gaan zitten. En als de toenmalige vakbondsopruier Michel Boels een zoveelste staking uitriep stond ze op de eerste rij! Aan dergelijke misbruiken kwam een einde toen SABENA als een kaartenhuisje implodeerde.

Maar blijkbaar hebben de vakbondsleiders en de beroepspolitiekers nog onvoldoende hun les geleerd. Ook vandaag zijn er nog staatsondernemingen waar de misbruiken als etterbuilen uitsteken.  In de loop van de voorbije jaren hebben de directies en de vakbonden van de N.M.B.S. totaal onverantwoorde overeenkomsten gesloten. We gaan de lijst niet opnoemen van schandalige misbruiken maar die zijn er inmiddels in grote getallen. Honderden vrijgestelden die nooit meer hoeven te werken maar zich alleen amuseren om de boel regelmatig op stelten te zetten; misbruiken op gebied van verlofdagen, volledig vrij verkeer voor alle gezinsleden, extra dit en extra dat. Er komt geen einde aan een reeks voordelen waarvan arbeiders bij privé-ondernemingen zouden gaan dromen! En juist zoals vroeger bij SABENA is het nog niet genoeg en wil men voor de zoveelste maal opnieuw gaan staken.

Aan de beroepspolitiekers zeg ik: STOP DAAR NU MEE! Wees nu eens moedig en laat die bende vernielers nu niet meer toe hun misdadig werk verder te zetten. Doe zoals jaren geleden president Ronald Reagan deed met de duizenden verkeersleiders die staking na staking méér extra voordelen eisten en zet ze voor een voldongen feit. Indien U opnieuw staakt bent U uw betrekking kwijt. Zo simpel is het.  President Reagan zette duizenden verkeersleiders op de keien die er daarna , maar jammer voor hen te laat, veel spijt van hadden. Anderen namen hun plaatsen in en nooit heeft men nog van een staking van verkeersleiders in de VSA gehoord.

Men zegge het voort,

Freddy Van Gaever

Nvdr: Wij voegen de b.g. verklaring van Ronald Reagan aan de verkeersleiders bij. Historische woorden:

https://youtu.be/paF5tEaqcVQ

Men zegge het voort

O.N.A.T.R.A.

Wie Deel 1 wil (her)lezen, klik hier.

Deel 2: de corruptie en de fraude

Gedurende de dagen dat het O.N.A.T.R.A. verhaal zich bij Pakhoed afspeelde was ik op de luchthaven van Deurne de afgevaardigd bestuurder bij Delta Air Transport (D.A.T.).
Op een dag werd ik het slachtoffer van een smerige samenzwering tussen de directies van de CMB en enkele corrupte personen bij SABENA en het Bestuur der Luchtvaart.

Bij gelegenheid zal ik ook dit ongelooflijke verhaal eens uit de doeken doen. Maar nu is dit niet aan de orde. Door een telexbericht van het Bestuur der Luchtvaart vernam ik dat men D.A.T. voortaan geen toelating meer zou geven om vluchten uit te voeren naar Oviedo (Spanje), Lourdes (Frankrijk) en Southend en Jersey (UK). Deze bestemmingen vertegenwoordigden ongeveer 90% van onze omzet. Het was het werk van een vijftal jaar. Met stijgend succes en met steeds grotere vliegtuigen werd D.AT. stilaan een mooi luchtvaartbedrijf. We hadden toen reeds 6 DC6 toestellen van 100 passagiers, vijf Convairs van 50 passagiers en nog 3 DC3’s van 28 passagiers. Ik bezat 40% van de aandelen en CMB 60%. Als argument in het telexbericht kon ik lezen dat het Bestuur mijn aandacht trok op het feit dat bij wet SABENA het monopolie had van alle regelmatige
passagiersvluchten. Alsof ik dat niet reeds jaren wist. Maar dat mijn onregelmatige chartervluchten een te regelmatig karakter kregen en men plots besliste om mij te verbieden nog naar die 4 hogervermelde bestemmingen te vliegen. Toen ik vernam wat er allemaal achter mijn rug was georganiseerd sloeg ik dezelfde dag de deur dicht en besliste toen geen voet meer op de luchthaven te zetten. Alle kranten van toen brachten dit
nieuws.

D.A.T. vloog toen, behoudens tientallen zogenaamde chartervluchten, ook 4 maal per dag in onderaanneming voor KLM tussen Antwerpen en Amsterdam. Ik had die verbinding jaren ervoor zelf en samen met KLM in elkaar gestoken. Hoe die verbinding tot stand is gekomen is opnieuw een ander boeiend verhaal.

Toen het bericht van mijn plotse vertrek KLM bereikte werd ik opgebeld door de toenmalige contactpersoon tussen D.A.T en KLM, dhr.. Jan Smit. Jan was een vriend geworden en hij kon niet geloven wat er gebeurd was. De volgende dag kwam hij naar Antwerpen om te vernemen wat er zich allemaal had afgespeeld. Jan vond alles vreselijk en vernam dat ik in geen geval op mijn beslissing zou terugkomen. “KLM is U dankbaar voor al wat U
voor ons hebt gedaan,” vertelde hij, “en in afwachting van een nieuwe uitdaging gaat U best eerst eens enkele dagen met uw echtgenote op reis. Ik wil U graag eerste klas tickets aanbieden naar welke wereldbestemming ook!”

Lees verder