Dienstmededeling: vakantie
Onze webbeheerder vertrekt morgen voor twee weken op vakantie. Niet dat we hem dat niet gunnen, alleen stelt zich het probleem dat Golfbrekers daar niet mag onder lijden. Gelukkig hebben we Marieke, onze onvolprezen secretaresse, die al dagen over zijn schouder meegekeken heeft om deze blog naar behoren verder te laten functioneren.
Het Agency Headquarters Hospital (AHH) in Bajaur Agency, kort na de zelfmoordaanslag van de taliban.
© Ashfaq Yusufzai/IPS
Toorn van de taliban treft ziekenhuizen
Sinds 2008 zijn een paar honderd ziekenhuizen in Pakistan vernield door de taliban. De meest recente aanslag vond plaats op 20 april, in het Agency Headquarters Hospital in Bajaur, in de Noord-Pakistaanse Federaal Bestuurde Tribale Gebieden (FATA).
Akbar Shah zat met zijn zieke en zwangere vrouw in de wachtkamer van het ziekenhuis, toen een bom afging. Even later lag de vloer bezaaid met patiënten, artsen en medische apparatuur. “We zijn direct naar Peshawar vertrokken, de hoofdstad van Khyber Pakhtunkhwa, omdat de artsen en zusters in paniek waren. Ze waren niet meer in staat hun patiënten te helpen”, zegt Shah. Uren later eisten de taliban de verantwoordelijkheid op voor de aanslag.
Shahs vrouw wordt nu in Peshawar behandeld. Ze gaat vooruit, maar Shah vervloekt de taliban om de meedogenloze campagne tegen gezondheidscentra in de regio. Die campagne is bedoeld om de ongeveer 6 miljoen inwoners van de FATA adequate gezondheidszorg te onthouden. Bij de laatste aanslag vielen vier doden.
Volgens Shaukat Ali van het Directoraat Gezondheid van de FATA verschafte het Agency Headquarters Hospital (AHH) met tweehonderd bedden jaarlijks zorg aan honderdduizend patiënten. “Het is het enige gespecialiseerde ziekenhuis in de FATA”, zegt hij. De meeste patiënten en artsen zijn echter gevlucht naar Peshawar.
Angst
Met 26 ziekenhuizen, 10 plattelandsgezondheidscentra en 419 overige gezondheidscentra, is zijn de Federaal Bestuurde Tribale Gebieden goed uitgerust om medische zorg te verlenen aan de bevolking. Maar als de aanvallen niet stoppen, kan dat volgens Shaukat Ali snel veranderen. Ziekenhuizen in Peshawar kunnen de stroom extra patiënten nauwelijks aan. Vaak zijn het mensen uit de tribale regio’s bij de Afghaanse grens, die niet naar ziekenhuizen in de buur durven omdat ze bang zijn voor aanslagen.
Ahmad Sher, arts in het Khyber Teaching Hospital in Peshawar, zegt dat zijn ziekenhuis in 2012 zo’n twintigduizend extra patiënten uit de tribale regio’s kreeg. “De taliban roepen de wraak van de Almachtige God over zich af met deze aanvallen op ziekenhuizen. Patiënten moeten ontzien worden”, zegt hij.
De taliban verwoestten tot nu toe een paar honderd gezondheidscentra in de FATA en de provincie Khyber Pakhtunkwa (KP). Militanten hebben het vooral voorzien op centra die zich niets aantrekken van het door de taliban afgeroepen verbod op poliovaccinatie. Die vaccinatie zou “onislamitisch” zijn. Ook gaan er geruchten dat het orale poliovaccin bedoeld is om onvruchtbaarheid te veroorzaken zodat de moslimbevolking minder snel groeit.
Mobiele klinieken
In de afgelopen drie maanden eisten de taliban de verantwoordelijkheid op voor de dood van 17 politiemensen, vrouwelijke vaccinatiemedewerkers en vrijwilligers. De doden vielen allemaal door geweld dat met het poliovaccin te maken had.
In Pakistan werden vorig jaar 58 gevallen van polio gemeld. 27 meldingen kwamen uit KP en 20 uit de FATA. Volgens experts zijn de taliban verantwoordelijk voor deze hoge aantallen zieken in de regio, omdat ze vaccinatie tegenwerken.
Om het medische werk zo goed mogelijk te laten doorgaan, werkt Artsen zonder Grenzen sinds kort met mobiele klinieken in Bajaur. Wekelijks worden ongeveer tweehonderd patiënten behandeld.
http://www.ipsnews.be/artikel/toorn-van-de-taliban-treft-ziekenhuizen
In het kielzog van de verhuisdag zijn er een aantal problemen opgetreden die onze onmiddellijke aandacht vragen. Daarom moeten wij tot onze spijt vandaag even forfait geven.
Wij hebben beloofd vandaag te helpen bij een verhuis van familie. Daarom zult u even op uw nieuwshonger moeten zitten tot wij terug ter uwer beschikking kunnen staan.
Stradi, een trouwe lezer / schrijver op Angeltjes, zond ons deze reactie op het in memoriam voor Ray De Bouvre, dat we op 21 februari plaatsten. Wij geven het weer zoals Stradi het bedoeld heeft: met heel veel respect en als eerbetoon aan Ray. Laten we hem ons herinneren zoals hij afgebeeld staat op de foto: goedlachs en op pad voor Vlaanderen.
“Ik was bezig mijn map “Angeltjes” op te kuisen toen ik deze tegenkwam. Ik moest even slikken en wil die wel met jullie delen. Een ode aan die rots in de branding, Heer Ray, zoals we wederzijds elkaar conformistisch aanspraken. Er zijn er nog die we mekaar schreven, maar deze is minder persoonlijk, tijdloos en beschrijft hoe de meesten Ray via Angeltjes kenden en niet willen vergeten.
‘Heer Ray, een lach of een traan zijn nooit ver weg uit je teksten, ook een tik of sjot onder de sjokedeize van de rattenvangers van Hamelen die ons naar de afgrond voeren, vermomd als lyrische proza, is een lust voor mijn en naar ik meen menig ander hartje. En ja, wat niet met een lach kan gezegd worden kan de waarheid niet zijn. Daarom haken er zoveel af bij de propagandabladen van het regime. Humor is door de eeuwen heen de strohalm van de machteloze, de manier om het bewind een geweten te schoppen. Als de regimepers eens een poging voor humor doet lijkt het een verzuurde grimas, maar ja l’union fait la farce, n’est pas. “De mensen” zoals wij zo teder genoemd worden, moeten hun brol niet, dank zij de steekpenningen kunnen beroepshoernalisten een wortel voor onze neus blijven houden, denkende dat we echte ezels zijn, hunnen haring bakt niet meer, telkenmale zo een vod in de papiermand droppen omdat je geen verklaring vindt voor wat er zichtbaar gebeurt in onze gemeenschap, blijkt voor velen irritant en verkwisting van geld en gezondheid. Dan maar het internet op, en dat is nu eens wat het nomenclatuur irriteert, die verdomde mondige burger. Het liefst zouden ze het internet afschaffen. De sharia invoeren verdomme en vlug wat, die bloggers zullen wel een toontje lager piepen zonder vingers, wat denken die wel. Alle middelen waren toch goed dacht ik, awel voilà, opgelost. Alle gekheid op een stokje heer Ray, je hebt een virtuele familie opgebouwd, mensen met gezond verstand die, het kon niet anders, mekaar gevonden hebben. De engeltjes van Angeltjes, mensen met een goed hart en soms een slecht karakter. Je schrijfstijl is een genot en to the point. De miljoenen hits bewijzen dat. Voorlopig zal het regime moeten toekijken en nagels bijten, hopelijk tot hun knokkels. En zoals al eerder gezegd, je zal flink mee aan de kar getrokken hebben als Vlaanderen onafhankelijk zal zijn. Begin nu niet te dromen over standbeelden. hé gekkie Proficiat en op naar nog meer miljoenen hits, die zullen er minder lang over doen, let maar op.’
Dag vriend, groetjes aan Gerda
Stradi”
![MM900236531[1]](https://i0.wp.com/www.golfbrekers.be/wp-content/uploads/2013/02/MM9002365311.gif)
Wie had kunnen denken dat we zelf het slachtoffer zouden worden van “zinloos geweld” of vandalisme?
Plaats: dorp in de Antwerpse Kempen.
Situatie: Zoonlief woont met zijn gezin sinds een jaar in een appartement. Geen garage. De auto’s overnachten gewoon geparkeerd aan de overkant van het gebouw in een rustige straat. De buren meldden hem gisteren ochtend en dat zijn autoruiten ingeslagen zijn. Politie wordt erbij geroepen en maakt PV op tegen onbekenden.
Onbekenden? Qua identiteit wel, maar hij weet verdomd goed wie de daders zijn, al kent hij hun namen niet.
Waarom wordt net zijn auto – een Opel Astra van 15 jaar oud met verschillende deuken veroorzaakt in het dagelijkse overleven op de openbare weg – gevandaliseerd?
De reden moet men zoeken in het verleden tijdens het vervullen wat hij zelf zijn “burgerplicht” noemt. Toen hij na zijn werkuren zijn gemeente binnen reed, was hij immers getuige van een brutale aanval op een oude man. Drie jongeren stampten de voordeur van een bescheiden woning in. Toen de bewoner, een oude man, zijn dochter en kleinkind probeerde te beschermen werd hij door het tuig afgeranseld. Mijn zoon parkeerde snel zijn wagen, ging erheen, riep dat ze moesten ophouden en dat de politie verwittigd was. Ze kozen vervolgens het hazenpad. Zoonlief ging mee naar binnen om hen toch enige bescherming te bieden tot de politie ter plaatse was. Daar werd een PV opgemaakt. En ja, zoonlief verklaarde de daders te kunnen herkennen bij confrontatie.
Nadat de voordeur tijdelijk hersteld werd door de inmiddels opgetrommelde brandweer, nam mijn zoon afscheid. Een kilometer verder werd hij door één van hen tegengehouden, die hem een lift vroeg, want “de flikken zaten achter hem aan”. Verbijstering zowel binnen als buiten de auto toen zowel mijn zoon als de jongere elkaar herkenden van de confrontatie bij de geweldfeiten.
Daar zoonlief nog niet lang in zijn nieuwe gemeente woont, hij daar bijna niemand kent, met niemand een conflict heeft, gaat de politie en ook hij van de veronderstelling uit dat één van de daders zijn wagen herkend heeft (… de blutsen geven hem een karakteristiek uiterlijk), of hem heeft zien in- en uitstappen, en hem doelbewust uit een lange rij geparkeerde wagens eruit gepikt heeft als wraakactie omdat ze bij hun aanval op weerloze bewoners van deze rustige gemeente gestoord werden.
Dat is het verhaal. Het zal nergens in de statistieken opgenomen worden. Niets wereldschokkends. Maar wel voor mijn zoon en zijn gezin. Buiten het feit dat er een behoorlijk prijskaartje aan de vervanging van de ruiten hangt (niet gedekt door de verzekering), worden ze nu ook geconfronteerd met de angst die in alle steden rondwaart. De angst voor het vege lijf, voor beschadiging of diefstal van goederen, de angst die de mond snoert, die doet wegkijken, die leidt tot een kop-in-kasmentaliteit. Niet opvallen, liefst helemaal onzichtbaar zijn, dan gebeurt er niets. Ieder voor zich en God met ons allen. En ook die God is onzichtbaar als men hem nodig heeft.
Mijn zoon en zijn vrouw zullen in de toekomst elders een parkeerplaats zoeken. Ze zullen hun resp. auto’s niet meer naast of in de buurt van elkaar laten staan, want ze vrezen een persoonlijke aanval, waarbij hun kindje van 2.5 ook het slachtoffer kan worden. Ze zullen de afstand van hun woonst naar hun wagen aanzienlijk groter maken. Ze kunnen niet meer onbevangen op straat gaan, boodschappen doen in hun dorp, aan de schoolpoort staan. Als het trio jongeren in de straten van de gemeente op zoek gaat naar zijn auto, zullen ze hem zeker terug vinden. Ik durf er niet aan denken wat de gevolgen zijn als hij, eventueel met mijn kleinzoontje, in- of uitstapt.
En waarom gisteren geen Golfbrekers? Omdat we voorlopig auto’s geruild hebben. Mijn auto staat nu daar (in de hoop dat slechts de auto de agressie uitgelokt heeft en niet de herkende persoon), zijn auto bij mij. En de rest van de dag heb ik aan de vervanging van de autoruiten moeten spenderen. Toen ik gisteravond eindelijk om 20.15 uur thuis kwam, was ik te moe en te hongerig om Golfbrekers van kopij te voorzien. Mijn verontschuldigingen.
We zijn nergens nog veilig.
FVE
“Ik zal hier nooit wegblijven. Ik zing graag die Vlaamse Liedjes en daar is niets mis mee”, aldus de TV-flamingant in 2011.
En toch zal Bart De Wever er niet bij zijn op 3 maart, want hij gaat deelnemen aan een debat.
“De burgemeester op het Zangfeest, het zou een mooi ‘statement’ geweest zijn naar de Vlaamse achterban én naar de linkse culturo’s. ” aldus ‘t Pallieterke. En ook: “Er wegblijven als Vlaams leider is een verkeerd signaal.”
Lees meer hierover en nog veel meer in ons lijfblad ‘t Pallieterke.
FVE
De dag – gisteren dus – dat ondergetekende het eens was met Lex Moolenaar van de Gazet van A, jarenlang de gazet van de rode brigades in de Koekenstad, staat voor altijd in mijn geheugen gegrift.
Lex, die niet bekend staat voor zijn neutrale berichtgeving, waagde zich gisteren op glad ijs door de beslissing van de eerste officier van het slagschip De Wever, volmondig te steunen. De koers die Liesbeth Homans uittekende voor nieuwkomers, die naar de Sinjorenstad afzakken om daar neer te strijken en de stadskas te pluimen, bleek ook bij Lex op applaus te kunnen rekenen. De wonderen zijn de wereld niet uit. ‘t Pallieterke zal met straffere kost mogen komen om zijn standpuntenrubriek te overtreffen.
Hij bestond het zelfs met breedmuilkikkers en vazallen van het belgische politiek-correcte circus in onenigheid te geraken. Antwerpen verdient respect. Dat schrijft Lex. Niet toevallig de slogan van de nieuwe beleidsploeg: “Respect voor A”. ‘t Stad is niet meer van iedereen, schijnt het. Alhoewel… probeer maar eens met de tram te rijden. Heel dikwijls is de enige “van ons” de tramconducteur en die man krijgt heel weinig respect van de “abonnees”.
Lex is het niet eens dat een eerste inschrijving van de verrijkers gratis moet zijn, want het zou – volgens bezorgde stadsbesturen en politieke toeteraars – tot het minimum minimorum van een basisdienstverleningspakket behoren. Alsof de eigen bevolking ooit van een dergelijke hangmat heeft kunnen genieten. En hij steekt voorwaar nog verder zijn nek uit want hij vindt het niet vanzelfsprekend – en zelfs niet logisch – dat de kosten van het genoemde basispakket voor de nieuwkomer door de belastingbetaler moeten gedragen worden.
Wij zijn totaal niet op de hoogte van de kosten die zo’n inschrijving met zich meebrengt. Neen, we kunnen er geen bedrag op kleven maar het genoemde bedrag van € 330 lijkt ons aan de lage kant. Als het slechts om de optelsom gaat van de werklast, van het gebruik van infrastructuur, van het uitreiken van documenten, zelfs dan is het bedrag niet overdreven te noemen. Overlopen we even de tijdslijn nà de inschrijving van de bewonderaars van onze sociale instellingen, dan moeten we een fiscale analist erbij roepen om het kostenplaatje nà de inschrijving te berekenen. Inburgering, woning, scholing, medische en sociale hulp, werkloosheidssteun, kindergeld, noem maar op… alles wordt doorgerekend aan de belastingbetaler.
Het gaat hier in se niet om het bedrag dat er gevraagd wordt om een dossier te openen. De echte vraag is of u, of ik, of wij bereid zijn onuitgenodigde gasten onderdak te willen verlenen.
Maar wij worden niet gevraagd. Wie hieromtrent een mening durft uiten, wordt in de banvloek van het politiek-correcte droomwereldje geplaatst. Hoe meer we verrijkt worden, hoe armer we worden.
Florent Van Ertborn
Wij vernemen dat er vragen gerezen zijn omtrent de identiteit van onze redacteurs. Zoals bij Ray De Bouvre’s vertrouwde Angeltjes plaatsen wij artikels die al dan niet ondertekend worden door een redacteur met zijn echte naam of met een alias. Nogal wat mensen kunnen in hun privésfeer of in hun beroep moeilijkheden krijgen als ze hun Vlaamse verzuchtingen en hun politiek-incorrecte kritiek openbaar maken.
U zal op deze blog vertrouwde namen herkennen of nieuwe zien opduiken. Dit gebeurt op uitdrukkelijk verzoek van de resp. auteur, een wens, die wij uiteraard steeds zullen respecteren Wie op Golfbrekers zijn ei kwijt wil, kan dit doen in volledige anonimiteit.
Voor scheldpartijen en persoonlijke beledigingen bent u bij ons aan het verkeerde adres. Afwijkende meningen zijn ook bij de reacties welkom, maar we gaan er vanuit dat u deze op een beschaafde manier zult uiten. Wij wensen er de nadruk op te leggen dat het initiatief van deze blog genomen werd vanuit de wens van de familie van Ray De Bouvre en zijn Angeltjes-vertrouwelingen om zijn geesteskind – een Vlaams-nationale blog zoals Angeltjes, mét stijl en inhoud, toegankelijk voor iedereen die het goed meent met Vlaanderen – een tweede leven te geven. Wij wensen geen polemiek te voeren over het bestaansrecht van deze of andere blogs, noch over het purisme ervan. Het “www”, het “world wide web” is groot genoeg voor verschillende initiatieven en invalshoeken: collega-patriotten verdienen onze sympathie.
Als het om Vlaanderen gaat, zijn wij één. Of zou het toch moeten zijn…
Deze blog is nog maar net opgestart. Geef ons even krediet voor eventuele technische of redactionele onvolmaaktheden. Het is een werk in wording, die mits uw hulp en suggesties er slechts kan op vooruitgaan.
Vandaag gaan wij 1 mei op een gepaste wijze vieren met dringend nodig werk in de tuin. Morgen zijn we er weer met nieuws, waar u waarschijnlijk niet blij van wordt.