Er is een groot probleem in de moderne westerse democratie: de kneedbare meute is definitief op drift geraakt. Kiezers horen niet meer bij een partij of bij een klasse en hebben geen vaste levensovertuiging of sekse meer. We zijn vloeibaar geworden en de gevaarlijke profeten die deze vloeibaarheid propageren, hebben de mond vol van de (eveneens vloeibaar geworden) democratische rechtstaat. Alles wat we hadden om tegenstand tegen Big Money en Big Governement te bieden, vloeit nu als water tussen onze vingers door. Hoe komt dat en krijgen we onze vaste grond weer terug? Wat zijn de kansen om ons weer te kunnen verankeren en opnieuw ons eigen bestaan in eigen hand te krijgen?
“Als links wint, spreekt men nooit over een ‘aardverschuiving’ of een ‘tsunami’. Alleen als de overzijde een eclatante zege binnen haalt, lijkt het op een natuurcatastrofe. De kiezer heeft dan ‘met zijn buik’ gestemd, als een klein kind zijn gevoeg gedaan op de kiesbrief, en de verliezers bezinnen zich over manieren om dat kind terug tot rede te brengen.
Dat creëren van een angstklimaat, telkens radicaal rechts een kiesstrijd wint, waarbij de democratie, de rechtstaat en het recht op vrije mening zouden in mekaar stuiken,- het is een oude truc van links als slechte verliezer.
Na drie zinnen wordt er verwezen naar de overwinning van de nazi’s in de jaren ’30. Wilders, Van Grieken, allemaal volgelingen van Hitler, verdorven populisten die uit zijn op een staatsgreep…”
“Ik ervaar geen leedvermaak bij wat de N-VA te wachten staat. Noem mij een caractériel en een moeilijke mens. Een eigenzinnige en dwarse scherpslijper. Ik pleit schuldig. Maar bovenal ben ik flamingant en voel ik mij verlaten. Vlaanderen mist een klasse van politici die begrijpt waar de wereld heen holt en die de Vlaming binnen in deze wereld een plaats kunnen geven. Een plaats voor Vlaanderen, voor onze cultuur en voor onze eigenheid. Mijn generatie heeft het vooralsnog niet gedaan.”
Bart De Meulenaer is bedrijfsleider en afscheidnemend gemeenteraadslid voor N-VA in Roeselare.
Voormalige president Michail Gorbatsjov deelde de mening en gevoelens van Poetin. Hij voelde zich absoluut niet gerust in de beloftes van het “Westen” – nl. dat de NAVO niet richting oosten zou uitbreiden – en stelde dat men een land niet keer op keer kan blijven vernederen en dan verwachten dat er geen gevolgen aan verbonden zullen zijn.
Men zou in Duitsland ook niet mogen vergeten dat de hereniging 33 jaar geleden pas door de toestemming van Gorbatsjov mogelijk gemaakt werd. En als tegenprestatie kwam er de mondelinge belofte van de Amerikaanse buitenminister Baker:
“De NAVO zal geen inch verder naar het oosten uitbreiden.”
Het afstand doen van de NAVO-uitbreiding richting oosten was bijgevolg een deel van de prijs voor de hereniging van Duitsland. En die prijs werd nooit betaald. Bovendien mag ook niet vergeten worden dat de Duitse NAVO-secretaris Wörner en de Duitse buitenminister Genscher dat in hun toespraken en interviews bevestigd hebben.
16 april 1997 – ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Eerst heeft Poetin een toenadering tot het “Westen” geprobeerd en er alles aan gedaan om de Russische Federatie met de EU en de NAVO te verbinden. In drie toespraken in Duitsland, 2001, 2007 en 2010 pleitte hij voor een vrijhandelszone van Rusland met de EU en liep een blauwtje. Hij bracht een lidmaatschap van Rusland bij de NAVO in het gesprek met Bill Clinton tijdens diens afscheidsbezoek in Moskou in het jaar 2000. Ook hier zonder een positieve echo.
Het einde van de toenaderingspogingen kwam pas na de duidelijke wijziging van de buitenlandse politiek van het “Westen” in 1997 – nog onder het presidentschap van Clinton, toen de Amerikaanse buitenministerin Albright de NAVO-uitbreiding doorzette.
In 2007 noemde Poetin op de Veiligheidsconferentie van München de NAVO-uitbreiding richting oosten op het gebied van de toenmalige Sovjetunie “het overschrijden van een rode lijn”.
Dit en veel meer kan een waarheidszoekende lezer vernemen bij:
Dat verschillende volkeren op één en dezelfde plaats geen natie kunnen vormen, geen staat kunnen oprichten, lijkt logisch. Pas als het ene volk plaats ruimt, kan het andere volk deze ruimte innemen. Dat buitenstaanders, buitenlandse mogendheden, zomaar kunnen beslissen over het grondgebied dat niet tot hun eigen natie behoort, is iets dat niet strookt met logica of eerlijkheid. En toch ligt dit aan de basis van wat men nu het Israëlisch-Palestijns conflict noemt, én dat – bij uitbreiding – ook een schaduw werpt op de omringende landen, Syrië en Libanon.
Maurits Berger van de Universiteit Leiden geeft in 13 minuten een summier overzicht. We onthouden deze zin:
“Er is in al die jaren zoveel geweld geweest, dat je je kan afvragen of er wel kans op vrede is…”
Partijvoorzitter van Forum voor Democratie (FVD) Thierry Baudet spreekt in Gent voor het KVHV. De Nederlandse auteur en parlementslid heeft het onder meer over de atomisering van de samenleving, over de gevolgen van globalisme en massamigratie en over de slinkse manieren waarop de staat steeds meer controle probeert te krijgen over onze levens.
“Jullie zijn mede-Nederlanders en ik vind het één van de grootste tragediën van de wereldgeschiedenis dat ons volk gescheiden is door het Wener Congres en de nasleep daarvan…”
Het Vlaams Belang hield zondag in Gent haar derde inhoudelijk congres ‘Vlaanderen Vlaams’ waar honderd voorstellen rond migratie werden gelanceerd. Enkele van de opvallendste voorstellen daarbij zijn het verplichten van gemeenschapsdienst voor asielzoekers, het optrekken van de inkomensvereisten voor gezinshereniging en de heropening van gesloten terugkeercentra voor gezinnen. “We beperken ons niet tot de analyse dat het beleid op elk vlak faalt”, zegt voorzitter Tom Van Grieken. “We schuiven haalbare oplossingen naar voor die tonen dat het anders kan en moet. Wie denkt dat het behoud van onze welvaart los staat van de migratiecrisis, die dwaalt.”
In 2004 duwde Verhofstadt het vreemdelingenstemrecht door onze strot. De Vlamingen reageerden met een massale stem op Vlaams Blok. We werden de grootste partij, maar toch werden we buitenspel gezet door het kartel CD&V/N-VA. Met onze studentenvereniging KVHV bemande ik toen als jonge militant een stand op het congres van Vlaams Blok. Geestige beelden uit de documentaire ‘Vlaamse choc’* om nog terug te zien.
20 jaar later staan we opnieuw voor een historische verkiezing. In 2024 hebben we een unieke kans. Deze keer sta ik niet in de rol als jonge militant, maar als lijsttrekker voor het Europees Parlement.
Ons land gaat de afgrond in. Als we zo verder doen, worden we minderheid in eigen land. Sommigen vragen zich af of het al niet te laat is. Aan die mensen heb ik een duidelijke boodschap. Het is pas te laat als wij het opgeven. En wij zijn geen opgevers. Want dit is ons land, en we gaan het samen terugnemen. Onze overwinning zal echter nog veel groter moeten zijn dan in 2004. Elke stem telt. Elke stem maakt verschil. Enkel met een werkelijk massale stem op Vlaams Belang nemen wij ons land terug.
En dan is het aan ons!
Tom Vandendriessche, EU-parlementslid Vlaams Belang
*Vlaamse Choc: een reeks die u op YouTube kan terug vinden.
Enkele afleveringen – commentaar overbodig, menen wij, “Non, non, rien n’a changé…”
Spanje staat aan de vooravond van een nieuwe regering. De geplande amnestie voor separatisten heeft tot controversiële reacties geleid. Vooral een voormalig politicus zou daar baat bij hebben.
In Spanje staat volgens mediaberichten ontslagnemend premier Pedro Sanchez op het punt een nieuwe regering te vormen met de hulp van Catalaanse separatisten.
TVE en La Vanguardia meldden donderdag dat de socialistische PSOE van Sánchez een akkoord had bereikt met de Catalaanse separatistische partij Junts. Noch PSOE, noch Junts bevestigden dit aanvankelijk.
De kranten “El Pais” en “El Mundo” meldden unaniem dat het enige wat nu nog ontbrak de goedkeuring van de Baskische nationalistische partij PNV om een regering te vormen was. “El Pais” schrijft, daarbij verwijzend naar PSOE-kringen, dat de onderhandelingen met PNV in een vergevorderd stadium zijn, ze staan op het punt een overeenkomst te ondertekenen.
Waarnemers vrezen dat dit een nieuwe fase van politieke instabiliteit bedreigt, aangezien de Catalaanse separatisten zich blijven inzetten voor hun doel van afscheiding van Spanje.
Sánchez had na de parlementsverkiezingen in juli een coalitie gevormd met de linkse Sumar-partij. Hij heeft echter de steun van andere kleine partijen nodig om als regeringsleider te worden bevestigd.
Sánchez is sinds 2018 premier en leidt sinds 2020 een minderheidsregering. Bij de verkiezingen won zijn PSOE minder zetels dan de conservatieven onder oppositieleider Alberto Nunez Feijoo. Hij haalde echter niet de meerderheid die nodig is om een regering in het parlement te vormen. Als gevolg hiervan begon Sánchez onderhandelingen.
Junts heeft amnestie geëist voor veroordeelde separatisten als voorwaarde voor steun aan Sánchez. Ze waren betrokken bij de poging om Catalonië in 2017 onafhankelijk te verklaren. Begin november tekende de PSOE een overeenkomst met de Catalaanse separatistische partij Esquerra Republicana de Catalunya (ERC).
De geplande amnestie is controversieel in het land en in de Europese Unie (EU). In een peiling die half september werd gehouden, was ongeveer 70 procent van de respondenten tegen een amnestie – 59 procent van hen was aanhangers van de socialisten.
Negenenzestig procent van de respondenten zei dat de leiders van de separatisten in 2017 een misdaad hadden begaan. Bovendien heeft het hoogste toezichthoudende orgaan van de Spaanse rechterlijke macht, de Consejo General del Poder Judicial, zijn grote bezorgdheid geuit over het project.
Dat lijntje volgt ook EU-commissaris voor Justitie Didier Reynders. In een woensdag gepubliceerde brief aan de regering in Madrid uitte hij zijn ernstige zorgen over de plannen voor een amnestiewet.
De meest prominente begunstigde van de amnestie zou het voormalige hoofd van de Catalaanse regering, Carles Puigdemont, zijn. De Junts-politicus had Catalonië in 2017 onafhankelijk verklaard na een controversieel referendum. De centrale regering beschuldigde hem vervolgens van rebellie en verduistering van overheidsgeld.
Het Grondwettelijk Hof zag de acties van de Catalaan als een schending van de grondwet. Op dat moment werd de Catalaanse regionale regering machteloos gemaakt door de centrale regering, werden nieuwe verkiezingen uitgeschreven en werd Puigdemont op de lijst van gezochte personen gezet. Daarna ging hij naar het buitenland, onder meer naar Duitsland. Sánchez had ooit gezworen Puigdemont voor de rechter te brengen.
De concessies van Sánchez aan de separatisten hebben aanhangers van het conservatieve en rechtse spectrum al op straat gedreven. Maandagavond demonstreerden ongeveer 4.000 mensen voor het partijhoofdkwartier van de PSOE in Madrid.
Ze eisten dat Sánchez in de gevangenis zou worden gegooid en eisten het “recht van de Spanjaarden om Spanje te beschermen” op. Sánchez reageerde tegen X: “De aanval op het PSOE-kantoor is een aanval op de democratie en op iedereen die erin gelooft.”
Volgens berichten in de media heeft de politie de tumultueuze protesten uiteengedreven met traangas en rubberen kogels.
Opmerkelijke toespraak van een Britse “lord” in het parlement. Gerald Kaufman. Lord Kaufman. Voor studenten “toegepaste politiek” schreef hij het boek “How to be a Minister”. Hij begon zijn toespraak met deze woorden:
“Ik werd grootgebracht als een orthodoxe jood en zionist…”
Met mogelijkheid van ondertiteling, vertaling en eventueel de geschreven tekst.
