… met de westerse geldstromen naar de Oekraïense regering
Deze video met een terugblik naar de situatie 7 jaar geleden zouden de redacties der westerse media nog eens moeten bekijken.
“Dat statuut van Oekraïne als een soort van neutrale bufferzone tussen oost en west is eigenlijk toch wel – denk ik – heel belangrijk voor de veiligheid van Europa.”
De Akkoorden van Minsk, die door Oekraïne weliswaar ondertekend, maar nooit toegepast werden en nu zelfs ronduit geweigerd, in een notendop:
decentralisering van de macht, o.a. door middel van een wet over de tijdelijke ordemaatregelen van de lokale autonomie in bepaalde regio’s van Donetsk en Luhansk
grens Oekraïne – Rusland onder controle van het OVSE
een veiligheidszone in de grensregio
vrijlating van alle gijzelaars en onwettig gevangen personen
verbod op vervolging en bestraffing van personen i.v.m. de gebeurtenissen in Donetsk en Luhansk
voortzetting van de inclusieve nationale dialoog
maatregelen voor de verbetering der humanitaire situatie in de Donbass
vooruitgeschoven gemeentelijke verkiezingen garanderen volgens de Oekraïense wetgeving der tijdelijke ordemaatregelen betr. lokale autonomie in Donetsk en Lugansk (wetgeving over de speciale status der zgz. “onafhankelijke republieken”)
onwettige bewapende bendes en huurlingen uit Oekraïne verwijderen
een programma voor de economische heropbouw van de Donbass en het herstel van de levensfuncties in de regio
de garantie op de persoonlijke veiligheid der deelnemers van de onderhandelingen
Een opiniepeiling in de VSA geeft weer in hoever een doorsnee Amerikaan ervan overtuigd is dat Oekraïne een oorlog met Rusland waard is.
Slechts 13% van de volwassenen vindt dat het een “goed idee” is militairen naar Oekraïne te sturen om tegen de aangekondigde Russen te gaan vechten. Vraag maar eens of ze Oekraïne op een wereldkaart kunnen aanwijzen, of wie er president is. 17% van de Amerikanen willen liever uit de NAVO vertrekken dan voor iemand anders de spreekwoordelijke kastanjes uit het vuur te halen. 55% vindt het ronduit “een slecht idee” – 33% weet niet of ze er een gedacht over hebben.
Uit dezelfde opiniepeiling bleek dat 1 op 4 Amerikanen zelfs niet weet of Oekraïne een bondgenoot of een vijand is van de VSA.
U kan op onderstaand bruggetje het cijfermateriaal van de peiling raadplegen:
Tulsi Gabbard daarentegen heeft een duidelijke mening: “Het is heel gemakkelijk op te lossen: gewoon beloven dat Oekraïne geen NAVO-lid kan worden. De VSA wil de situatie zodanig opjutten dat Rusland Oekraïne zal bezetten, waardoor de VSA opnieuw een reden hebben om sancties op te leggen. Dàt is wat de VSA regering wil.”
Rusland leert wat de prijs is van vertrouwen te hebben in diplomatie met het westen.
Auteur: Paul Craig Roberts*, 12.2.2022
Woordvoerster Maria Zakharova, van het Russische ministerie van buitenlandse zaken, zegde dat de VSA, het V.K. en andere VSA poppetjes iets weten dat Rusland (nog) niet weet: zij laten hun ambassade personeel vertrekken en raden reizen naar Oekraïne af. Daar dit een vingerwijzing is dat de VSA en Oekraïne een provocatie gereed hebben liggen , zal Rusland hun voorbeeld volgen en personeel en/of aanhang verminderen.
Washington heeft een “false flag” actie voorbereid die door de westerse media en alle westerse regeringen in de schoenen van Rusland zal geschoven worden. De gebeurtenis zal de 100.000 door de VSA / V.K. getrainde Oekraïense soldaten betrekken die zich op de grens van de Donbass republieken bevinden – een gebied dat voorheen tot het grondgebied van Rusland hoorde en bewoond is door Russen die na 2014 zich afscheurden van Oekraïne n.a.v. het anti-Russische geweld van de neo-nazi staat, geïnstalleerd door Washington.
Deze gebieden (Donetsk en Lugansk) wilden terugkeren naar Rusland, zoals de Krim, maar Rusland weigerde. In de plaats besliste Moskou de weg van de diplomatie te bewandelen – en ging ervan uit dat een akkoord mogelijk was na de ondertekening van de Minsk akkoorden. Opnieuw een niet geleerd lesje voor Moskou over de waardeloosheid van akkoorden met het westen. En toch hield Moskou vol door zich op akkoorden te beroepen. Het resultaat is dat Moskou nu een complot mag verwachten dat Rusland moet uitdagen tot een oorlog met Oekraïne.
Beeldmateriaal uit de Donbass:
Washington gelooft dat door Rusland tot een offensieve reactie uit te dagen het ertoe zal leiden dat Europa afziet van het Russische gas en in de plaats ervan zal overschakelen op het Amerikaanse (Nvdr: duurdere) LPG gas, Rusland tot de boeman zal maken zodat de NAVO een politiek controlesysteem wordt van de Europese economische en buitenlandse politiek. Het gaat om het behoud van het Amerikaanse Rijk. Washington gelooft dat als Europa afhankelijk is van Rusland voor energie de Europese buitenlandse politiek uit de controle van Washington zal glippen. (Nvdr: we hebben herhaaldelijk bericht over de machinaties, de chantage, de sancties die op Nord Stream 2 uitgesproken werden.)
Washington zou eveneens kunnen hopen dat het Kremlin Europa niet wil afschrikken door de Russische militaire macht te tonen, dat het Kremlin aan de kant zal blijven staan toekijken terwijl de Donbass-Russen afgeslacht worden zonder dat de feiten bekend geraken… met als gevolg dat Poetin door Russische patriotten als een verrader zal bekeken worden en dat ze het een grove fout zullen vinden te verzoeken bij Rusland opnieuw ingelijfd te worden.
Washington denkt dat – als Poetin terzijde kan geschoven worden – Washington wel een poppetje kan vinden onder de Atlantische Integrationisten wiens doel het is deel uit te maken van het westen en die bereid zijn de Russische soevereiniteit op te offeren voor wat zij “als een voorrecht beschouwen, nl. deel uit te maken van het westen”.
Als Rusland opnieuw valselijk beschuldigd wordt, dan zal het Kremlin misschien eindelijk leren dat “onze westerse partners” in feite dodelijke vijanden zijn. Als Rusland wil overleven zal het Kremlin vroeg of laat moeten inzien dat het met het Kwade te doen heeft. Het lijkt erop dat Lavrov de situatie begint te begrijpen, hoewel hij nog altijd wil praten en onderhandelen, wat erop wijst dat hij de echte situatie niet onder ogen wil zien.
Misschien kan Poetin tijdens zijn telefoongesprek Biden ervan overtuigen dat de gevolgen van Washingtons complot ernstiger zullen zijn voor het westen dan Washington aanneemt.
Beeldmateriaal ter illustratie bijgevoegd door onze redactie.
*American politician and economist, Chairman of the Institute for Political Economy and former Assistant Secretary of the Treasury for Economic Policy in the Reagan Administration, Paul Craig Roberts.
Gisteren was het exact vijftien jaar geleden dat Poetin een toespraak hield bij de Münchener Veiligheidsconferentie, een toespraak waarvoor hij verguisd werd. Hij vond daarentegen dat hij niet over de schreef ging. En hij kreeg met zijn voorspellingen gelijk.
De uitbreiding van de NAVO, een unipolaire wereld, ontwapeningsproblemen, de erosie van het OSCE, het Iraanse nucleaire probleem, Europa’s energiezekerheid… niemand had er oren naar… intussen werden ze werkelijkheid. Poetin wou duidelijk maken dat Rusland niet van plan is deel uit te maken van de unipolaire wereld met de VSA als opperkommandant. Hij riep op tot een nieuwe vorm van samenwerking op een faire basis. De westerse poco media beschouwden zijn toespraak als een kwaadwillige aanval op westerse waarden…
U vindt tussen de tekst enkele citaten:
"Bij de uitbreiding van de NAVO gaat het niet om de modernisering van de alliantie of de veiligheid van Europa. Integendeel, het is een ernstige uitdaging die het gemeenschappelijk vertrouwen ondermijnt."
Sindsdien werden vier bijkomende landen toegelaten tot de NAVO: Albanië, Kroatië, Montenegro en Noord-Macedonië. Daar bovenop werd een politieke verklaring gepubliceerd – één jaar na Poetins toespraak – waarbij gesteld werd dat Oekraïne en Georgië uiteindelijk ook tot de NAVO zouden kunnen toetreden. Dit speelde wel degelijk een rol bij de gebeurtenissen van 2014 in Oekraïne en de Krim. Poetin stelde toen dat …
... Rusland niet alleen de Krimbewoners beschermde tegen Oekraïense extremisten maar ook dat het voor Rusland ondenkbaar was dat "NAVO strijdkrachten voet zetten op het grondgebied van Krim en Sevastopol, het strijdtoneel van Russische soldaten en mariniers."
Poetin vroeg in zijn toespraak aandacht voor
: "Het behoeden van mensenrechten is een belangrijke taak. Wij steunen dit. Maar dit betekent niet dat men zich kan bemoeien met de binnenlandse zaken van andere landen, en vooral niet dat men een regime kan opdringen dat bepaalt hoe deze landen moeten leven en zichzelf ontwikkelen. Het ligt voor de hand dat dergelijke tussenkomsten de ontwikkeling van democratische staten niet aanmoedigt. Integendeel, het maakt hen afhankelijk en bijgevolg politiek en economisch instabiel.."
Democratie op bevel werkt niet. We hebben de laatste 15 jaar enkele voorbeelden van destabiliserende pogingen om “democratische normen” op te dringen meegemaakt. Zoals de zgz. Arabisch Lente-revoluties in Tunesië, Egypte, Jemen en burgeroorlogen in Libië en Syrië. Dergelijke buitenlandse bemoeienissen, die Poetin als onduldbaar beschreef, veroorzaakten tienduizenden doden, het verlies van de soevereiniteit in sommige landen en de opgang van I.S. Intussen hielp Rusland Syrië opdat het niet helemaal ineen zou storten, steunt een vredesakkoord in Libië en andere betrokken landen, zonder dat het hierbij gedragscodes dicteert.
Oekraïne staat ook op de lijst van opgedrongen pseudo-democratiserings-slachtoffers. De regeringscoup in Kiev werd georkestreerd door poppetjes met zware diplomatische en politieke ruggensteun uit het westen. Met als resultaat een ernstige relatiebreuk tussen Moskou en Kiev, Oekraïens verlies van de Krim en vijandigheden in de Donbass. Zoals Poetin voorspeld had, kon en kan échte democratie niet rijpen onder dergelijke omstandigheden.
"Niemand voelt de internationale wetgeving aan als een stenen muur die bescherming biedt. En bijgevolg wordt dergelijke politiek gevolgd door een wapenwedstrijd. Het potentiële gevaar van de verzwakking van internationale relaties is direct verbonden met het stilstaan van de ontwapeningsplannen."
Rusland heeft inderdaad het wapenarsenaal van het leger gemoderniseerd, maar – zoals Poetin vaststelde – is niet in staat te wedijveren met het VSA budget en ziet ook geen reden om dit te doen. De nadruk lag op onderzoek en ontwikkeling dat eender welk multi-miljarden-kostend raketafweersysteem zonder meer klasseert als minder belangrijk. In 2018 maakte Poetin voor het eerst melding in het federale parlement van de nieuwste Russische hypersonische wapens. (o.a. Sarmat rakettensystemen, Avangard nucleaire kruisraketten en de Kinzhal ballistische raket, afgeschoten in de lucht. Een jaar later meldde hij de Tsirkon hypersonische grond- en maritieme lanceerraketten.) Rusland blijft werken aan technologieën om de hypersonische wapens van de tegenstander te verslaan.
Een citaat uit 2018:
"Niemand luisterde toen naar ons. Luister nu naar ons.", verwijzend naar de b.g. Münchener conferentie.
"Als de internationale samenleving geen verstandige oplossing vindt voor het belangenconflict zal de wereld blijven lijden onder soortgelijke destabiliserende crisissen... We zullen voortdurend tegen de dreiging van de proliferatie van massa-vernietigingswapens blijven moeten strijden..."
Het probleem van Iraanse nucleaire programma blijft hangende. In 2015 tekenden vijf permanente leden van de VN Veiligheidsraad het Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA) waarmee Iran nucleaire activiteit voor vreedzame doeleinden kon ontwikkelen, zij het met een aantal voorwaarden. In 2018 echter besloten de VSA, met Trump als president, eenzijdig uit het JCPOA te treden.
Toen Joe Biden naar het Witte Huis verhuisde toonde zijn regering de bereidheid het JCPOA opnieuw te honoreren. Beraadslagingen en onderhandelingen zijn nog steeds aan de gang en de wereld mag hopen dat het JCPOA terug in werking kan treden. Israël doet zijn uiterste best om de VSA van het tegendeel te overtuigen.
"Wat betreft of onze regering in staat is verantwoordelijkheid te tonen over problemen zoals energie-leveringen en het bevestigen van energie-zekerheid. Natuurlijk kunnen wij dat! Bovendien, alles wat we gedaan hebben en momenteel doen heeft slechts één doel, nl. de bevordering van onze relaties met klanten en landen die onze energie verder leiden volgens markt-gebaseerde, transparante principes en lange-termijn contracten."
Gedurende de laatste 15 jaar heeft Rusland gas naar Europa geëxporteerd via de gaspijplijnen Nord Stream (1) en TurkStream.
Rusland blijft een vertrouwenswaardige gasleverancier voor klanten in Europa, dit ondanks de gas-transitproblemen met Oekraïne, de verslechterde relaties met Kiev en de opgelegde sancties als gevolg van de terugkeer van de Krim naar Rusland.
Ondanks de rekordstijgingen van gasprijzen op de dagmarkt in Europa (2021) hebben de landen die een lange-termijn contract met Rusland afgesloten hebben hun brandstof gekregen aan prijzen ver beneden de huidige. Poetin stelde dat het in gebruik nemen van Nord Stream 2 de Europese gasprijzen zelfs nog lager zou doen zakken… echter… de ingebruikname wordt tegengehouden door politiek gemotiveerde hindernissen.
"Ik beschouw het unipolaire model niet alleen als onaanvaardbaar maar ook als een onmogelijkheid in de huidige wereld. Het model zelf is uitgeput omdat het aan de basis geen morele grondslag voor een moderne beschaving kan en mag hebben. Er is geen enkele reden om eraan te twijfelen dat het economisch potentieel van nieuwe centra van globale economische groei onvermijdelijk zal uitdeinen naar politieke invloed en de multi-polariteit zal versterken."
Poetin legde in München de nadruk op de groeiende economische en politieke invloed van China en Indië. Zelfs vandaag nog dringen deze landen aan op het belang van een eerlijk multipolair systeem van internationale relaties.
De voorstelling van Poetins mening dat een unipolaire wereld onmogelijk is werd gesteund door economische cijfers in recente jaren. Bv. China’s BNP werd vermenigvuldigd met vijf en hoewel het nog altijd lager ligt dan dat van de VSA werd het verschil opmerkelijk kleiner in vergelijking met 2007. Volgens de berekening van internationale expert en zou China tegen 2033 zelfs de VSA kunnen inhalen.
Het politieke en economische landschap veranderde ook in belangrijke mate. Een speciale rol speelt hierin de G20 – een associatie die zo ver mogelijk verwijderd is van het unipolaire principe. De eerste samenkomst van de G20-leiders werd in 2008 gehouden. Initieel werd het aanzien als een optie van de G7 – intussen groeide het tot het belangrijkste internationaal politiek en economisch platform voor de oplossing van wereldproblemen.
De BRICS structuur, met belangrijke wereld economielanden als China, Indië en Rusland, werd sterker en sterker. Gesprekken over de hervorming van het IMF, het WTO, de VN Veiligheidsraad en andere internationale organisaties over de huidige machtsweegschaal nemen toe.
Poetin stelde in zijn Münchner toespraak:
"Hij (VSA president George W. Bush) zegt 'Ik doe voort met het feit dat Rusland en de VSA nooit nog tegenstanders en vijanden zullen zijn'. Ik ben het met hem eens."
Helaas, de Bush-Poetin voorspelling schijnt vandaag te optimistisch geweest te zijn. Tien jaar later, in 2017, noemde de VSA Rusland een tegenstander bij het stemmen van de beruchte wet “CAATSA (Countering America’s Adversaries by Sanctions Act)”. Deze wet maakte de strafmaatregelen bekend tegen Rusland, Iran en Noord-Korea, goedgekeurd door de VSA overheid en legde bijkomende sancties op. En het zouden niet de laatste zijn…
Vanzelfsprekend heeft niemand het over een militair conflict, maar de mogelijke uitbreiding van de NAVO naar het oosten houdt een dergelijke dreiging in. Zoals Poetin het herhaaldelijk duidelijk maakte: als Oekraïne aanvaard wordt als NAVO-lid en Kiev beslist vervolgens de Krim aan te vallen, dan volgt er onvermijdelijk een confrontatie tussen Rusland en de NAVO… en bijgevolg ook met de VSA. Om dergelijke toekomstbeelden te vermijden wil Rusland veiligheidsgaranties.
Uit de persconferentie Macron – Poetin febr. 22
Nog een citaat:
"Rusland is een land met een geschiedenis van meer dan 1000 jaar en heeft steeds een onafhankelijke buitenlandse politieke koers gehandhaafd."
In het verleden…
We zijn nu vijftien jaar later. Van G8 is geen sprake meer (Rusland mag niet meer deelnemen), er zijn geen regelmatige Rusland-EU topontmoetingen meer, er zijn geen illusies meer, er is geen vertrouwen meer.
Er zijn alleen … sancties. Ruslands buitenlandse politiek blijft onveranderd.
De volgende Münchner Veiligheidsconferentie begint op 18 februari, maar Poetin zal er niet bij zijn. Alles werd immers gezegd 15 jaar geleden.
Israël heeft zowel met Oekraïne als met Rusland goede relaties. Het actuele conflict tussen beiden landen is bijgevolg voor Israël een bijzonder probleem. Het gaat immers om veel meer dan om goede contacten.
De krant Haaretz kwam tot de conclusie dat Israëls hightech-industrie een potentiële verliezer bij een militaire escalatie zou worden. Ca. 20.000 Oekraïners werken immers voor Israëlische IT-bedrijven. De redenen liggen voor de hand: enerzijds goed opgeleide vakkrachten (in Israël is er een groot tekort aan), die bovendien voor ongeveer de helft van een Israëlisch salaris goed werk leveren. Bovendien stelt de communicatie met hen geen groot probleem vermits vele Israëliërs omwille van hun herkomstland Russisch spreken. Kiev en Tel Aviv bevinden zich bovendien in dezelfde tijdzone, wat in vergelijking met andere oorden ook een pluspunt is.
De Oekraïners werken ofwel voor mondiale outsourcing-aanbieders zoals Ciklum of Globalogic, ofwel staan ze op de loonlijst van Israëlische bedrijven, zoals bv. de spelsoftware-ontwikkelaar Playtika, die niet minder dan 1000 medewerkers in Oekraïne telt. Het Israëlische economisch vakblad “Globes” berichtte over evacuatieplannen van Oekraïners en hun gezinnen, die bij Israëlische bedrijven in dienst zijn: richting westen, o.a. naar Polen. Het gaat hier dan vooral om degenen die dichtbij de Russische grens wonen en werken, bv. in Charkiv (Charkov) of in Dnipro.
Voor de beslissende politici in de Israëlische regering zijn b.g. Oekraïense IT-ers het minste van hun problemen. Premier Bennett en buitenminister Lapid proberen een neutrale koers te volgen, die reeds door Netanyahu in 2014 ingeslagen werd toen de Krim opnieuw Russisch grondgebied werd en de Donbass zich wilde afscheuren van Oekraïne.
Gemakkelijker is de situatie voor politiek Israël niet geworden. Er moet met te veel factoren rekening gehouden worden. Het contact met Rusland is uit strategisch oogpunt van belang omdat Rusland ook in Syrië de lakens mee uitdeelt. Of anders geformuleerd: Israël kan slechts mits een verstandhouding met Rusland de Iraanse aanwezigheid in Syrië proberen te ontmoedigen.
Omgekeerd moet ook de communicatie van de Russen met de Israëliërs functioneren. Zo niet zou het tot gevaarlijke situaties kunnen komen. Ter herinnering: het neerhalen van een Russisch verkenningsvliegtuig bij de landing op de luchthaven van Latakia, dat door een S-200 (Russische) raket van de Syrische luchtafweer getroffen werd, waarbij 15 personen om het leven kwamen. Eigenlijk was het doelwit een Israëlisch jachtvliegtuig, die het Russisch vliegtuig als dekking misbruikte. (… een strategie die herhaaldelijk bij aanvallen via Libanon succesvol bleek te zijn)
Rusland liet nadien weten dat het in de toekomst de satelliet-navigatie en radar van alle militaire vliegtuigen zou verstoren die te dicht de Syrische luchtruimte naderden. En aan president Assad het moderne S-300 luchtafweersysteem bezorgen. Netanyahu moest nadien enkele telefoongesprekken met “vriend Poetin” plegen om de plooien weer glad te strijken.
Komt daar bovenop dat Israël zich in dit conflict niet te erg pro-Russisch kan positioneren, dat het een bepaalde afstand t.o.v. Moskou moet bewaren, zo niet zou Big Brother aan de andere kant van de Atlantische Oceaan dit wel eens heel kwalijk kunnen nemen. Immers, de VSA staan aan de kant van Oekraïne.
En als toemaatje heeft Israël ook een goede relatie met Oekraïne, wat heel de zaak niet bepaald gemakkelijker maakt. In 2019 hebben beide landen nog een nieuw handelsakkoord getekend. En laatst in december maakte Oleksi Reznikov, de Oekraïense defensieminister, nog zijn opwachting in Israël om te peilen welke wapens men zou kunnen krijgen. De militaire samenwerking tussen beide landen is immers de laatste jaren ook toegenomen. Momenteel toont Oekraïne een grote belangstelling aan de militaire kennis en het merk “Made in Israël”, en dan vooral voor luchtafweer. Oekraïne had op zijn verlanglijstje het legendarisch luchtafweersysteem “Iron Drome” en de afweertechnologie voor cyberaanvallen. De VSA zouden hier niets tegen inbrengen, maar Rusland daarentegen – om voor de hand liggende redenen – wel.
En zo danst Israël op een slappe koord tussen de bondgenoot in Washington en de belangen in het Kremlin.
“Zwijgen is momenteel het beste,” hoort men in Israëlische diplomatieke kringen, “Israël moet oppassen dat het zichzelf geen schade berokkent.”
En dan zijn er nog de onderhandelingen om het atoomakkoord met Iran. Men vreest dat Rusland wel eens zou kunnen kiezen voor een hartelijker bondgenootschap met China en Iran – iets dat voor Israël wel eens heel onaangenaam zou kunnen worden.
Daarom kijkt Naftali Bennett de kat uit de boom, hanteert “neutraliteit” als handelsmerk en zou volgens Israëlische media zichzelf in oktober in Sochi zelfs aangeboden hebben als bemiddelaar in het conflict. Oorspronkelijk zou dit idee uit het brein van Zelensky ontsproten zijn. Poetin zou de suggestie weggewuifd hebben. Een soortgelijk aanbod zou Netanyahu maanden daarvoor ook al gedaan hebben, met dezelfde afwijzing als antwoord. Dat Poetin niet onmiddellijk zit te springen om een Israëliër “als neutrale bemiddelaar” ligt nogal voor de hand…
Buitenminister Lapid blijft optimistisch. Hij vindt het niet waarschijnlijk dat het tot een regelrecht militair conflict komt. En wees hierbij nogmaals op een bijkomende reden voor de Israëlische neutraliteit. Ten slotte zouden er zowel in Rusland als in Oekraïne nog talrijke joden wonen. En in Israël zelf leven ook 500.000 mensen van Oekraïense oorsprong én meer dan 400.000 met een Russische achtergrond. Toen de Krim in 2014 terug deel uitmaakte van het Russische grondgebied, waren er hierdoor strubbelingen tussen de voormalige Sovjetburgers. Vandaag verwacht men minder emotionele spanningen. De jongere generatie zou evenzeer afgeschrikt worden van de “despotische” Poetin als door de “Bandera”-nostalgie, de cultus rond de extreem-antisemitische Oekraïense nationale held. Men is nu eerder bezorgd om familieleden in de beide ex-sovjetlanden. In Oekraïne gaat het waarschijnlijk om zo’n 75.000 personen, die volgens de terugkeerwetgeving recht zouden hebben op een Israëlisch paspoort. Men wil in Israël op alle eventuele gebeurtenissen – zoals een evacuatie – voorbereid zijn.
Zo lang de situatie nog alle kanten uit kan, zal de wereld Israëls neutraliteit accepteren, maar als het uur van de waarheid nadert, dan zal Israël quasi gedwongen worden een kant te kiezen. Dat Zelensky Israël als bemiddelaar wil kiezen ligt voor de hand maar biedt geen oplossing. Oekraïne beschouwt Israël als de verlengde arm der VSA. Door Israël erbij te willen betrekken wil men de VSA nog meer onder druk zetten. En dat is niet per se verstandig want Poetin zal hierin alles behalve een “neutrale bemiddeling” zien.
Israël houdt voorlopig het hoofd koel en de Oekraïense boot af.
… een ander bezoek der Fransen… met een tussenhalte in Pruisen
Eylau*, 8 februari 1807: De aanblik moet angstwekkend maar ook van een adembenemende schoonheid zijn geweest, ook al was het wel de Esthetiek van de Dood.
Uit de wild dwarrelende sneeuwvlagen en het dikke gordijn van de hardnekkige grondnevel stormden meer dan elfduizend Franse cavaleristen, zij aan zij galopperend en zwaaiend met hun zwaarden, recht op de Russische infanterie af. In wat als een van de grootste cavaleriecharges geboekstaafd staat braken ze zonder veel problemen door de Russische lijnen bij het onooglijke plaatsje Eylau en splitste de imposante aanvalsgolf daarna in twee.
De dragonders van Emmanuel de Grouchy versloegen rechts de Russische cavalerie die Saint-Hilaire aanviel. Ze keerden dan naar links tegen de Russische cavalerie in het centrum, samen met de kurassiers van Jean-Joseph Ange d’Hautpoul. Murat trok zich terug met zijn dragonders, maar d’Hautpoul wist van geen ophouden en voerde zijn mannen nog 2,5 km verder tot aan de Russische kanonnen en over de Russische infanterie voor de Russische reserve eindelijk de woeste dodenrit van de Franse kurassiers tot staan kon brengen.
Het was een sleutelmoment in de Slag bij Eylau, een genadeloze strijd die op 7 en 8 februari 1807 bij dit dorpje in het huidige Polen urenlang en met enorme verliezen – er werden naar schatting 45.000 mannen gedood of gewond – werd uitgevochten.
Mijn grootmoeder gaf mij het verhaal door dat haar grootvader haar had verteld over zijn grootoom Jan Jozef Norbert Croes (°1785). Hoe deze ambitieuze jongeman er van had gedroomd om net als zijn vader apotheker te worden, maar in december 1805 met het stamboeknummer 1070 werd ingelijfd in het 3e eskadron van het 2e Regiment Dragonders en de volgende negen lange jaren door half Europa werd gejaagd van Polen en Duitsland tot Spanje en Portugal voor de glorie van een keizer die zijn keizer niet was, onder de vaandels van een natie die zijn natie niet was…
Hij was er op die bewuste 8e februari 1807 bij en overleefde als bij mirakel de slachtpartij.
Ik heb het met eigen ogen nagekeken in het stamboekregister van zijn regiment dat bij de S.H.A.T. in Vincennes wordt bewaard: Die ochtend was zijn eskadron uitgereden met 236 man, s avonds, bij de telling waren er welgeteld 72 waaronder Croes die zonder kleerscheuren de confrontatie hadden overleefd…
Als ik de mondelinge overlevering mag geloven moet hij enorm onder de indruk en zelfs getraumatiseerd zijn geweest van wat hij bij Eylau had meegemaakt. En hij was lang niet de enige. Het in oppervlakte relatief kleine gebied waar de strijd werd geleverd lag bezaaid met lijken en gewonden. Ze lagen zo dik op elkaar dat dit schouwspel de ruwe houwdegen maarschalk Ney, nadat hij de volgende ochtend over het slagveld reed de ontboezeming ontlokte: “Wat een slachting! En zonder resultaat.”
Zelfs Napoléon Buonaparte – voor wie de slag bij Eylau kantje boordje was geweest – zei: “Deze slachtpartij doet alle vorsten op aarde de zin vergaan om oorlog te voeren.“
Over de epische strijd bij Eylau werd intussen een boekenkastje volgeschreven maar deze veldslag kreeg onvermijdelijk ook een literaire, fictionele neerslag. Al in 1807 verscheen in het Bretoens een lied waarvan de auteur ene François Guenveur was, een dichter van verschillende epen die de heldendaden van Napoleon in alle toonaarden bezongen.
De slag bij Eylau is ook het centrale onderwerp van Honoré de Balzac’s roman, “Le Colonel Chabert” (1831), wiens gelijknamige held de verschrikkingen beschrijft. Een fictief personage, kolonel Chabert, dood verklaard in de slag bij Eylau tijdens de grote cavalerieaanval van Murat, verschijnt plots, tijdens de Restauratie, opnieuw in Parijs, tot grote ontzetting én ergernis van zijn vrouw, die zijn fortuin erfde en hertrouwde. (gratis e-boek)
Het meeslepende gedicht ‘Le Cimetière d’Eylau’ (1874) uit de bundel ‘ La Légende des siècles’ van Victor Hugo is opgedragen aan zijn oom, Louis-Joseph Hugo, kapitein in de 55e Régiment d’ Infanterie die, samen met een luitenant en een tamboer, de enige overlevende was van een sectie van 85 man die het kerkhof van Eylau moesten verdedigen…
Soudain le feu cessa, la nuit sembla moins noire.
Et l'on criait : Victoire ! et je criai : Victoire !
J'aperçus des clartés qui s'approchaient de nous.
Sanglant, sur une main et sur les deux genoux
Je me traînai ; je dis : — Voyons où nous en sommes.
J'ajoutai : — Debout, tous ! Et je comptai mes hommes.
— Présent ! dit le sergent. — Présent ! dit le gamin.
Je vis mon colonel venir, l'épée en main.
— Par qui donc la bataille a-t-elle été gagnée ?
— Par vous, dit-il. — La neige était de sang baignée.
Il reprit : — C'est bien vous, Hugo ? c'est votre voix ?
— Oui. — Combien de vivants êtes-vous ici ? — Trois.
In The Schirmer Inheritance door Eric Ambler (1953) komt ‘ de andere zijde ‘ aan bod. Want hier wordt deze veldslag beschreven vanuit het oogpunt van een Pruisische cavaleriesergeant die een sabelwond oploopt, deserteert en onderduikt bij Poolse boeren.
In ‘Le Matin d’Eylau’ (2015) eindigt Jacques Sudre zijn misdaadroman op het slagveld en dit vormt voor deze auteur de perfecte aanleiding om de felle strijd en de nasleep ervan te beschrijven.
Jean-Paul Kauffmanns werk ‘Outre-Terre’ (2016) is volgens mij het meest recente fictiewerk rond Eylau, alhoewel er ook non-fitie-elementen in voorkomen… De ondertitel ‘Le Voyage à Eylau’ verwijst naar de trip die in het boek naar Eylau wordt gemaakt tijdens de 200-jarige herdenking van de slag.
Jan Huijbrechts
*Eylau, het huidige Ilawa in Ermland-Masuren. Na WOI werd er ingevolge het Verdrag van Versailles een volksraadpleging gehouden: In Eylau wilde 95.3% bij het Duitse Rijk blijven; minder dan 5% was liever bij Polen ingelijfd geworden. Na WOII werd het volk, voor zover niet verdreven, niet meer geraadpleegd… Het Akkoord van Potsdam wees het aan Polen toe..
In grote lijnen blijft de situatie in Syrië sinds geruime tijd onveranderd. Idlib is nog steeds volgens de westerse media “de laatste burcht van de rebellen” met de steun van Turkije, ten oosten van de Eufraat bepalen de Koerden, aan het handje van de VSA, de gang van zaken, en in het noorden wordt de grensstreek bezet door het Turkse Leger.
De VSA stelen nog steeds de olie en beschikken nu over meer mogelijkheden; ze hebben er immers een raffinaderij gebouwd:
Wat gisteren enigszins de lethargie doorbrak was de “bei Nacht und Nebel” inzet van het Amerikaanse leger om de scalp van de ISIS-commandant Abu Ibrahim al-Hashimi al-Qurayshite te veroveren. Hoewel… van die scalp zal niet veel meer terug te vinden zijn. Dàt hij zichzelf opblies, is iets dat we maar moeten geloven. Bewijzen zijn er niet meer. Opmerkelijk is wel dat dit gebeurde zonder dat het Turkse leger zich hiermee bemoeide. Of zelfs het Russische leger. Dergelijke aanvallen mét helikopters, vliegtuigen, drones en grondtroepen komen niet – onverwacht, zonder afspraak – uit de lucht gevallen. Ze worden wel degelijk voorbereid, alle protagonisten ingelicht. Bij het bekijken van de beelden vroegen we ons af wat àls het Russische leger hem uitgeschakeld zou hebben. Zou men dan ook zo begripvol weggekeken hebben bij het aantal burgerslachtoffers of zouden er beelden circuleren met de beruchte Witte Helmen die bloedende lichamen op brancards zouden wegvoeren? Tegelijkertijd herinnerden we ons de triomfantelijke Hillary Rodham (echtgenote Clinton) toen in Libië Khadaffi uitgeschakeld werd.
Volgens het Pentagon werden vier burgers en vijf terroristen gedood. Tien mensen zouden geëvacueerd zijn, waarvan 8 kinderen. De Witte Helmen hanteren een ander aantal: er zouden in totaal 13 mensen gedood zijn, waarvan 6 kinderen en 4 vrouwen. Een helicopter zouden ze zelf kapot geschoten hebben opdat hij niet in vijandige handen zou belanden. Ingesloten video vertelt een ander verhaal:(…)
Dat een ISIS-kopstuk naar de eeuwige jachtvelden vertrekt is op zich niet te betreuren; opvallend is wel dat er bij interne politieke moeilijkheden (Bidens populariteit zit op een eenzaam dieptepunt) gegrepen wordt naar een opzienbarend schokeffect in het buitenland. Kwestie van zijn staatsmanschap in de verf te zetten. En duidelijk te maken dat de VSA niet overwegen te vertrekken: https://english.alarabiya.net/News/middle-east/2021/11/13/US-staying-in-Syria-until-ISIS-threat-eliminated-State-Department
Even belangrijk, maar minder opvallend aanwezig in de wereldpers, is dat Israël in december twee maal de haven van Latakia aanviel met veel schade en brand als gevolg. Naar verluidt omdat Iran wapens zou vervoeren in containers.
De Russische Beer wordt stilaan wakker uit zijn winterslaap. Tot op heden haalde Rusland niet uit naar westerse bedrijven, liet betijen onder het motto “zaken zijn zaken”, maar nu werd er in de Doema (parlement) het idee gelanceerd waardoor Amerikaanse bedrijven hun omzet in Rusland gedurende vijf jaar tot het nulpunt zouden zien dalen.
Als er sancties tegen Rusland ter stemming voorgelegd worden in het Amerikaans Congress, dan zullen de Congressleden die dit goedkeuren, of vorige sancties goedgekeurd hebben, er moeten mee rekening houden dat de bedrijven die hen financieel steunen voor vijf jaar uit heel Rusland geweerd zullen worden. M.a.w. als ze de oorlogsverzuchtingen volgen, dan lijdt de Amerikaanse economie.
Wetende dat het quasi een ongeschreven wet is dat de meeste grote bedrijven Congressleden (zowel Democraten als Republikeinen) sponsoren – kwestie van een beetje druk te kunnen zetten als ze een toelating of concessie nodig hebben – kan dit verstrekkende gevolgen hebben.
Apple alleen al heeft een verkoopcijfer van 3 miljard dollar in Rusland… 5 jaar = 15 miljard dollar minder inkomsten.
En waar een vacüum ontstaat, staan er anderen te wachten om dit te vullen. Zoals toen de EU meende Rusland te moeten bestraffen. Met als resultaat dat Rusland van de nood een deugd maakte en de eigen, nationale landbouw uit het slop trok.
