… aan de industrie, aan de Duitse burgers, aan ons… “
“We deden het té goed. We spaarden te veel. We verkochten te veel. We importeerden te weinig. We maakten te weinig schulden.”
Eindelijk ontwaakt Duitsland. Na de aanslag op Nord Stream 1 en 2 gaan de ogen open. Duitsland is het kind van de rekening. De VSA hebben eindelijk hun wens in realiteit omgezet.
Gloria von Thurn und Taxis houdt zich niet in: ze noemt de sabotage ronduit een terreuraanslag, een oorlogsverklaring.
“Wij lijden aan een collectief Stockholmsyndroom… Wij moeten eindelijk aan de Duitse belangen denken, aan onze burgers… we moeten emanciperen.”
“Als we kerncentrales zouden hebben, dan hadden we geen nood aan Russisch gas!”
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Inderdaad, stelt Alice Weidel (AfD), het zwijgen van de regering, van de kanselier, van de bedrijfswereld was en is oorverdovend. En ze beschrijft het volledige plaatje: Nord Stream-Biden-Zelensky… “waarom zou Rusland de joker bij de sancties uit handen geven?”
Niet wij vroegen ons af wie de Nord Stream pijpleidingen gesaboteerd heeft. Niet wij. Voor onze redactie was het onmiddellijk duidelijk dat de VSA in samenwerking “Duitsland-Freind”* Polen achter de aanslag(en) zaten. Wie anders? De schuld in de schoenen van Rusland te willen schuiven is ronduit belachelijk.
De voormalige Poolse buitenminister en huidig EU-parlementslid Radek Sikorski zou volgens verschillende bronnen de VSA hiervoor bedankt hebben. In de onderste video wordt ook verwezen naar Bidens belofte “dat er geen Nord Stream 2 meer zal zijn als Oekraïne aangevallen wordt. Wij zullen er een einde aan maken”. Maar Turkije, dat zowel Noord-Cyprus als Noord-Syrië bezet houdt, of Israël die de Syrische Golanhoogte en grote delen van Palestina geannexeerd heeft, die mogen hun pijpleidingen ongehinderd uitbaten.
Biden houdt zich nu op de vlakte:
Er bestaan echter ook nog realisten in de VSA: “Je moet al een suïcidale gek zijn om je eigen pijplijn te vernietigen. Zonder gas, geen hefbomen…” Luister wat Tucker Carlson erover zegt:
EU-akela von der Leyen dreigt met “consequenties”. We zitten met spanning te wachten tot ze haar troepen opdracht geeft Washington aan te vallen. Grapje! Er wordt immers gesuggereerd dat Rusland zelf de dure pijplijn kapot gemaakt heeft. Rare jongens, die Russen…: ze konden toch gewoon de kraan dichtdraaien aan de bron…!
In juli hield de NAVO nog manoeuvres in deze regio van de Baltische Zee, met diepzeemateriaal van de marine. Dat Rusland dit niet blauw-blauw zal laten staat vast. De vraag is wanneer en hoe de rekening zal gepresenteerd worden.
* Freind: samenvoegsel van Freund en Feind om duidelijk te maken dat de vriendschap tussen Polen en Duitsland het papier niet waard waarop het vriendschapsverdrag geschreven werd. Wij verwijzen ook naar een vorige bijdrage… Zou de vernieling van de Nord Stream pijpleidingen ook tellen als Wiedergutmachung?
Dit jaar werd de Pulitzerprijs voor International Reporting gewonnen door een groep journalisten van The New York Times. Hun artikelen brachten de burgerdoden aan het licht die vielen bij door de VS geleide luchtaanvallen in Irak, Syrië en Afghanistan. De groep journalisten richtte zich op het gemak waarmee het Amerikaanse ministerie van defensie door de jaren heen zijn betrokkenheid ontkende bij incidenten waarbij burgers om het leven kwamen in.
De Nederlandse onderzoeksjournalist Christiaan Triebert was één van de mensen die meewerkten aan dit onderzoek. Vaak bleken aantijgingen door het Pentagon als ‘ongeloofwaardig’ te worden afgedaan op basis van basale fouten, die Triebert met een simpele google-search soms al aan het licht kon brengen.
In deze video legt Triebert aan de hand van een aantal voorbeelden uit hoe gemakkelijk het Pentagon zich er soms van af maakte.
Triebert geeft geen antwoord op de vraag of het ontkennen van burgerslachtoffers te wijten is aan onkunde of onwil in het Pentagon. Waarschijnlijk een verstandig non-antwoord gezien het thema van het onderzoek. Een ongeluk is gauw gebeurd…
Dat de VSA systematisch elke verantwoordelijkheid weigeren voor burgerslachtoffers te wijten aan hun militair optreden is geen nieuw gegeven. Dat journalisten met dit thema de Pulitzerprijs haalden, gaf hen media-aandacht. Zoals Triebert in de video aangaf is het heus niet zo moeilijk om gegevens te achterhalen. Zoals mag blijken uit het onderstaande dat we met één enkele zoekopdracht op YT vonden; u vindt er zonder veel moeite veel meer:
Dit is de normale Pentagon-retoriek over burgerslachtoffers: “We are unaware of any civilian casualties…” Wij zijn niet op de hoogte van burgerslachtoffers. Ook al komen er vervolgens beelden binnen van satellieten, van ineengestorte of brandende gebouwen, wenende familieleden, begrafenissen. Wat verwacht het Pentagon om “op de hoogte” te zijn? Een doodsbrief, uitnodiging voor de wake??? Maar het Pentagon belooft, indien er dan toch moedwillige burgers de VSA in een slecht daglicht willen stellen, de dood van de zgz. “slachtoffers” te zullen onderzoeken. Echt waar, Mijnheer de Uil? Echt, waar, lieve kijkbuiskinderen!
Dat er in een oorlog langs beide kanten gelogen wordt – zoals bv. langs Oekraïense en Russische kant – is iets dat je mag verwachten. Maar de VSA voeren hun oorlogen op buitenlands grondgebied. Het VSA-territorium (… voor alle duidelijkheid: binnen de geografische grenzen van de VSA) kwam in deze niet in gevaar, werd niet aangevallen. De VSA vinden echter dat heel de wereld onder hun invloedsfeer valt en dat zij niet alleen het recht, maar bovendien de plicht hebben – als exceptionele natie – de wereld te beleren hoe het zich volgens Uncle Sam dient te gedragen. Vandaar de redenering dat zij geen weet hebben van burgerslachtoffers in den vreemde… die het pech hebben buiten de grenzen van hun “exceptional state” te wonen…
Als zelfs de Guardian (eerder geneigd de VSA naar de mond te praten) 11 jaar geleden deze gegevens bekend maakte…
In Polen klinkt herhaaldelijk én uni sono – meerderheid en oppositie – de eis voor 1.32 miljard euro “Wiedergutmachung” van Duitsland voor de geleden schade tijdens WO II.
1.320.000.000.000 euro. Zo veel geld wil Polen van Duitsland krijgen 78 jaar na het einde van WO II. Dàt de eis in Duitsland onbespreekbaar is en zal blijven, mag blijken uit volgende feitenverzameling:
Augustus 1945, de oorlog is afgelopen, Duitsland heeft verloren en gecapituleerd. Op 2 augustus 1945 wordt het Akkoord van Potsdam ondertekend, waarin vermeld onder de hoofding Schadeloosstellingen door Duitsland: Poolse hersteleisen moeten uit de Duitse herstelbetalingen aan de Sovjetunie vereffend worden. Ergo: Polen heeft niet het recht eigen eisen aan Duitsland te stellen.
Augustus 1953: De Poolse regering stelt een officiële verklaring over de herstelbetalingen op. Kort daarvoor heeft Moskou aangekondigd in de toekomst af te zien van herstelbetalingen uit “hun” gedeelte van Duitsland, de DDR.
Bijgevolg verklaart de Poolse regering op 23 augustus 1953:
“Met inachtneming van het feit dat Duitsland haar verplichtingen betr. de herstelbetalingen reeds in belangrijke mate nagekomen is en dat de verbetering van de Duitse economische situatie in het belang van de vreedzame ontwikkeling is, heeft de regering van de Volksrepubliek Polen beslist, met ingang van 1 januari 1954 afstand te doen van herstelbetalingen aan Polen om hiermee een verdere bijdrage aan de oplossing van het Duits probleem te leveren.”
Achtergrond: in 1953 gaan Moskou en Oost-Berlijn nog uit van mogelijke snelle hereniging der beide staten in Duitsland uit. Een jaar daarvoor had Josef Stalin nog een nota aan de Duitsers gestuurd waarbij hij de hereniging voorstelde…. met als voorwaarde een neutraal Duitsland.* De toenmalige Duitse kanselier van de Bundesrepublik Deutschland (West-Duitsland) weigerde omdat hij het land (West-Duitsland) reeds te vast in het westen verankerd had.
Het Verdrag van Warschau belandt bij het Duitse Grondwettelijk Hof. Het gaat om de grens met Polen, om eigendomsaanspraken van de verdreven Duitsers, die wegens de Poolse grensverschuiving naar het westen have en goed verloren hebben. De rechters van het Grondwettelijk Hof in Karlsruhe moeten ook over de herstelbetalingen een oordeel vellen. Er is geen enkele twijfel: in hun vonnis staat duidelijk dat door de ondertekening van het Verdrag van Warschau de Poolse hersteleisen opgeheven werden.
In 1990 zijn er de twee-plus-vier-onderhandelingen: BRD en DDR onderhandelen met de geallieerden over de status van Duitsland met de Amerikanen, met de Russen, de Fransen en de Britten. De Poolse regering is officieel niet aanwezig, maar wordt officieus op de hoogte gehouden.
In het twee-plus-vier-verdrag, die ten slotte de soevereiniteit van heel Duitsland vastlegt, worden herstelbetalingen niet vermeld. In parallel lopende gesprekken heeft Polen op geen enkel ogenblik hersteleisen gesteld. Ergo: vanuit internationaal volkerenrecht werd er een streep onder getrokken.
1991: het Duits-Poolse vriendschapsverdrag. Na de Duitse hereniging werden de relaties tussen Polen en heel Duitsland vanuit een nieuwe basis heropgebouwd: de toenmalige oost-west-tegenstanders werden politieke partners. Daarom: ook in dit vriendschapsverdrag geen enkele melding van herstelbetalingen.
Kortom: Polen heeft geen enkele aanspraak op herstelbetalingen uit Duitsland omdat het zelf, meermaals, hiervan afstand genomen heeft en omdat het – via de Sovjetunie – reeds betaald werd.
Tot zover de geschiedkundige invulling van de Poolse geëiste “Wiedergutmachung”.
De Polen zien het enigszins anders: sinds 2018 wordt het thema regelmatig boven gehaald, o.a. door de voorzitter van de regeringspartij, Jaroslaw Kaczynski, die stelt dat zijn land nooit afstand genomen heeft van herstelbetalingen uit Duitsland.
Op 1 september werd een turf met Poolse verliezen bekend gemaakt door “experten” van de Republiek Polen, goed voor een totaal van 6.220.609.000.000 Zloty (of iets in de buurt van 1.3 à 1.5 miljard dollar, afhankelijk van de wisselkoers). Dat de Duitse regering blijft herhalen dat Polen niet één, niet twee, maar verschillende keren in officiële verdragen afstand gedaan heeft van hersteleisen, wordt door de Poolse regering ontkend: zij zouden immers onder druk van de USSR gestaan hebben en bovendien de toenmalige Volksrepubliek Polen was immers geen soevereine staat.
Kanselier Scholz kon er niet mee lachen; integendeel. Een groot gedeelte van Pruisen werd Pools grondgebied… De Oder-Neisse grens werd vastgelegd. Ca. 14 miljoen Duitsers werden uit hun heimat verdreven. Rusland eiste Oost-Polen op. Die bevolking moest verkassen naar het voormalige Oost-Pruisen, Pommeren, Kurmark en Silezië, waaruit de oorspronkelijk Duitse bevolking naar het westen verdreven werd.
Toen de Atheners Sigeion wilden aanvallen daagde Pittakos hun generaal uit voor een één-op-één gevecht. Het resultaat van het gevecht zou de oorlog bepalen en veel bloedvergieten vermijden. Het voorstel werd aanvaard en Pittakos doodde zijn vijand met zijn zwaard. Hij werd toen tot leider van de stad(staat) verkozen en regeerde gedurende 10 jaar. Tijdens die periode maakte hij wetten in de vorm van gedichten. In Antwerpen is de toestand net andersom: daar wou een omhooggevallen “stadsdichteres” de politiek bepalen.
Nog een citaat ten bate van de westerse regeringen:
“Zelfs de goden kunnen zich niet verzetten tegen dat wat noodzakelijk is.”
De meerderheid der internationale vrijwilligers in Oekraïne is er om hun democratie-ideologie in de praktijk te verdedigen. Echter… niet alles loopt zoals verwacht.
“We komen net terug van een missie, een stomme missie. We hebben vier van de onzen verloren. Alle info die we kregen bleek fout te zijn.”
“Toen onze kameraden sneuvelden hebben Oekraïense soldaten hen gefouilleerd, al hun geld, hun identiteitspapieren en hun telefoon gepikt… We hebben een beetje kunnen recupereren maar we weten niet waar de rest gebleven is… “
Internationale vrijwilligers hebben dikwijls zo’n situatie meegemaakt; sommigen hebben besloten te vertrekken:
“Er is geen communicatie, geen leiding. Men krijgt de indruk dat de “bazen” er slechts zijn voor de glorie en dat zij niet zullen aarzelen het leven van de vrijwilligers op te offeren om hun doel te bereiken. Niemand van ons begrijpt hun strategie. Niemand van ons heeft angst voor de dood. We hebben schrik om te moeten dienen onder een slecht commando en (te sterven) voor geen enkel doel.”
2/3 van het bataljon wil weg en heeft zonder toestemming hun basis verlaten. Zelfs afscheid nemen van hun gevallen kameraden, mag niet. Geen enkele balseming-, resp. bewaringsprocedure (in afwachting van repatriëring) werd uitgevoerd. Slechts een verassing als militaire eer.
Als je onze media mag geloven, dan heeft het Oekraïense leger hun versie van een “operatie Barbarossa 2022” ingezet. Profiterend van het goede weer is het de bedoeling zo snel mogelijk door te stoten op vijandelijk grondgebied vooraleer de winter begint. Het is wel opvallend dat er bijzonder weinig nieuws doorlekt over de successen die intussen opgetekend werden. Waarschijnlijk ligt het aan de typisch Oekraïense ingetogen bescheidenheid…
Onze collega’s van Frontnieuws publiceerden onderstaand verslag, dat we u als lees- en kennistip willen aanraden. We citeren een kort stukje:
“… Een bataljon van de 57e gemotoriseerde infanteriebrigade van de Strijdkrachten van Oekraïne werd verslagen in de buurt van de nederzetting Soekhoi Stavki. Momenteel wordt de vernietiging van de overblijfselen ervan voltooid. Om de AFU-eenheden te deblokkeren, werden 12 tanks, die door Polen aan het Kievse regime waren geleverd, over de Ingulets-rivier vervoerd. Sommige van de tanks werden vernietigd door de krachtige vuuractie van de Russische troepen. Verscheidene tanks werden tijdens een wanordelijke terugtocht in hun eigen mijnenveld opgeblazen. Slechts vijf Oekraïense tanks konden zich terugtrekken, tot diep in het door de AFU gecontroleerde gebied. Tijdens twee dagen van mislukte aanvallen op Mykolaiv-Krivoy Rog en andere richtingen, verloren de Oekraïense troepen vier gevechtsvliegtuigen: twee Su-25, één Su-24 en één MiG-29. Drie Oekraïense Mi-8 helikopters werden in de lucht neergeschoten. De Russische troepen vernietigden ook 63 Oekraïense tanks, 59 infanteriegevechtsvoertuigen, 48 andere gepantserde gevechtsvoertuigen, 14 pick-ups met zware mitrailleurs en meer dan 1.700 Oekraïense militairen...”
Quasi elke tweede dag hoor je berichten dat de kerncentrale van Zaporizja beschoten werd. De beschuldigingen gaan over en weer: Rusland of Oekraïne. Maar welk voordeel zou Rusland erbij hebben de kerncentrale te beschieten, te beschadigen? Ze hebben ze veroverd, ze zitten aan de knoppen, ze kunnen 4 miljoen gezinnen zonder elektriciteit zetten, waarom zouden ze hun eigen troepen beschieten én het veroverd grondgebied aan bestraling blootstellen? Men vergelijke met Syrië: telkens de regeringstroepen een bepaald gebied heroverd hadden, werd er plotseling een gifgasaanval op de bevolking uitgevoerd… En een zelfde redenering door het westen: Assad heeft het gedaan, zoals nu “Poetin het gedaan heeft”.
Waarom zou Rusland dergelijke stommiteiten begaan? Of laten we de vraag anders stellen: Qui bono? Oekraïne daarentegen heeft andere kaarten. Met het door de VSA geleverde HIMARS-raketsysteem en bijgeleverde munitie is de kerncentrale een geschikt doelwit om te proberen een NAVO-inmenging in Oekraïne d.m.v. het activeren van artikel 5 uit te lokken.
Naar verluidt zou het Internationaal Atoomagentschap op weg zijn naar Zaporizja. De bevindingen van de delegatie worden nu al in twijfel getrokken: “… De vraag blijft hoeveel ze zullen kunnen onderzoeken…”
Nogmaals een vergelijking met Syrië. Nadat het Syrische leger beschuldigd werd van een gifgasaanval, wachtte het westen niet op de bewijzen maar bombardeerde als wraak “voor het lijden van de onschuldige bevolking” Syrische doelwitten. Beschuldiging zonder bewijs, procureur, rechter en beul: alles in één verpakking. En men herinnere zich de OPCW-delegaties in Syrië, die ofwel niet ter plaatse wilden gaan kijken en onverrichterzake terugkeerden, ofwel een onderzoek uitvoerden, besluiten hieromtrent in een verslag goten… waarop het verslag gewijzigd werd volgens de wensen van de VSA en de leider van het onderzoek ontslagen werd.
The Telegraph plaatste deze video waarin gemeld wordt dat het Oekraïense leger Russisch legermateriaal vernietigd had in de buurt van de kerncentrale:
