Volgens het Europese Hof van Justitie moet België de migratie van ouders en grootouders toestaan als die in Marokko al op kosten van hun in België wonende familie leven. Het arrest van het Hof ging over een bewijs van de afhankelijkheidsverhouding. Zo’n arrest is nadien algemeen geldend in de EU.
Het levert dus rechten op voor personen die familie zijn van een ‘Unieburger’. Volgens de rechter heeft een illegale migrant die kan bewijzen dat hij op kosten van een familielid uit een EU-land leefde …
(vervolg achter een betaalmuur, maar de betekenis van dit vonnis is maar al te duidelijk… )
De EU steunt wetenschappelijke projecten met miljoenen. Ook het islamitische “EuQu”.
Bijna niemand kent de Europese Onderzoeksraad (in het Engels: European Research Council – in het kort: ERC), maar deze “Raad” is een belangrijke speler in het EU-circus. Gefinancierd uit de EU-begroting moet deze “Raad”, door de EU gestuurde wetenschap en onderzoek, stimuleren. Met het zgn. “Programma voor wetenschappelijke uitmuntendheid” wil de EU sinds 2007 de achterstand op China en de VSA inhalen. 17.000 Projecten werden sindsdien “aangemoedigd”, lees: financieel ondersteund. Bv. het grote lichtprogramma “Quantenphysik” , dat onder meer onderzoekt hoe men planten stress-bestendiger kan maken, mocht 15 miljoen euro incasseren.
Niet elke financiering is boven gerede twijfel verheven.
Het project „EuQu“ lokt bij menigeen wantrouwen uit. Terecht.. Na een blik op de webstek van het project gelooft men zijn eigen ogen niet. Arabische woorden begeleid door de EU-stralenkrans. Het doel van deze webstek? Ons te doen geloven dat de “intellectuele, historische, religieuze en culturele geschiedenis van Europa in de Middeleeuwen doordrongen was door de koran”... Goed voor 10 (tien) miljoen euro belastinggeld. Om U wijs te maken dat de islam tot het Europese cultuur behoort.
In het EU-parlement groeit het verzet, vooral bij de fractie der Patriotten voor Europa (PfE). Reden: het gaat niet slechts om dubieuze stellingen, maar ook om het brein erachter. Prof. John Tolan, prof. voor middeleeuwse geschiedenis in Nantes en één der projectleiders, heeft “contacten” met de Moslimbroederschap, in talrijke (moslim)landen verboden wegens “terroristische organisatie” – recent nog in Jordanië.
Deze prof. John Tolan onderhoudt contacten met Ahmed Jaballah, een invloedrijke ideoloog van de Moslimbroederschap, die in 2024 omwille van extremistische activiteiten uit Frankrijk gewezen werd. Meer zelfs: Tolan nam tussen 2019 en 2022 deel aan islamitische activiteiten van de vereniging “Musulmans de France”. Dergelijke contacten zouden toch tot nadenken moeten dwingen… menen wij.
De kritiek vanop de conservatieve banken is vernietigend:
“Terwijl onze voorouders Europa met bloed en moed tegen de islamitische expansie verdedigden, opent Brussel (lees: de EU) breed de poorten en financiert met onze belastingen projecten die de islam als Europese erfenis verheerlijken,” aldus FPÖ-EU-vertegenwoordigster Petra Steger. “De EU-Commissie steunt met deze waanzin niet alleen extremisme, maar spuwt bovendien op de identiteit der Europeanen. De gevolgen zijn al lang voelbaar: terreur, vervreemding, onveiligheid.”
“Dergelijke initiatieven heeft heel Europa nodig. Slechts op deze manier kunnen wij verhinderen dat islamitische projecten nog meer met miljoenen gepamperd worden, terwijl het échte innovatieve onderzoek stagneert.”
Het project „EuQu” toont vooral aan dat “de EU ver verwijderd is van wetenschappelijke neutraliteit”. In de plaats daarvan wordt een ideologie met belastinggeld ondersteund.
Het Poolse parlementslid Ewa Zajączkowska uitte felle kritiek op Ursula von der Leyen: haar tussenkomst is weliswaar al verschillende maanden oud, maar toch, Ewa verwoordt wat ook wij denken:
“U bent het gezicht van de Europese Green Deal – een beleid dat onze economie en landbouw verwoest. U staat symbool voor de klimaatwaanzin van de EU, waardoor wij Europeanen steeds armer worden.
U bent ook het gezicht van het migratiepact, dat ervoor zorgt dat miljoenen vrouwen en kinderen zich niet meer veilig voelen in de straten van hun eigen steden.
U draagt verantwoordelijkheid voor elke tragedie die voortkomt uit de toestroom van illegale immigranten, omdat ú deze mensen uitnodigt naar Europa te komen.
Niet de Europese Commissie, maar u hoort in de gevangenis te zitten – vanwege uw beleid rond vaccinaties en meer.
Wij willen een Europa van vrije en soevereine naties – geen zieke, linkse ideologie.”
Hoe wordt iemand Europees politicus? Wat betekent de Green Deal voor u en wat wil het Vlaams Belang Europees veranderen aan het migratiebeleid? Dat en meer kan u horen bij de eerste aflevering van ‘Europese Gesprekken’ met Barbara Bonte en Gerolf Annemans.
De twee maten en gewichten, gehandhaafd door de Franse justitie, zijn hemeltergend. We vervolledigen ons vorig artikel met enkele feiten uit het verleden.
De rechts-radicale Marine Le Pen werd maandag veroordeeld. Ze kreeg vier jaar cel, waarvan twee voorwaardelijk, en een verbod om de komende vijf jaar mee te doen aan verkiezingen. Le Pen, haar partij en collega’s hebben volgens de rechter voor meer dan 4 miljoen aan Europees geld illegaal naar de partijkas doorgesluisd.
Zo is er het geval Lagarde, de huidige ECB-voorzitster, die in 2016 schuldig gevonden werd aan de overdracht van 403 miljoen euro, ten laste van de Franse staat, aan een ondernemer. De rechtbank zag echter af van een straf wegens Lagardes “internationale reputatie”. Op zijn minstens kan men zich vragen stellen bij een “schuldig”-vonnis zonder dat er gevolgen aan verbonden zijn.
In 1990 kocht een Franse ondernemer de meerderheidsaandelen van Adidas en wilde deze in 1994 opnieuw verkopen. Uiteindelijk gaf hij in eerste instantie de opdracht aan een bank en verkocht de aandelen vervolgens aan de bank, die deze snel daarna met een grote winst doorverkocht. Dat beviel de ondernemer niet, voelde zich bedrogen en trok naar de rechtbank en eiste een deel van de winst op. Hij won het proces en werd 135 miljoen euro toegekend, maar een andere rechtbank vernietigde het vonnis.
De bank was eigendom van de Franse staat. Bij een scheidsrechtervonnis besliste de toenmalige Franse minister van economie in 2008 dat de ondernemer niet slechts 135 maar wel 285 miljoen euro moesten toegekend worden. Concreet werden hem ten laste van de Franse staat 403 miljoen toegekend, zijnde 285 miljoen plus intresten. Christine Lagarde, de huidige voorzitster van de ECB, was de toenmalige minister van economie.
In 2011 opende de Franse justitie een onderzoek en in 2016 werd Lagarde schuldig bevonden. We citeren de „Zeit“:
“De strafzaak tegen Christine Lagarde komt tot een einde met een “schuldig”- vonnis voor het hoofd van het Internationaal Monetair Fonds (IMF). De rechters van het Speciaal Hof voor huidige en voormalige zittende leden beschouwden het als bewezen dat de 60-jarige, in ambtstermijn als minister voor financiële en economische zaken, nalatig gehandeld had. De rechters zagen echter af van een straf en rechtvaardigden dit met de “persoonlijkheid” van Lagarde, haar “internationale reputatie” en het feit dat Lagarde in 2007 en 2008 moest worstelen met de internationale financiële en economische crisis.”
Dit toont aan hoe “onafhankelijk” de Franse justitie werkt en dat in Frankrijk niet iedereen gelijk is voor de wet.. Voor “actieve en voormalige ambtenaren“ bestaat er een speciale rechtbank, die in het geval van een “schuldig”-vonnis tegen politici de mogelijkheid heeft aan een straf te verzaken omdat deze een hoge internationale reputatie hebben.
In het geval van Marine Le Pen, die – of je sympathie voor haar koestert of niet – ook een internationale reputatie heeft (hoewel vooral bij hen die de EUropese machtspolitiek niet in het hart dragen), werd daarentegen wel een straf is uitgesproken.
De zaak was duidelijk politiek gemotiveerd, daar Le Pen in de Franse peilingen aan kop staat en het Franse politieke establishment bang lijkt te zijn dat ze de presidentsverkiezingen in 2027 zou kunnen winnen, omdat de situatie tegen dan nauwelijks zal verbeteren. Het lijkt erop dat men niet meer weet hoe Le Pen uit te schakelen dan door haar met een duidelijk politiek gemotiveerd vonnis uit te sluiten van de presidentsverkiezingen.
Overigens in Frankrijk zijn juridische truken om ongewenste presidentskandidaten te voorkomen geen zeldzaamheid geworden, maar de afgelopen jaren eerder de norm.
Voormalig president Nicolas Sarkozy werd in 2020 met de hulp van het Libische staatshoofd Muammad Gaddafi op de politieke vuilnisbelt gegooid wegens – naar verluidt – omkoping voor een bedrag van 50 miljoen euro. In die tijd bekritiseerde hij regelmatig de acties van Macron en bleef hij een zeer invloedrijke figuur in het Franse politieke leven. Voor Macron had hij een belangrijke concurrent kunnen geweest zijn bij de verkiezingen. Derhalve was haast geboden om Sarkozy twee jaar voor de verkiezingen uit te schakelen. Sarkozy is weliswaar vrij vrij, maar hij zit niet op de presidentiële troon..
In 2017 zag de centrumrechtse kandidaat, voormalig premier Francois Fillon, zijn kansen in rook opgaan nadat hij ervan beschuldigd werd zijn echtgenote als secretaresse van de Franse Nationale Vergadering aangeworven te hebben, wat daar heel normaal is.
Hij was de belangrijkste concurrent van Macron voor het presidentschap, maar de zaak werd zodanig opgeblazen dat Fillon in de eerste ronde pas op de derde plaats eindigde.
In 2012 faalde Dominique Strauss-Kahn, hoofd van het IMF, als Frans presidentskandidaat. Hij gold een slimme politicus, econoom en volgens peilingen de onbetwiste leider (en kansmaker) in de presidentiële koers. Hij werd – zoals men zegt – bij de start neergeschoten. Een jaar voor de verkiezingen een zwart kamermeisje in een witte schort hem van verkrachting in een New Yorks hotel.
De IMF-baas werd letterlijk uit het vliegtuig gesleept en achter de tralies gegooid, in een gevangenis met New Yorkse daklozen. Toen werd hij op borgtocht voor 1 miljoen dollar vrijgelaten… met een opgedrongen huisarrest én een elektronische enkelband. Uiteindelijk zakte heel de zaak in elkaar. Maar het kwaad was geschied. De reputatie van de politicus werd een jaar voor de verkiezingen geruïneerd en Strauss-Kahn stelde zich niet kandidaat voor het het presidentschap.
De pro-Amerikaanse Hollande werd de kleurloze president van Frankrijk. Zijn meest opvallende prestaties tijdens zijn presidentschap waren zijn geheime ritten met de scooter naar zijn vriendin. De persmuskieten betrapten hem, maar de dame meldde geen seksuele intimidatie. Dus was alles in orde.
Marine Le Pens politieke carrière wordt omwille van een banaliteit door een rechtbank – minstens voorlopig – gefnuikt. Echter de coup zou ook een omgekeerd effect kunnen hebben: haar vervangkandidaat, Jordan Bardella, zou van een solidariteitsgolf kunnen profiteren.
Tot een paar dagen geleden werd Marine Le Pen beschouwd als de toekomstige nieuwe president van Frankrijk. In peilingen werd de icoon van Frans rechts soms op 40% in de eerste ronde geschat, vrijwel niet in te halen door de concurrentie. Maar de oppositiepolitica verlaat voorlopig abrupt de politieke scène: Le Pen zou volgens een Parijse rechtbank EU-middelen, naar schatting 474.000 euro, bevestigd door een rechtbank in Parijs, onrechtmatig gebruikt hebben; m.a.w. ze wordt beschuldigd van verduistering.
Tijdens haar tijd als verkozene voor het Europees Parlement (vanaf 2004 tot 2016) zou ze vier personeelsleden in het volksvertegenwoordigersbureau ook voor partijpolitieke doeleinden ingezet hebben, ook al werden hun salarissen betaald door de EU. Natuurlijk zijn de beschuldigingen niet geheel zonder inhoud – Le Pen zelf gaf dit toe: ze heeft de medewerkers ook ingezet voor de RN, maar dit loopt dooreen het parlementswerk. Een gang van zaken die bij alle fracties, bij alle partijen, bij alle EU-lidstaten voorkomt. De aanpak bij Le Pen is geen uitzondering, maar eerder de regel.
Zelfs in Marine Le Pens thuisland werden er genoeg dergelijke voorvallen genoteerd. Uitgerekend de door Macron benoemde premier François Bayrou was in een soorgelijk schandaal verwikkeld. Tussen 2005 en 2017 zou diens partij, het Mouvement Démocrate (MoDem), in het EU-parlement, zoals Le Pens RN, 1,4 miljoen euro aan EU-middelen voor medewerkers “misbesteed'” hebben, die zich eigenlijk, feitelijk, met partijwerking bezig hielden. Meerdere MoDem-politici werden begin 2024 hiervoor veroordeeld. Bayrou zelf zou – als partijvoorzitter – het brein en gangmaker van dit gebeuren geweest zijn. Zijn proces echter, werd in februari verleden jaar met een vrijspraak – wegens gebrek aan bewijzen – afgesloten.
Maar als men Le Pen heet, dan gelden andere maatstaven en regels. Enerzijds geldt het vonnis als een compliment voor Marine Le Pen. Zij wordt als een risico beschouwd. Haar resultaten kwamen immers bij de laatste verkiezingen in 2022 gevaarlijk dicht bij deze van Macron. Le Pen is het gezicht van de ontevredenheid van de bevolking met de gevestigde politiek: het bekritiseert de EU, het huidige migratiebeleid – maar verzet zich ook tegen economische liberale projecten van de regering-Macron, zoals een hervorming van de verzorgingsstaat.
Een rechter heeft de plaats ingenomen van de kiezers. Tot zover het begrip “democratie”, zijnde de afgeschafte “wil van het volk”.
Komt ons allemaal heel bekend voor met het verbod op het Vlaams Blok en de processen tegen Dries Van Langenhove als sprekend voorbeeld.
… Neem steeds een Zwitsers zakmes mee en houd het inzetbereid…
U weet wel, zo’n mes met een Zwitserse vlag, mét kruis, mét verschillende inzetmogelijkheden, dat door veiligheidsdiensten op de luchthaven uit Uw handbagage gepikt wordt wegens een veiligheidsrisico!!!
… erger: moedigt de situatie zelfs aan door nog méér, nog méér, nog méér immigranten naar onze landen te laten komen. Wie zich hiertegen verzet, is de boosdoener. En deze erfenis laten wij na aan onze (klein)kinderen.
De EU-Commissie heeft toegegeven dat het politieke tegenstanders, die het niet eens zijn met de toekomstvisie en geplande koers van de EU-potentaten, doelgericht aanvalt, resp. uitschakelt, via “ondersteunde NGO-programma’s.
Niet alleen de EU, ook Soros maakt hiervan gebruik.
Onderstaand opiniestuk van Tom Vandendriessche werd ingehaald door de gebeurtenissen van gisteren in het Witte Huis.
Voor WO I beslisten Europese landen wat er in de rest van de wereld gebeurde. Honderd jaar later beslist de rest van de wereld wat er in Europa gebeurt. Wat is er aan de hand?
De dertigjarige Europese broederoorlogen (WO I en II) putten Europa uit en degradeerden ons in de wereld. De bipolaire wereldorde was geboren waarbij de marxistische USSR en de kapitalistische VSA voortaan de dienst uitmaakten. Politiek, militair en economisch werden Europese landen ingekapseld in de kapitalistische dan wel de communistische invloedssfeer.
Met de ineenstorting van het criminele communisme in 1991 kwam daar een einde aan. Voortaan was er nog maar één supermacht, de VSA, die de lakens uitdeelde. De unipolaire wereldorde was geboren. Die volgde de Amerikaanse agenda van globalisering: multicultuur (sociaal), vrijhandel (economisch), democratie en nation building (politiek).
Daar kwam in schokken een einde aan. Het islamitisch terrorisme (sinds 2001) wees het socio-cultureel wereldbeeld van de VS radicaal af. De bankencrisis toonde de instabiliteit van het mondiale hyperkapitalisme aan. De opkomst van China bewees dat welvaart ook zonder democratie en markteconomie te realiseren was. De VSA begrijpen dat de unipolaire hegemonie voorbij is en we in een multipolaire wereldorde terechtgekomen zijn van meerdere machtscentra.
Dat verklaart waarom de VSA een radicale breuk lijken te maken met hun buitenlands beleid van de voorbije decennia. Maar de elites in Europa hebben dat blijkbaar nog niet door of willen die realiteit niet onder ogen zien. Zij houden vast aan de oude agenda van de VSA… maar zonder dat de VSA daar eigenlijk zelf nog in geloven. De gevolgen zijn ronduit desastreus.
Door de implosie van de USSR ontstond een machtsvacuüm in Oost-Europa dat ingevuld werd door de EU en de NAVO. Eerst in Georgië (2008) en vervolgens in Oekraïne (sinds 2014) toonde Rusland dat het zowel de middelen, de wil en de bereidheid heeft om wat het ziet als vitale belangen te verdedigen. Het Westen van zijn kant reageerde met economische sancties en 350 miljard euro militaire en financiële steun voor Oekraïne.
Dat heeft echter niets fundamenteels veranderd aan de realiteit op het slagveld. Dat bepaalt nu de politieke dynamiek. Daarom gaan de VSA in op Russische voorwaarden voor vredesonderhandelingen in Riyad: neutraliteit van Oekraïne en geen NAVO-lidmaatschap.
De EU van zijn kant weigerde drie jaar lang enig diplomatiek instrument in te zetten en klaagt vervolgens dat het zelf niet aan de onderhandelingstafel zit. Tegelijk ging de EU met veel grootspraak voor niets anders dan de totale militaire overwinning en regime change in Rusland, zonder dat Europese landen bereid waren zelf soldaten te sturen. Zij bewezen met hun decennialange onderinvestering in Defensie bovendien dat ze, ondanks de gezwollen retoriek van tanks die binnenkort in Brussel zouden staan, dat ze de Russische dreiging niet al te ernstig namen.
De VSA willen de factuur van hun buitenlandpolitiek in Oekraïne nu zoveel mogelijk naar de Europeanen doorschuiven, die dit nog eens dankbaar in ontvangst nemen ook. En passant stellen de VSA ook hun belangen inzake Oekraïense bodemrijkdommen en mineralen vrij, terwijl ook daar de EU er beteuterd naar staat te kijken. Om het helemaal af te maken, dreigen de VSA zelfs met een handelsoorlog en importtarieven van 25% voor goederen uit de EU, terwijl de ene na de andere Europese regeringsleider de spreekwoordelijke ring komt kussen in Washington. De EU van haar kant etaleert werkelijk grandioos haar onbenulligheid. EU-commissaris Kaja Kallas wordt zelfs niet ontvangen door de Amerikaanse minister van Buitenlandse zaken Marco Rubio.
De Europese elites zijn decennia geselecteerd, gevormd en gepromoot binnen een Atlantisch denkkader. Dat is niet gebaseerd op het vernis van gedeelde morele waarden, maar wel op het fundament van Amerikaanse belangen. En die belangen zijn niet per definitie die van Europese landen en omgekeerd. Het zogenaamde Vrije Westen uit de bipolaire wereld bestaat niet meer. De theoretische concepten van de unipolaire wereld, van Fukuyama (End of history) tot Huntington (Clash of civilizations), zijn compleet achterhaald en vormen geen leidraad voor de wereld van vandaag en al zeker niet voor die van morgen. De Amerikanen aanvaarden de multipolaire realiteit en trekken daar de logische consequenties uit in hun buitenlands beleid. Het is hoog tijd dat we in Europa hetzelfde doen.
Of we het nu leuk vinden of niet, op één of andere manier moeten we vrede voor Oekraïne bekomen en een nieuwe veiligheidsarchitectuur vormgeven voor Europa. Dat veronderstelt op termijn een normalisering van relaties met Rusland, in het bijzonder op het vlak van handel en energie. Hoe langer we opgesloten blijven in de strategie van het verleden, hoe hoger de menselijke en financiële prijs wordt voor Oekraïne en voor ons. Ten tweede is investeren in onze eigen defensiecapaciteiten en -industrie is noodzakelijk en prioritair. Dit mag niet meer vanuit transatlantisch perspectief vertrekken -Theo Francken kwispelstaart al meteen met het bestellen van nog meer Amerikaanse F-35’s- maar moet uitmonden in een eurocentrische machtsbasis als voorwaarde voor geostrategische belangenverdediging.
Tenslotte moeten we opnieuw Realpolitik leren denken en handelen, in plaats van het liberaal moralistisch en erg utopisch denken te blijven hanteren dat de EU zo kenmerkt. In een multipolaire wereld zullen de VSA altijd een bondgenoot blijven, maar moet Europa vooral op eigen benen kunnen staan. Daarvoor is de EU helemaal niet het geschikte instrument, maar moeten we de soevereiniteit en de nationale dynamiek herstellen om tot een renaissance van onze Europese beschaving te komen.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang, 28.2.25
