Om de Oekraïners te steunen, resp. niet voor het hoofd te stoten, besloten de organisatoren dat de start van de marathon niet – zoals traditiegetrouw – met een knal uit een neppistool op gang getrokken zou worden maar wel met een rode zgn. “buzzer”, een rode druk-zoemknop…
Worden binnenkort “Schützenfeste” verboden?
Dé vraag is: wie trekt er aan de touwtjes in het Witte Huis? Wie laat een aftakelende man dansen volgens een geprogrammeerd deuntje? Wie heeft er baat bij?
“… Moest Biden vervangen worden, zou dat door Kamala Harris moeten gebeuren. Haar positie binnen de Democratische Partij is echter zwak. Iedereen wil er eigenlijk vanaf. Het wegvallen van Biden zou dan ook een miniburgeroorlog ontketenen, waarin iedereen Harris zal willen voorbijsteken. Maar als Biden te seniel is en Harris te incapabel, wie heeft dan werkelijk de politieke touwtjes in handen? Dat zijn een klein aantal machtsgroepjes gecentreerd rond ministers, maar evengoed ook mensen buiten het Witte Huis. En het zijn vooral die mensen die baat hebben bij een herverkiezing van Biden. Want dat bestendigt hun macht…”
Uit: Wie heeft touwtjes in handen in Witte Huis? – Doorbraak.be
Judge Jeanine schopt met haar mening wellicht tegen gevoelige schenen:
Een citaat: “Zolang hij (Biden) kan lezen, hoeft hij niet na te denken…” waarmee ze wil zeggen dat hij alles voorgekauwd krijgt. Het loopt echter fout als hij spontaan reageert op vragen, resp. problemen.
Zij is absoluut niet de enige die merkt dat Joe Biden van dag tot dag achteruit gaat en zich best terugtrekt in de huiselijke kring. Ook de Sky News Australia journalist die stelt dat hij “medelijden heeft met de tolken die simultaan moeten vertalen tijdens de samenkomst van de VN”:
Het mag dan ook niet verbazen dat Trumps kansen op een herverkiezingen stijgen:
De regenboogvlag moet dringend een XXXL-formaat toebedeeld krijgen. Ook deze “minderheid” eist erkenning. Komt er een gemengde specialisatie bij voor chirurgen / dierenartsen?
Goede Vrienden,
Het christelijk leven bestaat wezenlijk in het navolgen van Jezus Christus door iedere dag zichzelf te verloochenen en zijn kruis op zich te nemen. Zo wordt men een volgeling van Jezus Christus en een ware christen. De inhoud hiervan kunnen we in vier delen samenvatten. Vooreerst behelst dit het aanvaarden van het christelijk geloof, nl. het erkennen van de leer en het leven van Jezus Christus, gekruisigd en verrezen, zoals het vervat ligt in de Evangelies en door de apostelen en de Katholieke Kerk doorheen de eeuwen trouw werd overgeleverd. Het werd kort samengevat in de Twaalf artikelen van het geloof of de geloofsbelijdenis. Vervolgens zal een christen God loven door de Christus Mysteries te vieren. Zoals Christus de Vader verheerlijkt heeft, zal de christen de liturgie vieren, vooral in de zeven sacramenten (doopsel, vormsel, Eucharistie, boete, ziekenzalving, wijding en huwelijk). Verder zal een christen een leven nastreven in de Geest van Christus, in liefde tot God en tot de naaste, en volgens de christelijke moraal met onder meer het onderhouden van de tien geboden. Tenslotte is een christen een persoon van gebed. Jezus heeft zelf nachten lang gebeden, Hij heeft gevraagd dat wij zouden bidden en ons leren bidden. Het Onze Vader is het gebed bij uitstek, dat Hij ons gaf.
Iedere tijd opnieuw dienen deze vier delen van het christelijk leven als het ware opnieuw geactualiseerd te worden. De westerse beschaving was eens christelijk en het christelijk geloof was alomtegenwoordig. Kerken stonden in het centrum van het dorp, het maatschappelijk leven was doordrongen van de geloofspraktijk en de Bijbelse boodschap werd door alle kunstvormen levendig gehouden. Het huidige openbare leven is eerder het tegenovergestelde. Het christelijk geloof wordt in de westerse beschaving op alle vlakken geweerd en zelfs dikwijls actief bestreden. Elders in de wereld worden christenen in vele landen vervolgd. In de lekenstaat Syrië heerst er nog een verdraagzaamheid en meestal een goede verstandhouding. Toch zullen christenen overal ter wereld zich telkens opnieuw moeten verzetten tegen valse leerstellingen. Bijzonder pijnlijk in onze tijd is dat het hoogste kerkelijk gezag meer geneigd is zich aan te passen aan de heersende opvattingen en praktijken – zoals nooit voorheen in de kerkgeschiedenis – dan trouw te blijven aan de geloofsschat.
In de Latijnse kerk werd na Vaticanum II door een golf van secularisatie het sacrale van de liturgie erg aangetast. Als reactie hierop kreeg de traditionele viering van de Eucharistie onder de gelovigen meer aanhang. Paus Benedictus XVI heeft hieraan zijn officiële steun gegeven en voor een belangrijke liturgische vrede gezorgd. Vanuit het hoogste kerkelijk gezag wordt hiertegen echter nu een verwoede strijd gevoerd. Een kerkelijke overheid die luid verkondigt dat iedereen welkom is in de kerk, wil openlijk de trouwste traditionalisten bestrijden en uitsluiten. Anderzijds kunnen we de teloorgang van de eerbied voor de liturgie, naar mijn mening, niet geheel toeschrijven aan het Tweede Vaticaans Concilie. Inderdaad was ook dit concilie kind van zijn tijd, “de golden sixties”. Er hing een geest van grondige verandering in de lucht, in deze zin: vroeger kon of mocht dit niet, nu wel. Van de positivistische wetenschap werd naïef gedacht dat zij binnen kort alle problemen zou oplossen. Het is evenwel merkwaardig hoe in deze wereldse sfeer van euforie, het kruis van Christus centraal staat in de teksten van Vaticanum II.
Bovendien, ieder oecumenisch concilie droeg de stempel van de toenmalige tijdsgeest. In het eerste Vaticaans Concilie (1869-1870) werd ijverig de onfeilbaarheid van de paus bepaald, terwijl het marxisme de arbeiders wereld veroverde en daarbij inspeelde op het schrijnende onrecht jegens de arbeiders. De Kerk zal haar revolutionaire “sociale leer” pas beginnen met de encycliek van Leo XIII, Rerum novarum (1891). Dit betekent echter helemaal niet dat de dogmaverklaring van de onfeilbaarheid van de paus van Vaticanum I zonder waarde of onjuist zou zijn! Vaticanum II is op verschillende terreinen een rijk en waardevol oecumenisch concilie. Hierna werden evenwel in de westerse kerk vele dwaze liturgie vernieuwingen ingevoerd die wel uit de tijdgeest voortkomen maar niet uit de teksten van Vaticanum II, die te weinig bestudeerd werden. Een voorbeeld hiervan is het omkeren van de altaren en de priester die zich voortaan met het gezicht naar het volk keert en zich gedraagt als een profane voorzitter van een vereniging, wat Vaticanum II geenszins heeft voorgeschreven. Een westerse pastoor die het nu zou klaar krijgen om het altaar terug op zijn juiste plaats te zetten en opnieuw de Eucharistie te vieren met de rug naar het volk, waarbij hij de gebeden van de gelovige gemeenschap aan God opdraagt, zou een van de kostbaarste liturgische hervormingen voor onze tijd realiseren.
Van de vier delen van het christelijk leven is de christelijke moraal het meest kwetsbaar en het meest onderhevig aan verandering, omwille van de steeds nieuwe ontwikkelingen in de samenleving. Het Tweede Vaticaans concilie heeft vooral in de dogmatische constitutie over de Kerk in de wereld van onze tijd vele goede inzichten gegeven maar heeft geen alomvattende christelijke moraal voor onze tijd uitgewerkt. Na de lange voorbereiding en de vier sessies (1962-1965) was dit ook niet meer mogelijk. Zelfs over de aard van de zonde werd in dit concilie niet uitdrukkelijk gehandeld. Pas in de synode over boete en verzoening (1983) kwam de zonde uitdrukkelijk aan bod. En drie decennia na het concilie zal de universele catechismus van de katholieke kerk verschijnen, meteen al in 31 talen. Dit is weliswaar een uniek meesterwerk in de geschiedenis van de Kerk, dat in een samenvattend geheel de christelijke leer en het leven aanbiedt. Hiermee kan ieder mens op aarde lezen wat de officiële leer van de katholieke kerk is over alle belangrijke aspecten van het christelijke geloof en leven. Met respect voor de verscheidenheid van menselijke ervaringen, methoden en culturen wil deze catechismus de trouw aan de traditie uitdrukken, de integrale leer weergeven en de eenheid van het kerkelijk leergezag in het wezenlijke onderlijnen. Helaas, het huidige kerkelijke leergezag en de hoogste Vaticaanse instanties verloochenen zelf openlijk bepaalde vaststaande kerkelijke leerstellingen. In de christelijke moraal, voorgesteld in de catechismus als “het leven in Christus” komt eerst de roeping van de mens tot het heil aan bod met de “waardigheid van de menselijke persoon”, “de menselijke gemeenschap” en “het heil van God: wet en genade”. Vervolgens worden de tien geboden behandeld.
We willen nu in zeven thema’s, die we vorige keer al vernoemden, de algemene christelijke moraal voorstellen. Het is ons antwoord op de vraag: waarin bestaan de waardigheid en de roeping van ieder mens? De mens zal altijd wel voor een deel een mysterie blijven voor hemzelf. Hij heeft zichzelf immers ook niet gemaakt, het is God die hem geschapen heeft. En deze schepping overstijgt ons menselijk begripsvermogen. Het is een illusie zichzelf als zijn eigen god te beschouwen. In het licht van de joods-christelijke openbaring kunnen we de ware grootheid en broosheid van de mens ontdekken, wat tevens de nodige richtlijnen geeft voor een moreel verantwoord christelijk leven.
P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 15.9.23
Flitsen
Terwijl het plukken van de vijgen nog een tijd zal doorgaan, zijn we begonnen met de druivenoogst, tenminste in de grote wijngaard buiten de muren.
Er worden grote verbouwingen gedaan aan de oude en de nieuwe “médicinale”. Ze worden fel uitgebreid.
Lees verder
Multirecidivist te jong om te worden veroordeeld – steeds meer vragen bij Franse Justitie.
Een jongen van 12 jaar werd enkele weken geleden door de Parijse politie gearresteerd. Hij was de woning van een apothekersvrouw binnengedrongen en had er geld en juwelen gestolen. Volgens de krant Le Parisien ging het om een “sans-papier”, en was hij “goed gekend bij de politie voor verschillende criminele feiten” – 12 jaar oud dus. Hij heeft de Marokkaanse nationaliteit. Een dik dossier, dat “veel beloftes bevat voor een gouden toekomst als crimineel’, aldus een cynische opmerking van de krant. De jongen werd door Justitie onmiddellijk na de arrestatie terug vrijgelaten.
Dit incident staat model voor de problematiek in Frankrijk van de zogenaamde Niet Begeleide Minderjarige vluchtelingen (of MNA, mineurs non accompagnés). Want deze leeftijdscategorie kent een criminaliteitsboom, zo blijkt uit de cijfers. Het aantal MNA in Frankrijk steeg van 2.500 in 2005 naar 31.000 in 2019. Sindsdien zouden er meer dan 40.000 zijn.
De quasi-zekerheid dat men onbestraft blijft
Volgens een Frans parlementair rapport is een minderheid binnen deze groep (geschat op ongeveer 3.000 personen) actief crimineel bezig: diefstallen, overvallen, drughandel. Meestal gaat het om jongeren uit Noord-Afrika, veelal in de steek gelaten door de ouders, drugverslaafd, zonder het minste normbesef. Twee derden van alle minderjarigen die voor een Parijse jeugdrechter verschijnen, zijn MNA!
Rémy Heitz, voormalig procureur bij de rechtbank van Parijs, stelde in 2020 voor een Senaatscommissie: “Deze zogenaamde minderjarigen genieten van een quasi garantie dat ze niet worden gestraft”. Het zal dus niet verbazen dat de jonge vreemdelingen in veel gevallen het vuile werk opknappen voor allerlei professionele criminele bendes. Die weten immers maar al te goed dat minderjarigen in Frankrijk wettelijk slechts kunnen worden gestraft als ze ouder zijn dan 13 jaar.
Het is duidelijk dat Frankrijk – net als de rest van West-Europa trouwens – met de massamigratie haar culturele homogeniteit heeft verloren. Het is even duidelijk dat de Franse Justitie geen greep heeft op de groeiende culturele diversiteit. Denemarken reageerde hierop wél alert en heeft aangekondigd misdrijven en misdaden in bepaalde, geografisch omschreven gebieden harder te bestraffen.
Peter Logghe
Wie is hier eigenlijk gek?
Kijk en verbaas u:
In Duitsland daarentegen volharden de regeringspartijen in de boosheid. Het zijn tenslotte geen ezels.
“Als dus zovele kiezers het (huidige, Duitse) migratiebeleid afwijzen, zou de regering op het idee kunnen komen er iets aan te veranderen. Ze zou bijvoorbeeld tijdelijk grenscontroles kunnen toestaan, ook als hierdoor de werking van Schengen wordt gemaakt – en daarmee trouwens ook de migranten helpen, want door allerlei illegale grensovergangen verkeren ze soms in levensgevaar. De regering zou ook bepaalde uitzettingsoffensieven voor afgewezen asielzoekers, die in bilaterale verdragen werden overeengekomen, eindelijk kunnen activeren en uitvoeren of ervoor zorgen dat asielzoekers vanaf de eerste dag werken, en op die manier in hun eigen levensonderhoud bijdragen.
Dat zijn allemaal kleine voorbeelden, die minstens de indruk geven dat men de controle niet helemaal verloren heeft en dat de burgers dus best wel vertrouwen kunnen hebben (…).
In de plaats daarvan echter weigert de regering echter het migratiebeleid ook maar iets te veranderen. En in het licht daarvan kan men zich slechts verwonderen over één iets: dat het beleid verbaasd, ja, ontzet is over de groei van de AfD”,
… aldus Stefan Locke, correspondent voor Saksen en Thüringen voor de Duitse krant Frankfurter Allgemeine Zeitung, op 2 september in de FAZ.
Eén Somalier. Welgeteld één. Naar verluidt kan de overheid niets tegen hem ondernemen omdat hij “psychisch ziek” is. Hij kan doen wat hij wil: stelen, bedreigen, fysisch geweld… kinderen en vrouwen durven de straat meer op in Hardheim. En ja, hij kan doen wat hij wil omdat hij omwille van een zgz. psychische ziekte als “onbekwaam voor schuldbewustzijn” gediagnosticeerd werd.
In het filmpje verneemt u wat de bevolking met hem moet doormaken in het ooit zo trotse, welvarende Duitsland. De Duitsers “marschieren” niet meer; ze zijn pantoffelhelden geworden.
… om het te herverdelen richting poco “goede doelen”