De laatste jaren vinden talloze aanvallen op kerken plaats door moslims. Ze spugen op beelden, poepen op het altaar, urineren in het wijwater, beledigen kerkgangers en verbranden of verbrijzelen beelden. Dit gebeurt in verschillende EU-lidstaten zoals in Frankrijk, Italië, Spanje, het land b (hoort u daar iets over bij de poco media?) In de Duitse deelstaat Noord-Rijnland- Westfalen vond dit de afgelopen drie zelfs 3500 keer plaats.
Bisschoppen in landen waar veel moslims wonen hebben de priesters laten weten hosties en sacramenten te verbergen.
Uit onderzoek van Randstad Institute en het Observatory for Religion in Companies (OFRE) blijkt dat 65% van de Franse werkgevers een alarmerende toename meldt van religieuze eisen op het werk. In 2015 was dat 50% en in 2014 was het nog 44%. De studie concludeert dat religie een steeds sterker stempel drukt op de werksfeer en dat vrome collega’s steeds meer de norm worden. In verreweg de meeste gevallen zijn de religieuze eisen afkomstig van moslims.
Moslimwerknemers weigeren samen te werken met vrouwen Het gaat meestal om eisen als het dragen van een hoofddoek, werknemers die in pauzes willen bidden of vrijaf vragen voor islamitische feesten. De meeste spanningen werden veroozaakt door werknemers die weigerden samen te werken met vrouwelijke collega’s of die eisten samen te werken met mensen van dezelfde religie als zijzelf. Een aantal werkgevers meldt dat werknemers proberen hun collega’s te bekeren.
Werkgevers gechanteerd met beschuldigingen van islamofobie OFRE-directeur Lionel Honoré zegt dat deze religieuze eisen vaak tot spanningen leiden. Bijna de helft van de werkgevers – 48% – werd gedwongen om toe te geven aan religieuze eisen. In een aantal gevallen chanteerden moslims werknemers hun werkgever door te dreigen met beschuldigingen van islamofobie, als ze niet op hun eisen in zouden ingaan zoals bidden tijdens het werk. Honoré: ‘Deze mensen gaan tegen de wetten van de Republiek in’.
Kopergravure volgens een illustratie van J. Droit uit de 16de eeuw
Iemand van rang en stand in de Middeleeuwen was gedwongenermate nogal uithuizig. Als ridder of nobele moesten er ontelbare slagen uitgevochten en bedevaarten bijgewoond worden en met wat geluk men bovendien nog aan een kruistocht deelnemen. En gedurende deze verplaatsingen moest de vrouwelijke wederhelft thuis blijven. Alleen.
Het spreekwoord “als de kat van huis is, dansen de muizen” indachtig werd het vrouwtje door manlief een kuisheidsgordel aangebracht. Beter voorkomen dan genezen, nietwaar? En zo kon de reislustige echtgenoot met een gerust gemoed maanden, zo niet jaren, van huis blijven zonder zich zorgen hoeven te maken over de trouw van zijn dierbare echtgenote.
Dat is wat historische romans en films en het een of ander geschiedenisboek ons willen wijsmaken. Het probleem is dat er eigenlijk, feitelijk, voor de kuisheidsgordel geen eigentijds bewijs voor is. Noch in historische teksten, brieven of enig andere geloofwaardige middeleeuwse bron.
Volgens de germanist Albrecht Classen vindt de oudste vermelding van een dergelijk voorwerp in het “Bellifortis” van Konrad Kyeser uit het jaar 1405. Daarin beschreef de Duitse oorlogstechnicus wapens uit dat tijdperk en – in een nawoord – een ijzeren broek zoals die door de Florentijnse vrouwen zou gedragen worden. Wanneer en waarom werd niet vermeld. Daarbij ter verduidelijking een tekening. Daar het slechts bij deze eenmalige vermelding bleef gaan wetenschappers vandaag ervan uit dat Kyser zijn uiteenzetting met een grapje besloten heeft. Niet alleen zijn er geen bewijzen voor het gebruik van de kuisheidsgordel in de Middeleeuwen, die dingen zouden ook niet bruikbaar geweest zijn. Experten van het Semmelweis Museum in Boedapest, waar in 2010 een tentoonstelling aan dit thema gewijs werd, wijzen op gezondheidsproblemen, zoals beschreven in Livescience.com.
Hoe zou men deze ruwe harde ‘kledingstukken’ aan het onderlichaam kunnen (ver)dragen hebben zonder dat ze binnen de kortste tijd diepe ontstoken wonden zouden veroorzaken, vroegen zich de Hongaarse wetenschappers af. Indien men vrouwen bij de toenmalige hygiënische omstandigheden inderdaad voor weken, maanden… in een kuisheidsgordel gestoken had, zou dat meteen hun doodsvonnis betekend hebben. Waarvan komt dan dit verzinsel over de middeleeuwse kuisheidsgordel? Historici vermoeden dat de mythe uit de baroktijd (ca. 1575 tot 1770) stamt. Men wou tijdens deze vreugdevolle tijden de Middeleeuwen als bijzonder achterlijk en duister doen uitschijnen.
Classen vergelijkt de kuisheidsgordelmythe met de wijd verbreide en eveneens foutieve Middeleeuwse opvatting dat de aarde een platte schijf was. Volgens de germanist een poging om de via de tekortkomingen van de beschaving in het verleden de eigen tijd in een beter licht te plaatsen.
Onze redactie vraagt zich af op welke wijze historici* er zullen in slagen tijdens de huidige ‘verrijkings’tijden onze ‘oude’ beschaving als achterlijk te doen uitschijnen.
Comical Charlie Crist krijgt de lachers op zijn hand als hij, in een poging om Hillary Clinton aan te bevelen, al haar deugden op een rijtje zet en verklaart dat zij eerlijk is:
Erkende asielzoekers trekken op vakantie naar de landen… waar ze naar verluidt vervolgd worden en om hun leven moeten vrezen. Vele ‘vluchtelingen’ uit Syrië, Afghanistan, Eritrea of Pakistan brengen hun vakantie in hun thuisland door. Dit ofschoon er oorlog gevoerd wordt, maar zeker niet overal. In grote gebieden heerst peis en vree. De mensen die in de oorlogszones wonen slagen er meestal niet in te vluchten. En laten we niet vergeten dat de zgn. ‘vluchtelingen’ in Duitsland (maar ook hier) ongestraft zware criminele feiten kunnen plegen zonder dat dit invloed heeft op hun asielprocedure.
Eerst krijgen we de emo-journaals met beelden van dompelaars die zeeën, bergen, woestijnen, hekwerken, muren, prikkeldraad… moeten trotseren om tenslotte uitgeput, berooid, zonder paspoort of diploma, in het Westerse Walhalla te arriveren. En als ze hier dan goed gesoigneerd zijn, vertrekken ze blijkbaar op vakantie naar hun Prachtland. Iets zegt ons dat ze die vakantiereis op een iets comfortabele manier ondernemen dan hun zogezegde ‘vlucht’ uit schrik voor lijf en leden.
Wie betaalt dit alles? Wordt de asielaanvraag niet in gevaar gebracht? Volg even mee dit absurde gesprek met Katja Schneidt, 20 jaar werkzaam bij een vluchtelingenorganisatie. Zij stelt dat de vakantietrek van de zgn. ‘vluchtelingen’ niets nieuws is. Nieuw is dat het nu bekend gemaakt wordt. Zij stelt “Wir schaffen es nicht”.
En toen werd het gat een krater, maar Van Overtveldt boerde voort
Het gat in de begroting is een krater geworden. Dat heeft alles te maken met het beleid van de minister van Financiën Johan Van Overtveldt. Maar wat zou de journalist Van Overtveldt daar van vinden?
“Het gat in de begroting zal niet lang een gat meer zijn.” Zo klonk het in 2014 bij het aantreden van de door N-VA gedomineerde regering op de tonen van een radiotune. Het kon niet verkeerd gaan, dachten ze daar, want met Johan Van Overtveldt werd de scherpste criticus van Di Rupo en co de nieuwe minister van Financiën. “De prognoses raken kant noch wal en de becijfering van de maatregelen is voorgekleurd gokwerk”, zo sabelde de journalist Van Overtveldt in Trends het begrotingswerk van de vorige regering neer.
Twee jaar is Van Overtveldt nu aan het aanmodderen en de zinnen die hij toen neerschreef zijn nu volmaakt van toepassing op zijn eigen werk. 2,4 miljard euro, zo groot was het gat in de begroting voor de zomer. Twee maanden gekibbel over de boerkini en de oprechtheid van de middelste letter in N-VA later liep dat op tot 4,2 miljard euro. Een echte verlan, sneerde Cdh. Verlan is de Franse straattaal waarin woorden worden omgekeerd. Bizarre wordt Zarbi en Maestro Stromae.
Bizar Zarbi is het zeker, de manier waarop Van Overtveldt er steeds weer enkele miljarden naast zit. Inti Ghysels, specialist fiscaliteit bij SP.A, analyseerde de statistieken van de FOD Financiën. “Na 7 maanden liggen de fiscale ontvangsten 898 miljoen euro lager dan vorig jaar na zeven maanden terwijl de regering op veel meer inkomsten rekent voor dit jaar. Indien dit jaar hetzelfde inningstempo aangehouden was als vorig jaar, dan hadden de ontvangsten nu niet op min 898 miljoen euro gestaan maar op plus 1,9 miljard euro. Dat is dus grofweg 2,8 miljard euro tekort in vergelijking met de raming van de minister voor dit jaar”, schrijft hij op de blog defeiten.s-p-a.be.
“De becijfering van de maatregelen is voorgekleurd gokwerk”, zou een kritische journalist als Van Overtveldt schrijven. Het meest schrijnende voorbeeld is de zogenaamde Kaaimantaks, de belasting op Belgische vermogens in belastingparadijzen. Om zijn begroting te doen kloppen, plakte Van Overtveldt daar het cijfer van 460 miljoen op. Een directeur van de FOD Financiën schrijft in een mail: “Aan het kabinet is meegegeven dat de werkelijke opbrengst maar een fractie zal zijn van die 460 miljoen”. Volgens de FOD Financiën was een opbrengst van 50 miljoen realistischer, maar Van Overtveldt legde die raad arrogant naast zich neer.
Hamlet Erger nog. De regering nam maatregelen die het gat in de toekomst alleen maar groter maken. De Nationale Bank berekende bijvoorbeeld dat de tax shift voor 6,6 miljard euro ondergefinancierd is tegen 2020. Van Overtveldt schreef dus een ongedekte cheque uit en wil dat nog eens overdoen met de verlaging van de vennootschapsbelasting. “Though this be madness, yet there is method in’t”, zegt Polonius tegen Hamlet in het toneelstuk van Shakespeare. Van Overtveldt is geen amateur. Door belastingen op (zwarte) vermogens te overschatten en vervolgens heel weinig te doen om die te innen, slaat hij twee vliegen in een klap. Hij maakt het de voorstanders van een vermogensbelasting moeilijk en zorgt er tegelijk voor dat er extra bespaard moet worden in de sociale zekerheid en de overheidsdiensten.
Hij legt tegelijk ook een hypotheek op de ambities van de volgende regering. Of N-VA daar nu inzit of niet, ze zal een put van vele miljarden erven.
De ‘method’ van Van Overtveldt is verder ook de economische theorie die hij al jaren promoot. De ex-journalist is een aanhanger van de voodoo economics. Dat is een denigrerende term voor het beleid van onder meer Reagan dat de belastingen voor de ondernemingen verlaagde en snoeide in de overheid. Dat zou de economie een boost geven, maar het leidde enkel tot een diepe kloof tussen rijk en arm en een diep gat in de begroting.
Bij de slechtste leerlingen in Europese klas De cijfers zijn na twee jaar van dergelijk beleid sprekend. Kijk maar eens naar de evolutie van de groei van de werkgelegenheid. In 2011 bleef die in de Europese Unie ter plaatse trappelen met een gemiddelde stijging van 0,1 procent. België torende daar met een stijging van 1,4 procent hoog bovenuit. Ook in 2012 deed ons land het een halve procent beter dan het EU-gemiddelde. In 2013 zat België nog een half procent boven het gemiddelde in de eurozone. Maar in het verkiezingsjaar 2014 en bij de start van de nieuwe regering begint het tij echt te keren. België zit dan al 0,3 procent onder het gemiddelde van de eurozone. Ook in 2015 doet ons land het 0,2 procent slechter.
Het is vooral de economische groei die zorgen baart. België zat wat groei betreft in de jaren voor de komst van de nieuwe regering altijd netjes boven het gemiddelde in de eurozone. In de periode tussen 2007 en 2011 groeide de Belgische economie gemiddeld 0,8 procent meer dan de andere eurolanden. In 2015 veranderde die tendens. In dat jaar kenden maar liefst 11 eurolanden (van de 19) een sterkere groei dan België. In 2016 wordt het nog erger. Als we de voorspellingen van de Europese Commissie mogen geloven dan zullen alleen Griekenland en Finland slechter scoren dan België.
De Europese Commissie voorspelde in het voorjaar al dat de groei zou blijven steken op 1,3 procent. Dat is maar liefst 0,4 procent minder dan het gemiddelde in de eurozone. Het Planbureau stelde de groeicijfers voor dit jaar eindelijk bij. In weerwil van de Europese Commissie bleef ons land vasthouden aan een groeicijfer van 1,5 procent. “De tegenvallende economische groei komt door de brexit”, klinkt het nu. Maar dat klopt dus niet. De brexit-stemming (die nog lang geen feit is) kwam er pas vlak voor de zomervakantie. De Europese Commissie voorspelde al lang voor het referendum een lagere groei voor België.
Binnenlandse vraag valt stil Volgens de Europese Commissie heeft die lagere groei alles te maken met het stilvallen van de binnenlandse vraag. Er wordt gewezen in de richting van de stijging van de indirecte belastingen, de duurdere elektriciteitsprijzen en de indexsprong. De vakbonden ACV en ABVV hadden het al voorgerekend. Een voorbeeldgezin met een kostwinner en twee kinderen verliest door al die regeringsingrepen maar liefst 1335 euro per jaar. Dat is bijna één maandloon minder. Ook een gezin waarin beide ouders werkzoekende zijn, schieten er 1261 euro bij in per jaar. En zij moesten al zien rond te komen met minder dan 1200 euro per maand. De verhoging van de btw op elektriciteit komt al gauw neer op 85 euro extra per jaar. Dat is om het plastisch uit te drukken twee keer minder op restaurant gaan. Tel daar de Turteltaks, de suikertaks, de hogere accijnzen voor rookwaren en vooral de indexsprong (voor een gewoon loon loopt dat al snel op tot 300 euro per jaar) bij en er blijft veel minder ruimte over voor een extraatje.
Het probleem met voodoo economics is dat de betovering moeilijk te breken is. Het gapende gat in de begroting is telkens een aansporing om nog dieper te snijden. Want raad eens waar de regering-Michel die 4,2 miljard gaat halen?
Het is wel uitkijken naar het verweer van Van Overtveldt. Toen hij eind 2014 een eerste slecht rapport kreeg, klonk het bij de minister van Financiën nog zo: “Dit is een erfenis van de regering-Di Rupo, die aantoont dat verandering nodig is”. Na twee jaar en nu blijkt dat de regering-Michel veel slechter scoort dan de vorige regering is dat nog moeilijk vol te houden.
We moeten toegeven: we zijn al een dag terug in het vlakke land dat ooit het onze was. Gisteren weliswaar de pc opgestart, maar niet verder gekomen dan quasi de helft van de 753 berichten gelezen of verwijderd. Gaan winkelen. De schapraai gevuld met etenswaren, wasmiddel en wc-papier. Hoe dit laatste tijdens twee weken afwezigheid tot een minuscule halve rol gedecimeerd is… een raadsel. Maar het gras is blijven groeien, de planten bij de buurvrouw hebben het overleefd, geen facturen tussen de post gevonden. De hond in het hondenhotel afgehaald – dat beest blijft ons ondanks onze trouweloosheid graag zien.
Hoofdtaken eerste dag: op de weegschaal gaan staan, twee wasmachines laten draaien, de gazon maaien en wat er zich verder zoal aan dringende besognes aandient.
Dus lieve mensen – dank voor jullie reacties tijdens onze afwezigheid – we komen er pas vandaag toe Golfbrekers en jullie te verblijden. Hopelijk toch.
Korfoe. We hadden er meer van verwacht. De bestemming werd ingegeven door onze oude liefde voor Hellas en door de ligging van het eiland i.v.m. de vluchtelingeninvasie op de Noord-Egeïsche eilanden. We hebben inderdaad geen enkele ‘vluchteling’ gezien, noch van ver, noch van dichtbij. Zelfs geen hoofddoek. Behalve dan in het portaal van een kerk, waar ze in een mand liggen te wachten om je hoofd te bedekken uit respect voor de Almachtige. In de Griekse samenleving is het geloof nog steeds in goede doen. Een kerk is niet alleen een museum maar ook (nog steeds) een gebedsruimte. Een Griekse eucharistieviering (εὐχαριστέω) is trouwens een aanrader. Mooie gezangen, oud en jong aanwezig, giften voor de armen.
En lieve God, wat gaan de Grieken onbedachtzaam om met hun eeuwenoude iconen, hun kunstschatten, hun erfgoed. Quasi geen veiligheidsmaatregelen. De deuren staan gewoon open. Regen, wind, hitte, vocht, kleverige kinderhanden, eten en drinken, uitgelaten (…of dronken) toeristen of erger, het kan er allemaal zonder enige controle binnen. En in de kerken hoef je geen ticketje te betalen; dus toegankelijk voor elke pipo die even de schaduw opzoekt en enkele minuten gratis wil neerstrijken. Slechts de ‘belangrijke’ aantrekkingspolen, zoals bv. het Achilleion, hebben zoiets als een hek of een poort en wordt je ticketje gecontroleerd, maar je kan alles mee binnenzeulen. Tassen, paraplu’s, ijsjes, broodjes… Mochten er onzichtbare camera’s of elektronische beveiliging aanwezig zijn, het zou ons ten zeerste verbazen.
Eigenlijk geeft het voorgaande perfect weer hoe hun ‘systeem’ functioneert. In één woord: chaos. De putten in het wegdek zijn talrijker dan de vlakke weg. Voetpaden – voor zover ze aangelegd zijn – glad, smal (met een hoge BMI ben je verplicht op de weg lopen) en voorzien van allerlei obstakels. Losliggende stenen, een inventieve winkelier die een extra dorpeltje naar zijn koopjespaleis gemetseld heeft, een vuilbak hier, een brommer daar, een reclamebord, een stoel, een tafeltje, een parasol, vettig, nat. De kans dat je je nek breekt op het voetpad is veel groter dan overreden te worden op straat.
Wij hebben ons voorgenomen nooit nog een onvertogen woord over de toestand van onze wegen te uiten. Het kan erger. Alsof de bombardementenkraters van de WOII deel uitmaken van hun historisch erfgoed.
Parkeren is daar tot een kunst verheven. Niet alleen dubbel, maar bovendien drie op een rij naast elkaar. Of een kleine auto staat gewoon dwars. Auto’s zonder blutsen of schrammen, zonder beschadigde spiegel, zijn witte raven. De brommers op een strategische hoek van twee straten zodat de accordeonbus van hun plaatselijke vervoermaatschappij niet de straat kan indraaien. Paaltjes die bushaltes moeten vrij houden van foutparkeerders (90%) zijn flexibel. Een rubber ding dat bijzonder buigzaam is of gewoon ontbreekt. De brandweer moet zelfs niet uitrukken. Ze geraakt toch niet ter plaatse. Politie is even zeldzaam als 100 m volmaakte asfalt. Ze is er wel, met pet en wit gesteven hemdje, matrak en pistool, maar staat ergens aan een kiosk een praatje te maken, een koffietje te drinken of te mediteren bij een voor ons ondoorzichtige situatie. We hebben één keer twee agenten gezien, samen, die gewoon wandelden. Het woord patrouilleren is waarschijnlijk onvertaalbaar in het Grieks. En dan nog een week later het éne afgeborstelde wit-hemd-exemplaar met zijn koffie.
Openbaar vervoer. Er rijden bussen. Echt waar. Zelfs behoorlijk veel maar je hebt meer kans dat je niet op de bus kan dan wel. Het woord ‘propvol’ krijgt een heel eigen dimensie, want zelfs de zuurstof wordt eruit geperst door bijzonder aanhankelijke lichamen. Groot voordeel: geen gsm of slimme-telefoonverkeer, geen luide gesprekken of muziek, onmogelijk een laat ontbijt of een drankje te nuttigen. Je hebt je handen nodig om ergens houvast te verzekeren en je dierbaar bezit in de hand te houden. Buschauffeur krijgt bij een kiosk zijn flesje water of een pakje sigaretten. Gelukkig niet ver van een halte. En als zijn buslading niet snel genoeg naar achteren doorschuift dan stapt hij uit, opent de middendeur en schiet in een Griekse koleire tot de passagiers quasi op de schoot van de achterbankzitters terecht komen.
Op vakantie hoort dit tot de folklore, zoals de dansgroepen. Nochtans zie je quasi om de minuut ergens een bordje of een vlag met de bekende EU-sterren op de blauwe achtergrond. Gefinancierd door de EU, door u, door mij. Ik heb tenminste kunnen vaststellen dat mijn financiële EU-bijdrage ‘goed’ is terecht gekomen.
En dan is er de luchthaven. Bij de landing, zittend aan het raam, dacht ik even dat we onze zwemvesten zouden moeten aantrekken. 20 m boven het water in een baai scheren, huizen in de nabijheid. Het Vlachernàklooster mag mee genieten van de luchtbedrijvigheid. Een dam met hengelaars, daverende vliegtuigen enkele tientallen meters boven hun hoofden. Een prachtige baai om zeep. De landingsbaan is kort. Het vliegtuig (Boeing 737) kwam pas tot stilstand op 150 m afstand van een rietkraag met net daarachter een drukke baan richting Achilleon. Na een dag onweer werden de vluchten afgelast. Te gevaarlijk. Een nieuwe lading toeristen vanuit het koninkrijk der belgen werd verplicht in Brindisi (Italië) te landen en vervolgens terug te keren naar Zaventem. Twee dagen vakantie kwijt. Plezant is anders. Op Korfoe is dit heel normaal.
En dan hebben we het nog niet gehad over de algemene vervuiling, de schimmels, de wespenplaag, de dure prijzen van gewone consumptiegoederen (die, laat ons wel wezen, voor de modale Griek een ramp zijn), de werkloosheid, de mediterrane gelatenheid, het gebrek aan infrastructuur…
Dit zijn slechts enkele indrukken van Korfoe, een mooi, groen eiland. Op 2.5 uur vliegen van Zaventem. Het zou behoorlijk dicht in de buurt van het Aards Paradijs kunnen komen. Als…
Enkele beelden:
Heel alleen, ver weg van de toeristische drukte en de verkeerschaos, vonden we de weg naar het oude Britse kerkhof. Een merkwaardige plaats. Met deze kerkhofwachter hebben we kennis gemaakt. Hij woont in een huisje op het kerkhof aan de ingang, is er zelfs geboren. Zijn vader heeft de sequoia’s geplant. Als kind kreeg hij drie schildpadden, die nu in grote getale tussen de graven rondscharrelen. Er liggen ook nogal wat Duitsers begraven. Hij stelt dat menig Duitser er een villa gekocht heeft en op het Britse kerkhof begraven wordt. Zoals o.a. de consul.
Als jullie dit lezen zitten wij in een vliegtuig naar Korfoe. 2 weken lang de toerist uithangen. Wij keren terug naar het avond-, moeder- en vaderland om er nadien met fris gemoed weer in te vliegen.
Uit onderzoek van Randstad Institute en het Observatory for Religion in Companies (OFRE) blijkt dat 65% van de Franse werkgevers een alarmerende toename meldt van religieuze eisen op het werk. In 2015 was dat 50% en in 2014 was het nog 44%. De studie concludeert dat religie een steeds sterker stempel drukt op de werksfeer en dat vrome collega’s steeds meer de norm worden. In verreweg de meeste gevallen zijn de religieuze eisen afkomstig van moslims.
Volgens de germanist Albrecht Classen vindt de oudste vermelding van een dergelijk voorwerp in het “
Comical Charlie Crist krijgt de lachers op zijn hand als hij, in een poging om Hillary Clinton aan te bevelen, al haar deugden op een rijtje zet en verklaart dat zij eerlijk is:
Erkende asielzoekers trekken op vakantie naar de landen… waar ze naar verluidt vervolgd worden en om hun leven moeten vrezen. Vele ‘vluchtelingen’ uit Syrië, Afghanistan, Eritrea of Pakistan brengen hun vakantie in hun thuisland door. Dit ofschoon er oorlog gevoerd wordt, maar zeker niet overal. In grote gebieden heerst peis en vree. De mensen die in de oorlogszones wonen slagen er meestal niet in te vluchten. En laten we niet vergeten dat de zgn. ‘vluchtelingen’ in Duitsland (maar ook hier) ongestraft zware criminele feiten kunnen plegen zonder dat dit invloed heeft op hun asielprocedure.
En toen werd het gat een krater, maar Van Overtveldt boerde voort
We moeten toegeven: we zijn al een dag terug in het vlakke land dat ooit het onze was. Gisteren weliswaar de pc opgestart, maar niet verder gekomen dan quasi de helft van de 753 berichten gelezen of verwijderd. Gaan winkelen. De schapraai gevuld met etenswaren, wasmiddel en wc-papier. Hoe dit laatste tijdens twee weken afwezigheid tot een minuscule halve rol gedecimeerd is… een raadsel. Maar het gras is blijven groeien, de planten bij de buurvrouw hebben het overleefd, geen facturen tussen de post gevonden. De hond in het hondenhotel afgehaald – dat beest blijft ons ondanks onze trouweloosheid graag zien.