Titan(ic): overmoed of hoogmoedswaanzin (3)

Onderstaande video doet het productieproces van de Titan zaliger uit de doeken. Hij is sowieso afkomstig van OceanGate zelf. Hoe lang hij zichtbaar op YT zal blijven?

De glasvezel en het titanium worden aaneen gelijmd met iets dat op pindakaas lijkt, stelde grote baas Stockton Rush, die intussen zelf herleid werd tot iets dat de vissen misschien lusten. Als er op 4 km diepte vissen zijn…

Wie wil er nu vrijwillig in zo’n sigaar kruipen en er bovendien nog 250.000 dollar voor betalen?

Titan(ic): overmoed of hoogmoedswaanzin? (2)

Je kan je afvragen wat er nog meer aan de oppervlakte (sic.) zal komen drijven… Dat het vensterke en de motoren gerecupereerd werden uit een afgedankte wasmachine?

Goedkoop is niet altijd een goede koop

Arnie Weissmann, redactiehoofd van „Travel Weekly“, verried dat Oceangate-baas Stockton Rush hem in mei nog verteld had dat hij de koolstofvezels, waaruit de Titan vervaardigd werd, met een grote korting gekocht had van vliegtuigproducent Boeing “omdat de houdbaarheidsdatum voor de inzet in vliegtuigen overschreden was”.

Toen Weissmann hierop vroeg of dat dan geen problemen zou (kunnen)veroorzaken, antwoordde Rush bevestigend, maar hij was er blijkbaar van overtuigd dat de koolstofvezels toch nog bruikbaar zouden zijn.

Boeing stelt dat het geen bewijs van een verkoop aan Oceangate in hun boekhouding kan vinden…

Focus

https://www.hln.be/buitenland/grote-verontwaardiging-over-video-waarin-verongelukte-ceo-oceangate-vol-trots-vertelt-dat-hij-regels-aan-laars-lapte~af6ec4aeb/

Gezelligheid of QR-code?

Het valt op. De slimme telefoon heeft ook een zitje aan de restauranttafel. Meermaals zien we gezinnen die in stilte van hun maaltijd “genieten”: in de ene hand hun slimme telefoon, in de andere een vork. Of een lepel als dit praktischer is. Af en toe wordt de onmisbare slimme telefoon even neergelegd om met een mes een niet hapbaar stuk op hun bord klein te snijden. Geen gesprek, geen contact, behalve dan met dat stukje techniek dat hun leven bepaalt.

En neen, wij begrijpen dat niet. Op restaurant gaan is voor ons nog altijd iets waarvan we willen genieten. Genieten van het lekkere eten én van het gezelschap. Wij maken dan ook deel uit van een uitstervende generatie, die mensen liever ziet dan een stukje elektronica met alle mogelijke snufjes.

Het kan echter nog erger…Naar verluidt moeten klanten in restaurants QR-codes scannen om de menukaart te lezen. Wie niet beschikt over een slimme telefoon, of als de batterij leeg is, is de pineut. Het zal je maar overkomen als je weinig tijd én veel honger hebt. Wat is de volgende stap, vragen we ons af.

Maar neen, u gaat op restaurant met uw gezin of met vrienden. Ieder kiest voor zichzelf wat hij graag zou bestellen. U weet nog niet waarin u zin heeft, maar u wil zich laten inspireren door de menukaart met een aantrekkelijk voorstel, voorzien van een korte uitleg over de ingrediënten en bereidingswijze. En u verheugt zich op een palet smaakmakers die uw zinnen kunnen bekoren… In plaats daarvan neemt u uw slimme telefoon en “scant” met de daarin verstopte camera de QR-code, een vierkantje met zwarte en witte pixels. Probeer daarin maar eens de T-bone-steak of de sabayon met porto visueel te ontdekken.

Praktisch overal wordt de mens verondersteld “mee te zijn” met de IT-geneugten van de maatschappij. Of u nu een toegangskaart voor het theater of een doktersbezoek wil plannen… Wie nog op de oude manier – door menselijk contact – iets wil geregeld zien, moet bijzonder veel geduld hebben. Gisteren nog ervaren bij de afsprakendienst van “ophtalmologie“. Een blikken stem die ons om de xxx seconden verzoekt niet op te hangen “er zijn nog drie wachtenden voor u”… gedurende 25 minuten. Kunnen er geen afspraken voor drie patiënten gemaakt worden binnen een tijdverloop van 25 minuten? Of is dit gewoon pesten? De afsprakendienst bood immers ook de mogelijkheid om “online” een afspraak vast te leggen. Tot je het probeert… daar verschijnen dan weer twee afbeeldingen die uit een IT-programma ontsproten zijn die opnieuw vragen naar ons IT-voorziene gezondheidsdossier mét… QR-codes! Uiteindelijk naar het gewone telefoonnummer van het ziekenhuis gebeld, waarop we het flegmatieke antwoord kregen dat we nu opnieuw helemaal onderaan de wachtrij “ophtalmologie” beland zijn.

Keren we terug naar ons imaginair restaurantbezoek. Eigenlijk is de invoering van de QR-code te danken aan de coronapaniek. Menukaarten mochten immers niet overhandigd worden wegens het verondersteld besmettingsgevaar. Wat klinkklare onzin was. Men kon in kledingzaken immers kleding passen die waarschijnlijk ook door andere handen aangeraakt geweest waren. Men had kunnen veronderstellen dat de samenleving zo snel mogelijk alles zou willen vergeten wat met die pandemiejaren te maken had. Wat niet het geval is. We moeten allemaal zo snel mogelijk in menselijke robotten veranderen.

Vanuit het standpunt van de restauranthouder zijn digitale menukaarten zinvol: zij sparen geld. Bv. personeel en papier. Weg met de gedrukte menu’s, die aangepast moeten worden naar gelang het seizoen. Weg met de (dag)suggesties. Minder personeel. Een ober die komt vragen wat je wil eten, resp. drinken… overbodig! De klant kiest een gerecht met een bijhorende QR-code en stuurt zijn keuze via een onzichtbare, digitale verbinding door naar de keuken.

Een bezoek aan restaurant zoals in de goede oude tijd: u wordt hoffelijk begroet door de ober, begeleid naar uw tafel, de menukaarten worden overhandigd met de vraag of u al iets wil drinken en eventueel worden speciale dagaanbiedingen aanbevolen. Tja. Veel gedoe en dan heeft de restauranthouder nog niets verdiend. Niet praktisch. Vele zaken die mooi en gezellig zijn kunnen onder de hoofding “onpraktisch” ondergebracht worden. Met als tegenpool de plastic tafeltjes in een snelle-hap-eetgelegenheid (… we weigeren deze ketens restaurants te noemen… ) met in het midden een restafvalbakje – ja, die zijn praktisch. Eten en tegelijkertijd afval sorteren. Niet echt ons ding.

Zo is kunst ook onpraktisch. En muziek. En boeken lezen. Denk eens aan de bomen die hiervoor moeten sneuvelen. En dat terwijl deze aardkloot onbarmhartig opwarmt. De drie genoemde geneugten kunnen in de toekomst allemaal door Kunstmatige Intelligentie vervangen worden. Eten en drinken misschien ook als we een chip ingeplant krijgen die ons voorschrijft welke pillen we moeten slikken om onze dagdagelijkse voedingsbehoeftes te vervullen. Dan kunnen de vee- en groenten/fruitteelt meteen inpakken. Worden vervangen door labo’s met kweekprogramma’s… mét QR-codes!

Vooral op vakantie zien we dagelijks hoe de slimme telefoon de mensheid reduceert tot robotten. Eten wordt een automatische handeling die geen hersenfunctie vereist… en nog minder een emotionele betrokkenheid met een medemens. Wie zich iets wil uitzoeken aan het buffet zal eerder zijn tafelgenoot / -genote vergeten dan zijn / haar slimme telefoon. Of ze na de maaltijd zich kunnen herinneren wat ze gegeten hebben? En het ergste is dat ze deze houding meegeven aan hun kroost. Kinderen worden vanaf zeer jonge leeftijd – vanaf de dag dat ze iets kunnen vasthouden in hun handjes – zoet gehouden door een of ander elektronisch spelletje. Nergens zagen we nog kindjes met kleurpotloden, boeken, bouwstenen of autootjes. In het beste geval een knuffel voor de kleinsten. Ook poppen schijnen hun beste tijd gehad te hebben: je kan met je keuze snel een racisme-etiket opgekleefd krijgen.

Afsluitend vragen we ons af of de slimme telefoon ook een hoofdkussen krijgt in de echtelijke sponde?

Zeit

Nieuwe toepassing van schaapjes tellen

In Nieuw-Zeeland lopen er zoals bekend enorm veel schapen rond. En ze lijken op elkaar. Vandaar dat het identificeren en tellen een probleem vormt. Maar er is beterschap op komst… Gezichtsherkenning!

Ja hoor, een computerprogramma met een camera kan – zoals bij mensen – aan de hand van een aantal bepalende factoren de identiteit van het lam, resp. schaap, vaststellen waardoor identificatieplaatjes in het oor overbodig zouden kunnen worden. Tja. De moderne tijd, nietwaar?

Nu stellen we ons de vraag waarom de EU bij de onderhandelingen over een nieuw migratie-akkoord niet daaraan gedacht heeft zodat de “vluchtelingen” niet kunnen gaan winkelen in de EU-lidstaten op zoek naar de meest gunstige sociale uitkeringen en/of om vast te stellen of ze niet ergens reeds met justitie in aanraking zijn geweest.

Windmolens: een bijzonder slechte investering

In een halfuurtje krijgt u meer te horen dan u in alle poco media tezamen zal mogen vernemen:

In onze derde aflevering gaat Alain Grootaers met Kees de Lange naar een windmolenpark in de buurt van het bergstadje Casares. We citeren een deel uit dit artikel:

In oktober van 2022 was de Tegenwind opnameploeg interviews aan het filmen in een windmolenpark nabij Casares in Andalusië. Een megawindmolenpark leek ons een mooie locatie voor een boeiend gesprek met Prof. Dr. Kees de Lange over de efficiëntie van windmolens. Op dat moment wisten we niet wie dit specifieke windmolenpark in beheer heeft, maar na wat zoekwerk achteraf lijkt het te gaan om ‘Acciona Energia’. Hoedanook, we raakten in gesprek met twee onderhoudstechnici van het windmolenpark. Zij vertelden spontaan dezelfde verhalen. Volgens hun relaas waren de windmolens in het park van Casares klaar om afgebroken en vervangen te worden. Maar vanwege de hoge kosten van die hele operatie, met nog bijkomende enorme kosten om dat allemaal ook nog eens ecologisch te doen, (wat eigenlijk nagenoeg onmogelijk is), liet de beheerder het park nog 8 extra jaren draaien. De hoeveelheid olie die nodig was om de molens draaiende te houden, steeg elk jaar en er waren heel duidelijke sporen te zien van olie die in het rond vloog. Vlakbij was trouwens al eens een windmolen afgebrand. De brand was veroorzaakt doordat olie uit de turbine vuur had gevat. De resten lagen nog op de grond en waren nog niet opgeruimd. Stukken vleugels waren al stevig aan het roesten. Ook de werkdruk voor de arbeiders ging de hoogte in, vertelden de werknemers. Het werd meer en meer een kwestie van ‘behelpen en schade beperken’ in plaats van de problemen echt op te lossen. Ze zeiden ook dat het rendement van de windmolens sterk achteruitging en dat vervanging eigenlijk de enige goede oplossing was. Dit was iets wat buiten beeld gebeurde, toen we klaar waren met de opnames.

In het gesprek over de windmolens komen echter veel van deze thema’ s terug. In het tweede deel van de documentaire gaat Prof. de Lange in op de problematiek van zonne-energie. Uit verder en dieper onderzoek naar deze ‘groene’ energie kunnen we besluiten dat zonne-en windenergie onze energievoorziening niet gaan oplossen in de toekomst. Laat ons hopen dat deze documentairereeks de politieke ideologieën kan doorbreken en ruimte maken voor open debatten. Veel kijkplezier met de derde aflevering!

Kokosnoten voor wegenbouw

Na de grassenverwarming volgt hier een artikeltje over de veelzijdige kokosnoot als nuttige bijdrage tot de wegenbouw. Let wel: er is wel nog een energiebron nodig om de kokosnotenschillen om te toveren tot een nuttig bouwproduct. Maar daar kan dan de miscanthusoogst zijn nut bewijzen.

De grond wordt geëgaliseerd, vervolgens wordt een kokosnotentapijt gelegd. Daarop een laag steentjes/kiezel, aarde, besproeiing met water en met de pletwals aandrukken.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Kokosvezel