Vakantie. Wij waren even weg uit de dagelijkse sleur en bekommernissen. Met als enige zorg de daginvulling. Geen telefoon, internet, kranten, radio of televisie. Tenzij CNN en enkele onverstaanbare zenders maar die brengen geen nieuws uit Vlaanderen. Slechts het pover resultaat van Wilders, de overwinning van UKIP, van FN, van de Freiheitlichen en de AfD kregen aandacht. Verder de toestand in Oekraïne en Libië, de onweders en ‘Bring our girls back’. En uiteraard de voetbalwedstrijden. Dat Dehaene overleden is, heeft ons niemand gemeld.
Bij normale omstandigheden kunnen wij perfect enkele weken ergens uitblazen zonder dat wij het nieuws missen. Nu was het toch even anders.
Het thuisfront zond na enig aandringen een summier SMS-je over de verkiezingsuitslag. Kwestie van de vakantiesfeer niet te vertroebelen.  Pas vandaag slaagden wij erin de resultaten en commentaren diagonaal door te nemen.

Wij hebben er gemengde gevoelens bij. Om niet te zeggen dat we verbijsterd zijn. Moeten we ons verheugen dat een ‘Vlaams-nationale’ partij zoveel kiezers heeft kunnen overtuigen? Er werd immers niet Vlaamser gestemd.  De stemmen werden meer geconcentreerd op één partij.  Men kan van mening verschillen over de strategie die moet voeren naar een onafhankelijk Vlaanderen. Men kan er zelfs van overtuigd zijn dat de belgische constructie een meerwaarde biedt. Men kan menen dat het ons toch nog relatief goed gaat en dat het in de samenleving best meevalt.
Wat we echter onbegrijpelijk vinden is dat een partij die zichzelf ‘patriottisch’ noemt (‘Vlaams-nationaal’ heeft volgens BDW een negatieve bijklank) Vlaanderen in de uitverkoop zet. Van een belgische schoonmoeder naar een EU-voogdes. Van Franstalige dominantie naar EU-kolonisatie. En die daarvoor beloond wordt. De N-VA brengt een boodschap van hoop – schijnt het – van verandering voor vooruitgang. Het Vlaams Belang legt vaak de vinger op de wonde en dat gaat vervelen. Zoals Ray bij Angeltjes en wij bij Golfbrekers vragen we ons vaak af of we niet al te dikwijls het slechte nieuws brengen.  Mochten de media hun taak naar behoren verrichten zou deze webstek overbodig zijn.

De b-partijen verklaren unisono hoe goed ze gepresteerd hebben. BHV werd gesplitst: aan welke prijs? Het asielbeleid is nog steeds even rampzalig, maar de media koesteren De Block als daadkrachtige beleidsmadam. Onverklaarbaar hoe Jan Modaal daar ingetuind is. De media maken of vernietigen een partij. Ten bewijze: ‘De Slimste Mens’ en het cordon sanitaire. De vermeende prestaties van de b-partijen worden de hemel in geprezen. Aan het Vlaams Belang wordt slechts aandacht geschonken als er onraad geroken wordt of controversiële standpunten vertolkt worden.

Wij begrijpen de kiezer met een Vlaams-nationale inborst niet. Hoe kon de N-VA deze kiezer overtuigen als men weet dat de N-VA, samen met het allegaartje in de Europese EVA-fractie waartoe ook de omstreden Cohn-Bendit behoort, de deuren naar meer immigratie, naar meer profitariaat wijd open zet? Hoe kon de kiezer de hoop hebben dat de zgn. verandering vooruitgang betekent? Hoe kon de kiezer ervan uitgaan dat méér EU-invloed Vlaanderen ten goede zal komen? Het streven naar autonomie werd en wordt in de EU-cenakels niet op applaus begroet. Dit was slechts het geval zolang het in het voormalig Oostblok geschiedde zodat deze uit de Russische invloedsfeer konden gehaald worden. De EU als speelbal van de Amerikaanse expansiedrang. Het zal de EU en de VSA worst wezen of 6 miljoen Vlamingen hun eigenheid, hun taal en cultuur kunnen handhaven. Meer dan 70% van de wetgeving wordt door de EU bepaald.  De lidstaten zijn verplicht hun eigen wetgeving aan te passen.  En toch zagen de meeste Vlamingen er geen graten in voor partijen te stemmen, die onze identiteit willen uitgommen.  Alles moet wijken voor de maakbare maatschappij. Eigenheid wordt vertaald als apartheid, separatisme als gevaar voor de EU-dominantie.

Ergens hopen wij stiekem dat Bart De Wever een geheime agenda heeft. Een agenda die hij zal openen als hij met de N-VA genoeg macht verworven heeft. Dat hij dan alle ‘soevereinen’, ‘gestelde lichamen’ en belgicistische toneelrequisieten bij het groot huisvuil zet.
Intussen hebben wij zijn filmpje eens bekeken waarmee hij de landgenoten in Francofonië wou overtuigen van zijn goede wil om hen te blijven soigneren.
Het verschil tussen droom en realiteit in 3 minuten kruiperigheid.  Hij vraagt het voordeel van de twijfel.  De twijfels, die hebben we al lang, maar of die een voordeel voor Vlaanderen betekenen, daarover koesteren wij geen enkele twijfel.

Florent Van Ertborn