Omdat de Vlaamse belangen en eisen niet in een koelkast thuis horen maar wel in het parlement. Omdat ik voluit ga voor een onafhankelijk Vlaanderen niet voor een confederalisme. Trouwens voor een confederalisme heeft men eerst twee of meer ONAFHANKELIJKE staten nodig. Omdat ik er van overtuigd ben dat de grenzen toe moeten en niet onze parkings. Omdat de islamisering moet gestopt worden. Dus o.m. geen islamschool in Genk. School die er komt ondanks een vernietigend rapport van de staatsveiligheid. Rapport dat Theo Franken naast zich neerlegde. Omdat deze regering een asociale regering is die miljoenen uitgeeft aan vluchtelingen die geen vluchtelingen zijn maar economische graaiers die hier ons sociaal stelsel komen uitzuigen en onder druk zetten. Zo dat onze eigen mensen (soms letterlijk) in de kou blijven staan. Omdat deze regering een asociale regering is die de belastingen de hoogte injaagt o.m. benzine en diesel en energie. Omdat ik hou van mijn volk en van Vlaanderen van onze cultuur en onze tradities. Omdat ze met hun poten van onze Zwarte Piet moeten blijven ( in Antwerpen onder burgemeester Bart De Wever van N-VA al minstens drie jaar veegpieten bij de blijde intrede van de Sint) van onze Paaseieren, van onze kerstmarkten enz. Omdat ik, mijn kinderen en mijn kleinkinderen in een veilig Vlaanderen willen wonen. Omdat Vlaanderen van ONS is. Ook Borgerhout ook de Sleepstraat in Gent en ook het Maximiliaanpark in Brussel. En dan is er maar één partij die in aanmerking komt om er mijn stem aan te geven en dat is het: Vlaams Belang
De moslimverenigingen organiseren sinds 20 jaar op de Dag van de Duitse Eenheid, 3 oktober, een islamitische tegenvoeter: De Dag van de Open Moskee.
Met enig cynisme kan men de toestand in Duitsland (en buurlanden) eigenlijk niet beter beschrijven: nationale eigenheid werd vervangen door multicul, met op de eerste rij, de allahaanbidders. Een directe aanval op de nationale – Duitse – feestdag en maakt meteen duidelijk met welk misprijzen de neo-Duitsers neerkijken op hun gastland.
En de eisen komen eraan. Meerdere moslimverenigingen eisen de Dag der Duitse Eenheid in te ruilen voor een Dag der Duitse Verscheidenheid. De feestelijkheden op 3 oktober vinden ze te “duits-duits” en te “blank“. De importmaatschappij zou naar verluidt nood hebben aan een symbolische daad, als erkenning van de maatschappelijke verscheidenheid in Duitsland.
De Duitse Eenheid zou gewoontegetrouw “uit een puur blank gezichtspunt” beschouwd worden. “Duits-Duitse Oostduitsers opnieuw verenigd met Duits-Duitse Westduitsers,” (… logisch, toch?) klinkt het verwijt op het verzoekschrift bevel, met handtekeningen van o.a. de Turkse gemeenschap in Duitsland, de federale immigratie- en integratieraad, het Initiatief Zwarte Mensen in Duitsland, het verbond Duits-Syrische hulporganisaties en de Iraanse gemeenschap.
Maar… er is tegenstand. Vanzelfsprekend niet van de “Duits-Duitse” kant maar wel uit andere immigrantenkringen. Er zijn ook witte raven, zoals de oprichtster van de liberale Ibn-Rushd-Goethe moskee in Berlijn, Seyran Ates; die vindt het een fout signaal telkens op de Dag van de Duitse Eenheid ook de Dag van de Open Moskee te vieren (sinds 1997). Deze vrouwelijke imam (… hoeveel zouden er zo bestaan?) verwijt de moslimverenigingen een islamitische parallelle maatschappij ver van de idealen der Bundesrepubliek te cultiveren. (… voor zover die nog toelaatbaar zijn in Merkelland)
Ach… neen… da’s een misverstand. Dat hebben we verkeerd begrepen. De moslimverenigingen willen juist hun gastvrijheid tot uiting brengen… Zeggen ze. Welke verklaring geven ze voor het toenemend aantal mesaanvallen door moslims? Dankbaarheid voor de Duitse gastvrijheid?
De Dag van de Open Moskee is niets anders dan een affiche voor de Dag van de Open Islamitische Grenzen, die een heel andere “hereniging” voor ogen heeft.
Intussen maakt men zich in Merkelland zorgen en gaan er elk jaar opnieuw stemmen op om deze nationale feestdag liefst af te schaffen. Er valt immers niet veel te vieren, zo luidt de poco kritiek, want door de hereniging met Oost-Duitsland is de kat uit de zak gelaten… de AfD, die daar op een vruchtbare bodem gedijt en zijn zaad in heel Merkelland verspreid heeft.
We geloven niet in toeval. Zolang het Vlaams Belang ergens op de achtergrond wegdeemsterde werd er niet veel aandacht aan besteed.
Echter…
De te verwachten verkiezingsresultaten zouden voor het Vlaams Belang niets minder dan een wedergeboorte inluiden.
Zouden… want dan moet er ingegrepen worden. Zoals met het wansmakelijk artikel in HLN, dat foto’s van VB-kandidaten presenteerde alsof ze de grootste misdadigers zijn. Mankeert nog slechts de titel “Gezocht, dood of levend”, met vermelding van een “prijs” voor elke goede tip die tot een uiteindelijke eliminering kan leiden.
Gisteravond op televisie werd geprobeerd Tom Van Grieken te naaien. Eerst lief-zalvend een huisbezoek van Phara de Aguirre in Schoten (… “want die – Tom – heeft iets uit te leggen”…, gesprek met papa Van Grieken, aantrekkelijke verloofde Félice in beeld, vervolgens in de studio… met prof. De Vos… hoe kan het anders, boem patat, het nazismespook mocht weer uit het doosje springen om Tom en Filip Dewinter snel nog een vriendschappelijk mes in de rug te kunnen steken. Want… Tom vinden de poco media eigenlijk wel best te pruimen, maar ja, die Filip Dewinter, he, daar moest hij zo snel mogelijk vanaf. Gerolf Annemans werd een oude knar genoemd… Gerolf? We hebben hem zaterdag nog in Halle-Zoersel aan het woord gehoord… De meesten kunnen er nog lesjes van leren. Een man met een ingebouwde harde schijf vol met parate kennis.
Zouden… want dan moet er ingegrepen worden. Zoals toen Tom in het “vluchtelingenpark” de kersen van Franckens taart haalde met de publicatie van zijn (gratis) boekje “Francken faalt”.
We hebben het hier voor ons liggen. Op blz. 19 vindt u de bevestiging van de sprekende titel uit onverdachte bronnen:
“VLD-fractieleider Patrick Dewael: “Waarom telkens weer lichtjes euforisch tweeten als een anders-gekleurde mens wordt teruggestuurd? Waarom op de foto gaan met een ambassadeur van een dictatoriaal regime? Dat brengt niets bij aan het asielbeleid, terwijl dat beleid zelf andere cijfers laat zien. Het aantal erkenningen is nog nooit zo hoog geweest.” (HLN 11.1.18) CD&V-fractieleider Servais Verherstraeten zit op dezelfde lijn: “Cijfers liegen niet. We sturen niet gretig terug.” (DS 11.1.18)
Zo mogelijk opvallender nog zijn bepaalde uitspraken van Jan Hertogen, een linkse socioloog (KUL), die al jaren de massa-immigratie naar België in kaart brengt. In tegenstelling tot de overgrote meerderheid van zijn collega’s heeft Hertogen de omvang van de cijfers nooit verbloemd. Als marxist juicht hij de massa-immigratie openlijk toe als een voortzetting van de politiek met andere middelen. Op zijn website Npdata schreef Hertogen op 21.2.18: “De laatste 30 jaar waren de grenzen nog nooit zo open, waren er nog nooit zoveel erkenningen als vluchteling, was de immigratie op zo’n peil dat de erkende vluchtelingen nog geen 10% van de immigratie uitmaken, hebben we nog nooit een staatssecretaris gehad die enkel langs harde maatregelen in de marge zijn gezicht van hardliner probeert te redden, maar de geschiedenis en de statistieken zal ingaan als de Moeder Theresa van de vluchtelingen.”
“Francken faalt” is gratis te krijgen of u kan het ook via dit bruggetje on line lezen. Verplichte literatuur!
In Vlaanderen is het stil. Té stil. Een zgz. Vlaams-nationale partij kon de kiezers overtuigen tot de noodzaak van een stilte… een communautaire stilte… die niet alleen op het federale – het belgische niveau – maar ook op het Vlaamse, alle betrachtingen der Vlaamse Beweging begroef onder een omerta. Vlamingen werden bier-en-mayonaise tricolore vendelzwaaiers. Belgisch-gerecupereerd dankzij de N-VA, dat er geen graten zal inzien de communautaire diepvries nog een legislatuur langer te laten draaien om het land b te redden.
In het Bormshuis werd een nieuwe tentoonstelling ingeluid over Anton van Wilderode. De Vlaamse Staat lijkt verder weg dan ooit. Laten we ook niet vergeten dat de “vluchtelingentrein” geen Vlaamse nationalisten met zich meebrengt, maar wel nieuwe belgen.
Men denkt vandaag dan aan moslim extremisten, die hun wensdroom willen omzetten in werkelijkheid zonder rekening te houden met – zelfs niet met hun eigen – mensenlevens. De geschiedenis leert ons dat in velen van ons latent, actief of gedwongen een kantje zit dat bereid is – letterlijk – over lijken te gaan om een ideaal te verwezenlijken.
Met uitzondering van… joden? Kunnen joden terroristen zijn? Volgens een 70 jaar oud verslag van de VN-Veiligheidsraad kan dit wel degelijk.
Een terugblik: Met de moord van de VN-bemiddelaar in Palestina, Folke Bernadotte, probeerden joodse terroristen (… kies zelf een andere passende beschrijving indien u dit stoort) een vredesregeling te verhinderen, die niet uitsluitend de Israëlische maar ook de Arabische belangen diende. Een moord die nu nog steeds nawerkingen heeft.
Als kleinzoon van de toenmalige Zweedse en Noorse koning, Oskar II, stonden de op 2 januari 1895 in Stockholm geboren Folke Bernadotte, graaf von Wisborg, talrijke carrièremogelijkheden open. Oorspronkelijk koos hij voor een loopbaan als cavalerie-officier. Vervolgens bekleedde hij (intussen majoor) functies als Zweedse generaal-commissaris op de N.Y. Wereldtentoonstelling en als directeur van de Zweedse Scoutsvereniging. Op 1 september 1943 werd Bernadotte ondervoorzitter van het Zweedse Rode Kruis (SRK) benoemd. Met deze bevoegdheid bekommerde hij zich om de krijgsgevangenenruil en reisde, ondanks de bommenregen der geallieerden, in de lente van 1945 naar Duitsland. Daar voerde hij persoonlijk onderhandelingen met SS-leider, Heinrich Himmler. Mét resultaat: 31.000 gevangenen uit de concentratiekampenwerden vrij gelaten, in witte autobussen met het RK-embleem naar Zweden vervoerd. 8.000 van hen afkomstig uit Scandinavische landen, de rest uit andere Europese landen, daaronder ca. 5.000 joden. Na het einde van de oorlog nam Bernadotte de leiding op zich van SRK-hulpmissies naar Duitsland, Oostenrijk en enkele Oost-Europese staten, werd tot voorzitter van het SRK benoemd en tot voorzitter van de permanente commissie van het Internationale RK en Halve Maanbeweging.
Omwille van zijn intussen wereldwijde reputatie werd Bernadotte op 20 mei 1948 tot de hoofdbemiddelaar van de VN gekozen en naar Palestina gestuurd. Daar moest hij voor de omzetting van de VN-resolutie 186 van 14 mei voor de veiligheid van de burgerbevolking, de heilige plaatsen en een vredesoplossing zorgen. Zijn inzet bleek broodnodig nadat een burgeroorlog na de bekendmaking van het VN-verdelingsplan voor Palestina van 29.11.47, en het begin van de eerste Arabisch-Israëlische oorlog als gevolg van de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring van 14.5.48, uitgebroken was.
Met het doel het conflict te beëindigen, nadat ca. 750.000 Palestijnse Arabieren gevlucht of verdreven werden terwijl ongeveer een gelijk aantal joden de Arabische buurlanden dienden te verlaten en in Israël toestroomden, legde Bernadotte op 28.6.48 en 16.9.48 twee bemiddelingsvoorstellen op tafel, die bovendien ook ondertekend werden door zijn plaatsvervanger, de zwarte Amerikaanse diplomaat en voormalig geheime dienstlid, Ralph Bunche.
De voorstellen omvatten het daadwerkelijk bestaan van de joodse staat Israël op het grondgebied van het voormalig Brits mandaatsgebied Palestina, waarbij de definitieve grenzen en de status van Jeruzalem nog door de VN dienden bepaald te worden. Daar bovenop werd het recht op terugkeer van de Palestijnse Arabieren en een passende schadeloosstelling voor eventueel eigendomsverlies gestipuleerd. Citaat uit Bernadotte’s verslag aan de VN-vergadering: “Het zou een inbreuk tegen de principes van elementaire gerechtigheid zijn indien deze onschuldige slachtoffers van het conflict het recht zou geweigerd worden naar hun thuisland terug te keren, terwijl joodse immigranten in Palestina toestromen en minstens het gevaar van een definitieve vervanging der Arabische vluchtelingen dreigt, die sinds eeuwen in hun land wortels hebben.”
De Israëlische onderhandelingspartners toonden geen enkele bereidwilligheid op Bernadotte’s voorstellen in te gaan – een houding die Israël tot op heden niet gewijzigd heeft.
Alhoewel de Israëlische regering dus onwrikbaar bleef, vreesden radicale zionisten dat Bernadotte uiteindelijk succes zou hebben. Daarom besloot de joodse terreurgroep Lochamei Cherut Jisrael (Lechi) hem zo snel mogelijk te liquideren. De concrete beslissing werd door Icchak Jaziernicki alias Jitzchak Schamir, Israels premier in 1983, 1984 und 1986 bis 1992, Nathan Yellin-Mor alias Nathan Friedman en Israel Scheib alias Israel Eldad genomen. De aanslag werd geleid door Yehoshua Cohen, Yitzhak Ben-Moshe, Avraham Steinberg en Meshulam Makover.
Het viertal trad op 17.9.48 in actie, gekleed in Israëlische militaire uniformen en richtte in het Jeruzalem staddistrict Kataman een controlepost op, waar de onbeschermde autokolonne met Bernadotte en de commandant van het Franse contingent der VN-vredesmissie ter bewaking van de wapenstilstand in het M.O. (UNTSO), kolonel André Serot, tot stilstand gebracht werd. Cohen vuurde met zijn volautomatische MP 40 door het raam van de Chrysler limousine waarin Bernadotte en Serot zaten en vermoordde hen alle twee met in totaal 24 schoten, ondanks de pogingen van de chauffeur, de Amerikaanse kolonel Frank Begley, de schutter te ontwapenen.
De daders ontkwamen; in het Hadassah Mount Scopus Hospital kon men slechts de dood van de VN-bemiddelaar vaststellen. De volgende dag veroordeelde de VN Veiligheidsraad de moord met deze woorden: “een laffe daad die blijkbaar uitgevoerd werd door een criminele groep terroristen in Jeruzalem, terwijl de VN-afgevaardigde zijn vredesmissie aan het uitoefenen was in het Heilig Land”.
Bernadotte kreeg een staatsbegrafenis in Zweden; hij ligt begraven in de Norra Begravningsplatsen, Solna, Stockholm. Israël stuurde een vertegenwoordiger naar de begrafenis, Abba Eban.
De Israëlische overheid ondernam geen intensieve inspanningen om de moordenaars van Bernadotte te arresteren of ten minste te identificeren. Om die reden kon Cohen later tot lijfwacht en vertrouweling van premier David Ben-Gurion, die de moord officieel had afgekeurd, doorstoten. Zijn betrokkenheid tot de aanslag geraakte pas in 1977 bekend, terwijl het moordwapen zelfs nog tot februari 2018 rustig stof lag te vergaren in een bewijzenopslagplaats van de Israëlische politie.
Opdat de geest van Mark Grammens, Clem de Ridder en zovelen niet teloorgaat, pleeg ik toch dit artikel.
Zoals Guy Tegenbos (de Standaard) deze week in zijn vroeger blad schreef: de partijen gelijken sterk op elkaar inzake thematiek .Van alle zijden worden de ecologische onderwerpen sterk aangekaart, Groen achterna. Hierbij observeer ik dat de partijen bijzonder dicht tot elkaar bewegen, in een neo-liberale geest. De CD&V is niet religieus meer, de SP-A is er niet voor de kleine werkman, Groen brengt ecologische thema’s als het niet het unitarisme schaadt en de N-VA is niet Vlaamsgezind. De VLD is echter wel neo-liberaal, zoals de anderen: het individu staat centraal en de Verlichting leert ons dat er geen absolute waarheden zijn: niets dat een volk zijn cohesie geeft is heilig.
Intussen staat deze VLD echter vrij dicht bij die thema’s die op milieu-vlak politiek correct zijn. Bart Tommelein verdedigt de uitstap uit de atoom-energie. Bart Somers heeft een sterke coalitie-band met Groen. Alle partijen verdringen zich trouwens om het “anders gaan leven” van het vroegere Agalev tot het hunne te maken. Propere lucht, verplicht fietsen, auto’s uit de steden (vooral diesels), geen houtkachels meer, maatschappijleer in de scholen over het milieu; het kan niet op….
De partij Groen wordt door het establishment gepromoot als de partij, die moet winnen! Bemerk de krioelende thema’s over het milieu bij onze “Lügen-zenders” en de rest van de “Lügenpresse”. Deze partij moet en zal het debat beheersen, omdat ze de politiek-correcte dictatuur het best tot uitvoering brengen. Het neo-liberale zorgt er dan voor, dat er een grote soepelheid is van de vijf machtspartijen, om economisch en propagandistisch uit te voeren, wat achter de schermen, in de denktanks, beslist wordt.
Het grote gevaar is dat de gemeenten ook in de toekomst verder een dictatoriale politiek-correcte lijn gaan voeren. Twee voorbeelden : in Antwerpen hebben Straten-Generaal en Ringland haast mythische macht. Niemand durft te tornen aan hun uitgewerkte voorstellen.
In Gent kan schepen Watteeuw (Groen) heel de stad op zijn kop zetten met zijn circulatieplan. Alleen een aantal verspreide burgers mort!!
Deze dictatuur is politiek-correct: enkele voorbeelden :
De maatschappij De Lijn moet mee de mobiliteits-problemen helpen oplossen. Zij kampen echter met financiële zorgen. Die worden meest veroorzaakt omdat bepaalde groepen massaal zwartrijden. (Eigen controle en anonieme getuigenissen van chauffeurs). Alleen in afgelegen streken in Limburg klaagt men over repressieve controles. Uit politiek-correcte redenen wordt er op sommige lijnen niet gecontroleerd. Diezelfde doelgroep van zwartrijders betaalt dan ook nog eens de boetes niet, als ze die “toevallig” krijgen. “Mobiliteit is een gemeentelijk onderwerp.”
Er worden massaal, in sommige grote steden, controle- en bewakings-camera’sgeplaatst. Dit o.a. in de strijd voor “propere lucht”. De kwaliteit van de lucht is de laatste decennia al veel verbeterd. Nu ineens moet deze lucht in ijltempo proper worden: door controles waarbij kwistig boetes worden uitgedeeld. Weerom: diegenen die deze boetes betalen zijn de brave burgers; een bepaalde groep betaalt die boetes niet. Bovendien wordt de privacy van de burgers volledig met de voeten getreden. Bespieding langs alle hoeken en kanten, dag en nacht. “Een gezonde omgeving is een gemeentelijk onderwerp.”
Eén van de toenemende problemen is de reusachtige vervuiling in en rond bepaalde wijken, door sluikstorten en illegale lozingen. Weliswaar wordt er wanhopig getracht toch bepaalde daders op te sporen. Maar het fenomeen, veroorzaakt door die welbepaalde groep, vermindert niet! Weerom, hoe zit het dan met het betalen van de forse boetes? Hoeveel staan er nog open? “Properheid en openbare hygiëne is een gemeentelijk onderwerp”.
De grootste problemen zijn m.i. echter enerzijds de schuldensanering van de gemeenten; men belooft nu weer allerlei aan de burgers: dit zijn echter ‘sigaren uit eigen doos”. Het is een neo-liberale eigenschap een beleid te voeren, gestoeld op een systeem van leningen (ook van prestige-projecten). Het meest profiteert daar de linkerzijde van, die via allerhande instellingen gesubsidieerd worden. Door de ongebreidelde immigratie en daaruit volgende bevolkingstoename komen de OCMW’s steeds onder zwaardere druk te staan. De brave burger betaalt al die “sigaren” die men daar aan de halve wereld verstrekt.
Anderzijds is het probleem van de groei van de onderwereld en haar greep op de maatschappij onrustwekkend. Eén van de spilproblemen is het verhandelen en gebruik van drugs. De gemeenten moeten in de Wetstraat zelfs een grondwetaanpassing verkrijgen; zoniet dreigt heel de maatschappij in een maffieus inferno terecht te komen. De groei van parallelle maffiaclans, binnen bepaalde bevolkingsgroepen, zal de slagkracht van de politie te boven gaan, indien men nu geen maatregelen treft.
Hoezeer men het ook misbruikt : de eigenheid en authenticiteit van onze gemeenten staat onder druk. Het systeem sluit die partij(en) en individuele personen uit, die wel zeggen waar het op staat. De machtsuitoefening die gaat tot in de gemeenten, wordt door de politiek-correcte parallelstaat, mee bewaakt. Het is geen toeval en hangt samen dat de criminalisering van het vierkant Vlaams-nationaal zijn verder gaat. Uitspraken van Bert Bultinck :”Vlamingen zijn racisten”. En Herman De Croo: “Vlaamsnationalisten zijn geestelijk gestoorden”, zijn geen toeval.
De doorsnee Vlaming heeft al geen greintje “zelfrespect” inzake volksbewustzijn. De cluster van neo-liberale partijen kijkt gretig naar de uitslag van de verkiezingen. Eén van de doelen is de N-VA terug te dringen. Alhoewel deze niet meer Vlaams-nationaal reageren, staan ze toch in de weg om het belgicisme terug op het voorplan te brengen. Gwendolyn Rutten en Kristof Calvo kunnen hun belgicistisch orgasme zelfs niet meer verbergen.
Voor ons zelfrespect als Vlamingen is het nodig dat de mensen in het kieshok een neus zetten naar de cluster van staatsbehoudende partijen. Want dit politiek-correct beleid voeren deze partijen ook uit op gemeentelijk vlak. Denk bv. maar aan de verplichting om overal holebi-vlaggen en symbolen te gebruiken. Alleen personen en partijen die echt “völkisch” denken en handelen verdienen een stem. Dat houdt ook in dat grote en kleine dictators, ook in gemeenten, weerwoord en waarheidsvinding aanvaarden van rebelse raadsleden. De tijd dat in gemeenten individuele VU-leden veelvuldig een averechts geluid lieten horen moet terugkomen.
De a.s. gemeenteraadsverkiezing moet vooral een afrekening zijn, met de grootheidswaan en de dictatuur van de linkse kerk. Deze wordt ook uitgeoefend door liberalen en het gevaarlijkst zijn de stalinisten van Groen. Alle volkse krachten moeten op 12 oktober een daad van verzet plegen, tegen diegenen die tot in de gemeenten toe onze Vrijheid aan banden willen leggen. En deze vrijheid is niet de “Liberté” van de Franse Revolutie!!!!
Jan Sobieski, de Poolse koning die in 1683 het Avondland redde van de Ottomaanse bezetting, krijgt geen standbeeld op de Weense Kahlenberg, nochtans jaren geleden goedgekeurd. Het rood-groene Wenen verdringt het verleden en kijkt uit naar de toekomst… de officiële uitleg voor de weigering “dit symbool zou de harmonieuze culturele samenleving in gevaar brengen”.
Hongarije, dat als eerste communistische land in 1989 zijn grenzen naar het westen opende, is helemaal kop van jut in de EUSSR. Polen volgt. Het EU-schip zinkt, het Commissie-orkest speelt vrolijk verder. Intussen hopen wij op een nieuwe Wende, die door Polen en Hongarije in gang gezet moet worden.
1683 wordt als het einde van de Ottomaanse uitbreiding in Europa beschouwd, die op de Balkan nog voor de verovering van Konstantinopel (1453) begon. In talrijke voorafgaande oorlogen hadden Polen-Litouwen en Habsburg-Hongarije de islamitische uitbreiding op het Oude Continent weten te verhinderen.
Vanaf de 18de eeuw trad dan Rusland op de voorgrond en droeg bij tot de definitieve (… nou ja…) verdrijving van de Turken – met uitzondering van de Istanboel enclave – uit Europa. De Bulgaren danken hun onafhankelijkheid aan tsaar Alexander II, die hen in 1877 van de Ottomanen bevrijdde. Dit feit gaat meestal aan de hedendaagse politici voorbij. De westerse multicul-aanbidders negeren gewoon de Oost-Europese inbreng in de strijd tegen de agressieve islam en proberen deze als een abstracte imperiawedstrijd te riduculiseren. Meestal gevolgd door de kruistochten als tegenargument of het geloof in Orbans vermoedelijke natte droom van een “Groot-Hongarije”.
Ook tot de val van het communisme hebben de Polen (1956,1970, 1980) en de Hongaren (1956) door meerdere bloedige nationale opstanden een betekenisvolle bijdrage geleverd. Vooraleer er sprake van van de Glasnost en Perestrojka in de voormalige Sovjetunie (1985) streed het Poolse “Solidarnosc” tegen de militaire dictatuur van Jaruzelski. Misschien zelfs zou er zonder hun moed nog altijd sprake zijn van de oude DDR, in hetwelke een zekere Angela Merkel een eerder onbelangrijk leventje voerde. Miljoenen herinneren zich nog aan de dramatische tv-beelden van de vlucht der Oost-Duitsers over Hongarije naar Oostenrijk in 1989.
Daarna volgden de gebeurtenissen zich op in een sneltreintempo: de val van de Muur, de Duitse hereniging, de ondergang van het Sovjetrijk, zonder dat er een schot gelost werd. Het hedendaagse “Wir sind das Volk!” stamt nog uit die tijd. Wie herinnert zich nog dat alles aan de Hongaarse grens begon?
Wie aan de herhaling van de geschiedenis gelooft, zal twee parallellen met het verleden herkennen. Polen en Hongarije hebben zich ongeacht hun verschillende positie t.o.v. Rusland opnieuw in het offensief gegooid. Deze keer tegen de EU-moloch in Brussel en diens drieste migratiebevelen. De moedige Visegrad-staten krijgen “populistische” steun van de Balten, de West-Balkan en sinds kort ook uit Oostenrijk en het EU-zwaargewicht Italië. Niets houdt hen tegen: niet de NGO-miljarden van Soros, niet de herhaaldelijke laster- en beschuldigingscampagnes, niet de geënsceneerde protesten van de volgens eigen zeggen “echte democraten” of bedreigingen met het intrekken van financiële middelen.
De EU-kritische landen denken er zelfs niet aan voor een paar miljard euro hun soevereiniteit te verkopen – dit in tegenstelling tot de huidige (Griekenland, Bulgarije, Roemenië) en toekomstige lichtgewichten (Macedonië, Albanië, Kosovo) en houden ondanks de aanvallen consequent vol. Vooral ook omdat deze regeringen zich gesteund voelen door de meerderheid van hun volk.
Welk economische gevolgen zouden Polen en Hongarije bij een escalatie, een Polexit en Hexit, moeten incasseren? Europese bedrijven willen niet nog meer afzet aan China verliezen en zouden sterke druk op EU-Brussel uitoefenen. De Brexit, die stilaan de eindstreep nadert, kan nog altijd inspirerend werken op misnoegde EU-lidstaten die liever hun eigen weg gaan dan de voorgeschreven schoonmoederregels te moeten blijven volgen tégen de wil van de eigen bevolking. We denken hierbij aan het domino-effect van 1989. Zal Trump hen tegenhouden? Het zou ons verbazen. Eerder zal hij de EU uiteen spelen en individuele handelsverdragen aanbieden. Groot-Brittanië zal het als eerste land mogen ondervinden.
Brussel kreeg de rol van de EUropese hoofdstad en zetel van de EU omdat noch Parijs, noch Londen, Rome in aanmerking konden komen. Té groot gevaar voor polarisatie en machtsuitbreiding. Het kleine belgië, daar lag niemand wakker van. Straatsburg met de maandelijkse verhuiskaravaan van het EU-parlement was de troostprijs voor de ontgoochelde Fransen. De EU-hoofdstad moest ergens centraal in de oude EUropese Gemeenschap liggen, wat intussen al lang niet meer het geval is. In 2007 lag na de toetreding van Roemenië en Bulgarije het geografische middelpunt van de EU-constellatie in Gelnhausen, ten NO van Frankfurt/Main. Dit moet intussen opnieuw naar het oosten opgeschoven zijn vermits in 2013 ook Kroatië toetrad. Met de kandidaat lidstaten Macedonië, Albanië en Kosovo kan het middelpunt de Duits-Oostenrijkse grens overschrijden. Of laten we even dromen… met Boedapest als EU-hoofdstad en Warschau als zetel van het Europees strafhof. Niets mis mee, toch?
Crisissen wijzen zich soms uit als kansen. Een (inmiddels overleden) van zichzelf vervulde Vlaamse geschiedenisprofessor wist het met absolute zekerheid: in zijn cursus stond dat West- en Oost-Duitsland nooit ofte nimmer zouden herenigd worden. De professor heeft zijn ongelijk nooit willen toegeven.
Voelt u zich aangesproken door de beschrijving “ranzig kantje, radicale bende, onwelriekende fauna”?
Luc Vermeulen gaf Luckas Vander Taelen in zijn uitgebreid antwoord “stof voor een volgend artikel”.
Eergisteren schreef Luckas Vander Taelen in Doorbraak een opiniestuk, een “column” zoals dat heet in het hedendaagse Nederlands waaraan Doorbraak zich ook bezondigt, “De erfzonde van de Vlaamse Beweging”, dat bij Luc Vermeulen (… en talrijke andere Vlaamse Bewegers) in het verkeerde keelgat schoot. Dat Luckas Vander Taelen intussen zijn lesje geleerd heeft in Brussel (hij was in een vroeger leven gemeenteraadslid en schepen voor Groen), de ontkenningsfase der multiculproblemen ontgroeid is en sindsdien probeert het minder linkse Vlaamse lezerspubliek aan te trekken (… en het schijnt te lukken vermits Doorbraak hem “met een vaste regelmaat” opiniestukken laat publiceren.) zal hem allicht een bijverdienste bij Doorbraak opgeleverd hebben. Het blijft voor de goedgelovige elite-Vlaming een open wonde dat links van het Vlaamse gedachtengoed niets wil weten… dus mag Luckas zijn groen-linkse wereldblik overgieten met een Vlaams geschift sausje. Vraagt de Doorbraak redactie zich niet af wie nu eigenlijk van wat overtuigd wordt?
We citeren enkele woordkeuzes: “belangwekkende onderzoeksjournalistiek (… Luckas heeft het over de nullenzender!), ranzig kantje (van de Vl. Beweging), radicale bendes (op bv. IJzerbedevaarten), onwelriekende fauna (de erfgenamen van het “Zwarte” Vlaanderen)…
Luc schrijft:
Mijn antwoord op dit ranzig artikel. Lees eerst het artikel.
“Het ranzige kantje van de Vlaamse Beweging. Laat me aanvangen met te zeggen dat ik over ‘t algemeen uw artikels best kan smaken, ook wanneer ik met de inhoud ervan niet helemaal akkoord ben. Uw artikels hebben, meestal, enig “niveau”, zijn onderbouwd en gespeend van scheldwoorden. Dit artikel echter lijkt meer op een ranzig pamfletje van het AFF. Een hoop op elkaar gegooide losse flodders, niet onderbouwd en geen nuancering. Ik zou bijna durven denken dat u eerst een paar Duvels hebt gedronken.
Laat ons even overlopen.
De reportages over het Vlaams Blok eind jaren 80. Het is nogal goedkoop een hele partij of beweging te veroordelen omwille van de uitspraken van enkele aanwezigen op één of ander congres. Tijdens diezelfde periode ging ik regelmatig in Deurne op saunabezoek. Een sauna, die overwegend bezocht werd door personeel van stad Antwerpen. Overwegend van linkse signatuur en behorend tot de stoottroepen van het ABVV en ACOD. Een mengeling van brandweerlui, personeel van de opera en stadhuis, politie, veel (rode)dokwerkers ook. Het was tevens de periode dat de problemen met gastarbeiders en vreemdelingen een dagelijks gespreksonderwerp was. Tijdens gesprekken in de sauna (toen waren er nog geen geheime chatboxen), hoorde ik ontelbare keren de volgende zin uitspreken door een van de linkse personeelsleden en ACOD-aanhangers “ik ben geen racist he, maar moest den Dolf terugkomen het zou niet waar zijn wat er nu gebeurd, die zou er vlug kommaf mee maken”. Dergelijke uitlatingen hoor je nu nog altijd in de volkscafé’s, bezocht door socialistische arbeiders. Wanneer de frustraties hoog zitten laat men zich nogal eens gaan, aan den toog of in gesloten chatboxen.
Wat het congres in Parijs betreft. “Het was een extreem rechts congres. ”Misschien kan u eens verduidelijken wanneer een congres voor u extreem rechts is en wanneer een persoon voor u extreem rechts is. “Er werd zelfs extreemrechtse literatuur aangeboden dat bekeken werd door aanhangers van FDW.” Zelfde vraag wanneer is literatuur extreemrechts? En mag je die dan niet lezen? Zelfs niet bekijken blijkbaar? Wat dan met extreem linkse literatuur, wanneer is die extreem links en mag je die dan wel lezen? Of gaat u Luckas, bepalen wat we wel en niet mogen lezen?
Het Vlaams Nationaal Zangfeest. U werd met uw cameraploeg scherp in het oog gehouden door een militie in korte broek. Ik ben op het VNZ nooit een militie tegengekomen, noch in korte noch in lange broek. En ik heb, denk ik, nog nooit een zangfeest overgeslagen. De enigen die daar in korte broek liepen en nog lopen zijn leden van de jeugdbewegingen zoals Chiro, KSA en VNJ die daar met hun muziekkapellen optreden. Dat uw cameraploeg met argusogen gevolgd werd, kan ik me best voorstellen. Objectieve verslaggeving over Vlaams-nationale activiteiten was en is meestal ver te zoeken. Dit hebben we nogmaals kunnen ondervinden bij de Pano reportage over S&V. Dat men dan enige argwaan koestert tegenover cameraploegen van VTM en anderen, lijkt me begrijpe-lijk. Die “militie” in korte broek intimideerde u en daardoor kende u ook hun politieke standpunten. Dat is straf! Zonder te praten met de “korte broeken” wist u ook hoe die “dachten”. U moet waarzegger worden, er ligt u een mooie toekomst te wachten op de Sinksenfoor te Antwerpen.
Maar dan komt u echt helemaal op dreef! “Zulke radicale bendes komt men overal tegen op Vlaamsnationalistische activiteiten” en “Ze leken net als paramilitaire trommelkorpsen tot de folklore …”. Over welke bendes heeft u het hier? En wanneer is een trommelkorps paramilitair? Wanneer het deel uitmaakt van een Vlaamse betoging? En is een trommelkorps dan denkelijk niet paramilitair wanneer het mee opstapt in een 1 mei stoet?!
De VMO Ik ben wat trots, behoort te hebben tot de VMO. Een schitterende organisatie van gedreven idealisten die meer dan haar bijdrage geleverd heeft aan de heropstanding van de Vlaamse beweging. Een vereniging die er o.m. voor gezorgd heeft dat de V.U. een verkiezingscampagne kon voeren zonder dat haar militanten door democratische rode knokploegen letterlijk in het ziekenhuis werden geslagen. De VMO, die ontelbare betogingen, meetings en congressen van Vlaams-nationale partijen en verenigingen beschermd heeft tegen de fysieke aanvallen van linkse democraten. De VMO, die mee de strijd voerde voor de Voerstreek en inderdaad deelnam aan heel wat acties in de Vlaamse Rand. U verwijst dan ook nog naar Bob Maes “die andere steunpilaar van de VMO en overtuigd collaborateur”. Hij was niet ook een “steunpilaar”, hij was de stichter van de VMO. Wel, ik stel voor dat u eens een bezoek brengt aan Bob Maes, nu het nog kan. Deze man is nu in de 90 jaar. Vraag hem eens waarom hij de VMO heeft opgericht. Misschien gaat u dan op een meer objectieve wijze kunnen oordelen over deze vereniging.
11 juliviering te Kortrijk Ik was daar niet, daar ik op een 11 juliviering van Voorpost te Antwerpen aanwezig was, waar Dries Van Langenhove gastspreker was. Die hield daar een schitterende en onderbouwde toespraak, die door alle driehonderd aanwezigen bijzonder positief onthaald werd. Nu Kortrijk. Hoe kort gaat u hier door de bocht! Jonge militanten in korte broek en met studentenklak (een combinatie die ik nooit en nergens ben tegengekomen) riepen “België Barst”. En doordat ze “België Barst” riepen bent u er zeker van dat hun opvattingen erg dicht liggen bij die bende van Dries Van Langenhove. Zoals hierboven reeds aangehaald, u bent helderziende en moet op de Sinksenfoor gaan staan. “Bende” van Dries Van Langenhove. U schoffeert hiermee enkele duizenden jonge Vlaams-nationale studenten. Tot slot heb ik de indruk dat u van de collaboratie en de nietsontziende repressie die de hele Vlaamse beweging wilde doodknijpen geen snars begrijpt.Maar ik verwijs graag naar de IJzerwake van een aantal jaren geleden waar Toon Pauli (+) toen voorzitter van het St Maartensfonds de vereniging van Vlaamse Oostfronters en Aloïs Verbist (+) (erkend weerstander) voorzitter van de vereniging van Vlaams-nationale weerstanders en politieke gevangenen op het podium voor enkele duizenden Vlaams-nationalisten symbolisch hun decoraties uitwisselden. Een sterk en emotioneel moment. Het was trouwens diezelfde vereniging van VNWPG die samen met TAK, Were-Di en VMO, tientallen amnestieacties heeft georganiseerd.
Ik groet u met tromgeroffel en een stevig Houzee, daarmee heeft u stof voor een volgend artikel.”
…ik zondag voor het Vlaams Belang stem
De moslimverenigingen organiseren sinds 20 jaar op de Dag van de Duitse Eenheid, 3 oktober, een islamitische tegenvoeter: De Dag van de Open Moskee.
Intussen maakt men zich in Merkelland zorgen en gaan er elk jaar opnieuw stemmen op om deze nationale feestdag liefst af te schaffen. Er valt immers niet veel te vieren, zo luidt de poco kritiek, want door de hereniging met Oost-Duitsland is de kat uit de zak gelaten… de 
In Vlaanderen is het stil. Té stil. Een zgz. Vlaams-nationale partij kon de kiezers overtuigen tot de noodzaak van een stilte… een communautaire stilte… die niet alleen op het federale – het belgische niveau – maar ook op het Vlaamse, alle betrachtingen der Vlaamse Beweging begroef onder een omerta. Vlamingen werden bier-en-mayonaise tricolore vendelzwaaiers. Belgisch-gerecupereerd dankzij de N-VA, dat er geen graten zal inzien de communautaire diepvries nog een legislatuur langer te laten draaien om het land b te redden.
Terroristen… activisten… vrijheidsstrijders… rebellen…
Als kleinzoon van de toenmalige Zweedse en Noorse koning, Oskar II, stonden de op 2 januari 1895 in Stockholm geboren 
Jan Sobieski, de Poolse koning die in 1683 het Avondland redde van de Ottomaanse bezetting, krijgt geen standbeeld op de Weense Kahlenberg, nochtans jaren geleden goedgekeurd. Het rood-groene Wenen verdringt het verleden en kijkt uit naar de toekomst… de officiële uitleg voor de weigering “dit symbool zou de harmonieuze culturele samenleving in gevaar brengen”.
Luc schrijft:
Voor wie er niet bij kon zijn: beelden van een weliswaar frisse, maar zeer geslaagde IJzerwake.