Samen voor Nederland is een samenwerkingsverband van meerdere partijen.
Samen voor Nederland, verbindt mensen om, vanuit liefde, geweldloosheid en vrijheid, antwoorden te krijgen en oplossingen te creëren in deze onzekere tijd. Wij strijden tegen de toenemende bemoeizucht en regeldruk van de overheid en tegen de globalisering en zetten ons in vóór een betere samenleving waarin menselijkheid centraal staat voor ons en voor onze (klein)kinderen.
Iedere eerste zondag van de maand komen wij ergens in Nederland bijeen om gezamenlijk onze stem te laten horen, door middel van vreedzame mars, aangevuld met boeiende sprekers en artiesten.
6 november 2022 – No war, just peace… Geen oorlog, slechts vrede…
Elon Musk was recent regelmatig in het nieuws omdat hij de situatie in Oekraïne uit een andere hoek bekijkt en daarbij een positie inneemt die de VSA regering niet welgevallig is.
Zo heeft hij – de onverlaat – het gepresteerd van Oekraïne betaling te verlangen voor het gebruik van Musks Starlink systeem. En dat is iets dat Oekraïne onmiddellijk – op hoge poten – afgewezen heeft. Betalen??? “How dare you!”, zou een Stockholms schoolmeisje met een verachtende blik gezegd hebben… Oekraïne kost Musk intussen 80 miljoen dollar – naar schatting 100 miljoen dollar tegen het einde van het jaar – en dat is zelfs voor een miljonair geen habbekrats. Vanzelfsprekend weigert Kiev te betalen. In Oekraïne is men het intussen gewoon dat alles gratis is… of … geleend…of… gekocht…of… de factuur doorgeschoven… maar dat komt allemaal in feite op hetzelfde neer. Er wordt toch nooit betaald. Tenzij door het Pentagon. Die betaalde immers ook de laboratoria die als eerste door de Russen vernietigd werden. De Oekraïense minister is er gerust in: “Ik weet dat we geen probleem zullen hebben,” waarbij hij verwees naar het persoonlijk contact tussen Musk en de Oekraïense minister van digitale transformatie, Fedorov. Neen, niets aan de hand, desnoods zal de EU – in ons aller naam – wel de rekening mee betalen! Borrell vindt het veel te gevaarlijk dat één man kan beslissen of een land internet heeft… m.a.w. het EU-omhooggevallen-opperkommando wil dat Musks macht in zijn eigen bedrijf aan banden gelegd wordt.
Bovendien heeft hij – de onverlaat – een voorstel gelanceerd dat de mensen in de afgescheurde Donbass-republieken in een door de VN gecontroleerd referendum zelf beslissen van welke staat ze willen deel uitmaken. Zoiets noemt een politieke maagd “democratie”. En de Krim, ach, die was sinds jaar en dag Russisch, die moet sowieso Russisch blijven, maar dan moet Oekraïne wel beloven dat ze de watervoorziening niet opnieuw afsluiten… En het land Oekraïne zelf, dat moet neutraal blijven! Van die boer geen eieren, zeggen de VSA: stel je voor dat de mensen daar anders zouden beslissen dan de VSA het voorschrijven! We kunnen ons voorstellen dat ze in het Kremlin Musks Russisch paspoort al aan het drukken zijn.
En dan heeft hij – de onverlaat – ook nog plannen om Twitter te kopen en de daar opgedrongen censuur af te schaffen. Voorzien van een dikke laag pek en veren, zouden ze hem met een proeflancering van zijn Starship naar Mars moeten sturen! Tot nu toe hebben alle internetbedrijven braafjes de bevelen van de VSA gevolgd – ook en vooral de censuur van ongewenste meningen. Voorlopig wachten we nog met een visadempje op de uitvaardiging van een Twitter-verkoopverbod zgz. “om de VSA-veiligheid te beschermen”!
U kent zonder enige twijfel dit gezegde dat in de politiek en financiële wereld quasi dagelijks toegepast wordt.
Terwijl hier de verdediging op een mogelijke atoomaanval geoefend werd, zetten de Russische en Algerijnse marine een gezamenlijke koers uit. Donderdag begonnen de gezamenlijke militaire manoeuvres in de Middellandse Zee. Woensdag had het Algerijns defensieministerie bekend gemaakt dat de manoeuvres “in het kader van de versterking der biliterale militaire samenwerkingsrelaties tussen het Nationale Volksleger (Algerijns) en de Russische marine” zouden plaats hebben.
Rusland en Algerije houden regelmatig gezamenlijke legeroefeningen. Pas een jaar geleden trok een Russische mijnenveger naar de haven van Jijel (Oost-Algerije) om samen met de Algerijnse marine oefeningen te houden. En in november (2021) hielden ze in de Middellandse Zee marinemanoeuvres, met o.a. verschillende afluister- en tactische oefeningen. Nog voor het einde van dit jaar wordt de Algerijnse president Abdelmadjid Tebboune op staatsbezoek in Moskou verwacht voor een tegenbezoek nadat de Russische buitenminister Lavrov in mei naar Algerije trok. Gemeenschappelijk doel: uitbreiding van de samenwerking.
Dat Algerije graag de BRICS-landen zou vervoegen is intussen bekend. Dat Algerije één der belangrijkste bondgenoten van Rusland is op het Afrikaans continent is én een der grootste klanten der Russische wapenindustrie is een doorn in het oog van de VSA. 27 Congresleden hebben verleden maand nog een schrijven aan de VSA buitenminister Blinken gericht met de eis Algerije te sanctioneren voor de wapenhandel met Rusland. Macron moet zijn boontjes dan niet meer in de week leggen om gas uit Algerije te kunnen importeren.
“… of het nu Ho Chi Minh, of Vietnam, of Cambodja, of Laos, of Nicaragua… of Irak of Syria… We zijn echt goed in het vertellen van deze riedeltjes… ze komen echter niet overeen met de waarheid, wat we horen in de media is niet de waarheid. We zouden moeten onderhandelen, maar Biden weigerde te onderhandelen met Poetin in 2021 omdat Poetin enkele zeer treffende punten aanhaalde, zoals de NAVO-uitbreiding… Dit is geen nep-argument.
Ik ben sinds 1990 vertrouwd met het thema toen het westen Gorbatsjev beloofde dat de NAVO niet zou uitbreiden. We zijn leugenaars – het spijt me dat ik het zo moet zeggen – we pleegden bedrog. En we doen het nog altijd. Biden weigerde te onderhandelen. Bon, da’s recht voor de raap… maar het is zoals het verhaal verteld wordt.
Oekraïne is een etnisch verdeeld land met een grote Russische minderheid en dat zijn de echte problemen. Ook al is oorlog geen remedie, maar het was / is een heel ingewikkeld conflict waar de VSA olie op het vuur gooiden meer dan tien jaar geleden en bijzonder in 2014 / 2015.
Er waren akkoorden bereikt voor de regio waar de gevechten nu hoogtij vieren, nl. in de Donbass en de akkoorden waren de Minsk I en Minsk II akkoorden, die ondertekend werden door de Oekraïense regering. En toen hield de Oekraïense regering zich er niet aan. Toen Poetin eraan herinnerde werd hij weggelachen of weggehoond – ze zouden immers niet bestaan!… of ze waren oneerlijk of dit, of dat… – Maar ze werden wel degelijk overeen gekomen… Ik zal wel weer een lading e-mails krijgen die me voor gek verklaren…
De waarheid is dat diplomatie cruciaal is als men een oorlog wil vermijden. Als men een akkoord tekent, kan men achteraf niet doen alsof je neus bloedt. Rusland, Oekraïne en de VSA zouden aan tafel moeten gaan zitten en onderhandelen. De media gaan niet in op de reden van deze oorlog, over wat er echt aan de hand is, waar de oorzaak ligt of wat Poetin herhaaldelijk gevraagd heeft. Ze herhalen tot in den treuren dat hij een Hitler is, een gek, die de pedalen kwijt is en dat hij om die redenen moet en zal verslagen worden. Dat is ons mantra, een mantra dat ons aller dood zou kunnen betekenen… “
U kan de rest laten vertalen via icoontjes voor de ondertiteling en vertaling onderaan.
De invasie van Rusland en de aanslepende oorlog in Oekraïne hebben andere conflicten op onze aardkloot naar de achtergrond verdreven – toch in de media. De militaire escalatie van het Karabach-conflict tussen Armenië en Azerbeidzjan in de maand augustus werpt een duidelijk licht op de bijzonder gespannen situatie in deze regio. Geopolitieke spelers in de zuidelijke Kaukasus, naast de beide tegenstanders Armenië (dat Karabach claimt) en Azerbeidzjan, zijn Turkije, Iran en Rusland. De oorlog in Oekraïne zorgt er bijvoorbeeld voor dat Rusland zijn troepensterkte in en rond Karabach moet afbouwen, wat de bestaande machtsverhoudingen wijzigt.
In de laatste dagen van juli ontvlamde het conflict, dat was begonnen in 2020, opnieuw. Na wederzijdse beschietingen startte het Azerbeidzjaanse leger heel recent een blitzoffensief en nam het de controle over verschillende strategische plaatsen over. Wat de regering van de Armeense nationalisten in Stepanakert (hoofdstad van Karabach) deed besluiten onmiddellijk de algemene mobilisatie af te kondigen.
Oplopende geopolitieke spanningen houden aan
Het militaire conflict zwelt dus opnieuw aan en houdt Teheran, Constantinopel en Moskou bezig. Want wat in 2020 met een wapenstilstand misschien leek op de eerste stappen op weg naar een stabiele oplossing, ontwikkelde zich echter gaandeweg tot een onover-zichtelijke poespas van onduidelijke grensovergangen en zogenaamde vredestroepen uit Turkije en Rusland.
In november 2020 sloten de regeringen van Armenië, Rusland en Azerbeidzjan een wapenstilstand. De terugtrekking van Armeense troepen uit bezette gebieden in Azerbeidzjan en het stationeren van Russische troepen in de regio vormden zowat de kern van het bestand. Waarmee de Russische president Poetin zijn rol als “eerlijke vredesmakelaar” in de verf kon zetten en tevens de Armeniërs duidelijk kon maken hoe uitzichtloos hun toestand (zonder Russische hulp) wel was.
Rusland moest nochtans vrij snel ruimte laten voor een andere (regionale) grootmacht. Turkije onder zijn zeer ambitieuze president Recep Erdogan had met technologisch hoogstaande en agressieve drones het verloop van de oorlog ten gunste van zijn geallieerde partner Azerbeidzjan beïnvloed. Zonder inspraak van Armenië werden Turkse troepen toegang verleend tot de omstreden gebieden. Ze moesten weliswaar buiten de echt Armeense gebieden blijven, maar voortaan zaten ook Turkse troepen aan de knoppen van het controlecentrum dat de wapenstilstand moest helpen bewaken.
Het mag dus niet verbazen dat het begin van de vijandigheden tussen Rusland en Oekraïne naar aanleiding van de inval van Rusland met bijzondere belangstelling werd gevolgd in Azerbeidzjan. Steeds opnieuw kwam het in de regio tot (beperkte) aanvallen van Azeiri’s op Armeense soldaten en burgers. Opvallend is dat steeds meer gevangenen worden genomen. Waarnemers in het Westen denken dat Azerbeidzjan bezig is met mijnen aan te leggen in nieuwe gebieden om hiermee een nieuw offensief voor te bereiden. In Azerbeidzjan hoopt men met een goed voorbereid en gecoördineerd offensief zo snel te kunnen doorstoten dat Armeens Karabach volledig onder Azerbeidzjaanse controle kan worden gebracht. Op die manier zou Azerbeidzjan niet alleen de toegang tot Nachitsjevan (een exclave van Azerbeidzjan, ingeklemd tussen Armenië en Iran) kunnen forceren, maar ook een landverbinding met Turkije tot stand kunnen brengen. Ten koste van de Armeniërs, die dus niet alleen Karabach zouden verliezen, maar ook belangrijke stukken van hun grondgebied in het oosten (waar hun land tot aan de grens van Iran reikt).
https://youtu.be/byN_Vh_XYpY
De nieuwe baan komt er niet om de schapen- of geitenkuddes te verplaatsen…
En zo komen we tot de 3de partner in het geopolitieke schaakspel. Iran heeft duidelijk haar ongenoegen laten blijken over de schermutselingen bij de buren. Ayatollah Ali Khamenei liet verstaan dat Iran weliswaar bijzonder tevreden was dat Azerbeidzjan de controle had herwonnen over grote gebieden van het territorium, maar een wijziging van de Iraans-Armeense grenzen: neen, dat ziet men in Teheran niet zitten. Volgens Iran betreft he “een duizenden jaren oude handelsroute” – lees: die grenzen hertekenen, is te delicaat.
In de regio geldt Iran al langer dan vandaag als een half verborgen vriend van Armenië. Beide landen delen een historische afkeer voor Turkije en onderhouden goede betrekkingen met de Russen. Na de toespraak van Khamenei werden onmiddellijk Iraanse troepen naar het grensgebied gestuurd. Ter informatie voor onze lezers: in Iran leven meer Azeiri’s dan in Azerbeidzjan zelf. De Pan-Turkse gevoelens die Erdogan steeds weer weet te bespelen, liggen dus niet alleen in Azerbeidzjan bijzonder goed én gevoelig, maar ook in sommige Iraanse provincies. Een succesvol militair Turks offensief in de zuidelijke Kaukasus zou bijzonder bedreigend kunnen zijn voor de veelvolkerenstaat die Iran is.
Peter Logghe in Nieuwsbrief 172 Knooppunt Delta, sept. ‘22
Vandaag is het al 105 jaar geleden dat de Friese Margaretha Geertruida Zelle door een Frans vuurpeloton om het leven werd gebracht. Dat nieuws zal niemand iets zeggen, maar onder haar artiestennaam Mata Hari zal ze voor eeuwig tot de verbeelding spreken.
Margaretha Geertruida Zelle, 1876-1917) werd geboren in Leeuwarden als oudste dochter van een hoedenmaker. Via een contactadvertentie trouwt ze met de Nederlandse militair McLeod en leert tijdens hun verblijf in Indonesië erotische tempeldansen kennen. Na hun echtscheiding leefde ze vanaf 1903 in Parijs waar zij beroemd werd met haar interpretatie van oosterse dansen. Onderhield intieme betrekkingen met mannen uit de hoogste, ook diplomatieke, kringen. Schuldig bevonden aan spionage voor de Duitsers werd zij in 1917 gefusilleerd. U kan een uitgebreid verslag over en rond haar leven hier lezen.
Onder andere twee films over haar leven (met Greta Garbo in 1932 en met Jeanne Moreau in 1965) hebben tot beeldvorming over haar bijgedragen. De vraag in welke mate zij werkelijk spionne was, is onopgehelderd gebleven. Waarschijnlijk heeft zij ook een korte verhouding gehad met Prins Hendrik. Toen zij de hulp van Koningin Wilhelmina inriep om het doodvonnis gewijzigd te krijgen werd dat verzoek afgewezen, omdat Wilhelmina niets te maken wilde hebben met de buitenechtelijke affaires van haar man. (…)
Een andere kijk op deze Friese schone (die eigenlijk helemaal niet zo mooi was) en intrigerende spionne (die zelf gemanipuleerd werd en uiteindelijk het slachtoffer werd) vindt u bij “Mijn Mata Hari”.
Een Britse documentaire sluit af met “De exotische Mata Hari was het slachtoffer van mannen, van internationale politiek, maar vooral van haar eigen overmoed. Ze had geluk. Ze had geluk dat ze stierf toen ze nog jong en mooi was. Ze had geluk dat ze een universele mythe geworden was, wat betekent dat over haar schuld tot in het oneindige zal geredetwist worden…” Tja, het is maar hoe je het bekijkt…
“Als we oorlog willen voeren, dan vinden we de redenen wel uit.”
U zal de tijdlijn der oorlogen, de hoogdravende verklaringen en de “redenen” nog wel herkennen. Vietnam, Irak, Joegoslavië, Libië, Syrië, Afghanistan, Pakistan, Jemen, Oekraïne… en daar bovenop de economische oorlogen met landen die weigerden naar de pijpen der oorlogsfluisteraars te dansen, zoals Cuba, Venezuela, Libanon…
Video dateert van mei ’22; cijfermateriaal is intussen achterhaald…
“Zelensky komt zelfs niet in de buurt van een onafhankelijk leider van een democratische staat. Dat is een fictie. Zelensky is een klant van de Biden-regering, die zijn land regeert en de ideologen van en in de Biden-regering willen geen vredesgesprekken. Zij wilden de hele tijd, en dat is nu duidelijk, een oorlog met als doel een regeringswissel in Rusland.”
Biden is zo intensief met Oekraïne bezig dat Florida moet wachten. De orkaan Ian heeft Florida zwaar toegetakeld. Meer dan 100 doden, 2.5 miljoen mensen een week lang zonder elektriciteit. Maar Oekraïne heeft het volgende, het 22ste hulppakket gekregen. Inbegrepen wapens met een waarde van 625 miljard dollar. Zijn vice-presidente die vooral opvalt door haar onzichtbaarheid bij nationale rampen haalde de pers met volgende uitspraak:
Het is niet eenvoudig een opsomming te maken van de voortdurende stroom “hulppakketten” die de VSA aan Oekraïne bezorgen. De “hulp” wordt immers in verschillende beschrijvingen toegekend. Zo kan het een medisch, een democratisch, een politiek, een economisch, een energie- of een defensie-etiket opgekleefd krijgen. Feit is dat de VSA méér geld in Oekraïne gepompt hebben dan in Afghanistan, Israël en Egypte samen geteld. Vooraleer de Taliban vorig jaar de macht overnamen in Afghanistan hadden de VSA voor ca. $73 miljard militaire hulp uitgereikt; daar bovenop miljarden voor de heropbouw van het land en de $837 miljard om erheen te trekken om oorlog te voeren. Israël was de grootste cumulatieve ontvanger van VSA buitenlandse hulp sinds WOII: $146 miljard aan militaire hulp en rakettenafweer.
De wereld is gek geworden, maar gelukkig zijn er nog mensen als Jan Baak. Vanuit Moskou bespreekt hij met Tom de situatie in Oekraïne, de NordStream pijplijnen en onze verschrikkelijke media. Baak verwacht nog een laatste Russische offensief voor de winter om het noorden van Donetsk te bevrijden.
Op 1 oktober gaven we u een laatste stand van zaken betreffende een mogelijk akkoord over de maritieme grenzen tussen Libanon en Israël. Zoals u weet gaat het hier niet om visserijrechten, maar om lucratieve grondstoffen in de zeebodem.
Blijkbaar heeft de bemiddelingspoging van onpartijdig Amerikaans lijnrechter Amos Hochstein voorlopig nog niet het gewenste resultaat bereikt. Israëlisch premier Lapid heeft naar verluidt zijn onderhandelingsploeg donderdag bevolen de Libanese opmerkingen, resp. aanpassingen, aan het bemiddelingsvoorstel van de hand te wijzen. Israëlisch defensieminister Gantz heeft het IDF (Israëlisch leger) bevolen zich gereed te houden voor een mogelijke escalatie in het noorden. Israëlische media lieten weten dat Israël haar eigen veiligheid en economische belangen niet zal opgeven, ook al wordt er in de nabije toekomst geen akkoord getekend.
Libanees president Michel Aoun vermoedt blijkbaar een valstrik, vermits hij stelt dat de door Libanon gevraagde aanpassingen er garanties verstrekt worden om Libanons rechten op de exploitatie van olie en gas in de velden, zoals beschreven in de exclusieve economische zone, te vrijwaren. Hij voegde eraan toe dat de aanpassingen moeten vermijden dat er “verkeerde interpretaties gegeven worden aan het demarcatieproces.” Volgens Israëlische media gaat het over de door Israël – zonder akkoord met Libanon – vanaf de kust geplaatste boeienlijn. Libanon vindt dat die geen waarde heeft vermits ze door één partij, in het nadeel van de andere, geplaatst werd.
Libanon zal nu nog met Hochstein overleggen of de Israëli’s de aanpassingen volledig of gedeeltelijk afgewezen hebben – of dat ze er “slechts” hun eigen commentaar nog wilden aan toevoegen.
Dat het niet slechts om “commentaar” gaat, dat er niet zal gewacht worden op het Libanese akkoord, mag duidelijk wezen uit de plannen: we citeren
“Israël zal zo snel mogelijk gas produceren uit het Karish blok. Als Hezbollah of iemand anders eraan denkt ons daar te saboteren of ons te bedreigen, dan zullen de onderhandelingen over de maritieme grenzen onmiddellijk stop gezet worden. En Hassan Nasrallah (Hezbollah leider) zal het aan de Libanezen mogen uitleggen waar zij geen gasveld hebben of een economische toekomst.”
Ook Gantz ging in dezelfde toon voort.
Lapid en Netanyahu zitten midden in een kiesstrijd in afwachting van verkiezingen begin november. Vandaar dat Lapid het akkoord niet wou ondertekenen, zo verduidelijkt Netanyahu, die herhaaldelijk stelde dat Lapid Israëlische rechten wou verkwanselen aan Libanon.
Libanon wil gewoon dat Israël zijn internationaal erkende grenzen respecteert.
Libanon wil ook een naamsverandering van een veld, opdat “verkeerde interpretaties van het demarcatieproces uitgesloten worden”, nl. de naam “mogelijk zuidelijk Sidon reservoir” moet worden “Sidon-Qana veld” met als verduidelijking dat dit veld “zal ontwikkeld worden door Libanon ten bate van Libanon”.
Wat betreft de oliebedrijven die in de offshore velden zullen werken, staat er in het Amerikaanse voorstel “dat ze niet zullen onderworpen worden aan US sancties”, maar Libanon wil dat dit herschreven wordt, m.n. “… niet zullen onderworpen worden aan internationale sancties”.
Nog een aanpassing van het Amerikaanse voorstel: “Israël heeft geen bezwaar tegen activiteiten in het Qana veld achter lijn 23”. Libanon wil dat dit herformuleerd wordt: “Israël heeft geen en zal geen bezwaren hebben …” – kwestie van op zeker te spelen.
Libanon wil ook duidelijk maken dat het geen betrokken partij is – zoals vermeld in het voorstel – als “een financiële regeling getroffen wordt tussen de uitbater en Israël.”
Ook wil Libanon geen eeuwigdurend getouwtrek na het bereiken van een akkoord: de paragraaf “de VSA zullen bijdragen tot het mogelijk maken van de gas-borende firma’s na het akkoord”, maar wil slechts dat de VSA zo snel mogelijk ophoepelen, diplomatisch verwoord als “onmiddellijk en snel” na de ondertekening van het akkoord. Waarmee we weer bij de formulering van onze titel gekomen zijn…
