De juridische illusie

Stel u voor dat wij aangevallen worden door een vijandelijk leger, dat duizenden van onze mensen doodt, zowel militairen als burgers. Stel u verder voor dat de regering het niet aandurft de krijgswet af te kondigen. Ondanks dat slagen onze troepen erin een groot aantal vijandelijke soldaten gevangen te nemen. Die duizenden gevangenen worden één voor één voor gewone rechtbanken gedaagd. Ze krijgen een advocaat, het parket beslist van geval tot geval of er geseponeerd of vervolgd wordt, men ondervraagt getuigen à charge en à décharge, er wordt een dossier samengesteld, voor de zware gevallen worden assisenjury’s samengeroepen, en na een eventuele veroordeling krijgen die gevangenen ook nog eens de kans de hele beroepsprocedure te doorlopen, tot en met het Hof van Cassatie. Het gerechtelijk apparaat, dat zelfs in vredestijd al jaren achterstand heeft, raakt natuurlijk onmiddellijk overbelast en mensenrechtenorganisaties beginnen te morren omdat de redelijke termijnen voor procesvoering zijn verstreken.

Lijkt dit absurd? Totaal onrealistisch? Denk dan maar eens aan de vele nuttige idioten die luidkeels protesteerden omdat in Guantanamo krijgsgevangenen van de Taliban en Al Qaeda werden vastgehouden zonder dat zij officieel waren aangeklaagd. Of tegen de opgeklopte verontwaardiging toen terroristen van die groepen met drones werden geliquideerd zonder dat ze bijstand hadden gekregen van een advocaat. Alsof men in oorlogstijd pas op de vijand mag schieten als er eerst juristen bij heeft geroepen.. Deze absurditeiten zijn typisch voor de manier waarop de meeste westerlingen – helaas ook binnen de Vlaamse Beweging – gereageerd hebben op de terreurdaden van Al Qaeda en IS. Ze weigeren krampachtig onder ogen te zien dat het hier de facto om oorlogsdaden gaat, en dat men dus de tegenmaatregelen moet nemen die in een oorlog nu eenmaal onvermijdelijk zijn. Ze houden hardnekkig vast aan de juridische procedures die men in vredestijd toepast tegen misdadigers van gemeen recht, en die daar overigens óók al niet goed functioneren. De terroristen van Al Qaeda of IS zijn in geen enkel opzicht te vergelijken met gewone misdadigers. Hun psychologie, hun methoden, hun religieuze motivatie, hun doelstellingen op lange termijn, hun bereidheid de zwaarste offers te brengen… het is allemaal volledig verschillend.

Lijkt de bewering dat we in oorlog zijn in deze context overdreven? Nee hoor, dat lijkt alleen maar zo omdat we denken dat oorlog “groot” is, met tienduizenden doden, terwijl criminaliteit en terrorisme “klein” zijn. Dat is een misvatting. Het gaat niet alleen om de aantallen slachtoffers, maar ook om de mechanismen en de doelstellingen. Gewone criminaliteit veroorzaakt ook bloedende en pijnlijke wonden, maar de huidige islamitische terreur is zoals een kleine, snel uitzaaiende tumor, die veel dodelijker is. Dit is zelfs niet gewoon een ouderwetse oorlog tussen verschillende legers, maar – tenminste van islamitische zijde – een totale oorlog, waarin zij zoveel mogelijk ongewapende burgers proberen te doden. Men wint geen oorlogen met rechters en advocaten, maar met militairen en commando’s met een license to kill. Niet door djihadi’s huisarrest geven met een enkelband – kan het nog wereldvreemder? – maar door er zoveel mogelijk te doden of krijgsgevangen te maken. Ieder Europees land zou een soort Guantanamo moeten bouwen, waar terroristen, recruteerders en propagandisten van IS opgesloten worden tot hun organisatie verslagen en vernietigd is. In vredestijd is dat misschien een gruwel in het juridische oog, maar in oorlogstijd is dat heel normaal. Met het statuut van krijgsgevangene komen zij er trouwens nog heel goed vanaf. Tenslotte zijn zij geen gewone soldaten, maar moordenaars, slavenhandelaars en kinderverkrachters.

De meeste politici en redacteurs begrijpen nog altijd niet dat we in oorlog zijn. Ze denken nog altijd dat ze IS op dezelfde manier kunnen aanpakken als een bende zakkenrollers. Ze zitten vast in een juridische illusie.

 Marc Joris