Categorie archieven: het land b

Men zegge het voort

Geplaatst op door

Aankondiging FreddyPURE SCHANDE

Vorige maandag hadden we een onderhoud met de curatoren. Dit onderhoud verliep opperbest. We hadden vernomen dat ze de vliegtuigen die nog eigendom waren van VLM niet wensten te verhuren zoals we hadden gevraagd maar alleen een verkoop wilden overwegen. We hadden daar geen probleem mee. We bevestigden hen dat we zelf aan enkele specialisten de waarde hadden gevraagd en dat deze ongeveer 3.000.000 euro bedroeg voor de zes toestellen samen en waarvan er twee waren met een reeks ontbrekende onderdelen en 4 in orde waren.

Het was niet de bedoeling “een zaak” te doen maar we wensten ook niet “te veel” te betalen. We zouden bij de eerste start een vijftigtal personen in dienst nemen en daarna progressief steeds meer. We begrepen dat ze zelf de toestellen bij andere partijen zouden laten schatten en dat we zeker zouden overeenkomen voor de finale prijs. We benadrukten dat we zo snel als mogelijk wilden starten omdat onze partner, Aviation Factory, een hemels groot probleem had. Aviation Factory was veruit de grootste klant van VLM en had nog contracten lopen voor honderdduizenden euros.

Aviation Factory had reeds drie vluchten van de eerste week van Juli bij andere ondernemingen in het buitenland ondergebracht en hierop een verlies van 23.000 euro geleden. Vanaf 16 juli begon er een lange reeks en Carl Legein , de eigenaar van AF, hoopte dat we zeker vanaf die dag zouden kunnen gaan vliegen. De curatoren begrepen dit en zouden ons zo snel als enigszins mogelijk was hun vraagprijs voor de toestellen mededelen. We vertelden hen dat we reeds met alles klaar waren (bemanningen; technische dienst etc. kortom alles wat nodig was om met een perfect veilig product te kunnen starten.

Alleen ontbrak ons dan nog de zogeheten AOC van het bestuur der Luchtvaart maar we zagen daar geen probleem in. Vooral het feit dat we reeds vier maanden geleden en dan nog eens twee maanden geleden het Bestuur hadden ingelicht over reeksen inbreuken op de wetgeving en dat ze het de moeite niet hadden gevonden om te moeten ingrijpen, stelden ons gerust.

De volgende dag zaten we voor een half dozijn ambtenaren op het Bestuur. We vertelden hen alles wat we reeds hadden geregeld. We deelden hen de namen van al onze voornaamste toekomstige medewerkers mee.We herhaalden dat alle punten die iets met veiligheid te maken hadden 100 procent in orde zouden zijn. We vertelden hen het probleem van AF en dat we vanaf de eerste week rendabel zouden opereren. We herhaalden dat het Bestuur de misdadigers tot de dag van de faling hadden laten vliegen.

Dat we maanden geleden reeds hadden verwittigd dat er dagelijks honderden nieuwe slachtoffers werden gemaakt die nooit hun centen zouden terugzien; dat we wisten dat er reeds putten waren van miljoenen euro’s; dat de vliegtuigen niet meer op normale wijze werden onderhouden; dat de onderneming reeds van einde 2015 in staat van faling verkeerde enz.enz.

We vroegen begrip voor de paperassen en ons 30 of 60 dagen te willen toestaan om al dat “papier” zoals het aanbrengen van de naam van ons nieuwe bedrijf op de duizenden bladzijden van alle zogenaamde Manuals (Flight Manual; Technical Manual; Operations Manual enz.) te willen toestaan. We stelden als datum van onze eerste vlucht 11 juli voor.

Toen we op een antwoord wachtten zag ik onmiddellijk uit hun lichaamstaal dat 4 van de 6 er plezier in hadden om me op de hoogte te brengen van hun reeds genomen beslissing.

“Maar mijnheer Van Gaever, het verleden heeft geen belang. U bent een volledig nieuw bedrijf en wij moeten al uw manuals volledig gaan nakijken en dat neemt veel tijd in beslag”

 “Maar hoe kan dat nu? Het zijn dezelfde die U reeds had goedgekeurd”

 “Neen zo gaat dat niet. Alles moet opnieuw worden nagekeken en dat zal zeker niet kunnen tegen 11 juli” (!) Bovendien gaan we met niets beginnen vooraleer U ons uw “business plan” hebt toegestuurd. Wij moeten nakijken of U voldoende financiële middelen hebt om uw plannen te kunnen verwezenlijken zodat de passagiers beschermd zijn” (!)

 “Maar mevrouw, waarom hebt U dan VLM dat reeds van vorig jaar “failliet” was en nu duizenden slachtoffers achterlaat laten verder vliegen toen het bedrijf werd overgenomen en onder de leiding kwam van een soort misdadigers zonder dat die enig nieuw papier hebben moeten binnenbrengen”?

“Het heeft geen zin te redetwisten; wij wachten op uw ‘business plan'”.

We verlieten snel deze ambtenaren, die gemiddeld per maand meer dagen ziek en afwezig zijn dan wij in heel ons leven. We beseften dat ons land met dat soort ambtenaren zoals VLM failliet moet gaan.

Toen we thuis kwamen vernamen we dat de lijn Antwerpen-Hamburg die we normaal in ons “business plan” zouden hebben opgenomen voor 3 verbindingen per dag reeds vanaf a.s. maandag 4 Juli door het franse CHALAIR zal gevlogen worden.. Goed dat we ons “business plan”  niet hadden afgegeven want we zouden de volgende dag reeds hebben moeten bellen met het Bestuur om te vragen het in de vuilbak te kieperen!!!!

Huichelachtige regering die iedere dag spreekt van jobs, jobs, jobs en via haar eigen administratie jobs vernietigt.

Arm Vlaanderen dat het zover heeft gebracht om het mogelijk te maken dat luchtverbindingen vanuit haar eigen grootste stad, Antwerpen, gemakkelijker te laten uitvoeren door buitenlanders dan door het “eigen volk”…

Ik ga nu rusten.  Vreselijk voor al die mensen die ik vandaag reeds zou hebben aangeworven.

Men zegge het voort…

Freddy Van Gaever – 30 juni 2016

Zogezegd

Geplaatst op door

MM900236531[1]Zogezegd

“Het referendum is een zegen. Een wapen tegen altijd die vage programma’s waarmee de politici altijd alle kanten uit kunnen en de kans om de dichtgeslibde kanalen tussen volk en overheid te ontstoppen. Burgers kunnen nooit à la carte kiezen. Zij moeten altijd het hele menu van een partij slikken, ook al staan daar dingen bij die ze niet lusten. Een ad-hoc-referendum, dat er uiteraard pas kan komen nadat een betekenisvol deel van de bevolking erom vraagt, schakelt dit uit.”

Guy Verhofstadt, Het Eerste Burgermanifest, 1991.

“Bindende referenda moeten mogelijk worden, échte volksraadplegingen die niet door de politici of de partijen, maar mits het inzamelen van een representatief aantal handtekeningen door de burgers zelf dienen te worden geïnitieerd. Dit moet ook op federaal niveau kunnen. De vrees dat dit in België zou kunnen leiden tot ernstige spanningen tussen de deelstaten, kan door specifieke mechanismen die rekening houden met onze federale ordening, gemakkelijk worden ondervangen”

Guy Verhofstadt, De Nieuwe Golf, 2002

De geheimen van god Steve

Geplaatst op door

De geheimen van Steve Stevaert (alias het Heilig Paterke)

Wordt er in de klassieke media in Vlaanderen nog aan echte journalistiek gedaan? Zelden. Een uitzondering was de reeks ‘de geheimen van Steve Stevaert’, die vorige week liep in Het Laatste Nieuws. Journaliste Annick Grobben ging op zoek naar de achtergronden van de zelfmoord van de ooit zo populaire socialistische politicus, die zichzelf van het leven benam op 2 april 2015, nadat bekend raakte dat hij gedagvaard werd wegens verkrachting. Haar bevindingen zijn zonder meer spectaculair; de reeks roept eigenlijk nog meer vragen op dan ze beantwoordt, zeker over de versmelting tussen journalisten en politici in dit land.

Steve Stevaert werd bekend als ‘gezellige, menselijke’ politicus, die de sp.a met succes een ‘tof’ imago gaf en zo bij de federale verkiezingen van 2003 tot een nooit geziene 23,9 procent omhoog stuwde. Het Laatste Nieuws meldt dat dat vooral schone schijn was: Stevaert was een bikkelharde man, die mensen gebruikte waar het hem uitkwam, en die het vooral om macht, prestige en geld te doen was. ‘Voor de camera’s was Steve een ongelooflijke volksmens, erachter was het een ouderwetse machtspoliticus’, zegt architect De Gregorio, een intimus van Stevaert. ‘Steve is ooit eens uitgebeeld als Mao. Wel, Steve was dat ook. Hij was Mao.’ Ach, laten we eerlijk zijn, daar leren we niets nieuws: Stevaert past zo gewoon in het profiel van een lange rij toppolitici in binnen- en buitenland, die de argeloze kiezer charmeren, maar achter de schermen bikkelhard zijn. De lezer van dit blad had HLN niet nodig om dat te weten…

Seks
De volgende stelling die HLN hard maakt, is dat Stevaert een seksuele veelvraat was, die – ondanks zijn huwelijk – geen mooie vrouw met rust kon laten. Normaal behoren zo’n dingen tot het privéleven, maar toch doet HLN er goed aan dit uit te diepen: in het licht van de verkrachtingsbeschuldiging is wel degelijk relevant dat Stevaert het element ‘wederzijdse toestemming’ vaak uit het oog verloor. De eerste echte onthulling in de reeks is dat de verkrachtingszaak uit 2010 werd voorafgegaan door een incident van enkele jaren eerder, waarbij Stevaert met een vrouw iets ging eten, nadien in de wagen geen ‘neen’ aanvaardde, haar vastgreep om tot daden over te gaan, waarop zij zich kon losrukken en uit de auto wegvluchtte.
Opmerkelijk detail daarbij is dat het gaat om een … ‘bekende’ journaliste van de openbare omroep VRT. En dan rijst voor het eerst de vraag: hoe komt het dat zo’n incident volkomen uit de publiciteit gebleven is? Kan men zich voorstellen wat er zou gebeuren indien een Vlaams-nationaal politicus zoiets zou proberen bij een bekende VRT-journaliste?

Geef mij de sleutel…
De VRT bleek een uitgelezen jachtterrein voor Stevaert te zijn. ‘Stevaert stond op de redactie van de VRT wat te babbelen met de journaliste in kwestie. Plots riep hij een collega-journalist en zei luidop, terwijl daar nog een paar journalisten bij stonden: ‘Geef mij de sleutel van dat bureauke daar, want daar ga ik nu met haar de liefde bedrijven!’ Hij zei dat niet om te lachen, nee. Die journaliste smolt in die tijd voor Stevaert. En hoewel zij en Stevaert toen allebei een risico hebben genomen, was er hier tenminste sprake van wederzijdse toestemming.’ We hebben in het verleden in dit blad al vaak geschreven over de manier waarop de sp.a bij de nieuwsdienst van de VRT op een voorkeursbehandeling mag rekenen; dat het zover ging, dat is zelfs voor ons nieuw…

Niet alleen de VRT ging echter plat achterover voor Stevaert. Bij VTM werd een toonaangevend programma gemaakt, ‘Recht van Antwoord’, door Goedele Liekens, met in het panel één prominent politicus: Steve Stevaert. Daar werden in die tijd al vragen over gesteld, maar niemand in de ganse journalistieke wereld van Vlaanderen durfde blijkbaar een antwoord formuleren. Nochtans is het antwoord bekend: ‘Het was zo duidelijk en zo vanzelfsprekend dat ze zijn maîtresse was in de tijd dat hij in het panel zat van haar show ‘Recht van Antwoord’ op VTM, want ze verstopten het niet. De reden dat hij daar in het panel zat, was juist omdat ze een affaire hadden. En die verhouding was nogal intens.’

Verzwijgen
Als politiek en journalistiek zozeer versmelten dat de liefde bedreven wordt van in de coulissen van VTM tot in de kantoren van de VRT, dan moet dat er onherroepelijk toe leiden, dat politiek relevante zaken voor het publiek verzwegen worden. De reeks levert daar diverse krasse voorbeelden van.

Als Stevaert een verklaring moest afleggen voor het journaal, dan werd dat vier, vijf keer opnieuw opgenomen, om er toch maar voor te zorgen dat Stevaert er op zijn beste opstond. Kent u Vlaams-nationale politici die dezelfde mogelijkheden krijgen?

‘Steve hield ook schaamteloos ambtenaren in het zadel van wie hij nochtans wist dat het doorslechte mensen waren. Hij deed dat omdat hij ooit nog wel eens van die mensen gebruik zou kunnen maken én om zijn eigen sp.a’ers onder controle te houden’, klinkt het. Wij leggen dan zelf meteen de link met Ernest Bujok. Met dat onfris personage sloot Stevaert, zo lezen we, al vroeg in zijn carrière een deal: ‘Ik word burgemeester van Hasselt en gij minister.’ In de decennia die volgen zal deze apparatsjik opduiken in zowat alle fraude- en smeergeldschandalen rond de sp.a, wat hem op een veroordeling kwam te staan. Dat weerhield hem er niet van door Stevaert bij Gazet van Antwerpen binnengeloodst te worden, om er de VISA-crisis van 2003 te wreken: GvA wordt de Gazet van Janssens, en Roger van Houtte, de sterjournalist die het verhaal uitbracht, wordt kaltgestellt. Bujok speelt vandaag nog steeds een hoofdrol binnen Concentra.

De dames van Cuba
Een ander kras voorbeeld was de plotselinge liefde van Stevaert voor Cuba. Hij stak die liefde niet weg, ging er geregeld op bezoek, en gebruikte zijn macht als minister om het communistische regime ter wille te zijn. Berucht zijn de foto’s van afgeschreven bussen van De Lijn die rondbollen in Havana, waarbij de peperdure transportkosten via de Vlaamse regering betaald werden als ‘ontwikkelingshulp’. Het Vlaams Belang deed destijds zijn werk als oppositiepartij, legde de zaak bloot, en bracht de journalisten op de hoogte. Maar die waren niet geïnteresseerd… Nochtans had de liefde van Stevaert voor Cuba een opmerkelijk kantje: ‘Steve bazuinde rond dat hij op Cuba, wanneer hij daar met vrienden was, het gezelschap van mooie prostituees opzocht. Hij was één van de beste Cuba-kenners die ik ken, maar die mooie dames hoorden er ginds dus blijkbaar ook bij.’ En toch heeft in al die jaren geen enkele Vlaamse journalist daar ooit iets over opgevangen? Vreemd, erg vreemd.

Lekker eten
Tenzij die journalisten zelf alle reden hebben om bepaalde (kook)potjes gedekt te houden, natuurlijk. De reeks documenteert hoe Stevaert graag de VISA-kaart van de overheid (dus de belastingbetalende burger) bovenhaalt om zijn ‘vrienden’ uit te nodigen voor peperdure diners in sterrenrestaurants. ‘Na het afrekenen zei Steve: “Wat ik hier zojuist heb moeten betalen, dat durf ik echt niet te zeggen.”’ Maar wie zijn dan die ‘vrienden’, die door Stevaert zo graag en veel getrakteerd worden?

Het antwoord komt schaamteloos van oud-journalist Pol van den Driessche: ‘Het was traditie dat hij op 11 juli, feest van de Vlaamse Gemeenschap, elk jaar een hele bende journalisten mee uit eten nam na de receptie voor de gestelde lichamen op het stadhuis van Brussel. En met uit eten gaan, bedoel ik: goed uit eten gaan. Genre La Belle Maraîchère, en zo. Patrick Dewael was daar soms wel wat jaloers op. Die kwam op de receptie dan al aan ons vragen of we straks mee iets gingen eten en wij zeiden dan: “Nee, we gaan al met iemand anders en die is véél sympathieker en die kiest ook veel lekkerdere restaurants uit!” (lacht) En na de receptie van de gestelde lichamen op het koninklijk paleis in januari, een nog veel plechtigere bedoening, ging Steve ook uit eten met journalisten. Hij merkte dan altijd speels op dat je naar die gestelde lichamen moest gaan om je deel van de dotatie aan het koningshuis gewoon zelf op te drinken. Waar hij overigens aardig in slaagde.’

Bij zo’n uitspraak moet je toch even gaan zitten. We spreken hier over het land waar elke burger zowat de hoogste belastingen ter wereld betaalt, en waar journalisten zichzelf een kwaliteitskeurmerk geven, en beweren dat zij ‘onafhankelijk’ zijn. Maar die journalisten schuiven wel twee keer in één maand mee aan tafel in toprestaurants op kosten van de belastingbetaler met een toppoliticus. Hoeft het dan nog te verwonderen, dat alle andere fratsen van Stevaert met de mantel der liefde werden bedekt?

Journalistiek: corrupt tot op het bot
Want dat is één van de indrukken die na het lezen van de reeks blijft hangen. Deze stukken zijn ongetwijfeld pas gepubliceerd na lezing door drie juristen, en focussen eigenlijk maar op één stuk van Stevaerts activiteiten. Maar als we het ganse politieke parcours van Stevaert tot op het bot zouden uitspitten, wat is er nog dat we niet weten? Wat ging Stevaert steeds doen in Vietnam? Wat heeft hij uitgevreten bij Ethias, waarvan de redding ons ook miljarden heeft gekost? Waarom moest het gouverneurschap van Limburg plots, halsoverkop, ingeleverd worden? Volgens bronnen ‘omdat hij vrij wilde zijn’. Zou het? Of dreigde één of ander “majeur” politiek schandaal boven water te komen, waarin de stilte werd afgekocht door snel van het politieke toneel te verdwijnen?

De belangrijkste conclusie, voorlopig, heeft echter merkwaardig genoeg geen betrekking op Stevaert zelf. De conclusie is dat de journalistiek in Vlaanderen tot op het bot corrupt is. Alle deontologische regels, charters en statuten ten spijt laten zowel bij VRT als bij VTM journalisten zich door socialistische politici inpakken – met dure diners, uitgelezen wijnen, onderonsjes en zelfs intieme rendez-vous. Dat daarvoor in ruil een voorkeursbehandeling wordt gevraagd, blijkt uit alle harde statistieken van het aantal keren dat politici in uitzendingen worden uitgenodigd. Dat Yves Desmedt, de hogepriester van de snertjournalistiek, Stevaert op de voorpagina uitriep tot ‘God’, vat dat goed samen.

In een normale parlementaire democratie zou deze reeks leiden tot een stortvloed aan vragen in het Vlaams Parlement over minstens de openbare omroep, tot een opstand in de raad van bestuur van de VRT, en tot een reeks wettelijke maatregelen, zoals een verbod voor ministers of ambtenaren om journalisten nog uit te nodigen voor spijs en drank op kosten van de burger – een praktijk die in Nederland als totaal oneerbaar wordt beschouwd. Zullen we dat nog mogen meemaken? De kans dat men deze uitstekende reeks rustig laat passeren, om verder de grote ‘onafhankelijkheid’ van onze media en de ‘kwaliteit’ van de VRT te bejubelen, lijkt ons helaas groter…

    Audio

Met dank aan Anna voor de tip.

“Vlaams Belang is betere hervormer dan de N-VA”

Geplaatst op door

http://api-production.gopress.be/storage/get/id/2016-06-22%7C%7C2413%7C%7Cpage8highres.jpg/hash/cf0de22385090dcd123e75d1852c38a6-1129ab77e9169e0ec5e56875c6b09a4a633e3e84/height/1120/width/798/token/bdb571268b0efb45b4d282f4b8b66b7b3b628a291466596200/‘De verkiezingen van 2019 wil ik nog wel beleven, kwestie van eerherstel.’ Met een nieuw boek zwengelt Gerolf Annemans het debat over Vlaamse onafhankelijkheid aan. ‘Vlaams Belang moet een alternatief zijn voor de ontgoochelde kiezer van de N-VA.’

‘Ik heb iets te vertellen. Ik wil niet verdwijnen in het niets.’ Vanmiddag stelt Gerolf Annemans zijn jongste boek Quid nunc? voor, een vervolg van zijn boek De ordelijke opdeling van België dat zes jaar geleden verscheen. Het actualiseert zijn pleidooi voor Vlaamse onafhankelijkheid en stelt scherp op de hervorming van de Europese Unie.

Het Europarlementslid hekelt het gebrek aan communautaire strategie. ‘Vlaanderen strompelt en verschuilt zich in het Potemkin-dorp dat confederalisme heet. Het heeft het comfort van de onduidelijkheid, in het beste geval betekent het een zoveelste staatshervorming. Onafhankelijkheid geeft helderheid inzake identiteit, territorium en bevoegdheden. Pas dan kan je samenwerken.’

Met de N-VA-strategie veegt hij de vloer aan. De ‘bocht van Bracke’ interpreteert hij als ‘het terugdraaien van Vlaamse eisen’. Het studiecentrum van Hendrik Vuye en Veerle Wouters lacht hij weg. ‘Bestaat het echt? Klop, klop. Misschien moet ik eens langsgaan. De Wever vult het gapende gat van zijn communautaire geloofwaardigheid met een boek over de monarchie. Dat is om te huilen. Mijn boek gaat naar de kern.’

Een onafhankelijk Vlaanderen heeft in een ‘kunstmatige organisatie’ als de Europese Unie niets te zoeken.

‘Multiculturele, supranationale constructies worden verafgood. We moeten op zoek naar een nieuwe synthese waarbij natiestaten zelf bepalen op welke manier ze met anderen samenwerken.’ Hij voelt zich verwant met Roger Casement. Deze antikoloniale strijder van het einde van de 19de eeuw verdedigde de rechten van inheemse volkeren maar was tegelijkertijd een groot pleitbezorger van Ierse onafhankelijkheid. ‘Tussen de open blik op de wereld en de eigen staat voor het volk gaapt geen kloof maar staat een koppelteken.’

Met het boek plaatst Annemans zichzelf even terug voor het voetlicht. Twee jaar geleden nam hij na een dramatische uitslag ontslag als voorzitter. ‘Ik gedraag me loyaal met de zelfgekozen strategie. Ik wil de nieuwe generatie alle kansen geven. Ik ga niet raar doen om in de pers te komen.’ Inderdaad, hij doelt hiermee op zijn generatiegenoot Filip Dewinter. ‘Ik heb ook een Sturm und Drang. Maar ik wil niet de indruk wekken dat ik iets anders wil doen dan voorzitter Tom Van Grieken.’

Dewinter grijpt soms terug naar tactieken die in het verleden hun diensten hebben bewezen maar vandaag minder gepast lijken. ‘Vlaams Belang moet een alternatief zijn voor de ontgoochelde kiezer van de N-VA. Meteen hebben we niet alles nodig waar Filip denkt zich te moeten inwerpen. Vlaams Belang moet een radicale partij zijn, maar met een menselijk gezicht. Dat vergt een breuk met het verleden. Bij het FN van Marine Le Pen liep die zelfs doorheen de familie. We zijn betere hervormers dan de N-VA.’

Annemans heeft haast 30 jaar politiek op de teller staan. Hij wil er in 2019 graag nog een termijn bijdoen. ‘Ik heb 2014 geïnterpreteerd als een vorm van onrechtvaardigheid. Niet dat het me heeft verbitterd. Maar ik ben op zoek naar eerherstel. Ook Dewinter heeft recht op een Wiedergutmachung. Over het lijsttrekkerschaptactieken die in het verleden hun diensten hebben bewezen maar vandaag minder gepast lijken. ‘Vlaams Belang moet een alternatief zijn voor de ontgoochelde kiezer van de N-VA. Meteen hebben we niet alles nodig waar Filip denkt zich te moeten inwerpen. Vlaams Belang moet een radicale partij zijn, maar met een menselijk gezicht. Dat vergt een breuk met het verleden. Bij het FN van Marine Le Pen liep die zelfs doorheen de familie. We zijn betere hervormers dan de N-VA.’

Annemans heeft haast 30 jaar politiek op de teller staan. Hij wil er in 2019 graag nog een termijn bijdoen. ‘Ik heb 2014 geïnterpreteerd als een vorm van onrechtvaardigheid. Niet dat het me heeft verbitterd. Maar ik ben op zoek naar eerherstel. Ook Dewinter heeft recht op een Wiedergutmachung. Over het lijsttrekkerschap bij de gemeenteraadsverkiezingen is nog niet gerept. Maar als Filip kandidaat is, ben ik alvast niet tegen. (grijnst) De Wever moet ook beseffen dat we principieel bereid zijn om ervoor te zorgen dat hij burgemeester kan blijven.’

Cordon:  De kans dat de N-VA-voorzitter het cordon doorbreekt, is nihil. Dat weet Annemans. De echte afrekening volgt ook pas in 2019. De Belanger is ervan overtuigd dat zijn partij opnieuw zal aanknopen met winst. De geloofwaardigheid van de N-VA is volgens Annemans uitgewoond. ‘Ik weet waarover ik spreek. De Wever past dezelfde strategie toe als Nicolas Sarkozy. Het Front National was nog dieper gezakt. Maar hij is gedoemd om de Vlaming te ontgoochelen. Op het einde van de legislatuur gaat hij nog snel de confederalist uithangen. Maar de kiezer kijkt erdoorheen. Ook het gepoch over de sociaal-economische prestaties zal het verschil niet maken.’

Het cordon heeft bij Annemans aan verontwaardiging niets ingeboet. ‘Als intellectueel vind ik het jammer dat geen enkele uitgeverij mijn boeken wil publiceren. Het maakt het debat in Vlaanderen ook dodelijk ziek.’ Toch blijft hij begeesterd door het tijdsgewricht, zeker nu een Brexit er zit aan te komen. Zijn talenkennis promoveert hem tot relais tussen Le Pen in Frankrijk, Geert Wilders in Nederland en Heinz-Christian Strache in Oostenrijk. ‘Ik voel me echt als een vis in het water. Ik kon op geen beter moment in het Europees Parlement belanden.’

Gerolf Annemans, De Ordelijke Opdeling van België. Quid Nunc?, Uitgeverij Egmont, 273 blz.

Bart Brinckman in DS

Vanavond afspraak met Gerolf Annemans…

Geplaatst op door

… in De Afspraak

Morgen stelt Gerolf Annemans zijn nieuw boek ‘Quid Nunc?’ voor. In dit nieuwe boek over ‘De Ordelijke Opdeling van België’ zet Annemans opnieuw de bakens uit. Hij rekent af met het misverstand rond confederalisme, waarschuwt voor de zijden draad waaraan Brussel hangt en geeft tot slot Vlaanderen een strategie om de achterstand in ‘staatsvaardigheid’ op de Franstaligen in te halen. Naar aanleiding van dit nieuw werk met academische pretenties, is Annemans vanavond te gast in het VRT-programma ‘De Afspraak’ om 20.30u op Canvas.

ClfFkzrWEAA_0E0

Voorstelling ‘Quid Nunc?’ bijwonen?

Wil je de boekvoorstelling vanop de eerste rij bijwonen? Dat kan! Ze vindt plaats op woensdag 22 juni om 20.00u in het Zuiderterras te Antwerpen. Inschrijven is echter wel noodzakelijk via ellen.samyn@vlaamsbelang.org of 0478/99.01.08.

Klik hier voor de praktische info.