De truuk waarmee N-VA’ers in staat zijn om een Turk of een Marokkaan op magische wijze in een ‘Vlaming’ te transformeren, die truuk heb ik al vaak horen beschrijven maar ik heb hem nog nooit zien slagen.
Nu beweren die N-VA’ers weer dat er een truuk bestaat, een ‘superslimme strategie’, om door eerst 5 jaar en nu zelfs 10 jaar communautaire stilstand de Walen te doen akkoord gaan met iets dat van ver op iets meer Vlaamse autonomie lijkt, terwijl ze intussen van federale N-VA-ministers wel 10 jaar lang elk jaar 12 miljard euro Vlaams geld ontvangen. Sorry, maar de truuks van De Roover en Co beginnen stilaan op die van Tommy Cooper te lijken – en die was dan nog grappig.
En toen werd het gat een krater, maar Van Overtveldt boerde voort
Het gat in de begroting is een krater geworden. Dat heeft alles te maken met het beleid van de minister van Financiën Johan Van Overtveldt. Maar wat zou de journalist Van Overtveldt daar van vinden?
“Het gat in de begroting zal niet lang een gat meer zijn.” Zo klonk het in 2014 bij het aantreden van de door N-VA gedomineerde regering op de tonen van een radiotune. Het kon niet verkeerd gaan, dachten ze daar, want met Johan Van Overtveldt werd de scherpste criticus van Di Rupo en co de nieuwe minister van Financiën. “De prognoses raken kant noch wal en de becijfering van de maatregelen is voorgekleurd gokwerk”, zo sabelde de journalist Van Overtveldt in Trends het begrotingswerk van de vorige regering neer.
Twee jaar is Van Overtveldt nu aan het aanmodderen en de zinnen die hij toen neerschreef zijn nu volmaakt van toepassing op zijn eigen werk. 2,4 miljard euro, zo groot was het gat in de begroting voor de zomer. Twee maanden gekibbel over de boerkini en de oprechtheid van de middelste letter in N-VA later liep dat op tot 4,2 miljard euro. Een echte verlan, sneerde Cdh. Verlan is de Franse straattaal waarin woorden worden omgekeerd. Bizarre wordt Zarbi en Maestro Stromae.
Bizar Zarbi is het zeker, de manier waarop Van Overtveldt er steeds weer enkele miljarden naast zit. Inti Ghysels, specialist fiscaliteit bij SP.A, analyseerde de statistieken van de FOD Financiën. “Na 7 maanden liggen de fiscale ontvangsten 898 miljoen euro lager dan vorig jaar na zeven maanden terwijl de regering op veel meer inkomsten rekent voor dit jaar. Indien dit jaar hetzelfde inningstempo aangehouden was als vorig jaar, dan hadden de ontvangsten nu niet op min 898 miljoen euro gestaan maar op plus 1,9 miljard euro. Dat is dus grofweg 2,8 miljard euro tekort in vergelijking met de raming van de minister voor dit jaar”, schrijft hij op de blog defeiten.s-p-a.be.
“De becijfering van de maatregelen is voorgekleurd gokwerk”, zou een kritische journalist als Van Overtveldt schrijven. Het meest schrijnende voorbeeld is de zogenaamde Kaaimantaks, de belasting op Belgische vermogens in belastingparadijzen. Om zijn begroting te doen kloppen, plakte Van Overtveldt daar het cijfer van 460 miljoen op. Een directeur van de FOD Financiën schrijft in een mail: “Aan het kabinet is meegegeven dat de werkelijke opbrengst maar een fractie zal zijn van die 460 miljoen”. Volgens de FOD Financiën was een opbrengst van 50 miljoen realistischer, maar Van Overtveldt legde die raad arrogant naast zich neer.
Hamlet Erger nog. De regering nam maatregelen die het gat in de toekomst alleen maar groter maken. De Nationale Bank berekende bijvoorbeeld dat de tax shift voor 6,6 miljard euro ondergefinancierd is tegen 2020. Van Overtveldt schreef dus een ongedekte cheque uit en wil dat nog eens overdoen met de verlaging van de vennootschapsbelasting. “Though this be madness, yet there is method in’t”, zegt Polonius tegen Hamlet in het toneelstuk van Shakespeare. Van Overtveldt is geen amateur. Door belastingen op (zwarte) vermogens te overschatten en vervolgens heel weinig te doen om die te innen, slaat hij twee vliegen in een klap. Hij maakt het de voorstanders van een vermogensbelasting moeilijk en zorgt er tegelijk voor dat er extra bespaard moet worden in de sociale zekerheid en de overheidsdiensten.
Hij legt tegelijk ook een hypotheek op de ambities van de volgende regering. Of N-VA daar nu inzit of niet, ze zal een put van vele miljarden erven.
De ‘method’ van Van Overtveldt is verder ook de economische theorie die hij al jaren promoot. De ex-journalist is een aanhanger van de voodoo economics. Dat is een denigrerende term voor het beleid van onder meer Reagan dat de belastingen voor de ondernemingen verlaagde en snoeide in de overheid. Dat zou de economie een boost geven, maar het leidde enkel tot een diepe kloof tussen rijk en arm en een diep gat in de begroting.
Bij de slechtste leerlingen in Europese klas De cijfers zijn na twee jaar van dergelijk beleid sprekend. Kijk maar eens naar de evolutie van de groei van de werkgelegenheid. In 2011 bleef die in de Europese Unie ter plaatse trappelen met een gemiddelde stijging van 0,1 procent. België torende daar met een stijging van 1,4 procent hoog bovenuit. Ook in 2012 deed ons land het een halve procent beter dan het EU-gemiddelde. In 2013 zat België nog een half procent boven het gemiddelde in de eurozone. Maar in het verkiezingsjaar 2014 en bij de start van de nieuwe regering begint het tij echt te keren. België zit dan al 0,3 procent onder het gemiddelde van de eurozone. Ook in 2015 doet ons land het 0,2 procent slechter.
Het is vooral de economische groei die zorgen baart. België zat wat groei betreft in de jaren voor de komst van de nieuwe regering altijd netjes boven het gemiddelde in de eurozone. In de periode tussen 2007 en 2011 groeide de Belgische economie gemiddeld 0,8 procent meer dan de andere eurolanden. In 2015 veranderde die tendens. In dat jaar kenden maar liefst 11 eurolanden (van de 19) een sterkere groei dan België. In 2016 wordt het nog erger. Als we de voorspellingen van de Europese Commissie mogen geloven dan zullen alleen Griekenland en Finland slechter scoren dan België.
De Europese Commissie voorspelde in het voorjaar al dat de groei zou blijven steken op 1,3 procent. Dat is maar liefst 0,4 procent minder dan het gemiddelde in de eurozone. Het Planbureau stelde de groeicijfers voor dit jaar eindelijk bij. In weerwil van de Europese Commissie bleef ons land vasthouden aan een groeicijfer van 1,5 procent. “De tegenvallende economische groei komt door de brexit”, klinkt het nu. Maar dat klopt dus niet. De brexit-stemming (die nog lang geen feit is) kwam er pas vlak voor de zomervakantie. De Europese Commissie voorspelde al lang voor het referendum een lagere groei voor België.
Binnenlandse vraag valt stil Volgens de Europese Commissie heeft die lagere groei alles te maken met het stilvallen van de binnenlandse vraag. Er wordt gewezen in de richting van de stijging van de indirecte belastingen, de duurdere elektriciteitsprijzen en de indexsprong. De vakbonden ACV en ABVV hadden het al voorgerekend. Een voorbeeldgezin met een kostwinner en twee kinderen verliest door al die regeringsingrepen maar liefst 1335 euro per jaar. Dat is bijna één maandloon minder. Ook een gezin waarin beide ouders werkzoekende zijn, schieten er 1261 euro bij in per jaar. En zij moesten al zien rond te komen met minder dan 1200 euro per maand. De verhoging van de btw op elektriciteit komt al gauw neer op 85 euro extra per jaar. Dat is om het plastisch uit te drukken twee keer minder op restaurant gaan. Tel daar de Turteltaks, de suikertaks, de hogere accijnzen voor rookwaren en vooral de indexsprong (voor een gewoon loon loopt dat al snel op tot 300 euro per jaar) bij en er blijft veel minder ruimte over voor een extraatje.
Het probleem met voodoo economics is dat de betovering moeilijk te breken is. Het gapende gat in de begroting is telkens een aansporing om nog dieper te snijden. Want raad eens waar de regering-Michel die 4,2 miljard gaat halen?
Het is wel uitkijken naar het verweer van Van Overtveldt. Toen hij eind 2014 een eerste slecht rapport kreeg, klonk het bij de minister van Financiën nog zo: “Dit is een erfenis van de regering-Di Rupo, die aantoont dat verandering nodig is”. Na twee jaar en nu blijkt dat de regering-Michel veel slechter scoort dan de vorige regering is dat nog moeilijk vol te houden.
“Hoe meer stemmen de N-VA verliest aan het Vlaams Belang, hoe groter de kans dat de partij opzij wordt geschoven bij de regeringsvorming in 2019.
Maar ook hier moeten we de vraag stellen: maakt dat eigenlijk veel verschil?
Tenzij er een electoraal mirakel gebeurt, zal de N-VA in 2019 opnieuw moeten instemmen met een institutionele standstill, als ze aan de bak wil komen toch. Hoogstens krijgt ze dit keer wat communautaire snoepjes.
Zo nuttig blijkt een N-VA-stem dus niet te zijn vanuit Vlaamsgezind oogpunt.”
Vree waas Telkens Daniël Termont zijn familienaam opentrekt, sluit zich de Gentse strop die hij rond zijn eigen nek heeft gelegd strakker en strakker. Als ze die man niet afzetten wegens corruptie, zelf spreekt hij liever over ‘onvoorzichtigheid’, dan op zijn minst wegens verregaande domheid, waarvoor toch zelfs in Gent een grens moet bestaan.
Nadat hij zichzelf verdacht had gemaakt door, na het eerst ontkend te hebben, toe te geven dat hij met Jeroen Piqueur op een boot had gezeten, en nadat hij de op Siegfried Bracke na achtbare leden van de oppositie had gesmeekt een klacht tegen hem in te dienen, kwam hij op de eerste zitting van de Gentse Waarheidscommissie ongevraagd met de onthulling dat hij niet enkel op die boot was geweest maar ook drie keer in een door Piqueur gecharterd vliegtuig was meegevlogen! Dat had nooit iemand geweten zo hij het niet zelf had verklapt. Straks heeft hij nog op een trein van Piqueur gezeten. Of in zijn ruimtecapsule. En het kan dan wel zijn dat de stad Gent zijn deel van die zotternijen heeft betaald, zij het niet altijd, feit blijft dat hij aanvankelijk voorwendde de Optima-baas nauwelijks te kennen.
Dat valt moeilijk vol te houden. De nochtans geharde leden van de Waarheidscommissie vielen bijna van hun stoel toen de burgemeester na het opbiechten van die vliegtuigreisjes van een papier aflas dat hij eregast was geweest op het eerste, tweede en vierde huwelijk van de heer Piqueur (bij het derde was hij met zijn jacht gaan vare, dat hij peter was van twee van diens kinderen, op vier communiefeesten aan de eretafel had gezeten, daar één keer tot afgrijzen van de andere genodigden was op gekropen om een woordeke te placeren, op Campo Santo ingetogen de begrafenis van bonneke Piqueur had bijgewoond, iets minder ingetogen had meegefeest bij het gouden jubileum van nonkel Jos en tante Floor Piqueur-Termont, en dat hij twee keer per week met de Jeroen ging snookeren. ‘Maar is dat iemand kennen?’, riep de burgemeester verontwaardigd. ‘Dan ken ik veel mensen.’ Waarna hij verzekerde dat hij alles wat hij had gedaan, had gedaan in het belang van de Gentenaars.
Als ze die clown niet snel het zwijgen opleggen, treedt hij binnenkort nog samen met Piqueur op in ‘Beste vrienden’, het infantiele reisprogramma van Bruno Wyndaele. En dat allemaal met een man van wie hij net als Simon Petrus zei: ‘Ik ken die Nazarener niet.’ In Jeruzalem kraaide destijds één haan drie keer, in Gent kraaiden als vanouds drie hanen één keer. Hopelijk komt er weer geen Vlaamse universiteit van, de Termont-barak.
Waarvan de burgemeester precies wordt verdacht weten wij niet meer, dat kan echt niet veel zijn. Volgens alle socialisten van vroeger en nu is er maar één ploert in de hele affaire: Luc Van den Bossche, door werkelijk iedereen in de partij publiekelijk uitgespuwd. De enige die we daarover niet hebben gehoord is de van de aarde verdwenen Freya Van den Bossche. Vindt het blijkbaar niet nodig om haar vader te verdedigen, dankbaar kind. En de enige die Termont blijft beschuldigen is Termont zelf.
Burgemeester Daniel Termont op pakkende wijze ‘begraven’ in Gent
De mensen schimpen soms op de burgemeester van Brugge, en terecht, maar diens dwaasheid zinkt in het Minnewater vergeleken bij die van zijn collega uit Gent. Gelukkig wordt de eer van de drie zustersteden gered door de burgemeester van Antwerpen. Gewapend zelfbestuur, dat is zo dom niet.
Op het moment zelf, in 1991, klonk het verschrikkelijk. Moureaux had gedreigd met een “institutionele atoombom”! Alsof heel het land weggeveegd ging worden! Vijfentwintig jaar later zien we dat meer in proportie. Het was maar een gewoon crisisje, waarbij een van de vele regeringen-Martens ten val kwam. Dat was de CVP-PSC-PS-SP-VU-regering Martens VIII. Het was ook de zoveelste illustratie van het gezegde “Waar een Waal is, is een weg.”
De crisis begon met het voorstel een exportlicentie toe te kennen voor een bestelling van 2,3 miljard aan wapens voor Saoedi-Arabië, Oman en de Verenigde Arabische Emiraten. De Golfoorlog was net ten einde. De Iraakse troepen waren verpletterd en uit Koeweit verdreven. De drie landen in kwestie leken toen nog loyale bondgenoten van het westen te zijn.
Fundamentalisme, islam, de rechten van vrouwen of christenen, eventuele steun aan terreurgroepen zoals de PLO of het nog embryonale Al Qaeda… het waren allemaal nog geen thema’s. Er werden nauwelijks argumenten gebruikt die ook maar zijdelings iets te maken hadden met de militaire of geopolitieke factoren.
Het draaide, helemaal op zijn Belgisch, alleen om de vraag wie er bevoegd was voor de eindbeslissing over die wapenverkoop, en natuurlijk over de werkgelegenheid en de winsten die daarmee samenhingen voor de Waalse bedrijven FN, Mecar en Cockerill Mechanical Industries CMI. De CVP en de Volksunie maakten enkele kanttekeningen, maar legden zich op 24 mei toch neer bij het besluit van het kernkabinet: er werden strengere criteria voor wapenleveringen goedgekeurd, en de wapens zouden geleverd mogen worden, als er tenminste aan de nieuwe criteria was voldaan. Een typisch “Belgische” dubbelzinnigheid, die iedereen kon interpreteren zoals hij wilde. De regering zou dat voorlopig stilhouden. Zoals meestal duurde dat “stilhouden” slechts één dag: op 25 mei stond het al in De Financieel-Economische Tijd, op 2 juli schreef Manu Ruys er een column over in De Standaard en op 7 juni, na massale protesten van de vredesbewegingen, sprong ook SP-voorzitter Vandenbroucke op het karretje, op 8 juni gevolgd door het ACV.
Criteria
De Belgische criteria voor het verlenen van zulke exportlicenties waren – en zijn nog steeds – enigszins surrealistisch. Een verbod op wapenleveringen aan landen in crisisgebieden klinkt mooi, maar het is absurd. Een land dat niet in een crisisgebied ligt, heeft waarschijnlijk geen wapens nodig. Als een zwak land A, wanhopig op zoek gaat naar wapens omdat het bedreigd wordt door een machtig buurland B, dan mogen er volgens de geniale Belgische criteria géén wapens geleverd worden aan A. Ook niet aan B natuurlijk, maar die heeft er geen nodig…
Tijdens de Golfoorlog had België geweigerd artilleriegranaten te leveren aan een trouwe NAVO-partners als de Britten, die toen meevochten tegen Saddam Hoessein. Terwijl Belgische militairen nochtans zelf aan die oorlog deelnamen, zij het dan minimaal. In oktober 1990 weigerde de PS een versnelde levering van wapens aan de Rwandese regering om de invallen van Tutsi’s uit Oeganda af te slaan, maar er werden wèl para’s gestuurd om dezelfde regering te ondersteunen.
Absurdistan ten voeten uit. Zelfs de aangepaste criteria die op 24 mei waren goedgekeurd om de crisis te ontmijnen, droegen daar nog steeds de sporen van. De bestaande criteria werden aangevuld met nieuwe bepalingen: het verbod op wapenverleveringen werd uitgebreid tot landen die in een burgeroorlog verwikkeld waren, die aan zware interne spanningen blootstonden – ongetwijfeld met Rwanda in het achterhoofd – en die meewerkten aan terreurdaden of drughandel.
Alleen die laatste bepaling was een inhoudelijke verbetering. De andere criteria bleven even bizar als tevoren. Verstandige en bruikbare criteria zouden inhoudelijke normen moeten hanteren. Lever bijvoorbeeld alleen wapens aan betrouwbare bondgenoten. Aan de slachtoffers van een buitenlandse agressie, maar niet aan de agressor. Of alleen aan landen die aan onze kant staan in de “clash of civilizations”.
Ondemocratische Walen
Het dubbelzinnige compromis waarmee Martens zijn achtste regering had willen redden, stortte al na het zomerreces ineen. Vice-premier Philippe Moureaux koppelde de wapenleveringen aan contracten voor de RTT, die er helemaal niets mee te maken hadden. Dat leidde tot een onbeheersbare escalatie. Vandenbroucke en Gabriëls hielden het been stijf. De Waalse gewestregering noemde het onaanvaardbaar “dat één gemeenschap van dit land het faillissement van Waalse bedrijven veroorzaakt.” Tja, die ene gemeenschap was wel de meerderheid in België, maar zo’n democratische gedachte was aan de PS niet besteed. Er werden allerlei constructies bedacht: de wapens door de regering laten opkopen via een “nationaal fonds” bijvoorbeeld, of door het Belgisch leger. Of een “tijdelijke federalisering van de wapenlicenties”, zoiets als de “tijdelijke huwelijken” waarmee de sjiieten zelfs one-night-stands als een religieus huwelijk camoufleren. Als Walen hun geld maar zouden krijgen… De VU hield voet bij stuk, maar de andere partijen – en zelfs het bedrijfsleven en de liberale oppositie! – begonnen te zwichten voor de Waalse chantage. Martens probeerde nog een compromis uit te werken waarmee de Volksunie haar gezicht zou kunnen redden. Het ging al lang niet meer om de kern van de zaak, alleen nog om het redden van Martens XIII, die zonder VU geen tweederdemeerderheid meer zou hebben. Men probeerde zelfs het kijk- en luistergeld als pasmunt te gebruiken. Maar het was tevergeefs. De Volksunie wilde voor één keer niet terugkrabbelen. Ze stapte uit de regering.
Triomferende hyena’s
Op 29 september kregen de Walen hun zin: de herschikte ministerraad, zonder de VU dus, bepaalde dat de toekenning van uitvoervergunningen aan de gewesten overgedragen werd. Met de gretigheid van hyena’s die zich op een gewond kalf storten, wilden de Walen hun wapencontracten zelfs al goedkeuren vóór de nodige koninklijke besluiten ondertekend waren. Moureaux, die waarschijnlijk nog niet van het compromis op de hoogte was, verklaarde intussen aan journalisten dat de Waalse Gewestraad het lot in eigen handen zou nemen. Jammer dat dat niet is gebeurd. Het had het einde van België kunnen inluiden. Politiek Wallonië triomfeerde, met een ongehoorde arrogantie, die veel kwaad bloed zette, zelfs bij lauwe Vlamingen. De PS had gewonnen, maar ze had ook een communautaire bewustwording veroorzaakt, die ze nooit meer helemaal kon terugdraaien. Professor Senelle noemde de situatie “ongrondwettelijk” en “een nederlaag voor Vlaanderen.” Erger nog, de Waalse Gewestraad had bloed geroken en eiste nu ook een regionalisering van de landbouw, omdat het huidige beleid te veel in het voordeel van Vlaanderen zou zijn. Op 1 oktober blufte Moureaux in De Morgen dat de Walen door de Vlamingen met de rug tegen de muur werden gedrukt, en dat hij een “institutionele atoombom” had moeten gebruiken. Maar toen was de buit eigenlijk al binnen. Zelfs Dehaene zegde openlijk dat er bij de PS “pyromanen aan het werk zijn geweest.” En het meest cynische van alles: al die toegevingen waren voor niets geweest. Zelfs zonder de VU viel de regering bekvechtend uiteen. Er kwamen nieuwe verkiezingen op 24 november. Dat werd de beruchte, glorieuze “Zwarte Zondag”. De grote doorbraak van het Vlaams Blok.
Wanneer gaan de kiezers nu eens eindelijk wakker worden?
Bijna dagelijks stel ik vast dat ons land een “failed state” aan het worden is. Ben ik nu de enige om dit te moeten vaststellen en heeft de meerderheid van onze bevolking geen oog meer voor de realiteit?
Iedereen kan toch vaststellen dat onze overheidsinstellingen niet meer werken, hopen geld kosten en grotendeels corrupt zijn. Omdat de overheid niet meer “correct” en “voor iedereen” werkt is het nu blijkbaar normaal geworden als iemand iets van de overheid nodig heeft, b.v. een bouwtoelating, dat hij U aanklampt met de vraag “kent gij iemand?”. De overheid werkt nog maar alleen voor de vrienden van de overheid . Onze overheid is nu reeds enkele generaties in handen van de 3 zogenaamde correcte partijen die zelf in handen zijn van telkens een dozijn families waar de macht van vader op zoon of dochter wordt doorgegeven.
Ieder van deze partijen beschikt over een vakbond waarmede in de loop der tijd misdadige afspraken werden mee gemaakt zoals b.v. het recht om GEEN rechtspersoonlijkheid te moeten hebben. Hierdoor kunnen vakbonden iedere tegenpartij op de knieen krijgen door steeds maar méér, en dikwijls totaal onterecht, te eisen.
Dat de meeste arbeiders en bedienden blijkbaar nog niet hebben begrepen dat die bonden hun steeds maar stijgende eisen kunnen waarmaken tot op het ogenblik dat alles plots stopt is me een raadsel. Zo laten de beroepspolitiekers nog steeds maar toe dat die bonden hun fataal werk mogen verder zetten. Zo worden de grootste en mooiste wereldbedrijven die voor de toekomst van een groot gedeelte van onze bevolking zouden kunnen zorgen de ene na de andere uit ons land gestampt. Na Renault (Vilvoorde) kwam General Motors Opel (Antwerpen). Daarna was het de beurt aan Ford (Genk) en nu weer Caterpillar (Gosselies).
Jaar na jaar werd er gestaakt en geëist. En nu hebben de Amerikaanse eigenaars beslist dat het GEDAAN is. Niemand laat graag zijn bezittingen achter in een ander land maar als het nu eenmaal totaal onbewoonbaar is geworden blijft er geen andere keuze over.
Het smerigste is dan wel dat die bonden nu nog durven roepen dat het de fout van de kapitalistische eigenaars is die aan de basis van dit zoveelste sociale drama liggen. Niets is minder waar. Maar van de meeste beroepspolitiekers of vakbondsleiders moet men nooit op veel eerlijkheid of correctheid rekenen.
Feit is dat we maand na maand productieve jobs verliezen en er onproductieve (controleurs, inspecteurs, parkwachters en ander goed bedoeld breigoed) bijkrijgen.
Deze evolutie zal ons nu steeds sneller en sneller fataal worden. De beroepspolitiekers beloven steeds minder belastingen maar het worden er steeds meer. Ze beloven méér transparantie maar alles wordt steeds méér en méér troebel, onduidelijk en oncorrect. Ze beloven een beter leven voor iedereen maar maken onze samenleving steeds meer ondragelijk.
De laatste jaren heeft men onze samenleving meer en meer verzuurd door het ongelimiteerd toelaten van vreemdelingen die hier niets te zoeken hebben. In tegenstelling tot de duizenden arme Vlamingen die jaren geleden naar de VSA trokken om er te gaan WERKEN en hun brood te trachten te verdienen, door zich aan te passen aan de taal en de gewoonten van het gastland doen onze huidige nieuwe bezoekers juist het omgekeerde. Meestal werken ze niet maar komen profiteren van onze sociale door onze ouders en grootouders georganiseerde sociale voorzieningen. Zich aanpassen en onze taal leren is niet aan hen besteed. Integendeel beginnen ze meer en meer te eisen dat we ons aan hen gaan aanpassen. Gelet op hun hoog nataliteitscijfer is het duidelijk dat onze kinderen en zeker onze kleinkinderen zullen moeten gaan uitvoeren wat zij zullen bevelen. Is dit nu werkelijk wat onze autochtone bevolking of wat er nog van rest wenst?
Beste lezers, de volgende verkiezingen van 2018 (Gemeente) en 2019 (Nationaal) zullen de ALLERLAATSTE kans zijn die U zal hebben om het tij nog te doen keren. Straf die drie partijen die ons land naar de totale vernieling hebben gebracht nu eens eindelijk af en schenk uw stem eens aan diegenen die nooit een eerlijke kans hebben gekregen om het beter te mogen doen. Besef dat iets zoals het “cordon” een soort misdaad is en dat deze misdaad aan de basis ligt van veel van uw huidige problemen. De stijgende criminaliteit en de onbetaalbaarheid van het stijgende aantal vreemdelingen zijn er maar enkele voorbeelden van. Wees eens moedig en laat U niet meer bedriegen door steeds nieuwe beloften van diegenen die ze nooit hebben gehouden.
Men zegge het voort,
Freddy Van Gaever
P.S.: Volgende bijdrage: Waar staan we nu met VLM?
Belgisch Caterpillarfabriek sluit de deuren De directie van het Amerikaanse bedrijf heeft vandaag 2 september 2016 bekendgemaakt dat Caterpillar de fabriek moet sluiten. Bij Caterpillar in Gosselies werden in maart 2014 al eens 1.331 banen geschrapt maar thans zouden 2.000 mensen hun baan verliezen, aldus een bericht in De Standaard van hedenochtend. Een nieuw menselijk en economisch drama dient zich aan.
BDS boycot Caterpillar Al vele jaren voert de antisemitische boycot-Israël beweging BDS (Boycot, Divest and Sanctions) wereldwijd een boycot van Caterpillar Inc.. Het gekende Amerikaanse bedrijf, vaak afgekort tot CAT, houdt zich voornamelijk bezig met het ontwerp en de bouw van zware machines voor de weg- en waterbouw en mijnbouw. Lees verder…
Ter illustratie:
https://youtu.be/A_yXua6u4Jw
Nochtans worden de Caterpillars ook in het zgn. Palestina gebruikt:
De truuk waarmee N-VA’ers in staat zijn om een Turk of een Marokkaan op magische wijze in een ‘Vlaming’ te transformeren, die truuk heb ik al vaak horen beschrijven maar ik heb hem nog nooit zien slagen.
En toen werd het gat een krater, maar Van Overtveldt boerde voort
![MM900236531[1]](https://i0.wp.com/www.golfbrekers.be/wp-content/uploads/2013/02/MM9002365311.gif)
Kaaiman fileert Gents burgervader.
De institutionele atoombom 
Marc Joris
Caterpillar moet sluiten.