Iemand zin in Ersatz-kip?
Het “fastfood”keten Kentucky Fried Chicken, gespecialiseerd in gefrituurde kippenhapjes, volgt een week lang de “geen-vlees”ideologie. De klanten zijn niet enthousiast.
“Eigenlijk niet kunnen”. “Als je naar de KFC gaat, wil je kip”. “Vlees is vlees. Niks milieu.” “Goedkoop genozem!”. “Smaakt naar rubber”. “Verkoop gewoon kip, stelletje ellendelingen!
Dit filmpje werd bij nader inzien door Corona Beer ingetrokken:
U kent het MSC-keurmerk op het visaanbod in de supermarkt? U bent ervan overtuigd volgens het ecologisch evangelie vis te kopen en eten? Tja. Een goed gedacht en een kurken ziel… en ge drijft boven, meende ons moeder.
Het MSC-label veroorzaakt – zo blijkt uit dit artikel- geen bewijsbare ecologische verbetering. Het heeft daarnaast geen oog voor de sociaal economische duurzaamheid van visserij-gemeenschappen. Terwijl juist het duurzaam voortbestaan van vissers in Nederland, Belgie en Duitsland onder druk staat door de klimaatlobby.
Die lobby heeft weer de zelfde financiers als MSC en machtige steunpilaren van het World Economic Forum! Dus wat kan dan de werkelijke bedoeling zijn van de sponsoren van dit blauwe deugmerkje, dat 2019 al 26 miljoen Britse ponden omzette? Een kleine 80 procent van MSC-omzet komt uit geld dat de vishandel betaalt om dat labeltje op een vispakje te mogen plakken. Lees verder…
… vooral Aziatische mensen…
Wie in Tunesië op vakantie geweest is, zal zich de talrijke kledinghopen op de markt herinneren waarin door de bevolking gegraaid en gekozen wordt. De film toont hoe westerse gebruikte kleding, verscheept in containers, gerecycleerd wordt in Tunesië. In Kerouan zit het sorteercentrum. Het sorteren gebeurt in verschillende fases: eerst worden broeken, rokken, bloezen, hemden, kleedjes per soort in bakken gegooid. Vervolgens komt een tweede sortering naar kwaliteit, maat, seizoen e.d. Schoenen worden gereinigd en gedroogd. Er is een speciale aparte ruimte voor merkkledij. De voor Tunesische markt afgekeurde kleding krijgt een ticket naar zuidelijker gebieden in Afrika. Wat helemaal niet gedragen kan worden wordt gedegradeerd tot vodden, vervolgens verscheept naar Indië, waar het een tweede leven zal krijgen als bv. thermische isolatie.
Het bedrijf telt 1000 werknemers. Er gaan maandelijks 5 miljoen hemdjes (t-shirts) door hun handen. Wat men als toerist niet te zien krijgt zijn de plaatselijke winkels met tweedehandskledij in verschillende prijsklassen.
En af en toe vindt een Europees artikel de weg terug naar Europa… wegens té goed voor de plaatselijke markt.
Wat men zich bij heel deze handel niet realiseert is dat de plaatselijke textielindustrie hierdoor om zeep geholpen wordt.
Net voor de feestdagen is deze conclusie van een wetenschappelijke studie meer dan welkom.
Het vermogen om alcohol te verwerken, heeft mogelijk de verre gemeenschappelijke voorouders van de mens en de mensapen gered van de uitsterving. Het gaf hen een voordeel in de concurrentiestrijd met gewone apen, op een ogenblik dat hun toekomst er weinig rooskleurig uitzag, zeggen onderzoekers in een nieuw boek. (…)
Se non è vero, è ben trovato…
Terwijl we dagelijks een preek omtrent ons consumptiegedrag moeten aanhoren, bepalen de heren (… en dames?) van de haut finance de dans. Bekijken we eens de zgn. geplande veroudering, het vooraf geprogrammeerde stukgaan, bv. van huishoudapparaten. Producten worden gemaakt met een vooraf bepaalde – sterk verminderde – levenstijd. Het doel ligt voor de hand: ervoor zorgen dat gekochte producten regelmatig – liefst zo snel mogelijk – moeten vervangen worden. Een Duits onderzoek uit 2013 bracht aan het licht dat de vooruit geplande slijtagedatum de Duitse huishoudens jaarlijks ca. 100 miljard euro kost. En als toemaatje, worden we dan ook nog met een schuldgevoel opgezadeld: een grote hoop schroot, afval, gevolgen voor het milieu… En als het niet snel genoeg kapot gaat, dan wordt de milieubewuste Gutmensch om de oren geslagen met een te hoog elektriciteits- en waterverbruik, dat van jaar tot jaar “bewuster” dient te worden. Dit alles om de afzet te doen stijgen, de winst van de industrie te doen toenemen en de man in de straat te melken.
Zo worden we gedwongen mee te lopen in het wegwerprad der consumptiemaatschappij.
