Naar aanleiding van tal van discussies over de deelname van België aan activiteiten in het kader van internationale akkoorden ingevolge het lidmaatschap van België bij internationale organisaties zoals de EUSSR, Raad van Europa, NAVO, VN….e.a. is het noodzakelijk te kijken in welke mate deze te verzoenen zijn met de verplichte neutraliteit van België, die opgenomen werd in het scheidingsverdrag van 1839, dat in feite de oprichtingsakte is van de Belgische kunstmatige staat, na de mislukte annexatie door Frankrijk. Dit aspect kwam al ruim aan bod in het Tekos nummer 172 van 2018 – en we gaan hier dan ook niet meer op in. Belangrijker is echter , in het licht van recente gebeurtenissen, zich toe te spitsen op de “neutraliteitsverplichting”.
De laatste jaren waren er immers tal van betwistingen over de bovenvermelde activiteiten, ik denk hier o.a. aan het Marrakesh pact van de VN m.b.t. de immigraties (lees : invasies), en meer recent aan de deelname van België aan de NAVO missie in Jordanië om Syrië te bombarderen om de VSA te helpen met het stelen van de Syrische olie. (werd ook goedgekeurd door het Vlaams Belang!!).
Deze belangrijke vragen werden echter nooit hierbij gesteld:
In welke mate zijn dan dergelijke activiteiten in overeenstemming met het scheidingsverdrag van 1839 ??
Waren er vroeger reeds schendingen van deze neutraliteit?
Kijken we even naar Het Verdrag van Londen (1839). Artikel 7 stipuleert dat België neutraal dient te blijven: “Groot-Brittannië en Pruisen garandeerden de neutraliteit en veiligheid van België .. “ Dit citaat is echter onjuist! Zie infra.
De westerse beschaving heeft een absoluut dieptepunt bereikt. God als Schepper van alles wordt openlijk bestreden. Jezus Christus als Verlosser van alle mensen, het christelijk geloof en de Kerk worden uitdrukkelijk en systematisch bespot, terwijl zij de pijlers zijn van de westerse beschaving. De natuurwet (de tien geboden) wordt publiek afgewezen en de werkelijkheid openlijk ontwricht. Hierdoor wordt het huwelijk steeds meer vernietigd en het rijkdom van de seksuele verschillen van man en vrouw bewust vertroebeld. Waar geen eerbied is voor God is er ook geen eerbied voor de mens. Het menselijk leven wordt niet als onaantastbaar en heilig erkend, waardoor het doden van de zwaksten (bij het begin en aan het einde van het menselijk leven) zelfs tot een industrie uitgroeit. Hierdoor is ook de samenleving zelf ontwricht. Waarheid, rechtvaardigheid, veiligheid en vrijheid horen niet meer tot ons dagelijks leven. De maatschappij wordt grotendeels beheerst door leugen, onrecht, geweld en dictatuur. Zo worden nu de kostbaarste vrijheden en persoonlijke grondrechten van de mensen ontnomen, onder voorwendsel van de corona. De grootste dictators uit de geschiedenis konden slechts dromen van wat de westerse regeringen ons nu opleggen en bovendien zijn ze er in geslaagd langs gemanipuleerde media, om het volk zelf de schuld te geven, nl. omdat het zogezegd de gedwongen maatregelen niet strikt genoeg opvolgt.
De perversiteit van de westerse samenlevingen weerspiegelt zich ook in hun buitenlands beleid. Westerse landen gaan zonder enige schaamte overal ter wereld soevereine landen, die hen niets misdaan hebben, zonder enige morele verantwoording bombarderen, wettige regeringen ontwrichten en hun bodemrijkdommen plunderen.
De meeste regimes die de westerse beschaving nu beheersen zijn verrot, mogelijk op een hoge uitzondering na zoals Hongarije. Het omverwerpen hiervan is niet alleen wettelijk verantwoord maar zelfs moreel verplicht, in de mate dat het in evenredigheid gebeurt en zonder geweld. Iedereen is geroepen hieraan mee te werken. Het volk moet de indringers en tirannen verdrijven, de ketens verbreken, de decadentie stoppen, de dictatuur afschudden, de vrijheden herstellen en het soevereine land met zijn waarden terug in handen nemen. Dit is overigens geheel in overeenstemming met resolutie 37/43 van de Verenigde Naties (3 december 1982: het volk heeft het recht zijn onafhankelijkheid, nationale eenheid, bevrijding van vreemde koloniale machten, met alle middelen, zelfs met gewapende strijd te verdedigen).
Zoals Frankrijk met de Franse Revolutie de hele westerse beschaving flink heeft verwoest, zo kan het nu ook de voorloper worden van een gewettigde strijd tegen een geheel ontaard regime om de authentieke christelijke en menselijke waarden te herstellen. Rémy Daillet-Wieleman heeft hierbij al het voortouw genomen met een oproep: “Voor een vredevolle en wettige staatgreep, met 82 maatregelen, waarvan 15 die onmiddellijk van kracht zijn”.
Bij deze 15 horen: verbod op massale vergiftiging van de grond door chemische of kunstmatige middelen, verbod op installatie van 5 G, afschaffing van de verdragen van Lissabon, Maastricht en het Schengen akkoord (getekend door Europese bureaucraten over de hoofden van het volk), afschaffing van alle vormen van milieutaksen; verbod op massale vaccinatie, afschaffing van dwangmaatregelen opgelegd omwille van de corona en van de boetes hiervoor uitgeschreven; onderzoek naar de ministers en staatssecretarissen sinds 1981. De andere maatregelen handelen over grondige hervorming van bankwezen, gerecht, onderwijs, voedselvoorziening, gezondheid, vereenvoudiging van de administratie, vrijheid van werken en beroepen, herstel van de openbare eerbaarheid, afschaffing van de 580 vormen van belastingen… Frexit, Frankrijk uit de EU, herstel van de soevereiniteit van het volk, opheffing van de vrijmetselaarsloges en van satanische en criminele organisaties en de leden vanaf de 33e graad moeten voor de rechter komen, afschaffing van subsidies voor abortus en opheffing van Family Planning en aanverwante organisaties, afschaffing van homohuwelijk en al wat er mee samenhangt. Iedere “dokter” die zich vergrijpt aan “chirurgie-charcuterie” om personen van geslacht te veranderen wordt gestraft met 10 jaar effectieve gevangenisstraf, afbreken van heiligschennende beelden en heropbouw van monumenten en kloosters door de Franse Revolutie verwoest, afschaffing van de huichelachtige leuze “vrijheid, gelijkheid” en zoeken naar een nieuwe leuze, herstel van de monarchie…
De bijval voor dit uitgebreide voorstel is overweldigend. Ieder kan zich inschrijven om dit te steunen. Bovendien blijkt er in de VS een gelijkaardige staatsgreep bezig te zijn. De nieuwe staatssecretaris van defensie Chris Miller heeft gezegd dat alle oorlogen moeten stoppen en nu stelt hij dat de CIA moet ontmanteld worden. De CIA mag zelf geen enkele geheime operatie meer opzetten, alles moet onder zijn gezag komen. (radio-quebec-coup-detat-mondial-la-cia-demantelee/https://odysee.com/@Radio-Quebec:a).
Nvdr: Sinds pater Daniël het bovenstaande schreef heeft Facebook al het profiel van deze zgn. complotdenker verwijderd. U kunt hier alle videoboodschappen bekijken die hij wereldkundig maakte, o.a. over de Deep State, de Great Reset, Flynn, Big Pharma enz.
*******
De kloof wordt steeds groter tussen enerzijds degenen die door angst aangegrepen de opgelegde maatregelen strikt opvolgen en hierin openlijk in de media geprezen en aangemoedigd worden en anderzijds degenen die inzien dat de dwangmaatregelen buitensporig zijn, wetenschappelijk onverantwoord, het maatschappelijk leven blijken te vernietigen en naar een werelddictatuur dreigen te gaan. Zij worden uit de media gecensureerd, dikwijls persoonlijk bedreigd en ontslagen.
We willen nu aantonen dat we de moed niet mogen opgeven en dat een grondige vernieuwing van maatschappij én geloof toch mogelijk zijn. Vandaar de informatie over deze ‘staatsgreep’ en verder de noodzaak van de uitbouw van een “huiskerk”. Vervolgens geven we het slot van de studie over Antiochië als roep om eenheid. En onder “En dit nog” vindt je verpletterend materiaal dat illustreert hetgeen we schrijven.
P. Daniel
Flitsen
De Opdracht van Maria in de tempel (21 november) is in de Latijnse liturgie slechts een gedachtenis, maar het is een groot feest in het oosten, dat kostbare tradities met meer liefde koestert. En zo hebben ook wij dit feest gevierd. De historische aanleiding is de wijding van “de nieuwe kerk van Maria” in Jeruzalem (543). Het feest verspreidde zich in de 7e eeuw in heel het oosten en tegen het einde van de 16e eeuw in het westen. Gegevens uit het apocriefe evangelie van de heilige Jakobus hebben hierbij een grote rol gespeeld, die overigens ook de moslims hebben overgenomen (We zagen ooit een prachtige moslim film over de kinderjaren van Maria, weliswaar met verschillende historische onnauwkeurigheden maar met een aangrijpend beeld over de zuiverheid van Maria en haar radicale toewijding aan God). Deze verhalen willen de voorbereiding van Maria op haar grootse taak illustreren en vooral haar totale toewijding aan God vanaf haar prille jeugd als “vlekkeloze hostie”, “heilige kelk”, “levende tempel en troon van de Koning”. Na de Eucharistie bidden we altijd een gebed tot de heilige Jozef, een gebed tot de heilige aartsengel Michael en zingen we het Salve Regina.
We hernemen dezelfde titel van ons artikel dd. 25 november – ditmaal echter niet met een vraagteken. En wel omdat het videogesprek met prof. dr. med. Matthias Schrappe gewoon gecensureerd werd. Waarom? Omdat hij het niet eens is met de telling der coronabesmettingen door het RKI, een filiaal van het Duitse federale Min. van Gezondheid..
Telkens men aan de officiële versie van de coronacrisis durft te twijfelen, wordt men ofwel uitgelachen, genegeerd, gecensureerd of zelfs voor de rechtbank gebracht om u te verantwoorden voor zoveel gebrek aan burgerzin.
En wat had hij dan “beweerd” dat zo des duivels was dat het niet voor uw ogen en oren geschikt was? Wel, hij heeft de cijfers durven in twijfel trekken. Hij stelt dat de uitvergroting der coronabesmettingen en relevante cijfers niet zomaar als waarheidsgetrouw kunnen gezien worden. Hij stelt dat – los van de (on)betrouwbaarheid van de tests – het aantal tests, resp. besmettingen, te gering is om dit op de gehele bevolking van Duitsland te extrapoleren. Echter, zijn grote zonde is dat hij het waagde de heiligenstatus van het RKI (Robert Koch Institut), de Duitse versie van Sciensano, in twijfel te trekken, zijnde een “politiek-gestuurd” uitvoeringsorgaan van de regering, het Min. van Gezondheid. En dat bijgevolg de wetenschappelijke neutraliteit niet vanzelfsprekend is.
“… Wij hebben cijfers nodig, geen vermoedens. Er worden grondrechten beperkt zonder dat we eigenlijk correct interpreteerbare cijfers hebben en ik hou dat, zowel als wetenschapper als burger – voor absurd dat we zonder een vaste cijferbasis tot dergelijke beperkingen overgaan… “
Gelukkig werd de video intussen door andere YT-ers geladen. Hier krijgt u hem dus opnieuw, twee keer zelfs. De eerste uit de originele uitzending op ZDF – hopelijk sluipt ten minste een ervan door de mazen van het censuurnet:
Met onze verontschuldigingen voor de kwetsende vraag. Het is niet onze vraag. Het is echter altijd interessant eens te kijken hoe men als buitenlander kijkt naar dit land waarvan mijn I.K. mij als “Belg” registreert. Bv. vanuit Canada, waar het Franstalige Quebec zich naar verluidt verzoend heeft met een doekje voor het bloeden, een resolutie die bevestigt dat Quebec een aparte natie is binnen Canada.
U zal ons vergeven (?) dat we niet alles kunnen vertalen. Waarschijnlijk is de kennis van de taal van Molière bij de meesten van u voldoende om de publicatie grotendeels te kunnen verstaan. Zo niet: bestaat er tenslotte ook een vertaalmodus op het internet.
Bij de inleiding vernemen we:
Mise au point
Ce texte sur la Communauté flamande de Belgique se veut le reflet des positions flamandes en matière de langue. Il a été rédigé par l’auteur du site (Jacques Leclerc) avec la collaboration exceptionnelle du professeur Stefaan Vermeire de l’Universiteit van Leuven. Évidemment, les faits perçus par les Flamands sur cette délicate question qu’est la langue en Belgique peuvent être interprétés différemment de la part des francophones (et vice-versa). Il est même probable que certains faits présentés dans cette page soient considérés comme des faussetés ou des contre-vérités, tant les positions linguistiques sont polarisées en Belgique, sinon inconciliables. C’est pourquoi l’auteur a aussi proposé certaines positions des francophones sur les problèmes perçus par les Flamands. Quoi qu’il en soit, il est extrêmement difficile d’évaluer avec précision la situation linguistique en Belgique, et l’auteur de ces lignes est bien conscient que la perception flamande, surtout au sujet des problèmes bruxellois (et périphériques), peut être mal reçue par les francophones belges. Cependant, il apparaît nécessaire de présenter cette perception afin de faire comprendre aux autres internautes le cas belge qui, à bien des égards, offre une situation unique au monde. Pour le point de vue francophone, il vaut mieux lire le chapitre intitulé «La Communauté française de Belgique».
En même temps, l’aspect critique de cette politique linguistique présenté ici sur la Belgique flamande résulte d’une perception «extérieure» à ce pays, dans la mesure où elle est vue à travers la lunette nord-américaine, en l’occurrence canadienne et québécoise, ce qui ne signifie pas que la perception soit nulle et non avenue. Il ne faut pas oublier que le Canada et le Québec ont aussi une longue expérience du bilinguisme qu’ils ont hérité de la Conquête britannique de 1760, bien avant la création de la Belgique (1830).
Taalverdeling: Ned. vs. “Vlaams” – Fries werd gewoon genegeerd
We halen er deze beschrijving uit van een “franskiljon” en voegen er de onderstaande definitie uit het scheldwoordenboek aan toe, die de stellingname uit Canada bevestigt:
2.2 Le franskiljon (fransquillon)
Les Flamands ont inventé un autre mot, franskiljon(en orthographe française: fransquillon) pour désigner négativement un Flamand francisé (comprendre «assimilé») ou francophile. Il y a lieu ici d’examiner de plus près cette réalité flamande caractéristique. Les «fransquillons» — en langage «poli», on dit les «francophones de Flandre» — constituent une minorité non reconnue et qui ne demandent plus à l’être, mais qui est très significative dans une certaine élite de la population en Flandre. Ses caractéristiques sont les suivantes:
– une présence essentiellement urbaine (Anvers, Gand, Bruges, Louvain, voire même de plus petites villes comme Saint-Trond, Tongres, Courtrai, etc.); – une catégorie issue de l’ancienne bourgeoisie francophone jusqu’au lendemain de la Seconde Guerre mondiale et généralement assez aisée; – une classe aujourd’hui parfaitement bilingue: quand une personne parle parfaitement le néerlandais sans aucun accent et tout aussi parfaitement le français sans aucun accent, on est quasi certain d’avoir affaire à un «fransquillon», car c’est devenu leur caractéristique la plus marquante; – une discrétion caractéristique en matière linguistique avec des positions rarement extrémistes ou revanchardes, mais ce sont des «Belgicains» garantis; – une classe politiquement de moins en moins engagée, se sachant rejetée d’avance par les partis flamands qui les jugent suspects; – une minorité en voie d’assimilation superficielle, car, en privé, elle parle couramment le français, mais se cache à ce sujet en Flandre; – une classe qui fréquente néanmoins un certain nombre d’associations discrètes où les francophones de Flandre se retrouvent entre eux; – une groupe professionnellement toujours privilégié par les entreprises qui recherchent des cadres ou des porte-paroles parfaitement bilingues dont on ne puisse pas deviner l’origine flamande ou francophone, et qui apprécient surtout leur expression sans accent.
Héritière d’une culture francophone mise à l’index en Flandre, cette population a perdu sa presse particulière (journaux La Flandre libérale, La Métropole, etc.), ses activités culturelles extérieures (théâtre en français, conférences, etc.), mais elle reste très cultivée en général (se rend en fait à Bruxelles pour ses besoins culturels). Il est très malaisé d’en évaluer l’importance numérique, tellement elle s’est fondue, voire assimilée superficiellement au reste de la population, mais on l’évalue généralement à une bonne centaine de milliers d’individus.
Ned. : Wat is een franskiljon? Blijkbaar een naam die wij, Vlamingen, gegeven hebben aan verfranste landgenoten, een naam met een pejoratieve achtergrond, een scheldnaam van een niet erkende minderheid, die zelfs niet om erkenning vraagt, maar die wel van grote betekenis is bij een bepaalde elite van de bevolking in Vlaanderen. Met onderstaande kenmerken:
een stedelijke aanwezigheid (Antwerpen, Gent, Brugge, Leuven, en zelfs kleinere steden zoals Sint Truiden, Tongeren, Kortrijk… “
een categorie voortkomend uit de oude Franstalige bourgeoisie tot na WOII en in het algemeen goed gesitueerd
een klasse die de dag van vandaag perfect tweetalig is: indien een persoon Nederlands spreekt zonder accent en daarbij ook het Frans beheerst zonder accent, heeft men met grote zekerheid te maken met een “franskiljon” – dit is immers hun meest opvallende kenmerk
een karakteristieke discretie wat betreft het taaldebat met stellingnames die zelden extreem of wraakzuchtig zijn – het zijn inderdaad gegarandeerde belgicisten
een steeds minder politiek-betrokken klasse; ze voelt zich immers bij voorbaat afgewezen door de Vlaamse partijen die hen als verdacht beschouwen
een minderheid met een oppervlakkige assimilatie, want privé spreken ze meestal Frans, ze houden dit echter verborgen in Vlaanderen
een klasse, die desondanks op discrete wijze onder elkaar afspreekt
een groep die nog altijd beroepsmatig bevoorrecht wordt door bedrijven die kaderleden of woordvoerders zoeken die perfect tweetalig zijn en waarvan men de oorsprong, behorende tot welke taalgroep, niet kan achterhalen.
De laatste paragraaf heeft het over de onverdraagzaamheid der Vlamingen die hun Franse gazetten afgepakt hebben, (over de Franse missen wordt gezwegen), hun culturele buitendeurse activiteiten en die hen verplicht naar Brussel voor een enigszins beschaafd cultureel aanbod. Het zou gaan om enkele duizenden cultureel-zonder verdoving-gecastreerde Franstalige Vlamingen, kortom “franskiljons”. Naar verluidt staan ze op een zwarte lijst in Vlaanderen.
En neen, ze moeten niet met een kenteken als dusdanig op hun revers rondlopen.
BRUSSEL: HET EERSTE EN ERGSTE SLACHTOFFER VAN BELGIE
Sommigen zullen het niet graag horen maar de waarheid heeft haar rechten: Brussel is nooit een Vlaamse stad geweest. Net als Leuven, Antwerpen, ’s Hertogenbosch, Lier, Turnhout, Breda, Tienen, Zoutleeuw … is Brussel immers een Brabantse stad. Dit is allerminst kleinzielige haarklieverij. Want het historische feit dat Brussel deel uitmaakt van Brabant en niet van Vlaanderen heeft verstrekkende gevolgen gehad.
Brabant – net als Holland, Loon (Limburg), Gelderland en de andere vorstendommen van de Nederlanden (dus ook Namen, Henegouwen, Luxemburg) behoren immers tot het middeleeuwse Duitse Rijk. Vlaanderen (d.w.z. Oost-Vlaanderen, West-Vlaanderen, Zeeuws-Vlaanderen en Frans-Vlaanderen) bekleedt dus een uitzonderingspositie in de Nederlanden.
Vlaanderen behoort immers als enige tot Frankrijk en niet tot het Duitse Rijk. Er is echter één uitzondering: Rijks-Vlaanderen (het Land van Aalst). Enkel dit gebied ressorteert, net zoals alle andere vorstendommen van de Nederlanden, onder het middeleeuwse Duitse Rijk. De rest van Vlaanderen hangt dus af van … Frankrijk. Met alle gevolgen van dien.
Het volstaat de oorkonden van steden als Gent, Brugge en Ieper door te nemen om onmiddellijk vast te stellen hoe vaak hier tijdens de middeleeuwen het Frans gebruikt wordt. Uiteraard was in het Nederlandstalige deel van Vlaanderen het “Vlaams” de voertaal van de brede lagen van de bevolking. Toch bezat zelfs hier lange tijd een bovenlaag van Fransgezinde “Leliaerts” veel invloed.
In Brabant daarentegen is het begoede en machtige patriciaat Nederlandstalig. Ook de overheid gebruikt de taal van de bevolking : het Nederlands of “Dietsch”, “Duutsch” of “(Neder-) Duytsch” zoals men het Nederlands toen noemde. Enkel in het uiterste Zuiden van Brabant (dat in het Franse taalgebied ligt) is dat niet het geval. In Nijvel en “le Roman Pays de Brabant” wordt – volkomen logisch – het Frans gehanteerd.
De Belgicistische historicus Godefroid Kurth (1847-1916), de leermeester van Henri Pirenne, stelde dan ook vast: “Le Brabant était la seule de nos provinces où l’on restât fidèle, avec une obstination patriotique à la langue maternelle qui était le flamand (lees “thiois”) lorsque elles (d.w.z. Brussel, Leuven, Antwerpen , Den Bosch enz. ) renoncèrent à la langue savante qui était le latin, c’est en flamand (lees “thiois”) qu’elles délibérèrent sur les intérêts publics. ll y a dans ce simple fait un indice des plus significatifs : le Brabant échappait au rayonnement de la culture française, il vivait de sa vie propre, il formait un royaume en miniature”.
ONDER VREEMDE VORSTEN
Na het uitsterven van de autochtone Brabantse dynastie komt Brussel, net als de rest van Brabant, onder het gezag van de hertogen van Bourgondië. Dit Franse geslacht had reeds eind 14de eeuw de macht veroverd in Vlaanderen. Onder Bourgondisch bewind (1406-1482) vestigen een beperkt aantal edelen en hovelingen zich te Brussel. De centrale administratie van de Bourgondiërs – die overigens ook over Holland, Zeeland en Friesland regeren – verloopt in het Frans.
Dit leidt tot een zekere ‘taalgevoeligheid’. De Franse kroniek-schrijver Jean Molinet verklaart in 1488 dat de Brusselaars Walen en Fransen haatten omwille van hun taal… Vanaf 1482 nemen de Habsburgers de macht over in de Nederlanden. Zowel de Spaanse (1482-1713) als de Oostenrijkse Habsburgers (1713- 1794) behouden het Frans als de taal bij uitstek voor de centrale instellingen. Die zijn sinds 1531 grotendeels in Brussel gevestigd.
Toch krijgen slechts weinig Brusselaars rechtstreeks te maken met de vorstelijke hofhouding, met de Raad van State, de Geheime Raad of de Raad van Financiën. Wanneer een inwoner van Brussel al eens contact heeft met de overheid dan is dat vrijwel altijd het stedelijke college van wethouders, schepenen en gezworenen. Welnu: zowel in het stadsbestuur als in de andere plaatselijke instellingen (ambachten, rederijkerskamers, kerken, kloosters, gasthuizen en godshuizen) blijft het Nederlands de voertaal tot aan de Franse bezetting (1792-1815). Rond 1740 roept de Franse filosoof Voltaire dan ook verontwaardigd uit: ‘Le diable, qui dispose de ma vie, m’envoie à Bruxelles et songez, s’il vous plaît, qu’à Bruxelles il n’y a que des Flamands.’
Men stelt ook hier vast dat Franstaligen steevast de naam “Flamand” hanteren … en niet de correcte term “Néerlandais”. Zij insinueren dat het om een dialect zou gaan en geen cultuurtaal. Tijdens de zeventiende en achttiende eeuw geniet het Frans overal in Europa hoog aanzien. Ook in de Zuidelijke Nederlanden pogen een aantal welstellende burgers de Franse levensstijl na te bootsen. De Oostenrijkse keizer Jozef II verklaart dan ook: ‘Les habitants de Bruxelles et des Pays-Bas (dus niet alleen in Brussel) sont des imitateurs de leurs voisins. Le fond est hollandais (sic) et le vernis français.’ Terloops: met Pays-Bas bedoelt Jozef II uiteraard de Oostenrijkse Nederlanden en niet de sinds 1581 onafhankelijke Noordelijke Nederlanden: de zogenaamde “Provinces Unies”.
We hebben het al zo dikwijls ervaren. Telkens een jonge partij ondanks de druk, de tegenwerking, de kritiek in de media, de verkettering, succes krijgt wordt ze van binnenuit kapot gemaakt. Veel effectiever dan door de concurrentie, want bij druk van buitenaf worden de rangen gesloten.
Bij ons bij de Volksunie, de afgeleide partijvormen ervan, het Vlaams Blok, en nu misschien zelfs ook bij de N-VA en het Vlaams Belang treden ongeleide projectielen binnenin de partij op de voorgrond, richten onheil aan. Dikwijls zijn het randfiguren, met pietluttigheden, bij de gerenommeerde machtspartijen het vernoemen niet waard. De media worden vooraf door de mol(len) ingelicht. In Duitsland waren er sinds WOII verschillende pogingen een rechts-conservatieve (… zelfs geen rechtsradicale) partij op te richten om ze vervolgens af te laten maken, zoals blijkt uit verschillende pogingen bij het AfD. In Oostenrijk hebben ze er ook ervaring mee: de FPÖ werd twee keer door hun voorzitter deskundig onthoofd en gesplitst. De Lega in Italië en het FN in Frankrijk: idem dito. De Brexitpartij in G.B. kreeg ook te maken met dissidente tegenwerking. De onzichtbare vijand binnenin…
De PVV van Wilders… ach, die laat zich niet zo snel intimideren… was sowieso voor de “democratische partijen” onverteerbaar. Stond daar toch wel bij onze noorderburen een ideale schoonzoonfiguur op, de welbespraakte Thierry Baudet, die het FvD naar de top leidde. Een succesverhaal dat de oude machtspartijen met lede ogen zagen geschreven worden.
Dus moest Baudet op de een of andere manier uitgeschakeld worden. Wat is er dan geschikter dan de eigen jongerenafdeling? Of het waar is of niet, wie er onaanvaardbare berichten op de sociale media geplaatst heeft, doet niet ter zake. Dergelijke akkefietjes worden tot in het kwadraat in de media uitvergroot en gestuurd. Het internet, de sociale media zijn daarvoor meer dan geschikt. Ergo: Barbertje moest hangen.
En dan gaf Thierry Baudet de pijp aan Maarten. Had hij niet moeten doen. Hij had gewoon zijn schouders moeten ophalen, schoon schip maken binnen zijn partij en voortdoen. Maar, neen, hij flip-flopte tussen dadendrang en besluiteloosheid. Intussen zijn zelfs de sloten van het FvD hoofdkwartier vervangen.
Politiek is een harde stiel. Je moet behoorlijk brede schouders en eelt op je ziel hebben om er ongeschonden mee om te gaan.
Een analyse:
Eigenlijk hopen wij stilletjes dat Thierry Baudet en Geert Wilders samen een gezamenlijk politiek project kunnen op poten zetten. Al zal dat niet evident zijn. Ze moeten dan wel hun eigen ego eventjes ondergeschikt maken aan het algemeen belang.
De groene minister van Leefmilieu in Brussel, Alain Maron (Ecolo), had ambitieuze plannen: hij wou dat Brussel in de komende maanden en jaren ‘landbouwgrond zou kopen in Vlaams- en Waals-Brabant’. Zo wil hij de ‘biodiversiteit behouden’, ‘lokale landbouw’ bevoordelen en meteen ook ‘een deel van de Brusselse bevolking voeden’. Dat kondigde Maron, die in de coronacrisis ook al een opvallende rol speelde door uit te halen naar de kritische Nederlandstalige ziekenhuizen in Brussel, aan op LN24. ‘Het Brussels Gewest zal die gronden ter beschikking stellen van de boeren, met als doel korte circuits op te bouwen. De discussies zijn bezig’, zo stelde Maron.
De discussies waren vooral bezig op het politieke forum. En de Vlaamse boeren lieten zich ook niet onbetuigd. Zij kampen met een verstedelijking én de groene regeldrang die hen het leven zuur maakt en de grondprijzen de hoogte injaagt. Ook vanuit de gewesten, Vlaanderen zowel als Wallonië, werden de plannen neergesabeld. La Libre Belgique:“Sur quel continent, dans quel siècle, dans quel régime politique Alain Maron vit-il, ou souhaite-t-il vivre ? Le ministre bruxellois de l’Environnement (Écolo) a annoncé que la Région bruxelloise allait acheter des terres agricoles en Brabant wallon et flamand afin de préserver la biodiversité et favoriser une agriculture locale qui pourrait nourrir les Bruxellois.”
‘Op welk continent, in welke eeuw en onder welk politiek regime leeft Alain Maron, of wenst hij te leven? (…) Zijn voorstellen getuigen van een verbazingwekkend gebrek aan kennis over de landbouwsector. (…) Zijn politieke manier van denken verwijst naar een planeconomie het betere communistische regime waardig.’
Nadat Maron er een nachtje wakker van gelegen had moest hij kleintjes toegeven dat hij het weliswaar goed bedoeld had, echter… we hebben het allemaal mis begrepen…
Wij hebben sterk het vermoeden dat hij zich liet inspireren door “Het gezin van Pamela“…
Alain Maron was niet aan zijn proefstuk. Tussen twee drukke wegen wil hij een strook met graansoorten laten beplanten. Brusselse bio.
“Cultiver des céréales entre deux bandes de voiture en plein Saint-Gilles? Le ministre bruxellois Alain Maron porte ce projet étonnant qui suscite l’incrédulité sur la toile.
“L’avenue du Roi, par exemple, verra son allée centrale se transformer en champ de céréales, qui serviront à faire du pain qui pourra être cuit dans le four communautaire qui y sera installé! C’est le type d’action concrète que j’entends soutenir.” Ce tweet d’Alain Maron, ministre bruxellois de l’Environnement et du Climat, a affolé la toile. Planter des céréales en pleine ville, en pleine pollution? Lees meer…
Of… luister naar mijn woorden maar kijk niet naar mijn daden… Wat gaat de CD&V nu doen: uit de regering stappen?
” Olé, het heeft lang geduurd. Ecolo voert de forcing over abortus. Je kan met Ecolo goed samenwerken. Zolang je Frans spreekt en toegeeft”.
Hendrik Bogaert
Dat de CD&V zou gerold worden met een vage belofte voor hun deelname aan de Vivaldi-regering stond in de groen-rode agenda met fluo aangemerkt. De N-VA wist het, het VB wist het. De dweil van de Wetstraat wist het ook maar besloot de “raison d’état”drang te volgen. Hun kiezers weten het nu ook. Hopelijk kunnen ze zich eraan herinneren bij de volgende verkiezingen.
… De Raad van State heeft zijn advies uitgebracht over een reeks amendementen op het wetsvoorstel dat de abortuswetgeving versoepelt. Die waren voor de zomer ingediend om de behandeling van het dossier te vertragen. Voor Ecolo staat nu niets de verdere parlementaire behandeling in de weg, “zoals het regeerakkoord voorziet.” CD&V vraagt respect voor het regeerakkoord en wil zoals afgesproken eerst een onafhankelijk onderzoek… (…)
Tijdens de laatste jaren stellen steeds meer mensen vast dat in België doeltreffend beleid steeds moeilijker wordt. De tegenstellingen tussen Nederlands- en Franstaligen worden steeds groter. Het duurt dan ook ettelijke maanden eer er een federale regering tot stand komt. Ook de “Coronacrisis” (2020-) kan niet degelijk worden aangepakt.
Verlichte geesten hebben uiteraard snel de oorzaak van al die kwalen gevonden: het zou allemaal de schuld zijn van die vervloekte regionalisering. De analyse van deze populisten is zeer eenvoudig. Zij luidt als volgt: Vooral vanaf de jaren 1960’ hebben “domme politiekers” het unitaire België met één regering, één parlement, één administratie… ontmanteld. Zij deden dit enkel uit bekrompen eigenbelang. Zij waren er immers op uit bijkomende (minister) posten te creëren. Enkel daarom hebben de “politiekers” het land verdeeld in gewesten en gemeenschappen elk met eigen parlementen, regeringen en bijbehorende administraties.
Vooral de structuur van het Brussels Hoofdstedelijk Gewest moet het ontgelden. Daar zou – schrik niet ! – zelfs “apartheid” bestaan omdat Nederlands- en Franstaligen voor persoonsgebonden (onderwijs, cultuur, sociale zaken) aangelegenheden ressorteren onder eigen instanties.
Dat daar in Brussel meer dan gegronde redenen voor bestaan, is blijkbaar nog nooit tot die verlichte geesten doorgedrongen. Voorstanders van simpele oplossingen – en gaat niet enkel om MR-voorzitter Jean Louis Bouchez ! – hebben dan ook de oplossing gevonden: weg met de regionalisering en terug naar het zgn. “goede oude België” van weleer. De bevoegdheden van gemeenschappen en gewesten moeten daarom terug in handen komen van België.
Dergelijke lieden denken dat zij “het warm water” hebben uitgevonden. Zij vergeten echter één ding: het systeem waarvoor zij zo hartstochtelijk pleiten… heeft in België gedurende ettelijke decennia bestaan. Het werkte echter niet en leidde tot eindeloze betwistingen. Men zat in een doodlopend straatje. Welnu: uitgerekend daarom werden een hele reeks bevoegdheden overgeheveld naar de gewesten en gemeenschappen. Die konden voortaan naar eigen inzichten maatregelen treffen die beter aangepast waren aan hun concrete situatie.
Maar dit zijn sommigen blijkbaar vergeten. Het is dan ook geen overbodige luxe om eens te schetsen vanwaar wij komen. Dit vergt uiteraard een blik in de geschiedenis.VAN WAAR KOMEN WIJ? De (Zuidelijke) Nederlanden bestonden aanvankelijk uit afzon-derlijke territoria: Brabant, Vlaanderen en Loon (Limburg) elk onder een autochtone vorst. Vlaanderen en Brabant (net als Holland, Zeeland, Friesland…) komen ca. 1400 in handen van het huis van Boergondië. Dit zijn Franse vorsten uit het huis van Valois. Loon echter behoorde tot het Prinsbisdom Luik en kende dus een heel eigen geschiedenis. Vanaf 1482 nemen de Spaanse Habsburgers de macht over tot 1713. Daarna worden Vlaanderen en Brabant bestuurd door de Oostenrijkse Habsburgers (1713-1792/94). De bestuurstaal is Frans.
Onder invloed van de “Verlichting” (“Aufklärung”) raken tijdens de 18de eeuw democratische opvattingen verspreid. De burgers willen meer betrokken worden bij het bestuur van het land. Dit kan enkel in een taal die de mensen probleemloos verstaan.
