In Zweden schijnen ze compleet het noorderlicht kwijt te zijn. Zelfs of vooral bij de Kerk. In Malmo heeft een kerk een nieuw altaarstuk ingewijd. Het altaarstuk is niet nieuw, geschilderd in 2012 door fotografe, artieste en trotse lesbienne Elisabeth Ohlson Wallin, een schilderij dat zij eigenlijk wou schenken aan de Skara kathedraal naar aanleiding van de eerste kerkelijke zegening van een homo-huwelijk in diens 1000 jarige geschiedenis.
De artieste heeft immers een roeping: zij wil per se te pas en onpas geloofsbeleving mengen met minderhedenpropaganda. Adam en Eva werden vervangen door homo-koppels met suggestieve lichaamstaal – de slang die hen probeert te verleiden is een trans-vrouw.
De St. Pauluskerk in Malmo aanvaardde met gepaste eerbied het schilderij, genaamd “Paradijs“, als het nieuwe altaarstuk. Het werd zondag, op de eerste zondag van de advent, feestelijk onthuld door de geloofsvoorgangster, Helena Myrstener, die zich feestelijk op beide borsten sloeg en verklaarde dat “er geschiedenis geschreven was”, door dit regenboog-altaarstuk in haar kerk op te hangen. Ze twitterde bovenstaande foto opdat heel Zweden zich eraan kon vergapen. Je kan je de vraag stellen wanneer Zweden het kruis uit de nationale vlag verwijdert…
Noem ons gerust ouderwets, achterlijk, niet mee met de poco tijd waarin we leven. We zijn er zelfs trots op. Bij het “Paradijs”, hebben wij eerder zoiets in gedachten:
Jan Brueghel de Oude (1612): De Hof van Eden
Nieuwsgierig naar het “oeuvre” van de kunstenares? Hieronder ziet u nog een staaltje van haar kunnen:
Facebook schijnt haar “kunst” niet naar behoren te waarderen:
En wat dacht u van deze artistieke foto?
… geïnspireerd door deze Pièta van Michelangelo in de Sint Pietersbasiliek, Rome:
Sinds de cultuurpausen hun kruistocht tegen de Vlaamse regering ingezet hebben, vinden wij dagelijks inspiratie over Kunst en Cultuur die wij graag met u willen delen. In Merkelland mag er zelfs mee gelachen worden:
Herinnert u zich nog de geniale vondst van “kunstenaar” Jan Fabre die de pilaren van de universiteitsaula in Gent – waar anders? – verpakte in 630 kg gerookte hesp? Die nadien wegrotten… kunst… mag je niet zomaar in de vuilbak kieperen. Of een ander voorbeeld: de mosselpot van Broothaers?
“Wat moeten beginnende acteurs doen zonder subsidies?”, vraagt een subsidieslurper zich af in het Nieuws.
Beginnen in amateurtoneel of solliciteren voor wat slechtbetaalde bijrolletjes. Een kok gaat ook eerst aan de slag als in een restaurant als hulpje voor hij ooit een eigen zaak kan beginnen als chef. Een voetballer gaat ook eerst sjotten bij lokale club in de hoop ooit als prof te kunnen spelen bij een topclub.
Acteurs en “kunstenaars” voelen zich misschien beter dan de gewone man en vrouw in de straat die hun subsidies betaalt, ze zìjn het niet! Integendeel, ze zijn dikwijls linkse rakkers die vinden dat rechtse zakken hen moeten onderhouden.
De Vlaamse regering onder de deskundige leiding van Jan Jambon, roept de hulp in van de Vlaamse burger. Vooral de projectsubsidies zullen niet langer op de begroting wegen. Geef uw voorkeur van schrapping op.
We halen er lukraak eentje uit: maak kennis met Pica asbl (even wachten op laden van facebook) uit Lubumbashi, goed voor een bedrag van 35.453.66. Wat heeft dit met Vlaamse cultuur te maken?
Deze week besteden we in onze Quo Vadis-reeks aandacht aan ànder en hoopvol nieuws en wetenswaardigheden uit en over Syrië. Zoals bv. deze blik in het rijke verleden: het al-Azem paleis in Hama, nu museum, uit het 18de eeuwse Ottomaanse tijdperk. As’ad Pasja al-Azem deelde toen de lakens uit in de Ottomaanse provincie, Syrië, en liet er verschillende paleizen oprichten. Roem is echter vergankelijk. Hij viel in ongenade bij de Grootvizier – de rijkdom die al-Azem vergaard had als belastinginner zal er wel voor iets tussen gezeten hebben – en werd op weg naar zijn verbanningsoord, Kreta, aan boord van het schip vermoord. Zijn dienaar, een Georgische mammeluk, verraadde waar de schatten van zijn voormalige meester verstopt waren en werd daarvoor beloond met… de positie van zijn meester. Van slaaf tot Pasja: Uthman Pasha al-Kurji. Verraad loont.
Hama is dan weer beroemd om zijn waterraderen in de Orontes. De stroming van de rivier brengt het rad in beweging. Tegelijk wordt het water uit de rivier opgeschept en boven in het aquaduct geworpen. Het daar vergaarde water wordt gebruikt voor irrigatie. Op mozaïeken in het nieuwe museum is te zien dat al in de 5de eeuw raderen werden gebruikt. De huidige raderen zijn ontworpen door de 13e-eeuwse Ajjoebiden. Zij hebben er 30 gebouwd waarvan 17 de tand des tijds hebben doorstaan, ondanks het feit dat ze allemaal zijn hersteld in de mammelukse en Ottomaanse tijd.
De organisatie S.O.S. Chrétiens d’Orient hoeven we niet meer voor te stellen. Deze groep onbaatzuchtige Franse christenen verdient een serieus deel van hun toekomstig verblijf in de hemel met het werk dat ze op aarde doen – niet alleen in Syrië maar ook elders waar christenen belaagd worden. Zij draaiden deze video over de huidige situatie in de christelijke stadjes Mhardieh en Squelbieh, jarenlang het mikpunt van de terroristen in Idlib.
Beelden uit het verleden. Pure wanhoop. Ziet u daar Witte Helmen?
Deze kerk der Melkitische Grieks-katholieke geloofsgemeenschap in Aleppo werd hersteld. De kerk was meermaals het geliefde mikpunt der terroristen.
En deze man getuigt over de “gematigdheid” der terroristen. Nog veel werk aan de winkel in Aleppo:
Maar deze soek is alvast helemaal opgeknapt:
Het Nationale Museum van Aleppo werd heropend:
Hoe de collectie in allerijl gered werd:
Soefi dansen in Damascus:
Winkelen in Damascus:
Oude ambachten: portrettekenen op leder:
Het Al-Farah koor bracht woensdag ll. een concert in de centrale gevangenis van Damascus. Sommige liederen werden gecomponeerd door gevangenen. Eerwaarde Elias Zahlawi stelde dat dit tot doel heeft met de gevangenen in contact te treden en hen te helpen terug te keren naar een normaal burgerbestaan.
Syrië neemt deel aan de International Final of World Robot Olympiad ( WRO) 2019, (competitie robotisering/automatisering) die zal plaats vinden het Hongaarse Gyor onder de titel “Smart Cities”, van 7 tot 10 november. 73 landen met 423 ploegen zijn ingeschreven.
De recent heropende Syrisch-Irakese grensovergang van al-Bukamal. Beeldmateriaal van de ISI satelliet:
Het Syrische ministerie van transport gaf het startschot voor een groot nieuw project, nl. een 18 km spoorlijn tussen Hassiya en het treinstation van Qattineh in Homs. Men verwacht dat daardoor de prijzen van bouwmateriaal zullen dalen. Er wordt echter nog groter gedacht: een gemeenschappelijk Syrisch-Irakees-Iraans project dat de kusten moet verbinden: van Latakia (S)naar Basra (Irak) en Imam Khomeini Port (Iran).
In Genève kwam gisteren voor de derde dag het comité voor de nieuwe Syrische grondwet bijeen.
Ondanks massaal burgerprotest wordt de monumentale Sint-Annakerk van Gent omgevormd in een ordinaire supermarkt. Dat sommige kerken een nieuwe bestemming moeten krijgen kunnen we begrijpen, maar geef een kerk met erfgoedwaarde toch de eer en het respect die haar toekomt. Een gebouw met dit allure verdient beter dan de verkoop van voedingswaren, poetsgerief, dranken allerhande. Gelovig of niet gelovig, iedereen moet toch de culturele waarde van een dergelijk gebouw erkennen. Zijn er dan geen andere invullingen zoals bv. bibliotheek, vergader- of tentoonstellingsruimte, concertzaal…
Eindelijk krijgt de Handelsbeurs in Antwerpen terug de glorie die ze verdient. Wij hebben het altijd een schandaal gevonden hoe dit uniek stuk patrimonium dreigde te verdwijnen.
De Grote Leider én burgemeester van de Sinjorenstad (… uitstervende bevolkingsstam) hield er een inwijdingstoespraak. Vanop een verhoog, zoals het een man van stand toekomt. Wij hebben een andere burgemeester, lang geleden, Lode Craeybeckx, in herinnering die daar een daverende 11-julitoespraak hield.
Onze redactie klaagde in 2013 de vervallen toestand aan (de geplaatste afbeeldingen zijn verdwenen). U kan echter uitgebreid details en foto’s, die de verwaarlozing en leegstand aantonen, hier bekijken.
Derde dag in Sint Petersburg. Na het ontbijt gaan we het barokke zomerpaleis van Katharina de Grote in Tsarskoje Selo of Poeshkin, op een goede 30 km afstand, bezoeken. Tijdens de rit maakt Elena , zoals gebruikelijk, van de gelegenheid gebruik om ons meer over haar land te berichten.
In de tuinen van het Peterhof hadden we voor het eerst een Indische reisgroep ontmoet. Op de vraag of er veel Indiërs komen, zegt ze dat het aantal toeneemt, maar dat ze hen liever zien vertrekken dan komen. Niks dan last, zegt ze, nooit is er iets goed (genoeg). Ambrasmakers. Ze willen aan boord van een cruiseschip niet in de buurt van elkaar zitten, willen niet in dezelfde bus rijden… het kastesysteem, nietwaar!
We vernemen dat Moskovieten in Sint Petersburg niet geliefd zijn – de neo-kapitalisten- bedoelt Elena “ze kopen alles op”.
Op onze vraag hoe het dan verloopt als Russen naar het buitenland willen – als toerist of voor zaken, niet als “vluchteling”,- stelt zich naar verluidt geen probleem. Er rijdt een bus regelmatig van Sint Petersburg naar de eerste grensstad in Finland; daar kunnen ze een visum voor de EU aanvragen. In een uurtje geflikt. Ook rijdt er elke dag een bus heen en weer om er te gaan winkelen. Dit in tegenstelling tot de strikte procedure hier om een Russisch visum te bekomen, die 120 euro kost. Gelukkig heeft ons reisbureau dit allemaal geregeld. Of men niet ook in Rusland, via de juiste bemiddelingskanalen, op een gemakkelijker manier aan een visum kan geraken? We brengen Elena liever niet in verlegenheid…
In het Katharinapaleis is het ook aanschuiven. En dat begint al aan de poort. Men wordt per groep met gids binnen gelaten. Om de sfeer draaglijk te maken staat er een mini-fanfare te spelen. Een wals van Strauss. Het gedrang is er mogelijk nog erger dan in de Hermitage. Alle jassen, tassen afgeven aan de vestiaire. De vestiairemadame is een dragonder uit USSR-tijden. Op een gegeven moment ging ze in staking, vond het te druk, ging demonstratief op een stoel zitten. Een veiligheidsagent was verplicht haar tot de orde te roepen eer ze bereid was – tergend traag – onze kleding aan te nemen. Over onze schoenen moesten we een wegwerpomhulsel trekken om de prachtige parketvloeren te sparen. Elena deelt ons mee dat we als ganzen achter haar dienen te lopen, niet treuzelen, en in groep van de ene kamer naar de andere voortbewegen. Vooral niet blijven stilstaan om de inrichting een beetje beter te bewonderen. U vindt alle informatie over dit paleis op de eigen webstek http://www.saint-petersburg.com/pushkin/catherine-palace/
Van de beroemde – geherstructureerde – barnstenen kamer hadden wij – persoonlijk – meer verwacht. Onterecht. Misschien zijn we verzadigd, kan er nog weinig ons een bewonderende appelflauwte bezorgen. De muren zijn met 6 ton fijngeslepen barnsteen ingelegd. Nog steeds weet men niet waar de barnstenen bekleding en inrichting gebleven, verstopt werd, nadat deze door de Duitse troepen in 1941 binnen de 36 uur uitgebroken, geroofd en verscheept werd naar Königsberg. Daar liep het spoor dood. (3) Na jarenlang zoeken zonder succes herbegon de reconstructie van de barnstenen kamer in 1982; deze zou 20 jaar duren en kostte meer dan 12 miljoen dollar. Zij werd plechtig geopend in 2003 door president Poetin en de Duitse kanselier Gerhard Schröder.
In video (3) worden enkele theorieën uitgelegd.
‘s Middags eten we aan boord. Vervolgens worden we naar de binnenstad gebracht waar we de rest van de dag naar eigen goeddunken kunnen doorbrengen. Er zijn tal van mogelijkheden al is het moeilijk te beslissen. De afstand tussen bezienswaardigheden lijkt op het stadsplan niet onoverbrugbaar maar valt in werkelijkheid dik tegen. Wat bv. in een stad als Brugge een straatbreedte is van 15 m, is in Sint Petersburg het tienvoudige. Er moeten keuzes gemaakt worden: de Sint Isaac-kathedraal, het Fabergémuseum, het Yusupovpaleis, de Bloedkerk… We hebben nog dààagen nodig om alles te zien wat er eigenlijk op ons verlanglijstje stond. En dat lukt niet. Bovendien willen we gewoon de sfeer van de stad opsnuiven… Een wandeling door de tuinen van de Admiraliteit, langs de Bronzen Ruiter, nog een blik op het Paleisplein, vervolgens de Nevsky Prospekt… we zien wel waar we uitkomen. Voor Sint Isaac is de tijd te kort; er staat een lange rij te wachten. En we willen ons eigenlijk niet weer ergeren aan een zichtbelemmerende massa toeristen.
Op de Nevsky Prospekt bevinden zich ook kerken. We lopen we de lutheriaans-protestantse kerk van Sint Pieter en Paulus binnen, waar we niet verder dan het portaal komen wegens “respect voor gelovigen”. Tijdens USSR tijden werd er minder respect getoond: de kerk werd omgevormd tot een schaatsbaan en later tot een binnenzwembad (foto’s)
De R.K. Sint Catarinakerk (links) daarentegen is gastvrij: er is net een eredienst aan de gang – de priester nog met zijn rug naar de gelovigen, er klinken Gregoriaanse liederen. Restauratiewerken zijn nog steeds niet voltooid – de kerk overleefde twee branden en de USSR. Geen enkele toerist – van eender welke makelij – te bespeuren. Even rusten. Niet te verwarren met de Armeense Sint Catarinakerk een beetje verder op de Nevsky Prospekt, verborgen tussen de huizen (onderaan). Oorspronkelijk stonden hier stallen van tsarin Elisabeth. Catharina de Grote schonk de gronden aan de Armeense inwoners van Sint Petersburg… de keuze van de h. Catharina als patroonheilige is niet toevallig. De sovjets sloten de kerk in 1930; tijdens WOII: hoofdkwartier van de luchtdefensie. In 1993 teruggave aan de Armeense kerk. (eigen webstek)
En dan heb je nog deze mastodont: de Kazan kathedraal, gebaseerd op het ontwerp van de Sint Pietersbasiliek in Rome.
Het is beginnen regenen. Waarmee we tot een raar stedenkundig fenomeen komen. Bij ons lopen dakgoten over in verticale regenpijpen die het water ergens onder de grond, al dan niet via een putje met rooster, in het rioleringssysteem laten afvloeien. In Sint Petersburg ziet het er enigszins anders uit. De regenpijpen hebben een doormeter van ca. 20 – 25 cm; in sommige is een elektrische kabel te zien, die in de winter de pijp moet verwarmen zodat ingesloten sneeuw en ijs kunnen smelten. De regenpijpen eindigen, soms met een kleine knik, net boven het voetpad. Bij regen… moeten we er tekening bij maken?… stroomt het water in je schoenen. Zo krijg je het gekke beeld van voetgangers die een extra grote stap of een sprongetje maken over een waterstraal die vanaf de regenpijp – over het voetpad – naar de straat, naar een riooldeksel (roosters zijn eerder zeldzaam) loopt. Elena – berustend – “wij zijn dat gewend”. En dit is dan het resultaat in de winter:
Een winkelcentrum met galerijen is een juwelenhemel voor liefhebbers. Kaviaar is duur. Verder kan men zowat alles kopen zoals bij ons. In een bekende patisserie worden gebakjes volgens gewicht verkocht.
En verder heb je quasi overal een bijna opdringerig souveniraanbod. De beschilderde poppetjes in alle maten, kwaliteiten, prijzen (matroesjka’s) met bv. gezichten van Merkel, Trump, Macron, Poetin… , gelakte beschilderde doosjes in alle vormen en afmetingen, nep-Fabergé-eieren, waterverfschilderijtjes, nepiconen, aardewerk, messen, houtsnijwerk, barnsteenjuwelen, kleding met opschriften/afbeeldingen, (… Poetin met ontblote bast op een paard, Poetin met een beer, Poetin als onvervaarde ridder met harnas en zwaard, Poetin aan schietstand, met kalasjnikov, Poetins gezicht geplakt op een Peter de Grote-afbeelding, Poetin in smoking, Poetin op de dansvloer… je kan het zo gek niet verzinnen of Poetin werd door de souvenirbranche gecommercialiseerd), pelsen mutsen, jassen, stola’s…(hier geen stigma voor pelsenjasmadammen), handschoenen, dikke wollen sokken en truien, vilten pantoffels en hoeden, nep-legerattributen zoals petten, helmen, insignes, vesten, dolken… en chocolade, waarop ze ongelooflijk trots zijn. Dat dit bij ons geen weerklank vindt, schijnen ze niet goed te begrijpen.
We worden ‘s avonds door Elena en de bus opgepikt op het afgesproken uur om terug te keren naar de Chicherin voor het – laatste – avondmaal. Onderweg zetten we een aantal deelnemers van onze groep af bij een theater voor een facultatieve folkloreshow van Bagatitsa.
En dan moeten de koffers gepakt, in de bar een laatste cocktail gedronken… morgen vroeg is de Wolgacruise ten einde. Terugvlucht naar huis, overstap in Moskou. Onze pessimistische vrees dat onze bagage niet zal in Zaventem zal aankomen, wordt niet bevestigd.
We zijn een onvergetelijke reiservaring rijker. Onze koffers gepakt met herinneringen. Van Sint Petersburg wisten we ongeveer wat te verwachten, maar Moskou ontpopte zich voor ons als de grootste verrassing. Van vooroordelen is nog niemand wijzer geworden.
Elena heeft kaarten voor het Hermitage, het voormalige Winterpaleis, besteld. De collectie – omvang en cultuur-historische waarde – is met geen woorden te beschrijven. Om een beeld te geven van de omvang geeft Elena ons deze tijdinvulling: als je voor het bekijken van elk kunstobject 1 minuut zou uittrekken dan heb je in een vijfdaagse werkweek meer dan 8 jaar nodig… Het is er druk. Langer dan een halve dag is niet doenbaar. Grootste stoorzenders: de Chinese mieren, die alles en iedereen verdringen die hun zicht én selfiemoment belemmeren. Met de blik op het volgende doelwit van hun camera/gsm delen ze links en rechts, vooruit en achteruit, een duw of een trek uit. Kijken niemand in de ogen. Bangelijk. We moeten aan het beroemde terracottaleger denken.
Na de gegidste rondleiding van Elena, mogen we zelf op eigen houtje rondlopen (in het Hermitage of in de stad) en in retrospectief, zijn we nu trots dat wij de kans gehad hebben daar op de marmeren trappen, in de troonzaal…even te mogen verblijven. We hebben van de Chicherin een lunchpakket meegekregen, die we in het Hermitage, in een restaurant- en drankgelegenheid, bij de vestiaire en wc’s, dichtbij de Egyptische en oudheid-collectie, kunnen opeten. Afspraak in de latere namiddag met Elena: op het Paleisplein aan de Alexanderzuil. (video 3)
In de namiddag heeft Elena een boottocht – alleen voor ons gezelschap – georganiseerd op de Neva, op de andere samenvloeiende rivieren en de kanalen. Ontspannend. Even rustig zitten en haar vakkundige uitleg bij het verleden van de stad, bij de talrijke paleizen, het uitgraven van de kanalen, de pantserkruiser Aurora e.d. beluisteren. Te veel informatie om ons te herinneren en hier neer te pennen. Het beeldmateriaal zegt meer dan woorden. Lange passagiers krijgen de waarschuwing niet recht te gaan staan… sommige bruggen zijn zo laag…
‘s Avonds keren we met de metro terug naar de aanlegplaats van de Chicherin. We moeten uitstappen aan de Proletarskaya (een voormalige arbeidersbuurt), waar een shuttlebus van de rederij om de dertig minuten stopt om ons terug naar de boot te brengen. De Sint Petersburg-metro, op het diepste punt 140 m onder de oppervlakte, is een van de diepstgelegen metrowerken ter wereld. Als toegang koop je een muntje, waarmee je onbeperkt mag rondrijden. Ook deze metro is – zoals deze in Moskou – opmerkelijk. En toegankelijker voor westerse toeristen dan de Moskovietse collega vermits niet uitsluitend het Russisch gebruikt wordt. Ook in de trein zelf Engelstalige bekendmaking van heel de lijn, verbindingsmogelijkheden en de volgende halte met tijdaanduiding. Uitermate efficiënt. Een nieuwere lijn is bijzonder veilig en rijdt als op luchtkussens. Daar kan men niet op de sporen vallen, resp. geduwd worden, vermits het perron dicht gebouwd is met op regelmatige afstand stalen deuren. Die deuren worden automatisch geopend samen met de deuren van de trein die aan die halte reizigers laat op- en uitstappen. Opmerkelijk ook: talrijke reizigers op de roltrappen die schaken op hun gsm. Schaken… geen videospelletjes. We zijn in Rusland… logisch.
Op de metro webstek (ook in het Engels) kan je alles nalezen: geschiedenis, foto’s, tarieven… zelfs een interactieve kaart.
Wie geïnteresseerd is en nog genoeg vakantiebudget heeft kan ‘s avonds Het Zwanenmeer gaan bekijken. Er zijn niet veel gegadigden… Voor die prijs kan je het met een gerust gemoed laten…
Morgen is er weer een dag met méér Sint Petersburg.
