U herinnert zich dat er een Turks-Russisch akkoord over een staakt-het-vuren in Idlib gesloten werd waarbij de twee snelwegen M4 en M5, die Syrië doorkruisen resp. van west naar oost en van zuid naar noord vrij van rebellengebroed moeten gemaakt worden zodat ze kunnen gebruikt worden voor het doel dat ze aangelegd zijn: het vervoer van mensen en goederen. Het Turkse en Russische leger zullen er samen patrouilleren om de veiligheid te garanderen.
Niet met ons, zeggen de democratieverdedigers, ook gekend met hun westers koosnaampje “gematigde rebellen”. Kijk en luister naar het sermoen van hun ontvangstcomité:
“In de naam van Allah en zijn Profeet,… vrede, zege en gebed… blablabla… zij met hem en heel zijn sibbe. Wij staan hier popelend te wachten met onze harmonie, bloemenruikers, rijst, dansmariekes en enkele bakken Mort-Subite.”
Grapje! De baardman waarschuwt de goddeloze Russen. Als ze durven hun grondgebied te betreden dan zwaait er wat. Ze peinzen er zelfs niet over de M4 vrij te geven, integendeel, de M5 pakken ze ook terug. En zoals tijdens een poëzieavond belooft hij in een kleurrijke taal “hun hoofden te zullen oogsten”. Immers hun oorlog gaat niet om de autosnelwegen maar om de hoofdenoogst in Damascus, waar ze meteen de dictator hetzelfde lot beloven. En.. vanzelfsprekend… de sharia te zullen invoeren. ISIS heeft daar geen patent op!
In Rusland vermoeden politieke analisten dat Erdogans vriendschap met islamitische terroristen hand in hand gaat met de pogingen door Turkse regeringsverbonden kringen onrust te zaaien bij de 25 miljoen moslims in Rusland en de politieke bestel te ondermijnen. Dat zij in het Russische leger vechten in Syrië is hem een doorn in het oog.
COC Amsterdam eist vertrek van Huffnagel als voorzitter van Pride. Waarom? Huffnagel geeft gewoon een oprechte mening, dat migranten en moslims niet altijd zo aardig zijn voor lhbt-ers. Dat mag je blijkbaar niet zeggen van deze linkse club.
Directe aanleiding zijn uitlatingen van Huffnagel eerder deze week. ,,Die mensen moeten hier niet naartoe komen”, sprak de oud-wethouder van onder meer Amsterdam over vluchtelingen in het programma Spraakmakers op Radio 1. ,,Er zijn er maar heel weinig die kans maken om hier te blijven en het is elke keer hetzelfde: wij zien een kind en denken dan ‘oh, wat zielig’. Terwijl: we zien niet de vader die erachter staat die misschien wel oorlogsmisdaden heeft gepleegd en een moeder die dat heeft gefaciliteerd.”
Het toenemende conflict in de Syrische provincie Idlib gebeurt in een regio doorspekt met een lange reeks gebeurtenissen tussen Turkije en Syrië. Zoals de inmiddels vergeten voormalig-Syrische provincie Hatay, (Sanjak van Alexandretta) die in 1939 aan Turkije uitgekeerd werd na een omstreden referendum.
Onder het Verdrag van Lausanne (1923) maakte Hatay deel uit van het Frans mandaatgebied Syrië en Libanon. Frankrijk organiseerde een referendum juist vooraleer WO II uitbrak en de Hatay bevolking verkoos naar verluidt deel uit te maken van Turkije. Sinds Erdogan zijn blikken richtte op de noordelijke Syrische grensstreek, de Koerden verjaagde en zich nu geroepen voelt om de al-Nusra terroristen in Idlib de hand boven het hoofd te houden – een deel van Noord-Syrië heeft hij al ingepalmd – zijn Syrische media zich in het verleden – in de zgn. vrijwillige Turkse annexatie van Hatay – gaan verdiepen.
Zo zou de Turkse regering massaal Turken verplaatst hebben van andere delen van Anatolië naar Hatay opdat de bevolkingssamenstelling naar wens kon beïnvloed worden. We kennen nog zo’n land dat ongestraft grondgebied inpalmt, de oorspronkelijke bevolking verdrijft en het vervolgens – met de goedkeuring van de VSA – annexeert.
Tientallen jaren lag de Hatay-annexatie zwaar op de lever van de Syrische overheid. Pas in 1990 kwam er enige opklaring toen Turkije beroep deed op de Syrische hulp bij de strijd tegen Koerdische vrijheidsstrijders.
Er werd zelfs een akkoord gesloten om de Syrisch-Turkse Vriendschapsdam – goed voor 28 miljoen dollar – te bouwen over de Orontes. Er werd tevens een akkoord getekend dat Syrië de grensstreek zou veilig houden van de Koerdische onverlaten; zo niet zou Turkije mogen ingrijpen. Een redenering waarop beroep gedaan werd toen Turkije de Syrische Koerden verdreef… en de VSA lieten begaan.
Veel van de huidige situatie herinnert aan Hatay. Opnieuw wordt een streek met Turkse invloeden doorspekt; de overheid, de belastingsdienst, het onderwijs, de media… alles in het Turks. En Afrin bleek niet genoeg. Erdogan wil meer, steeds meer. Na het aangekondigde vertrek van de VSA, wou hij initieel zijn leger zelfs tot aan de oliebronnen – dezelfde die Trump laat “beschermen” – helemaal in het zuiden, tegen de Iraakse grens, laten marcheren.
Drie jaar geleden besteedden wij al aandacht aan Hatay en de Ottomaanse expansiedrang. Sommige video’s zijn intussen verdwenen in een www-zwart gat. De tekst staat er nog integraal. In grote lijnen was dit artikel een toekomstvoorspelling. De vraag “Wil Turkije Afrin bezetten?” moet niet meer beantwoord worden. Afrin werd bezet, wordt gekoloniseerd, geOttomaniseerd. Erdogan wil echter meer… Idlib.
Trouwens niet alleen op Syrisch, maar ook op Iraaks en Grieks grondgebied heeft hij zijn zinnen gezet. Het b.g. Verdrag van Lausanne zou volgens Erdogan moeten herbekeken worden. Mosoel in Irak zou volgens Erdogan “heim ins Reich” moeten keren. En de Griekse eilanden voor de Turkse kust… duidelijk dat die niet bij Griekenland horen, toch? En de noordelijke Grieks-Turkse grensstreek? En wat gaat hij in Libië zoeken? Mogen we bovendien nog eens de bezetting van Noord-Cyprus – in feite een annexatie – in herinnering brengen? De aanwezigheid van miljoenen Turken in Duitsland heeft hij al tot Turks grondgebied in de EU uitgeroepen.
De internationale gemeenschap heeft Turkije veel te lang een vrijgeleide gegeven. Die herroepen is een ander paar mouwen.
Erdogan stelt de militaire invasie van buurland Syrië voor als een religieuze oorlog, reciteert een gedicht dat het Turkse leger beschrijft als het laatste leger van de islam dat bereid is te sterven voor Allah. Hij belooft dat God Turkije steunt en iedereen zal het merken hoe daadkrachtig het leger wel is.
Şu kopan fırtına Türk ordusudur yâ Rabbi. Senin uğrunda ölen ordu budur yâ Rabbi. Tâ ki yükselsin ezanlarla müeyyed nâmın, Galib et, çünkü bu son ordusudur İslâm’ın. Yahya Kemal Beyatlı ( 1884 – 1958 )
De brekende storm is het Turkse leger, ya Rabbi. Dit is het leger dat voor u stierf, o Heer. Laat het opstaan, gebed met gebeden, lof, win, want dit is het laatste leger van de islam. Yahya Kemal Beyatlı (1884 – 1958)
DANGEROUS RHETORIC:
President #Erdogan framed Turkish military cross-border offensive as religious war, recited a poem that describes Turkish army as the last army of Islam that dies for Allah. He promised that God supports #Turkey & everybody will see how capable the army is. pic.twitter.com/pwKPwmbpQk
Erdoğan is zijn oriëntatiezin kwijt Nadagen van een overlevingskunstenaar?
Telkens hij zich in nesten werkt, weet de Turkse president zich eruit te redden en anderen met de problemen te belasten. Recep Tayyip Erdoğan lijkt op de legendarische baron von Münchhausen die zich aan zijn vlecht wist op te trekken uit het moeras.
Voor Erdoğan is Syrië het moeras waarin hij dreigt weg te zakken. Zijn populariteitscijfers zijn aan het dalen, en dat niet alleen omwille van zijn mislukte Syrië-politiek, maar ook wegens de economische crisis en het angstregime die in Turkije heersen. Bovendien zit de aanwezigheid van meer dan drie miljoen Syrische vluchtelingen op Turks grondgebied de Turken meer dan ooit dwars. Lees verder…
En Merkel… die kan de scherven van de potten die zij gebroken heeft niet meer lijmen.
In poco media worden ze regelmatig vernoemd, de Oeigoeren, om duidelijk te maken hoe onmenselijk de Chinese overheid optreedt tegen deze benadeelde minderheid. In Syrië hebben ze ook een reputatie, die echter geen medelijden oproept, maar wel een van gewelddadige niets ontziende moordenaars. Zoals bij andere terroristische milities het geval is worden ze zelden of nooit met hun ware achtergrond genoemd, ze dragen het etiket “TIP”, goed voor „Turkestan Islamic Party in Syria“.
Vijf jaar geleden hebben de diaspora-Oeigoeren de strategisch belangrijke stad Jisr ash-Shugur in de provincie Idlib veroverd. De stad was van oudsher door een groot aantal Armeense christenen bewoond. Talrijke christenen werden verdreven, zochten hun heil in de provincie Latakia (regeringsgebied), waar ze nog steeds wonen. Jisr ash-Shugur is tot op heden de hoofdkwartier van de TIP. Hun reputatie is mogelijk nog afschrikwekkender dan hun kerfstok.
Eigenlijk wilde de TIP een kalifaat in de Chinese provincie Xinjiang stichten. De Chinese regering verzette zich – wat in het Westen bijzonder kwalijk genomen wordt. De strijdvaardige Oeigoeren weken uit – eerst naar Turkije (vandaar hun naam) – tot Erdogan inzag dat hij een gevaarlijke gifslang aan zijn boezem gedrukt hield en hen vriendelijk sommeerde hun biezen naar het zuiden, naar Syrië te pakken. Daar voelden de Oeigoeren zich thuis, hoorden tot de beste leerlingen van de Osama bin Laden-klas, de gewilligste volgelingen van ISIS-opperhoofd Abu Bakr al-Baghdadi. Erdogan zag de mogelijkheden voor een gebiedinpalming onder het mom van een “humanitair” initiatief, het „Oeigoerse Oost-Turkistan Verbond voor Opleiding en Solidariteit” (ETESA).
https://youtu.be/PlZ37UUVz4Q
Op 25 april 2015 veroverden ze Jisr ash-Shugur. De stad is het bolwerk van TIP geworden; naar verluidt zouden zich sindsdien ca. 20.000 moslim Oeigoeren in de voormalige huizen der christenen geïnstalleerd hebben. Bij alle latere grote gevechten in het NW van Syrië hebben de Oeigoeren deel genomen; o.a. de zware gevechten om het behoud van het door terroristen bezette Aleppo en in de provincie Homs. Geen enkele christelijke kerk mocht overeind blijven. En als het enigszins kan, geen enkele christen in leven.
De Syrisch-Turkse grensstreek was tot 1947 een Armeens centrum voor overlevenden van de 1915 volkerenmoord. Nadat Syrië de onafhankelijkheid kreeg, zijn enkele tienduizenden Armeniërs naar de Sovjetrepubliek Armenië verhuisd. In het district Jisr ash-Shugur, provincie Idlib, bleef slechts het Armeens-christelijke dorp Yacoubeh. Het dorp werd reeds in 2013 door radicale moslims veroverd; de Armeniërs vluchtten, de Arabische christenen bleven. De plaatselijke priester, Franciscaner pater Dhiya Azziz, werd tussen 2013 en 2016 twee keer ontvoerd, tegen een losgeld vrij gelaten. Bij veilingen in Idlib werden de in beslag genomen huizen en velden der christenen verkocht. Rondom het grotendeels zwaar beschadigde Jisr ash-Shugur delen de Oeigoeren uit de Chinese onrustige provincie Xinjiang de extreem-islamistische lakens uit.
Getuigenis van een gevangen genomen Oeigoer in Syrië:
De NAVO-lidstaat, tevens EU-toetredingskandidaat, Turkije is hun beste vriend. In Merkelland circuleren er bij de pers bewijzen dat in Idlib in Turkije gedrukte Arabische handleidingen verdeeld werden “Hoe omgaan met slavinnen?” Er is tevens sprake van geheime grensovergangen “voor islamisten en hun gezinnen” naar de Turkse gemeente Güvecci, onder het goedkeurend oog van zowel Turkije als al-Nusra.
Laten we ook niet vergeten dat toen Erdogan besloot de Syrische Koerden uit de noordelijke grensstreek te verdrijven, deze als de dood waren voor zijn stoottroepen, vooral dan – u raadt het – de nietsontziende Oeigoeren.
De raad die deze man uit de directe entourage van Erdogan gaf in okt. ’19 aan al-Qaeda in Idlib (HTS) is overduidelijk: “Ga elders “het spel spelen”, moorden, brandschatten, roven en ontvoeren. Ga naar het regeringsgebied, naar de provincie Latakia, dood de Alawieten (Assads oorsprong) en de christenen. Trek naar Raqqa, naar de bergen en ga daar tekeer tegen het Syrische leger, of naar Damascus maar laat de provincie Idlib gerust… die werd al bevrijd! Wij kunnen u niet beschermen.” Noteer: dit is een Turkse regeringswoordvoerder. Intussen beschermt Turkije wel degelijk de terroristen, levert wapens, stuurt Turkse militairen, beschiet regeringstroepen.
Vanuit Idlib, ten westen van Aleppo, werden tot heden dagelijks aanvallen uitgevoerd op de buitenwijken, met veel schade, gewonden en doden. Het Syrische leger heeft nu na 8 jaar strijd, heel de omgeving van Aleppo bevrijd. Met tienduizenden vierden ze dinsdag de overwinning op het Saadallah Al-Jabri plein. Er was eveneens een volksfeest in Deir Ezzor en de stamhoofden met hun aanhang kwamen samen in Khirbet Amo (Qamishli) om hun solidariteit met het leger te betuigen. “Wij zijn ons goed bewust dat deze bevrijding niet het einde van de oorlog is – aldus president Bachar al Assad maandag in een TV toespraak – en ook niet van de plannen van onze vijanden, maar wel het voorspel ervan”. Om de totale bevrijding van Idlib tegen te houden doen onze westerse politici en media nog alles om het Syrische leger en zijn bondgenoten te diaboliseren en op te roepen tot een staakt-het-vuren, zodat ze de resterende duizenden terroristen kunnen hergroeperen en herbewapenen. Zelfs de marionet van de VN, Antonio Guterres speelt vlot mee. Het ziet er naar uit dat het te vergeefse moeite zal zijn. Terwijl het westen zijn krokodillentranen de vrije loop laat over het “nooit geziene humanitaire drama” (volgens hen door de schuld van Syrië en Rusland), gaat de opruiming van de echte gruwel, het overblijvende terroristennest, onverminderd verder, al kost het vele offers. Bij de bevrijding van Aleppo ontdekte het leger een heus rakettenfabriek van de terroristen, met alles er op en er aan! Syrië viert feest. En de luchthaven van Aleppo is weer open!
Eens zullen onze politiek correcte westerse politici, journalisten, universitairen en de hele bourgeoisie ter verantwoording geroepen worden voor hun laffe en blinde steun aan het uitmoorden van een onschuldig volk en het verwoesten van een prachtig land, de bakermat van de menselijke beschaving, de wieg van het christelijk geloof en het kloppend hart van de Arabische wereld. Voor de “internationale gemeenschap”, aangestookt door Israël, uitgevoerd door de VS, de golfstaten, de NAVO (de grootste Noord Atlantische Terroristen Organisatie), moest deze welvarende en harmonieuze samenleving met zijn mozaïek van volkeren en godsdiensten, gebroken worden in sektarische gebieden die elkaar zelf uitroeien, tot plezier van de zionisten. Dit kreeg de unanieme steun van de hele westerse politiek en mediawereld en werd verantwoord door de dag en nacht herhaalde monsterleugen: Help, de Syrische president is zijn volk aan het uitmoorden! Inmiddels blijken onze politiek correcte politici onbenullige schoothondjes te zijn van deze vernietigingsplannen. Ze zijn tafelspringers die als keizers zonder kleren blijven dansen. Ze hebben niet een fractie van de waardering van het volk (en verdienen het ook niet) van wat de Syrische president geniet en verdient vanwege zijn volk. Ze wilden van hem een monster maken, maar hebben er mede voor gezorgd dat hij voor de komende generaties een held, het model van een staatsman werd. Ze hebben zich gedragen als waakhonden van een hatelijke macht. In hun bekrompenheid kunnen ze misschien nog trachten aan te voeren: wij wisten het niet, de toestand is zo ingewikkeld.
Daarvoor is het nu te laat. Hun handen druipen van het bloed van honderdduizenden onschuldige Syriërs. Ondertussen gaat het Syrische volk samen met zijn leger, zijn regering en president bloedend maar moedig en waardig verder met de bevrijding van zijn land tot de laatste centimeter. Toegegeven, zij hebben wat noch Irak, noch Libië hadden, nl. trouwe bondgenoten, die ook zullen helpen bij de heropbouw van Syrië, terwijl het westen op de meest laaghartige wijze het land blijft afbreken. Het enige wat de poco’s kunnen aanvoeren is: wij voelen ons veilig want wij zijn met heel velen. Inderdaad, er is een overbevolking van politiek correcte roeptoeters, leugenaars, gehersenspoelde politici en oorlog propagandisten.
En ze zijn met hun leugens zo ver gegaan dat ze nu het volk de waarheid niet meer kunnen voorhouden (Wil je een meer verantwoorde en nog meer ongezouten aanklacht: klik hier; )
Je krijgt kort nieuws vanuit de gemeenschap. Vervolgens heb ik een overweging geschreven bij de huidige gevechten in N. Syrië, hoewel je onder “en dit nog” een overvloed aan goede artikels daarover vindt.
P. Daniel
Nvdr: Pater Jean van Mar Yakub heeft enkele video’s op het YT kanaal geplaatst. Eentje met Yakub, het weesjongetje dat opgevangen wordt door de klooster-gemeenschap, eentje met zuster Esperanza (… toepasselijke naam in Syrië) en met onze pater Daniël. Klik op de namen. Ondertiteling in het Frans, met vertaling via icoontjes onderaan. .
Vrijdag 14 februari 2020
Flitsen
De grote vasten in de byzantijnse liturgie wordt voorafgegaan door vier
zondagen met een eigen thema: de farizeeër en de tollenaar (in nederigheid het
hart van de wet ontdekken), de verloren zoon (de oprechte verzoening), carnaval
(het eindoordeel) en tenslotte de zondag van de “tyrophagie” (onthouding van
melkproducten, de zondag van de wederzijdse vergiffenis). Nu was het dus de
zondag van carnaval (Gr. apokreos, onthouding van vlees). In de Latijnse ritus heette
deze vroeger “sexagesima” (60e dag of 7e zondag voor Pasen). We
lazen het evangelie van Mattheus 25, 31-46, waarbij openbaar wordt dat al wat
we voor de anderen, de armen (niet) doen, voor Jezus zelf (niet) gedaan werd. Abouna
Georges hield een degelijke preek. We worden gered door authentiek geloof, maar
dat behelst noodzakelijk oprechte liefde en deze vraagt concrete inzet en
daden. De apostel Jacobus leert ons dat geloof zonder concrete inzet dood
is. Humoristisch voegt hij er bij dat
ook de duivels geloven en bovendien sidderen ze nog. Katholieken kunnen van protestanten
veel leren, maar mogen geen verkeerde leer overnemen zoals de “katholieke”
Willibrord vertaling doet in Romeinen 1, 17, die spreekt over de gerechtigheid
“die de mens rechtvaardigt door het geloof en het geloof alleen” (er
staat ‘ex pisteos in pistin’, “door het geloof in geloof”, wat niets te maken
heeft met een eng “geloof zonder de werken!). Lees de brief van de apostel
Jakobus er maar eens op na, dan krijg je hierover wijsheid in overvloed.
Ondertussen is het enkele dagen al zacht weer met af en toe een stralende zon. (video met wolkenbeeld)
Er zijn nog bijzonder (edel)moedige Syriërs. Deze morgen kregen we bezoek van een broer en een zus uit Damascus, christenen. Hun broer was orthopedische chirurg in Parijs en is gestorven. Zijn vrouw, een Française is met haar kinderen in volle oorlogstijd naar haar schoonfamilie in Damascus gekomen. De familie had twee villa’s die allebei vernield werden. Hij zelf is oorspecialist. Lang voor de oorlog is hij naar Polen getrokken en heeft er een paar decennia zijn praktijk uitgeoefend. Nu wil hij nog dienstig zijn in zijn eigen land. Hij had alle materiaal bij voor ieder die een apparaat nodig heeft. Hij deed de testen, de onderzoeken en leverde meteen het aangepaste gehoorapparaat er bij. Geen inschrijvingen, geen voorschriften, geen wachtlijst… wat kan het leven eenvoudig zijn! In de vroege namiddag was hij klaar, we namen samen het middagmaal en hij vertrok met zijn zus.
Het stof van het euthanasieproces eind januari 2020 in Gent, is nog niet gaan liggen. Er is verontwaardiging over het feit dat er over euthanasie negatieve praktijken aan het licht kwamen. De voorzitter heeft ook geweigerd de brief van de zussen te laten voorlezen. Er mag geen kritiek geuit worden op onze euthanasiewet en zeker mag deze niet ondermijnd worden. Eventuele pogingen in deze zin moeten met “prangende” vragen onderzocht worden. En de katholieke ziekenhuizen die iets veel beters willen aanbieden, moeten gedwongen worden de dood in te voeren. Het is duidelijk waar de onwilligen moeten gezocht worden, nl. in het christelijk geloof, bij de katholieke Kerk en bij René Stokman, de algemene overste van de Broeders van Liefde. Neen, heren van de “partij van de dood”, de bisschoppen staan niet boven de wet, maar jullie menen wel boven het menselijk leven te staan, dat van nature onaantastbaar is om jullie zogenaamde “wet”, die de natuurlijke werkelijkheid ontkent, aan allen dwingend op te leggen.
In de Vlaamse openbare opinie is maar één denkrichting toegelaten, die van de vrijmetselarij. Hiermee reageer ik niet zozeer tegen de mensen zelf, die niet of anders geloven. Ook zij zijn “geestelijke” personen, bestaande uit een materieel lichaam en een geestelijke ziel.
Als dit niet het geval was, zouden ze lijken zijn. Puur materialistische, rationalistische mensen bestaan niet. Bovendien hebben zij ook onmiskenbare geestelijke idealen. Wij reageren tegen die dwaze illusie dat een mens louter materialistisch zou zijn en daarom behandeld mag worden als een auto die, als hij versleten is, gewoon opgeruimd mag worden. Deze onredelijke ideologie is een vloek, verdient geen enkele erkenning en brengt niets dan depressie mee. Een wet die zich hierop beroept kan nooit bindend worden, ook niet met een meerderheid. Deze grondgedachte van de vrijmetselarij hoort niet thuis in een menselijke beschaving omdat ze de waardigheid, heiligheid en onaantastbaarheid van het menselijk leven aantast. Waar niets meer heilig is, is ook niets meer veilig. Dit is de natuurwet en de oeroude wijsheid én levenshouding van de mensheid van alle tijden, vanaf Hippocrates tot aan de verduistering van de zogenaamde “verlichting”. Bovendien heeft onze moderne tijd alle mogelijkheden om iets veel beters aan te bieden dan een mensonwaardige dodelijke spuit.
Broeder René Stockman, christenen en de katholieke ziekenhuizen verdienen alle waardering omdat ze, tegen de stroom in, ijveren om aan de lijdende en stervende medemensen van onze tijd hun waardigheid terug te geven. Overigens, welke persoon of instelling in Vlaanderen heeft zich voor deze mensen in nood meer ingezet dan zij? Wie een onderzoek wil naar manipulatie en misbruik van dit proces in Gent, zal meer succes boeken bij de slippendragers van de vrijmetselarij. Het stond in de sterren geschreven dat dit proces in hun hoofdkwartier een triomf moest worden van de euthanasie.
Onmiddellijk daarna hoorden we al de overwinningskreten en meteen de aankondiging dat er een uitbreiding moet komen naar een nóg ruimere praktijk! Voor het geluk van de mensen moet de huidige samenleving bevrijd worden van de dodelijke dictatuur van de vrijmetselarij en wezenlijke vragen stellen om tot oplossingen te komen die authentiek en goed zijn. Een dodende euthanasiespuit hoort niet thuis in een samenleving die zich een “menselijke beschaving” wil noemen, zeker niet in onze tijd nu we beschikken over een waaier van moderne middelen om het lijden te herleiden tot het aanvaardbare.
P. Daniel
Vrijdag 14 februari 2020
Flitsen
Stormweer – Op het ogenblik dat er in België een zware storm woedde was dit eveneens hier het geval. Zaterdagavond was het zo erg dat we zelfs vanuit de nieuwbouw de koer niet konden oversteken om samen met de zusters de vespers te zingen. Alles wat niet vast zit wordt dan door de lucht geslingerd. In de late avond was de storm weer gaan liggen. Een deel van het dak bij de zusters werd weggerukt, een deel van het dak van het kippenhok en enkele stukken muur van het in opbouw zijnde St. Jozefsklooster. Alles samen beperkte schade. Als het erg vriest, sneeuwt of stormt moeten de kinderen niet naar school. In Moskou schijnt dat te zijn bij -50° C maar hier kijken ze lang zo nauw niet! En zo zaten we zondagmorgen op het dak om wat voorlopige herstellingswerken uit te voeren. Het is ook zo dat bij zulk weer de priester van het dorp niet komt en daarom hielden we het op zondag bij de Latijnse ritus hoewel met het Evangelie van de byzantijnse ritus, die vandaag als inleiding op de grote vasten de prachtige parabel van de verloren zoon gedenkt. In de Latijnse ritus werd deze zondag vroeger “septuagesima” genoemd, de “zeventigste” dag of de negende zondag voor Pasen. De volgende dagen werd het nog kouder, – 11°/-13°, en dat betekent dat de meeste buizen bevroren zijn, geen water. Voor het klaarmaken van het middagmaal hebben we al weken geleden een flinke houtkachel geïnstalleerd.
Uitstap – Voor de grote vasten begint, wilden we nog een uitstap maken met de gemeenschap. Omwille van zijn uitstekend schoolrapport mocht Yakub een wens doen. Hij koos een bezoek aan het groot museum in het naburige Deir Atieh en daarna samen ergens eten. Donderdag was daarvoor een geschikte dag. Wegens de koude is het nog geen school en tevens scheen de zon af en toe doorheen de wolken. We bezochten het museum met zijn oudheidkunde, cultuur en heemkunde. Er zijn zalen met prachtige gewelven. Het museum toont hoe de mensen doorheen de eeuwen leefden, aten, werkten, zich kleedden, zich verdedigden, zich vermaakten enz… Grote aarden potten uit het tweede millennium voor Christus dienden om voedselvoorraden te bewaren, mooie ceramiek, sieraden, van sabels en dolken naar de eerste revolvers en geweren, weefgetouwen, sandalen waarvan de begeleidster zei dat ze langer meegingen dan de personen die ze heel hun leven hadden gedragen, stenen deuren met sieraden, primitieve landbouwwerktuigen. Ook troffen we nogal wat christelijke symbolen aan, vooral versierde kruisen …
Daarna bezochten we een pizzeria, waar we gezellig en goed hebben gegeten. Toen we voor de maaltijd samen het Onze Vader baden, zorgden de moslimuitbaters van de zaak dat de muziek even werd afgezet. Zo gaat het in deze respectvolle ”lekenstaat”! We waren net op tijd thuis om Mgr. Dimitri, Grieks-orthodoxe bisschop van Safita te ontvangen (de “vallei van de christenen”, tussen Tartoes en Homs). Hij is ons erg genegen. Hij sprak over de betekenis van de voorbereidende tijd van de vasten in de byzantijnse liturgie.
