Goede Vrienden,

De brief van Paulus eindigt met vijf kleine hoofdstukjes vol praktische raadgevingen en aansporingen voor een goed christelijk leven (Romeinen 12-16). Ze kunnen ook nu gemakkelijk, met veel vrucht door iedereen gelezen worden.

“Stemt uw gedrag niet af op deze wereld. Wordt andere mensen met een nieuwe visie”. (Romeinen 12, 2). Gelooft de grote media niet, laat ze terzijde. Zij hemelen misdadigers op en stellen slachtoffers voor als boosdoeners, die moeten bestreden worden. Het wordt zo verdraaid dat er maar oorlog gevoerd zou worden en de wapenindustrie nog meer zou floreren. Volg ook de nieuwe normen en waarden niet, volg het voorbeeld van Jezus Christus en uw geweten, dan weet je wat goed is, edel en volmaakt. Gebruik uw gaven en tracht in liefde te leven, zoals het Evangelie het leert (12, 3-21). Wat Paulus schrijft over een “levende,  heilige offergave” is precies het tegendeel van wat hij zei over het wangedrag van de heidenen die helemaal leven vanuit vleselijke lusten voor eigen genot en glorie. In Romeinen 13 pleit Paulus in navolging van Jezus, voor gehoorzaamheid aan het gezag, (zolang het niet ingaat tegen de goddelijke geboden). Verder handelt hij over de waakzaamheid, de  verdraagzaamheid, de onderlinge liefde, de eenheid in de gemeenschap. Hij wil dat “de sterkeren” (mogelijk gelovigen uit de volken) rekening houden met de “zwakkeren” (joodse gelovigen). De ene is heel gevoelig en hecht veel belang aan bepaalde dagen en voor een andere zijn ze allemaal gelijk. Geef elkaar geen aansloot.

Uiteindelijk maakt Paulus zijn reisplannen bekend. Hij gaat eerst naar Jeruzalem. Vanuit Macedonië en Achaia heeft hij steun gekregen voor de armen in Jeruzalem. Deze wil hij veilig overbrengen. Daarna wil hij naar de gelovigen in Rome en vandaar naar Spanje, dat  beschouwd werd als het uiteinde van het Romeinse Rijk. Hij blijft gedreven om het Evangelie van Jezus Christus over heel de wereld te verkondigen. Hij heeft heel de streek ten Noord Oosten van de Middellandse zee geëvangeliseerd en nu wil hij nog verder.  Hij weet nog niet dat hij inderdaad naar Rome zal gaan maar dan als gevangene en daar ook de marteldood zal sterven. Op het einde van de brief vernoemt hij niet minder dan 29 mensen en vraagt hen te groeten. Bij sommigen van hen komen de gelovigen samen. En nee, Paulus is helemaal geen onbekende in Rome. Moge deze inleidende woorden slechts een aansporing zijn  om deze vijf kleine hoofdstukjes van Paulus nu zelf ook te lezen.

*

Nu en in volgende bijdrage  brengen we een stichtend verhaal uit eigen midden.  Om aan te tonen dat de materialistische, louter positivistische wereldopvatting van de 18^e eeuw, die helaas de huidige openbare opinie nog domineert, onhoudbaar is. We denken aan de “geestelijke leiders” van het Wereld Economisch Forum zoals Klaus Schwab en Yuval Noah Hariri. Zij schijnen te menen dat heel de rijkdom van het menselijk leven uiteindelijk kan herleid worden tot stofdeeltjes in de hersenen waardoor ze de hele (door hen gereduceerde mensheid) volledig als robots kunnen  controleren. Het zijn de criminele en gevaarlijke illusionisten van de “homo deus”, de mens die god speelt. We geven graag toe dat het materialistisch positivistisch wetenschappelijk wereldbeeld zijn eigen beperkte voordelen heeft. Wanneer iemand in een laboratorium een ware ontdekking doet, kan deze over heel de wereld gecontroleerd en herhaald worden door iedere gelijkaardige wetenschapper, of hij nu een boeddhist is, een moslim, een christen of een confucianist… Dat is de grootheid en universaliteit van deze positivistische wetenschap. Ik weiger echter te aanvaarden dat je hiermee heel de werkelijkheid kunt vatten. Een man kan aan het sterfbed van zijn moeder of van zijn vrouw een diepe geestelijke ervaring meemaken die heel de rest van zijn leven bepaalt en die nooit iemand in een laboratorium zal kunnen vatten. Deze geestelijke ervaring overstijgt iedere materialistische, positivistische wetenschap De mens en het heelal zijn oneindig groter. Alle grote natuurkundigen van onze tijd hebben dit enge materialisme al lang afgelegd en zijn eerder mystiekers in hun kijk op de werkelijkheid, om nog niet te spreken van een Jérôme Lejeune,  vader van de moderne genetica. Het was juist door de eenheid van zijn diep christelijk geloof en zijn uitzonderlijk wetenschappelijk talent dat hij de ene uitvinding na de andere deed. Zie hier dan het verhaal voor deze week.

Nvdr: video 1: een kennismaking met het alavitisme. En klik op: https://humanistischecanon.nl/venster/islam-en-humanisme/alevieten/

Ahmed, een jongen uit Deraa, verblijft enkele dagen bij ons. Hij is uit een familie met vier jongens,  allen alawieten, die oorspronkelijk uit Aleppo komen. Alawieten zijn de zogenaamde slappe moslims, door de harde moslims (soennieten) soms nog meer verafschuwd dan de christenen, omdat zij niet echt als moslims overkomen (zie video 2). Ze houden wel erg van Christus en van Maria. Zijn familie heeft een bijzondere band met Maria. Hij was hier al enkele dagen in 2016 en het klooster trekt hem bijzonder aan. Hij sliep toen in een van de oudste kamers waar de eerste Eucharistie werd gevierd tijdens de heropbouw zo’n 30 jaar geleden) en hij vertelde dat hij daar de geur van olie waarnam. Hij kreeg toen een paternoster met een medaille van Maria die hij sindsdien altijd bij zich draagt. Hij kreeg toen ook zalfolie waarmee hij de krampen in zijn benen verdrijft. Hun familie gaat regelmatig naar de kerk en naar de Eucharistie (uiteraard zonder te communiceren). 

In 2005 was hij zeven jaar en zijn moeder was in verwachting. Er waren grote moeilijkheden met de zwangerschap en de geboorte werd een drama. Het kind kwam geheel zwart tevoorschijn en werd dood geboren. Het medisch team deed alle moeite maar het was tevergeefs. Moeder begon onbedaarlijk te huilen en viel bewusteloos. In een droom zag ze Maria over haar kind komen, ze zei iets wat moeder niet onthouden heeft.  Maria streelde het kind en het kwam weer tot leven, tot stomme verbazing van gans het personeel. Heel het ziekenhuis was als het ware in jubel. De jongen kreeg de naam Noer (licht) en is nu nog markant erg donker van huidskleur, in tegenstelling tot zijn witte broeders.

Goede Vrienden,  

In de hoofdstukken 9 tot  11 van de Romeinenbrief handelt de heilige Paulus over de verhouding tussen Israël en de volkeren. God wil zijn heil en geluk meedelen aan heel de mensheid, daarom begon Hij zich te openbaren aan het joodse volk. Met zijn Zoon Jezus Christus openbaarde en gaf Hij zijn volheid aan allen.

Paulus blijft in hart en nieren een jood, maar lijdt er onder dat zijn eigen volk grotendeels Jezus Christus als zijn verwachte Messias niet heeft aanvaard. Zoals Mozes de zonde van afgoderij van zijn volk op zich wilde nemen en liever samen met zijn volk verworpen worden (cf Exodus 32, 32) zo voelt Paulus zich. In diepste wezen is dit uiteindelijk de houding van Jezus zelf die in onze plaats, zonde werd en verworpen wilde zijn om ons te redden. “Ik zou wensen zelf vervloekt en van Christus gescheiden te zijn als ik mijn broeders… daarmee kon helpen… Hun behoort het kindschap, de heerlijkheid, de verbonden, de wetgeving, de eredienst en de beloften, van hen zijn  de aartsvaders, en uit hen komt Christus lijfelijk voort, Hij die God is…” (Romeinen 9, 3-5).

“Heeft God zijn volk verstoten”? Zo vraagt Paulus zich af. In de loop van de kerkgeschiedenis waren er inderdaad gelovigen die dachten dat God de uitverkiezing van het joodse volk omwille van zijn ontrouw had teruggetrokken en aan de gelovigen uit de volken gegeven, inmiddels de Kerk. Dit noemt men de zogenaamde “vervangingstheologie”. Paulus wijst dit krachtig af. De ontrouw van het joodse volk doet geen afbreuk aan de blijvende trouw van God. Hij verwijst naar de profeet Elia die klaagt dat heel het Noordrijk van Israël God verlaten heeft en tot afgoderij vervallen is (1 Koningen 16, 30-32). Hij roept het uit: “Ik ben alleen overgebleven”. Van Godswege krijgt hij echter als antwoord: “Ik behoud Mij in Israël een rest voor: 7000 man die hun knie niet gebogen hebben voor Baal” (Koningen 19, 18). “Al staan zij vijandig tegenover het Evangelie – maar dat is uw winst – toch blijven zijn Gods vrienden krachtens zijn uitverkiezing omwille van de aartsvaders. Want  God kent geen berouw over zijn  genadegaven noch over zijn  roeping” (11, 28v). Vervolgensis het heil als gevolg van de ontrouw van een groot deel van het joodse volk wel overgegaan naar de heidenvolken. Het falen van de enen is in feite een verrijking geworden voor de anderen. Hoe groot zal dan het resultaat zijn wanneer het joodse volk zijn tekort goed maakt! Verder komt Paulus hierop terug en noemt het een her opstanding: “leven uit de doden” (Romeinen 11, 15.24). Dit is een verwijzing naar de eindtijd.

Het joodse volk vergelijkt de heilige Paulus met een edele olijfboom. De olijftak is van ouds het symbool van vrede. Na de zondvloed kwam een duif terug naar de ark van Noe met een olijftak  in zijn bek (Genesis 8, 11). De olijfboom is het symbool van Israël en de Kerk, geroepen om de boodschap van vrede van Jezus aan de mensheid te brengen. Het joodse volk heeft alle reden om nederig tegenover God te staan maar de heidenvolken eveneens. De heidenvolken zijn als wilde takken, geënt op de edele olijfboom. Zij kunnen wel denken dat de edele takken weggesneden werden voor hen, maar zij werden “tegen hun aard in” (11, 24)geënt. Bovendien mogen ze niet vergeten dat het niet de takken zijn die de wortel dragen maar de wortel de takken. Verder, indien de edele takken omwille van hun ontrouw verwijderd werden, zullen zeker de wilde takken verwijderd worden bij ontrouw. En tenslotte is God bij machte de edele takken opnieuw te enten op de plaats waar ze thuis horen, wanneer zij in berouw terugkeren en weer trouw worden. Hierna geeft Paulus zijn groots visioen:  “De verharding die over een deel van Israël gekomen is, duurt slechts totdat de massa van de heidenvolken (Grieks: to plèroma ton ethnon) is binnen gegaan. En zo zal tenslotte heel Israël (Grieks: pas Israël) worden gered…”  (11, 25v). Sommigen meenden dat de “tijd van de heidenen” voorbij is waardoor de staat Israël gesticht werd maar dit is een al te geforceerde menselijke oplossing. Zie hierop de veel meer Bijbelse visie van vrome joden en rabbi’s: nkusa.org. 

Gods pedagogie gaat van het individuele naar het universele. Heb je een bijzondere gave, wel gebruik ze voor het goed van gans de gemeenschap. Het einddoel is de redding van heel de mensheid en heel Israël. Lezen we hierbij Handelingen 15 over de eerste kerkvergadering en Efeziërs 2, 11-18 over de ”nieuwe mens”

In het midden van de eerste eeuw hielden de apostelen in Jeruzalem hun eerste kerkvergadering. Vrome joden hadden gesteld dat heidenen die in Jezus willen gelovigen eerst jood moeten worden omdat God zich aan het joodse volk geopenbaard heeft. Het bracht grote spanningen mee onder hen die in Jezus geloofden, vooral in Antiochië waar een grote groep joden en heidengelovigen leefde. De concrete vraag was: moeten heidenen niet eerst besneden worden vooraleer in Jezus te geloven? Na de steniging van Stefanus, de eerste martelaar, zal er in Jeruzalem een heftige vervolging uitbreken tegen joden die in Jezus geloofden en velen vluchten naar Antiochië.  Paulus werd eerste een fanatieke vervolger. Bij zijn bekering begrijpt hij onmiddellijk dat het geloof in Jezus zo universeel is dat het geen joodse identiteit vereist. De kerkvergadering in Jeruzalem begint met een toespraak van Petrus. Hij herinnert er aan dat de heiige Geest over de heidenen kwam toen hij voor de honderdman Cornelius en zijn vrienden aan het preken was. Kon hij dan zeggen: Heilig Geest, wacht eens even want deze heidenen zijn nog niet besneden? En niet zonder humor voegt hij er aan toe: Waarom wilt gij hen “een juk op de hals leggen dat noch onze vaderen, noch wij  in staat geweest zijn te dragen?” (Handelingen 15, 10). Dan komen Paulus en Barnabas vertellen hoe God aan de heidenen zijn  Geest evenzeer meedeelt als aan de joden. Tenslotte neemt Jakobus het woord, als het boegbeeld van de joodse identiteit. Hij verwijst naar Amos die aankondigt dat God het huis van Israël zal herstellen en dat ook de heidenen zich tot God zullen keren. Het besluit van deze kerkvergadering is duidelijk: alle volken mogen hun eigenheid bewaren en hoeven geen jood te worden om in Jezus te geloven. De kracht van deze beslissing zal onmiddellijk duidelijk worden. Er heeft over heel de wereld een explosie plaats van groepen mensen die in Jezus geloven. Uit alle landen en talen stromen ze toe.

In de tempel van Jeruzalem was er een zeer strikte scheiding tussen het voorhof waar de heidenen mochten komen en de tempel zelf die enkel voor de joden toegankelijk was. Welnu, Jezus heeft deze “scheidsmuur neergehaald” en de vijandschap tussen deze twee vernietigd “door in zijn persoon uit de twee één nieuwe mens te scheppen en die beiden in één lichaam met God te verzoenen door het kruis, waaraan Hij de vijandschap heeft gedood… Want door Hem hebben wij beiden in één Geest de toegang tot de Vader”” (Efeziërs 2, 14-18). 

P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 14.7.23

Nvdr: foto’s vindt u terug op Deir MarYakub El Mukata indien de techniek en IT-aansluiting het toelaten

Flitsen

Er komen steeds meer groepen bezoekers uit heel Syrië, vooral vrouwen en kinderen. In de kerk wordt telkens over het evangelie en Jezus gesproken en gebeden, waarvoor ook de moslims erg ontvankelijk zijn.

Goede Vrienden,

“Allen, joden zowel als heidenen bevinden zich in de macht van de zonde” (Romeinen 3, 9). De uitgebreide leer over de zonde vinden we in de universele catechismus van de katholieke kerk. Er zijn grote en kleine zonden, dagelijkse zonden en doodzonden, zwakheden en boosheid… Een klein onrecht kan na een tijd echter ook tot een groot kwaad uitgroeien. We mogen best mild zijn tegenover hen die kwaad bedrijven, zowel als tegenover onszelf, zondaars. Belangrijk is dat we eerlijk zijn tegenover onszelf en tegenover God. Immers van nature hebben we de neiging het kwaad bij anderen in het volle daglicht te zien en ons eigen kwaad in de avondschemering met een klein lampje.

Met ons menselijk verstand alleen kunnen we niet begrijpen wat zonde eigenlijk is. We verstaan wel dat mensen die elkaar bedriegen, beliegen en bestelen, een samenleving veel last kunnen bezorgen. De sociale weerslag kunnen we begrijpen. Dat zonde in wezen een opstand is tegen God, kunnen noch de filosofie, noch de wetenschap ons duidelijk maken. Alleen de openbaring geeft ons inzicht in de echte werkelijkheid van de zonde. Alleen de Geest Gods kan de wereld overtuigen van wat zonde is (cf. Johannes 16, 8). Elders spreekt  Paulus over het “mysterie van het kwaad/wetteloosheid/goddeloosheid” (2 Thessalonicenzen 2, 7: Grieks:‘mystèrion tès anomias’, ‘Latijn: mysterium iniquitatis’). Daarom zegt hij ook dat de eigenlijke strijd in deze wereld en in ons persoonlijk leven niet gaat tegen vlees en bloed maar tegen de machten van de duisternis (cf. Efeziërs 6, 12v).

Zonde bestaat uiteindelijk in de zelfverheerlijking en zelfbevestiging van de mens tegenover God, nl. de goddeloosheid. Heiden en jood, allen leven van de schepping maar weigeren zichzelf samen met het heelal nederig als schepsel te zien en de Schepper van alles te erkennen. We hebben de neiging de goddelijke waarden ondergeschikt te maken aan onze aardse waarden. Wat gezaaid werd in de eeuw van de Verlichting (18^e eeuw) gaat nu naar zijn dieptepunt. De Franse Revolutie wilde altaar en troon omverwerpen maar werd zelf een gruwelijke godsdienst met een alles verwoestende misvorming van “vrijheid, gelijkheid en broederlijkheid”. Een van de voornaamste profeten van deze goddeloosheid is Fr. Nietzsche (+ 1900). Zonder ons enige filosofische deskundigheid aan te meten, menen we toch dat hij wellicht het scherpste inzicht had in het wezen van het christendom. Hij begreep dat de Gekruisigde Christus er het hart van is. Arrogant en welbewust bleef hij deze Christus verwerpen. Buigen voor het kruis vond hij een aanslag op de menselijke waardigheid. De “God is dood” slogan wordt aan Nietzsche toegeschreven maar in feite ging hij veel verder en schreef: wij hebben God vermoord! Hij vond dat ook de taak van de mens die zijn waardigheid wil behouden. Een dergelijke levenshouding straft echter zichzelf. Deze “geniale” filosoof is van zijn eigen verzet als krankzinnige gestorven. Andere invloedrijke  figuren van deze goddeloosheid zijn K. Marx (+ 1883) die geen schepper of godsdienst erkent. Voor hem is de werkelijkheid alleen maar aards en bestaat de mens helemaal op zichzelf, onafhankelijk. Dit gaat radicaal in  tegen de houding van de huidige grootste natuurkundigen, die allemaal een soort mystieke dimensie erkennen in de werkelijkheid. Een aparte invloedrijke Franse filosoof is J.P. Sartre. Dat de mens verantwoording zou moeten afleggen tegenover een ander, vindt hij mensonwaardig.  Wie van levensmoeheid en zinloosheid houdt, moet Sartre lezen. De humanistische psychologie van de Amerikanen Carl Rogers (+ 1987) en Abraham Maslow (+ 1970) met een nagenoeg exclusieve nadruk op zelfontplooiing en ontwikkeling van de persoonlijkheid vanuit eigen gevoelens, heeft op haar wijze bijgedragen aan een soort goddeloosheid door het Evangelie als norm opzij te schuiven.

In het verleden ontstonden geheime genootschappen zoals de loges van de vrijmetselaars, voorgesteld als werkplaatsen om de waardigheid van de mensen en de ontwikkeling van de maatschappij te bevorderen. In het verborgen werden godsdienst en Kerk bestreden. Nu wordt de strijd openlijk gevoerd. Klaus Schwab, zijn Wereld Economisch Forum en zijn  ideoloog Yuval Noah Hariri spotten nu openlijk met God, Schepper, Jezus Christus Verlosser, Evangelie en Kerk. Zij beelden zich in dat zij nu zelf de macht en de mogelijkheden hebben om god te spelen. Een verwerping van God is echter ook een verwerping van de waardigheid van de mens.  Voor hen is de mens niet meer dan een manipuleerbaar dier, een robot. Deze arrogante tirannen, zeker van eigen succes, willen beslissen over leven en dood van gans de wereldbevolking. Als we hen laten doen maken ze van de samenleving een hel  (https://thepeoplesvoice.tv/klaus-schwab-god-is-dead-and-the-wef-is-acquiring-divine-powers/).

In het boek Genesis waarschuwt God de mens dat hij zal sterven indien hij zich tegen Gods geboden verzet (Genesis 2, 16).  En zo gebeurt het ook. “Het loon van de zonde is de dood” (Romeinen 6, 23). Deze dood is hier niet zozeer een moment van het sterven, maar de toestand van een geestelijk dood zijn. De mens in de zonde kwetst God maar verwoest ook zijn eigen geluk. “De mens wordt gestraft door datgene waardoor hij zondigt” (Wijsheid 11, 6). “De zonde is de boosheid” (1 Johannes 3, 4). De zondaar wordt door zijn eigen gedrag verplettert. Liever heer en meester zijn en ongelukkig dan leven, liefde en geluk in afhankelijkheid van God te ontvangen. Dat is leven onder de heerschappij van Satan (Hebreeuws: kweller aanklager), als een soort permanente poging tot zelfdoding. De duur van deze kwelling hangt niet af van God, die altijd wil vergeven, maar van de mens die geen vergeving wil ontvangen. De barmhartige vader in de parabel van de verloren zoon had zijn  zoon al lang vergeven toen hij nog in de grootste ellende verkeerde, maar de zoon kon er pas van genieten toen hij in nederig berouw terugkeerde naar zijn vader (Lucas 15, 11-32).

Het nederig en berouwvol erkennen van eigen schuld, de Bijbelse bekering, is zowat de grootste weldaad die we onszelf kunnen gunnen. De apostel Petrus stelde zich voor als de stoere, onverschrokken verdediger van Jezus. Onmiddellijk daarna, bij de openbare terechtstelling van Jezus, gaat hij volledig door de knieën. Hij schreeuwt en tiert dat hij deze Jezus niet kent! Het kraaien van de haan – die uitgelezen Bijbelse figuur! – brengt Petrus tot inkeer: “Hij ging naar buiten en begon bitter te wenen” (Mattheus 26, 75). Wat een kostbaar moment van waarheid, dat de zalige ommekeer bewerkt. Jarenlang mocht ik luisteren naar (en bidden voor) stervenden in het eerste in Vlaanderen opgerichte “hospice”. In het aanschijn van de dood vallen alle maskers af. Herhaaldelijk mocht ik mee genieten van de bevrijdende vreugde van mensen die de waarheid in hun leven erkenden en in nederig berouw tot oprechte bekering kwamen. Leven in zonde en opstand tegen God is eigenlijk verschrikkelijk. De bekering is de weg van de diepste bevrijding, vrijheid en leven. Deze leidt naar het leven in gerechtigheid door het geloof in Jezus Christus. Daarover volgende keer.

P. Daniël, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 30.6.23

Flitsen

Het oogsten van de lavendel gaat verder. De aangename geur in deze periode is bijzonder sterk. In een eerste fase worden alleen de bloemen geoogst en gedistilleerd. We kregen nu 21 kg bloemen bij elkaar. Daarna volgen de bloemen met de takjes. Inmiddels worden ook de abrikozen geoogst.