… dan een socialist voorbij een berg geld.
Sinterklaas bestaat… in Sint Joost-ten-Node
Het is gemakkelijker een hond voorbij een hotdogkraam te loodsen,
Categorie archieven: opinie
Zogezegd
“Als je de reclame ziet die universiteiten vandaag voor zichzelf maken, blijken ze allemaal uit te blinken in ‘diversiteit’, ‘inclusie’ en ‘duurzaamheid’. Soms worden er ook nog lessen gegeven.”
Rik Torfs – 19.10.23 op facebook
Eerst nonkeltje en dan nonkeltje’s kinderen…
Pakt Zelensky’s mayonaise niet meer? In Kiev vreest men dat de oorlog in Israël de intussen teruglopende hulp uit het Westen zal doen slinken. Daarom probeert ‘s werelds meest gekoesterde president op de een of andere manier in beeld te blijven en de conflicten in Israël en Oekraïne met elkaar te verbinden.
Zijn eerste poging: een bezoek aan Israël waarop hij zichzelf uitgenodigd had, om het Westen aan zijn eigen belangrijk persoontje te herinneren door zijn “solidariteit” met Israël te tonen. Volgens het internetportaal Ynet wou hij samen met VSA buitenminister Anthony Blinken zijn opwachting maken, maar Israëls regering wees hem af met als reden “dat het nu niet het juiste tijdstip was”.
Tja. Logisch dat Israël liefst geen concurrent voor mogelijke westerse hulp en media-aandacht ziet passeren.
Bovendien heeft Zelensky Israël niets te bieden; Oekraïne hangt immers zelf volledig aan het westerse hulpinfuus. Maar de Duitse premier, Olaf Scholz, die mocht wel komen; tenslotte kan hij in naam van alle Duitsers nog een paar miljard euro sturen.
Zelensky moet zich realiseren dat zijn tijd als ‘s werelds chouchou eindig is – ook in eigen land. Het Oekraïense bejubelde voorjaars-, zomers- & herfsttegenoffensief loopt nu niet bepaald zoals aangekondigd. En de winter staat voor de deur. Er komt een tijd dat de eigen bevolking er genoeg van heeft. Niet getreurd, Zelensky heeft ten slotte een attractieve echtgenote, die ook al eens ingeschakeld wordt waarbij ze dan van de gelegenheid gebruik maakt om in Parijs te gaan “shoppen” met madame Macron. Onder het mom van medeleven te willen uitdrukken en steun te betuigen met de Israëlische slachtoffers van de jodenhatende Hamas nam b.g. attractieve echtgenote, Jelena Zelenskaja, de telefoon en vroeg een gesprek met de echtgenote van de Israëlische president, Yitzhak Herzog.
Mevrouw Michal Herzog dankte beleefd voor mevrouw Zelenskaya’s steun en solidariteitsbetuigingen in naam van het Oekraïense volk: “Hartelijke dank. Ik weet dit telefoongesprek te waarderen; het geeft ons kracht en verwarmt ons hart. Dit zijn zeer zware dagen.” Aldus werd de mevrouw Herzog geciteerd en zij drukte haar hoop uit dat hun volgend gesprek in vreedzamere omstandigheden zou kunnen plaats vinden.
Ergo: de heer en mevrouw Zelensky moeten wachten tot de oorlog in Israël voorbij is en Oekraïne niet als concurrent voor westerse financiële steun en wapens meer beschouwd kan worden.
Toch wel opmerkelijk: niet president Zelensky telefoneert met collega-president Herzog, maar laat zijn attractieve echtgenote bellen naar mevrouw Herzog opdat er toch iemand zou luisteren naar het medeleven uit Oekraïne.
Is het dit wat men delegeren noemt?
Ze vinden…
Waarom zijn ze zo bang van de waarheid?
Het Belgisch politiek systeem houdt niet van verkiezingen. Daarom organiseren ze die maar eens om de vijf jaar. Om ongelukken te vermijden moet de kiezer begeleid worden. Daarvoor worden experten opgevoerd om duiding te geven vanuit een autoriteitspositie. Het is zinvol dat academici hun expertise ten dienste stellen om het publiek debat te verrijken. Maar dat is helaas niet de bedoeling.
Neem nu prof. Ive Marx. Die spreekt in een opiniestuk voor De Standaard over “De luchtkastelen van het Vlaams Belang.” Kort samengevat, wat het Vlaams Belang voorstelt is onrealistisch en onwenselijk, dus stem er maar best niet op. De stropop is een drogredenering waarbij het standpunt van de tegenstander doelbewust verkeerd voorgesteld wordt, om deze gemakkelijk te kunnen weerleggen. Daarvan is dit stuk een echte masterclass.
Vlaamse onafhankelijkheid, maar ook het N-VA-confederalisme, betekent volgens prof. Marx niets anders dan onoverkomelijke problemen. Wat met Brussel, die staan volgens Marx immers niet te springen voor Vlaanderen. De realiteit is dat Brussel een enclave in Vlaanderen is en dus volgens internationaal recht eigenlijk geen andere kant op kan. Is het niet uit liefde, dan zal de keuze voor Vlaanderen voor hen een verstandskeuze zijn. Want de Brusselse financiële en maatschappelijke problemen zijn van die aard dat enkel Vlaanderen de draagkracht heeft om deze aan te pakken. Wie zal het anders doen? Het armlastige Wallonië dat zelf zijn facturen niet meer kan betalen? Of zal Brussel willen betalen voor de Borinage? Over luchtkastelen gesproken. Vlaams Belang voorziet een apart tweetalig statuut voor Brussel binnen Vlaanderen, met grote mate van autonomie. Dat heeft Vlaams Belang allemaal uitgelegd op onze studiedag Brussel in 2021. We kunnen prof. Marx lectuur hiervan aanraden.
Maar de staatsschuld dan, werpt Marx het volgende onoverkomelijk probleem op. Hier is de eerste vraag niet hoe we die verdelen als België uiteenvalt, maar wel hoe die er in de eerste plaats gekomen is en ten tweede hoe we vermijden dat die verder aangroeit. Barbara Pas en Lode Vereeck presenteerden met Bodemloos een overzicht van de studies over de transfers van Vlaanderen naar Wallonië. Uit academisch onderzoek blijkt dat Vlaanderen zijn deel van de Belgische schuld al lang afbetaald heeft door de transfers en de rentelast. Vlaanderen heeft dus ruime onderhandelingsmarge, maar ook geen belang bij een failliete buur. Vlaams Belang wil genereus de schuld verdelen op basis van bevolkingsaantal. Om die federale schuld niet verder te laten stijgen willen we de fiscaliteit en de sociale zekerheid splitsen. Zo ontvangt de federale overheid een dotatie vanuit de gewesten, terwijl dat nu omgekeerd is. Om dat te realiseren stelt Marx zich de vraag wat voor prijs we daarvoor moeten betalen, alsof de ruiters van de Apocalyps opduiken. De realiteit is echter dat Vlaanderen nu 8 miljard per jaar transfers naar Wallonië betaalt. Veertig miljard per legislatuur, 160 miljard sinds het ontstaan van de N-VA. De politieke vraag is niet welke prijs we willen betalen om dat te stoppen, want we betalen sowieso de prijs. De politieke vraag is dus wel hoe lang we nog bereid zijn dat eigenlijk te blijven betalen.
Want Vlaanderen is demografisch, politiek, financieel en economisch het zwaartepunt in België. Wij hoeven niet te vragen, bedelen, smeken en betalen, maar kunnen onze wil opleggen. Federale onderhandelingen leiden echter tot niets. Omdat dat verloopt via de spelregels van het Belgisch systeem dat erop gericht is een Vlaamse dominantie om te zetten in een Vlaamse minderheidspositie. De uitweg is een assertieve Vlaamse regering onder leiding van Vlaams Belang. België overleeft dat niet. Ook dat legde ik eerder uit, een volgende leestip voor prof. Marx.
Vlaanderen is een migratieland en dat zal Vlaams Belang niet kunnen veranderen, want dat is de realiteit ontkennen, zo debiteert verder prof. Marx. Opnieuw een stropop. Al in de premisse heeft hij het fout. Vlaanderen is immers geen migratieland. Daarvoor hebben we simpelweg de ruimte niet. We zijn het dichtstbevolkte land van Europa! Wie gezinshereniging of humanitaire migratie (asiel) wil aanpakken wordt helemaal geen internationale paria zoals prof. Marx beweert, maar die voert gewoon een ander beleid. Dat heeft twee aspecten. Enerzijds de strengste normen toepassen binnen de huidige wetgevende kaders en anderzijds de wetgevende kaders wijzigen. Op beide aspecten heeft Vlaams Belang tal van voorstellen gelanceerd die uitgevoerd beleid zijn in andere landen. Op het vlak van gezinshereniging is Duitsland veel strenger dan België. Wij zijn ook helemaal niet verplicht asielzoekers zakgeld te geven. Om maar twee detailvoorbeelden aan te halen.
Het Europees wetgevend kader aanpakken, daarover loopt momenteel de discussie met het EU-migratiepact. Pushbacks zijn nu al in crisissituaties legaal. Wie had dat enkele jaren geleden gedacht? Toch stemt dat EU-migratiepact niet tot vreugde. De doelstelling is duidelijk: meer migratie. Dat willen ze doen door illegale in legale migratie te transformeren. Miljoenen per jaar willen ze zo naar Europa halen. België zit wel degelijk mee aan de tafel waar daarover beslist wordt. We ondergaan dat dus niet, we bepalen dat evenmin voor anderen, maar hebben a seat at the table. En beslist de kiezer niet welke Belgische (in de toekomst Vlaamse) regering daar namens ons aan tafel schuift met welk programma? Als echter de EU-wetgevende kaders ons tot ongewenste migratie verplichten met het EU-migratiepact, dan stelt Vlaams Belang de logische consequentie aan onze burgers voor. Een opt out, net zoals Denemarken dat heeft. Als zij daarin slagen, waarom wij niet? Een standpunt dat ondertussen ook N-VA overnam trouwens. Eerst win je de strijd om de ideeën, dan die om de kiezer, dan om de politieke macht. Ook dit had prof. Marx allemaal in onze brochure Fort Europa uit 2021 kunnen lezen.
Tenslotte beweert prof. Marx dat Vlaams Belang tegen economische migratie is. Ik veronderstel dat hij hiermee arbeidsmigratie bedoelt. Migratie is inderdaad geen oplossing voor onze vergrijzing of de tekorten op de arbeidsmarkt. We kunnen hem lectuur aanraden van de onderzoeken naar de kostprijs van migratie. Kortgeschoolde en laagbetaalde arbeid van buiten de EU importeren betekent naast een socio-culturele ook een financiële kost voor de samenleving. €47.000 per Marokkaanse gastarbeider. Vlaams Belang maakt andere keuzes. Wij investeren in productiviteit, innovatie en technologie als motor voor onze Vlaamse slimme economie van de toekomst. We investeren in gezinspolitiek. De geboortetekorten van vandaag zijn de kwantitatieve arbeidstekorten van morgen immers. We hervormen het onderwijs, stemmen het aanbod kwalitatief beter af op de noden van onze arbeidsmarkt. We rationaliseren de overheid en schrappen overbodige functies die tot crowding out leiden op de arbeidsmarkt. We verlagen de belastingen op arbeid in functie van activering. Ook dat had prof. Marx allemaal kunnen lezen in onze brochures en studiedagen, maar dat vergt natuurlijk enige intellectuele inspanning.
Inzake handelsbeleid en Europese Unie presteert prof. Marx het om de voorstellen van Vlaams Belang als een soort Brexit-Bokrijk voor te stellen. Vlaams Belang pleit helemaal niet voor een exit uit de Europese Unie. Wij willen de euro niet afschaffen, maar waarschuwen wel voor de onderliggende economische onevenwichten die tot instabiliteit leiden en de monetaire expansiepolitiek die de waarde van ons geld inflatteren. Mag het nog?
Vlaams Belang is voor importheffingen, hoe is dat te rijmen met de Europese eenheidsmarkt en een open Vlaamse economie die leeft bij handel, roept prof. Marx uit. Probleem is natuurlijk dat die in de EU al bestaan en zelfs tot de fameuze Green Deal behoren. Het carbon border adjustment mechanism om precies te zijn. Ook deze angstschreeuw slaat dus op niet veel. Vlaams Belang ziet wel degelijk een meerwaarde in het bestaan van de Europese Unie waarvoor het ooit opgezet is, als economisch samenwerkingsverband tussen soevereine natiestaten, niet als politiek federalistisch supranationale constructie. Laat nu net het beschermen van de Europese interne markt tegen oneerlijke, deloyale en schadelijke handel daarbij een instrument zijn dat al bestaat in handen van de EU, en waar Vlaams Belang dus voor is. L’horreur!
Kers op de taart is de veronderstelde onbetaalbaarheid van de lastenverlagingen die Vlaams Belang voorstelt. Vlaams Belang stelde onlangs een Nieuw Sociaal Pact voor. Wij leggen de hoofdkrachtinspanning op een massieve lastenverlaging op arbeid. Bart De Wever noemt deze belastingverlagingen trouwens sociaal-economisch extreemlinks, maar zelfs voor prof. Marx is dat te grote onzin om te herhalen. Hoe Vlaams Belang dat betaalt? Door de transfers naar Wallonië te stoppen. Dat is namelijk de interne logica in het programma van Vlaams Belang. We besparen op transfers en geven Vlaams belastinggeld terug aan de Vlamingen. We besparen op migratie en het politiek systeem en geven een betere sociale zekerheid terug.
Dat werd inderdaad door het Planbureau in 2019 becijferd. Dat deden ze op Belgisch niveau. Ze weigerden onze voorstellen per gewest door te rekenen. Dat deed Vlaams Belang dus zelf en daaruit blijkt dat onze voorstellen perfect betaalbaar zijn. De politieke conclusie is dus dat België slecht socio-economisch (en ander) beleid voor de Vlamingen betekent. Dat is dan ook de kern van het Vlaams Belang-programma. Vlaams beleid moet volgens ons afgestemd zijn op Vlaamse realiteit. In het socio-economisch domein zijn de splitsing van de sociale zekerheid en de fiscaliteit zijn daarbij volgens ons essentieel. Wie dat niet ambieert en realiseert, kan geen ander beleid vormgeven. Daarvan is de N-VA met hun droomcoalitie en 33% in 2014 het beste voorbeeld. We kregen gewoon meer van hetzelfde.
Is het Vlaams Belang-programma onrealistisch, onbetaalbaar en onhaalbaar zoals prof. Marx beweert? Niemand is ooit ergens in geslaagd door geen enkele ambitie te formuleren en het op voorhand op te geven. In 2024 kiest de Vlaming wie hem of haar vertegenwoordigt, met welke politieke agenda en welke prioriteiten. De keuze is aan de Vlamingen. Politiek is een strijd tussen belangen. Die strijd beslechten we op democratische wijze.
Gebruik makend van de stropopredenering lijkt prof. Marx te willen voorkomen dat de Vlamingen zich realiseren wel degelijk een politieke keuze te hebben bij de verkiezingen in 2024. We hebben andere belangen dan zij die de status quo willen bevestigen. Die strijd tussen belangen is de essentie van politiek, maar dat wil Marx blijkbaar opheffen. Zodat we enkel nog maar voor meer van hetzelfde kunnen kiezen, een andere keuze is zogezegd ondenkbaar. Zijn opiniebijdrage is niet alleen intellectueel armtierig en flagrante desinformatie, maar vooral fundamenteel anti-politiek. We zouden het bijna populisme durven noemen.
In 2024 beslissen de Vlamingen. En dan is het aan ons.
Tom Vandendriessche, Europees Parlementslid Vlaams Belang
Beschavingsmelancholie
We schreven het hier al eerder: we zijn blij dat we geboren werden in het jaar dat onze ouders de uitbreiding van hun gezin welkom heetten. Al bij al kunnen we terug kijken op vruchtbare en gelukkige jaren. Jaren waar er nog zekerheden waren. We konden nog ‘s avonds in de steden ongehinderd, zonder gevaar voor lijf en leden, gaan eten, een filmpje meepikken, gaan dansen en al dan niet met het openbaar vervoer – of een betaalbare taxi – veilig naar huis keren in de vroege ochtenduren. Er waren in het oude Europa geen oorlogen, het IJzeren Gordijn hield de toestroom uit het oosten tegen, vluchteling was je pas als je uit de politiecombi of de gevangenis kon ontsnappen, Afrika bleef een ver werelddeel waar slechts enkelingen heen trokken voor een (foto)safari of een bezoek aan ons broedervolk aan de Kaap de Goede Hoop (die naam kan inmiddels geschrapt worden – voor blanken is er nog weinig reden voor “goede hoop”), ontwikkelingshulp werd georganiseerd door pater-missionaris die met de collectebus mocht rondgaan, mensenrechten moesten nog uitgevonden worden, vaccinaties voor schimmige ziektes werden in het Tropisch Instituut uitgereikt, griep was iets waarvoor je een dag of twee in je bed bleef maar verder geen aandacht aan besteedde, mannen waren mannen, vrouwen bleven vrouwen, verklede venten waren travestieten, die je in enkele zeldzame beruchte café’s kon bekijken als in het rariteitenkabinet op de foor (… een quasi verplicht bezoek met onze familie van buiten ‘t Stad), op de tram werd nog hoofdzakelijk Nederlands gesproken, bij de gemeente kon je nog gewoon aan het loket aanschuiven voor je papieren, reclame ging over bier, waspoeder, kookvuren, radio’s, TV’s én de M-Brigade met de “Melk moét”slogan…
We kunnen zo nog een tijdje doorgaan.
Het was ook het tijdperk dat de kleurenTV zijn opgang maakte, die een klein kapitaal kostte. En dat het bezit van een auto niet gestigmatiseerd werd. Verder werd een open haard als het toppunt van gezelligheid beschouwd, was het heel normaal dat men na het uittrekken van de jas het pakje sigaretten met bijhorende aansteker op tafel neerlegde. Een chique sigarettenetui en gepersonaliseerde aansteker, al dan niet in een edel metaal, versierd met initialen, waren populaire geschenken. Een nertsjas was een teken van welstand en niet van een dierenfolteraar.
Nog een luxe product was het feit dat we nog konden zeggen wat we dachten en wat we wilden uiten. Een mop was een mop en wie daar niet tegen kon, was een flauwe muggenzifter.
Muziek was muziek met de nadruk op de noten en de tekst. Niet op de hallucinerende lichtflitsen, de spastische dansers, de decibels, de rookmachines, het twijfelachtige geslacht en de even twijfelachtige stemcapaciteit.
Toneelstukken waren verstaanbaar en genietbaar. Zonder naakte acteurs of pornohoudingen.
Een woning huren was geen onmogelijke opdracht. Een woning kopen en kamer na kamer renoveren volgens eigen smaak en financiële middelen mocht toen nog. Je stookte die warm volgens eigen keuze: kolen, olie, gas, hout. Niemand bemoeide zich ermee.
En we realiseerden ons toen niet hoe gelukkig we waren. Kortom: we waren een goed functionerende beschaving. Na de 1990-er jaren ging het bergaf. De linkse betweters van nu kennen de b.g. gouden jaren niet, hebben ze niet beleefd. Maar ze lezen ons nu wel de les omdat we toen blijkbaar alles verkeerd hebben gedaan.
Ook in Vlaanderen dreigt de electorale tsunami
Jaak Peeters zet enkele feiten op een rijtje, die de titel zullen waar maken.
- De Belgische premier Decroo houdt niet op met het sturen van zegebulletins: dit land staat er beter voor dan door al die azijndrinkers wordt uitgekrijst. De kranten smeerden de goednieuwsboodschap van de Belgische premier opvallend breed uit. Alsof ze aan hem schatplichtig zijn.
Geen kat gelooft dat de Belgische staat er goed voor staat. Om dat te beseffen zijn er niet veel cijfers nodig. Slechts ééntje volstaat: de staatsschuld wordt stilaan zo groot, dat ze nog heel lang zwaar op de beurs van onze kleinkinderen zal wegen.
Deze uitspraak komt van een gerenommeerd econoom. Maar eigenlijk konden we dit al veel langer vermoeden. Het kan immers niet waar zijn dat overheden ‘geld vrijmaken’, alsof je met een emmer water uit de stromende beek schept. Niemand kan zomaar ‘geld vrijmaken’. Dat geld moet er eerst zijn. Als er dat niet is, dan betekent dat vrijmaken niets anders dan het aangaan van een al dan niet verdoken lening die door onze opvolgers zal moeten terugbetaald worden.
Ziedaar een onderwerp waarvan men nu al kan zeggen dat het bij de komende verkiezingen zal wegen.
- De vraag zal dan voorts, onder meer, zijn hoelang nog de Belgische regering het laatste dat nog rest van wat vroeger een leger was zal wegschenken voor een Oekraïne, waar de Amerikanen en de EU een (proxy)oorlog tegen Rusland voeren. En onze eigen veiligheid dan? Hoelang nog zullen premiers hun eigen carrière kunnen plannen door aan dit soort afbraak te doen?
- En hoelang nog blijven wij als Europeanen onze slavenmentaliteit tegenover Amerika volhouden?
- Toch moeten wel opletten dat we niet van de regen in de drup lopen en een Amerikaanse dominantie inruilen voor een sovjetachtige EU-staat, waarin alles en iedereen gecontroleerd, geïndoctrineerd en gereguleerd wordt. Ook dat punt klinkt de kritiek steeds luider.
Want de EU lijkt steeds meer op een bazige Big Brother, die ons overspoelt met regels en reglementen en vooral beperkingen en die zowat alle bevoegdheden tot zich trekt, die voor het leven van mensen maar enigszins belangrijk kunnen zijn.
- De bemoeizucht van de EU is al langer een bron van ongenoegen. Maar tegenwoordig loopt het toch echt de spuigaten uit. Wat moet ik me bijvoorbeeld voorstellen als de EU een ‘wet’ aanneemt die haar de bevoegdheid geeft om zogeheten misinformatie weg te halen? Waar haalt de EU het recht om de soevereine burger bewust informatie te onthouden? Is de EU dan écht in oorlog? Want dat zou een in sommige omstandigheden aanvaardbare reden kunnen zijn om berichten te censureren. Waarom zegt men dat dan niet openlijk? En wat is misinformatie? Wie beslist daarover? Artificiële intelligentie?
- In het Europees parlement maken sommigen het zo mogelijk nog bonter. Daar heeft de partij Volt een voorstel ingediend om het gebruik van het woord “omvolking” te verbieden. Rasechte censuur dus: in die milieus denken sommigen daar écht aan.
Bewuste mensen worden korzelig als ze dat alles zien gebeuren.
- ‘Europa’ is iets totaal anders dan de EU, omdat de EU in handen is van een elite die haar eigen ding doet en ons onder meer een klimaatbeleid door de strot duwt, dat leidt tot een diarree van regels op alle niveau’s met bijkomende levensduurte als gevolg. Mensen die de EU graag zien als een nieuwe mogendheid, moeten zich afvragen waar dit allemaal naartoe leidt en wie daar zoal belang bij heeft.
- En dan is er die oorlog in West-Azië.
- Als twee volkeren, elk met heel goede redenen, aanspraak maken het hetzelfde land, ontstaat er een onoplosbare situatie.
Maar in dit geval zijn de Joden joods en de Palestijnen moslim en die twee komen, zoals ieder weet, niet zo goed overeen. Er zijn dan niet zo gek veel extremisten in slechts één van de kampen nodig om de vlam in de pan te doen slaan. Komt daar nog bij dat er in jaren zelfs geen beging van een redelijke politieke oplossing te bespeuren valt.
- Jammer voor ons, bewoners van West-Europa, maar door een ondoordacht immigratiebeleid hebben we een toestand geschapen, waardoor het vuur ook naar onze streken kan overslaan. Dat in deze kwestie ook sociaaleconomische factoren in het spel zijn, verandert niets aan het gevaar van een zich ontplooiend extremisme. Dat ontwikkelt zich immers middenin de irrationaliteit van de perceptie van lijdende volksgenoten. Als ze zouden willen praten, kunnen leerkrachten daar wel meer over kwijt: hoe jonge islamitische kinderen dicht bij een door haat aangedreven radicalisering staan. En we zien hoe jonge vrouwen weer de hoofddoek opzetten, als teken van zelfbewust protest.
- Wie daarvoor in het verleden waarschuwden waren racisten, extreemrechtsen of nog wel wat andere lieden die getooid werden met het soort lieflijke kwalificaties, waarin de oneindige wijsheid van onze media zo vindingrijk is. Maar wat overal in Europa gebeurt zou ons nu moeten wakker schudden.
De concrete feiten zien we trouwens al: als een burgemeester zich met het aangevallen Israël solidair verklaart, verdringen sommige Gutmenschen elkaar om hem terecht te wijzen en de aandacht te vestigen op het lot van de Palestijnen. In theorie hebben zij gelijk, maar die burgemeester wenst die Palestijnen toch niet naar de verdoemenis? Dit laat zien dat het gesprek zelf moeilijk wordt. In Nederland durft Rotterdam zelfs geen vlag van Israel uit te hangen.
Overal zijn er soms indrukwekkende manifestaties om de Palestijnen te steunen. Dat is menselijk heel begrijpelijk maar iedereen weet nu intussen wel dat West-Europa op het deksel zit van een stoomketel en dat onderhuidse spanningen tussen autochtone bevolking en allochtonen van islamitische origine feller kunnen worden. Zopas nog waarschuwde Assita Kanko voor het gevaar.
- Hierbij denkt men ook aan de straffeloosheid voor lieden met islamitische achtergrond, zelfs al gaat het om een minderheid. Kijk maar eens naar Brussel, waar jonge kerels met een islamitische achtergrond na het zoveelste vergrijp vrijuit gaan. Als methode om de politie totaal te ontmoedigen of het hopeloze falen van de justitie te illustreren valt er weinig te bedenken dat nog doeltreffender is. Volgens recente opinie-onderzoeken is het vertrouwen in justitie overigens zo ongeveer op het nulpunt beland…
En wat te denken als we horen dat moslima’s in Duitsland een feestje bouwen bij de aanval van Hamas op Israël? Geloven we echt dat het in andere West-Europese landen anders is? Helemaal niet, als we vernemen dat in Atrecht een man werd doodgestoken door het “barbaars islamitisch terrorisme”, zoals Macron achteraf verklaarde.
- Het is heel terecht te stellen dat vooral de politiek van het laatste kwarteeuw uiterst deskundig de kunst van het wegkijken heeft beoefend en daardoor wellicht de kansen voor een normale samenleving verknoeid heeft. Slingeren met scheldwoorden bleek makkelijker dan problemen oplossen.
- En terwijl dat gaande is wordt ons door een van de werkelijkheid weggedreven pers een woke-wereld ingeprent, waarbij de blanke schijnbaar de schuld is van alle kwalen van deze wereld en daarom maar best zedig zwijgt. Zelfs de naam moet verdwijnen: de blanke wordt voortaan de witte man. We worden als blanke bij het afval gezet.
Men zou voor minder boos worden.
- Intussen is het nieuws over de oorlog in Oekraïne helemaal naar de achtergrond verdwenen. Nochtans sterven daar nog dagelijks mensen in een oorlog die vermeden had kunnen worden als het Westen de Minsk-akkoorden had toegepast.
Ziedaar een heus onwelriekend soepje waar de dames en heren politici mee te maken zullen krijgen bij de komende verkiezingen: de onbetaalbare rekeningen van een overheid die zich met allerlei truukjes rijk rekent, een EU die uit is op de totale heerschappij over het continent en haar bevolking platwalst met een vloedgolf aan regels en beperkingen van onze vrijheid. En bovenop dat alles een onsmakelijk mengsel van religieuze en etnische rivaliteiten dat is ontstaan doordat de politieke overheden de gemakkelijke weg in een ondoordachte immigratie opgingen, om welke redenen dan ook, in sommige gevallen zelfs om de illusoire droom van een ideale multiculturele maatschappij na te jagen. Daarbij komt de justitiële chaos. Zo vestigt er zich een gevoel van unheimlichkeit, een algemeen misnoegen, een diepe zorgelijkheid, een grommend gevoel van naderend onheil bij zoveel wat fout loopt. Dat alles wordt nog verergerd door de onheilspellende berichten over de klimaatverandering en de te traag lopende ‘transitie’, waarbij de idee wordt opgeroepen dat de wereld weldra zal vergaan.
Wie wil, kan dit lijstje nog aanvullen.
Volgend jaar, bij de verkiezingen, zal dit soepje vanuit de hete ketel opwalmen.
De beloften zullen onze huiskamer weer binnenrollen en de politieke Gutmenschen zullen niet ophouden de kiezers te waarschuwen vooral niet voor extremen te kiezen.
Ze moeten echter weten, die kandidaat-politici, dat steeds minder kiezers nog zullen volstaan met loze, holle beloften. Mensen beginnen de uitzichtloosheid beu te worden waarin die Gutmenschen hen gebracht hebben. Ze willen concrete oplossingen. En weer echte toekomstperspectieven, ver weg van het beeld van een ineenstortende maatschappij.
Politiek en media zijn gewaarschuwd: de electorale tsunami die we in heel Europa zien, kondigt zich ook in Vlaanderen aan.
Jaak Peeters – Oktober 2023, gepubliceerd in Doorstroming:
Dries heeft ook een vraag
Vraag in de klas
“Hoe komt het dat Israël steeds groter wordt?” is een vraag die naar verluidt in de klaslokalen weerklinkt. DS besteedt er aandacht aan. Uw dienaar ook, zij het niet in de vraagvorm. Simpel uitgelegd: als ik de omheining van mijn tuin regelmatig verplaats, telkens opnieuw een stukje van het grondgebied der buren inneem en daar dan bv. een serre neerpoot en daar mijn tomatenplantjes zie groeien of aan de andere kant een garage bouw of een zwembad met bijhorende barbecue-buitenkeuken… mag ik niet verbaasd, of zelfs verontwaardigd zijn, dat mijn buren er eerder vijandig zullen op reageren. Ook al zouden mijn voorouders, ergens in het verre verleden, in deze wijk, in de hele omringende buurt, ooit eigenaars van een herenhoeve met landerijen geweest zijn, die in de loop der eeuwen verkaveld, verkocht werd met als gevolg nieuwe bewoners. Dan nog zullen de huidige buren het er niet mee eens zijn als ik aanvoer dat ik woonrecht heb op de omliggende percelen omwille van historische redenen. Een eerder simplistische redenering, we geven het toe, maar die heeft wel het voordeel van duidelijkheid.
Het conflict in de klas: ‘Hoe komt het dat Israël steeds groter wordt?’ | De Standaard
Meer dan drie jaar geleden publiceerden we reeds onderstaand artikel. Het heeft nog niets van de actualiteitswaarde ingeboet. Alle geuite wensen voor een tweestaten-oplossing zijn zever in pakskes. Hoe moet die tweede staat, die voor de Palestijnen, er dan uitzien? Hoeveel m2 mogen ze als hùn natie beschouwen? De VN, de EU en individuele landen mogen zoveel resoluties stemmen als ze willen, ze zijn allemaal niet uitvoerbaar tenzij Israël baan ruimt en plaats maakt. Quod non. Eerder het omgekeerde.
B. overwegende dat de EU herhaaldelijk haar steun heeft bevestigd voor de tweestatenoplossing, met Jeruzalem als hoofdstad van beide staten en met een veilige staat Israël en een onafhankelijke, democratische, aaneengesloten en levensvatbare staat Palestina die in vrede en veiligheid naast elkaar leven; overwegende dat de EU heeft opgeroepen tot hervatting van rechtstreekse vredesbesprekingen tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit; zie:
https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/B-9-2022-0552_NL.html
Wensdromen…
Berouw komt na de zonde
Groene Duitse burgemeester: “Ik ken niemand meer die deze massamigratie ok vindt”
Boris Palmer, de eertijds groene burgemeester van Tübingen die sinds kort als partijloze burgemeester door het leven gaat, speelde de rol van enfant terrible bij de Grünen, zoals Sahra Wagenknecht bij de zeer linkse Die Linke. Boris Palmer, die met zijn ongezouten mening over migratie lange tijd onder vuur lag bij de Grünen, slaat alarm op Facebook.
Zo schrijft hij: “Wij zijn op hetzelfde punt beland als in 2015. Wie met burgemeesters spreekt, merkt overal het hoofdschudden op. Ik ken eigenlijk niemand meer, die lokale verantwoordelijkheid draagt, en die deze ongecontroleerde migratie ok vindt en de gevolgen voor de gemeenten draaglijk”. De migratietsunami heeft dramatische gevolgen, zegt hij: “Uit getraumatiseerde jonge mannen groeien zonder individuele begeleiding vaak uit tot gewelddadige mensen. De staat kan de burgers hiertegen geen bescherming meer geven. Dodelijke steekincidenten hopen zich op”.
Er zijn ook veel sociale gevolgen, waarschuwt Palmer: “In de woningbouw kan men momenteel de vraag niet voldoen. Betaalbare woonruimte gaat eerst naar migranten, waardoor voor mensen met weinig spaargeld niets meer overblijft”. En bij de kinderopvang is het al niet beter: “In de Kitas is er geen plaats meer en ontbreekt het personeel. Zolang kinderen van migranten hetzelfde recht hebben als de andere kinderen, betekent dat lange wachttijden voor veel ouders”.
Palmer trekt de conclusies: “Ik wil terug naar de basis van de grondwet. Wie politiek wordt vervolgd, krijgt asiel. Wie echter via veilige landen naar Duitsland komt, heeft geen recht op bescherming in Duitsland”.
Palmer is niet de enige dissidente stem in het links-liberale Duitsland. Zelfs de minister van Binnenlandse Zaken, Nancy Faeser (SPD) zou zich intussen hebben uitgesproken voor grenscontroles aan de grenzen met Tsjechië en Polen. De Beierse Ministerpresident Markus Söder (CSU) stelt: “We moeten naar een ander migratiebeleid en we hebben een pakt nodig tegen illegale migratie. Dat betekent onder andere: integratiegrenzen, daadwerkelijke uitzetting van criminele daders, een halt aan bijzondere opnameprogramma’s en een grenspolitie over het ganse land”. Faeser, lange tijd één van de overtuigde pro-migratie-figuren bij de SPD, werd intussen electoraal afgestraft in haar deelstaat Hessen. En ook de Beier Söder moet rekening houden met sterke concurrentie ter rechterzijde.
Eén ding is alvast zeker: migratie is momenteel hét politieke thema in Duitsland en het zal niet snel van de politieke agenda verdwijnen.
Peter Logghe