In een vorig artikel bekeken we de denkvormen in Frankrijk, Duitsland en Vlaanderen zoals Dugin die beschrijft in zijn grote werk over de mentaliteiten (“nous”) van de verschillende beschavingen.
Hoe zit het in Groot-Brittannië?
De koude witte draak
Dit land is deels geromaniseerd Keltisch en weinig geromaniseerd Germaans (Angelen, Saksen en Normandiërs). Volgens Dugin is de synthese tussen die twee niet gerealiseerd. Het Keltische is aanwezig in de rand, er is ooit een Keltische dynastie geweest: de Stuarts. De niet realisatie leidt tot een niet aflatende bipolaire spanning. Die is in de nieuwe tijd afgereageerd door de expansie, de kolonisatie, het Britse Rijk.
Die bipolaire spanning is overgebracht naar de kolonies, en meer bepaald de meest succesvolle nl. de VS. De Britten waren niet gericht op integratie van inlandse bevolkingen, een vermenging die in Latijns-Amerika wel gebeurd is. Dat heeft geleid tot de genocide van de indianen. De VS hebben echter eigen krachten waar we in een later artikel op ingaan. De globalisatie en de politieke correctheid zijn echter een grote bedreiging voor elke bestaande eigenheid.
Engeland en de City of London is het moederhuis van de Westerse globalisering. Het begon met het Britse Rijk, de studiebeurzen en stichtingen van de koloniaal Rhodes (1853-1902), de denktanks eerst Brits, dan Brits-Amerikaans en tenslotte Amerikaans-Brits-Europees, de programma’s zoals ERASMUS tot en met de Young Global Leaders (Davos) die nu in vrijwel elke Europese regering hun pionnen hebben (Decroo, Rutte, Macron, Sunak, Baerbock..).
De rode draak eeuwig in gevecht met de witte draak
"De geschiedenis van de vlag van Wales: Vele eeuwen geleden, toen draken ronddwaalden in het land, liet een witte draak zich neer in een klein dorpje en besloot er te blijven wonen. De witte draak had een ijskoud gemoed en liet alles bevriezen in zijn omgeving. Hij was er zich echter niet van bewust dat er al een andere draak in de buurt woonde. Een rode vuurdraak leefde niet ver van het dorpje; was in een winterslaap in een grot dichtbij de klif. Zes maanden later werd hij wakker en moest vaststellen dat een enorme witte draak zijn dorp in zijn greep hield. Hij zag dat zijn dorpelingen ziek waren door de koude. De rode draak voelde diep medelijden met zijn volk in de ijskoude lucht. De grond onvruchtbaar, niets kon er groeien. zelfs de taaie paardenbloemen niet. Het volk leed honger, snakte ernaar dat de rode draak hen zou bevrijden uit hun ijskoude miserie zodat hun land zou kunnen terugkeren naar het zonnige, warme klimaat zoals voorheen. De rode draak daagde de witte uit voor een tweegevecht bovenop de klif. De volgende ochtend vloog de rode draak naar de top van de klif waar de witte draak hem opwachtte. De dorpelingen wachtten angstig af. De rode draak viel aan en raakte de witte draak met zijn hoorn in de borst. De witte draak huilde van woede toen het blauwe bloed eruit spoot en verdedigde zich door met zijn staart uit te halen naar de kop van de rode draak. En toen werd het stil. De rode draak steeg in de lucht, als een pijl, en onthoofdde de witte draak met het uiteinde van zijn staart. De ijsdraak viel dood op de grond. Het volk juichte. De rode draak joelde triomfantelijk. De burgemeester van het dorp besliste vervolgens dat het land voor eeuwig en altijd een vlag met een rode draak als symbool zou dragen met een wit-groene achtergrond: het groen als symbool van het weelderig-groeiende gras en de witte kleur als herinnering aan het ijs. Opdat niemand ooit vergeten wat er gebeurd was. Na het tweegevecht keerde de rode draak terug naar zijn grot, viel in een diepe slaap en werd nooit meer wakker. Vanaf toen regent het in Wales als uiting van verdriet voor de dood van de rode draak."
Terug naar Groot-Brittannië. De niet aflatende spanning wordt verzinnebeeld door de vlaggen: de rode draak, het Keltische, het symbool van Wales en de witte draak van de Angelsaksen. Die zijn volgens de legende blijvend in een gevecht gewikkeld. Tijdens de begrafenis van de Britse koningin waren die vlaggen naast mekaar te zien…
Dit levert een eerder depressief beeld van het land. Een half verdrongen Keltische sfeer met uitgewerkte mythen en daarnaast een Germaanse sfeer die staat voor een agressieve expansie. Dit kan alleen worden overwonnen door voortdurende globale expansie maar die botst tegen zijn grenzen. Het dionysische is in die Germaanse sfeer weinig ontwikkeld en verkeert vlug in zijn donkere tegenhanger, de meedogenloze titanische globaliseringsmachine. Zie bv. “Late Victorian holocausts” van Mike Davis (2000). Dat gaat over de miljoenen hongerdoden in het 19de eeuwse Brits-Indië, opgeofferd voor de de invoering van exportteelten voor de wereldmarkt. (audio-boek)
Maar die 300 jaar Westerse globalisering lijkt nu aan zijn einde te komen. Er komt een multipolaire wereld. Hoe zal Groot-Brittannië dit verteren? Het is nu samen met Polen de meest agressieve NAVO-staat in het conflict met Rusland. Denk aan de levering van lange afstandsraketten. Volgens Emmanuel Todd, historicus en bevolkingsdeskundige (zie artikel onderaan) gaat het Britse levensniveau er in 2023 nog eens 7% op achteruit. Zal hen dat op andere gedachten brengen of juist niet?
Tenax
