Nicolai Lillin is een Italiaanse blogger en schrijver van Russische afkomst (geboren in Transnistrië in 1980). Donderdag 15 juni luidde zijn podcast: “De Oekraïense minister van defensie beschuldigt de NATO en het Westen”.
Onderschriften en vertaling via icoontjes onderaan
De Oekraïense defensieminister Reznikov werd op 13 juni geïnterviewd in “Foreign Affairs”, het blad van de prestigieuze VS-denktank. Eigenlijk zegt hij weer hetzelfde als op 19 juli vorig jaar: “Wij geven ons bloed om de Russen terug te dringen, jullie moeten het niet zelf doen, geef ons alleen voldoende wapens”. Hier het interview van vorig jaar:
Het Oekraïense “tegenoffensief” is maandag 5 juni begonnen. In feite een verkeerd woordgebruik. Een tegenoffensief is een massieve reactie op een recent offensief van de tegenstander waarbij je die uit zijn lood slaat. Wat we gezien hebben, zijn snelle aanvallen van kleine groepen met westerse pantsers op heel verschillende plaatsen over een front van meer dan 1000 km, korte incursies in Russische grensdorpen die geen enkel militair maar wel een terroristisch doel hebben. Daarbij zijn de aanvallers niet verder geraakt dan het no man’s land en dus niet eens tot aan de eerste van de drie Russischelinies. Het woord “tegenoffensief” heeft hier geen militaire maar enkel een politieke (genoegdoening voor de westerse sponsors) en een mediatieke betekenis (symbolische veroveringen om aan de westerse media te tonen).
Videomateriaal van de protestantse Crux:
Eender van welke makelij: de Amerikaanse Bradley, de Duitse Leopard Panzer…
Merk wel dat ze erbij vermelden “schijnt verloren te hebben” alsof het vele videomateriaal van de verschillende kanten niet duidelijk genoeg is.
Reznikov dient nu in het interview van 13 juni het Westen van antwoord. Hij zegt, de mislukking is eigenlijk jullie schuld, je hebt ons niet voldoende wapens gegeven, vooral pantsers, jets en luchtafweergeschut.
De Oekraïners zijn niet tevreden over de gebrekkige levering en de tevens gebrekkige opleiding. De NATO-landen hebben soldaten opgeleid maar hebben zelf helemaal geen ervaring met een moderne landoorlog tegen een tegenstander die luchtoverwicht heeft. Ze hebben wel ervaring met oorlogen in woestijngebieden (Libië, Irak..) waar ze volledige luchtdominantie hadden.
Maar Reznikov gaat niet in op deze excuses. De Oekraïners hebben hun bloed gegeven maar het Westen heeft zijn deel van het contract niet gehouden. De NATO heeft nochtans sinds 2014 Oekraïne massief gesteund om Maginot-linies in het oosten te bouwen tegenover de afgescheiden gebieden. Doel was om de gebieden van daaruit beter te kunnen bestoken en uiteindelijk te heroveren. Meer duiding:
Nu die linies goeddeels doorbroken zijn, ziet het er niet meer indrukwekkend uit.
Maar Reznikov is eigenlijk niet eerlijk. Hij speelt hier de man “die zijn leven geeft voor zijn vrienden”. Maar eigenlijk vertegenwoordigt hij een uiterst corrupt regime. Een zwart gat dat honderden miljarden dollar en euro’s subsidies en enorme wapenleveringen opslorpt.
Beeldmateriaal daterend van december 2022:
Amerikanen gaan er van uit dat 1/3 van de lichte wapens verdwijnt op de zwarte markt, 1/3 wordt in de depots door Russische bommen vernietigd, 1/3 komt misschien aan op bestemming. Stingers uit Oekraïne zijn al opgedoken bij Mexicaanse drugcartels en de Boko Haram terroristen in Nigeria. Velen profiteren daarvan, tussenpersonen in Oekraïne, Polen en Kosovo (NATO-hub). “Oorlog is een zwendel” is de titel van majoor-generaal Smedley Butlers bekende boek (War is a Racket, 1935; U kan het boek hier lezen in pdf).
Reznikov als minister van defensie is daar zeker een deel van. Het geld rolt in Kiyiv als nooit tevoren, de casino’s, toprestaurants en luxebordelen.
Paulus begint zijn brief aan de Romeinen met een duidelijke verkondiging van Jezus Christus, de Messias van Israël, de Zoon van God en de Redder van de wereld. Daarvan wil hij de apostel zijn opdat wij zouden beseffen dat Hij werkelijk van ons houdt. We zijn echt “geliefden Gods”, geroepen om in gemeenschap te leven met Hem. Met twee andere zinnen zal Paulus dit verder toelichten. God, die niets anders dan liefde is, woont zelf in ons. De heerlijkheid van de hemel dragen wij nu reeds in het diepst van ons wezen mee. En voor wie in geloof met Hem verbonden blijft, is er geen enkele macht, kracht of catastrofe die hem/haar kan verwijderen van deze liefde Gods.
Het belangrijke onderwerp van zijn brief kondigt hij nu aldus aan: “De gerechtigheid van God wordt in het Evangelie geopenbaard door het geloof voor het geloof (Grieks: ex pisteos eis pistin), zoals er geschreven staat: de rechtvaardige zal door het geloof leven” (1, 17). Het lijkt allemaal zo gewoon en vertrouwd. Toch vraagt dit een grondige verandering van levensoriëntatie, wanneer we dit echt begrijpen en beleven. Van nature denken we met een goed leven en vele goede werken “de hemel te verdienen” zoals het in een volkse uitdrukking nog steeds klinkt. Dit is echter een verkeerd vertrekpunt. Wij kunnen ons eigen heil niet verwerven of veroveren. Paulus maakt duidelijk dat we nooit iets kunnen verdienen, maar wel alles krijgen. Immers, Christus zelf heeft het voor ons al verdiend. Aan zijn heilswerk kunnen wij deelachtig worden. Hoe? Door onze geloofsovergave aan Hem. Het “werk” dat wij moeten “doen” is geloven in Jezus. Hij is het die mens werd, onze zonden op zich nam en door te sterven op het kruis uitboette, waarmee Hij de macht van de zonde vernietigde. Door zijn verrijzenis heeft Hij ook de macht van de dood gebroken. Dit is het werk van rechtvaardiging en heiliging dat Hij verricht voor ons. Het is God zelf die dit heeft bewerkt. Ons werk is het om dit in geloof te aanvaarden. Als dit geloof oprecht is zal het zich ook uiten in onze daden, maar het zijn niet wij die onszelf door goede daden rechtvaardigen, het is God die ons rechtvaardigt door ons geloof. Hierbij moeten we niet vertrekken van onszelf: hoe geraak ik gered? Het gaat er om te beseffen dat God het initiatief al genomen heeft en dat Hij het is die ons redt van onze zonden. Dit wordt doorheen heel het Oude Testament al voorbereid. God wil zijn geluk delen met ons. Wie zich tot Hem keert zal vergeving ontvangen en geheiligd worden om één te zijn met Hem: “de rechtvaardige zal leven door zijn geloof” (Habakuk 2, 4).
Commentaren op deze leer hebben de Kerk op haar grondvesten doen daveren. Maarten Luther (+ 1546), een Duitse Augustijner priester, vaardigde in Wittenberg in 1517 zijn 95 stellingen uit tegen misbruiken in de Kerk. Aanleiding was de grootscheepse aflatenverkoop om geld in te zamelen voor de bouw van de Sint Pieter te Rome. Uiteindelijk is zijn protest, vertrekkend van deze leer van Paulus, gericht tegen de fel verspreide vroomheidspraktijken waardoor gelovigen hun “hemel” wilden verdienen. En hierin had hij gelijk. Bij de beoordeling van geloof en goede werken moet inderdaad de prioriteit gegeven worden aan het geloof boven alle goede werken.
Het geloof moet echter in heel ons leven en onze daden gerealiseerd worden en daaraan wilde Luther geen aandacht schenken. Hij had geen gelijk door zijn standpunt steeds maar te verharden en de goede werken helemaal uit te schakelen. Daarom verwierp hij ook de brief van Jakobus, die leert dat het geloof zich in daden moet uiten (Jakobus 2, 22). Spottend schrijft Jakobus zelfs: “Gij gelooft dat er slechts één God is? Uitstekend, ook de boze geesten geloven dat en sidderen” (Jakobus 2, 19). Je kunt dus een geloof hebben dat nog minder is dan dat van duivels! We worden gered door het geloof dat zich uit in daden.
Luther ligt aan de basis van de protestantse hervorming, praktisch gegrond op de drie “sola’s (Latijn: alleen): sola fide, sola scriptura, sola gratia” (alleen door geloof, Schrift, genade). De goede leer ligt echter in het aanvaarden van de eenheid van het geloof én de goede daden, de Schrift én de Traditie, de genade Gods én de medewerking van ons. In de discussies werd Luther steeds harder en enger. Hij antwoordde dat we “alleen” door het geloof gerechtvaardigd worden. Dit is zelfs doorgedrongen tot in de katholieke Willibrord vertaling van 1975, die in de weergave van Romeinen 1, 17 nog spreekt van een rechtvaardiging “door het geloof alleen”! Luther ging nog verder door te stellen dat alleen het gezag van de Schrift telt. Toch zijn Schrift en Traditie één. Waar was het Nieuwe Testament decennia na Jezus’ dood en verrijzenis? Om het oneerbiedig te zeggen: in de broekzak van Petrus! Mogelijk hadden de apostelen aanvankelijk voor hun prediking een schema, dat later als Evangelie werd opgesteld. In ieder geval is het de geloofs-gemeenschap waaruit de Schrift ontstaan is. De verharding van Luther kunnen we ons aldus voorstellen. Hij interpreteert de uitspraak van Paulus als rechtvaardiging door het geloof alleen. Hiermee verdedigt hij zich door te zeggen dat het niet zijn leer is maar die van Schrift. En tenslotte besluit hij dat de mens alleen door Gods genade gerechtvaardigd wordt.
Nvdr: we verwijzen in dit verband naar een interessant boek: The Facts about Luther – auteur: Patrick F. O’Hare – en naar onderstaande informatieve video:
We mogen hiermee de vele bijdragen van Luther op bijbels, theologisch, filosofisch, liturgisch, kerk muzikaal, kerkelijk en maatschappelijk gebied niet ontkennen, evenmin als de vele positieve hervormingen en bijdragen vanuit het protestantisme. Zij hebben terug de volle nadruk gelegd op de noodzaak van het geloof. Wat helpen de mooiste beschouwingen over kerkelijke gebruiken, gebouwen en sacramenten, wanneer ze niet gedragen worden door een diep geloof en overgave aan Jezus Christus? Is een kerkstoel heiliger dan een barkruk? Toch willen we even stil staan bij een menselijk aspect, nl. het feit dat uit een scherp inzicht in één bepaalde belangrijke waarheid ook dramatische scheuringen kunnen voortkomen. Een sprekend voorbeeld hiervan is Maarten Luther zelf en zijn belangrijkste biechtvader en geestelijke leider, Johann von Staupitz. Zelfs na zijn breuk met de Kerk in 1517 is Luther regelmatig blijven biechten. In een brief van 3.10.1519 schrijft hij aan zijn biechtvader: “Vannacht heb ik van je gedroomd: dat jij van mij zou weggaan; ik schreide bitter en was bedroefd, maar jij wenkte met de hand dat ik rustig moest zijn en dat jij terug zou komen…Maar vaarwel nu en bid voor mij, ongelukkige” (zie de volledig kritische uitgave Weimarer Ausgabe 1, 515). Uit de laatste ontroerende brief van von Staupitz aan Luther blijkt hoe schrijnend de verhoudingen geworden zijn: “Mijn liefde voor u is allervast…Maar neem mij niet kwalijk dat ik in mijn domheid uw zaken niet begrijp… Me dunkt dat je veel dingen veroordeelt die louter extern zijn en die met geloof en rechtvaardiging niets te maken hebben…Je moet de zaak zelf niet verwerpen omwille van een bijkomend kwaad…Ik bid en smeek je allerbeste vriend, denk aan de kleinen en verontrust de bange gewetens niet…Wij danken u Martien zoveel…De Heer Jezus geve de groei, dat wij eindelijk… het Evangelie gaan beleven… “ (W.A. 3, 263v).
Paulus toont in zijn Romeinenbrief nu de universele macht van de zonde over alle mensen opdat we daarna ook de universele verlossing zouden aanvaarden.
P. Daniel, Mar Yakub, Qâra, Syrië, 16.6.23
Flitsen
Vrijdag kwamen vier jongeren van S.O.S. Chrétiens d’Orient voor drie dagen meeleven. Terwijl Syrië opnieuw in het hart van de Arabische wereld wordt opgenomen, lanceren de westerse media, trouw aan de vernietigingspolitiek van de VS, nieuwe lastercampagnes tegen Syrië. Onze VRT heeft al eerder een moddercampagne gehouden tegen Syrië. In Frankrijk was de laster gericht tegen de S.O.S. Chrétiens d’Orient. Zij worden valselijk beschuldigd terroristen in Syrië te steunen.
Zelensky heeft zichzelf momenteel weer uitgenodigd in verschillende parlementen van Europese landen. Ook in het neutrale Zwitserland. En dat is hem een doorn in het oog vermits Zwitserland weigert toestemming voor de uitvoer van Zwitserse wapens, geleverd aan andere landen, aan Oekraïne te geven.
Dus, zo redeneert Zelensky, wil hij dat Zwitserland eindelijk “op de goede kant van de geschiedenis gaat staan”, de levering van wapens aan Oekraïne goedkeurt én… dat er in Zwitserland een wereldtop voor de vrede georganiseerd wordt.
Nicolai Lillinis een Italiaanse blogger en schrijver van Russische afkomst (Transnistrië-1980). Hij diende in de Tsjetsjeense oorlog. Hij publiceert op zijn YouTube per dag één of twee podcasts over het conflict. Op zijn Telegramkanaal vindt u de documenten die hij op YouTube niet kan tonen. Dit is het: NICOLAI LILIN – CANALE TELEGRAM UFFICIALE – Telegram
Hij had het donderdag over vuile bommen en de aanvallen in de grensprovincie Belgorod.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
Onze pers noemt dit het anti-Putin partisanenleger. Zo kan Kiyiv zijn handen in onschuld wassen. Het zijn acties van… “Russische verzetstrijders” die ze niet in handen hebben. Volgens interviewde dorpelingen spreken een aantal van die “Russen” in feite Pools en was er ook Engels te horen. Maar wie maalt daarover in onze pers?
Zelfs een kind ziet dat die “partisanen” Amerikaanse pantserauto’s en Belgische en Tsjechische geweren gebruiken. Van wie zouden ze die dan wel gekregen hebben? Bij de plaatselijke Humvee-verdeler?
Ze terroriseren dorpelingen, schieten er één of twee neer, maken een Tik-Tokfilmpje en als de Russische anti-terreur Spetsnaz aankomen en het vuur openen, zijn ze al weer over de grens. Het steekt niet op één of twee achtergelaten Amerikaanse Bradley pantserauto’s.
Hier ziet u bv. zo’n Russische “partisaan”, Denis Nikitin. Hij zegt tot “White Rex” te behoren en heeft een kledinglijn. Na een Tik-Tokfilmpje verdween hij weer richting Oekraïne.
Ondertiteling en vertaling via icoontjes onderaan
De politiek correcte “Der Spiegel” draait de zaak zo dat iedereen die tegen Putin is daaraan deel kan nemen, van liberalen tot anarchisten en neonazi’s.
Putin heeft volgens de pro-Westerse opiniepeiler Levada een goedkeuring van 82% (mei 2023*). De 17% die tegen of neutraal is, zou dan die “partisanen” leveren… Maar waar zijn dan de anti-Macron en anti-Scholz partisanen? De meeste westerse leiders krijgen amper 30 of 20% voor en 70 of 80% tegen.
Kennedy’s vredestoespraak, 60 jaar geleden, maakt duidelijk dat Joe Bidens aanpak i.v.m. Rusland en Oekraïne drastisch de andere richting moet uitgaan, zo schrijft Jeffrey D Sachs.
President John F. Kennedy was één van ‘s werelds grootste vredestichters. Onder zijn leiding kwam er een vreedzame oplossing voor de Cubaanse rakettencrisis en kwamen er tevens succesvolle onderhandelingen over het Partial Nuclear Test Ban Treaty met de Sovjet-Unie op het hoogtepunt van de Koude Oorlog. Toen hij vermoord werd ondernam hij net stappen om een einde te maken aan de Amerikaanse betrokkenheid in Vietnam.
In zijn memorabele en onovertroffen Vredestoespraak, 60 jaar geleden op 10 juni 1963, legde Kennedy zijn formule voor vrede met de Sovjet-Unie uit.
Kennedy’s Vredestoespraak benadrukt hoe Joe Bidens benadering van Rusland en de Oekraïne-oorlog een dramatische heroriëntatie nodig heeft. Tot nu toe heeft Biden zich niet gehouden aan de voorschriften die Kennedy aanraadde om vrede te vinden. Mocht Biden Kennedy’s raadgevingen volgen, zou hij ook kunnen herdacht worden als een vredestichter.
Een wiskundige zou de toespraak van JFK een “constructief bewijs” noemen van hoe vrede kan verwezenlijkt worden, daar de toespraak zelf rechtstreeks heeft bijgedragen aan het gedeeltelijke kernstopverdrag (Partial Nuclear Test Ben Treaty) dat in juli 1963 door de VS en de Sovjet-Unie werd ondertekend. Na ontvangst van de toespraak vertelde Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov aan Kennedy’s gezant in Rusland, Averell Harriman, dat de toespraak de grootste was van een Amerikaanse president sinds Franklin D. Roosevelt, en dat hij vrede met Kennedy wilde nastreven.
In de toespraak beschrijft Kennedy vrede “als het noodzakelijke rationele doel van rationele mensen.” Toch erkent hij dat vrede stichten niet gemakkelijk is: “Ik besef dat het streven naar vrede niet zo dramatisch is als het nastreven van oorlog – en vaak vallen de woorden van de initiatiefnemer in dovemansoren. Maar we hebben geen urgentere taak.”
De fundamenteelste oplossing om tot vrede te is volgens Kennedy het feit dat beide partijen vrede willen. Het is gemakkelijk om in de val te lopen, waarschuwt Kennedy, om bij een conflict uitsluitend de andere kant de schuld te geven. Het is gemakkelijk om in de val te lopen door erop aan te dringen dat alleen de tegenstander zijn houding en gedrag moet veranderen. Kennedy is heel duidelijk: “We moeten onze eigen houding opnieuw onderzoeken – als individuen en als natie – want onze houding is net zo essentieel als die van hen.”
Kennedy viel het heersende pessimisme op het hoogtepunt van de Koude Oorlog aan, m.n. dat vrede met de Sovjet-Unie onmogelijk was, “dat oorlog onvermijdelijk is – dat de mensheid gedoemd is – dat we worden gegrepen door krachten die we niet kunnen beheersen. Dat standpunt hoeven wij niet te aanvaarden. Onze problemen zijn door de mens gemaakt – bijgevolg kunnen ze door de mens worden opgelost.”
Cruciaal, zei Kennedy, is dat we niet ‘alleen een vertekend en wanhopig beeld van de andere kant zien’. We moeten ‘conflicten niet als onvermijdelijk zien, aanpassingen als onmogelijk en communicatie als niets meer dan een uitwisseling van bedreigingen’. Inderdaad, zei Kennedy, we moeten “het Russische volk prijzen voor hun vele prestaties – in wetenschap en ruimte, in economische en industriële groei, in cultuur en in daden van moed.”
Kennedy waarschuwde ervoor om een nucleaire tegenstander niet in een hoek te dringen die de tegenstander tot wanhopige acties zou kunnen leiden. “Bovenal moeten kernmachten, terwijl we onze eigen vitale belangen verdedigen, de confrontaties afwenden die een tegenstander voor de keuze plaatsen tussen een vernederende terugtrekking of een nucleaire oorlog. Een dergelijke koers in het nucleaire tijdperk zou alleen maar het bewijs zijn van het failliet van ons beleid – of van een collectieve doodswens voor de wereld.”
Kennedy wist dat, aangezien vrede in het wederzijds belang van de VS en de Sovjet-Unie was, een vredesverdrag kon worden bereikt. Degenen die zeiden dat de Sovjet-Unie zich niet aan een vredesverdrag zou houden, kregen van Kennedy als antwoord dat …
“zowel de Verenigde Staten en hun bondgenoten, als de Sovjet-Unie en hun bondgenoten, hebben een wederzijds diep belang bij een rechtvaardige en echte vrede en bij het stoppen van de wapenwedloop. Overeenkomsten met dit doel zijn zowel in het belang van de Sovjet-Unie als van ons – en zelfs op de meest vijandige naties kan worden vertrouwd om die verdragsverplichtingen te accepteren en na te komen, en alleen die verdragsverplichtingen, die in hun eigen belang zijn.”
Kennedy benadrukte het belang van directe communicatie tussen de twee tegenstanders. Vrede, zei hij, “zal meer begrip vereisen tussen de Sovjets en onszelf. En meer begrip vereist meer contact en communicatie. Een stap in deze richting is de voorgestelde regeling voor een directe lijn tussen Moskou en Washington, om aan beide kanten de gevaarlijke vertragingen, misverstanden en verkeerde interpretaties van de acties van de ander te voorkomen die zich in een tijd van crisis zouden kunnen voordoen.“
In de context van de Oekraïne-oorlog heeft Biden zich quasi als het tegenovergestelde gedragen van JFK. Hij heeft de Russische president Vladimir Poetin persoonlijk en herhaaldelijk gedenigreerd. Zijn regering heeft het Amerikaanse oorlogsdoel gedefinieerd als de verzwakking van Rusland. Biden heeft alle communicatie met Poetin vermeden. Ze hebben blijkbaar sinds februari 2022 niet één keer gesproken en Biden wees een bilaterale ontmoeting met Poetin op de G20-top van vorig jaar in Bali, Indonesië, af.
Ter illustratie van het bovenstaande
Biden heeft geweigerd, liet zelfs na de Russiche veiligheidsbezorgdheden te erkennen. Poetin heeft herhaaldelijk het Russische verzet tegen de NAVO-uitbreidingsplannen, vooral wat Oekraïne aangaat, een land met een 2000 km grens met Rusland, duidelijk gemaakt.
Laten we eens van dit scenario uitgaan: een Mexicaans-Russische of Mexicaans-Chinese alliantie aan de 2000 mijl – lange grens tussen Mexico en de VSA…
Het is hoog tijd dat Biden met Rusland onderhandelt over de NAVO-uitbreiding, als deel van omvangrijker onderhandelingen om de Oekraïne-oorlog te beëindigen.
Toen J. F. Kennedy in januari 1961 het presidentschap overnam, stelde hij duidelijk:
“Let us never negotiate out of fear. But let us never fear to negotiate. Let both sides explore what problems unite us instead of belaboring those problems which divide us.”
“Laten we nooit beginnen aan onderhandelingen vanuit een angstpositie. Maar laat ons evenmin angst hebben om te onderhandelen. Beide kampen moeten onderzoeken welke problemen ons verenigen in plaats van de problemen uit te vergroten die ons scheiden.”
In zijn vredestoespraak herinnerde JFK ons eraan dat wat de VS en Rusland verenigt, is dat “we allemaal deze kleine planeet bewonen. We ademen allemaal dezelfde lucht in. We koesteren allemaal de toekomst van onze kinderen. En we zijn allemaal sterfelijk.”
Nikolai Lilin is een Italiaanse blogger en schrijver. Hij is van Russische afkomst en werd geboren in Transnistrië (Moldavië, Sovjet-Unie) in 1980. Hij diende in de Tsjetsjeense antiterroristische operatie in 1999. Op zijn Youtube publiceert hij iedere dag één of twee podcasts over het conflict, niet alleen over het strijdtoneel maar de laatste maand ook over de kinderhandel, Poolse en NAVO-oefeningen met tanks en drones aan de Wit Russische grensrivier. Zaken waar je in onze pers nooit over hoort. Hij maakte op 15 mei een korte bio over Prigozhin.
Hij publiceert in het Italiaans. De meeste Europese bloggers zijn veel ouder dan hij en hebben meestal maar secundaire bronnen. Lllin heeft rechtstreekse contacten met Oekraïense en Russische militaire bloggers en heeft een aantal van hen in zijn diensttijd leren kennen.
Ondertiteling en geautomatiseerde vertaling via icoontjes onderaan
Wie is Prigozhin? De man die zware kritiek mag leveren, machtige tegenstanders heeft maar ook machtige beschermers? Omstreeks 12 mei schreef de Washington Post nog dat volgens de Pentagonlekken Prigozhin een geheim kanaal onderhield met de Oekraïense militaire veiligheid om een aftocht uit Bakhmut te verkrijgen in ruil voor inzage in Russische militaire plannen. Lekkencampagnes om hem te nekken? “Psyops” (desinformatieoperaties) zoals er zo vele zijn in dit conflict?
Hier een blik in zijn cateringbedrijf. Tussendoor geeft hij toe tussen te komen in de Amerikaanse verkiezingen. Hij speelt graag met de westerse pers. De pers noemt hem de “kok”.
Hij werd geboren in Sint-Petersburg in 1961. Zijn stiefvader kon niet met hem overweg en plaatste hem in een elite gymnasium, een kweekschool voor olympische atleten. Er was een streng internaatsysteem; hij kwam maar een paar keer per semester naar huis. Hij werd een goeie atleet maar miste de discipline voor de vele wedstrijden. Hij kon dus niet doorstromen en belandde in de jaren 1980 in de kleine criminaliteit. Sint-Petersburg was toen een waar Chicago waar maffiagangs bloedig afrekenden. Toen zijn straatbende op een militair industrieterrein betrapt werd, kreeg hij zeven jaar. Hij had al een aantal kleinere veroordelingen wegens inbraak in chique appartementen opgelopen.
In de jaren 1990 paste hij zich aan zo goed en zo kwaad als het kon en kwam in de catering en later in de villabouw terecht. Daarmee is hij multimiljonair geworden. Een miljonair die het niet hoog op heeft, bij zijn manschappen opduikt en zijn eigen zoon stage heeft laten lopen in Wagner Syrië in plaats van hem naar een Amerikaanse universiteit te sturen.
De culinaire hoofdstad van het noorden. Prigozhins “New Island” restaurant bekleedt een ereplaats.
Zijn tegenstanders noemen hem de “kok”. Hij moet in de jaren 1995 in Sint-Petersburg opgemerkt zijn door burgemeester Sobchak en diens medewerker Putin, ze wilden rondom zich “siloviki” verzamelen, ondernemers die de zaak vooruithelpen. Hij is nooit de kok van Putin geweest maar in Prigozhins sterrenrestaurant “New Island” heeft Putin in 2001 de Franse president Chirac en de Amerikaanse president Bush II ontvangen.
Hoe kan een “kok” de Wagnermilitie naar de overwinning helpen in Bakhmut? Een private militie die deels bestaat uit ex-gevangenen. Bakhmut waar tienduizenden Oekraïense rekruten onvoorbereid in de “vleesmolen” gegooid zijn maar ook door de NATO getrainde elite troepen zoals Azov, Kraken.
Hoe komt Prigozhin aan Wagner? Wagner is niet zo maar een private militaire compagnie. Het was oorspronkelijk opgericht door de GRU, de militaire inlichtingendienst. Het viel onder het Kremlin en niet onder het ministerie van defensie. Een waardevolle bron van directe inlichtingen voor het Kremlin. Ministeries van defensie in alle landen hebben het nadeel dat ze corruptie aantrekken door bv. de enorme aankopendiensten.
In 2014 is de compagnie geprivatiseerd onder de naam Wagner. Dat was de roepnaam die het kreeg bij de acties in de Krim en Donbas na de Maidan-staatsgreep in Kiyiv. Prigozhin is niet de militaire leider ervan, dat is Dmitri Oetkin. Prigozhin is wel DE communicator die de jongere generaties kan bereiken. Zijn soms vulgair geformuleerde kritiek op het ministerie en de trage aanpassingen aan het veranderende strijdtoneel vindt nu meer weerklank.
Het Landeszeughaus is een museum in Graz, Oostenrijk, waar een van de grootste wapencollecties van Europa is gevestigd. Het werd gebouwd in 1642-1644 voor de opslag van wapens en munitie van het leger van Stiermarken, dat toen een autonome regio van het Oostenrijkse Rijk was.
Het gebouw is ontworpen door de Italiaanse architect Anton(io) Solar, die ook andere gebouwen in Graz heeft ontworpen, zoals de kathedraal en het mausoleum van Habsburg. De Landeszeughaus is in de loop der jaren meerdere malen uitgebreid om nieuwe wapens en militaire uitrusting te kunnen opvangen.
Het museum is vandaag een fascinerend bewijs van de militaire geschiedenis van Oostenrijk en Europa, met duizenden objecten van de 16de tot de 18de eeuw, waaronder wapens, wapenuitrusting, kanonnen, vlaggen, uniformen en militaire muziekinstrumenten.
Het land van het uitverkoren volk voelt zich – nog steeds – belaagd door de buurlanden. Erg toch, hoe er overal – rondom Israël – antisemitisten wortel geschoten hebben… Des te onbegrijpelijker dat de VSA hun munitievoorraden naar Oekraïne verhuizen…
Ondanks groeiende internationale druk wil Zwitserland neutraal blijven. In plaats van afgeschreven oude luchtafweersystemen aan Oekraïne te schenken, worden deze vernietigd. Het land stelt dat wapens zenden naar een in een oorlog betrokken partij een inbreuk is tegen de neutraliteitspolitiek.
Zwitserland heeft ook andere landen, die wapens bij hen gekocht hebben, verboden deze in Zwitserland geproduceerde wapens aan een conflictspartij te zenden. Het land heeft een terechte reputatie voor kleinere wapens van een hoge kwaliteit.
In de 1980-er jaren kocht Zwitserland Rapier grond-luchtafweersystemen van het V.K.; het Zwitserse leger heeft er momenteel 60 in gebruik. De raketten worden echter naar huidige maatstaven als verouderd, voorbijgestreefd, beschouwd en een eerste reeks Rapiers werd reeds ontmanteld en tot schroot herleid. De rest van de voorraad wordt nu ook buiten gebruik gesteld. Oekraïne heeft gevraagd deze te mogen overnemen omdat het meent deze nog te kunnen gebruiken tegen Russisch geschut, drones en raketaanvallen. Maar Zwitserland weigert. Hun neutraliteit is hen meer waard dan een goedkeurend klopje op de schouder.
Zwitserland is niet het enige land dat strikt neutraal wenst te blijven in het conflict. Oostenrijk is officieel ook neutraal. En Hongarije. Premier Viktor Orbán gaf in februari nog een toespraak waarin hij – refererend naar Zwitserland – het Hongaarse standpunt verklaarde.
“Laten we duidelijk zijn: het NAVO lidmaatschap is essentieel voor Hongarije. We zitten te ver in het oosten, in de verst-oostelijke uithoek van het westen, om eruit te stappen. Het zou natuurlijk gemakkelijker zijn als we verder weg zaten. Het verleden gaf ons niet de luxe om het idee van neutraliteit te omarmen, ook als we de voorbeelden van Oostenrijk en Zwitserland willen volgen. NAVO is een verdedigingsalliantie, een militaire verdedigingsalliantie, gemaakt om elkaar te verdedigen. Dàt is de reden dat we toetraden en dàt is de waarom ik de historische bevrediging vond bij de ondertekening van het toetredingsakkoord na 45 jaar sovjet bezetting.”
Zwitserland heeft geen oorlog meer gekend sinds 1499. Neutraliteit heeft niet alleen het land buiten de oorlogen gehouden die Europa teisterden, het bood ook de mogelijkheid Zwitserse huurlingen uit te besteden aan wie erom vroeg. Zwitserse huurlingen waren beroemd voor hun bedrevenheid met lansen en hellebaarden en de oorlogen brachten geld in het laatje.
In de Washington Post verscheen op 20.4.23 een artikel waaraan hier totaal geen aandacht besteed werd. De oorlog in Oekraïne had zich immers ook kunnen uitbreiden naar… Syrië. Alsof dit land nog niet genoeg miserie beleefd heeft en nog steeds moet ondergaan door de wurgende sancties.
Blijkt dat in de gelekte Pentagon-documenten plannen bekend geraakten om het Russische leger in Syrië aan te vallen en daarvoor de Koerden in te zetten.
Inderdaad, duizenden kilometer van het strijdgewoel in Oekraïne had de geheime dienst van het Oekraïense leger plannen ontwikkeld om in Syrië zo veel mogelijk schade te veroorzaken en – liefst Russische militaire – slachtoffers te maken… in de hoop dat er Russische troepen uit Oekraïne zouden weggeroepen worden om de toestand in Syrië onder controle te krijgen.
President Zelensky zou naar verluidt in december de plannen in de diepvriezer doen stoppen; de gelekte plannen tonen in detail hoe de plannen gestalte namen en hoe de campagne eruit zou kunnen zien mocht Oekraïne deze nieuw leven willen inblazen. Het gelekte document, met markering HCS-P, (… human sources) toont hoe de geheime dienst, verbonden aan het Oekraïense defensieministerie, aanvallen kan plannen zonder dat de Oekraïense regering hiervoor de zwarte piet zou kunnen toegeschoven krijgen.
Sinds Rusland in 2015 de Syrische regering ter hulp schoot bij de ISIS & soortgenoten bezetting en de westerse “regime change” wensen bevinden zich non-stop duizenden Russische soldaten op het Syrische grondgebied, met een luchtmacht- en marinebasis. De Oekraïense regering gaat ervan uit dat Rusland zich op deze manier gedwongen zou zien soldaten en militaire uitrusting uit Oekraïne terug te trekken en te verplaatsen naar Syrië.
Dus, redeneerde de Oekraïense legerleiding, àls we ervoor zorgen dat Rusland opnieuw Syrië ter hulp moet snellen, dan hebben wij hier minder af te rekenen met het Russische leger. Men overwoog het SDF (Syrian Democratic Forces), de militaire tak van de Koerden aan de oostelijke kant van de Eufraat, op te leiden om Russische doelwitten met drones en onderwater geleide raketten aan te vallen. Maar dan niet op Russische posities in Koerdische regio’s. De rol van het SDF zou – op vraag van de Koerden – geheim blijven.
Het document suggereert trouwens ook dat Turkije op de hoogte was, er geen graten in zag, maar dat het aandrong dat de aanvallen niet vanuit de door Turkije bezette noordelijke grensstreek zouden gebeuren.
De genoemde doelwitten klinken logisch: de Russische Hmeimim Air Base luchtmachtbasis, de Russische marine basis in Tartous en broodnodige Syrische energie-infrastructuur, die mede onder Russische bescherming staat.
Veel vraagtekens, veel vermoedens, veel achterhoedegevechten en valkuilen. Het gelekte document wil blijkbaar nog meer wrevel en haat zaaien, meer slachtoffers maken. Vooral nu er gesprekken aangeknoopt werden om Turkije en Syrië aan de onderhandelingstafel te krijgen. Het klinkt eerder ongeloofwaardig dat Turkije zich voor de kar zou laten spannen bij plannetjes mét een aartsvijand, de Koerden, die sowieso de wraak van Rusland zullen oproepen.
Op 29 december 2022 zou Zelensky opdracht gegeven hebben de plannen op te bergen. Waarom? Onder druk van de VSA, een tekort aan drones of niet overtuigd van de slaagkansen? Volgens het gelekte document bestaat er – voorlopig – weinig kans dat de plannen terug op de militaire tekentafel belanden.
Maj. Gen. Kyrylo Budanov, grote baas van de Oekraïense geheime dienst, wil geen commentaar geven.
SDF stelt dat het document niet authentiek is, m.a.w. ontkent.
Het Turkse buitenministerie en ambassade in de VSA ontkennen betrokkenheid.
Intussen kwamen deze week de defensieministers en veiligheidsdiensten van Iran, Rusland, Syrië en Turkije samen in Moskou om de mogelijke toenadering van Syrië en Turkije te bespreken. Naar verluidt waren het “constructieve gesprekken”. Alle vier landen herbevestigen hun wens de Syrische territoriale integriteit te behouden en bespraken de noodzaak om hun best te doen om de vlugge terugkeer van Syrische vluchtelingen naar hun vaderland mogelijk te maken.
