… het kan altijd erger dan hier…
Categorie archieven: Islam
Vindt u dit nog normaal?
In Anderlecht is sinds mei een basketplein hernoemd naar Mehdi Bouda, een 17-jarige allochtoon die in 2019 om het leven kwam toen hij als verdachte op de loop was voor de politie bij een drugdeal en per ongeluk door een politievoertuig werd aangereden.
Gisteren vond er een baskettornooi plaats en kwam PS-burgemeester en baas van de politie, Close er spreken.
Bouda’s standbeeld werd onthuld. Het is een gedenkteken tegen het geweld door politie. (
Het voorstel ging uit van een gemeenteraadslid van Vooruit: Safouane Akremi.
In normale landen worden straten en pleinen vernoemd naar personen die iets positiefs gedaan hebben voor de gemeenschap. Hier worden ze nu dus op voorstel van Vooruit vernoemd naar allochtonen die op de vlucht slaan voor de politie als er controles worden uitgevoerd op drugbezit en drugdealen.
De Vlaamse agente Kitty Van Nieuwenhuysen, destijds 23, werd intussen al meer dan 10 jaar geleden doodgeschoten door drie allochtone gangsters vlakbij Brussel. Twee van de drie moordenaars zijn intussen alweer vrijgelaten. Er is in Brussel nergens een plein genoemd naar Kitty, laat staan dat er een muurschildering om haar te herdenken werd aangebracht.
Een verslag uit Syrië, zonder poco bril
Goede Vrienden,
De vierde eigenschap van ons mens-zijn is: wij zijn hartstochtelijk door God bemind. God houdt van ons niet “ondanks “ onze zonde, maar we zouden bijna zeggen “omwille” van onze zonde, nl. omdat onze ellendige toestand Gods barmhartigheid nog meer aantrekt. In die zin spreekt de liturgie van Goede Vrijdag van “gelukkige schuld” (“Felix culpa”). Over de “Dienaar van God”, de voorafbeelding van Jezus Christus, schrijft de profeet Jesaja: “Waarlijk, het waren onze ziekten die Hij op zich nam, en onze smarten die Hij heeft gedragen” (Jesaja 53, 4). Onze schuld en schande zijn een bijzondere uitdaging voor Gods goedheid en barmhartigheid.
Heel de Bijbel openbaart een God, Schepper en Vader, die oneindige liefde is. Deze liefde is het antwoord op alle vragen: waarom Hij de wereld heeft geschapen alsook ons naar zijn Beeld, waarom Jezus mens geworden is en ons verlost heeft… De heilige Paulus begint zijn belangrijkste brief en de enige brief waarin hij systematisch zijn Evangelie uiteenzet, met de uitroep: “God heeft u lief” (Romeinen 1, 7). Het is zijn “kerugma”, de korte samenvatting van heel zijn boodschap, als de bazuinstoot van een heraut. Hij wil dat we ons opnieuw laten verwarmen door het vuur van Gods liefde en dat we herontdekken dat we Gods geliefden zijn. Dit “kerugma” herinnert ons aan de uitroep “wapenstilstand” aan het einde van Wereldoorlog II. Mensen liepen de straat op, omhelsden elkaar en begonnen te dansen. We wisten niet wat er eigenlijk gebeurd was of welke de voorwaarden waren, maar het voornaamste hadden we begrepen: de ellende van de oorlog is voorbij. En na het “kerugma” volgt dan de volledige uitleg: de catechese, waardoor de kernboodschap verdiept en verstevigd wordt. De heilige Johannes voegt er bij dat het God is die ons eerst heeft liefgehad.
De Schrift tracht met verschillende beelden Gods liefde uit te drukken. Laten we vooraf stellen dat deze beelden menselijke voorstellingen zijn die eigenlijk nog veel meer verhullen dan ze openbaren, maar ze geven een richting aan. “Met zachte leidsels heb Ik hen gemengd, met teugels van liefde” (Hosea 11, 4). “Gij die werd opgetild vanaf de moederschoot, en sinds de geboorte gedragen. Tot aan uw oude dag blijf Ik dezelfde… Ik zal u torsen, Ik zal u redden” (Jesaja 46, 3-4). Het is de vaderlijke liefde die op de oorsprong wijst maar ook op goedheid en liefdevolle zorg, bescherming en veiligheid biedt. Het oorspronkelijke Bijbelse beeld van “vader” (Hebreeuws: av) heeft niets met de moderne opvatting van een overheersend paternalisme te maken, maar alles met intieme verbondenheid en het innige verlangen om zich te geven. “Zal een vrouw haar zuigeling vergeten, een liefhebbende moeder het kind van haar schoot? En zelfs als die het zou vergeten, Ik vergeet u nooit! Zie in mijn handpalmen heb Ik u geschreven” (Jesaja 49, 15-16). “Zoals een moeder haar kind troost, zo zal Ik u troosten” (Jesaja 66, 13). (Ezechiël 16, 62-63). Deze moederlijke liefde is tedere nabijheid, vergeving, medelijden. Ze komt voort uit haar binnenste, uit de plaats waar het kind ontstaan is. Daarom betekent hetzelfde Hebreeuwse woord “rechem” (mv. rachamim”) tegelijk moederschoot én barmhartigheid, medelijden. Dit suggereert dat we opnieuw moeten geboren worden “uit de moederschoot van Gods barmhartigheid”. Jezus zegt tot Nicodemus: “Gij moet opnieuw (Grieks: anoothen = ‘opnieuw’ én ‘’vanuit de hoge’!) geboren worden” (Johannes 3, 7). Ook de barmhartige Vader uit de parabel van de verloren zoon, door Rembrandt geschilderd, schijnt zowel vaderlijke als moederlijke liefde uit te drukken.
Lees verderDe val van Afghanistan…
… vervat in 1 min. 42 sec.
U ziet in deze korte video hoe de kaarten vanaf begin mei tot heden herschud werden. Wat een blamage!
Is men minder dood…
… na een “gematigde” executie?
Taliban:
ISIS:
ISIS hand in hand met Al-Qaeda:
Al-Qaeda:
Al-Nusra:
Hay’at Tahrir Al-Sham (HTS):
En de VSA zien HTS als een bondgenoot:
Nochtans was de boodschap van de Taliban over het “vredesakkoord” van 29.2.20 met de VSA & bondgenoten overduidelijk – wie kon er in godsnaam zo naïef zijn te geloven dat ze zich bekeerd hadden tot de democratie-religie van het Westen?
We blijven op dezelfde nagel kloppen: waarom vindt het Westen dat de moslimterroristen in Syrië “gematigd” zijn en de Taliban niet? Twee maten – twee gewichten.
Alles komt goed…
De Taliban PR-afdeling, die intrek genomen heeft in de studio’s van de Afghaanse staatstelevisie, maakt duidelijk dat er van hun kant geen gevaar dreigt. En als toemaatje – goed om weten – de Taliban vergeven iedereen die hen bedreigd, bestreden, gedood, gebombardeerd, getiranniseerd, geridiculiseerd of gedemoniseerd hebben, dit alles in het algemeen belang van de natie.
Quo vadis, Syria? (+ vervolg*)
De overname van de macht in Afghanistan werd gevierd in “de laatste rebellenburcht” Idlib, N-Syrië, door HTS (Hay’at Tahrir Al-Sham = al-Nusra = al Qaeda), volgens westerse media en politici “gematigde rebellen”. We schreven het hier al eerder: wanneer worden de Taliban-lieverdjes ook als “gematigd” geëtiketteerd?
HTS bejubelde de Taliban-overwinning als een “hoogst vreugdevolle en blije gebeurtenis” en zij kloppen zichzelf op de schouder door te stellen dat zij, de Syrische (… nou ja, eerder internationale) tak van al-Qaeda, de Taliban “inspireerden” door hun bijdrage aan de “Syrische revolutie”. Dinsdag en woensdag organiseerde HTS een “overwinningsstoet” in de straten van Idlib ter ere van de strijd- en ideologiegenoten in Afghanistan.
U kan hier de officiële verklaring van HTS lezen (Engels – Arabisch)
*Nvdr: Vanmorgen, 20.8.21, één dag na publicatie, blijkt dat iemand in hogere internetsferen bovenstaande video niet geschikt achtte voor uw gemoedsrust. Vandaar de censuur. Nogmaals. Voor de zoveelste keer. Het moet zijn dat wij af en toe een gevoelige snaar raken of omdat het te dikwijls bekeken werd. We gingen dus op zoek naar nieuw beeldmateriaal en vonden onderstaande video, die gepubliceerd werd door Koerdische media. De initieel geplaatste video, mét talrijke reacties, werd verspreid door Russische media. Misschien heeft u nu meer kans de beelden te bekijken…
Valt het niemand op dat het Westen de geestesgenoten van de Taliban in Syrië ondersteunt terwijl de Taliban als de baarlijke duivel voorgesteld wordt? Twee maten – twee gewichten.
Dat in Idlib niet alles peis en vree is, zal u wel intussen duidelijk zijn. We hebben bij herhaling gemeld dat HTS alle andere “rebellen” intussen opgeslorpt en/of geliquideerd heeft. Zo lazen wij dit bericht over een oorspronkelijke collega-terroristengroep, intussen concurrenten, de Oeigoeren, bekend onder het handelsmerk TIP, kort voor „Turkestan Islamic Party in Syria“, (of TIM, Turkistan Islamic Movement) wiens bolwerk gesitueerd wordt in de stad, die naar hen genoemd werd, Jisr ash-Shugur. (voor verduidelijking: zie eerdere publicaties onderaan)
Deze video zal u niet bij de poco media kunnen, resp. mogen zien; er wordt duidelijk gemaakt waar hun oorsprong ligt en vragen gesteld waarom het Westen hen zo nodig in de betreurde slachtofferrol van de Chinese overheid wil plaatsen:
Een (ingekort) getuigenis van een voormalige bewoner van Qalb Lawze (of Loze), helemaal in het noorden van Idlib, die veiligheid zocht in Damascus:
“Het huidige status quo in Idlib mag dan beter zijn dan de alternatieven, maar ten koste van wat? Oeigoeren hebben niets te zoeken in Syrië, ze hebben woningen van talrijke oorspronkelijke bewoners in beslag genomen en bezet. De oorspronkelijke Druzen in Qalb Lawze werden lang geleden gedwongen zich tot de soenni-islam te bekeren en toch behandelen de Oeigoeren, deel uitmakend van een militie genaamd Katibat al-Ghuraba’ al-Turkistan (vrij vertaald Vreemde militie der Turkistani = Oeigoeren) , hen met verachting en vijandigheid en zij moeten er geen rekenschap voor afleggen.
Hay’at Tahrir al-Sham, de groep verantwoordelijk voor het bestuur van Qalb Lawze & de wijde omgeving, doen hun best om journalisten e.a. te overtuigen van hun zogezegde vervelling naar een “gematigd” niveau. Sommige uitgenodigde journalisten kwamen in contact met enkele resterende christenen in plaatsen zoals al-Ya’qoubia, maar over de regio van Jabal al-Summaq en de originele Druzen-dorpen, zoals Qalb Lawze, wordt als vermoord gezwegen. En dit is geen toeval: HTS heeft een absolute censuur opgelegd over de situatie in Qalb Lawze, dat in 2015 de plaats was van een slachting door HTS voorganger, al-Nusra (naamlijst + foto’s slachtoffers).
Als HTS het ernstig meent met de gratuite verklaringen dat ze milder en democratischer geworden zijn, dat ze het verleden willen begraven en hun imago willen oppoetsen, dan zouden ze het énige eerbare moeten doen nl. de in beslag genomen huizen en eigendommen aan de oorspronkelijke bewoners teruggeven, de Oeigoerse bezetters buiten gooien en de verdrijving van de oorspronkelijke Druzen-bewoners ongedaan maken.
Als men in het Westen via de media verneemt dat de Chinese regering de Oeigoerse minderheid onderdrukt (genaamd Turkistani), dan heeft men medelijden en sympathie voor dit “onderdrukt volk”. Ik heb als eenvoudige bewoner van het dorp Qalb Lawze met dit “verdrukt volk” samen gewoond in mijn dorp gedurende ca. 4 jaar vooraleer ik naar Damascus uitgeweken ben, gevlucht voor de verdrukking van dit “verdrukt volk” en hun soortgenoten. Ik zeg u: jullie media liegen. Ik was wel geen getuige van de gebeurtenissen in China, maar ik zeg u: een verdrukt mens verdrukt geen anderen.
Na de slachting van mijn dorp op 10 juni 2015, vluchtte meer dan de helft van de bevolking naar de hoofdstad Damascus. Binnen de tien dagen nodigden de Turkistani (Oeigoeren) zichzelf uit als gasten in mijn mooi dorp. Het gele ras kwam zo massaal dat ze een meerderheid vormen in mijn Chinees dorp! Deze “gasten” werden de nieuwe bewoners en bezetters, ze verklaarden de djihad in de naam van Allah, riepen de originele bewoners van mijn dorp tot “kafirs” uit… ouderen, jongeren, vrouwen en kinderen. Hun haar en baarden lang. Als kleding de bekende al-Qaeda stijl en voorzien van een arsenaal wapens van verschillende types. Zij bezetten de woningen van het volk van mijn dorp, die vluchtten voor de dood. Zij noemden hen “Shabiha“-aanhangers en ongelovigen. Zij namen hun huizen en eigendommen en zegden dat dit bij de gratie van Allah gebeurde. “Allah heeft ons ingerichte huizen geschonken… oorlogsbuit… Allah zij geprezen!”
Het waren niet alleen onze kinderen die slagen moesten incasseren van de kinderen der Turkistani, maar ook onze ouderen en vrouwen. En beledigingen zoals “ongelovige en Taghut (duivel, hellegebroed)”. En we konden niet antwoorden. Wie het waagt wordt erop afgerekend. Dit gebeurde met een 65-jarige dorpeling ca. 2 maanden geleden. Toen hij een Turkistani kind betrapte bij vandalenstreken in zijn stal, wees hij het kind terecht. Na zonsondergang brak de hel los. De vader en 20 gemaskerde Turkistani posteerden zich voor zijn huis, riepen hem naar buiten en ranselden hem af. Toen zijn vrouw en zuster buiten kwamen mochten zij de slagen en trappen delen. Dit gebeurde zonder dat er iemand rekenschap moest voor afleggen.
En zo zijn er meer gevallen, meestal uitgelokt, voor bv. het roken van een sigaret. Niemand durft te helpen, te protesteren. Niemand is veilig: geen man, geen vrouw, geen kind.
Talrijke Turkistani Oeigoeren zijn getrouwd met Syrische vrouwen… niet alleen met Syrische vrouwen van het dorp maar van daarbuiten. Al dan niet vrijwillig, zelden of nooit een huwelijk uit liefde. En dat noemen ze een beloning van Allah, omdat ze een weduwe of oude vrijster bovenop hun echtgenote huwden. Maar ze leggen wel duizenden dollar neer voor een jong mooi meisje. Het zijn leugenaars, verdrukkers, schurken, beesten…
Als de dorpelingen hen op straat ontmoeten dan groeten ze hen met “salam“, een gewone Arabische groet, zoals “shalom” bij de joden. Maar zij krijgen geen antwoord, vermits de dorpelingen voor de Turkistani ongelovigen zijn, en men mag niet met een “salam” antwoorden aan ongelovigen. Na vier jaar bezetting nog steeds geen “salam”-begroeting. Geen vrede( = betekenis van salam)
En na de huizen, de woningen, werden de landbouwgronden van de gevluchte arme bevolking in beslag genomen, zelfs als hun broers, zusters en familie nog in het dorp wonen. Opnieuw klinkt dan “… oorlogsbuit… Allah zij geprezen!”
En zij zegden: roken is verboden – het is voor niemand toegelaten op straat te roken. Maar zij roken wel – heimelijk. Het is verboden in de buurt van hun kinderen te komen. Onze kinderen waren gewend buiten te spelen, op straat, in een speeltuin, op een sportterrein, maar zij worden door hun kinderen uitgescholden en geslagen. Zij worden gehinderd als zij ergens willen spelen, zij mogen hen zelfs op straat niet passeren… en dit gebeurt open en bloot onder goedkeurend oog van de Turkistani vaders en moeders. Wij kunnen onze kinderen niet verdedigen… hun kinderen worden zo opgevoed…
En ik richt me tot de mensen van het Westen: jullie zullen van jullie houding nog spijt krijgen. Er komt een dag dat een storm zal opsteken…”
Tot zover dit getuigenis.
Hun band met al-Qaeda en Osama bin Laden:
Hun kinderopvoeding:
Intussen laten de Oeigoeren een spoor van vernieling na:
Begrijpe wie kan: De VSA hebben hen van de terroristenlijst geschrapt om hen vervolgens te bombarderen…
*De Koerden mogen naar verluidt op hun twee oren slapen… de VSA hebben hen verzekerd dat ze in Syrië nog steeds de “democratie” blijven verdedigen…
http://www.aymennjawad.org/2021/08/guest-post-the-uyghur-jihadist-scoundrels
“Afghanistan aan de Afghanen”
Johan Sanctorum schrijft op zijn manier hetzelfde als Dries zegt in diens videoboodschap.
De vooral door de VS gehuldigde misvatting dat je met militaire middelen een beschaving vestigt, heeft alleen maar radicalisering veroorzaakt.
Kabul is gevallen, snel, in chaos, zoals Saigon in 1975. Inpakken en wegwezen, met radeloze burgers die represailles vrezen en zelfs van opstijgende vliegtuigen vallen. Eén van dé beelden van 2021 die zullen blijven hangen.
Menig analist en koffiedikkijker heeft hier al zijn licht op laten schijnen, inclusief het gezwets van Rudy Vranckx ergens vanuit zijn Toscaanse villa.
Lees: Als we nu Afghanistan eens gewoon aan de Afghanen laten in Acta Sanctorum
“Je kan niet zomaar een volk gaan veranderen.”
En nog een uitsmijter: “Afghanistan is één der meeste corrupte landen ter wereld…. Zelfs bij de Open-VLD kunnen ze er nog niet aan tippen!…”
Dries geeft in zijn eigen stijl weer hoe hij – en menigeen samen met hem – het débâcle in Afghanistan ziet. Een aanrader!
Een realistische blik op de Afghaanse regeringswissel…
… door Joren Vermeersch, jurist, historicus, auteur, columnist De Standaard, eerste opvolger op de Kamerlijst voor N-VA West-Vlaanderen.
“Vrienden, op deze eerste blog na de vakantie wil ik het met jullie hebben over hell-hole Afghanistan. De olifant in de kamer daar wordt immers onvoldoende benoemd: de islam.
In Afghanistan is een machtswissel gebeurd die, naar lokale maatstaven, snel en relatief vredevol is verlopen. Dat kan maar op één ding duiden: de mensen daar steunen die machtsovername in grote meerderheid. Er zijn inderdaad delen van de bevolking tegen (vooral onder de opgeleide stedelijke elite en de etnische minderheden in het noorden), maar zelfs zij kozen niet om te vechten, allicht omdat ze geen waardig politiek alternatief zien waarvoor ze willen strijden.
In onze media hoor je nu geweeklaag alom. De machtsovername zou liggen aan de overhaaste terugtrekking door president Biden. We zouden “de Afghanen in de steek laten”. Dit zou een zoveelste teken zijn van “de tanende macht van het Westen”, etc, etc, etc… Allemaal “bullshit”, om een treffende Amerikaanse term te gebruiken. In werkelijkheid was deze missie vanaf dag 1 gedoemd om te falen. Waarom? Omdat ze geen rekening hield met de culturele realiteit op het terrein, die sterk verschilt van de onze.
Elke poging om een diepgelovig moslimland met de wapenen te transformeren in een democratie en er onze eigen Westerse morele code (beter bekend als de “mensenrechten”) aan op te leggen, is bij voorbaat futiel. Het is namelijk wensdenken, grenzend aan pretentie, om te denken dat onze eigen normen en waarden ‘universeel’ zijn. Dat zijn ze niet. Ze zijn niets meer dan het unieke product van onze eigen lange geschiedenis, in het bijzonder van de christelijke moraliteit die er in Europa al 2000 jaar wordt ingestampt en zo is gaan behoren tot ons culturele DNA.
Het culturele DNA van de islamitische wereld is daarentegen helemaal anders: de zeer gedetailleerde goddelijke wetgeving die de profeet Mohammed in de zesde eeuw openbaarde. Er bestaat niet zoiets als een universele opvatting over goed en kwaad. Dat is relatief: wat samenlevingen ethisch vinden en wat niet hangt af van hun eigen cultuur en geschiedenis.
Dat geldt ook, en misschien wel in het bijzonder, voor de gelijkheid van man en vrouw. Ik wil hier niets afdoen aan het heroïsche streven naar emancipatie van Afghaanse vrouwenrechtenactivisten, die ik ware heldinnen vind, maar de trieste realiteit is dat de meeste Afghaanse vrouwen zélf weinig graten zien in hun ondergeschikte rol. Waarom? Om de simpele reden dat hun heilige teksten (de Koran en de Hadiths) die rol voor hen nu eenmaal zo voorschrijven. Als diepgelovige vrouwen vrezen zij Allah’s oordeel na de dood nog veel meer dan dat van hun echtgenoot en de Taliban tijdens hun leven.
Het beeld dat onze media nu op hangen als zouden alle Afghaanse vrouwen nu zitten jammeren en sobben is een foutieve projectie van onze eigen Westerse moraliteit op de Afghaanse samenleving, die over die kwestie compleet anders denkt dan ons. Enkel onder de opgeleide stedelijke elite, waarvan vele agnostisch zijn en soms zelfs atheïstisch denken net zoals in de andere landen van de moslimwereld, wordt er geklaagd over de teloorgang van de vrouwenrechten door deze machtsovername. Maar die groep is in demografisch opzicht véél te klein om de cultuur en moraliteit in de Afghaanse samenleving te kunnen bepalen, zelfs maar te kunnen beïnvloeden.
Wie de geschiedenis in de regio een beetje kent, weet dat dit niet de eerste keer is dat zo’n Westers messianistisch waardenproject mislukt, ten koste van vele soldatenlevens en enorme sommen belastinggeld. De kolonisatie door Europese machten van de moslimwereld van de late 19de eeuw tot Wereld Oorlog 2 was in feite hetzelfde verhaal. Kostte ook véél meer dan het opbracht, ondanks olie-inkomsten voor bedrijven als BP. De Engelsen waren na Wereld Oorlog II verstandig genoeg om niet vast te klampen hun koloniale macht daar. De Fransen hebben dat wel geprobeerd in Algerije, wat resulteerde in 10 jaar oorlog en 17.500 dode Franse soldaten.
Maar daarmee was de wensdroom van het Westen om de moslimwereld te hervormen naar ons eigen lichtend voorbeeld nog lang niet uitgedoofd. De invasie van Irak in 2003 was misschien wel het meest karikaturale voorbeeld van zulk Westers cultureel messianisme. We weten allemaal hoe dat afgelopen is. In chaos en een poel van bloed, een oefening die later nog eens netjes werd herhaald door Westerse militaire interventies in Syrië en Libië, met even rampzalige gevolgen.
Laat ons hopen dat dit debacle nu de allerlaatste poging geweest is van onze leiders om ons eigen Westerse kader van politieke organisatie (democratie) en normen en waarden (de “mensenrechten”, die in feite niets meer zijn dan een weerslag zijn van de christelijke morele code) met de wapenen te exporteren naar de moslimwereld. Het heeft nooit gelukt. Het zal nooit lukken.
Ondertussen ontruimen alle Westerse landen hun ambassades, maar de andere blijven doodleuk open. Die van Rusland en China bijvoorbeeld, om er twee te noemen die niet zonder belang zijn. De Chinezen kondigden droog aan ‘akte te nemen’ van de machtswissel en op een rationele basis samen te werken. Zolang de Taliban geen terroristische groepen tolereert die China viseren, willen de Chinezen zelfs verregaand economisch samenwerken met de Taliban, onder meer om de enorme lithium-voorraden daar te kunnen ontginnen. De Chinezen hanteren dezelfde strikte logica die ze altijd toepassen in buitenlandse zaken: géén inmenging in interne aangelegenheden, géén messianistische of belerende houding, maar louter zaken doen en langs die weg vriendschappelijke betrekkingen opbouwen. Onder het motto “elk volk heeft de leiders die het verdient” maakt het de Chinezen geen zier uit hoe corrupt en ondemocratisch de regimes zijn waarmee ze handel drijven. Die buitenlandse doctrine van keiharde ‘Realpolitik’ hebben de Russen ondertussen overgenomen en zou wel eens dominant kunnen worden in de 21ste eeuw.
Een laatste punt waar ik mij aan geërgerd heb in de hele Afghanistandiscussie is dit: selectieve verontwaardiging. Want in welk opzicht is het Taliban-regime minder repressief dan dat van Saudi-Arabië of Qatar? De Koran en de Hadith zijn overal hetzelfde. En om nogmaals cru te zijn, maar tegelijk doodernstig: in Afghanistan worden de doodstraffen die door de islamitische wetgeving worden voorgeschreven voltrokken met een schot van een Kalashnikov in het hoofd, in Saudi-Arabië met het zwaard. In Saudische steden als Mekka, Jeddah en Ryadh worden die doodstraffen voltrokken op volle marktpleinen. In 2019 werden daar liefst 184 mensen publiek onthoofd, vaak voor daden die bij ons niet eens strafbaar zijn. Met het Saudische dictatoriale regime doen we vrolijk zaken. We hebben er een ambassade. Bizar, toch? En wat dan te zeggen van Qatar? Daar worden vrouwen en homo’s gegeseld voor overtredingen van de strikte islamitische wetgeving. Toch gaan we daar vrolijk meedoen met het WK. Sommige Duivels laten zich beroepshalve door de Qatari’s zelfs vet betalen, zoals Kevin-vuistje-in-de-lucht-Debruyne, wiens club Manchester City in Qatarese handen is.
Om maar te zeggen: er valt méér dan één ambetante vraag te stellen bij de berichtgeving en het politieke debat in België over Afghanistan. Allemaal lastige vragen die niet worden gesteld en ook niet mógen worden gesteld, omdat ze nu eenmaal wijzen op een lastige olifant in de kamer: de islam en de impact daarvan op het denken en doen van de bevolkingen in de islamitische wereld.”